"Η Σμύρνη μάνα καίγεται
καίγεται και το βιός μας
ο πόνος μας δε λέγεται δε γράφεται ο καημός μας
..."
Ένα τραγούδι σταθμός στην εφηβεία μου, που δυστυχώς 100 χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή τραγουδιέται ακόμα, για διάφορους λαούς της Γής, που ξεσπιτώνονται βίαια από τις πατρογονικές τους εστίες κι ακολουθούν το ποτάμι του ξεριζωμού για το πουθενά!
Γιατί οπουδήποτε αλλού, εκτός από την Πατρίδα και το σπίτι σου, ΠΟΥΘΕΝΑ είναι.
Κανένας πόλεμος δεν είναι ηθικός και κανένας άνθρωπος δεν αξίζει τέτοια τύχη.
Για τα 100 χρόνια λοιπόν από την Σμύρνη, για όλες τις Σμύρνες από τότε μέχρι σήμερα, οι πέτρες "μίλησαν" και άφησαν ελεύθερα να εκφραστούν ο πόνος του ξεριζωμού ,η απελπισία, η απόγνωση να χωρέσεις τη ζωή σου σε μια βαλίτσα κι ένα μπόγο και μ αυτά να πορευτείς στο υπόλοιπο.
 |
| Pebble art by Hara σε φόντο pastel |
Είσαι φοβερή !!!!!!! Φιλιά !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνταποδίδω με θέρμη τα φιλιά <3
ΔιαγραφήΩς μετανάστρια από την Πόλη, Χαρά μου, το πετρωτό σου, έδεσε άψογα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΦιλάκια δυναμικά και χαμογελαστά σε όλους! <3
Χαρηκα κι εγω που μπόρεσα ν αποδώσω λίγο απο τον πόνο του ξεριζωμού, που εσείς βιώσατε κατάσαρκα ,εμείς οι πιο ευαίσθητοι απο κοντά μ εσάς. Είχα λατρεμένη φίλη απο την Πόλη και μου είχε πει διάφορες ιστορίες.Ο μπαμπάς ηταν παπάς στο Πατριαρχείο.πολύς πόνος μόνο για πολιτικά συμφέροντα, δυστυχώς
ΔιαγραφήΣε φιλώ γλυκά αγαπημένη
Όταν έχεις την ικανότητα να μετασχηματίζεις ένα ολάκερο ιστορικό θέμα και να το "κλείνεις" με τόσο αρμονικό, συμβολικό και καλλιτεχνικό τρόπο, τότε δεν έχουμε παρά να το απολαύσουμε σε όλες του τις μορφές και τα συναισθήματα που παράγει. Μετασχηματίζεις κάποιες ασύνδετες πέτρες σε ζωντανή παράσταση, Χαρά μου και αυτό είναι ευλογία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου.
Το έργο φτιάχτηκε επ ευκαιρία μιας έκθεσης για τα 100 χρόνια Γιάννη,τελικά δεν συμμετείχε γιατί οι διοργανωτές ήθελαν να χωράνε τα έργα σε μεμβράνες Α4. Μετά απ αυτό δε μπορούσα να φτιάξω κάτι λιγότερο ν ανταποκρίνεται στους όρους τους κι έτσι δε το επεδίωξα. Με συγκλόνισε κι εμένα οταν το τέλειωσα και περισσότερο το "βλέμμα" του μικρού παιδιού που είναι σαν να εκλιπαρεί τον πατέρα να του επιβεβαιώσει οτι θα ξαναγυρίσουν. Σκέφτομαι πόσοι έφυγαν και φεύγουν υπ αυτό το αθώο παρακλητικό βλέμμα ενός παιδιού χωρίς να μπορούν να του δωσουν την απάντηση που θέλει. Η ιστορία εχει αποδείξει οτι ουδείς επιστρέφει και τόσος πόνος δεν αντέχεται,μεταφέρεται απο γενιά σε γενιά και ειναι πληγή ανεπούλωτη. Εδώ πονάω εγω με τον πόνο των άλλων ,πόσο μάλλον οι ίδιοι! Δε ξέρω ποιός επιτρέπει να γίνονται αυτές οι κτηνωδίες;;;;
ΔιαγραφήQue bonita escena, me encanta tu arte!
ΑπάντησηΔιαγραφήBesos
Muchas gracias mi querido amigo. Besos
ΔιαγραφήΜέσα από τις αφηγήσεις του παρελθόντος η ιστορία γίνεται πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Μια συνύπαρξη της μνήμης, της ευαισθησίας, της έμπνευσης και του ταλέντου, με τέλεια αποτελέσματα! Πολλά, πολλά μπράβο Χαρά μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα με πολλή αγάπη♥
Ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου Αννίκα για τα καλά σου λόγια.Αυτό ομολογώ είναι το πιο σκληρό μου πετρωτό. Με πληγωσε κατά τη δημιουργία του,με πληγώνει κάθε φορά που το βλέπω. Πόσος πόνος σ αυτά τα κυρτωμένα σώματα, πόση απελπισία!
ΔιαγραφήΔε θ αντεχα ποτέ ενα τέτοιο φευγιό.
Φιλάκια πολλά με όλη μου την αγάπη <3
Απογονος Μικρασιατων και εγω.Ποσα εχω ακουσει.Ο προπαππος μου οδηγος του πρεσβη της Αγγλιας χαθηκε απο προσωπου γης.Η προγιαγια μου φορτωθηκε την μηχανη της και τα 2 παιδια της και ηρθε στην Ελλαδα.Τα υπολοιπα λιγο πολυ γνωστα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό σου το έργο Χαρά μου, έπρεπε να είναι στην έκθεση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα που υπήρχε ο όρος για τον όγκο.
Είναι καταπληκτικό!
Απέδωσες με τις πετρούλες σου, όλο το βάρος και τον πόνο της προσφυγιάς.
Σε φιλώ.