Αγιοβασιλιάτικη εξάρτηση!

 Παρά τις διάφορες αντιξοότητες συνεχίζω ν ανεβάζω πράγματα που έχω φτιάξει, προσπαθώντας να φτιάξει και η δική μου διάθεση ,οχι μόνο η δική σας αγαπημένοι μου φίλοι!
Οι μέρες περνούν, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στο μεγάλο γεγονός που όλοι καρτερούμε, αλλά είναι τόσο βαρειές απο τα σύννεφα που μας περιχαρακώνουν, που κάθε σταγόνα χαράς παγώνει στο άγγιγμα των χειλιών μας.
Τέλος πάντων, τα εορταστικά όπως σας έχω ξαναπεί τάχω αρχίσει αρκετά νωρίτερα, απλά σας τα σερβίρω λίγα λίγα να φτάσουν 😉
Προσπαθώ σ όποια διάθεση ψυχολογική και νάμαι ,να φτιάξω έστω κάτι  απλό, ώστε ν απασχολήσω το μυαλό και να ξεφύγει λίγο από τις μαύρες σκέψεις. Έτσι από μικρά έχουμε αρκετούτσικα και κάποια που έδωσα πριν καν φωτογραφίσω!
Σήμερα όμως  θα σας δείξω ένα ζευγάρι μπότες.
Είχα κάποια χρόνια να φτιάξω μπότα, γιατί είναι πολύ χρονοβόρα και δε πετυχαίνει πάντα. 
Μπορεί να φτάσεις στο τέλος και ξαφνικά να σου κάνει τη δυσάρεστη έκπληξη. Πάντως πριν προλάβουν αυτές τις πρόκαμα εγω, γεμίζοντάς τις με νάιλον σακούλες, ώστε να διατηρήσουν το σχήμα τους και να μην αλλοιωθεί ούτε η παράσταση, ούτε να φαίνονται ζάρες στις χαρτοπετσέτες, που στην ουσία δεν υπάρχουν, αφου έχουν εφαρμόσει τέλεια! (εχω μεγάλο θέμα με τις ζάρες και δε δέχομαι να τις δικαιολογώ οτι "ετσι φαίνεται ο τι είναι χειροποίητο 😠 Οχι! η ζάρα είναι κακοτεχνία, πάει και τελείωσε. Τουλάχιστον ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.
 Λοιπόν αγόρασα ένα  ζευγάρι μπότες Νο 37 χρώματος πρασίνου και έπεσα με τα μούτρα στη μετάλλαξη.
Η μία, αφού ασταρώθηκε δεόντως μια και δυο φορές, στη συνέχεια κολλήθηκαν πάνω της κομμάτια από διαφορετικές χαρτοπετσέτες, του ιδίου ύφους όμως και χρωματισμού. 
Μάλιστα στην πρώτη, την πιο ψηλά, κoλήθηκε από κάτω η άλλη, αφού απλά αφαίρεσα το κομμάτι του ουρανού της κι έτσι τα έλατα κόλλησαν πάνω στην προηγούμενη και δημιουργήθηκε μία ενιαία εικόνα σαν νάταν μία (βλέπει κάποιος πού είναι η ένωση;).

Στη συνέχεια με πηλό έφτιαξα, χρωμάτισα και κόλλησα έλατα και ελαφάκια που βόσκουν ανέμελα στο χιόνι. 

Από μία χριστουγεννιάτικη καρτούλα δώρου, έκοψα ένα χαριτωμένο ζευγάρι παιδιών που κατεβαίνει την πλαγιά του σπιτιού του μαζεύοντας γκι. 

Στη μύτη κόλλησα επίσης έλατα με διπλή φάτσα και ένα ελαφάκι που είχε ξεμείνει από κάποια διακοσμητικά!

΄Ενας Αγιος Βασίλης που βαδίζει εν μέσω χιονιού από σπίτι σε σπίτι ν΄ αφήσει τα δώρα του, (γιατί τούτο τον Αγιο δε τον πτοεί ούτε το χιόνι! είναι παντός καιρού!), κολλήθηκε πάνω σε stonepaper, ώστε να σταθεί ανάγλυφα πάνω στη μπότα. 

Πολύ χιόνι , ενα ου με sospeso trasparente και μία ακριβή τρέσα με κρύσταλλα, που είχα αγοράσει γι αλλο λόγο (εξ ου και το κόστος) και βρήκε τελικά εδώ τη θέση της και η μπότα είναι έτοιμη, παιχνιδιάρικη για δώρο σ ένα αγαπημένο μου πρόσωπο 😍 για τη γιορτή της!

