Περί βιβλίων ο λόγος σήμερα μ ένα καλό κι ένα “κακό” νέο
Κι ας αρχίσουμε από το “κακό”. Και το βάζω σ' εισαγωγικά γιατί ίσως ο,τι είναι για μένα κακό δεν είναι αναγκαία και για οποιονδήποτε τρίτο. Απλά όσο μεγαλώνω κι εκτιμώ κάποια πράγματα τόσο περισσότερο λυπάμαι για την τύχη κάποιων άλλων.
Όπως όταν βλέπω ωραία έπιπλα, απ αυτά τα παλιομοδίτικα που δεν ξαναφτιάχνονται, γιατί ούτε τεχνίτες ούτε χρήμα υπάρχει πια για να ξαναφτιαχτούν και ν αγορασθούν, ετσι έχουμε καταλήξει στα “ψεκάστε-σκουπίστε-πετάξτε τα”, πεταμένα δίπλα σε κάδους μήπως κινήσουν τα φιλάνθρωπα αισθήματα κάποιου και γλυτώσουν τη χωματερή, ετσι λυπάμαι και τα βιβλία.
Αγάπησα τα βιβλία από μικρό παιδί. Πριν ακόμα γεννηθώ ο μπαμπάς μου μου είχε έτοιμη μία ολοκληρωμένη Εγκυκλοπαίδεια του ΗΛΙΟΥ και μία σειρά δερματόδετων βιβλίων με αριστουργήματα μεγάλων Κλασσικών της παγκόσμιας λογοτεχνίας (Μπαλζάκ, Τολστόι, Ντοστογιέφσκυ, Ουγκώ, Ζολά), εκτός απ' αυτά που δανειζόμουν από βιβλιοθήκες συγγενικών προσώπων, οπότε καταλαβαίνετε τί επακολούθησε!
Πολλές φορές γελάω με την απορία, ιδιαίτερα μαστόρων όταν μπαίνουν στο σπίτι μου κι απορημένοι με ρωτούν “Ολα αυτά τα έχετε διαβάσει;” Ένα 99% ναι, τα έχω διαβάσει και πολύ θάθελα να τα ξαναδιάβαζα, αν δεν έπαιρνα συνέχεια καινούργια. Η σχέση μου μαζί τους είναι σχέση εξάρτησης. Ισως δεν πρέπει να εξαρτόμαστε από πράγματα, ίσως γι αυτά κάποιοι να τα πετάνε στα σκουπίδια, ίσως δεν ταιριάζουν στην διακόσμηση των μοντέρνων χώρων τους, οπου οι βιβλιοθήκες θεωρούνται μουσειακές και αν υπάρχουν, τότε μάλλον θ’ αποτελούν διακοσμητική σύνθεση με τα χρώματα στις ράχες των βιβλίων σε συνδυασμό με το χώρο και τίποτα παραπάνω! Αλλιώς δεν έχουν λόγο ύπαρξης και γι αυτό αν παρακολουθήσετε τηλεοπτικές παραγωγές με παιχνίδια γνώσεων, μόνο γνώσεων δεν είναι, αλλά περισσότερο δια της ατόπου απαγωγής καταλήγουν στο συμπέρασμα. ΑΝ δεν εχει εναλλακτικές απαντήσεις το ερώτημα πάει άκλαυτο.
Και καταλήγω.
Τελευταία έχω βρει ένα βιβλιοπωλείο που έχει και εκδόσεις από δεύτερο χέρι ή που έχουν εξαντληθεί στους εκδοτικούς οίκους. Έτσι έχω προμηθευτεί αρκετά βιβλία, συνήθως τοπικού ενδιαφέροντος αναζητώ, επειδή από μαθήτρια συγκεντρώνω ό,τι αφορά τη Ζάκυνθο, αλλά και αγαπημένων συγγραφέων.
Αυτές οι σκέψεις και το παράπονο μου γεννήθηκε όταν σε κάποια απ αυτά βρέθηκα προ εκπλήξεως για τις χειρόγραφες, πολύ θερμές αφιερώσεις του συγγραφέα προς διάφορα πρόσωπα.
Δεν ήταν στεγνές, τυπικές αφιερώσεις απ αυτές που υπογράφουν αβλεπί στις παρουσιάσεις των βιβλίων τους οι συγγραφείς, αλλά προσωπικές, ένθερμες, με συναίσθημα. Κάποια μάλιστα δεν είχαν καν φυλλομετρηθεί, ήταν αγνά σαν λευκά περιστέρια.
