Η γοητεία των μικρών πραγμάτων

 Η αλήθεια είναι οτι είχα σκοπό ν' αλλάξω θεματολογία στην νέα μου ανάρτηση, αφού έχω κάποια Πετρωτά που δεν έχετε δει και επειδή θάθελα να υπάρχει μια ποικιλία και εναλλαγή των αναρτήσεων.

Κάτι όμως η ενθουσιώδης υποδοχή των συρταρομικροκατασκευών, κάτι που ήδη έχω προχωρήσει την αντιπαροχή, κάτι που ο Αγιος Βασιλης υπερωρεί υπέρ εμού και συνεχίζει να με συγκινεί με τις απροσδόκητες παραλαβές, και η σημερινή ανάρτηση θάναι συνέχεια της προηγούμενης.

Ούτε ο Καραμανλής δεν θα πίστευε στα μάτια του με τέτοια οικοδομική άνθιση, όπως τότε που η νεοκλασική ΑΘήνα μας παραδιδόταν αμαχητί στην δαγκάνα της αντιπαροχής! Πικρό το παράδειγμα και για μένα ασυγχώρητο, αλλά εγώ τουλάχιστον συγχωρούμαι, γιατί δε καταστρέφω την ομορφιά, απλά εκμεταλλεύομαι τα μικρά πράγματα που μου εμπιστεύεσθε και δημιουργώ εξ αρχής άλλα και αφ ενός πιάνουν τόπο, ενώ θα πήγαιναν σε κάποια χωματερή, αφ ετέρου θ' αφήσω πίσω μου έργο για τα εγγόνια μου να με θυμούνται.Εάν και εφόσον...λέμε τωρα!

 Ενώ στην Αθήνα, κλαίμε πάνω από τα συντρίμμια που άφησαν οι μπουλντόζες, φυτρώνοντας στη θέση τους άμορφες και άκομψες κουτοπολυκατοικίες, που μέσα ασφυκτιούν ψυχές. Τώρα  δε περισσότερο από ποτέ, τα κουτιά αυτά έγιναν φυλακές. 

Θυμάμαι πόσο όμορφη και φιλική ήταν η Νέα Σμύρνη τα χρόνια που αγοράσαμε το πάλαι ποτέ διαμέρισμά μας! Πόσο μ άρεσε η έξω από τη μπαλκονόπορτά μου θέα της απέναντι μονοκατοικίας, με τον όμορφο κήπο που μοσχοβολούσε με τις αλλαγές των Εποχών. Κι οχι μόνο απέναντί μου, αλλά σε κάθε τετράγωνο υπήρχε μία μονοκατοικία που αντιστεκόταν στο χρόνο και στη διαφθορά της πολυκατοικίας. Κι όταν ξαναγύρισα λίγα χρόνια μετά, τίποτα πια δε θύμιζε αυτή την ειδυλλιακή και γαλήνια παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα. Ολες σχεδόν είχαν θυσιαστεί στον ίδιο ανίερο βωμό της πολτοποίησης αναμνήσεων και ψυχών. Είμαι υπερβολική;;; Ίσως.

Αλλά αν δεν ήμουν, δεν θα υπήρχε τόσος κόσμος που στην πρώτη ευκαιρία ξαναγυρνάει στα χωριά του. Σε πιο ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, έστω και φτωχότερες, αλλά πλουσιότερες εμπειριών και διεξόδων. Τέλος πάντων,  αρκετά βαριά είναι η ατμόσφαιρα εξ αιτίας της πανδημίας, ας μη την επιβαρύνω ακόμα περισσότερο με τις προσωπικές μου σκέψεις που μπορεί νάναι μόνο προσωπικές κι οχι συλλογικές κι ας μείνουμε στην εκμετάλλευση των μικρών πραγμάτων που συνδυαζόμενα , συνδημιουργούν ένα σύνολο, που όταν ξεκίνησα δεν είχα προβλέψει.

Πράγματι δεν είχα σκοπό να φτιάξω κουκλόσπιτο, όμως βλέπω πλέον καθαρά οτι προς τα εκεί οδεύω. Τώρα έχω μαζί μ εσάς που την εκφράσατε την ίδια απορία "πού θα φυλαχτεί;" αλλά προς το παρόν ας απολαύσουμε την κατασκευή και θα δούμε για την φύλαξη. Κι επειδή παιδιά κι εγγόνια δεν υπάρχουν η Χαρά γίνεται το παιδί που σκέφτεται και πραγματοποιεί και παίζει μ όλα τούτα .Τώρα αν αυτό είναι μια προειδοποίηση επερχόμενης άνοιας, αν είναι έτσι η άνοια, καλώς να ορίσει!

