Καλοκαιρινή ραστώνη είπατε;

 Οχι ποτέ!

Κι αφού κεντήσαμε τον καμβά των αναμνήσεων και εσείς με χορτάσατε με πλουσιοπάροχα σχόλια, ήρθε η ώρα ν' αλλάξουμε κλωστή!😊

Είμαστε στα μέσα του Καλοκαιριού και...κόλαση!

Αλήθεια όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ δεν θυμάμαι καλοκαίρι των παιδικών μου χρόνων να αισθανόμουν τόόόση ζέστη! Γυρίζαμε καταμεσήμερο από το μπάνιο με τα ποδήλατα και κάναμε τουλάχιστον μία απόσταση 5 χιλιομέτρων και όχι πάντα χαλαρή, αλλά ανηφόρες-κατηφόρες, κι όμως τέτοια δύσπνοια δεν τη θυμάμαι στα πνευμόνια μου, τόσο ιδρώτα, να μην αντέχεις ρούχο πάνω σου, να μη μπορείς να ζήσεις χωρίς αιρκοντίσιον! 

Πού ξέραμε τα αιρκοντίσιον, ένας ανεμιστήρας κι αν υπήρχε! και πού να τον πρωτοέβαζες δηλαδή 😕

ΑΝ πάντως επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις των Μετεωρολόγων, για καύσωνα στην Ευρώπη πάνω απο 40* βαθμούς, τότε ναι, έχουμε γίνει πλέον Τροπικός!

Τέλος πάντων θέλω να καταλήξω οτι υποφέρω απο την ανυπόφορη ζέστη που μαζί με την υπερβολική υγρασία που έχουμε στο Νησί καταντάει πραγματικά πνιγηρή η ατμόσφαιρα. Και εκτός των άλλων είμαι και αλλεργική ! 

Μην ακουμπήσει κάτι πάνω μου, αμέσως το δέρμα αντιδρά και ερεθίζεται.

Έτσι για τα καλοκαιρινά βράδυα, για κάποιο σινεμαδάκι, κάποιο ταβερνάκι (αν και εδώ γκρινιάζω πολύ τελευταία και θα σας εξηγήσω το λόγο) για να στολίσω ένα απλό μονόχρωμο φόρεμα έφτιαξα κάποια υφασμάτινα αξεσουάρ.

Και ενώ σας τα δείχνω ήδη, θα σας εκφράσω την έντονη ενόχλησή μου, για τα "ταβερνάκια" που τείνουν να εξοστρακιστούν, στο πόλεμο του gourmet, του δήθεν gourmet, του wanna be gourmet!

Είπαμε ρε παιδιά να περάσουμε κάπως ευχάριστα την καραντίνα και είδαμε ό,τι μας σέρβιραν σε διαγωνισμό μαγειρικής. Αλλά από το να το βλέπουμε να περνάει η ώρα μας ευχάριστα, μέχρι να κάνουμε ολοκληρωτική μετάλλαξη στην ελληνική κουζίνα, απέχει πολύ!

 Δεν είμαι κατά του να δοκιμαστούν νέα υλικά και νέες τεχνικές, αλλά να μεταλλαχθούν ολα και να "πειραχτουν" σε βαθμό κακουργήματος με αποτέλεσμα άλλο να παραγγέλνεις κι άλλο να σου έρχεται  σε μια μοδάτη πιατάρα νααα (με το συμπάθιο), μία κουτσουλιά (ξανασυμπαθάτε με) φαγητό και διάφορα dots (μτφ τελίτσες) σαλτσών ...υποτίθεται, μάλλον προσέχουν την σιλουέτα μας, αλλά δίνουν μεγάλη βάση στην τσέπη μας 😉😡 Γιατί η ποσότητα φαγητού είναι αντιστρόφως ανάλογη με την τιμή του. Στα Τάρταρα η μία, στο Διάστημα η λυπητερή. 