Τόση απαξία λοιπόν στον δωρητή;
Τόσο βάρος προκαλούσε σ ένα χώρο ένα βιβλίο χαρισμένο με τόση τρυφερότητα σε κάποιον ακόμα και πρόγονο; Ούτε σαν ιστορική αξία δεν άξιζε να παραμείνει στο σπίτι του “εκλιπόντα”;
Γιατί θέλω να πιστεύω οτι αυτά είναι μετά θάνατον εκκαθαρίσεις. Υποψιάζομαι την τύχη που πιθανόν να έχουν και τα δικά μου, πράγματα και βιβλία, ελπίζω όμως να βρουν καταφύγιο κάπου που θα πιάσουν τόπο, σε μια Βιβλιοθήκη π.χ. τα βιβλία.
Τί λέω τώρα αλήθεια!
Ποιός πάει σε βιβλιοθήκες ; Ούτε ξέρουν πού υπάρχουν αν υπάρχουν.
Ετσι αραχνιασμένοι μένουν κάποιοι χώροι για να θυμίζουν οτι πριν τα e-books (δεν έχω διαβάσει ποτέ μου !) και τα podcasts υπήρχαν βιβλία με φύλλα από χαρτί, μελάνι και προπάντων ανθρώπινο κόπο (χειρόγραφα, μετά της γραφομηχανής, κομπιούτερ τώρα).
Αν δεν πιάσω το βιβλίο να διαβάσω το οπισθόφυλλο ,να το επεξεργαστώ, να το μυρίσω και μετά να χωθώ στις σελίδες του δε θεωρώ οτι διάβασα τίποτα.
Λυπάμαι λοιπόν γιατί έχει απαξιωθεί τόσο πολύ.
Πολλά πράγματα στην εποχή μας βλέπω να εξαφανίζονται σαν αχρείαστα ή παρωχημένα και λυπάμαι γι αυτό, γιατί κάποτε οι απόγονοι δε θα γνωρίζουν από πού ξεκίνησαν ή θα το μαθαίνουν από κάποια νέα τεχνολογία της εποχής, αλλά δεν θα μπορούν να συλλάβουν ούτε την εικόνα ούτε το μέγεθος αυτής της ”ανακάλυψης” !
Μη σας κάνει εντύπωση αυτό που λέω, σκεφτείτε μόνο τις εφημερίδες. Πόσες κυκλοφορούσαν κάποτε , πρωινές ,μεσημβρινές, βραδυνές! Τώρα μετα βίας κάποιες έχουν παραμείνει το Σαββατοκύριακο μέχρι να εκλείψουν παντελώς κι αυτές. Τα περιοδικά επίσης… Τώρα και η εποχή των βιβλίων παραδίδεται στη μνήμη, όσων την έχουν ακόμα.
Είναι η εποχή των εκπτώσεων ηθικών και υλικών.
Κι αν εγω βρήκα τρία σε τόσο μικρό διάστημα, φαντασθείτε πόσα άλλα υπάρχουν!!!
Και για το τέλος θα παραδεχθώ οτι θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου γι αυτά τα από σπόντα αφιερωμένα βιβλία, που χαίρομαι σαν να έχουν αφιερωθεί σ' εμένα προσωπικά και θα τα τιμήσω όσο υπάρχω κι εγω και ελπίζω νάχουν ευτυχέστερη κατάληξη μετά από μένα.
Τα βιβλία έχουν τους ίδιους εχθρούς με τον άνθρωπο: τη φωτιά, την υγρασία, την ανοησία, τον χρόνο και το ίδιο τους το περιεχόμενο.
Πωλ Βαλερύ, 1871-1945, Γάλλος ποιητής
Αυτά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, όπως κάνω πάντα, γιατί καλές οι δημιουργίες, αλλά και το σαράκι που σου τρώει τα σώψυχα πρέπει να εκφράζεται.
