Μια έκθεση ακόμα

Φτάνουμε και στο τέλος του Ιουνίου κι εγώ χαμένη. 

Κι οχι γιατί ενδιάμεσα δεν είχα κάτι να σας ανακοινώσω . 

Το αντίθετο μάλιστα.

Έχετε δίκιο αλλά ο τραυματισμός μου με απομάκρυνε από κάθε δημιουργική διαδικασία. 

Τις περισσότερες ώρες με το πόδι ξαπλωμένο αφού το βάδισμα ήταν πρόβλημα κι ακόμα περισσότερο, να μην μπορώ να καθίσω ούτε για φαγητό, γιατί ολο το βάρος του τραύματος κατέβαινε στο πέλμα πρηζόταν και με πονούσε.

Τέλος πάντων σήμερα, μετά από ένα πακέτο φυσιοθεραπειών (που συνεχίζεται ακόμα), πάω πολύ καλλίτερα και αρχίζω να επανέρχομαι στους φυσιολογικούς μου ρυθμούς. Κι έτσι παρόλο που το Καλοκαίρι κάνει περισσότερο απο το πρέπον αισθητή την παρουσία του θα τα λέμε...ελπίζω. 

Θα ξεκινήσω λοιπόν απο κάτι που δεν πρέπει μείνει στη σιωπή, ως μη γενόμενο, έτσι για να υπάρχει στο χρονολόγιο αυτό.

Για δεύτερη χρονιά πραγματοποιήθηκε η εικαστική συνάντηση των Νησιών των Επτανήσων και μπορεί εγω να μην παρευρέθηκα λόγω του ατυχήματος, είχα όμως επάξια εκπροσώπηση και οι εντυπώσεις του κοινού έφτασαν μέχρις εμένα και πολύ χάρηκα που η συμμετοχή μου δεν πέρασε απαρατήρητη.

Στο χρονικό διάστημα λοιπόν 16-18/5/2025 στα πλαίσια και του ετήσιου εορτασμού για την Ένωση των Επτανήσων, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21/5, προκηρύχθηκε και πραγματοποιήθηκε εικαστική έκθεση καλλιτεχνών, διαφόρων ειδικοτήτων και όχι μόνο ζωγραφικής, όπως είχε γίνει πέρσυ.

Φέτος λοιπόν συμμετείχαν ζωγραφικά έργα, έργα γλυπτικής , ξυλογλυπτικής, φωτογραφίας, κολλάζ.

Εγω ακολουθώντας το κείμενο της προκήρυξης συμμετείχα με έργα που αφορούν αποκλειστικά  το Τοπικό παρελθόν.

Τα πορτραίτα λοιπόν του Ουγκου Φώσκολου και του Δημήτρη Λάγιου, διαφορετικής τεχνικής μεταξύ τους και μ ένα πετρωτό απο τη σειρά "Μεσαιωνικά κοστούμια" μια που δεν είχαν παρουσιαστεί στην  προηγούμενη συνάντηση της Ενωσης Επτανησίων Ελλάδος που ήταν η διοργανώτρια αρχή. Παρ όλα αυτά την παράσταση έκλεψαν τα πορτραίτα ίσως γιατί η πλειοψηφία μη γνωρίζοντας την καλλιτεχνική μου γκάμα αγνοούσαν τα ζωγραφικά τα οποία οι φίλοι του φβ τα έβλεπαν μόνο στην πλατφόρμα και ήταν η πρώτη φορά που τα έβλεπαν απο κοντά.

Χάρηκα λοιπόν πάρα πολύ για την ενθουσιώδη υποδοχή τους. Το ενα δε το πορτραίτο του αδικοχαμένου Δημήτρη Λάγιου είχε ήδη τοποθετηθεί και κάλυψε ενα ΚΑΦΑΟ του Ο.Τ.Ε στην ομώνυμη πλατεία προς τιμήν του.

Το κοινό λοιπόν τίμησε την έκθεση και τα σχόλια ήταν ιδιαίτερα τιμητικά για μένα που απάλυναν την πίκρα της φυσικής μου απουσίας

 και τουλάχιστον δεν πήγε χαμένη η θυσία της φίλης μου που παραστάθηκε αντί εμού και τις δύο μέρες της έκθεσης και μάλιστα παρέλαβε τον τιμητικό έπαινο

Αυτά και εις άλλα με υγεία και παρούσα, εύχομαι 🙏

Εαρ συντετριμμένον

 

Δεν ξέρω αν ο συχωρεμένος ο Καρούζος τόχε γράψει οντως για την Μεγάλη Εβδομάδα, που το χρησιμοποιούμε κατά κόρον , εμένα όμως μου ταιριάζει γάντι, αφού μία πολύ όμορφη Πρωτομαγιά, έπεσα και συντρίφτηκα!

Ετσι, η Άνοιξη, για πρώτη φορά έγινε οδυνηρή, αν και ευτυχώς, ο καλός Θεός με προστάτεψε και δεν έσπασα κάτι, αλλά νοιωθω συντετριμμένη και τεταπεινωμένη, μη σας πω και ακόμα χειρότερα, παροπλισμένη. Ολη μέρα στου Ξαπλόπουλου, αφού οι οδηγίες είναι να μην πατηθεί το τραυματισμένο πόδι, αλλά και χωρίς αυτό, δεν μπορώ να το πατήσω! Ετσι είπα να κάνω μία ανάρτηση παρηγορητική, όπως λένε οι γιατροί για τις εγχειρήσεις, χωρίς ουσιαστική θεραπεία, αλλά παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του😢

Το χρονικό της πεσίας θα σας την μεταφέρω αυτούσια απο το φβ όπως την κατέγραψα , ετσι για να μείνει στο ιστορικό του blogger 
"Καλή εβδομάδα εις άπαντας!

🎼 Ο,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνοοο

οι πληγωμένες καρδιές, το ξέρουνε μόνοοο 🎶🎵

Ετσι ακριβώς τέλειωσαν οι χοροί και τα τραγούδια της Πρωτομαγιάς, βράδυ Σαββάτου!

Είπα να επιβεβαιώσω τον κανόνα για την Τρίτη ηλικία, να δω αν ισχύει βρε αδελφέ! και ω του θαύματος, ισχύει και με το παραπάνω

Και αν δεν σαβουριάστηκα στο ανώμαλο έδαφος, είπα να δοκιμάσω στο ίσωμα και εντός οικίας...μια χαρά τα κατάφερα!

Λίγο ακόμα, αν δε με προστάτευαν οι Αγιοι και θα ήμουν εις τα εξ ων συνετέθην.

Μέχρι κι ο γιατρουδάκος στο Νοσοκομείο με κοίταζε μ' απορία και θαυμασμό (ναι,ναι, τα διέκρινα στο εξεταστικό του βλέμμα και τα δύο, ασχέτως αν έθιξε την ηλικία μου και τα κιλά μου, για κοπλιμάν τα είπε).

Ευτυχώς όμως, κάτι τα εμπόδια που βρέθηκαν στο δρόμο μου, κάτι τα λίίίγο παραπάνω κιλάκια (μόνο ο Bodero τα εκτίμησε δεόντως.Τί λυσσάμε και τρέχουμε στις διατροφολόγους;, να ξέρατε τί γλυτώνουμε απο Ορθοπεδικούς θά πρεπε να τους κάνουμε κόνισμα ! τσάμπα λεφτά μιλάμε) που διατηρώ (και τωρα πια θα καμαρώνω), με γλύτωσαν απο το χτίσιμο πατώκορφα.

Γενική ανοικοδόμηση θάθελα. Έχετε δει κάτι χτισμένους στα Νοσοκομεία στις ελληνικές ταινίες, χέρια ,πόδια που φαίνεται μόνο ένα κεφάλι; Αυτό!

