Θάλαττα! θάλαττα!!!

 Ως άλλοι Μύριοι ακουγονται απο παντού φωνές, για το Καλοκαίρι που δειλά δειλά κάνει αισθητή την παρουσία του μέχρι μία ρουφουλάδα του καιρού να το ξαναγυρίσει απο εκεί πού ρθε.
Παρά ταύτα, ο,τι τερτίπια και κόνξες και να κάνει ο καιρός το Καλοκαίρι στις 21 του μήνα μπαίνει επίσημα κι αν δε του στρωσετε κόκκινο χαλί εσείς υπάρχουν οι παιδικές αναμνήσεις που πάντα ειναι ετοιμοπόλεμες να το υποδεχθούν  σαν να μην έφυγε ποτέ!

Ορτσα τα πανιά λοιπόν με την καινούργια πρό(σ)κληση της Μίας
που ούτως ή άλλως θα μ ανεχόσασταν 😉😂. Γιατί ναι, ξέρω οτι πολλοί είναι αυτοί που αγαπούν το βουνό, αλλά εγώ Καλοκαίρι χωρίς θάλασσα ,καλοκαίρι δε το νογάω.

Και μια που η πρόκληση είχε θάλασσα, ξύπνησε το πετρωμένο μου πνεύμα, ανακάτεψε τις πέτρες του (εννοείται!), τις  χαρτοπετσέτες του, τα μολύβια του και τα νεροχρώματά του και άρχισε να ξεδιπλώνονται ένα ένα !

Εν αρχή ήταν οι παιδικές και νεανικές μου αναμνήσεις!

 Από τα πρώτα χρόνια που με κουβαλούσε πισωκάπουλα στο ποδήλατο η μαμά μου, μια που τον αδελφό μου τον αποκτήσαμε 6 χρόνια μετά, μαζί με το ταπεράκι για τη σούπα (μ άνοιγε βλέπετε η όρεξη παραθαλασσίως ...κι έκτοτε δεν ξανάκλεισε!) μέχρι όταν καβαλούσα πλέον το δικό μου ποδήλατο και ... "πάω στη νόνα μου, μπλούμ!" μ αυτή την ιαχή, βουτάγαμε ατέλειωτες φορές στη θάλασσα από τα βράχια, με την παρέα που περίμενα εναγωνίως κάθε Καλοκαίρι από την Αθήνα! 

Pebble art by Hara on background of napkin's decoupage and watercolors painting

Πόσο χτυπούσε η καρδιά όταν έβλεπα τα 3 πρόσωπα να ξεπροβάλουν εφ ενός ζυγού στη μπασία του κυρ Αντώνη με τη ξύλινη πρόσβαση στη θάλασσα! Προπομπός ήταν πάντα το μπλεκόκκινο στρώμα θαλάσσης (είδος πολυτελείας τότε, ειδικά για μας τα λιμόπαπα!) κι από τότε δε μου έκανε καρδιά νάμαι μακριά από τη θάλασσα. Ανυπομονούσα για την ώρα που κάθε μέρα γινόμουν φτερό στον άνεμο και ξεχυνόμουν στα πέλαγα. 

Τώρα όλα ερήμωσαν ή άλλαξαν χρήση, κάποια πράγματα όμως έμειναν ακόμα να θυμίζουν...

Συνέχεια έχουν οι οικογενειακές εξορμήσεις που περισσότερο έμοιαζαν με "εκτελούνται μεταφορές εντός κι εκτός Ελλάδος "Ο ΜΗΤΣΟΣ" παρά με εξόρμηση για ένα ολιγόωρο  μπάνιο. 

Αλλά όταν έχεις μικρά παιδιά επιφορτίζεσαι όλα τα βάρη που σ αναλογούν ή και οχι και αγόγγυστα(σχεδόν), τα κουβαλάς ως ημίονος, σε θάλασσες και ακτές να έχουν τις βολές τους ολοι!

Pebble art by Hara with watercolor painting

Κι  ενώ εσύ αγγόγυστα (όπως είπαμε 😡) κουβαλάς και τί δεν κουβαλάς, μέχρι να παρκάρει ο πάτερ φαμίλιας (και νάρθει σινάμενος λιγάμενος μόνο με τα κλειδία) σωσίβια, ψάθες, τσάντες ,ακούς από πίσω τις τσιρίδες που κουβαλάει μόνο ένα κουβαδάκι "το καπέλο μουυυ!" Οχι λάθος και τη μπάλα της θάλασσας (μη τ' αδικήσω) Ε, έλεος πια! Πόσα χέρια νάχω ο Τιραμόλα!