Τωρα χτυπησες ευαισθητη χορδη.Το σχολειο για διαφορους λογους το μισουσα.Το διαβασμα ομως το λατρευα και το λατρευω.Παιδι βιβλιοπωλη για αρκετα χρονια αξεχαστη μου εχει μεινει η μυρωδια του χαρτιου.Θα μπορουσα να μεινω ωρες σε ενα βιβλιοπωλειο αρκει να αναπνεω αυτη την μυρωδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα σ ε χτυπησα κατάστηθα γιατί ΄σ εχω χάσει απο εδώ ;) χαχαχαα Οχι παράπονο,διαπίστωση! Λοιπόν χωρίς πλάκα τωρα,εγω με το σχολείο είχα πάντα καλή σχέση,ίσως βοήθησε η καλή αρχή γιατί πάντα πιστεύω οτι ειναι το ήμισυ του παντός.Απο την αλλη αγαπούσα ιδιαίτερα τα Φιλολογικά μαθήματα και ειδικά τα Νεοελληνικά, γι αυτό έχω κρατήσει και τα βιβλία. ΑΠο την άλλη βοήθησαν σ αυτό και οι καθηγητές που τότε αγαπούσαν τη διδασκαλία και οχι μόνο έκαναν μάθημα στην τάξη αλλά μας έδιναν και εργασίες να ψάξουμε, να βρουμε και να εντρυφήσουμε στον κάθε συγγραφέα.Τωρα αγνοώ πώς διδάσκονται αυτά τα μαθήματα,σίγουρα πάντως όχι έτσι. ΑΠο την άλλη σ εζηλεύω που ήσουν παιδί βιβλιοπώλη! Εγω ετρωγα ώρες ψάχνοντας ράφια για ξεχασμένα βιβλία που μ ενδιέφεραν.Ολο το χαρτζηλίκι μου εκεί πήγαινε
ΔιαγραφήΘα σου διηγηθώ και ενα περιστατικο σχετικα με το βιβλιο.Ημερα Παρασκευη αρχιζω την γενικη καθαριοτητα.Τοτε ειχα την συνηθεια να ανεβαζω τις καρεκλες στον καναπε για το σφουγγαρισμα.Κατεβαζω λοιπον σκουπιδια και εκει διπλα βρισκω ενα κουτι με βιβλια.Σκεφτομαι ποιος χαζος πεταξε βιβλια.Τα παιρνω και ψαχνοντας ανακαλυπτω τους Αθλιους του Βικτωρος Ουγκω.Αρχιζω να διαβαζω.Παει το σφουγγαρισμα παει το προγραμματισμενο φαγητο.Πηγς 4 η ωρα η ωρα που θα ερχοταν ο συζυγος και εγω να τηγανιζω πατατες και να συνεχιζω το διαβασμα.Σταματησα οταν ηταν πια η ωρα να φαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσε πόσο έχω κλάψει με τους ΑΘΛΙΟΥΣ!!!Ηταν το πρωτο μου ανάγνωσμα και ταυτίστηκα τόσο με την Τιτίκα,όσο και με τον Αγιάνη και το μικρό επαναστάτη Γαβρά! Το δάκρυ κορόμηλο οταν σκοτώθηκε!!! ΑΠο εκεί πέρασα στα πιο σκληρά που σίγουρα ειναι ο Ντοστογιέφσκυ. Και θυμάμαι σ ε κάποιο τηλεπαιχνίδι καλά που δε τον ήξερε καν δεν μπορούσε ούτε να τον προφέρει,λες κι ήταν γλωσσοδέτης! Απο μικρή είχα μια τάση προς τους "καταραμένους" συγγραφείς και ποιητές! Γιατί αγαπούσα τη Λογοτεχνία αλλά λάτρευα την ποίηση και ειδικά κάτι Καβάφηδες που τους αποστήθιζα απόξω (εκείνο το "Απολείπειν ο θεός Αντώνιον",προσευχή τοχα κάνει) κάτι Καρυωτάκηδες...ηταν το χουι μου. Πόσο θάθελα να μπορούσα και τώρα! Για δε σταματημό, αν δεν τέλειωσει και σήμερα ενα βιβλίο που με απορροφά δεν υπάρχει περιπτωση να το διακόψω ουτε για να φάω! Προσφατα τελειωσα ενα βιβλίο σχεδόν 600 σελίδων σε 1 1/2 μέρα ;) Γενικά τα καλοκαίρια του δίνω και καταλαβαίνει! Οπότε όπως καταλαβαίνεις...βίοι παράλληλοι Λιτσάκι <3 Φιλιά πολλά και σ ευχαριστώ που συνεισέφερες στην ανάρτηση <3
ΔιαγραφήΠεριστατικο νο2.Μετακομιζουν οι δικοι μου απο ενα μεγαλο σπιτι σε ενα μικροτερο.Την εκκαθαριση την κανει η μαμα μου.Που σημαινει πεταω οτι δεν μου αρεσει.Τους επισκεπτομαι στην Θεσσαλονικη και ψαχνω να βρω καποια βιβλια.Α.μου λεει δεν τα χρειαζομασταν πια.Αρχιζω να ωρυομαι.Τι λες ρε μαμα?Πεταξες τα βιβλια του Βαρναλη Ο μπαμπας μου με περιλυπο υφος.Τα πεταξε μου λεει και κουναει το κεφαλι.Τα βιβλια που πεταξε ηταν τευχη απο τα πρωτα που ειχε εκδωσει.Φαντασου αξια που ειχανε.Τευχη ηταν με ανοικτοχρωμο κιτρινο σαγρε εξωφυλλο.Εγω στα πατωματα και αυτη ε σιγα.ποιος θα τα διαβαζε?Οποτε το θυμαμαι ενα ψιλοεγκεφαλικο το παθαινω.Και οχι τιποτε αλλο ειμαι και σε μια ηλικια που δενειναι να μαζευονται πολλα.Παντως κρατησε το μπακιρενιο ταψι - σινι δωρο του γαμου της..
