ΔΕΝ δίδονται αντιπαροχή

Είναι εκπεφρασμένη πολλάκις η αγάπη μου στα παλιά σπίτια, τα μισό ή τα πλήρως εγκαταλελειμμένα. 
Αυτά που μόνο οι θύμησες τα ζωντανεύουν πια. 
Αυτά που πέρασαν ζωές από μέσα τους και τώρα στέκουν έρμα. 
Αγαπώ τα παλιά σπίτια, συγκινούμαι ,στέκομαι ,τα θαυμάζω, αναρωτιέμαι, πλάθω εικόνες με το μυαλό μου ακούω φωνές κρυφοκοιτάζοντας από κάποια σπασμένη είσοδο ή ρημαγμένη γρίλια το εσωτερικό τους. 

Γίνομαι δηλαδή ηδονοβλεψίας του παρελθόντος τους!

Είναι εικόνες που δε προσπερνώ ποτέ, αντίθετα με προβληματίζουν, μα πάνω απ όλα με συγκινούν βαθειά, πόσο μάλλον οταν τα βλέπω ρημαγμένα, άπνοα, αφημένα στην τύχη τους. Σαν να μην έζησαν μέσα εκεί άνθρωποι, να μην τα πόνεσαν, να μην άφησαν αποτυπώματα στους τοίχους τους που ακόμα και τα κάδρα αφήνουν! 

Πίκρα.

Μετά από τόσα σπίτια που έχω φτιάξει, νομίζω, αν με γνώριζε ο "Εθνάρχης" τότε που ισοπεδωνόταν η ΑΘήνα,  θα μ είχε εξοστρακίσει. Τόση πια μανία να παραμείνουν όρθια κάποια παλιά, που μόνο ιστορία έχουν ν αφηγηθούν, ειλικρινά δεν ξέρω πόθεν εκπορεύεται!

Έτσι όταν μου δίνεται η ευκαιρία την αρπάζω για ν αποδώσω κάποιο καινούργιο οικοδόμημα. 
Σε κάποια αποστολή υλικών από την Κρήτη και το αγαπημένο ΧΕΙΡΟΚΑΜΩΤΟ, ως προστατευτικό σε ξυλόγλυπτα ήταν κάποια κομμάτια κόντρα πλακέ. 
Ούτε στιγμή δε πέρασε από το μυαλό μου να τα πετάξω, εννοείται! Από την αρχή η ιδέα ήταν το σπίτι, αλλά επειδή δεν είχα τρόπο να κάνω εγκοπές και ανοίγματα, αρα δεν μπορούσαν να γίνουν ένα τετραγωνισμένο, αποφάσισα να τα κάνω συγκρότημα κατοικιών( πρόσοψη για την κυριολεξία)!

Τα ένωσα με συρραπτικό και χρησιμοποίησα  πάστα απο paverpol - pareplast & stone art για την απόδοση του πολυκαιρισμένου και κατά τόπους πάστα κρακελέ. 

Επίσης τα πρώτα υλικά λειτουργούν κι ως σκληρυντής κι όντως έδεσε το τρίπτυχο περισσότερο.

Τα παραθυρόφυλλα είναι chipboard όπως και η μαύρη πόρτα που μοιάζει σιδερένια (και με "μεταλλικό" στέγαστρο απο βεντάλια ξύλινη). Οι άλλες δύο είναι ιδιοκατασκευή από χαρτόνι (όπως και τα περισσότερα που συνθέτουν το σύνολο, μπαλκονάκι εισόδου, ζαρντινιέρα παραθύρου) και η μεσαία επενδύθηκε με κομμάτια από ξύλινη βεντάλια και μια μεταλλική εγκράφα από ζώνη. 

Ολα τα στοιχεία που διακοσμούν το πάνελ είναι τρισδιάστατα.

Λεπτομέρεια απο τις πόρτες

Φυσικά όλα περάστηκαν με χρώματα κιμωλίας. 

Μπήκαν ξυλόγλυπτα εν  είδη σκεπής .