Σαν ταύρος εν υαλοπωλείω είχα πάρει φόρα και γονυπετής έπεσα, τόσο που πίστευα οτι θα σηκωνόμουν και οι γάμπες θα έκαναν κούνια μπέλα σαν μαριονέτα

Εγώ όμως ...μια χαρά! με ένα Π τη σκαπούλαρα😵‍💫

Αντε βρε!καλά μας μπήκε ο Μάης, μας έφτασε τό βήμα ταχύ...πιο ταχύ, δεν γινόταν.
Φωτογραφίες δεν ανεβάζω θα μας τις κόψει η λογοκρισία της πλατφόρμας, αν δε βάλουν σήμανση οτι "ανοίγετε με δική σας ευθύνη, ακολουθούν σκληρές εικόνες"!
Γι αυτό θαυμάστε γρήγορα αναρρώνουσα "

Υ.Γ. τόχω αυτό το κουσούρι, μετά τον πόνο να τα παίρνω στην πλάκα, αφού αποφύγαμε τα χειρότερα ας το διακωμωδήσουμε βρε αδελφέ! "

Κι εδώ ολοκληρώνεται η γνωστοποίηση και μια βδομάδα παρά μία μέρα, συνεχίζω κλινήρης, μελανιασμένη, πρησμένη και πονεμένη, ΑΛΛΑ θα συνεχίσω με εργάκια ανοιξιάτικα , προ και μετά πεσίματος, γιατί αν δεν απασχολήσω χέρια και μυαλό θ' αρρωστήσω χειρότερα

Μετά λοιπόν τις κονσέρβες απο τις κομπόστες, που έγιναν έτσι ωραίες κι ανοιξιάτικες, και χάριν της χαρτοπετσέτας που μ άρεσε τρελλά, έφτιαξα κι ένα "τσαγιερό"
Είχα ένα μακρόστενο κουτί απο σοκολάτα των Harrod's, φερτό μη φανταστείστε οτι έχω πατήσει ποτέ σ Αγγλικό έδαφος, το οποίο περίμενε στωικά κάτι να γίνει κι αυτό. 
Και μέσα Μαγιού ενώθηκε με μία μύτη απο το καπάκι της ένεσής μου, που είχε ήδη τέλειο σχήμα, κολλήθηκε και ένα vintage πόμολο, ασταρώθηκε, βάφτηκε λευκή η επιφάνεια και έγινε decoupage  με την περί ου ο λόγος χαρτοπετσέτα. Στο κέντρο του κουτιού κολλήθηκε ένα κομμάτι ύφασμα μ' ένα τριανταφυλλάκι, γύρω γύρω πλαίσιο απο πηλό με δύο επίσης απο πηλό τριανταφυλλάκια, που βάφτηκαν στα χρώματα του μοτίβου. Το καπάκι ήταν χωνευτό, γύρισε ανάποδα, έγινε επίσης decoupage, κολλήθηκε ένα κομμάτι απο αυγό Kinder και γύρω του κολλήθηκαν ανθάκια απο πηλό.

Το δεύτερο έργο, είναι μία πεταλούδα.

Την Πρωτομαγιά που είχαμε πάει την προσκυνηματική εκδρομή στα βουνά (χωρίον Ορθωνιές- Μοναστήρι Παναγίας Σπηλαιωτίσσης) 

Εδώ με το πιο κόκκινο μαλλί οταν δεν ήξερα τί με περίμενε 😢

και καταλύσαμε μετά για φαγητό στο επίσης βουνίσιο, αλλά πάνω απο τη θάλασσα Επισιτιστικό κέντρο ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ, μεταξύ φαγητού, χορού και γέλιων (που μου βγήκαν ξυνά) έγινε και κλήρωση δώρων. Εγω λοιπόν τυχερή προς στιγμήν, κέρδισα 4 δώρα στους 5 λαχνούς. Ενα εξ αυτών, που ήταν όλα ομορφιάς και περιποίησης, ήταν ένα σετ vintage καρφίτσας με ασορτί σκουλαρίκια. Ήταν πολύ "πίσω" για μένα, αλλά καλόγουστα, έτσι αποφάσισα την καρφίτσα να την χρησιμοποιήσω αλλιώς😉

Είχα δει  την ιδέα εδώ, όμως εγώ προτίμησα να την κάνω πιο glamorous. Έτσι έκοψα δύο διαφορετικού διαμετρήματος κύκλους απο ένα ανοιξιάτικο ύφασμα, το τσάκισα στη μέση και το έραψα στην άκρη, το σούρωσα στη μέση κι έτσι έγιναν τα φτερά. Πέρασα την καρφίτσα υπο τύπον σώματος της πεταλούδας και ...

Καρφίτσα θάναι πάλι, αλλά πιο εντυπωσιακή και πιο σύγχρονη, δεν συμφωνείτε; 
Επειδή τα κοσμήματα μου προκαλούν αλλεργίες στο δέρμα που έρχονται σ' επαφή, γι αυτό και σπανίως φοράω κάτι για λίγο και πάλι δεν αποφεύγω τον ερεθισμό, τα σκουλαρίκια μου είναι πάντα με ασημένια κουμπώματα. Έτσι πάντα έδινα βάση σε εντυπωσιακές καρφίτσες, που ομόρφαιναν τα ρούχα και έδιναν και στυλ! όσο για τα σκουλαρίκια, θ' αποκτήσουν κι αυτά το κάτι τίς τους, να έρθουν στις μέρες μας😉.

Ενα έργο τουλάχιστον ενός χρόνου πίσω.
 Ήταν ένα σκάκι, μάλλον κάτι διαφημιστικό, ο αποστολέας του ξέρει 😉😊. Αρχικά σκέφτηκα να το  πετάξω αλλά σε δεύτερη ανάγνωση προτίμησα να το ασταρωσω, να το βαψω, του έβαλα δύο ξυλόγλυπτα στις γωνίες,  καλόγουστα πόμολα και ποδαράκια απο χάντρες. Έγινε μεταφορά εικόνας και κρακελέ δύο συστατικών, το οποίο άγνωστο γιατί ξεφλούδισε, παρ όλο αυτά δεν παύει νάναι μια ωραία μεταμόρφωση, απο κάτι που θα πετιόταν σίγουρα στα σκουπίδια και έγινε δίσκος.

Και για να ολοκληρώσω τα Trash, έστω και παλιότερο και νομίζω οτι δεν χρειάζονται πολλά λόγια, η εικόνα μιλάει απο μόνη της 😉

Αυτά έτσι για το γινάτι και να σας επιστήσω την προσοχή, γιατί, όπως έπαθα κι έμαθα κι εγώ, ο Μάιος, εκτός από ανθοφόρος είναι και ο μήνας των οικιακών ατυχημάτων!!!

 Έτσι για να μη τον γιορτάζουμε διπλά 🥺🧑‍🦽❤️‍🩹

Αναστημένα κι Αναστάσιμα

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ κιόλας!
Εύχομαι ολόψυχα ΥΓΕΙΑ σ' όλους και ελπίζω να περάσατε όμορφα, ήρεμα και οικογενειακά τις μέρες αυτές. Εγώ απο το Νοσοκομείο δεν πρόλαβα να πάρω αναπνοή κι έπεσα με τα μούτρα στις Ιερές Ακολουθίες και σε μία βυθοσκόπηση αναμνήσεων και χαρμολύπης. 
Ολ αυτά και η ψυχολογική κόπωση που κουβαλούσα ήδη, μαζί με την σωματική και η αντάμωση με την κόρη μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου, ανάστησε τις ελπίδες μου αλλά οχι και την δημιουργικότητά μου.
Ετσι σήμερα θα σας δείξω αρκετά μεν, ευτελή δε, Μαγιάτικα όμως, εν όψει και της Πρωτομαγιάς.