ΔιαγραφήΦαντάζομαι και το δικό σου εγκεφαλικό και της μάνας το απαραίτητο ταψί ! Ο καθένας με τις επιλογές του Λίτσα μου, τι να πεις... Μια γενιά που πέρασε πολέμους, κατοχές, ξεριζωμούς, μονο στα βιβλία δεν είχε το νου του! Τωρα ΑΝ υπαρχουν τα τεύχη του Βάρναλη ίσως να κοστίζουν ασύμφορα ;(
ΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα ....λατρεύω τα βιβλία, διαβάζω, και βέβαια αυτή η μυρωδιά του χαρτιού είναι το κάτι άλλο !!!! Είναι αδύνατον να διαβάζω απ την οθόνη. Ούτε κι εγώ καταλαβαίνω πώς μπορούν να πετάνε πράγματα αξίας και ειδικά βιβλία.....όχι τίποτα άλλο έχουμε πει με την Σκουμπουρδή να πάμε για καφέ....δεν θα τολμήσω να της πω για το βιβλίο που έβαλες......
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω βρει στο Μοναστηράκι, μπλόκ ζωγραφικής από τότε που πήγαινα Γυμνάσιο με έργα μας που μας είχε ζητήσει να φτιάξουμε η καθηγήτρια των καλλιτεχνικών και βέβαια το πήρα. Ο παλιατζής μου είπε ότι έμενε κοντά στην καθηγήτρια και όταν πέθανε το σπίτι το κληρονόμησε ανηψιός της και τον φώναξε να το αδειάσει....υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις. Αναρωτιέμαι τι άλλα θα "ξεφορτώθηκε" ο νεαρός ανηψιός.....πάντως βρήκα δυο συμμαθήτριες απ το φβ και τους έδωσα τα έργα τους ( απ τα καλά του φβ).
Σ ευχαριστώ πολύ καλή μου για τις ενδιαφέρουσες αναρτήσεις σου....σε φιλώ !!!!!!
Ράνια μου είναι μεγάλη αυτή η κουβέντα για τα "ξεφορτώματα" απο πού ν αρχίσεις και πού να τελειώσεις! Κατανοώ σε πλείστες περιπτώσεις οτι κάποιος που κληρονομεί κάτι (οχι πάντα το οίκημα) δεν εχει τους ανάλογους χώρους να στεγάσει τα πράγματα του εκλιπόντος, που μπορεί νάναι καλά,κακά ,ανάκατα. Οταν ομως διαθέτει χώρο και τα επιπλα ειναι ΚΑΛΑ με μια μικρή συντήρηση γίνονται σουπερ γιατί να τα πετάξει; Δε θα ξεχάσω ποτέ ενα πανέμορφο πλήρες πανέμορφο σερβίτσιο που είχα δει στο σπίτι της Σοφίας της Παπαδάκη και μου είπε οτι το πετουσε μια οικιακή βοηθός,ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΟ!!!! ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΟΡΣΕΛΑΝΗ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ, ΑΞΕΧΑΣΤΟ σου λέω. Προσφατα σε μία ομάδα στο φβ που χαρίζονται πράγματα είδα μία ολόκληρη κρεββατοκάμαρα σκαλιστή, που χάριζαν. Τη ζήλεψα και ας μην είχα να την κάνω κάτι. Ξερω πόσο κοστίζουν αυτά τα έπιπλα και προπάντων δεν υπάρχουν πλέον τεχνίτες τέτοιοι! Εδω τις προάλλες κάλεσα ενα μαραγκό να κόψουμε ενα ντουλάπι της κουζίνας μου να μεγαλώσει ο χώρος και μου είπε οτι θα πρέπει ν αλλάξω ΟΛΑ τα πορτάκια γιατί δεν υπάρχει πια μηχάνημα να κάνει τέτοιες αυλακιές και θα ναι παράταιρο ο,τι άλλο βάλω!!!