Λεπτομέρεια απο τα παράθυρα

Αυτό το συγκρότημα μου θύμισε κάπως τα Προσφυγικά της Αθήνας, ίσως το χρώμα, ίσως η πολλαπλή εγκατάλειψη, πάντως όπως κι εκείνα, έστω και τραυματισμένα αντιστέκονται και διατηρούν κάποια ζωή στα σπλάχνα τους κι αυτό φαίνεται από τα μισάνοιχτα παράθυρα που μπορείς να δεις στο εσωτερικό τους, ή τ απλωμένα ρούχα.

Το δεύτερο, είναι ένα σπίτι  που συντέθηκε  από 4 κουτιά (3 διαφορετικών τύπων μπισκότων κι ενός τσαγιού) που επίσης χρησιμοποιήθηκε η ίδια πάστα σκλήρυνσης  και παλαιότητας.  

Τα παραθυρόφυλλα είναι die cuts της εταιρίας Stamperia κι ολα τα υπόλοιπα που απαρτίζουν το έργο χειροποίητα κομμάτια από ανακυκλώσιμα υλικά που ολοκλήρωσαν τον κύκλο ζωής τους, αλλά δεν πετάχτηκαν ως άχρηστα πλέον. 

Και σ' αυτό ομως έδωσα σημάδια ζωής. 

Κάτι οι γλαστρούλες, η βρύση που ακόμα τρέχει νερό, κάτι οι φωλιές των πουλιών, δείχνει οτι το σπίτι ακόμα κατοικείται παρά τα χρόνια που κουβαλάει 

Λεπτομέρειες απο τις φωλιές, τη βρύση, το ποδόμακτρο, το φωτιστικό και το κουδούνι της εισόδου, το ρολόι και η κολώνα της ΔΕΗ

Θα ολοκληρώσω την παρουσίαση μου με ενα τρυφερό ποίημα του Γ. Δροσίνη

Τίποτε δεν άλλαξε απ᾿ το σπίτι σου

κι απ᾿ το δρόμο κι απ᾿ τη γειτονιά.

Μόνον η παλιά βρυσούλα στέρεψε

στην αντικρινή σου τη γωνιά.

Τίποτε δεν άλλαξε απ᾿ το σπίτι σου.

Βιαστικός διαβάτης το θωρώ

και, ξεχνώντας πόσα χρόνια πέρασαν,

σα και  τότε πάλι λαχταρώ

Λαχταρώ ν᾿ ανοίξεις το παράθυρο

και στο   διάβα μου άξαφνα να βγεις,

γελαστή παιδούλα καστανόξανθη,

χάραμα απριλιάτικης αυγής.

Σφαλιστό απομένει το παράθυρο

κι αν τ᾿ ανοίξεις, μι᾿ άλλη θα φανεί.

Μόνο στο παράθυρο της θύμησης

βγαίνεις ίδια και  παντοτινή.

 (Γ. Δροσίνης - Το σπίτι σου)

Και επίσημα πλέον, ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!

Απο άλλο Πλανήτη

 Κι ενώ άλλο είχα στα σκαριά προς δημοσίευση για τη συνέχεια, όπως κι ο καιρός, άλλαξα απότομα ρότα!

Δε σας φάνηκε οτι από τον καύσωνα απότομα Φθινοπώριασε; 
Μάλλον επηρεάστηκε απο τον στίχο του ποιητή και θάθελε να τον επιβεβαιώσει, οτι με την πρώτη στάλα της βροχής, σκοτώνεται και το Καλοκαίρι! 
Οπως και νάχει μπαίνουμε σε μια γλυκειά Εποχή, με τα δικά της χρώματα και προπάντων αρώματα όπως είναι της νοτισμένης γης! Τι ωραιότερο!!! 
Βγάζει μια γλύκα το Φθινόπωρο, εγω την εχω στο μυαλό μου σα μελωμένο φρούτο. τα χρώματα της φύσης γαληνεύουν, παύουν νάναι επιθετικά οπως του Καλοκαιριού, ο ήλιος σε χαδεύει στοργικά και 
δε σε καίει με μανία μπάρμπεκιου. Παρόλο που είμαι παιδί του Χειμώνα  αλλά αγαπώ την Άνοιξη, το Φθινόπωρο πάντα μου προκαλεί μία συγκίνηση απροσδιόριστη και δυσερμήνευτη, αλλά πολύ χαλαρωτική και αναζωογονητική συνάμα.
Κάθε φορά εκπλήσσομαι, πόσες ελπίδες φορτώνουμε στο μέλλοντα και πόσο απογοητευόμαστε οταν αυτές διαψευστούν παταγωδώς. 
Πόσες φορές πρέπει ν απογοητευθούμε ακόμα για να είμαστε πιο συγκρατημένοι στις προσδοκίες μας; 
Σε μια wannabe  εκκαθάριση στην κουζίνα, βρέθηκε ένας μισοσκουριασμένος δίσκος, πάτος φόρμας κέικ. Οχι οτι τον πέταξα 😊παρόλο που επρόκειτο για "εκκαθάριση" 😉. 
Έμεινε για μέρες πίσω απο το καλάθι με τα φρούτα, μέχρι που είδα αυτό το σκίτσο στο PINTEREST κι έτσι σκέφτηκα να τον αξιοποιήσω καλλιτεχνικά, γιατί για την κανονική του χρήση θάταν απαράδεκτο.

