Το καλάθι της νονάς

 Μιάμιση βδομάδα απέχουμε απο το Μεγαλοβδόμαδο και όπως διαισθάνομαι αυτό θα΄ναι πραγματικά πένθιμο.
Τέλος πάντων ο,τι κι αν περνά ο καθένας, ο,τι κι αν βιώνουμε συλλογικά η φύση μας υπενθυμίζει οτι η Ανοιξη ειναι ήδη εδώ. Αναγεννάται εκ της "τέφρας" της κι οφείλουμε κι εμείς να ανακάμψουμε ,να παραδειγματιστούμε, να ευχαριστήσουμε για την ευλογία να την ζούμε και να συνεχίσουμε...

Αλλωστε το λέει κι ο ποιητής: Η καρδιά του ανθρώπου.. είναι σαν μια ρίζα μέσα στο χώμα..

Όταν πλησιάζει η Άνοιξη.. μπορεί να πετάξει πάλι βλαστάρια!!

(Γ.Ρίτσος)

Δεν περιμένουμε λοιπόν το "καλάθι του νονού" για να προμηθευτούμε τ' απαραίτητα για παιδιά και βαφτιστήρια. Είναι κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα ανάκαμψης 😉 Και νάθελα να τ' αποφύγω οι παίδες είναι μπάστακες και απαιτητικοί...όσο κι αν μεγαλώνουν τη λαμπάδα την απαιτούν. Τωρα μη με ρωτήσετε κατά πόσο πιστεύουν, μη πικραθούμε μέρες που έρχονται! Αρκεί πάντως που κάτι τους συνδέει 😉 Αλλωστε είμαι της πάγιας άποψης "σπείρε και θα θερίσεις κάποτε"
Φέτος λοιπόν οι λαμπάδες είναι μεν για τ' αγόρια της οικογένειας (γιο και φιότσο), μια που η κόρη δεν θα έλθει στην Ελλάδα λόγω περιορισμένης άδειας, όμως τ αγόρια είναι διπλά και έτσι έγιναν και οι λαμπάδες. Και δεν είναι μόνο διπλά αλλά και αυτοκόλλητα! Κάτι σαν τον Φίλιππα και το Ναθαναήλ ενα πράγμα 👬και σαν έτσι σκέφτηκα και τις λαμπάδες τους.

Τις παρήγγειλα απο το Χειροποιείν στην Αθήνα, στις ίδιες αποχρώσεις με την ίδια βάση.

Έντυσα τη βάση με χαρτί scrapbooking απο το άλμπουμ η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων που είχε ταιριαστές αποχρώσεις, χρησιμοποιησα ξύλινα κομμάτια πάζλ με θέμα, τί άλλο, την ΑΓΑΠΗ, τις στόλισα με κορδέλες και φουντες και τις έδεσα με φιογκάκια στη βάση. 
Οι βάσεις είχαν 4 τρύπες αλλά οι λαμπάδες ήταν κοντές κι έτσι άνοιξα μόνο τις δυο και για καλλίτερη στερέωση έβαλα στην κορυφή της λαμπάδας ενα αυτοκόλλητο τετραγωνάκι διπλής όψεως (δεν ξέρω πώς ακριβώς λέγεται, αλλά τα χρησιμοποιώ πολύ, γιατί δίνουν τρίτη διάσταση στα έργα μου)
Η μία λοιπόν λέει οτι η αληθινή αγάπη δεν τελειώνει ποτέ και η άλλη οτι "γι αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου, για να σε συναντήσω" 😍