Φαντάσου,ΑΥΛΑΚΙΑ ,ΟΧΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΜΑ! και μάλιστα δεκαετίας '90 οχι αρτ ντεκό! Τλπ πόσο μάλλον τα βιβλία!!Αλλά γενικά έχω διαπιστώσει οτι ο κόσμος δε διαβάζει πια παρά μόνο όσες προωθούνται απο τα μεσημεριανάδικα ;) Την Σκουμπουρδή εχω την τιμή να την εχω φίλη στο φβ και εχε με υπόψη σου οταν ανέβω ΑΘήνα (ΟΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ να πάμε όλες μαζί για καφέ). Τη θαύμαζα και είχα ΄ηδη βιβλία της, οταν ξαφνικά μου έκανε αίτημα απο κοινή γνωστή ζακυθινιά. Χάρηκα τόσο πολύ!!! Είχαμε και μια μεταξύ μας ιδιωτική επαφή στη συνέχεια. Την ημέρα των γενεθλίων της της εστειλα δύο άλλα βιβλία της που είχα προμηθευτεί με σχόλιο "δείτε πως σας εύχομαι εγω!" Αναστατώθηκε για το πού βρήκα το ένα γιατί ήταν εξαντλημένο και εκέινες τις μέρες έκανε την παρουσίαση της νέας έκδοσης! Κιντύνεψα να της εξηγήσω οτι ειναι παλαιοβιβλιοπωλείο το συγκεκριμένο και ήταν απο δέυτερο χέρι (ίσως έχανε έσοδα ετσι και ήθελε να ενημερώσει τον εκδοτικό της οίκο). Ενοιωσα λίγο άβολα σαν να το είχα κλέψει.Φαντάσου τωρα να δει αυτό! ΣΚέφτηκα να σβήσω τα ονόματα ,όπως εκανα με το πρωτο που αφορούσε φίλο εκδότη,αλλά αυτού ήταν απο αλλους λόγους, αλλά τελικά αποφάσισα (επειδή παιδεύτηκα και για να σβησω κάπως το όνομα) να μην τ ανεβάσω καν στο φβ παρότι θα μ ενδιέφερε να γίνει συζήτηση. Ποιά είναι εσένα η άποψή σου; Οπως και νάχει καλλίτερα μη της βγάλεις ξυνό τον καφέ με μία τέτοια αναφορά ;) Γιατί οντως τα βιβλία της εχουν εξαντληθεί κι εγω κάθε νέο που βρίσκω το παραγγέλνω, δ ε θάθελα απο μένα να μαθαίνει τα "νέα" :(
ΔιαγραφήΕιλικρινά σκέφτομαι τί θα γίνουν τα πραγματά μου μετά απο μένα,αλλά θέλω να πιστεύω οτι τουλάχιστον στα βιβλία θα υπάρξει σεβασμός
Φιλιά πολλά και σ ευχαριστώ θερμά που ήσουν και σ αυτό παρουσα και ανταλλάξαμε τις απόψεις μας και φυσικά χαίρομαι που ταυτιζόμαστε! <3
Κι εγώ θα έλεγα να μην το ανεβάσεις στο φβ γιατί μπορεί και η ίδια να αισθανθεί περίεργα. Αλλά και να μην σβήνεις τίποτα, καλά είναι να τα διατηρείς ως έχουν. Είμαι σίγουρη δε, ότι δεν θα πεταχτούν σε κάδο, τα παιδιά ξέρουν να εκτιμούν τις αδυναμίες των γονιών....σε κανένα μουσείο μπορει και μετά από πολύ σκέψη. Γιατί η αλήθεια είναι ότι θα πρέπει να έχουν δύο δωμάτια πάρα πάνω για να χωρέσουν και τα δικά τους και τα δικά μας..... Θα ήταν πολύ ωραία μια τέτοια συνάντηση και θα βρεθεί κάποια στιγμή η ευκαιρία.
