'Αλλων το όνειρο αλλά ιδού το θάμα!!!!

 Δεν είμαι  η Αγία Αθανασία του Αιγάλεω αλλά το θαύμα έγινε, εκεί που δε τοχα ούτε στο υποσυνείδητο!

Καλέ μη πνιγείτε, άστε να πάει κάτω ο κουραμπιές (γιατί ξέρω οτι υπάρχει ακόμα απόθεμα. Μη κοιτάτε που μόλις ξεστολίσαμε (εγω ακόμα)  άρχισαν να μας βομβαρδίζουν με τον Αγιο Βαλεντίνο!) και γελάτε μετά. 

Αφού είχαν ολοκληρωθεί  τα βασικά δωμάτια, σκέφτηκα, πώς θα μπαίνουμε, τι είμαστε διαρρήκτες να μπουκάρουμε από τα παράθυρα;;; Κρίθηκε λοιπόν απαραίτητη, όπως σε κάθε οικοδόμημα μία είσοδος. 

Αλλά τί έτσι απλά, μία είσοδος;;;

Ε οχι! δεν κάνουμε τσιγκουνιές. Έγινε που έγινε, ας γίνει σωστά. Αρχικά υπήρχε σκέψη για ένα γραφειάκι στο διπλανό χώρο,γι αυτό το ταπετσάρισμα έγινε μ' αυτό το σκοπό. Νάναι ουδέτερο για να αναδειχθούν τα μικροαντικείμενα, αλλά υπολόγιζα χωρίς τον... ξενοδόχο. Οχι ακριβώς ξενοδόχο, αλλά τη δωρήτρια. 

Μπορούσα λοιπόν να της χαλάσω χατήρι;Έτσι το γραφειάκι έγινε παιδικό δωμάτιο-μαιζονέτα!

Σκουπίστε λοιπόν τα ποδια γιατί έξω βρέχει ραγδαία καιιι....Καλώς ορίσατε! 

Ανοίγοντας τη βαριά δρύινη πόρτα (λέμε τώρα. Υπόλοιπο κουτιού με υδρομετρητές στην πραγματικότητα ) αντικρύζεις ένα έπιπλο που θυμίζει γαλλική εξοχή. Ένα porte manteau!Πώς θα θύμιζε γαλλικό αν το λέγαμε απλώς "κρεμάστρα"; Και για του λόγου το αληθές κι ένα ομοίωμα του Πύργου του Αιφελ μαζί με την Επτανησιακού στυλ λάμπα, είναι τα μόνα διακοσμητικά πάνω του. Με καθρέφτη για το τελευταίο φτιαξιματάκι πριν την έξοδο, με την πατίνα του χρόνου ξεκάθαρη πάνω της. Τα καπελάκια ετοιμοπόλεμα για τα πρώτα χαμόγελα του Ανοιξιάτικου ήλιου, οταν αποκτήσουμε την πολυπόθητη ελευθερία μας, να τρέξουμε σαν την Χάϊντι στις Ελβετικές Αλπεις!

Δίπλα μια "δερμάτινη" κροκό (από κουτί σοκολατακίων, που φαγώθηκαν και μας έμεινε το κουτί. Τι χαμένο να πήγαινε;;;) ομπρελοθήκη που έχει ήδη δυο ομπρελίτσες για κάποια ξαφνική βροχή. 

Τα λευκά παπουτσάκια είναι τ αγαπημένα μου, απο τα χάπια της πίεσης.  Δεν είναι γλύκα;;;; Στον τοίχο η κρεμάστρα με την τσαντούλα από μεταλλική πιάστρα χαρτιών.

Το φωτιστικό δε, ήταν κάτι που είχα και στο σπίτι μου,  μέχρι που κάποια στιγμή, από ένα τυχαίο γεγονός μου έσπασε και πολύ στεναχωρέθηκα. 