Κι αφού φτάσεις στην Ιθάκη που ήλπιζες να δροσίσεις το κουρασμένο σου σαρκίον, μπορεί νάχει και κύμα και να μη σου επιτρέπει να μπεις παραπέρα από το μέτρο (λέγε με Αιγαίο), οπότε τότε δε χάνεις καιρό, απλώνεις την κορμάρα σου αλά Μόνικα Μπελούτσι (εδώ πρόκειται περί μετάλλαξης 😁 απο σερνάμενη σε θεά!)και ποστάρεις στο instagram ανελέητα, πού είσαι (μέχρι και οι κλέφτες να ξλερουν οτι ελεύθερο το πεδίο!), τι έφαγες, αν είναι ζεστός ο καφές, πότε κατούρησες (με το συμπάθιο!μπορεί να σ ακολουθεί ο ουρολόγος σου νάναι ήσυχος οτι δεν σ έκλεισε 😉) διότι εάν δεν ποστάρεις, είναι σαν να μην πήγες ποτέ 😠 και αντί ν απολαμβάνεις τις αυροχαρές του κύματος, μιλάς ακατάπαυστα (και στεντορίως εις επήκοον όλων των λουομένων σ απόσταση 500μέτρων, λες κι είχαν την όρεξή σου!) ή παίζεις, όπως τις περισσότερες ώρες της ημέρας, με το κινητό σου, που έχει γίνει η προέκταση του χεριού σου, σαν να στο κόλλησαν με την πιο ισχυρή κόλλα! 

Άααλλος δε ο σύζυξ, που χωρίς φραπεδιά και τσιγαρουκλα δεν απολαμβάνει καθαρό αερα 😡! Ετσι η μυρωδιά της νικοτίνης μας ακολουθεί και παρά θιν αλλός

Pebble art by Hara with painting ONLY on background

Ευτυχώς που υπάρχουν κάποια παιδάκια ακόμα που δεν κάθονται κάτω από τις ομπρέλες με τα κινητά και τα τάμπλετ 😡 και φτιάχνουν ακόμα πύργους στην άμμο. 

Τελευταία υπάρχουν και κάποιοι γονείς απογοητευμένοι από αυτή την περιρρέουσα ραθυμία φτιάχνουν αυτοί καλλιτεχνήματα στην άμμο ,και δε μιλάμε για πηγάδια να βάζουν μέσα τα πόδια τους για αμμόλουτρα, αλλά γοργόνες, χελώνες, ιγκλού, κεφάλια ζώων κ.λ.π. καλλιτεχνήματα που προσέχεις να μην τα χαλάσεις μέχρι νάρθει ένα κύμα να πάρει μαζί του το αμμένιο αντικείμενο του πόθου του 😍

Ο,τι βλέπετε εδώ όλα είναι δώρα της θάλασσας

. Το μόνα που ΔΕΝ είναι είναι το φύλλωμα του δένδρου που είναι ξυσούδια από μολύβια βαμμένα και το αστέρι πάνω στο "αντιηλιακό" 😉.Οοολα τ άλλα, ακόμα και το καπέλο του κυρίου (εκτός φυσικά από τη μαύρη κορδέλα),ακόμα και το "βιβλίο" στη ρίζα του δένδρου, είναι ο,τι μου χάρισε απλόχερα η θάλασσα είτε σε πέτρες είτε σε πορσελανάκια και γυαλάκια, όπως η τόσο στρόγγυλη μπάλα θαλάσσης που κρατάει το παιδάκι στη δεύτερη φωτό. 

Πείτε λοιπόν μπορείτε ν αντισταθείτε σε τέτοια δώρα και να μη τα κάνετε εικόνες;

Απαλοσβεί ο,τι λάμπει

                                                           

 

………………

Κι ανιστορώ  τις χρυσαυγές, των δειλινών τα θάμπη,
που απαλοσβεί  ότι  λάμπει,
σαν, μες στης ώρας  βουτηχτό τα μάγια τα μεγάλα
σκυθρώπιαζες  μια στάλα,
πνιγμένα αντιβουίζοντας με τη στερνή καμπάνα,
καημούς και γέλια πλάνα.
Την ώρα τούτη – ω θύμησις – όλα κρυφολαλούσαν
κι αχούς με πλημμυρούσαν.

...

Ποίηση της Επτανήσιας Κλεαρέτης Δίπλα-Μαλάμου απο το ποίημα "ΛΕΥΚΑΔΑ"

Μια μικρή γωνίτσα από το Νησί μου, τόσο όμορφη, τόσο γαλήνια!