Η άλλη (το ζευγάρι της πρώτης) αφού ασταρώθηκε  κι αυτή, γιατί οσο νάναι το πλαστικό το φοβάμαι πάντα, κολλήθηκε το ριζόχαρτο με τον ΑΗ Βασίλη, βάφτηκε γκρι και στη συνέχεια κόκκινο Βουργουνδίας. 

Μετά κολλήθηκαν γύρω απο την εικόνα, στη μύτη της μπότας, στη φτέρνα και  επάνω γύρω γύρω ξυλόγλυπτα, επίσης. Όλα μαζί βάφτηκαν, περάστηκαν με dry brush και χρυσώθηκαν τα γύρω από το ρiζόχαρτο. 

Τις αγάπησα πολύ και τις δύο για διαφορετικούς λόγους, αφού είναι και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους και θεωρώ οτι άξιζε ο κόπος!

Και για ολοκληρώσω την είσοδο του ΑΗ Βασιλη στο μήνα, μετέτρεψα ένα κουτί παπουτσιών, οχι ομως με το συνηθισμένο άνοιγμα απο πάνω, αλλά στο πλάι, που με παρέπεμψε αμέσως σε μια βαλιτσούλα.

 

Και προκειμένου να γίνει μια οποιαδήποτε βαλίτσα έγινε η βαλίτσα του αγαπημένου Αγίου.

Το κουτί προκειμένου να το σταθεροποιήσω του κόλλησα κομματάκια  κομματάκια από περιοδικό, 
με τέτοιο τρόπο μάλιστα ωστε να δίνει την υφή πολυκαιρισμένου δέρματος, μετά ασταρώθηκε ,χρωματίστηκε λευκό  και στη συνέχεια κολλήθηκαν χαρτιά, χαρτοπετσέτες, ριζόχαρτα  σ΄όλες τις πλευρές του. 

Το πέρασα πατίνα να πάρει την όψη παλαιότητας και ταλαιπωρίας, χιόνι σε κάποια σημεία, χιονονιφάδες με στένσιλ, το χερούλι είναι απο κάποιο κουτί απορρυπαντικού που τυλίχτηκε με σκοινί, οι τύπου μεταλλικές γωνίες απο αλουμινοκαπάκι καφέ, απέκτησε δε και  κλειδαριές για ασφαλές κλείσιμο! 

Είναι απ αυτά τα μικρά που δεν κοστίζουν και βασικά πετάς μετά το άνοιγμα, αλλά εμένα μου έδωσε χαρά η κατασκευή του και αποθήκευσα μέσα τα ενέσιμά μου, ωστε να τα κάνω πιο αποδεκτά 😉

Και τέλος μην αφήσουμε παραπονεμένη την Αη Βασιλαινα, άνθρωπος  είναι κι αυτή και κανείς δεν ξέρει τί τραβάει κοντά σ αυτόν τον ακούραστο Άγιο! 

Έτσι τη φρόντισα μ ένα ζευγάρι παπούτσια (που λέει ο λόγος!). 

Ήταν τα καλαπόδια του μπαμπά μου, που μόλις μας εγκατέλειψε γι άλλους άγνωστους κόσμους, τα πήρα και τους έκανα την πρώτη αλλαγή, ωστε να τα βλέπω σε καθημερινή βάση. 

Η πρώτη αλλαγή δεν μ' ικανοποίησε απόλυτα όμως τ άφησα έτσι 8 χρόνια μέχρι που τώρα αποφάσισα οτι ήρθε η ώρα τους! 

Κάλυψα λοιπόν και τα ριζόχαρτα και το κρακελέ που είχα κάνει με μαύρο χρώμα κιμωλίας, τους κόλλησα για τακουνάκι ένα μεταλλικό πόμολο από της ντουλάπας μου που άλλαξα και εφάρμοσα μετά ξυλόγλυπτα. 

Όπως καταλάβατε είναι η νέα μου αγάπη που ταιριάζουν παντού και αλλάζουν εντελώς το ύφος των πραγμάτων. Νομίζω οτι πια ουδεμίαν σχέση έχουν με το πριν και ταιριάζουν απόλυτα στο κλασσικό ύφος του σαλονιού μου.

Σ' εσάς ο τελευταίος λόγος