Έτσι ήταν μια ευκαιρία να το τοποθετήσω εδώ, εις μνήμην! Αρκούσε μία διάφανη "θηκούλα", δυο αλυσιδίτσες για να κρεμαστεί, μία χάντρα για φως και από κάτω γράνα και κεφαλάκι κοσμήματος. 

Kαι voila!

Και το ισόγειο ολοκληρώνεται με το παιδικό δωμάτιο, που  έγινε για να να φιλοξενήσει ένα κοριτσάκι, λόγω χώρου, κι οχι λόγω απλής συμπαθείας στο φύλο. 

Ευτυχώς δεν είχε ταπετσαριστεί το διαχωριστικό, οπότε ντύθηκε  με νεράιδες και πύργους.

Ο κάτω χώρος είναι παιδότοπος. Έτσι,  για να μένει το δωμάτιο σεστάδο και το παιδί να εκτονώνεται χωρίς πρόβλημα. Παιχνίδια παντού και το κουτί αποθήκευσης (το τελευταίο κομμάτι του αποσμητικού -θεός σχωρέστο- με καπάκι από κουμπί) ξέχειλο. Μια σκαλίτσα από την ξύλινη βεντάλια (Βαρβαρα σου είμαι πραγματικά υπόχρεη) και σφήνες από τελάρα ζωγραφικής, ανεβαίνει στο υπνοδωμάτιο!!!

Για προστασία, έχει ένα σολέρι (προστατευτικό) από πορσελάνινο χερουλάκι φλυτζανιού, απ αυτά που έσπασε ο σεισμός πρόσφατα. Λόγω περιορισμένου χώρου, πήρε μόνο ένα κρεββατάκι, ένα επιτοίχιο ντουλάπι από σπιρτόκουτα, κι ένα μικρό καλόγερο (αλλά το παιδάκι είναι τακτικό και δεν υπάρχει ρούχο κρεμασμένο εκτός ντουλάπας!)  

Κάτω από τη ντουλαπίτσα είναι αφημένη η σχολική τροχήλατη τσάντα (κάποιο παιχνιδάκι που δανείστηκε ροδάκια άλλου παιχνιδιού και κράτημα από το κλιπς της πιάστρας των χαρτιών, που έγινε τσάντα) που είναι μεν ασήκωτη για κάθε παιδί στις μέρες μας, αλλά από γνώσεις... έπεα πτερόεντα! 

Τλπ αυτό είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο, τα παιδιά, ή μάλλον οι γονείς, τις μεταφέρουν αγόγγυστα.

Το πιο κουλό όλης της κατασκευής είναι το κρεββατάκι, το οποίο είμαι σίγουρη οτι και κουίζ νάβαζα ουδείς θα το εύρισκε! 

Είναι πραγματικά ασύλληπτο και για να μη το παίζω και έξυπνη, προέκυψε όλως τυχαίως. 

Η σύνθεσή του λοιπόν είναι δυο τακάκια τακουνιού (χοντρού εννοείται. ΟΧΙ δεν το κράτησα εγώ αλλά η Βαρβαρα κι αυτό! Είναι απ αυτά που η πρώτη σκέψη είναι να τα πετάξεις, ήταν όμως του κουτιού) και μία γωνία από καφασάκι φρούτων. 

Ειλικρινά, είχα δοκιμάσει διάφορα μεγέθη χαρτονιού κι άλλων υλικών, μέχρι που έπιασα στα χέρια μου την ξύλινη γωνία (διέλυσα το καφασάκι γιατί χρησιμοποίησα και τα πλαϊνά στο δάπεδο του ορόφου) και ήταν τόσο τέλειο σαν νάχε φτιαχτεί ακριβώς γι αυτό! 

Τα ποδαράκια είναι  σπιρτόξυλα. Και το παπλωματάκι που λέγαμε οτι ακυρώθηκε η χρήση του στην κανονική κρεββατοκάμαρα, να που δε πήγε χαμένο! Το φωτιστικό είναι από το καπάκι των σταγόνων.

Ο τοίχος έχει στολιστεί με ξύλινα λουλουδάκια.

