Για να μη χάσουμε τα πασχάλια

 Αυτές τις ημέρες οι δημιουργίες είναι πενιχρές

Δυστυχώς, δεν εχω το χρόνο, ούτε την όρεξη να ασχοληθώ με ό,τι αγαπώ και με ηρεμεί, αφού ξοδεύω το χρόνο μου στο Νοσοκομείο, για την αποθεραπεία προσφιλούς μου προσώπου.

Η κούραση που κυριαρχεί κορμί και μυαλό και οι ελάχιστες ώρες που είμαι στο σπίτι, δεν μου επιτρέπουν να κάνω κάτι άλλο. 

Είναι καιρός τώρα, ή σωστότερα απο τον παλιό το χρόνο, που οι δύσκολες μέρες συνεχίζονται.

Τέλος πάντων, κάποια μικρά πραγματάκια έγιναν, προκειμένου να δωρηθούν στο νοσηλευτικό προσωπικό και αυτά θα δείτε ως μοναδική πιθανότητα,  του φετινού Πάσχα.

Το πρώτο ήταν ένα σπασμένο πιάτο, που γι' άγνωστους λόγους, το μοτίβο του μου θύμισε...κοτέτσι ή κάτι τέτοιο...άγνωσται αι ατραποί του νου!

Ετσι, με τη θαυματουργή εποξική κόλλα, κόλλησα τα κομμάτια και επανασυνέδεσα το πιάτο, που έγινε ο καμβάς για τον κούνελο απο χαρτοπετσέτα και στεφανώθηκε απο πηλό, μανιτάρια και πεταλούδες. Στην πίσω πλευρά αν και λίγο κακότεχνα γιατί και βράδυ ήταν και βιαζόμουν να φύγω για το νυχτέρι, τύλιξα σκοινί για καλλίτερη σταθεροποίηση και προκειμένου να καλύψω τις τομές. Στη βάση του πιάτου κόλλησα ενα πράσινο χαρτόνι (δεν το φωτογράφησα καν)  και ιδού το αποτέλεσμα!

Δεν ήταν κρίμα να πάει χαμένο;

Η δεύτερη δημιουργία εγινε εξ αφορμής των σφηνακίων που φέρνουν οι νοσηλεύτριες τα χάπια. Γέλασαν κι απόρησαν οταν με είδαν να τα μαζεύω, αλλά οταν κατάλαβαν οτι δεν θα πάνε χαμένα μου έφεραν ένα μασούρι ολόκληρο αχρησιμοποίητα. 

Ετσι τους υποσχέθηκα οτι θα τους φτιάξω κάτι απλό να διακοσμήσουν το γκισέ τους εν όψη Πάσχα κι αυτό έκανα!

Τον νάνο τον είχα φτιάξει απο μπουκάλι απο το Φθινόπωρο, δεν θυμάμαι αν τον είχα ανεβάσει. Η μόνη αλλαγή οτι τον απάλλαξα απο το βάρος της κολοκύθας και του εμπιστεύθηκα ενα μεγάλο αυγό.

Το σφηνοπότηρο έγινε το προσφιλές φωτιστικό, ένα φύλλο δένδρου καλάθι με αυγά και δυο παιχνιδοδωράκια απο τα αυγά που αγαπώ,  οι φίλοι που τον ακολουθούν, μία πάπια κι ένας σκίουρος στην αθέατη πλευρά 😕. 

Ολη η σύνθεση κολλήθηκε πάνω σε μια στρογγυλή ξύλινη βάση, που κι αυτή ντύθηκε και στολίστηκε με ανάλογο χαρτόνι και λουλούδια.

Και τέλος, μία ξύλινη κουτάλα κι ενα τελειωμένο ρολό απο μονωτική ταινία ενώθηκαν και ντύθηκαν κατάλληλα, με κομματάκια χαρτοπετσέτας η κουτάλα και χαρτόνι το ρολό, για να γίνουν stand, για να φιλοξενήσουν ενα μικρό γλαστράκι με εποχιακό λουλούδι. 

Κι επειδή δεν είχα ούτε αυτό το χρόνο για να πάω ν αγοράσω ένα, προτίμησα ευκαιριακά να δεχθεί ένα υφασμάτινο κάκτο, που είχα φτιάξει πέρσυ ή πρόπερσυ (ουτε αυτό θυμάμαι!). 

