Παραμυθοχώρα

Εχω αρχίσει απο καιρό τις χριστουγεννιάτικες κατασκευές, προσπαθώντας αφ ενός ν αποβάλω όλη την αρνητική ενέργεια που έχουμε εισπράξει όλοι μας όλο αυτό το διάστημα με τις συνεχείς καταστροφές και αφ ετέρου, ευελπιστώντας οτι φέτος θα καταφέρω να κάνω το χριστουγεννιάτικο τσάι. Ξεκίνησα απο μικρά και με διάφορα ανακυκλώσιμα υλικά, που θεωρώ οτι θα σας  δώσουν ιδέες κι εσάς.
Κάτι λοιπόν που με κούρασε εφέτος το καλοκαίρι και δεν έβλεπα την ώρα να κλειστώ στο εργαστήρι, κάτι τα διάφορα e-shop  που σε ξεμυαλίζουν, πήραν μπρος οι μηχανές. Είχα δει, απο καιρό πολύ, παρόμοιες κατασκευές στο PINTEREST  την ξεμυαλίστρα και περίμενα τη στιγμή που κάτι τέτοιο θα έφτιαχνα κι εγω.
Τα υλικά ήταν πολύ διαφορετικά στις εικόνες που είχα δει, ομως εγώ είμαι και της βιασύνης, οτι θέλω τώρα το θέλω. Κι έτσι οταν έφτασε στα χέρια μου η παραγγελία απο την Κρήτη, δεν έχασα καιρό, έβαλα μπροστά το μεγάλο πρότζεκτ
Δε θα το έκανα με γυψόγαζα ή papier mâché, ούτε με πηλό, δεν ήθελα να βαρύνει τόσο πολύ, κι επειδή είχα αρκετά χαρτονένια μασουράκια απο τελειωμένα υλικά, είπα αυτά να παίξουν το ρόλο της καστροπολιτείας και η διαιρούμενη φελιζολένια μπάλα το ρόλο της βάσης. Μου πρόσφερε άλλωστε άπλετο εσωτερικό χώρο να φιλοξενήσει τα λαμπάκια φωτισμού.
Χωρίς καμιά προηγούμενη προετοιμασία πέρασα με εφέ πέτρας ολη τη μπάλα. Το ζόρι το αντιμετώπισα με τα μασουράκια που ήταν αρκετά σκληρά να κοπούν σε παραθυράκια και η βάση τους ωστε να εφαρμόσει καλλίτερα στην καμπύλη επιφάνεια της μπάλας φελιζόλ. Με αρκετή προσπάθεια έστω και κάπως άτσαλα, τα κατάφερα και τα πέρασα κι αυτά με τη σειρά τους με το εφέ πέτρας. Στη συνέχεια έβαψα τη μπάλα στις αποχρώσεις του μπεζ πράσινου και τους πύργους με λευκό λιλά υβριδικό χρώμα. Γύρω απο τα παράθυρα έβαλα μαύρο contour και πρόσθεσα ξύλινα παραθυρόφυλλα. Για σκεπές πάλι χρησιμοποίησα χαρτιά διπλής όψης μοτίβου, αν και καθόλου σημασία δεν εχει η διπλή όψη αφου δεν φαίνεται. Για δέντρα χρησιμοποίησα ξεραμένα κοτσάνια απο σταφύλια, βουτηγμένα σε κόλλα και χρυσόσκονες πράσινες και λευκές. Σε κάποια πέρασα και contour  λευκό

Αυτά τα δέντρα τα έδειξε στο φβ η Μαρία η Τοσουνίδου (κάποτε δικιά μας 😉 blogger), εγω όμως το Καλοκαίρι είχα ανακαλύψει άλλο ξεραμένο κομμάτι φυτού (τη βάση της ταξιανθίας της σέφλερας) που είναι πιο εντυπωσιακό γιατί είναι πιο απλωμένα τα κλαδιά του και το έχω χρησιμοποιήσει σ άλλη κατασκευή που σας δείξω εν ευθέτω χρόνω. Στην προκειμένη  ήθελα πιο περιορισμό όγκο κι έτσι προτίμησα τα τσάμπουρα των σταφυλιών.