Ολοι πια έγιναν  Master chef, τι στο διάολο ταχύρρυθμα παράδιδαν και δεν το πήρα είδηση κι εγω η νοικοκυρά να προοδεύσω έστω και λίγο; 

Μιλάμε οτι κάνεις τάμα να φας κάτι που να σου θυμίζει αυτό που είχες στο νου σου οταν το είδες στον κατάλογο. 

Calma  παιδιά, έχουμε μια κουζίνα που τη ζηλεύουν οι ξένοι και εμείς αλλοιθωρίζουμε κατά Japan, Peru  και όπου στο δαίμονα σας στρίβουν το κεφάλι; Μάθετε πρώτα να μαγειρεύετε όπως οι γιαγιάδες σας (μεγάλες ελπίδες τρέφω η αμυαλη!) ή οι μανούλες σας που σας άρεσαν και γλύφατε τα δαχτυλάκια σας και λέγατε "σαν της μάνας μου δεν είναι " (οι Ράμσεϋ των γαμπρών!!!) και μετά λοξοκοιτάτε ελεύθερα. 

Αλλά και ελάχιστο στο μάτι και άνοστα και ένα διαμάντι στου Καίσαρη... παραπάει το μαλλί! Δεν ζούμε και στην εποχή των παχιών αγελάδων, μη ξεχνιέστε

Λοιπόν αφου είπα τον πόνο μου εντόνως, αλλά μέχρι εδώ 💣💥 ήμουν, σας δείχνω εκτός απο τις καρφίτσες μου, μία τσάντα που έφτιαξα απο ύφασμα ταπετσαρίας και μία  γνωστού  Πολυκαταστήματος της ΑΘήνας, που για να καλύψω το λογότυπο έφτιαξα ενα καρπουζάκι

Δεν είναι γλυκούτσικα και δροσιστικά; Και δεν αξίζουν ένα μηνιάτικο 😉

In Memoriam- Το album των αναμνησεων

10 Ιουλίου τόόότε 9 το πρωί , 10 Ιουλίου σήμερα, ίδια μέρα, ίδια ώρα! Πόσα χρόνια μετά; μα να μην είναι... 😔😕 Τότε έφυγα για Ιταλία ✈.
Κουφό; Κουφό!
Γιατί αν ένοιωσα μόνη στην ΑΘήνα την πρώτη φορά, πώς θα έπρεπε να σκεφτόμουν οτι θα ένοιωθα στην Ιταλία, από το πουθενά στο πουθενά και χωρίς επάρκεια γλώσσας; Κι ομως έγινε!
Τώρα πώς έγινε η ιστορία; 

Να πω την αγία μου αλήθεια, έπρεπε να ξαναδιαβάσω τα γράμματα, που είχα στείλει κι ευτυχώς είχε κρατήσει η μαμά μου, για να θυμηθώ λεπτομέρειες. 
Το σημαντικό ήταν οτι, κάποια χρόνια πριν, αποφάσισα να κάνω, επιτέλους, τ' όνειρό μου πραγματικότητα. 
Τα Ιταλικά ήταν μια γλώσσα που την άκουγα να μιλιέται από πολύ μικρή, μια που η ντοπιολαλιά μας είναι γεμάτη απο ιδιωματισμούς ανάμεικτους και επίσης την αυθεντική, όταν μιλούσε η νονά μου (και η μαμά της, Ιταλίδα από την Τεργέστη) στο γιο της και με γοήτευε. 

Ηθελα πάντα λοιπόν να τη μάθω, όμως πάντα προέκυπταν μπροστά τα Αγγλικά, που ουδέποτε αγάπησα και παρά τις απέλπιδες προσπάθειες και τις εναλλαγές φροντιστηρίων, ουδέποτε αποδέχθηκα και ομίλησα! 