Δεν είχα ούτε καν το χρόνο να παραγγείλω και να φτιάξω λαμπάδες για τα παιδιά και τον φιότσο μου. 

Αφ ενός τα παιδιά  μεγάλωσαν, κι είναι πια  ενήλικα για πολύ στολισμένες λαμπάδες, αφ ετέρου πάντα η φιλοσοφία μου ήταν η λαμπάδα λιτή κι όλα τα υπόλοιπα δώρα μπορούν να δοθούν σε συσκευασία, κι οχι να κρέμεται η Αρτα και τα Γιάννενα σε μια λαμπάδα, που έχει άλλη αποστολή στη δεδομένη στιγμή κι οχι να κάνεις επίδειξη στολισμού και υπερβολής. 

Ετσι πρωί Μεγάλης Πέμπτης αγόρασα εξι λευκά κεριά μεγάλου μεγέθους κι έκανα αυτές, που προς έκπληξή μου, άρεσαν περισσότερο απο κάθε χρονιά σ όλους, σερνικούς και θηλυκούς 😮😍

Δεν είχα καν το χρόνο να πάω στην αγορά για δώρα. Όμως δεν είναι απαραίτητο ολα τα δώρα να δίνονται αυθημερόν, άλλωστε κι εγω είμαι άνθρωπος των εκπλήξεων, όχι κατ ανάγκη μεγάλων, αλλά το δώρο και το δόσιμο πάντα είναι ευπρόσδεκτο αρκεί να μη γίνεται καθ υπερβολή και δημιουργεί υποχρέωση ανταπόδοσης. 

Παρ όλ αυτά, οι Κυρίες μου βγήκαν στην αγορά,, αντί για μένα, κι έκαναν τα ψώνια των ημερών, για φίλους και φιοτσίδια 😉😊

Στους νάνους της προηγούμενης ανάρτησης ήρθε και προστέθηκε ένας ακόμα, king size  μέγεθος αυτή τη φορά, που ενθουσιάστηκε η νύφη μου κι έτσι έγινε δικός της. 

Ήταν ένα άδειο μπουκάλι μαλακτικού ρούχων, που δεν ήθελε να πεταχτεί και για μέρες έμπλεκε στα πόδια μου. Ε, λοιπόν ήρθε η ώρα του! Ντύθηκε στα καρώ, έβαλε με μαγκιά το χέρι στην τσέπη και με το άλλο κράτησε περήφανος ένα καλάθι αυγά, παρότι μια πασχαλίτσα έκατσε στη μύτη του και τον γαργαλούσε!

Ένα  αυγό απο φελιζολ βασισμένο πάνω σε μια ξύλινη αυγουλιέρα, έγινε ένα mini, αυτή τη φορά, πασχαλινό διακοσμητικό για το τραπέζι της Νιας Δευτέρας στο σπίτι της συμπεθέρας μέσα σ' ένα Πασχαλινό καλάθι hand made, που δεν φωτογραφήθηκε 😟

Και τέλος αυτά που πετάμε σωρηδόν μετά απο το άνοιγμά τους!😉

Θέλετε τόνους; καλά τους φάγατε, γιατί να πετάξετε το τσίγκινο δοχείο, αμαρτία δεν είναι; Κοιτάξτε τί όμορφα κηροπήγια! Λίγο χρώμα, λίγος πηλός ή ότι άλλο πιάνουν τα χέρια σας και ...voila!👇

Φρούτα φέρατε στο σπίτι σε καφασάκι; 

Ενα καφάσι ,που μπορεί να μη σου φύγει το καφάσι, αλλά μια χαρά χωράει τ' απαραίτητα δίπλα στο μάτι της κουζίνας για το μαγείρεμα και όλο αυτό, αρκεί να το ντύσετε μ' ένα χαρτί scrapbooking της αρεσκείας σας ή ακόμα και με ύφασμα. 

Τα υπόλοιπα αφήνονται στο προσωπικό σας γούστο 💝

Κι αφού είμαστε στα χρηστικά του μαγειρέματος, γιαουρτάκια τρώτε είτε διαιτείσθε είτε όχι, δεν θάταν ωραίο ένα δοχείο για τις κουτάλες; 
Και τόσο απλό! 

Ούτε καν πηλός δε χρειάστηκε, απλά και μόνο κόβετε ισόπαχα ενα ρολό απο χαρτί υγείας και το κολλάτε κάθετα, με τον ίδιο τρόπο κολλάτε περιφερειακά πάνω και κάτω σαν στεφάνια βαρελιού, κολλάτε επίσης κομματάκια απο χαρτί υγείας ή λευκής χαρτοπετσέτας και μονώνετε τη βάση και αφού στεγνώσει το βάφετε στα χρώματα της αρεσκείας σας. 
Εγω κόλλησα για χαριτωμενιά μία τρισδιάστατη παράσταση φρούτων και κόλλησα ανά διαστήματα φακούλες υπο τύπον βιδών 😉😋

Κομποστούλα τράβαγε η όρεξή σας; 

Καλοφάγωτη! (κι εμένα μ' αρέσει πολύ) αλλά τα κουτιά μια χαρά μεταμορφώνονται σε δοχεία αποθήκευσης. Είχα και κάποιους ξέμπαρκους φελλούς (να πού όλα χρειάζονται!), ενα πομολάκι χρειάστηκε να τα κάνει κλασάτα 🌟🌟  
Ετσι καιρός ήταν να αλλάξουν τα χριστουγεννιάτικα με ανοιξιάτικα και να γίνουν μέρος της καθημερινότητάς μας για καφέ, ζάχαρη και βότανα. 
Γι αυτό το λόγο δεν τα στόλισα περισσότερο και με δυσκολεύουν στη χρήση, άλλωστε είναι τόσο όμορφα κι απο μόνα τους ή μόνο εγώ τα βλέπω;😏

Και για να ολοκληρώσουμε, χωρίς νάναι κάτι σπουδαίο, οταν είδα στο φβ μια όμορφη συλλογή απο χειροποίητες κουκλίτσες που φτιάχνει η κρητικιά Μαρία, της παρήγγειλα μια για την ταξιδιάρα κόρη μου που αγαπάει και τα βιβλία. Στις μεταξύ μας συνομιλίες, μέχρι την ολοκλήρωση, της είπα "ασε την βαλίτσα και τα γυαλάκια θα τα φτιάξω εγω " ετσι θάναι η ισχύς εν τη ενώσει. Μέχρι νάρθει λοιπόν η κουκλίτσα ήρθε το δέμα απο τη Βαρβάρα και είχε μέσα ενα κουτάκι που ήταν ταμάμ για βαλίτσα!

Έσπασε κι ενας μεγάλος πλαστικός συνδετήρας κι αντί να πεταχτεί, εγινε το τηλεσκοπικό χερούλι της βαλίτσας, δύο ρόδες απο άνοιγμα φαρμάκου και πολλά αποκόμματα με ονόματα πόλεων της Ευρώπης και σφραγίδες κολλήθηκαν στην επιφάνεια της βαλίτσας. 

Ενα στριφτό μεταξωτό κορδονάκι κολλήθηκε γύρω γυρω τύπου φερμουάρ και μία ετικέτα σηματοδοτεί την κάτοχο. 