ΔιαγραφήΤην αγάπη μου και πολλά φιλιά !!!!
Χαιρομαι που συμφωνούμε, αλλωστε αφου δε της το έστειλα σε προσωπικό μνμ δε θαθελα να το δει φόρα παρτίδα. Σίγουρα θα πικραινόταν για τους "πολυαγαπημένους" που την "απέρριψαν" ;) Ισως να τα πούμε στη συνάντηση που κι εγω ευελπιστώ να συμβεί <3
ΔιαγραφήΑν την δεις πάντως δος της ενα φιλί απο μένα και να ξέρει οτι κάνω φανταστικούς περιπάτους μαζί της μέσα απο τα βιβλία της!
Ένα κείμενο παράπονο θα έλεγα που συμμερίζομαι απόλυτα Χαρά μου και αυτό γιατί είχα την τύχη να μεγαλώσω περιτριγυρισμένη από βιβλιοθήκες με βιβλία και συλλεκτικά (των προπαππούδων μου!) και λογοτεχνικά βασικά στα Γαλλικά γιατί στο σπίτι μιλούσαμε Γαλλικά λόγω της μητέρας μου. Θυμάμαι μέχρι τα 94 της να είναι πάντα με ένα βιβλίο! Άρχισα να διαβάζω από τα τρία μου και μάλιστα την κλασσική παιδική λογοτεχνία για να καταλήξω να διαβάζω Νίτσε στα 15 μου! Τώρα μένω στο σπίτι των γονιών μου, όπου βιβλιοθήκες βρίσκονται σε κάθε δωμάτιο! Λυπάμαι που δεν κατάφερα να μεταδώσω το πάθος μου για διάβασμα και στα παιδιά μου και εύχομαι όταν θα φύγω όλος αυτός ο πλούτος να μη χαθεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΦιλάκια φωτεινά, δημιουργικά και ας είναι πάντα χαρούμενα!
Για πολλά πράγματα Στεφανία μου εχω στεναχωριέμαι οτι δε κατάφερα να τα περάσω στα παιδιά μου, ομως στο πίσω μέρος της καρδιάς μου καιροφυλακτεί μία μικρή ελπίδα οτι περνώντας τα χρόνια θα έλθουν στα λόγια μου,οπως εγινε και μ εμένα! Την αγάπη ομως για τα βιβλία έχω καταφέρει να την πάρει η κόρη μου, η οποία σπουδασε κιολας Μεταφραση λογοτεχνικων βιβλίων, ασχετα αν κάνει αλλο επάγγελμα. Είχαμε φάει ατέλειωτες ώρες διαβάζοντας,αντίθετα με το γιο μου που δνε έκατσε ποτέ σ αγκαλιά ν α ολοκληρώσουμε παραμύθι! Κι αυτή η διαφορά φάνηκε και στο σχολείο και μετά ;) . Οπως και νάχει είναι πικρό να πετιώνται τα βιβλία στον κάλαθο των απορριμάτων.Θα μου πεις βέβαια οτι έτσι έφτασαν στα χέρια μου! Τελικά δε ξέρω ποιό ειναι το κακό και ποιό το καλό. Θέλω να πιστεύω οτι πρέπει να υπερτερεί παντού και πάντα ο σεβασμός!
ΔιαγραφήΑφιλάκια πολλά και φιλομαθή ;) <3
Χαρά μου, κράτα σημείωση σε ότι λέω. Και το λέω με μεγάλη συγκίνηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, τον ίδιο φόβο έχω και εγώ κορίτσι μου. Έχουμε, από τον πατέρα μου και τη γυναίκα μου, 850 τόμους βιβλίων συνολικά. Ξέρω ότι μετά το θάνατό μας, τα βιβλία αυτά θα πεταχτούν! Τι είπες; Αλήθειες δεν θέλεις; Δεν θέλεις φτιασίδια! Λοιπόν, τα νέα παιδιά σπανίζει να αγαπούν τα βιβλία. Και δη τα παλιά. Έγινα σαφής; Και σκληρός, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Πάμε τώρα στην Εγκυκλοπαίδεια του "Ηλίου". Από τον πατέρα μου, εν έτος 1949 (Μπρρρρρρ μαυρίλα), άρχισε να συγκεντρώνει τεύχος-τεύχος, την εγκυκλοπαίδεια. Βγήκαν για βιβλιοδεσία 18 τόμοι συν 2 μικρά επίτομα, δερματόδετα, μαύρα, με χρυσαφί στοιχεία και το επώνυμό του. Τα έχω όλα κορίτσι μου. Ευχαρίστως αν θέλεις φωτογραφίες. Το μόνο μεγάλο πρόβλημα εκείνης της εποχής είναι η φριχτή ποιότητα του χαρτιού, το οποίο είναι χειρότερο από εφημερίδα.