Κόλλησα λουλουδάκια κατά τόπους κουμπιά και χάντρες και επειδή ήθελα η μπάλα να μπορεί να εξακολουθεί ν ανοίγει, δε την κόλλησα αλλά τη συνέδεσα με μεταλλικά αξεσουάρ  αφου πρώτα πέρασα στις τρύπες που είχα εξ αρχής δημιουργήσει κάτω απο κάθε μασουρι ,φωτάκια απο τη γιρλάντα led. Τρύπησα τη βάση της μισής μπάλας βάσης και στερέωσα στ άνοιγμα της τρύπας το "φελλό" με το διακόπτη (το συγκεκριμένο φωτιστικό σύστημα είναι για μπουκάλια, αλλά κάτι ο "φελλός" κάτι τα φωτάκια που είναι λίγα βόλευαν ακριβώς για το εν λόγω δημιούργημα) 

Γύρω απο το φελλό που προεξέχει για να μπορεί ν ανοιγοκλείνει ο διακόπτης ,παρότι μπορούσε να σταθεί κι έτσι αλλά θάταν επίφοβο να πέσει και να διαλυθεί αλλά και για λόγους αισθητικούς πρόσθεσα 4 μεταλλικά ποδαράκια 

Το πρότζεκτ δεν είναι αναγκαία χριστουγεννιάτικο αλλά παντός καιρού θεωρώ. Μπορεί όμως να γίνει με την προσθήκη μπόλικης δόσης χιονιού και στη μπάλα και στις στέγες των πύργων, οπως επίσης και στα δέντρα.

Δοκιμάστε το έτσι απλά, ή όπως αλλιώς εσέις φαντάζεστε οτι μπορεί να δημιουργηθεί και θα δείτε οτι για λίγο θα νοιώσετε παιδιά ,περπατώντας σε παραμυθένια μονοπάτια, που τόσο έχουμε ανάγκη για να κάνουμε ενα μεγάλο ουυυυυυυυυυυυυυφφφφφφφφφφφφφφ 😤, μπας κι αλαφρώσει τούτο το βάρος που εχει πιάσει μόνιμο στασίδι  στην καρδιά

Θα ήμουν φρόνιμη, αλλά είχα πολλές επιλογές...

 😄😄 ανεχθείτε με λοιπόν!

UPDATE: Σκέφτηκα, να επαναφέρω αυτή την άτυχη ανάρτηση συμπληρώνοντάς την, με το τελευταίο μου καλοκαιρινό δημιούργημα, για φέτος.

Ενα πλαστήρι, που αγοράστηκε απο το παζάρι "του Αγίου", γιατί αλλιώς δεν θα το εύρισκα, καθότι εμείς δεν είμαστε πιτόνησο (εννοώ δεν ανοίγουμε φύλλο για πίτες) και επηρεασμένη απο ενα αντίστοιχο στο φβ, ήθελα να του δώσω το δικό μου αέρα.

Συγκέντρωσα λοιπόν διάφορα ευρήματα της θάλασσας , το έβαψα με αλλεπάλληλα χρώματα, κόλλησα το υπέροχο ξυλόγλυπτο πρόσωπο και τα υπόλοιπα,  έκανα τη σύνθεση με τα κοχύλια κι οχι μόνο γύρω απ αυτό...και ιδού το στολισμένο! 

Η κυρά του βυθού

Οι μέρες Αυγούστου τελειώνουν και μαζί μ αυτές οι διακοπές κάποιων.

Αλλοι πάλι, οι εκδρομείς του Σεπτέμβρη, τώρα τις ξεκινάνε κι εμείς οι ντόπιοι περιμένουμε να χειμωνιάσει! χαχαχα 

Τελευταία τα Καλοκαίρια με κουράζουν. 

