Αλλοτινές μνήμες

Είμαστε στη μέση των Αποκριών και τίποτα μα τίποτα δε τις θυμίζει.

Κάποιες χλωμές σερπαντίνες διέκρινα στα ράφια του Σούπερ Μάρκετ, έτσι για το ονόρε, που λέμε.

Γενικά τίποτα δ ε θυμίζει τη ζωή μας μέχρι πριν ένα χρόνο, πόσο μάλλον αν πάμε και πιο πίσω...

Εκεί κι αν δεν έχει μείνει λίθος επι λίθου. Και φυσικά δεν ευθύνεται  ο εγκέλαδος γι αυτό, παρόλο που δεν μας ξεχνάει (ααα, παράπονο δεν έχουμε!) αλλά εμείς και η πρόοδός μας.

Θυμάμαι σαν τώρα τα Καρναβάλια των παιδικών μου χρόνων και για να μην πάω προ Χριστού γεννήσεως, θυμάμαι και τα Καρναβάλια των παιδιών μου!

Τότε που εστιβα το μυαλό μου να βρω ιδέες να μη τα ντύνω κατά τας επιταγάς των εποχιακών καταστημάτων με τις αποκριάτικες στολές που διαφήμιζαν. 

Πάντα ήθελα το κάτι διαφορετικό, όπως ήθελε και η μητέρα μου για μένα, και πάντα χειροποίητο ,όπως και τα δικά μου.

Λίγες φωτογραφίες υπάρχουν και από τις δύο γεννιές, έτσι για να θυμίζουν, οτι ήταν ανέκαθεν η φιλοσοφία μου άλλη και δεν άλλαξε τώρα.

Οχι γιατί ήθελα να ξεχωρίζουν για το φαίνεσθαι, αλλά για την ουσία. Οτι εκτός των διαφόρων ηρώων πολεμικών τεχνών (που δε μ άρεσαν ΠΟΤΕ!)  μπορούσε κάποιο παιδάκι να ξεχωρίσει για την έμπνευση και την υλοποίηση της ιδέας.

Ευτυχώς και τα παιδιά ήταν καλόβολα και καθόλου απαιτητικά, ποτέ και σε τίποτα και γι αυτό αισθάνομαι μεγάλη περηφάνεια. Ούτε τα μαρκέ ρούχα απαίτησαν ποτέ, ούτε τα επώνυμα πανάκριβα παπούτσια , ούτε καν τις εξόδους μέχρι πρωϊας των συμμαθητών τους σε νυχτερινά κλαμπ αμφιβόλου ποιότητας!

 

ΑΝ κέρδισα κάτι στην επανάκαμψή μου στη Ζάκυνθο, που έγινε αποκλειστικά και μόνο για χάρη των παιδιών, ήταν οτι μεγάλωσαν χωρίς το άγχος της μεγαλούπολης, που το έζησαν από τα γεννοφάσκια τους, ούτε την  αποξένωση. Δημιούργησαν παρέες που τις διατηρούν μέχρι σήμερα και τα καμαρώνω πραγματικά, γιατί οι παιδικές φιλίες είναι οι πιο αληθινές και πιο ανθεκτικές στο χρόνο!

Μετά τα πάρτυ λοιπόν που έκανε η Εταιρία μου για τα παιδιά των υπαλλήλων και του Παιδικού σταθμού που πήγαιναν στην Αθήνα, προλάβαμε έστω και στην εξασθένησή τους, τους παιδικούς χορούς στο ΚΑΖΙΝΟ, σαν συνέχεια της δικής μου παιδικής ηλικίας.

Μπορεί να μην ήταν το ίδιο, σίγουρα όχι, όμως ήταν ο ίδιος χώρος ,με τους φίλους τους, και την αποκριάτικη διάθεση που ακόμα υπήρχε.

 Θυμάμαι με πόση λαχτάρα και ανυπομονησία δεν έβλεπα την ώρα να πάμε στο χορό! Τι κι να ήταν μεσημέρι! Ούτε νύσταζα, ούτε μ ένοιαζε.

Σ όλη τη διαδρομή συναντούσες πλήθος από μαμάδες καλοντυμένες, με τα παιδιά τους απ το χέρι μικρές μασκαρούλες, που χοροπήδαγαν κι εκείνες όλο τα "μαλωναν" " θα κουραστείς και δε θα μπορείς να χορέψεις" και  αμέσως τσουπ,  το βήμα ίσιωνε! 

"Η Πριγκίπισσα της Ανοιξης"  και "ο μικρός Μαχαραγιάς"
Pebble art by Hara

Κι όταν φτάναμε εκεί ξεχυνόμουν στην κατάμεστη μεγάλη σάλα να βρω τους φίλους και συμμαθητές μου και να χορεύουμε μέχρι να σταματήσει η μουσική για τη λήξη!

Σας εχω ξαναπεί πόσο μ ενοχλούσε η παρέμβαση της θείας μου να παίρνω την ξαδέλφη μου, που καθόταν συνήθως κλαίουσα στο τραπέζι και να χορεύω μαζί της, αντί μ' ένα αγόρι της επιλογής μου! Ετσι, οταν δε μπορούσα να κάνω αλλιώς, την έπαιρνα στη μέση του συνωστισμού μακρυά απο τα βλέμματα των μαμάδων μας και την παρέδιδα με την πρώτη ευκαιρία στον πρώτο διαθέσιμο καβαλιέρο!  Οχι πώς δε θάβρισκα τρόπο να την ξεφορτωθώ!  😂

Για μήνες μετά βγάζαμε χαρτοπόλεμο μέσα από τα μαλλιά (ήταν και θεοκάτσαρα τα έρμα), τα ρούχα και τα παπούτσια μας! Αλλά το μόνο που έμενε ήταν το γλεντοκόπι και τα ξαναμμένα μάγουλα να τα διηγούμαστε και να γελάμε με τους φίλους μας την άλλη μέρα στο σχολείο. 