Λάθος; Μέγα! και τ αναγνωρίζω, γιατί είναι μαγικό να μπορείς να συνδιαλλαχθείς με κάποιον στη γλώσσα του, να κάνεις ενδιαφέρουσες συζητήσεις, να μπεις στο  πολιτισμό του!
Οντας φοιτήτρια (τρόπος του λέγειν, γιατί στην πραγματικότητα ήμουν έγκλειστη στον πύργο των καλογραιών, που προέγραψα, αναμένοντας σήματα καπνού...που δεν έρχονταν. Άμυαλη νεάνις!) αποφάσισα να εντάξω τα Ιταλικά στη ζωή μου. Έτσι για το γούστο μου, ρε αδρεφέ! 
Πήγαινα λοιπόν στο Casa d' Italia, γιατί αν θες να μάθεις μία γλώσσα πας κατευθείαν στην πηγή 😉 Κι ήταν τέτοια "πηγή", που ένα βράδυ κόντεψα να πνιγώ (2/11/1977!!!) Τελικά ή από σεισμό θα πήγαινα ή από πλημμύρα! Κι ομως, ένας θεός ξέρει ποιός μ' έσπρωξε κείνο το μαύρο βράδυ της Αθήνας σ ενα λεωφορείο και κρεμόμουν από τα ρούχα του μπροστινού μου!!! Το τί επικρατούσε εκείνη τη νύχτα είναι ασύλληπτο, ούτε μπορεί να μεταφερθεί με λέξεις, αλλά και πάλι δεν υποφέραμε κάτι περισσότερο από ταλαιπωρία, από τους κατοίκους των περιοχών που πνίγηκαν, κυριολεκτικά.
Αλλά ξεκινήσαμε για Ιταλία.

Τελειώνοντας λοιπόν τα πρώτα χρόνια των Ιταλικών, ήταν και ταχύρρυθμα,  έκλεισαν συγχρόνως πολλοί "κύκλοι". Πρώτος και καλλίτερος ο γόρδιος δεσμός, που δεν είχα τολμήσει να κόψω νωρίτερα  και δεύτερον το πτυχίο. Η αλήθεια είναι οτι χρωστούσα ακόμα γλώσσα, αλλά είχα καθαρίσει απ όλα τ άλλα και ονειρευόμουν μεταπτυχιακό σε θέματα Κοινής Αγοράς, που ήταν τότε φρέσκο το έμπα μας . 

Κι όπως τ ονειρευόμουν...ξύπνησα! Γιατί ακόμα τα πτυχία μας δεν ήταν ισότιμα του εξωτερικού κι όταν βολιδοσκόπησα το Ιταλικό Πανεπιστήμιο, θαπρεπε να κάνω άλλα τέσσερα χρόνια, αλλά δεν ήταν εφικτό από ηθικής άποψης, γιατί ξεκινούσε ο αδελφός μου σπουδές και ίσως κι αυτός εκτός Ελλάδας, οπότε θάταν δυσβάσταχτο για τον μπαμπά μου δυο παιδιά φοιτητές εξωτερικού. Άσχετα αν ήρθαν αλλιώς τα πράγματα και δεν έφυγε κανένας τελικά.

Δε ξέρω πώς ξεστόμισα το "πάω Ιταλία", αν τόχα σκεφτεί, πού είχα βρει που θα πάω, πώς και όλα τα σχετικά που απαιτούνται για μία τέτοια απόφαση, που δεν ήταν και ο,τι πιο εύκολο εκείνη την εποχή. Πρώτον και σπουδαιότερο γιατί δεν υπήρχε συνάλλαγμα. 
Το συνάλλαγμα ήταν 50.000δρχ (σε λιρέτες αστο...) και κόψε το λαιμό σου μετά αν μείνεις πάνω απ όσο έφταναν τα χρήματα. Φοιτητικό δεν υπήρχε, αφού δεν πήγαινα επίσημα ως φοιτήτρια. Φυσικά ούτε λόγος και για φοιτητική εστία κι όλα τα συμπαρομαρτούντα! 

Κι όμως δεν έκανα πίσω. Τώρα που το σκέφτομαι, απορώ και έχω κάνει 100 βήματα πίσω, αλλά τότε κάτι με τράβαγε μπροστά και είχε δίκιο. 