Kι όλα αυτά λοιπόν με πολύ ΧΑΡΑ για την πρόκληση των κοριτσιών & αλλοδαπών φίλων με θέμα...τί άλλο ;

ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!

Τρία σ' ένα... again

 Δε θα πω ψέματα οτι κι εμένα δε μ΄ απασχολεί αυτή η διάθεση παλιμπαιδισμού.

Πάμπολλες φορές έχω αναρωτηθεί και απάντηση δεν παίρνω. 

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη μου και λέω: 
- καθρέφτη-καθρεφτάκι μου...οχι καλέ ποιά είναι η πιο όμορφη στον Κόσμο! γι αυτό δεν αμφιβάλω,γι αυτό μην προτρέχετε. Είμαι η πιο μουρλή; ερωτώ

-Θες την πάσα αλήθεια;

-Εννοείται! τί δημοκρατικό πνεύμα θα ήμουν άλλωστε;
-ΝΑΙ, μου απαντά ευθαρσώς και στεντορίως (γιατί εγώ πάντα θέλω ν' ακούω και τ΄ αρνητικά και δίνω βήμα)
-Καλά ντε μη φωνάζεις, μουρλή είμαι οχι κουφή! Αλλά καθρέφτη καθρεφτάκι μου δεν ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδί χορτασμένο από παιχνίδια;
-Ναι, μου ξαναπαντάει ο καθρέφτης γιατί με γνωρίζει παιδιόθεν
-Καθρέφτη καθρεφτάκι μου γιατί λοιπόν τα έργα μου έχουν αυτή την οπισθοδρομική νοσταλγική νότα λες κι είμαι μέχρι 14χρονο και πολύ λέω; Γιατί αφού όλα γύρω μου είναι μαύρα εγώ συνεχίζω στην καρακοσμάρα μου;
-Καθρέφτης είμαι οχι ψυχολόγος, με κατακεραύνωσε η απάντηση
-Δηλαδή εννοείς οτι έχω χρεία ψυχολόγου;
-Καιρό τώρα! Αν βρεις κανέναν να αναλάβει την περίπτωσή σου, γιατί ή χωρίς πτυχίο πρέπει νάναι ή να τα σκίσει στην πορεία
-Μωρέ ωραία ιδέα έχεις για μένα κι  εγώ που έλεγα οτι είσαι σύμμαχός μου!
-Σύμμαχος όχι κόλακας, είπαμε
-Τέλος πάντων άντε και βρίσκω ψυχολόγο μέχρι να κάτσουμε ν αναλύσουμε μισό αιώνα πίσω να βρούμε τις αιτίες θαχουμε φάει και τον άλλο μισό μπροστά και θα φύγω πλήρης αποριών και χωρίς τσεντέζιμο στην τσέπη. Άσε λοιπόν καλλίτερα να εκφράζομαι κατά όπως θέλω και μου έρχεται να μου μείνει και καμιά δραχμή για την ταφή γιατί σήμερα και για  να πεθάνεις λεφτά θες.
Και αφού απάντηση στο πρόβλημά μου δε βρήκα, είπα να σας εκθέσω τουλάχιστον τη σκέψη μου για το έργο που θα σας παρουσιάσω σήμερα και ΝΑΙ ,ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ!

Οι πέτρες δε μου δίνουν πάντα έμπνευση για πετρωτά. Ως επι το πλείστον ναι, όπως και σ' έναν άλλον θα έδιναν μια άλλη έμπνευση. 

Έτσι σε κάποιο τελευταίο ανακάτεμα του "λατομείου"

η συγκεκριμένη πέτρα, που δε ξέρω γιατί την πρωτοσήκωσα ,τώρα όμως μου θύμισε είσοδο σπηλιάς, ή κάτι παρεμφερές. 

Είσοδο πάντως! 

Η επόμενη σκέψη λοιπόν ήταν δενδρόσπιτο.

 Οχι σαν αυτά που μας φιλοξενούσαν παιδιά τις καυτές μέρες του Καλοκαιριού, αυτά τα λέγαμε καλύβες, αλλά σαν αυτά που φαντάζεσαι να υπάρχουν μέσα σε τρύπες στις ρίζες των δέντρων. 

Πολλές φορές η φαντασία μου φτιάχνει ιστορίες βλέποντας κάτι ωραίες κουφάλες στο κορμό των ελιών. Τί θα μπορούσαν να ζουν εκεί μέσα; 

Κι έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη με τη γνωστή μέθοδο των τριών 1+1+1=1 (δική μέθοδος μου, μη το ψάχνετε) και ένα πακέτο πηλό δημιουργήθηκε η κατασκευή! 