Γυαλάκια τελικά δεν ήθελε η ίδια η κάτοχος, άλλωστε τα ματάκια  είναι κλειστά γιατί φαντάζεται το επόμενο ταξίδι της!🗽✈

Αυτά ήταν για σήμερα και όσο κι αν νόμιζα οτι ήταν λίγα, απ όλα είχε ο μπαξές, έτσι για να μην πλήξετε 😊😀και να σας ευχηθώ 😉😉 🌞🌷🌺🌹🌼

Για να μη χάσουμε τα πασχάλια

 Αυτές τις ημέρες οι δημιουργίες είναι πενιχρές

Δυστυχώς, δεν εχω το χρόνο, ούτε την όρεξη να ασχοληθώ με ό,τι αγαπώ και με ηρεμεί, αφού ξοδεύω το χρόνο μου στο Νοσοκομείο, για την αποθεραπεία προσφιλούς μου προσώπου.

Η κούραση που κυριαρχεί κορμί και μυαλό και οι ελάχιστες ώρες που είμαι στο σπίτι, δεν μου επιτρέπουν να κάνω κάτι άλλο. 

Είναι καιρός τώρα, ή σωστότερα απο τον παλιό το χρόνο, που οι δύσκολες μέρες συνεχίζονται.

Τέλος πάντων, κάποια μικρά πραγματάκια έγιναν, προκειμένου να δωρηθούν στο νοσηλευτικό προσωπικό και αυτά θα δείτε ως μοναδική πιθανότητα,  του φετινού Πάσχα.

Το πρώτο ήταν ένα σπασμένο πιάτο, που γι' άγνωστους λόγους, το μοτίβο του μου θύμισε...κοτέτσι ή κάτι τέτοιο...άγνωσται αι ατραποί του νου!

Ετσι, με τη θαυματουργή εποξική κόλλα, κόλλησα τα κομμάτια και επανασυνέδεσα το πιάτο, που έγινε ο καμβάς για τον κούνελο απο χαρτοπετσέτα και στεφανώθηκε απο πηλό, μανιτάρια και πεταλούδες. Στην πίσω πλευρά αν και λίγο κακότεχνα γιατί και βράδυ ήταν και βιαζόμουν να φύγω για το νυχτέρι, τύλιξα σκοινί για καλλίτερη σταθεροποίηση και προκειμένου να καλύψω τις τομές. Στη βάση του πιάτου κόλλησα ενα πράσινο χαρτόνι (δεν το φωτογράφησα καν)  και ιδού το αποτέλεσμα!

Δεν ήταν κρίμα να πάει χαμένο;

Η δεύτερη δημιουργία εγινε εξ αφορμής των σφηνακίων που φέρνουν οι νοσηλεύτριες τα χάπια. Γέλασαν κι απόρησαν οταν με είδαν να τα μαζεύω, αλλά οταν κατάλαβαν οτι δεν θα πάνε χαμένα μου έφεραν ένα μασούρι ολόκληρο αχρησιμοποίητα. 

Ετσι τους υποσχέθηκα οτι θα τους φτιάξω κάτι απλό να διακοσμήσουν το γκισέ τους εν όψη Πάσχα κι αυτό έκανα!

Τον νάνο τον είχα φτιάξει απο μπουκάλι απο το Φθινόπωρο, δεν θυμάμαι αν τον είχα ανεβάσει. Η μόνη αλλαγή οτι τον απάλλαξα απο το βάρος της κολοκύθας και του εμπιστεύθηκα ενα μεγάλο αυγό.

Το σφηνοπότηρο έγινε το προσφιλές φωτιστικό, ένα φύλλο δένδρου καλάθι με αυγά και δυο παιχνιδοδωράκια απο τα αυγά που αγαπώ,  οι φίλοι που τον ακολουθούν, μία πάπια κι ένας σκίουρος στην αθέατη πλευρά 😕. 

Ολη η σύνθεση κολλήθηκε πάνω σε μια στρογγυλή ξύλινη βάση, που κι αυτή ντύθηκε και στολίστηκε με ανάλογο χαρτόνι και λουλούδια.

Και τέλος, μία ξύλινη κουτάλα κι ενα τελειωμένο ρολό απο μονωτική ταινία ενώθηκαν και ντύθηκαν κατάλληλα, με κομματάκια χαρτοπετσέτας η κουτάλα και χαρτόνι το ρολό, για να γίνουν stand, για να φιλοξενήσουν ενα μικρό γλαστράκι με εποχιακό λουλούδι. 

Κι επειδή δεν είχα ούτε αυτό το χρόνο για να πάω ν αγοράσω ένα, προτίμησα ευκαιριακά να δεχθεί ένα υφασμάτινο κάκτο, που είχα φτιάξει πέρσυ ή πρόπερσυ (ουτε αυτό θυμάμαι!). 

Μπορεί να στολίσει κι έτσι μια γωνιά κουζίνας και να μην εχει την έννοια του ποτίσματος η ιδιοκτήτρια. Την απάλλαξα κι απο ένα κόπο😉

Οι φωτογραφίες είναι όλες αισχρές και το ξέρω αλλά δικαιολογείστε με 🙏. Είναι η πρώτη φορά στα τόσα χρόνια του blog που κάνω μία ανάρτηση με τέτοια ακεφιά (θα πω και θα κλείσω)

Καλό Πάσχα θα ευχηθώ σ' όλους, γιατί δεν νομίζω οτι θα υπάρξει άλλη ανάρτηση μέχρι τότε, εύχομαι να το περάσετε όσο καλλίτερα γίνεται!

* Και αναφερόμενη στον τίτλο της ανάρτησης διαβάστε απο πού προήλθε 😉 "χάσαμε τ αυγά και τα πασχάλια"

Κι αφού είχα ολοκληρώσει την ανάρτηση και την είχα προγραμματίσει για σήμερα, προκύπτει "παραγγελιά"! 

Η γιατρός του Νοσοκομείου είδε το νάνο στο γκισέ των νοσηλευτριών και ήθελε να τους το πάρει. Αυτές πρόβαλαν σθεναρά αντίσταση κι εκείνη απαίτησε ένα δικό της.

Ελα όμως που είχα ήδη ξεχωρίσει κανα-δυο άλλες και θέλησα μ αυτό τον τρόπο να τις ευχαριστήσω ! Ετσι αφού βγήκαμε μετά μυρίων βασάνων και πολλών προβλημάτων, που εύχομαι να μη μας ξαναφέρουν πίσω, μέρες που ρχονται, έβαλα την κούραση στην άκρη για ν' ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του κοινού μου 💖

Φυσικά κι εδώ η ανακύκλωση έδωσε τα ρέστα της!

Μία κουτάλα ακόμα στολίστηκε με μια φωλιά απο παλιό κολιέ μου, μπήκαν φελιζολένια  αυγουλάκια κι ένα πουλάκι απο μαλλί, που είχα φτιάξει παλιότερα μπήκε να τα κλωσήσει. 

Κάνα δυο πασχαλίτσες το σήμα κατατεθέν του Πάσχα κι ενας ωραίος φιόγκος , να κρεμαστεί όπου δει.

Το άλλο ήταν ενα φλυτζάνι . Εγινε decoupage με μια αγαπημένη χαρτοπετσέτα μπήκε μία βάση απο φελιζόλ για να κολλήσουν πάνω της τα διακοσμητικά, αυγουλάκια, μανιταράκια,λουλουδάκια κι έφτιαξα ένα λαγο απο αυγοθήκη, μία χάντρα για κεφάλι και στην κορφή δύο μεγάλα συρμάτινα αυτιά. Μία  περικοκλάδα τυλίχτηκε στο χερούλι και έγινε ενα γουστόζικο πασχαλινό διακοσμητικό.

Της γιατρού ήταν παρόμοιο με των νοσηλευτριών απο ένα μπουκάλι απορρυπαντικού πιάτων με καμπύλες, καλαθάκια απο τα σφηνοπότηρα των φαρμάκων, το ένα με αυγά και τ' άλλο με πέτρινες φραουλίτσες, ένα φωτιστικό απ αυτά που ξέρετε 😊😉 Κι όλ αυτά πάνω σ' ενα μίνι τουρτόδισκο.