Μπορεί να στολίσει κι έτσι μια γωνιά κουζίνας και να μην εχει την έννοια του ποτίσματος η ιδιοκτήτρια. Την απάλλαξα κι απο ένα κόπο😉

Οι φωτογραφίες είναι όλες αισχρές και το ξέρω αλλά δικαιολογείστε με 🙏. Είναι η πρώτη φορά στα τόσα χρόνια του blog που κάνω μία ανάρτηση με τέτοια ακεφιά (θα πω και θα κλείσω)

Καλό Πάσχα θα ευχηθώ σ' όλους, γιατί δεν νομίζω οτι θα υπάρξει άλλη ανάρτηση μέχρι τότε, εύχομαι να το περάσετε όσο καλλίτερα γίνεται!

* Και αναφερόμενη στον τίτλο της ανάρτησης διαβάστε απο πού προήλθε 😉 "χάσαμε τ αυγά και τα πασχάλια"

Κι αφού είχα ολοκληρώσει την ανάρτηση και την είχα προγραμματίσει για σήμερα, προκύπτει "παραγγελιά"! 

Η γιατρός του Νοσοκομείου είδε το νάνο στο γκισέ των νοσηλευτριών και ήθελε να τους το πάρει. Αυτές πρόβαλαν σθεναρά αντίσταση κι εκείνη απαίτησε ένα δικό της.

Ελα όμως που είχα ήδη ξεχωρίσει κανα-δυο άλλες και θέλησα μ αυτό τον τρόπο να τις ευχαριστήσω ! Ετσι αφού βγήκαμε μετά μυρίων βασάνων και πολλών προβλημάτων, που εύχομαι να μη μας ξαναφέρουν πίσω, μέρες που ρχονται, έβαλα την κούραση στην άκρη για ν' ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του κοινού μου 💖

Φυσικά κι εδώ η ανακύκλωση έδωσε τα ρέστα της!

Μία κουτάλα ακόμα στολίστηκε με μια φωλιά απο παλιό κολιέ μου, μπήκαν φελιζολένια  αυγουλάκια κι ένα πουλάκι απο μαλλί, που είχα φτιάξει παλιότερα μπήκε να τα κλωσήσει. 

Κάνα δυο πασχαλίτσες το σήμα κατατεθέν του Πάσχα κι ενας ωραίος φιόγκος , να κρεμαστεί όπου δει.

Το άλλο ήταν ενα φλυτζάνι . Εγινε decoupage με μια αγαπημένη χαρτοπετσέτα μπήκε μία βάση απο φελιζόλ για να κολλήσουν πάνω της τα διακοσμητικά, αυγουλάκια, μανιταράκια,λουλουδάκια κι έφτιαξα ένα λαγο απο αυγοθήκη, μία χάντρα για κεφάλι και στην κορφή δύο μεγάλα συρμάτινα αυτιά. Μία  περικοκλάδα τυλίχτηκε στο χερούλι και έγινε ενα γουστόζικο πασχαλινό διακοσμητικό.

Της γιατρού ήταν παρόμοιο με των νοσηλευτριών απο ένα μπουκάλι απορρυπαντικού πιάτων με καμπύλες, καλαθάκια απο τα σφηνοπότηρα των φαρμάκων, το ένα με αυγά και τ' άλλο με πέτρινες φραουλίτσες, ένα φωτιστικό απ αυτά που ξέρετε 😊😉 Κι όλ αυτά πάνω σ' ενα μίνι τουρτόδισκο.

Και για το τέλος, κάτι μη πασχαλινό, προορίζεται για μια νοσηλεύτρια. που τυχαίνει και μακρυνή συγγενής και την πρήξαμε την καημένη.

Ήταν μια πινακίδα ημερολογίου Συλλόγου, που ασταρώθηκε ,βάφτηκε και έγινε decoupage με μία άλλη αγαπημένη χαρτοπετσέτα, μια που έχει ένα μικρό κοριτσάκι. 