Την Κουζίνα λοιπόν την διαδέχθηκε ο λουτροκαμπινές, όπως λεγόταν παλιά. Εμ μετά το φαγητό φυσική συνέπεια!

Στο βωμό της θυσιάστηκαν μόνο καπάκια και ένα ανδρικό αποσμητικό! 

Μέχρι το Καλοκαίρι που θα ξαναχρειαστεί θα αγοράσουμε άλλο, τώρα χρειαζόταν απαιτητικά να μεταμορφωθεί σε νιπτήρα! Αφού αφαιρέθηκε η κορυφή με τη μπίλια, το υπόλοιπο σώμα μοιράστηκε στα δύο (υπάρχει σκέψη και για το άλλο μισό 😉 ) βάφτηκε ,αν κι οχι τόσο καλά γιατί το σπρέυ του χρώματος είχε μπουκώσει και δεν είχε συνεχή εκτόξευση, τλπ πήρε τη θέση του εκεί που έπρεπε. 

Ένα καπάκι από θήκη οδοντόβουρτσας έγινε το καλαθάκι της τουαλέτας (το πάτημα είναι από διάλυση αναπτήρα και το καπάκι κουμπί) και κάτι παρεμφερές για το πιγκάλ (συσκευασία βανίλιας με ενα εξάρτημα κοσμήματος κι ένα σπίρτο) η δε λεκάνη της τουαλέτας δημιουργήθηκε απο τη διάλυση του  ψεκαστήριου ενός υγρού καθαριστικού σε σπρέϋ. 

Μ' αυτό που γέλασα και μόνη μου πολύ ήταν ο ...Νιαγάρας!  Ούτε ο γιος μου δεν ήξερε σε τι χρησίμευε αυτό το γαλάζιο αντικείμενο που βρήκα μέσα σ' ένα κουτί που είχε πετάξει από παπούτσια. Εγω πάντως, αν και αγνοούσα την τυχόν χρήση του, το κράτησα κι οταν ήρθε η ώρα αυτού του κουτιού η σκέψη πήγε αυτομάτως σ' αυτό και πήρε τη θέση του καζανακίου! 

Επειδή μεγαλώνουμε και πρέπει να προσέχουμε τα πεσίματα, μια ντουζιέρα είναι ιδανική λύση (πόσο μάλλον όταν ο χώρος δεν προσφέρεται για υπερβολές!) κι αυτό ήταν προσφορά της δότριας των κουτιών κι οχι μόνο.

 Ένα πορσελάνινο αντικείμενο χωρίς καπάκι, τόσο όμως ταιριαστό χρωματικά και  ως μέγεθος με το υπο κατασκευή δωμάτιο έδωσε την απρόσμενη λύση! 

Για το ίδιο ανήμπορους και η πορσελάνινη χειρολαβή δίπλα στην τουαλέτα 😌😊

Τα χαλάκια είναι πλεγμένα με τις βελόνες και μπουκλέ μαλλάκι κι ομολογώ οτι αυτά και η κουρτίνα ήταν αυτά που με παίδεψαν περισσότερο γιατί όσα δοκίμασα  πριν απ αυτά δεν μ ικανοποιούσαν.

Όλα τα υπόλοιπα είναι από εξαρτήματα κοσμημάτων (βρύσες, ρουμπινέ, τα διακοσμητικά ψάρια στον τοίχο, το πιστολάκι στη ραφιέρα) χάντρες (μπουκαλάκια) από χρωματιστά  καλαμάκια (τα σωληνάρια στο καλαθάκι της ραφιέρας) και φυσικά κουμπιά (είπαμε το καπάκι των απορριμμάτων, όπως το ντους). 

Θα μπορούσε να 'χε πολύ περισσότερα πράγματα π.χ. καλάθι για τ'  απλυτα, λέω εγώ τώρα...αλλά δυστυχώς τα κουτιά είναι πολύ ξέβαθα και έτσι αναγκάζομαι να περιορίζομαι.

Στη συνέχεια φτιάχτηκε η κρεββατοκάμαρα, που πολύ θάθελα να στρώσω το στρώμα της για δυο, αλλά έγινε κρεββάτι μονό.