Άνοιξα συζήτηση νομίζω και είμαι εδώ, με την καρδιά μου, να την κάνουμε.
Και πάλι ευχαριστώ για όσα μάς χάρισες.
Γιάννη μου,Γιάννη μου,Γιάννη μου, φίλε καλέ και αγαπημένε!
ΔιαγραφήΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ Σ' ΟΛΑ!Μόνο άσε με να πιστεύω οτι μετά θάνατον όλα μπορεί να πεταχτούν αλλά τα βιβλία όχι, θέλω να το πιστεύω βρε αδελφέ!
Πώς θα πεταχτεί η παροπλισμένη τωρα εγκυκλοπαίδεια του ΗΛΙΟΥ,που όπως λες κι όπως θυμάμαι μαζεύτηκε τεύχος τεύχος και δέθηκε για ν αντέχει μέχρι σήμερα; Μάλιστα είχε βγεί και μία μικρότερη, ενός τόμου (ή δύο;;μάλλον δύο),αρκετά ογκώδης που τότε τη χαρίσαμε στο θείο μου που έφυγαν στην Αμερική (είμαι περιεργη να δω αν την εχουν ακόμα). οσο για μένα λόγω όγκου την έχω τοποθετήσει σ ενα γείσωμα του τοίχου, γιατί τα ράφια της βιβλιοθήκης είναι κρυστάλλινα και δεν θ αντεχαν τόσους τόμους, αντίθετα των Ξένων Κλασσικών ταχω σε περιοπτη θέση να τα βλέπω και να συγκινούμαι.Θα ανταλλάξουμε φωτογραφίες ;)
Εχεις δίκιο και για την ποιότητα του χαρτιού.
Κάποτε όμως ακόμα και τα λαϊκά περιοδικά ΡΟΜΑΝΤΣΟ, ΒΕΝΤΕΤΑ, ΠΑΝΘΕΟΝ,ΦΑΝΤΑΖΙΟ είχαν συνεργασίες με ελληνες συγγραφείς και δημοσίευαν μυθιστορήματα επι το πλείστον σε συνέχειες, αλλά στο ΦΑΝΤΑΖΙΟ είχα και τις πρωτες επαφές με πιο σύγχρονους ξένους συγγραφείς. Τωρα αυτά που κυκλοφορούν εχουν μόνο κουτσομπολιά και τις σταρλετίτσες που προωθεί το σύστημα!
O tempora o mores!!!
Στη διάθεσή σου για τη συνέχεια ;)
Κι εγω σ εχιλιοευχαριστώ για την συζήτησή μας <3
Ααα ξέχασα να γραψω οτι περιμένω την κόρη οποτε μπορέσει να καταγράψουμε σ ενα αρχείο ολα τα βιβλία,γιατί μόνη μου ειναι αδύνατον να το κάνω. Τότε θα σου πω πόσα έβγαλε η καταμέτρηση ;) Φιλιά πολλά
ΔιαγραφήΕτσι Χαρούλα μου, σωστά τα λες!! Ευτυχώς εγώ πιστεύω κι ελπίζω ότι δεν θα πεταχτούν τα βιβλία που έχω... θα φροντίσουν τα παιδιά μου, να πάνε σε καλά χέρια, στις εγγονές μου....που από πολύ μικρούλες που είναι ακόμα, τα λατρεύουν!! Γιατί έχω βιβλία εκτός από τα δικά μας, και του παππού τους, και της δικής μου γιαγιάς ακόμα, από το 1922, η οποία, όταν έφυγε από την πατρίδα τους 9 ετών, κρατούσε σε όλη τη διαδρομή, το Αναγνωστικό, βιβλίο της τρίτης τάξης του δημοτικού σχολείου της, αγκαλιά! και ήταν πολύ δύσκολη διαδρομή, με μεγάλες πεζοπορίες, κινηγητό των εχθρών, καράβι , και πάλι περπάτημα χιλιομέτρων μέχρι την νέα πατρίδα... αλλά το βιβλίο της το έσωσε!! Αυτό, έμαθα στα παιδιά μου, να το σέβονται!! Φιλακια χρυσοχέρα μου!! <3