Έχω καταλήξει πια οτι, κάθε πράγμα στον καιρό του και η κάθε εμπειρία, μετά πάλι κατατάσσεται ανάλογα την ηλικία σ άλλη βαθμίδα σημαντικότητας. Αλλιώς βιώνεις κάτι στα 20 κι αλλιώς ανά δεκαετία ζωής 😉

Τα χρήματα για το Πανεπιστήμιο προπαρασκευής πήγαν μέσω Τεργέστης, γιατί ήδη σπούδαζε εκεί ο γιος της νονάς μου, ετσι δεν μειώθηκε το ήδη πενιχρό συνάλλαγμα, ώσπου... πρωίαν σε είδον μαλλιά ξεπλεγμένα στους ώμους ριγμένα γελούσε η αυγή και πώς να μη γελούσε αφού θαρρετή στρογγυλοκάθισα σ' ένα κάθισμα της Alitalia και προσγειώθηκα στη Ρώμη! 
Μέχρι εδώ καλά, απο δω και πέρα σε θέλω κάβουρα!
Από εκεί και πέρα άρχισα να συνειδητοποιώ το μέγεθος του εγχειρήματος...λεωφορείο από αεροδρόμιο για Κέντρο (απέχει τουλάχιστον μια ώρα, αν δε μ απατά η μνήμη μου) και μετά στο σιδηροδρομικό σταθμό με προορισμό τη...Σιένα! 

Σιένα! Μιλάμε οτι είχα κερδίσει, εν αγνοία μου, τον πρώτο αριθμό του λαχείου Συντακτών, οχι αστεία! Αλλά μια κουβέντα είναι να φτάσεις μέχρι εκεί όταν μάλιστα υπήρχε και μετεπιβίβαση! Ο Χριστός είχε σταματήσει στο Εμπολι, κινηματογραφικά, εγώ όμως που δεν ήμουν και χριστός  θα σταματούσα λίγο πιο πέρα, στο Κιούζι , πού θα βρισκόμουν; πώς θα συνέχιζα;;; 

Να πω οτι ήμουν και θρασύς ή αετός στα Ιταλικά! Ζήτημα αν είχα ανοίξει το στόμα μου 5 φορές στα 2 χρόνια. Κι ομως ο Χριστός ήταν μαζί μου (φαίνεται θα σκέφτηκε "ομοιοπαθής, μη την αφήσω έτσι εγω που ξέρω πια") και μου έστειλε  ανθρώπους, που προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν και με βοήθησαν υπερ του δέοντως! Στην αρχή ένας φαντάρος και στη συνέχεια ένας φοιτητής στη Σιένα, ο Κάρλο.

 

Η διαδρομή μαγική. Οποιαδήποτε περιγραφή ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα! 

 Ο,τι κι αν ακούτε για Τοσκάνη δεν ανταποκρίνεται σ αυτό που θα δουν τα μάτια σας! Τα χρώματα της παλέτας, γαλάζιο του ουρανού, ολα τα πράσινα του κόσμου, τόνοι από κίτρινο και ανάμειξη ώχρας και κεραμιδί! Εκτάσεις ολόκληρες κατακίτρινες με κεφαλάκια που αποζητούν διακαώς τον ήλιο...Ηλίανθοι ή αλλιώς του Ηλιου τα κάλλη, συνεισφέρουν στα κάλλη της Τοσκάνης. Στρατιωτικά παρατεταγμένα σε απόλυτες ευθείες αμπέλια, για το φημισμένο κρασί Κιάντι, Χαμηλοί καταπράσινοι λόφοι, μαλακές γραμμές κλίσεων, αυτοκινητόδρομοι δίπλα στις γραμμές με ατέλειωτες γραμμές κυπαρισσιών, υπέροχες αγροικίες, και σε στρατηγικές θέσεις επαύλεις. 

