God bless the queen!

 "Καλώς τηνα κι ας άργησε" μπορεί να λέτε απο μέσα σας. "Καιρός ήταν να δείξει λίγο συμπονοια στην καημένη την τεθλιμμένη Ελίζαdeath!"  

Τι συμπόνοια καλέ να δείξω; ο άνθρωπος πήγε πλήρης ημερών, πιό πλήρης θα ξεχείλιζε τα βαρέλι ,πόσο πιο  να πήγαινε;; Δεύτερος Μαθουσάλας θα γινόταν. Ναι, πείτε μου οτι εσείς βαλαντώσατε στο κλάμα που δε πρόλαβε να κλείσει τα 100! Εγώ τον λυπήθηκα πάντως και τον τίμησα με το δικό μου μοναδικό τρόπο 😂και δε φόρεσα στο καπάκι το κίτρινο ταγιεράκι και την καπελαδούρα και ξαμολήθηκα να μη μείνουν πίσω οι υποχρεώσεις (αλήθεια μεταξύ μας τώρα, τι διάολο κάνουν όλη μέρα αυτοί οι άνθρωποι μέσα σ' ενα ανάκτορο χιλιάδων δωματίων κλεισμένοι; 

Εγώ θα παιρνα αμπάριζα και θα χτύπαγα το κεφάλι μου στους τοίχους από άκρου εις άκρον. 

Τι 100 ούτε στα 30 δεν θα έφτανα!

 Μάλλον κι αυτός από ανοία τόχε δίπορτο😉😊ΚΑΙ ΔΕ ΤΟΝ ΑΔΙΚΩ να το ξεκαθαρίζουμε, ασχέτως του γούστου του...😶 )! 

ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ στην τάξη...Οοοχιιι έφτιαξα κάτι ανάλογο της μεγαλειότητάς του και τόχω εδώ ν' αναπαύεται μέχρι να μου το ζητήσουν (γιατί θα το ζητήσουν είμαι σίγουρη) για την επόμενη στέψη που δε θ΄ αργήσει 😉. 

Τι  να μην κακομελετάω;; Αυτούς τους έχει ξεχάσει κι ο Θεός. Ο ιός ο ίδιος τους έχει φοβηθεί το μάτι του. Κορακοζώιτοι λέμε!

Τέλος πάντων για να μη θεωρηθεί οτι έχω  φιλοβασιλικές τάσεις, παρότι στα άγουρα ακόμα χρόνια μου βομβαρδίστηκα από εικόνες βασιλικών γάμων (ας είναι καλά οι ΕΙΚΟΝΕΣ της εποχής μια που τηλεόραση δεν υπήρχε ακόμα να τους παίζει για μήνες), νεαρούς πρίγκηπες με λευκά άλογα (και με ιστιοπλοϊκά σκάφη και κότινους, επίσης) και όμορφες βασιλοπούλες που ήρχοντο εις γάμου κοινωνίαν ,δίναμε δε και τί δε δίναμε να τις πάρουν (μία δεν πάρθηκε με όσα και αν δίναμε 😟)για να καταλήξουν κερατωμένες και μόνες στα γεράματα (καλώς καταλάβατε ...) , θα παραμείνω άκρως ελληνική λοιπόν (για ν αποτινάξω τις υποψίες περι φιλοβασιλικής) με τη ρήση οτι "το Μάιο παντρεύονται οι βασιλείς και οι γαϊδάροι"! Στους δεύτερους λοιπόν συγκαταλέγεται και η αφεντιά μου!χαχαχχα  Αντε γιατί με τους βασιλικούς γάμους θα ξεχάσουμε μπίτι τους δικούς μας, των κοινών θνητών που ουδείς σκάει να μάθει, αν, πότε και πού!