 Τα έπιπλα εδώ είναι από χαρτόνι, καθότι μπάλσα δεν είχα και τέτοιες ώρες τέτοια λόγια για παραγγελίες! Εγώ άμα βάλω κάτι στο μυαλό μου το θέλω ΤΩΡΑ. 

 

Έτσι δημιουργήθηκε το κρεββάτι (με τη βοήθεια και δυο διαχωρισμένων μανταλακίων)

Το πάπλωμα έγινε δις, διότι το πρώτο, το πατσγουωρκ δεν μ΄ άρεσε (ειδικά μόλις είδα και της Χριστοδούλου το απέσυρα με συνοπτικές διαδικασίες) γιατί ήταν και πολύ πλουμιστό και ήθελα κάτι πιο ήρεμο και έγινε κομποζέ με την κουρτίνα του παραθύρου. 

Το κομό(η συρταριέρα όπως τη λέτε εσείς) και η τουαλέτα (αντίγραφο της τουαλέτας της γιαγιάς μου που με συντρόφευε στα φοιτητικά μου χρόνια και τώρα ανήκει στον αδελφό μου). 

Σκουλαρίκια και καρφίτσες που δε φοριούνται πια,  έγιναν κάδρα και φωτιστικά. Φαντασθείτε να φορούσα ο,τι έχω μέσα στο σπίτι, θα μουν η Παναγία με τα τάματα, η λατέρνα η αφιλότιμη! 

Έτσι προτιμότερο να ντυθούν τα διαμερίσματα 😉 

Μια λάμπα απ' αυτές που υπήρχαν στα αρχοντικά πριν το σεισμό, ψηλόλιγνες και κομψές , έγινε από χάντρες, ένα σκαμπώ από ροκέλα και κουμπί και πάνω στην τουαλέτα ένα ρολογάκι και ένα βαζάκι πούδρας ;) 

Έτσι τα είδε ο ποιητής!

Κι εδώ θα υπήρχε πεδίον δόξης λαμπρόν αν βοηθούσε το βάθος. Έτσι έμεινε άνευ ντουλάπας  και οχι μόνο, ο χώρος, αλλά ίσως φτιαχτεί αλλού .

Οψώμεθα ;) 

Αυτά από κατασκευαστικής πλευράς και για το τέλος θάθελα να ευχαριστήσω όλες αυτές που συμβάλουν με την προμήθεια των αντικειμένων και βοηθούν στην ολοκλήρωση των κατασκευών μου. Έχω μια πάγια τακτική να μην επιδεικνύω τα δώρα που λαμβάνω, μ ένα περίεργο ίσως σκεπτικό για τους πολλούς, ευχαριστώ προσωπικά τους αποστολείς και εκφράζω τη χαρά, τον ενθουσιασμό,την ευγνωμοσύνη μου εκεί που πρέπει και συνάμα νοιώθω βαρειά την υποχρέωση απέναντί τους, που δε ξέρω πώς θα ξεπληρώσω. Είναι κάτι ανάμεσα σ' εμένα και σ' εκείνη που με σκέφτηκε και ξέρω οτι δε το έκανε για να δείξει κάτι περισσότερο από την εκτίμηση στο πρόσωπό μου και τη βεβαιότητα οτι θα πιάσουν τόπο. Ετσι λοιπόν συγκινημένη και με συναισθήματα ειλικρινούς ευγνωμοσύνης, ανοίγω και εντυπωσιάζομαι με το κάθε τι, μικρό ή μεγάλο που φτάνει στα χέρια μου, είτε πρόκειται από ένα γράμμα με μια κάρτα (αλλά οχι ο,τι κι ο,τι απο δημιουργία μέχρι περιεχόμενο!) ειτε ένα κουτί σοκολατάκια  είτε  μία κουτάρα με τσιμπιρίμπια που δε πετάξατε αλλά συγκεντρώσατε και με σκεφτήκατε. Και αυτή η σκέψη από μόνη της μου είναι πολύτιμη.

Το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όσο μεγάλο κι αν γραφτεί είναι ελάχιστο μπροστά στο μέγεθος της πραγματικότητας, έτσι για το τέλος ,αν και άκαιρο πια, βάζω εναν Αγιο Βασιλη, που πέφτει ως δώρο εξ ουρανού,όπως ακριβώς έγινε χθες, αλλάζοντας διάφορα χρώματα, προκειμένου να έρθει και να επιστρέψω το "Happy"  που γράφει πάνω του! 

Ελπίζω να σκεφτώ κάτι στη συνέχεια και ν ανταποδώσω  με ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ 💝