Κάθε πρωί που κίναγα να πάω στη δουλειά...

 φεύγανε σαν πουλιά τα ψαροκάϊκα!

Ω ναι! είναι πραγματική εμπειρία αυτό κι οχι απλά ένας στίχος αγαπημένος.
Όταν ακόμα υπηρετούσα το Ελληνικό Δημόσιο, είχα την τύχη (και ήταν η μοναδική, πιστέψτε με!) το γραφείο μου τα τελευταία χρόνια να βρίσκεται απέναντι από τη θάλασσα
Πρωί πρωί με την αυγούλα γιατί ήμουν και τυπική στην προσέλευση και στην αποχώρηση, αλλά η προσέλευση μας ενδιαφέρει τώρα απολάμβανα μοναδικές εικόνες που η Φύση με αντάμειβε για το πρωινό ξύπνημα
Κάτι απίστευτες ανατολές, κάτι μοναδικές συστοιχίες σύννεφων με απίθανα σχέδια (μέχρι μία μέρα μία  τεράάάστια καρδιά. Πραγματικά μαγική!) ακόμα και το ξύπνημα της κάθε λογής επαγγελματικής δραστηριότητας ήταν μαγικές εικόνες που κάθε μέρα παρά την επανάληψη  εναλλάσσονταν με κάτι καινούργιο.
Μόνο λοιπόν γι αυτές τις εμπειρίες άξιζε το πρωινό ξύπνημα! Έκτοτε τα ωράριά μου άλλαξαν και σπάνια μπορώ ναχω τέτοιες απολαύσεις.
Με ξεκούραζε απίστευτα να σηκώνω το κεφάλι, όποτε ήταν δυνατόν και ν αγναντεύω τη θάλασσα άλλοτε ήρεμη κι άλλοτε μπουρινιασμένη, με το κύμα να σκάει στις μαρόκες και να ξεχύνεται στο δρόμο.
Αλλά τα καλοκαιρινά πρωινά που έβλεπες τα καϊκια να φεύγουν για την ψαριά της ημέρας, το ένα πίσω απ τ' άλλο, κάτι σαν ναυτική φάλαγγα, πάνω σ ε μια θάλασσα που περισσότερο έμοιαζε με γιαούρτι (σόρρυ για την παρομοίωση ,καθόλου ποιητική, αλλά...ακριβής) παρά με νερό, τόσο λευκή απαστράπτουσα και τόσο ήρεμη που σκεφτόμουν, κάπως έτσι πέρασε ο Μωυσης την Ερυθρά θάλασσα, δεν μπορούσες ν' αποφύγεις τις συγκρίσεις! Κι αν ήσουν τυχερός και γύριζαν πριν το σχόλασμα τα έβλεπες ακολουθούμενα από σμάρια γλάρων που επαιτούσαν κάποιο ψαράκι να ξεκλέψουν απο τα δίχτυα που έσερναν ή το ξεψάρισμα των διχτυών που γινόταν πάνω στο σκάφος. 
Καθ οδόν δε είτε πρωί είτε βραδάκι, συναντούσες μεγάλους αλλά και μικρότερους σε ηλικία καθισμένους με κρεμασμένα τα πόδια απο το μουράγιο μ ενα αυτοσχέδιο καλάμι ή με πιο σύγχρονα σύνεργα να ασκούνται στην αλιεία για ψυχαγωγικούς ή και βιοποριστικούς λόγους
Οπως και τα καλοκαιρινά βράδυα τα γριγρί με τα πυροφάνια που συνήθως έβγαιναν για χταπόδια ήταν χαρακτηριστικές εικόνες μιας ζωής πολύ πιο ήρεμης, με κόπο  πάντα, αλλά χωρίς το σημερινό πνιγηρό άγχος και πριν γίνουμε όλοι έρμαια της τουριστικής ανάπτυξης. 
Γραφικές εικόνες!

Πετρωτό πάνω σε φόντο decoupage  χαρτοπετσέτας και επιμήκυνση του μοτίβου με ζωγραφική

Ομορφα ξύλινα σκαριά τα αλιευτικά σκάφη που κάποια στιγμή τα συνεπήρε κι αυτή η ανάπτυξη, όπως άλλα αγροτικά προιόντα που η ΕΕ μας επιδοτεί να τα πετάμε παρά να τα πουλάμε στην αγορά, έτσι και τα σκάφη δέχτηκαν ισχυρό χτύπημα κάποια στιγμή με μια κοινοτική οδηγία που τα θελε να καταστραφούν. Θα σας γελάσω για  το λόγο γιατί ουδέποτε υπήρξα υπάλληλος του Τμήματος αλιείας και δε θάθελα να παραπληροφορήσω για το σκεπτικό που το επέβαλαν. Ετσι πολλά σκαριά αποσύρθηκαν και καταστράφηκαν, που ήταν πραγματικά έργα τέχνης μαστόρων με γούστο και τεχνική αξεπέραστη. Ευτυχώς κάποια στιγμή το λάθος σταμάτησε αλλά το κακό είχε ήδη γίνει

Πιο πέρα από το κτίριο που μας φιλοξενούσε υπηρεσιακά (για την ιστορία το παλιό ξενοδοχείο ΞΕΝΙΑ, πρωτοποριακό για την εποχή του) επι δικτατορίας τα παλιά προσεισμικά ρεπάρα είχαν μπαζωθεί και έγινε η ακτή του ΕΟΤ. Οργανωμένη με καμπίνες για αλλαγή ρούχων, ντους, μπαράκι,   ξαπλώστρες, γκαζόν, πράγματα άγνωστα μέχρι τότε και μάλιστα  εύκολα προσβάσιμα απο παντού αφου ήταν μέσα στη Χωρα. Το τί γινόταν δεν περιγράφεται!

Πετρωτό πάνω σε φόντο decoupage  χαρτοπετσέτας, με 3d στοιχεία (οι καμπίνες αριστερά είναι πάνω σε ξύλο μπάλσα), αμμο και  επιμήκυνση της χαρτοπετσέτας με ζωγραφική

 Θυμάμαι έντονα το πρώτο μου μετασχολικό Καλοκαίρι με τους παλιούς συμμαθητές να ξεσαλώνουμε το πρωί στη θάλασσα το βράδυ στη Disco ARGASSI  (κι αυτή πάνω στη θάλασσα). Ηταν το πρώτο καλοκαίρι ελευθερίας και έμεινε αξέχαστο.
Αυτές τις αναμνήσεις μου ξύπνησαν οι χαρτοπετσέτες που έπαιξαν το ρόλο φόντου για τα δύο τελευταία (μάλλον) Καλοκαιρινά πετρωτά. Αναδρομή στη χαλαρότητα που κάτι τα νειατα που τα βλέπουν όλα αλλιώς, κάτι η καλοκαιρινή ραστώνη, κάτι η ανάγκη να ξεσφίξουμε το βρόγχο που έχει περαστεί στο λαιμό μας τα τελευταία χρόνια, έχουμε ανάγκη μικρών δόσεων έστω απο ανάσες με όποιο τρόπο ο καθένας μπορεί κι αυτός είναι ο δικός μου 😍

Την αγάπη μου και να προσέχετε!