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαταν έγκλημα αυτά τα βιβλία -κειμήλια να δοθούν στον παλιατζή Φανουλα μου.Μακάρι τα παιδιά σου να τα κρατήσουν ως κόρην οφθαλμού εις ανάμνηση της γιαγιάς που δ ε γνώρισαν και τις χαμένες πατρίδες,μοναδικό προικιό της! ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ ΠΟΛΥ αγαπημενη μου μ αυτή την αναφορά σου
ΔιαγραφήΦιλάκια πολλά με όλη την αγάπη και τη συγκινησιακή φόρτιση
Νοσταλγικό χθες, μέσα από αναγνώσματα που μας χάρισαν εικόνες ρομαντισμού, λύπης, οργής, ταύτισης με τους ήρωες, που λίγο ως πολύ έπαιξαν ένα ρόλο στην ενήλικη ζωή μας, στα πρώτα σκιρτήματα ορθολογισμού. Τότε που το πνεύμα ζητούσε να ψάξει, να ερευνήσει, να μάθει. Θεματοφύλακες ενός άλλου ήθους, να αφήνεσαι στις σελίδες των βιβλίων ακόμη και σε ώρα προχωρημένη, με φακό, κάτω απ’ τα σκεπάσματα, όταν έσβηνε η λάμπα πετρελαίου. Για τους μυημένους στο διάβασμα το φωτεινό ταξίδι της πνευματικής καλλιέργειας μόλις άρχιζε στα πρώτα χρόνια της ζωής μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς στις μέρες μας απαξιώνεται ο πνευματικός άνθρωπος. Δίνουμε σημασία στις υλικές ανάγκες και ξεχνάμε την ανάγκη της ψυχής που είναι πιο ουσιαστική. Μακάρι η νέα γενιά να αγαπήσει το βιβλίο, σε όποια μορφή, έντυπη ή διαδικτυακή. Πολλά τα πλεονεκτήματα του έντυπου βιβλίου. Η έλλειψη αναγνωστών όμως απειλεί το βιβλίο και όχι η διαδικτυακή του μορφή.
Μεγάλο θέμα Χαρά μου, ανεξάντλητο, όμορφο και διδακτικό.
Την αγάπη μου ΠΑΝΤΑ!
Σε φιλώ!
Αχ αυτός ο φακός κάτω απο τα σκεπάσματα!!!! Για βιβλίο και για το θέατρο στο ραδιόφωνο!!!
ΔιαγραφήΣυμφωνώ οτι το βιβλίο δεν απειλείται απο την τεχνολογία, αρκεί όμως να το αγαπάς και να το επιδιώκεις. Ισως να πρέπει η εξέλιξη να οδηγηθεί εκεί και γαι περιβαλλοντικούς λόγους (διάσωση δασών) αλλά πολύ φοβάμαι οτι μόνο αυτό δεν επηρεάζει τη μη αναγνωσιμότητα.
ΑΝνίκα μου αγαπημένη οταν η κόρη μου έδωσε χέρι χέρι σ όλους τους εκδοτικούς οίκους βιογραφικά για μεταφρασεις, η απάντηση ήταν ίδια απ όλους "το βιβλίο πεθαίνει" Και βλέπεις πόσοι εκδοτικοί οίκοι έχουν ήδη κλείσει! Δεν συντηρήθηκαν ουτε καν οταν έβαλαν καφέ μέσα στα Βιβλιοπωλεία τους! ουτε καν οταν αρχισαν τα βιβλία να μοιράζονται μαζί με τις εφημερίδες! Δυστυχώς το βιβλίο εχει απαξιωθεί ,όπως και η γνώση και δυστυχώς αυτό έχει αρχίσει απο την εκπαίδευση.
Είμαι περιεργη να μπαινα μια μέρα σ ε μία τάξη Γυμνασίου να δω πώς γίνεται το μάθημα! Εμείς στα Νέα Ελληνικά είχαμε εργασίες επι εργασιών, βιογραφίες συγγραφέων, πληροφορίες πάσης φύσεως που τρέχαμε και βρίσκαμε,τωρα;;;;
Μακάρι να κάνουμε λάθος. Μακάρι να μην εχει έλθει το τέλος αλλά βλέπεις την κατάληξη... :(
Η αγάπη πάντα αμοιβαία καλή μου, με μια μεγάάάλη αγκαλιά!