Εχει χαθεί η προσμονή και η μαγεία απο τον καιρό της παιδικής μου ηλικίας, κι απ όταν ακόμα ζούσα στην ΑΘήνα και περίμενα εναγωνίως την άδεια του Αυγούστου για νάρθω στο Νησί! 

Απο τον καιρό που ήρθα και το χόρτασα, ειδικά στα αρνητικά που μέχρι τότε αγνοούσα, κάθε χρόνος μου πέφτει και πιο βαρύς. Γιατί όπως καταλάβατε τα προβλήματα μεγαλώνουν αντί να λιγοστεύουν και η ζωή γίνεται αφόρητη σ' όλους τους τομείς

Ποιός δε θυμάται τέτοια απόλαυση;;;

Κάποια Καλοκαίρια, θα σας φανεί απίστευτο, αλλά χαιρόμουν που πήγαινα στο χωριό στην Εύβοια! 
Η Εύβοια είναι πανέμορφη, με αντίστοιχες γωνιές, το χωριό ομως δεν εχει να σου προσφέρει κάτι παραπάνω απο μία ιδιοκατοίκηση, αλλά αυτή η αλλαγή περιβάλλοντος σε κάτι πιο ήρεμο και χωρίς το άγχος της πολυκοσμίας, μου ήταν αρκετό και αρεστό  για να ξεφύγω λίγο απο την τρέλα που επικρατεί εδώ όλους τους μήνες που διαρκεί η Καλοκαιρινή τουριστική σαιζόν.
Ξέρω οτι κάποιοι με μακαρίζετε, κάποιοι με καταλαβαίνετε και κάποιοι απορείτε, αλλά αν δεν το ζήσεις δε το καταλαβαίνεις!

Λίγοι είστε εσείς που απολαμβάνετε την ερημιά της Αθήνας τον Αύγουστο;;; Οπότε καταλαβαίνετε τη διαφορά 😉 

Δεν απαρνιέμαι το Νησί το Καλοκαίρι, άλλωστε εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ θα μείνουν τα κοκκαλάκια μου, ομως προκειμένου  να νοιώσω την ομορφιά του, θα ήθελα μία καλύβα τσίμα στο κύμα. Να ξυπνάω να κοιμάμαι, να βουτάω, να βγαίνω, γενικά να μουσκεύω σαν να ξαλμυρίζω μπακαλάο. Οχι πολυτέλειες, απλή καλύβα, αλλά στο φρύδο του κύματος! Συναγωνίζεται τίποτ άλλο μία Ανατολή πίνοντας το καφεδάκι σου κι αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο;;;

Ολα τα airbnb τα luxuri villas και τα  Dubaiα τους τα χαρίζω. Δεν εχω κανένα σύμπλεγμα να ικανοποιήσω! Ενα ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ απλό θέλω ν' απολαύσω 😍

Κι αφου τα 'πα και ξεθύμανα, που λέει ο λόγος γιατί αυτός είναι καημός πολύ πικρός και δυστυχώς απραγματοποίητος, καιρός να σας δείξω τα περι ου ο λόγος 😉

Οι ερχόμενοι 

και οι απερχόμενοι

και όπως βλέπετε μαύροι μαύροι!

Θα μου πείτε και με τόσες φωτιές φέτος και μπάνια να μην έκαναν, τη μαυρίλα δε θα την απέφευγαν, ΔΥΣΤΥΧΩΣ 😡😢

Και επειδή φέτος πολλοί καρχαρίες έκαναν την εμφάνισή τους στα χωρικά μας ύδατα, προσέχετε καλού κακού μην εμφανιστεί και κανένας Μαυρογένης πειρατής 😉 

Μέσα στα τόσα κακά το μόνο που μας λείπει!

Από τον Κ.Π. Καβάφη στο ποίημα του «Μακριά»… 

«Δέρμα σαν καμωμένο γιασεμί.