Το Καλοκαίρι λοιπόν αυτό πέρασε απο πολλές συμπληγάδες κοινωνικές και προσωπικές. 

Δε θ'  αναφέρω γεγονότα που όλοι ζήσαμε και είχαν τραγικές διαστάσεις, οχι μόνο για μας, αλλά για τον Πλανήτη ολόκληρο  φοβούμενη για το προδιαγεγραμμένο μέλλον του Πλανήτη μας, που εμείς καταστρέφουμε μέρα τη μέρα. Θ' αναφερθώ στον φανταστικό πλανήτη του Μικρού Πρίγκηπα, εκείνο που μόνο με την καρδιά βλέπεις σωστά!

Λεπτομέρεια θέματος

Παρότι τα στοιχεία ήταν μικρά ο πολυμερικός πηλός αποδείχθηκε μεγάλη δοκιμασία για τα χέρια μου.
Απορώ μ αυτούς που τον δουλεύουν, αλλά μάλλον θάχουν βρει τον τρόπο να τον μαλακώνουν. 

Περιττό να σας πω οτι στην επόμενη μέρα ήμουν με παγοκύστες!

Ασταρώθηκε λοιπόν δις, περάστηκε μαύρο ακρυλικό, μετά με λιλά και στη συνέχεια περάστηκε με σπρέυ βερνικιού με ασημί γκλιτερ για να δώσει τη φεγγοβολιά των άστρων που μπήκαν και ανα διαστήματα γύρω γύρω.

 Εν τω μεταξύ είχαν πλαστεί οι φιγούρες του Μικρού πρίγκηπα, της αλεπούς και του τριαντάφυλλού του και κολλήθηκαν στο κέντρο του δίσκου.

Μεταλλικός δίσκος φόρμας κέικ βαμμένος με ακρυλικά και στολισμένος με πολυμερικό πηλό

Μπορεί να μην είναι κάποια μεγαλεπίβολη χειροτεχνία αλλά όπως λέει κι ο Μ.Π: «Είναι ο χρόνος που έχεις ξοδέψει για το τριαντάφυλλό σου που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό»

Πραγματικά ευγνωμονώ το θεό που ενώ όπως τ' αστέρια για τους ταξιδιώτες είναι οδηγοί ενώ για οποιονδήποτε άλλον δεν είναι παρά μικροσκοπικά φώτα, κατά τον Μ.Π πάντα, ετσι και  για μένα η δημιουργία είναι ένας οδηγός που μ' οδηγεί σε φωτεινά μονοπάτια και μ' απομακρύνει εντέχνως, χωρίς να τα κρύβει, από τα σκοτάδια γύρω μου. Κι ετσι μπορώ να τ' αντιμετώπιζω καλλίτερα.

Εύχομαι να ζήσουμε καλλίτερες μέρες και να μην επαναληφθούν ούτε οι μαύρες του Αυγούστου, ούτε όσες προηγήθηκαν λόγω της πανδημίας που  ακόμα "κρατάει το σκήπτρο η δολερή "  .

Την αγάπη μου πάντα και μη ξεχνάτε να βλέπετε με την 💖, φαίνονται όλα καθαρότερα κι ωραιότερα!