Ειλικρινά δε χωρούν περιγραφές  και τότε δεν υπήρχαν κινητά για φωτό  😢

Και φτάνουμε στη Σιένα! 
Και φορτώνεται ο καημένος ο Καρλο και τα δικά του και τα δικά μου μπαγκάζια, καθότι απόγονος του Ρωμαίου και πάμε στο σπίτι του να τ' αφήσουμε, διότι την έκπληξη σας την κράτησα γι αργότερα...και να πού φτάσαμε! 
Ούτε κατάλυμα είχα βρει εκ των προτέρων!!! Αλλά σιγά μη με πτοούσε αυτό 22 χρονών με τη γεύση της ελευθερίας να τη γλύφω συνέχεια και ήταν πρωτόγνωρη!!!

Υπήρχε λοιπόν στην Πιάτσα ντελ Κάμπο ένα γραφείο σαν Τουριστική Αστυνομία και εκεί βρήκαμε ένα δωμάτιο σε μια πανσιόν λίγα μέτρα από την Πλατεία, contrada dell 'Aquila! 
Γιατί στη Σιένα οι γειτονιές λέγονται Contrade και κάθε μια εχει το όνομα ενός ζώου ή πράγματος και είναι δεκαεπτά τον αριθμό. Αυτές λοιπόν οι Contrade διαγωνίζονται 2 φορές το χρόνο (2/7 & 16/8 για το Palio, κι εκεί να δεις πανηγύρια και αλαλαγμοί ξενύχτια και ποτοκατάνυξη. 

Τη χρονιά που ήμουν εκεί δε, έγινε 3 φορές!!! Επειδή μέχρι κι ο Πάπας ήρθε να επισκεφθεί τη Σιένα!!!

Έμαθε οτι ήμουν εκεί 😉να μην ερχόταν; και ήταν και μετά την δολοφονική επίθεση εις βάρος του και τον είχαν σαν βάζο κλουαζονέ στη βιτρίνα!. 

Χάρη στον Κάρλο λοιπόν βρήκα  σπίτι, με πήρε στην παρέα του, με σίτιζαν στην Φοιτητική εστία όσο ήταν εκεί να δίνουν μαθήματα, φεύγοντας  εκείνοι...συνελήφθην κόπτουσα οπώρας  😢και έμεινα να σιτίζομαι με πανίνο (πανάκριβα κι αυτά) και η μακαρονάδα  σπίτι να πηγαίνει σύννεφο και να 10 κιλά επι πλέον να φέρω πίσω στην Πατρίδα για την Κατοχή, νάχω να λυώνω 😤(μέχρι σήμερα πάντως, δεν ελυωσαν 😢, κρατάνε γερά τ' άτιμα!)

Οι φυλές του Ισραήλ σε παράταξη! Οι πιο κολλητοί του γκρουπ

Η αλήθεια είναι οτι σα νάχα το κοκκαλάκι της νυχτερίδας και βρέθηκαν πολλά άτομα να με συνδράμουν, όλο το διάστημα της διαμονής μου εκεί. 

Αρχής γενομένης από τον Κάρλο και την παρέα του, που ήταν δε τόσο φιλόξενοι, που θέλησαν να μου μιλήσουν στην γλώσσα μας κι αρχίσαν "Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ" !😂 Τους εξήγησα λοιπόν οτι, είναι τόσο η καθομιλουμένη μας, όσο η δικιά τους "Regina rosas amat"! Κατόπιν αυτής της τραγικής διαπίστωσης 😂(δε το χώραγε ο νους τους οτι μάθαιναν μία γλώσσα που είχε πάψει χρόνια πριν να μιλιέται!) αφήσαμε τους αρχαίους στην ησυχία τους και βολευτήκαμε με το ελληνοιταλικό λεξικό τσέπης, που έγινε το αναπόσταστο αξεσουάρ μου όλο το διάστημα, να βοηθήσει όπου ζοριζόμουν στη συνεννόηση. Ενα άλλο μέλος της παρέας, ο Αντόνιο, φοιτητής Ναπολετάνος, μ έπαιρνε συγκεκριμένη μέρα την εβδομάδα τηλέφωνο στον ΟΤΕ για να μάθει πώς περνάω αφότου έφυγαν.  Η συγκάτοικος μου, μια μικρόσωμη Σαρδηνέζα,  μ' επαιρνε μαζί με τ αγόρι της σε εκδρομές που έκαναν (για πρώτη φορά εκεί έκανα μπάνιο στο ποτάμι, μια που η Σιένα απέχει από τη θάλασσα) ή σε βίλες φιλικές που πήγαιναν  και ειλικρινά, σήμερα θα τις έλεγες Ινσταγκραμικές. 