Και για το τέλος, κάτι μη πασχαλινό, προορίζεται για μια νοσηλεύτρια. που τυχαίνει και μακρυνή συγγενής και την πρήξαμε την καημένη.

Ήταν μια πινακίδα ημερολογίου Συλλόγου, που ασταρώθηκε ,βάφτηκε και έγινε decoupage με μία άλλη αγαπημένη χαρτοπετσέτα, μια που έχει ένα μικρό κοριτσάκι. 

Στολίστηκε με ελαστικά στοιχεία και μια κορδελίτσα και στη βάση έβαλα ένα μικρό κρεμαστάρι να γίνει κρεμαστρούλα

Και τώρα μπορούμε θαρρώ να ευχηθούμε ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ 😉 ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ 🙏

Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις άλλος ένας νάνος προστέθηκε στη συλλογή! Ένα λάθος όνομα, μια απρόσμενη παρέμβαση εξάντλησαν τα δώρα και φτιάχτηκε ένα ακόμα 😆.

Από μπουκάλι αρώματος ο κύριος με το ημίψηλο, καμαρώνει με τα σεα και τα μεα του πάνω σ ένα φελλό.

Τώρα ελπίζω να είναι το τελειωτικό 😤

Πρωταπριλιά 2025

 Ωδή στο ψέμα! Μία μέρα επίσημα ,365 ανεπίσημα 😒

" Πως ξεκίνησε το έθιμο της πρωταπριλιάς και γιατί λέμε ψέματα την 1η Απριλίου;
Πρωταπριλιά: Ήρθε και φέτος η 1η Απριλίου. Η ημέρα που τα καλοπροαίρετα ψέματα και οι κοροϊδίες επιτρέπονται ελεύθερα και υπηρετούν το έθιμο της ημέρας.
Το περίεργο αυτό έθιμο, στηρίζεται στη δοξασία ότι όποιος καταφέρει με το ψέμα του να κοροϊδέψει τον άλλον, θα έχει καλή τύχη.Πώς ξεκίνησε το έθιμο της Πρωταπριλιάς:
Μία εκδοχή θέλει τα ψέματα της Πρωταπριλιάς να είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από τους Κέλτες. Ο λαός αυτός της βορειοδυτικής Ευρώπης, φημίζονταν για τις ικανότητές του στο ψάρεμα.
Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου, αν και εκείνη την εποχή τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι, οι ψαράδες έλεγαν ψέματα σχετικά με το πόσα ψάρια έχουν πιάσει, συνήθεια που με τα χρόνια μετατράπηκε σε έθιμο.
Η δεύτερη εκδοχή, θέλει το έθιμο να μας έχει έρθει από τη Γαλλία του 16ου αιώνα.
Όπως αναφέρει η Wikipedia, οι Γάλλοι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου μέχρι το 1564, οπότε και αυτό άλλαξε και με απόφαση του βασιλιά Καρόλου του 9ου η πρώτη μέρα του χρόνου άρχισε να θεωρείται και για τους Γάλλους η 1η Ιανουαρίου.
Όπως σε κάθε απόφαση, υπήρξαν αντιδράσεις, και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που συνέχιζαν να γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά την 1η Απριλίου και οι υπόλοιποι, θέλοντας να τους πειράξουν, τους έστελναν δώρα.
Αυτό το πείραγμα, μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.Το έθιμο δεν άργησε να έρθει στην Ελλάδα, όπου κάθε χρόνο παραδοσιακά την 1η Απριλίου λέμε αθώα ψέματα για να ξεγελάσουμε το θύμα μας.
Σε κάποιες περιοχές θεωρούν πως όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο με τα ψέματά του θα έχει την τύχη με το μέρος του, θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειές του κτλ.
Αντίθετα, όποιος την «πατήσει» και ξεγελαστεί με ψέματα εκτιμάται ότι θα έχει γρουσουζιά.Στο πέρασμα των χρόνων ειπώθηκαν ή γράφτηκαν ψέματα που έμειναν στην ιστορία, καθώς η πλειοψηφία του κόσμου τα πίστεψε.
Μάλιστα στις ΗΠΑ υπάρχει ακόμη και Μουσείο φάρσας και περιλαμβάνει οτιδήποτε σχετικό με ψέματα."
Εγω πάντως θα σας ευχηθώ καλό μήνα με κάτι άκρως αληθινό, τον κατ εξοχήν εκπρόσωπο του ψεύδους που γνωρίζουμε απο την παιδική μας ηλικία που τον επικρίνει η συνείδησή του, ο μικρός Τζίμινι Κρίκετ

Σε πέτρινη εκδοχή φυσικά!

Πηγή των πληροφοριών:https://www.fimes.gr/2024/03/prwtaprilia-ethimo-psemata/

Τα εαρινά

 Σας είχα υποσχεθεί οτι θα επανέλθω με την εαρινή Ισημερία.

Μπορεί λοιπόν να πέρασαν κανα δυο μέρες, αλλά δεν το ξέχασα,  παρόλο που δεν είναι και η καλλίτερή μου περίοδος απο άποψη προβλημάτων και ψυχολογικής επιβάρυνσης. 

Ευτυχώς, η Άνοιξη που επελαύνει και η Φύση γύρω μου που οργιάζει, προσπαθούν να μου μετριάσουν ο,τι με κατατρώει.

Ηρθε και η πρόκληση της Μίας και έδεσε το γλυκό 

Ελπίζω νάναι καλά δεμένο και να μη μουχλιάσει 😉

Οπως σας εχω εξομολογηθεί, τον τελευταίο καιρό μ έχουν μονοπωλήσει η ζωγραφική και τα πετρωτά ή καλλίτερα γυαλοβοτσαλωτά. 

Απ' αυτά λοιπόν τα τελευταία, θάναι και η σημερινή μου συμμετοχή στον εορτασμό της Πρώτης μέρας της Άνοιξης και στο πέρασμα απο το Χειμώνα στην Ανοιξη

Φτιάχτηκαν ως αντίδωρα, στα δώρα που κατά καιρούς τα συγκεκριμένα άτομα μου προσφέρουν, συλλέγοντας  απο τη θάλασσα ό,τι θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμο. Και είναι μία πράξη ευχαρίστησης και ευγνωμοσύνης απο μέρους μου.

"ΑΝΟΙΞΗ Ή Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ" λοιπόν και ιδού ΑΝΟΙΞΗ!

Εννοείται πώς ΟΟΟΛΑ είναι στο φυσικό τους χρώμα.

Καλή μας 'Ανοιξη λοιπόν οδεύοντας ολοταχώς προς το Πάσχα...κι ο καιρός περνάει σαν την άμμο ανάμεσα απο τα δάχτυλά μας

Αλλαγή εποχής!

 Τελευταίες αναλαμπές χειμώνα και οδεύουμε ολοταχώς προς την Ανοιξη!

Οσα τερτίπια κι αν κάνει ο καιρός, αλλωστε Μάρτη έχουμε και η φήμη που τον συνοδεύει δεν διαψεύδεται, η Ανοιξη δεν θ αργήσει

Αυτό τον καιρό θέλησα ν ανταποδώσω λίγη απο τις ευγενικές χειρονομίες φίλων, που έγιναν κατά τη διάρκεια και μετά την έκθεση, προσφέροντάς μου γυαλάκια και κοχύλια .

Αυτά όμως επειδή συνθέτουν ενα πιο ανοιξιάτικο θέμα θα το αφήσω για την επόμενη ανάρτηση που θάναι με την εαρινή ισημερία😊 Εεε ή έιμαστε ακριβείς ή όχι!