Δε ξέρω αν παρόμοιες είναι και οι αναμνήσεις των παιδιών μου, ελπίζω κι εύχομαι νάναι έτσι ,με τους δικούς τους πάντοτε όρους.

Τώρα ,και δε μιλάω για τον ένα χρόνο πανδημίας, κάτι ασθενικοί χοροί γίνονται ανά σχολείο , κάποια πάρτυ σε "παιδότοπους", σε κάποια σπίτια λόγω και γενεθλίων και πολύ φοβάμαι οτι, περισσότερο με εικονικούς χορούς περνάει η ώρα, μέσα από τα κινητά, που είναι αναπόσταστο αξεσουάρ των σημερινών παιδιών στα χέρια τους, παρά με πραγματικούς χορούς, ξενοιασιά και γλέντι.

ΑΝ το διαβάζει αυτό κάποιο σημερινό παιδί θα πει "τι λες τωρα ρε θεία!" έλα όμως που η θεία έχει να θυμάται, ενώ εκείνα τι;;;το πόσες πίστες έχουν καταφέρει να περάσουν στα ηλεκτρονικά παιχνίδια;;;Κι είναι παιχνίδι αυτό;;; Είναι ξέδωμα;

Ασε που κάθε τέτοια μέρα, προμηθευόμαστε τα περισσότερα παιδιά τσουκνίδες και γινόταν το "πού σε πονεί και πού σ ε σφάζει" στα διαλείμματα!  Ειδικά εμείς τα κορίτσια με τις φουστούλες ήμασταν τα εύκολα θύματα των αγοριών που είχαν προνοήσει να φοράνε μακρυμάνικες μπλούζες και μακρυά παντελόνια! Αλλά παρά το τσούξιμο και τη φαγούρα το έθιμο του κυνηγητού με τις τσουκνίδες διατηρήθηκε όλα μου τα σχολικά χρόνια παρά και τις αντιρρήσεις των δασκάλων,ειδικά των ξενωτικών! Ηταν το  αντέτι μας και δεν άλλαζε με καμία δύναμη.

 Τέτοιες μέρες το σύμπαν έβραζε από κέφι, σα να μην υπήρχε αύριο! Ο κόσμος χωρίς πολλά πολλά διασκέδαζε και οι χοροί στο Καζίνο κι οχι μόνο, αλλά στα πολλά στέκια του Νησιού, διαδέχονταν τον ένα συλλογικό χορό μετά τον άλλον. Επί 15 μέρες δεν κοιμόταν το Νησί σχεδόν. Υπήρχαν συνάδελφοι που έρχονταν κατευθείαν στη δουλειά!

Τώρα τα πάντα έχουν εξασθενήσει .Τα κέντρα διασκεδάσεως έκλεισαν το ένα μετά τ' άλλο (προ κορωναϊού 😉), οι χοροί επικεντρώθηκαν σε μικρούς χώρους να ξεγελάσουν τη φθίνουσα πορεία, σε κάποια σπίτια συνεχίζουν ακόμα εν στενώ κύκλω και έχει αναγορευθεί σε must  της ημέρας το ψήσιμο στους δρόμους!

Ποτέ δε θυμάμαι τη Χώρα νάναι  μία απέραντη ψησταριά. Ίσως σε κάποια πόστα ,συνήθως χασάπικα,  κάποια παρέα, πίνοντας και τραγουδώντας αρέκιες, αλλά το αντέτι της ημέρας ήταν στα σπίτια το ξινιστό (τύπου φρικασέ)! Εκεί ανυπομονούσαμε όλοι να τρέξουμε μετά το σχόλασμα, να γευτούμε το φαγητό τση σημερνής!

Έτσι είναι η ζωή! Οι άνθρωποι που μας έμαθαν φεύγουν σιγά σιγά, τ' αντέτια εξασθενούν κι εμείς υποτασσόμαστε στις νέες συνήθειες, έτσι για να μην ξεφεύγουμε απο το γενικό κλίμα της υπόλοιπης Ελλάδας.

Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που τα έζησα και όσο μπόρεσα τα πέρασα και στα παιδιά μου. Γιατί όσο και να προσπαθείς να διατηρήσεις τα έθιμά σου στην Πρωτεύουσα πάντα θα νοιώθεις αλλιώς και πάντα οι επιρροές απο γύρω θάναι δυνατές.

Δε μπορώ να ελπίζω σε αναβίωση, ούτε καν συνέχιση, αλλά τουλάχιστον ας θυμόμαστε και κάπου κάπου ο,τι μας παραδόθηκε .

                                    ΚΑΛΗ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ,όπως την επιθυμεί ο καθένας!

Αποκριάτικο ταμπλώ με πάστες και κρακελέ. Οι καρδιές είναι μεταλλικές η μία ντυμένη με χαρτί scrapbooking και η άλλη με πάστα και χρύσωμα. Προστέθηκαν διάφορα αξεσουάρ.