Εκείνη του Αυγούστου.. Αύγουστος ήταν… η βραδιά.

Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια, ήσαν θαρρώ μαβιά.

Ακόμη, δεν με αφήνει, ο Αύγουστος, να λησμονήσω».

Πάντα ένας Αύγουστος σημαδεύει τη ζωή μας 😉. 

Αντε Καλό Σεπτέμβρη, Καλό μικροκαλοκαιράκι για τους πιστούς!

Αντί καθρέφτη!

 Θα διακόψω λίγο τον ορυμαγδό πετρωτών, γιατί η αλήθεια είναι, οτι δεν ασχολήθηκα μόνο μ αυτή την τέχνη, αλλά και με τη ζωγραφική και οχι μόνο 😉
Παρόλη την αφόρητη ζέστη με την υπερβολική υγρασία, παρόλη τη διάθεση και τα σκαμπανεβάσματά της, παρόλα τα κατάλοιπα του covid που δε μ άφησε παραπονεμένη, βρήκα το χρόνο και να ζωγραφίσω.

Το ένα πορτραίτο μου το είχε ζητήσει ευγενικά η αδελφή της νύφης μου και ουτως ή άλλως ήθελα να της κάνω ενα δώρο, γιατί σε κάθε μου πάθημα ήταν η πρώτη που μου έδινε τη συμβουλή της (καθότι φαρμακοποιός) και βρισκόταν δίπλα μου στο Νοσοκομείο.

 Ευχής έργον ήταν λοιπόν, να της κάνω ενα τέτοιο δώρο, που σήμαινε πολλά γι αυτήν
Η Αναστασία, είναι απο τα τυχερά παιδιά που μπορεί στη γέννησή τους να μη στάθηκαν τυχερά, η πορεία της ζωής τους όμως ήταν απρόσμενα καλή! Να σε διαλέγουν μέσα απο ενα τσούρμο παιδάκια που αποζητούσαν διακαώς μια οικογένεια να τ αγαπήσει, γνωρίζοντας εξ αρχής πιθανά προβλήματα, αυτό είναι δώρο θεόσταλτο.
Ετσι, η "Διαλεχτή" μας μεγάλωσε απο βρέφος μέσα σε αγάπη απ όλους και ποτέ δεν ένοιωσε να ξεχωρίζεται. 

Καμαρώνουμε όλοι για την πρόοδό της, τις ευαισθησίες της, την καλή της καρδούλα και μακάρι η τύχη νάναι πάντα στο πλευρό της. 

Μάνα γίνεσαι ξενυχτώντας για το παιδί σου, αγωνιώντας γι αυτό, προστατεύοντάς το, κάνοντας όνειρα γι αυτό και δίνοντάς του χώρο ν ανοίξει τα δικά του φτερά, που εσύ θα τουχεις δυναμώσει για να πετάξει λεύτερο για τους δικούς του ανοιχτούς ορίζοντες

Το άλλο πορτραίτο ήταν έκπληξη για όλους.

Ο τετράχρονος μικρός, παιδί φιλικής οικογένειας (ανηψιός της κολλητής της κόρης μου) μας έχει καταπλήξει με την εξυπνάδα του και την ετυμολογία του. Ενα παιδί που απο μικρό ξέφυγε απο τη μπεμπίστικη ομιλία, που χρησιμοποιεί λέξεις που σε ξαφνιάζουν για το πού τις έχει ακούσει και το πόσο καλά ξέρει πού να τις εντάξει! 

Σίγουρα τα παιδιά στις μέρες μας είναι πιο έξυπνα απ ό,τι εμείς, γιατί έχουν άλλες προσλαμβάνουσες και πηγές γνώσης, πόσο μάλλον οταν μεγαλώνουν σ' ενα υγιές και εκπαιδευμένο περιβάλλον που το αντιμετωπίζουν σαν ίσο και οχι σαν χαζοπούλι ! Του μιλάνε, του εξηγούν τις απορίες του, του διευκρινίζουν, του ξεχωρίζουν το καλό απο το κακό, το εκπαιδεύουν σωστά οχι ως στρατιωτάκι αλλά ως μελλοντικό ενήλικο. Κι ολα αυτά ο μικρός Διονύσης τα ρουφάει σα σφουγγάρι, τα αφομοιώνει και σ αποστομώνει με τις κουβέντες του και τη γλύκα του, που παραμένει παιδική και αθώα.