Επειδή λοιπόν προσπαθούσα να κάνω διάφορες συνθέσεις βγήκαν και κάποιες απρόσμενες (όπως γίνεται πάντα άλλωστε) και αυτές θα πάρουν σειρά σήμερα, μια που άλλες δημιουργικές δραστηριότητες είναι υπο αναστολή. Τώρα παίζω σε δυο ταμπλώ ζωγραφική-πετρωτά, πετρωτά -ζωγραφική. Μπορεί και να σας κουράσω που δεν υπάρχει εναλλακτική αλλά δυστυχώς δεν μπορώ ν αντισταθώ στις παρορμήσεις μου. Συχωράτε με🙏

Η αλήθεια είναι οτι υπήρξε πρωτόγνωρη δημιουργική έμπνευση στα πετρωτά μετά την έκθεση κι εδώ είναι δύο δείγματα

Το πρώτο, "Χειμωνιάτικες πρωινές συναντήσεις" είναι εξ ολοκλήρου απο γυαλάκια της θάλασσας και κρίμα που δε φαίνονται οι λεπτομέρειές τους

Δυο κυρίες φορώντας ακόμα τα χοντρά τους ρούχα, η μία προς το δρόμο για τη δουλειά και η άλλη γυρίζοντας απο την πρωινή βόλτα του σκύλου της συναντιώνται και καλημερίζονται

Στο άλλο δύο γυναίκες διαφορετικής ηλικίας και άρα και στυλ (που δεν απέχει όμως και τόσο πολύ, αρα εικάζουμε οτι πρόκειται για μητέρα και κόρη) πηγαίνουν βιαστικά ίσως να προλάβουν κάποια ευκαιρία 😉😂

Ετσι μ αυτές τις δύο εικόνες γυναικών περνάμε απο το Χειμώνα στην Άνοιξη με ανανεωμένη διάθεση (ελπίζω και εύχομαι) αν και ακόμα δεν εχω, εγω τουλάχιστον, αποτινάξει το βάρος όλων αυτών που μας βαραίνουν γενικά και ειδικά

Ελπίζω η αλλαγή εποχής να ευνοήσει και να προχωρήσω και σε Πασχαλινές δημιουργίες που μέχρι στιγμής ουτε καν σαν σκέψη στο μυαλό μου υπάρχουν😕

Καθαρά τη καρδία

Καβατζάραμε και το Μάρτη! 

Πέρασαν οι Απόκριες, κάποιοι τις διασκέδασαν δεόντως, κάποιοι άλλοι, μεταξύ αυτών κι εγώ, δεν τις καταλάβαμε καν!

Ολη η προηγούμενη περίοδος με τις συγκεντρώσεις, τις πολλές ώρες που έφαγα ακούγοντας συνεντεύξεις επιζώντων του ασύλληπτου αυτού "δυστυχήματος" των Τεμπών, η μεταφορά μου στη θέση των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους, μου δημιούργησαν τέτοια ψυχολογία, που δεν είχα διάθεση για τίποτ άλλο παρά μόνο να κλαίω. 

Θα μου πεις δύο χρόνια μετά; 

Ναι! δύο χρόνια μετά συνειδητοποιούμε ολα αυτά που έλαβαν χώρα εκείνη τη μαύρη νύχτα και τώρα πια, εκτός απο την εικόνα που στοιχειώνει, έχουμε και τις φωνές που ζητούν βοήθεια χωρίς ελπίδα. 

Πώς να κλείσεις τ' αυτιά;

Δεν μπορούσα να διανοηθώ οτι στην ίδια πλατεία που συγκεντρωθήκαμε να δείξουμε συμπαράσταση στους συγγενείς και ζητώντας ΔΙΚΑΙΩΣΗ, θα μπορούσα την επομένη κιόλας να καρναβαλιστώ σαν να μην υπάρχει αύριο.

Ξέρω οτι η ζωή συνεχίζεται, το ξέρουν και οι ίδιοι και το προσπαθούν, αλλά δεν μεσολάβησαν παρά δύο μέρες. 

Πώς μπορεί να μεταστραφεί το κλίμα σε δύο μέρες; 

Για μένα ήταν ακατόρθωτο.

Το χειρότερο ακόμα ήταν ολη αυτή η τραγικότητα που παιζόταν στα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης.

Μου κάνει τόσο εντύπωση, πού φωλιάζει τόσο μίσος και ξεχύνεται σε πρώτη ευκαιρία μέσα απο αναρτήσεις και τα κάθε λογής σχόλια; 

Πώς αντέχουν αυτοί οι άνθρωποι να κουβαλάνε τόση κακία και πόρωση;

Μου θύμισε εποχές Μπλε και πράσινων καφενείων που είχε χωριστεί κάποτε η Ελλάδα! 

Μια ζωή οι Ελληνες σε πρώτη ευκαιρία διχασμένοι.

 Και για ποιούς; για τους πολιτικούς που παίζουν το δικό τους παιχνίδι πάνω στις δικές μας πλάτες και ακόμα χειρότερο στις ζωές μας, που δεν τους κοστίζουν ΤΙΠΟΤΑ.

Μα το κακό είναι οτι δεν είναι μόνο τα Τέμπη που διχάζουν, με κάθε ευκαιρία χύνεται χολή. 

Αυτή η χαροκαμένη μάνα η Καρυστιανού, τί έχει ακούσει η γυναίκα! Ντρέπομαι και να τα διαβάζω

Κάνει μία ανάρτηση η Χ αναγνωρίσιμη, της σέρνουν τα εξ αμάξης, ασε δε τους αγοραίους χαρακτηρισμούς λες και μαζί κάνουν πιάτσα και την ξέρουν, παρακολουθούν ένα ριάλιτι; ευκαιρία να βρίσουν τον παίκτη που δεν υποστηρίζουν, λες και ξέρουν το χαρακτήρα του και τον ανεβάζουν στα σύννεφα κατακρημνίζοντας όποιον είναι απέναντί του! Εχει σχέση με τη θρησκεία; αυτή πάει μαζί με την πολιτική. Έπιπλο ανεβάζεις που του αλλάζεις χρώμα και σου αλλάζουν τα φώτα στο ψαλτήρι που δε σεβάστηκες τα χρόνια του και ας είναι καπλαμάς του κερατά, λες και τους το έβαλες με το έτσι θέλω στο σαλόνι τους! Δείχνει μια κομμώτρια τη δουλειά της σε μια πελάτισσα και απο κάτω ξεκινάει το γαιτανάκι "πώς την έκανες έτσι;" "σα γίδα την έκανες" "καλλίτερη ήταν πριν" ακόμα και "πώς ντύνεσαι έτσι σα σούργελο"!!!. Λουλούδι ν ανεβάσεις θα βρουν τρόπο να στη πουν

Δεν υπάρχει όριο στην κακία επι παντός επιστητού. 

Λες και ξυπνάνε το πρωί ,κρύβουν τα δικά τους προβλήματα κάτω απο το χαλί, γιατί μη μου πείτε οτι όλοι αυτοί ζουν τις ιδανικές ζωές  και λένε "με ποιόν θα τα βάλουμε σήμερα". Δηλαδή δεν υπάρχει καμία λογική σ όλο αυτό

Πολύ κακία και τοξικότητα και με προβληματίζει γιατί να συμβαίνει όλο αυτό; και απάντηση δε βρίσκω ή μάλλον θα έλεγα οτι είναι τόσο μαύρες οι ζωές τους που χαίρονται να κάνουν κι άλλους δυστυχισμένους με τα λόγια και ας μη τους γνωρίζουν καν.