Ναι, ναι, αποφάσισα κόντρα στη ρήση να παντρευτώ πριν πολλά πολλά χρόνια, τόσα που προτιμώ να θολώνουν από μια κουρτίνα πάχνης, να εορτάζω την προσωπική μου ένωση με την Ενωση των Επτανήσων με την Ελλάδα και οχι μόνο...μιλάμε τριπλογιόρτι...Ενωση, γαμπρός, κουμπάρα, ποιόν να πρωτογιορτάσω κι έτσι τάκανα 3 σ ένα.

Μετά λοιπόν τόσα χρόνια, κοντεύουμε το πρώτο ιωβηλαίο 😒 να τιμήσω τον ήρωα καθώς του πρέπει. Τόσα χρόνια σκλαβιάς ούτε την Τουρκιά δεν θ άντεχε, εμένα πάντως...😌 Αλλά δεν ήταν μόνο αυτή η σκέψη, αλλά επιθυμούσα διακαώς να δοκιμάσω τα νέα υλικά, που πολύς ντόρος γίνεται στο κυβερνοσύστημα των χειροτεχνών, κι αυτό είναι το paverpol!

Τώρα εσείς θα περιμένετε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και δεν θάχετε άδικο, αφού κάθε νέα απόπειρα με γεμίζει ρίγη συγκίνησης  κι αφού κάνω πρώτα την πατάτα μετά εξελίσσεται σε αριστούργημα (το λέω μόνη μου να σας βγάζω από τον κόπο 😉)

Λοιπόν όπως πολύ καλά καταλάβατε δεν εξελίχθηκαν όλα αίσια, ασχέτως του αποτελέσματος. Κατ αρχάς μ' έπιασε πνεύμα οικονομίας, απ αυτό που δε με καταλαμβάνει συχνά (ειδικά η περίοδος της καραντίνας στέφθηκε με πολλές παραγγελίες υλικών και όχι μόνο!!!μόνο οικονομία δεν το λες) . Συνήθως λοιπόν το πνεύμα οικονομίας μου μπαίνει όταν δημιουργώ 😡.Τέλος πάντων, έκανα λοιπόν το σκελετό του στέμματος με κομμάτια που δε πέταξα από  λευκό μακετόχαρτο. Στη συνέχεια δεν τα έντυσα με κάτι, ούτε εφημερίδα, ούτε αλουμινόχαρτο όπως είχα δει σ΄ άλλες δημιουργούς. Ετσι έγινε ένας σκελετός που δεν σ΄ ενέπνεε θετικά, αλλά δεν πτοήθηκα, απλά έμεινε έτσι και κοιταζόμαστε αμήχανα επι βδομάδες (και ομολογώ με ολίγη απέχθεια από μεριάς μου) μέχρι το επόμενο βήμα Το επόμενο βήμα λοιπόν ήταν φυλλαράκια από πηλό, πάλι από ένα καλούπι σιλικόνης που εκανα αμάν να προμηθευτώ λόγω μεγάλης έλλειψης (η ζήτησή του μεγάλη) και μετά μεγάλης καθυστέρησης της κουριερ. Οπότε μέχρι νάρθει καταλάβατε είχα πάθει στερητικό, έτσι όταν ήρθε έπεσα με τα μούτρα! Αλλά ούτε και με τα φυλλαράκια ομόρφυνε το υπο κατασκευή στέμμα. Εμεινε άλλο τόσο καιρό στο περίμενε. Και μετά, όταν μ' έπιασε ξανά ο οίστρος, κόντεψε νάρθει και η συντέλεια παρέα 😡. Επιασε μεν τ αυτί μου (γιατί μόνο τ αυτί έπιασε αφού  πού μυαλό για σωστή παρακολούθηση του βίντεο και εμπέδωση. Είναι ό,τι με κουράζει περισσότερο να παρακολουθώ βίντεο ) τη δοσολογία για το μείγμα του paverpol για σκλήρυνση, αλλά εγώ έβαλα πρώτα όλα τα στερεά υλικά και στο τέλος το ρευστό οπότε πήρα ένα ζυμάρι να το βάλω μπλάστη΄,  αλλά οχι στο στέμμα. 