Είναι ένας απο τους πιστούς θαυμαστές μου και με διαφημίζει κιόλας..."η κα Χαρά είναι καλλιτέχνης"!!χαχαχα  Μου ζητάει διάφορα κατά καιρούς (θυμάστε το πειρατικό καράβι; ε, μετά απ αυτό κι ένα κράνος Βίκινγκ και τελευταία ενα σπαθί, που ομως δεν έφτιαξα ακόμα), πάντα με ευγένεια και γαλιφιά, με ρίχνει στο φιλότιμο οταν μου λέει " ελα τώρα κα Χαρά, δε νομίζω νάναι τόσο δύσκολο για σας"!!!! Αντε μετά να του αρνηθείς!!!χαχχαα 

Οταν μου έστειλε λοιπόν η θεία του, τη φωτογραφία αυτή με το πρασινο παπιγιόν,αμέσως την αποθήκευσα να τον ζωγραφίσω.

Χάρηκα διπλά οταν η αποκάλυψη άρεσε σ όλη την οικογένεια και στους φίλους τους, αν και έχασα αυτό που πραγματικά ήθελα. Η αποκάλυψη στον μικρό να γίνει παρουσία μου, να δω αυτά τα φωτεινά ματάκια να λάμπουν. Τα είδα βέβαια εκ των υστέρων, αλλά η πρώτη στιγμή είναι μοναδική!

Οπως είπε κι αυτός όταν τον ρωτησε μία φίλη "ΕΣΥ είσαι ο μικρός που ζωγράφισε η κα Χαρά;" κι έτρεξε στη θεία του και της είπε χαμηλόφωνα "εχω γίνει διάσημος"!! 

Εύχομαι να συνεχίσει έτσι και να γίνει πραγματικά διάσημος, με το μυαλό του και όποια πορεία επιλέξει ν' ακολουθήσει.

και αφου ολοκλήρωνα την ανάρτηση, ψάχνοντας πίσω στην ενότητα "Ζωγραφική" διαπίστωσα οτι, δεν είχα συμπεριλάβει δύο  άλλα πορτραίτα (9 &10/22), επίσης αγαπημένα και ξεχωριστά και σκέφτηκα οτι ειναι ευκαιρία να συμπεριληφθούν εδώ:
Η ΙΩΑΝΝΑ εγγονή της λατρεμένης μου νονάς, που έφυγε χωρίς να ζήσει τις χαρές που της χρωστούσε η ζωή, δώρο για το γάμο της. Πορτραίτο με κάρβουνο 😉

Και η ΚΑΤΕΡΙΝΑ, το κορίτσι του ανηψιού μου που μ άρεσε πολύ η γκριμάτσα της και τα έντονα χρώματά της, πορτραίτο με χρωματιστά μολύβια 😍

Και κάθε φορά, που κάτι ανάλογο βγαίνει απο τα χερια μου, σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι για τον Ανθρωπο που συνάντησα στη ζωή μου κι άλλαξε τα πάντα και το πόσο ξεροκέφαλη επέμενα να μην θέλω να ζωγραφίσω με χρωματιστά μολύβια και τις λοιπές τεχνικές, κολλημένη στην αγαπημένη μου ακουαρέλα. 

Αλλά ...η Μαρία και τους κουλούς και τους ανυπάκουους πείθει και ζωγραφίζουν τελικά 😉 ή τουλάχιστον έτσι θέλει να με κάνει να πιστεύω...οτι τα κουτσοκαταφέρνω 😊