Δεν ξέρω αν τόχετε διαπιστώσει κι εσείς και τί ερμηνεία δίνετε στο φαινόμενο "εχω αποψη, είμαι ελεύθερη και τη λέω αφού εκτίθεσαι" γιατί αυτή είναι η απάντηση. 

Τώρα απο πότε η κακία και η αγένεια θεωρείται άποψη είναι άλλο ερώτημα, αλλά βέβαια όλ αυτά γίνονται πίσω απο την κάλυψη της ανωνυμίας γιατί δεν νομίζω οτι την ίδια "ελευθερία άποψης" θα είχαν να στην πουν και καταπρόσωπο.

Οπως και νάχει το πράγμα εχει παραγίνει και φοβάμαι οτι όλο και χειρότερα θα πηγαίνουμε

Και οταν μάλιστα το "καλό" παράδειγμα το δίνουν οι ίδιοι οι εντολείς μας στη Βουλή , προσβάλοντας σε πρώτη ευκαιρία αντί να αντικρούουν την αντίθετη άποψη πολιτικά και κάποιοι απο τους χρυσοποίκιλτους παπάδες που κατ εμέ βλέπουν την ιεροσύνη ως επαγγελμα και αντί να κατευνάζουν τα πάθη τα πυροδοτούν με τους λόγους τους, πολύ μακρυά απο την αγάπη και την συμπόνοια που ο Χριστός κήρυξε και υποτίθεται εκπροσωπούν. Και μετά απ όσα ξεστομίζουν υποκριτικά λειτουργούν εσπερινούς συγχώρεσης! Απαράδεκτα πράγματα. 

Χθες στο Σ/Μ με ρώτησε ο ταμίας αν πειράζει που δε νήστεψε τις πρώτες δυο μέρες της Σαρακοστής. Μου ήρθε να γελάσω, αλλά είναι τόσο αθώο άτομο που ήξερα οτι το εννοούσε κι ένοιωθε ενοχές. 

Η απάντηση μου ηταν καλλίτερα να νηστεύεις απο την κακία ,τη ζήλεια και την κακογλωσσιά παρά απο τις τροφές γιατί βλέποντας και τους δεσποτάδες με κάτι κοιλιές νααα αμφιβάλω αν τηρούν τόσες νηστείες όσες προσπαθούν να μας πείσουν οτι εχει το θρησκευτικό τους ημερολόγιο, για να νοιώθεις εσύ ενοχές για δύο μέρες λιγότερες!

Κατόπιν όλων αυτών τί έργο να σας βάλω να ελαφρύνω την κατάσταση;

Αλλά δε μπορούσα βρε παιδιά να μην τα πω, σκάω τόσο καιρό.

Θα μου πείτε κι εμείς τί σου φταίμε που έχουμε ενα ταπεινό blogάκι και μια χαρά την περνάμε χωρίς τέτοιες κακίες και σχολιαστικές αντεγκλήσεις και ήρθες εσύ να μας τα πεις και να μας αναστατώσεις; Θα σας πω απλά οτι είστε τυχεροί! 

Αν και η τοξικότητα ξεχύνεται απο παντού, απο την τηλεόραση, ακόμα και στο δρόμο, ποιο εύκολο να σε βρίσουν αν κατά λάθος σκουντήξεις κάποιον παρά να σου χαμογελάσει και να σου πει "ΚΑΛΗΜΕΡΑ"!

Τελικά το "ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ" είναι γενικευμένο στην κοινωνία μας και καμιά Καθαρά Δευτέρα δεν μας καθαρίζει απ  ο,τι αρνητικό κουβαλά ο καθένας, επειδή το ρίχνουμε στα "σαρακοστιανά". Μόδα είναι κι αυτό κι άλλη μια μέρα κραιπάλης απλά μ αλλαγή εδεσμάτων

Πορτραίτων συνέχεια

 "Θα σας εξομολογηθώ οτι οταν στα 15 μου γράφτηκα δια αλληλογραφίας σε μια σχολή ζωγραφικής το μόνο που επιθυμούσα ήταν το βαλιτσάκι-δώρο που διαφήμιζαν. Οταν ερχόντουσαν όμως τα μηνιαία μαθήματα και οι ασκήσεις ...βαστάτε Τούρκοι τ άρματα! Το χειρότερο μου ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΩ ΚΑΤΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ και να το στείλω να εξεταστεί να διορθωθεί. Ούτε στον εχθρό μου!

Τλπ τέλειωσε αυτή περίοδος θέλησα να δώσω στην Καλών Τεχνών μη έχοντας σώας τας φρένας παιδιόθεν, ευτυχώς ο πατέρας μου με απέτρεψε οτι θα πεινάσω μέχρι να πεθάνω και ν' αναγνωριστώ, εγω την πείνα δε την αντέχω και στράφηκα σ' άλλες κλασσικές επιστήμες, οπου και "διέπρεψα" χωρίς να το θέλω στο δημόσιο!!!

Ελα όμως που το σκουλήκι κάποια στιγμή βγαίνει στην επιφάνεια! Και για καλή μου τύχη (κακή δική της) βρέθηκε στο δρόμο μου η Μαρία Βιλλιώτη, της είπα την ιστορία μου και μου πρότεινε (δεν ήξερες, δε ρώταγες;) "θέλεις να γεμίσουμε εκείνο το βαλιτσάκι;" και πάλι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, είπα "ναι, αλλά με τους δικούς μου όρους"...ξεροκατάπιε..."δηλαδή;"

-Εμενα αρέσει η ακουαρέλα γιατί μ αφήνει ελεύθερη, πάω όπου με πάει το νερό"

-μα κι αυτή έχει κανόνες ,τεχνική

-εγω δεν θέλω ν αρχίσω απο το Α θέλω να πάω κατευθείαν στο Ω, θέλω να ζωγραφίσω όπως νοιώθω. Και δεν θέλω νάρχεσαι απο πάνω μου να με κοιτάς όταν ζωγραφίζω, μπλοκάρω. Και δε θέλω να μου λες τα λάθη μου, τα βλέπω

-μα έτσι τί σόι δασκάλα θάμαι;

-για μένα θα 'σαι

Δεν είχε και πολλές επιλογές το δέχτηκε. Κάποια στιγμή βαρέθηκε να ανέχεται κι άρχισε ύπουλα να προσπαθεί να με πείσει να δοκιμάσω τις ξυλομπογιές που ζωγραφίζει η ίδια (αν δεν τις έχετε δει εσείς χάνετε). Εγω μουλάρι! αντίσταση κατά της αρχής.

Αλλά πες -πες το κοπέλι κάνει τη γριά και θέλει κι εδώ κυριολεκτούμε 😉😂

 Και ξυλομπογιές μου έδειξε, και παστέλ και γραφίτη και κάρβουνο και ω του θαύματος οχι μόνο δεν έγιναν όλα κάρβουνο αλλά μ' άρεσαν κιόλας! Απο τότε μέχρι σήμερα 2012-2024 εχω συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις που έχει διοργανώσει με τις κανονικές της μαθήτριες (εγω μόνο κανονική δε λογίζομαι, ούτε απο μαθήματα ούτε απο προσαρμοστικότητα) εχω κάνει μία ατομική και συνεχίζω και το χειρότερο όλων, που αν μου το έλεγαν δε θα το πίστευα ποτέ, ζωγραφίζω ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ και μπορεί να με παιδεύουν αλλά μ αρέσειιι  (πάντα προβληματική, τώρα θ αλλάξω;)

Και να σκεφτείτε οτι αυτές τις μέρες σκεφτόμουν να τα συγκεντρώσω όλα να τα θυμηθώ κι εγω!