Μιλάμε στόκος σαν το μυαλό μου😡. Τωρα αν νομίζετε οτι το πέταξα λανθάνετε ! Αντίθετα προσπάθησα όσο το δυνατόν να το μαλακώσω να γίνει μια μάζα κάπως εύπλαστη και λίγο λίγο να το κολλήσω πάνω στο μακετόχαρτο και να γεμίσω τα κενά ανάμεσα από τον πηλό. Αν σας το έδειχνα σ αυτή τη φάση (που μεταξύ μας θα έπρεπε αλλά οπως πάντα δεν φωτογραφίζω φάση φάση το έργο 😶😵😡. Από αυτό να καταλάβετε τί κεφάλι αγύριστο κουβαλάω 😡) θα το λυπόσαστε κι εσείς, πόσο μάλλον εγώ! Ομως την επόμενη μέρα το έργο ήταν πέτρα, έστω και με λάθος τρόπο. Από εκεί και πέρα  πήρα φόρα. Αστάρωσα, πέρασα μαύρο χρώμα ακρυλικό, αφού στέγνωσε πέρασα ένα λιλά χρώμα κιμωλίας, σαν dry brush και μετά χρυσώθηκε και κολλήθηκαν τα στρασάκια.  Θα μπορούσε να μείνει έτσι, αλλά εγώ ήθελα επιπλέον βασιλική πολυτέλεια κι έτσι άρχισα να κόβω και να κολλάω κομμάτια κόκκινου (βουργουνδίας χρώμα παρακαλώ) βελούδου. Δε θα το γυρίσω από κάτω να δείτε το ...χαμό, οοοχιιι καλά μου, μείνετε στην εικόνα  και πολλά σας είπα για τις δυσκολίες της πορείας.

Αν δεν κάνω λάθος το στέμμα ποτέ δεν είναι χύμα σ' ένα σκαμπό, αλλά σε βελούδινο μαξιλαράκι. Εεε το δικό μου δεν θα είχε;;; Φυσικά κι απέκτησε Κι επειδή το άλλο κόκκινο βελούδο δεν έφτανε, πήρα το πράσινο και  κι έγινε το απόλυτο σετάκι (πάλι σας προλαβαίνω 😉😊. Είπαμε και τα κακά αναγνωρίζω και τα καλά) 

Στέμμα από λωρίδες μακετόχαρτου με πηλό και paverpol,χρωματισμένο, πατιναρισμένο, χρυσωμένο και με προσθήκη στρας

Βλέποντάς το, κανείς δεν μπορεί να υποπτευθεί, ούτε τη βάση ούτε την πορεία εξέλιξής του. Δείχνει ένα στιβαρό σφυρήλατο στέμμα με τα πετράδια και τα βελούδα του, όπως θα ταίριαζε σ' ένα βασιλόπουλο του παραμυθιού!

Όλα τα κατασκευαστικά λάθη θα γίνουν μάθημα για επόμενη προσπάθεια, το υλικό επιβεβαίωσε τις περιγραφές του κατασκευαστή του, είναι όντως ένα υλικό που σκληραίνει απίστευτα όπου μπαίνει και ήδη μου έχουν μπει ιδέες για τη συνέχεια...οψώμεθα 😉

Ήταν μία δημιουργία μετά από πολύ καιρό απραξίας και παρά τις αντιξοότητες, που προήλθαν από μενα την ίδια,  είχε μία ευχάριστη κατάληξη που αντάμειψε το ξερό μου κεφάλι.

Ο Θεός λοιπόν, να ευλογεί τη Βασίλισσα, δηλ. εμένα πάλι 😌😂 (μ έφαγε η μετριοφροσύνη!) και το... παραλήρημα έληξε.