Στη συνέχεια ήρθε στο απέναντι δωμάτιο η Χέλγκα, μία Γερμανίδα μουσικός με διασυνδέσεις μ άλλους μουσικούς που φοιτούσαν εκεί, αφού ερχόταν για δεύτερη χρονιά και μαζί πήγαμε κονσέρτα, εκδρομές,  μέχρι και τον Δεκαπεντάγουστο στη Ρώμη, που μας φιλοξένησε ένας φίλος της μουσικός επίσης, ο Τζέημς (με γονείς συγγραφείς), σ' ένα μοναδικό αρχοντικό με υπηρετικό προσωπικό (μιλάμε για χλιδή!) στο κέντρο της Ρώμης, αφού πριν είχαμε επισκεφθεί τη Φλωρεντία και πάλι φιλοξενούμενες ενός φίλου της Αμερικανού, που σπούδαζε Όπερα εκεί. 

Το υπέροχο Ponte Vecchio

Να προσθέσω εδώ οτι μέχρι σε θέατρο δρόμου στη Σιένα, συμμετείχε η αφεντιά μου, απόλυτα πρωτόγνωρο  για μένα, βοηθώντας έναν ακόμα φίλο της Χέλγκα, όπως και σε μουσικές βραδυές στο Foro Romano της Ρώμης. Αξέχαστες εμπειρίες!

Προσέρχομαι...

Τώρα τί να σας πω για Φλωρεντία και Ρώμη; 
Οτι ζουσα το όνειρο;;
Οτι έβλεπα ό,τι , πριν λίγο καιρό έβλεπα στους τουριστικούς οδηγούς που προετοίμαζα το ταξίδι και τώρα τα ζουσα;
 Οτι, Φυσικά επισκέφθηκα την εκκλησία που έχουν ταφεί οι μεγάλοι του πνεύματος Δάντης και Ούγκο Φόσκολο ( ο Τζαντιώτης Ουγκο!!!) και τον Αγιο Πέτρο, έτρεμαν τα πόδια μου μπροστά στην Pieta; 

Με τη Χέλγκα στον Αγιο Πέτρο, επι γης 😉

Οτι ζήσαμε μία μοναδική Ρώμη (έστω και υπό βροχή) μια που το Δεκαπεντάγουστο γίνεται απόκοσμη, όπως η Αθήνα, κι αυτό μας βόλεψε απίστευτα, γιατί εκτός από το Βατικανό, πουθενά αλλού δε συναντήσαμε όχι ουρές αλλά ούτε άνθρωπο! 

Αυτό βέβαια στο Βατικανό, δε μας αποθάρρυνε να σταθούμε στην ουρά και να θαυμάσουμε τη μοναδική  και ασύλληπτη στο νου Καπέλα Σιξτίνα! Ένοιωσα πραγματικά το άγγιγμα του Θεού! 

Κι όπου δεν μας έφταναν τα πόδια, ο Τζέημς με το αυτοκίνητό του, μας γύρισε όπου θα έπρεπε να πάμε. Πόσο θάθελα να ξανάβλεπα αυτά τα "παιδιά"!!! 