Στην αρχή επειδή το κουτί του καφέ ήταν ελλειψοειδές, γέμισα το κάτω μέρος με αλουμινόχαρτο ώστε ν αποκτήσει όγκο και το τύλιξα με χαρτοταινία. 

Διαδικασία που έκανα και στο καπάκι. Επέλεξα δε να βάλω δεύτερο καπάκι, προκειμένου να ναι χρηστικό,εαν και εφόσον. 

Κι επειδή το δικό του, του κουτιού, θέλει νάχει ελαστικότητα, το μεγαλύτερο το έβαλα απλά απιθωτό.

Και το μεν σώμα το έντυσα εν συνεχεία με πηλό, το δε καπέλο έκοψα κομματάκια κομματάκια από κουτί πίτσας, το οντουλέ χαρτόνι. 

Ο "ανεμοδείκτης" είναι κομμένο από πλαστικό εξάρτημα που κρατά ευθείς  τις ορχιδέες στο γλαστράκι του.Στην συνέχεια κολλήθηκε η πέτρα ως είσοδος,  

φτιάχτηκαν παράθυρα κλειστά κι ανοιχτά, δυο φελλοί έπαιξαν το ρόλο κομμένου κλαδιού που στην κάτω μεριά του κρεμάστηκε μια κούνια απ αυτοί που οι περισσότεροι παίξαμε παιδιά

 (βρέθηκε βλέπετε μπροστά μου το μεταλλικό εξάρτημα από το σπασμένο μανταλάκι!) χρωμάτισα με διάφορα χρώματα τον "κορμό" ν αποκτήσει υφή και  μορφή δέντρου, με moss effect δημιουργήθηκαν οι πρασινάδες στον κορμό (πολύ υγρασία στα βαθύσκιωτα δάση βλέπετε ) μικρά τουβλάκια κολλήθηκαν όσο ήταν νωπός ακόμα ο πηλός ως λιθοδομή και κάποια περβάζια, χάντρες και κουμπιά έγιναν λουλούδια στο δέντρο και στο έδαφος.

Το δε φωτιστικό, όπως μπορείτε να καταλάβετε και μόνοι σας είναι η βάση κυπαρισσόμηλο, το στέλεχος από κάποιο πλαστικό λουλούδι, εύκαμπτο στέλεχος και το φανάρι βελανίδι με μια διάφανη μπίλια.

Ολο μαζί δε κολλήθηκε πάνω σε μια ξύλινη βάση κι εκεί αναπτύχθηκαν τα υπόλοιπα.

Οι δε φιγούρες που έδωσαν ζωή στο δενδρόσπιτο, είναι ριζόχαρτα, 

που όλως τυχαίως, είχαν διαφορετικό προσανατολισμό κι έτσι κολλήθηκαν αμφίπλευρα πάνω σ' ένα Stone paper.

 Έτσι έχουν διπλή όψη.

 Είναι μια οικογένεια από χαριτωμένα αλεπουδάκια, που θέλω να πιστεύω οτι πολύ χαίρονται που βρήκαν σπίτι να στεγάσουν την ευτυχία τους, και ξεκόλλησαν επιτέλους από το κουτί που τα φιλοξενούσε μαζί με πληθώρα άλλων υλικών

Εσείς τί νομίζετε; δε θάναι  χαρουμενα;

Η αλήθεια είναι οτι με κάθε κατασκευή, όσο απλή κι αν είναι, πορώνομαι, πόσο μάλλον με κάτι τέτοιες, που πιέζω το μυαλό να δουλέψει προς κάθε κατεύθυνση, ώστε κάθε τι άχρηστο να φανεί χρήσιμο και να αποδώσει άριστα στο τελικό αποτέλεσμα.

Αν δεν βρήκατε τί μου φταίει γι αυτό τον παλιμπαιδισμό, μη το σκέφτεστε περισσότερο, ούτε εμένα μ' απασχολεί κατά βάθος, απολαύστε την κατασκευή που έγινε από το πουθενά και ταξιδέψτε σ' ο,τι σας κάνει να αισθάνεστε όμορφα . 

Αρκετά παιδεύουμε το είναι μας με παλινωδίες και ερωτήματα χωρίς απάντηση, ας απολαμβάνουμε και κάτι χωρίς πολλές σκέψεις!

Καλό μήνα Ιούνιο λοιπόν με όλη μου την αγάπη και τη θετική ενέργεια!