Απ αυτά λοιπόν επιλέγω την "ΚΑΤΕΡΙΝΑ" γιατί μ αρέσει πολύ σαν έκφραση και σαν χρώματα και είναι απόδοση τιμής στις ξυλομπογιές (και την ίδια) που η Μαρία μ έκανε κι αγάπησα.

και μπλα μπλα μπλα..."

Αυτό ήταν ενα εισαγωγικό "σημείωμα" σε μια πρόκληση ζωγραφικής σε ομάδα στο φβ!

Αλλά αυτή είναι και η αλήθεια και πρέπει πάντα να τη λέω για να πιστέψω κι εγώ αυτό που καθημερινά παίρνει σάρκα και οστά και όμως αρνούμαι να πιστέψω.

ΑΝ δεν είχε έρθει στη ζωή μου η Μαρία, τίποτα δε θα είχε συμβεί κι εκείνη θα συνέχιζε ήρεμα κι ωραία τη ζωή της χωρίς το βάσανο, κι εγώ  με τις ταπεινές μου κατασκευές γιατί ήδη τις είχα αρχίσει, αλλά εκεί θα έμενα.

Η δοτικότητά της, η γενναιοδωρία της, η ταπεινότητά της, η διακριτική επιμονή και υπομονή της, η με όρια παρέμβαση στα "θέλω" μου, η προσωπικότητά της που την καθιστά την μεγαλύτερη στη σχέση, η ωριμότητά της και η επιθυμία μου να σταθώ αντάξια των προσδοκιών της και της φιλίας μας, δημιούργησαν το θαύμα που μοιράζομαι μαζί σας.

Τοχω πει πολλάκις και δε θα πάψω να το λέω, μου χάραξε πορεία ζωής κι οχι μόνο στη ζωγραφική και την ευγνωμονώ για όοολα!

Παρ όλα αυτά, ακόμα δεν εχω πιστέψει όσο θα έπρεπε στον εαυτό μου, ετσι όταν μου παραγγέλθηκε αυτό το πορτραίτο, έπεσε το βουνό και με πλάκωσε. 

Δεν είναι το ίδιο να ζωγραφίζεις ο,τι σου κάνει κέφι, με το να σου παραγγέλνει κάποιος ενα προσφιλές του πρόσωπο, ειδικά με την φόρτιση της απουσίας! 

Η ευθύνη μεγάλη και οι ώμοι μου δεν αντέχουν και βάρη. Πόσο μάλλον όταν και η φωτογραφία δεν είναι η ενδεδειγμένη.

Πάλι άρχισα τη γκρίνια, "δε μπορώ, δε γίνεται, δεν...δεν...δεν..."

Πάλι εκεί παρενέβη η Μαρία!

-Μπορείς! σιγά που δεν θα τα καταφέρεις (πόσο διαφορετικό αυτό "δεν" απο τα δικά μου!)

-Ναι, μιλάς εσύ που έχεις βγάλει πορτραίτο απο γραμματόσημο, πάλι εγω αντέτεινα (οσοι μας εχουν ζήσει μαζί ξέρουν οτι δεν υπερβάλω, αλλά οι στιχομυθίες είναι ακριβώς έτσι😖😠😂)

Εκείνη όμως σίγουρη. 

Η φωτογραφία είχε ο,τι είχε ένα ολόκληρο γραφείο και στο βάθος, πίσω απο το  γραφείο ένα πρόσωπο! 😵 

Η Μαρία όμως έκανε τα μαγικά της, απομόνωσε και  μεγέθυνε το πρόσωπο "στο βάθος κήπος" κι εκείνο περίμενε υπομονετικά για μήνες.

Εφτιαξα τον Φώσκολο, έφτιαξα τον Τεντόγλου (ουτε αυτουνού του τοχα) λοξοκοίταζα το σκίτσο της γηραιάς κυρίας, που ειρρήσθω εν παρόδω είχε πνιγεί στη θάλασσα το προηγούμενο Καλοκαίρι (ήταν κάτι που με βάραινε κι αυτό) και κάποια στιγμή είπα "βρε να το τολμήσω να κάνω την αρχή, μπας και...;"

Έστειλα κι ένα μνμ στην παραγγελιοδόχο αν την ενδιέφερε ακόμα και μείναμε σύμφωνες οτι ΑΝ μ ικανοποιεί πρώτα εμένα θα της το έδειχνα και θα συζητούσαμε περαιτέρω.

Ετσι ξεκίνησα δειλά δειλά . 

Αρχή κάνω πάντα απο τα μάτια. Αν καταφέρω το βλέμμα παίρνω θάρρος και συνεχίζω. 

Με δυσκόλεψε αρκετά, όπως καθένα άλλωστε που θέλω να αγγίζει την τελειότητα, όση εγω μπορώ να καταφέρω, αλλά μ ενα λόγο παραπάνω οτι αυτό το πρόσωπο δεν ήταν ενα αγαπημένο μου πρόσωπο που θέλησα για το κέφι μου να φτιάξω, ούτε κάποιο που θαύμαζα, ούτε κάποιο που η γκριμάτσα του με προκαλούσε, αλλά ένα πρόσωπο που είχε φύγει απο τη ζωή και οι δικοί του άνθρωποι το ήθελαν να τους το θυμίζει. Επίσης τα ξηρά παστέλ σαν υλικό δεν έχουν τη σταθερότητα των άλλων υλικών ζωγραφικής ετσι πολύ εύκολα η σκόνη των διαφορετικών χρωμάτων ανακατευόταν μεταξύ τους και θάμπωνε διάφορα σημεία που θάπρεπε να παραμένουν φωτεινά και ξανά απο την αρχή.

Για να μην σας κουράζω περισσότερο, οταν δώσαμε το ραντεβού για την παράδοση η αγωνία μου χτυπούσε κόκκινο. Διαλύθηκε όμως, οταν ανοίγοντας τη συσκευασία η παραγγελιοδόχος αναλύθηκε σε δάκρυα. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιβεβαίωση που μπορούσε να μου δοθεί! Τα λόγια της με τίμησαν περισσότερο απο ό,τι περίμενα, τα χρήματα δεν είχαν καμιά αξία μπροστά στη συγκίνηση, αλλά κι εγω δεν πίστευα οτι ένα νεανικό όνειρο τώρα γινόταν πραγματικότητα ανέλπιστα και χωρίς προηγούμενη σκέψη. Πληρωνόμουν για ένα έργο παραγγελία!!!

Δεν είχε καμιά σχέση με ό,τι κατά καιρούς έχουν αγορασθεί απο τα έργα μου! Ηταν άλλη αίσθηση.

Για άλλη μια φορά σκέφτηκα με λύπη "α ρε μπαμπά δεν έζησες να το δεις αυτό!"

Ηθικό δίδαγμα! Ποτέ δε ξέρεις πότε θα πραγματοποιηθεί ένα όνειρο! Οσο βαθειά κι αν είναι καταχωνιασμένο θάρθει η ώρα που το κατάλληλο χέρι θα το βγάλει στην επιφάνεια, θα το ποτίσει και θα το φροντίσει ακόμα κι οταν εσείς το νομίζετε άκαιρο και πεπερασμένο κι οταν ανθίσει, τότε θα πιστεύετε στα θαύματα, που όμως πίστεψαν άλλοι πριν απο σας, για σας!

Η Μαρία τα επιστρέφει σε μένα, ομως εγώ όσα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κι αν της πω δεν θα ξεχρεώσω ό,τι νοιώθω οτι οφείλω σ ' εκείνη > Τυφλή ήμουν και ανέβλεψα εξ αιτίας της!

Υ.Γ Η φωτογραφία του έργου τραβήχτηκε πριν διορθώσω το λάθος στο λαιμό και μετά στη βιασύνη της παράδοσης με το τζάμι στην κορνίζα δεν μπορεσα να την βγάλω .