Γενικά η Ρώμη, είναι μία απέραντη γλυπτοθήκη, που θες χρόνο και ενημέρωση για να τα γυρίσεις και να τα μελετήσεις όπως τους αξίζει. Και φυσικά, σ' όλο αυτό τον πολιτιστικό πλούτο που ανοιγόταν μπροστά στα μάτια μου κι έκλεινα στην ψυχή μου, εκτός από ευγνωμοσύνη, αναρωτιόμουν τί έρχονται και βλέπουν στην Αθήνα μας οι Τουρίστες!!!

Παρότι οικονομικά αδύναμη, δεν έμεινα πίσω, πάντα υπήρχαν οι άνθρωποι που δε μ' άφησαν στιγμή μόνη. Ξεκλέβαμε χρόνο και γυρνούσαμε μ' όσο μας επέτρεπαν, ειδικά τα δικά μου, πενιχρά οικονομικά. 

Γιατί αν σας ενδιαφέρει, τα 50000 δεν έφταναν ούτε για το πρώτο 15νθημερο οχι για 3 μήνες κι έτσι, ευτυχώς που υπήρχε ένας φίλος της Ντονατέλα, μέχρι να έλθει η Αμερικανική, κυριολεκτικά, βοήθεια. Περιττό να πω οτι στο γυρισμό είχα ΑΚΡΙΒΩΣ τα χρήματα του εισιτηρίου, που γύρισα με πούλμαν!!! Για τέτοια ένδεια μιλάμε, ενώ αντίθετα οι συμφοιτητές Τούρκοι, κι ήταν πολλοί (ενώ από Έλληνες άλλη μια κοπέλα, που δεν ξανασυνάντησα από την πρώτη μέρα) ήταν πλήρως καλυμμένοι και από χρήματα και από δωμάτια στην Εστία και από πρόσβαση στην Mensa  για φαγητό. 

Εμείς...τί έχεις Γιάννη τί είχα πάντα! (Εχουμε μία σταθερότητα όσο να πεις 😉)

Μια Τουρκάλα, μια Ελληνίδα, μια Σερβα συνδιαλέγονται

Επίσης, με μια Σέρβα δημοσιογράφο-συμ φοιτήτρια, νοικιάσαμε ένα  deux chevaux και μ' επιβάτες εμένα, μια Τουρκάλα και έναν Ισπανό (του μόνου που θυμάμαι ολόκληρο το όνομα!!!) πήγαμε στα περιξ που είναι εξίσου αξιόλογα και μαγευτικά Voltera, san Gimigniano. 

Γενικά ολοι οι άλλοι συμμαθητές Αυστριακοί (καλά αυτούς δε το συζητάμε, το χρήμα έρεε)

Ισραηλίτες, Ιάπωνες, Γερμανοί είχαν την άνεση και έφτασαν και μέχρι Βενετία, εγω η καψερή αρκούμην στα πέριξ, αλλά δεν είμαι αχάριστη γιατί έζησα καταστάσεις που οι άλλοι δεν έζησαν όπου φιλοξενηθήκαμε.

Μια Ελληνίδα, ένας Ισπανός και μια Τουρκάλα

Δεν αισθάνθηκα πουθενά απειλούμενη, παρότι ήταν μία ταραγμένη περίοδος για την Ιταλία ακόμα και φυσικά ένοιωσα όλη την αναστάτωση και το φόβο των Ιταλών με τη βομβιστική επίθεση στο σταθμό της Μπολόνια στις 2 Αυγούστου, αλλά η Σιένα ήταν μια φιλόξενη και ήσυχη Πόλη που δεν διέτρεξα ποτέ κίνδυνο κι από κανέναν, ο,τι ώρα της ημέρας κι αν γύριζα! 

Αρκεί να πω οτι μια μέρα παράπεσε το πορτοφόλι μου και πρέπει νάταν και η ημέρα παραλαβής των χρημάτων  κοντά στο σπίτι κι οταν το συνειδητοποίησα κατέβηκα αλλόφρων να το βρω κι ηταν άθικτο πάνω στο μουράγιο.