Στη συνέχεια εφτιαξα 2 κούπες απο αυτές που αποσύρθηκαν απο τα ντουλάπια της μαμάς μου. Κάποτε είχαν κάποια εικόνα τωρα δνε είχαν τίποτα και προκειμένου να πεταχτουν, είπα να τους δώσω δέυτερη ευκαιρία και χαμένες δεν πήγαν.
Και οι δύο ντύθηκαν με πασχαλινές εικόνες απο ριζόχαρτα και χαρτοπετσέτες, αλλαξαν εντελώς όψη κι ακόμα περισσότερο οταν γέμισε και το εσωτερικό τους δεν έδειχναν επ ουδενί την προτέρα τους κατάσταση.
Η μία λοιπόν δέχτηκε πλαστελίνες,  πλάστη, φόρμες και κοπίδια που περιείχε ενα πλαστικό αυγό που θα το δείτε σε επόμενη ανάρτηση. Και μια κι εγω παιδάκια μικρά δεν εχω, συσκευάστηκε γιορτινά, για ένα μικρό κοριτσάκι της γειτονιάς μου.

το δεύτερο φλυτζάνι γέμισε με αφρολέξ και πάνω του κολλήθηκε αρχικά ενα πράσινο τσόχινο σουβερ που πάνω του κολλήθηκε ενα ναζιάρικο κουνελάκι και γύρω του "χαμομηλάκια", γυάλινα μανιταράκια, βρύα και ενα λουλούδι στις αποχρώσεις του μοτίβου που όταν θέλησα να το βγάλω δεν ξεκόλλαγε κι έτσι έμεινε με τον τσαμπουκά του. Το παρόν δωρήθηκε στη μητέρα μου, μπας και καταλάβει οτι μετά τόσους μήνες αυτοκόλλητες αυτό είναι το γιατρικό μου να συνέλθω 

Πάντα όλα βρίσκουν τον κατάλληλο αποδέκτη, δε νομίζετε ; Νονά λοιπόν σε πολλά μέτωπα 😀

Και για το τέλος, η λαγουδίνα της προηγούμενης ανάρτησης απέκτησε σύντροφο. Και τί σύντροφο!! 

Γοητευτικό και νοικοκύρη.

Μέρες που έρχονται οι δουλειές είναι πολλές για έναν άνθρωπο. Έτσι λοιπόν τις μοιράζονται.

Η μία στα του σπιτιού 🍲, ο άλλος στα του κήπου🌷🌹 Μάρτης τελειώνει και πρέπει να φυτευτούν τα καλοκαιρινά λουλούδια. Νάτος λοιπόν ορεξάτος με την κατάλληλη εξάρτηση και τις ανάλογες προφυλάξεις για τον ήλιο 😉

Μα δεν είναι ταιριαστό ζευγάρι;

Αντε και Καλό μας μήνας, Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ 🙏

Νέος ρόλος του ρολού

 Πιστέψτε με νοιώθω ενοχές που την προηγούμενη ανάρτηση διαδέχεται μία χαρούμενη, αλλά κι εγω προσπαθώ να βγω απο ένα σκοτεινό τούνελ, που φοβάμαι τις επιπτώσεις στην υγεία μου. 
Μακάρι να μπορούσα να προσφέρω κάτι ουσιαστικό στον ανθρώπινο πόνο, αν και πιστεύω οτι ολοι έχουμε ανάγκη να πάρουμε μια βαθειά αναπνοή, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι παραγνωρίζουμε ή αδιαφορούμε ή δεν συμπάσχουμε με την υπάρχουσα κατάσταση, που εξακολουθεί και θα εξακολουθεί για χρόνια να μας πιέζει συναισθηματικά.
Συγχωρέστε μου λοιπόν το όποιο "ατόπημα". 
Το σκούντημα έγινε όπως πάντα απο την Μία και το θέμα ήταν  "ΔΑΝΤΕΛΑ ΚΑΙ/Η ΡΑΨΙΜΟ" ή ετσι το κατάλαβα εγω;

Τέλος πάντων, όπως πάντα συμμετέχω για την έμπνευση και τη χαρά της συμμετοχής χωρίς να προσβλέπω στα δώρα.
Παρόμοιο λαγουδάκι είχα κάνει και πέρσυ, μόνο που φέτος είναι πιο προσεγμένο και πιο άρτιο (νομίζω)

Η βάση είναι ένα ρολό απο  αλουμινόχαρτο.