Νομίζω οτι δεν άφησα κανέναν παραπονεμένο στα μέτρα που διέθετα, με τα υλικά που μου χαρίστηκαν και χιλιοευχαριστώ, ακόμα μια φορά και πιστεύω κι οι δωρήτριες νάναι ικανοποιημένες, οτι δε τα μάζευαν άδικα και δε τα έτρεχαν στα ταχυδρομεία και στα κουριερ  χωρίς λόγο

Kι εκεί που είπα: Ουυυυφ τέλειωσα! να που πάλι βρέθηκα επιμηθέας! Γιατί αποκτώντας πια σκεπή το οικοδόμημα, απέκτησε κι ένα χώρο ακόμα.

 Ε, το ζητούσε ο φέρων οργανισμός, δε νομίζετε;;μα τι άλλο από ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ!!!! ΚΑΙ ΝΑΙ! ΕΓΕΝΕΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ.

Μια καλλιτεχνική σοφίτα, αρχής γενομένης από την ταπετσαρία της , που είναι ένα σκίτσο γνωστής περιοχής της Ζακύνθου κι εγώ την πήρα ως σουπλά από ομώνυμο κατάστημα εστίασης...γιατί ναι...ενίοτε μαζεύω και τα σουπλά των καταστημάτων που μου κάνουν το κλικ.

Έτσι λοιπόν, το σκίτσο αυτό έγινε ο ιδανικός καμβάς για την ανάπτυξη του εργαστηρίου ζωγραφικής και γλυπτικής παρακαλώ!

Ενα παράθυρο που βλέπει στη θάλασσα κι ένας φεγγίτης για το φως, είναι τα δύο στοιχεία που κάνουν το δωμάτιο ευάερο και ευήλιο!

Από εκεί και πέρα φτιάχτηκε ένα καβαλέτο, ένα τραπεζάκι κι ένα παγκάκι (γιατί ένα αγαπημένο μου εργαστήρι κάποτε είχε μία ντιβανοκασέλα που με φιλοξένησε και μου γλύκανε άσχημες μέρες, κι ήθελα να την τιμήσω) . 

Η κάθετη συρταριέρα είναι κουτί φαρμάκου, αλλά εκεί που την κρατούσα, έπεσε το μάτι μου πάνω σ' ένα ξυλόγλυπτο, που βασικά ήταν πόρτα και ταίριασε στο χιλιοστό. Να μην το χρησιμοποιούσα;;; 

Από εκεί και πέρα σκίτσα, έτοιμα έργα, έργα σε εξέλιξη, παντού στο χώρο, όπως και προτομές (ο,τι σπάει δεν το πετάμε γιατί να που χρειάζεται , να με ακούτε εμένα...η θεία Χαρά ξέρει -κατά το πάλαι ποτέ η θεία Ολγα ξέρει, μόνο που εκείνη διαφήμιζε απορρυπαντικό!).

  Το μεγάλο ζόρι ήταν να φτιαχτούν τα πινέλα, τα μολύβια, η παλέτα, η κασετίνα με τα χρώματα, το κουτάκι με τα σωληνάρια και τα βαζάκια με τις μπογιές λόγω μεγέθους, αλλά όπως βλέπετε άπαντα στη θέση τους!

Το ταβάνι, ντύθηκε με τσοπστικς στο φυσικό τους χρώμα, εν είδει ξυλείας οροφής και τα κεραμίδια είναι κομματάκια χαρτονιού βαμμένα.

Ήτανε δίκαιο κι έγινε πράξη! 1 μέτρου ύψος και 70 εκ. πλάτος στο μεγαλύτερό του άνοιγμα. 

Αν το είχα προγραμματίσει όλ' αυτό, θα είχε άλλη αντιμετώπιση αλλά  τώρα πλέον εξελίχθηκε και κατέληξε έτσι, με πολύ κόπο και ακόμα περισσότερο ενθουσιασμό και αγάπη 💘