Πέρασε ο καιρός κι έφτασε η ώρα του αποχωρισμού. Πικρή όπως πάντα και μεταξύ των παρεών που είχαν δημιουργηθεί και στο σπίτι. Και δεν έφτανε η πίκρα αυτή πλάκωσε άλλο ενα γεγονός (αμα λέω εγω οτι εχω το κάρμα να τα βιώσω όλα με κάποιο τρόπο έστω κι έμμεσο!) το Πραξικόπημα στην Τουρκία (12/9) 

Πού μ επηρέασε εμένα; μα επηρέασε τις Τουρκάλες φίλες μου και περνούσαμε ώρες συζητώντας προβληματισμένες τί γινόταν οι δικοί τους πίσω και πώς θα έφευγαν αυτές από την Ιταλία, αφού είχαν κλείσει τα σύνορα. Έζησα την αγωνία τους και συνέπασχα μια που εμείς μόλις είχαμε βγεί από την ίδια κατάσταση. Με τη μία συναντηθήκαμε την επόμενη χρονιά στην Αθήνα, η άλλη μια γλυκύτατη και χαμηλών τόνων κοπέλα (αυτή στις φωτογραφίες), αυτή που ανησυχούσε και περισσότερο, έχασα τα ίχνη της από την επιστροφή της και μετά. 

Μακάρι να μην της συνέβη κάτι κακό 🙏

Το αποχαιρετιστήριο γεύμα στο σπίτι. Στα ώπα ώπα σ είχα!!!

Ήταν 3 υπέροχοι και αξέχαστοι μήνες, που σίγουρα, αν υπήρχε συνέχεια, δεν θαχα γυρίσει ποτέ πίσω, αλλά βλέπετε η ζωή τάχε γραψει αλλιώς και παρά τις πολύπλοκες εξισώσεις των "ΑΝ..." δεν θα μάθουμε ποτέ κανείς μας το "ΘΑ γινόταν αυτό ή εκείνο", έγινε αυτό που είχε προδιαγραφεί να γίνει ! Kismet, το λένε οι Αραβοφωνοι, Fortuna οι Ιταλοί, ΤΥΧΗ εμείς. 

Κι αυτή η τύχη, που στάθηκε και καλή και  δοκιμαστική μαζί μου, φρόντισε πολλά χρόνια μετά να πάει η συνέχειά μου στον κόσμο τούτο, με την ίδια ηλικία, στα ίδια μέρη για τους ίδιους λόγους!! το κορίτσι μου! 

Πόσες φορές δεν είπαμε να ξαναπάμε μαζί, αλλά βλέπετε έπεσε μαύρο σύννεφο από πάνω μας και δε λέει να φύγει οσα χαρτονομίσματα κι αν βάλουμε στη γυάλα σαν άλλη Βλαχοπούλου μέντιουμ

Στην τύχη χρωστάω κι ολους εσάς που  διαβάζετε όλοένα τη φλυαρία μου, αλλά νάστε σίγουροι οτι το κουβάρι τυλίχτηκε. Μέχρις εδώ! 
Δε θα συγγράψω δα και την αυτοβιογραφία μου, ποιά είμαι πια, κι εδώ κλείνει το άλμπουμ των αναμνήσεων που συγκέντρωσε τις φωτογραφίες εκείνου του ταξιδιού της άμυαλης και ενθουσιώδους νεότητας και τις τύλιξε με αραχνούφαντα πέπλα, ρομαντισμό  και τις κράτησε άσβηστες στον πηλό, όσο ήταν δυνατόν...ιδού το:

Scrapbooking memories' album

Μακάρι να γινόταν ενα θαύμα, να ξανάβρισκα όλα τα πρόσωπα αυτών των μηνών, που συχνά αναπολώ και μ απασχολεί η σκέψη τους, αν και πού υπάρχουν, πώς νάναι, τι έκαναν στη ζωή τους μετά . 

Ας είναι καλά και μακάρι να νοιώθουν την ευγνωμοσύνη μου, που τους συνάντησα και συμπορευτήκαμε έστω για τόσο λίγο!