Το φορεματάκι περίμενε υπομονετικά σχεδόν χρόνο (εξωθεν χορηγία), οπότε ράφτηκε πάνω η δαντέλα στον ποδόγυρο και κολλήθηκε στο λαιμό. Φτιάχτηκαν χέρια που δεν είχε για να κρατάει το αυγό. Ταπώθηκε η τρύπα του ρολού με ένα κουμπί, στο οποίο καρφώθηκε η οδοντογλυφίδα, που ενώνει το κεφάλι απο φελιζόλ με το σώμα. 

Το υπόλοιπο σώμα καλύφθηκε με χάρτινη δαντέλα και χαρτονάκι ριγέ, υπο τύπου καλτσάκια. Αυτιά και πατούσες απο stone paper (ενα χαρτί αδιάβροχο που δεν σκίζεται). 

Στολίστηκε , έβαλε μαλλάκια και απέκτησε και μωρό σε καροτσάκι 😍😂. Το οποίο το χα πάρει τα Χριστούγεννα απο ένα κινέζικο μαγαζί και τώρα το στόλισα με δαντελίτσα, ενα μαξιλαράκι το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τις καρφίτσες 😉(pincushion) Το "μωρό" είναι διακοσμητικό απο μανταλάκι.

Μ αυτή τη δημιουργία συμμετέχω λοιπόν στην πρό(σ)κληση της Μίας και καλωσορίζω (ελπίζω σε συνέχεια) το Πάσχα.

Ελπίζω νάμαι εντός θέματος και ν απολαύσουν και οι άλλες φίλες τη δημιουργία μου απο το τίποτα

Kαι για την ιστορία ολοκληρώθηκε το φετινό ζεύγος

Και συμπληρωσε το περσυνό, στο οποίο προστέθηκαν ενδυματολογικές λεπτομέρειες κι ανάλογα αξεσουάρ (το κόκκινο αυγό, ειναι βαμμένο λαμπάκι χριστουγεννιατικο)

Αγέλαστη Ανοιξη

 Δανείζομαι τον τίτλο αγαπημένου βιβλίου για να εκφράσω το συναίσθημα των ημερών και οχι μόνο.

Φτάνουμε σχεδόν στο τέλος του Μάρτη για ν αποφασίσω να γράψω δυο γραμμές. Οχι για τίποτ άλλο ,απλά να τα βγάλω απο μέσα μου.
Εκεί που ξεκίνησα με χαρά και αισιοδοξία να ευχηθώ για το καλό του μήνα, ξημέρωσε ένας ματωβαμένος μήνας. Ανέλπιστος, όπως κάθε κακό μας βρίσκει στα ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση μετά απο μεγάλη χαρά. Ετσι σαν πρόστιμο γιατί χαρήκαμε παραπάνω απ όσο έπρεπε ,ίσως... Κι έτσι έμελλε η χαρά του Καρναβαλιού και των νιάτων που διασκέδασαν χαρίζοντας μοναδικά χαμογελαστά πορτραίτα, μετά απο μια  μακράς διάρκειας καραντίνας, μετά τα μεσάνυχτα , στον απόηχο της γιορτής ,να μεταβληθούν σε μάσκες τρόμου, πόνου, απόγνωσης ,οιμωγών, απελπισίας θανάτου.
Πόσο τούμπα στα φέρνει η ζωή όταν την αφήνεις σε χέρια ανάξιων!
Χρόνια προβλήματα κουκουλωμένα κάτω απο το χαλί και να παίζεται το θέατρο του ανήξερου, του ανεύθυνου, του Πόντιου Πιλάτου, χρόνια πολλά! Μέχρι να βρεθεί το "κατάλληλο" χέρι να μπερδέψει τις γραμμές της τύχης και να ολοκληρωθεί το κακό που κρεμόταν δεκαετίες πάνω απο τα κεφάλια μας σαν δαμόκλειος σπάθη κι ο Χάρος να θερίσει νεανικά κορμιά, όνειρα, ελπίδες, αγάπες!
Το μέλλον κόπηκε βίαια και για πάντα και οι καρδιές των ζωντανών νεκρών που απόμειναν πίσω, καρφώθηκαν πυρωμένα καρφιά στις αιματοβαμμένες ράγες απο το αίμα των αθώων παιδιών τους. Των παιδιών που εκείνοι μόνο ξέρουν με πόσους κόπους, στερήσεις, ξενύχτια, φροντιστήρια μεγάλωσαν και προώθησαν και στήριξαν τα όνειρά τους, για να γίνουν μέσα σε ελάχιστα λεπτά στάχτες κι αποκαΐδια και ξεραμένο DNA αναγνώρισης. Εκεί στα Τέμπη...Ενας κεφαλικός φόρος που για δεύτερη φορά πληρώνεται για να τα περάσεις, που δε χόρτασαν νέο αίμα, λίγο ακόμα για να θεωρηθούν ...καταραμένα.
Η μοίρα του καθενός ενώθηκε με το τυχαίο μιας άστοχης, άσκεφτης ενέργειας και το συλλογικό τραγικό τέλος δεν άργησε να γραφτεί. Και σαν συνέπεια, ως δια μαγείας, τραβήχτηκε το χαλί και ξεσκεπάστηκαν  κακομούτσουνα και αποκρουστικά τα χρόνια προβλήματα, που φυσικά κανένας δεν αναλαμβάνει την πατρότητα, σαν έκθετα στην βρεφοθήκη του Δημόσιου βρεφοκομείου, σαν φρέσκα κι άγνωστα! Κι αφού έτσι τα φερε η τύχη να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, οι ζωές των αδικοχαμένων θα γίνουν βέλη ευθυνών απο μπαλκόνι σε μπαλκόνι υποψηφίων. 
Καμιά ντροπή, κανένας σεβασμός, όλα στο βωμό των άνομων κι αχόρταγων συμφερόντων και τα φέρετρα ακόμα έστω και σφραγισμένα, να χάσκουν και να ρωτάνε "ΓΙΑΤΙ;;;"  
Ο κόσμος βουβάθηκε απο τον πόνο κι ας μην είχαν κανέναν δικό τους στο μοιραίο δρομολόγιο. Ηταν όλοι τους παιδιά μας!
Με τι καρδιά να σ αποχαιρετήσω, εγώ που πονάω για τ άγνωστα ευτυχισμένα χαμόγελα που απόμειναν ασπρόμαυρες φωτογραφίες στα κλειστά πενθούντα σπίτια; Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς ν απαλύνουν τον πόνο.
Στην Ελλάδα, αυτή την εποχή, ανθίζει η αλσόφιλος ανεμώνη (anemone nemorosa).Σύμφωνα με μία από τις εκδοχές της μυθολογίας, μια λευκή ανεμώνη ξεπήδησε από το χώμα που πότισαν τα δάκρυα της Αφροδίτης για τον νεκρό Άδωνη. Κάπου αλλού διαβάζουμε, πως από το αίμα που έρρεε από τις πληγές του Άδωνη, πήρε το κόκκινο του χρώμα αυτό όμορφο λουλούδι, που προορίζονταν να ζήσει κι αυτό όσο χρόνο απέμενε στον πληγωμένο Άδωνη.
Γι αυτό και η ανεμώνη, εκτός από σύμβολο της απλότητας, θεωρείται και σύμβολο του εφήμερου, του κάλλους που δεν διαρκεί, του εύθραυστου, της απλότητας αλλά και της μοναξιάς (εξ ου και η έκφραση: «μόνη σαν την ανεμώνη»).
Η ανεμώνη, που η άνθησή της συμπίπτει με το πανελλήνιο πένθος και το αίμα του νέου κι ωραίου Αδωνη, φόρος τιμής και συμμετοχής στον ανθρώπινο πόνο, μία πάνω σε κάθε ένα απο τα 57 μνήματα!

κι ενα γκραφιτι για να μην ξεχάσουμε...