Στολίστηκε με ελαστικά στοιχεία και μια κορδελίτσα και στη βάση έβαλα ένα μικρό κρεμαστάρι να γίνει κρεμαστρούλα

Και τώρα μπορούμε θαρρώ να ευχηθούμε ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ 😉 ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ 🙏

Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις άλλος ένας νάνος προστέθηκε στη συλλογή! Ένα λάθος όνομα, μια απρόσμενη παρέμβαση εξάντλησαν τα δώρα και φτιάχτηκε ένα ακόμα 😆.

Από μπουκάλι αρώματος ο κύριος με το ημίψηλο, καμαρώνει με τα σεα και τα μεα του πάνω σ ένα φελλό.

Τώρα ελπίζω να είναι το τελειωτικό 😤

Πρωταπριλιά 2025

 Ωδή στο ψέμα! Μία μέρα επίσημα ,365 ανεπίσημα 😒

" Πως ξεκίνησε το έθιμο της πρωταπριλιάς και γιατί λέμε ψέματα την 1η Απριλίου;
Πρωταπριλιά: Ήρθε και φέτος η 1η Απριλίου. Η ημέρα που τα καλοπροαίρετα ψέματα και οι κοροϊδίες επιτρέπονται ελεύθερα και υπηρετούν το έθιμο της ημέρας.
Το περίεργο αυτό έθιμο, στηρίζεται στη δοξασία ότι όποιος καταφέρει με το ψέμα του να κοροϊδέψει τον άλλον, θα έχει καλή τύχη.Πώς ξεκίνησε το έθιμο της Πρωταπριλιάς:
Μία εκδοχή θέλει τα ψέματα της Πρωταπριλιάς να είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από τους Κέλτες. Ο λαός αυτός της βορειοδυτικής Ευρώπης, φημίζονταν για τις ικανότητές του στο ψάρεμα.
Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου, αν και εκείνη την εποχή τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι, οι ψαράδες έλεγαν ψέματα σχετικά με το πόσα ψάρια έχουν πιάσει, συνήθεια που με τα χρόνια μετατράπηκε σε έθιμο.
Η δεύτερη εκδοχή, θέλει το έθιμο να μας έχει έρθει από τη Γαλλία του 16ου αιώνα.
Όπως αναφέρει η Wikipedia, οι Γάλλοι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου μέχρι το 1564, οπότε και αυτό άλλαξε και με απόφαση του βασιλιά Καρόλου του 9ου η πρώτη μέρα του χρόνου άρχισε να θεωρείται και για τους Γάλλους η 1η Ιανουαρίου.
Όπως σε κάθε απόφαση, υπήρξαν αντιδράσεις, και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που συνέχιζαν να γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά την 1η Απριλίου και οι υπόλοιποι, θέλοντας να τους πειράξουν, τους έστελναν δώρα.
Αυτό το πείραγμα, μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.Το έθιμο δεν άργησε να έρθει στην Ελλάδα, όπου κάθε χρόνο παραδοσιακά την 1η Απριλίου λέμε αθώα ψέματα για να ξεγελάσουμε το θύμα μας.
Σε κάποιες περιοχές θεωρούν πως όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο με τα ψέματά του θα έχει την τύχη με το μέρος του, θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειές του κτλ.
Αντίθετα, όποιος την «πατήσει» και ξεγελαστεί με ψέματα εκτιμάται ότι θα έχει γρουσουζιά.Στο πέρασμα των χρόνων ειπώθηκαν ή γράφτηκαν ψέματα που έμειναν στην ιστορία, καθώς η πλειοψηφία του κόσμου τα πίστεψε.
Μάλιστα στις ΗΠΑ υπάρχει ακόμη και Μουσείο φάρσας και περιλαμβάνει οτιδήποτε σχετικό με ψέματα."
Εγω πάντως θα σας ευχηθώ καλό μήνα με κάτι άκρως αληθινό, τον κατ εξοχήν εκπρόσωπο του ψεύδους που γνωρίζουμε απο την παιδική μας ηλικία που τον επικρίνει η συνείδησή του, ο μικρός Τζίμινι Κρίκετ

Σε πέτρινη εκδοχή φυσικά!

Πηγή των πληροφοριών:https://www.fimes.gr/2024/03/prwtaprilia-ethimo-psemata/

Τα εαρινά

 Σας είχα υποσχεθεί οτι θα επανέλθω με την εαρινή Ισημερία.

Μπορεί λοιπόν να πέρασαν κανα δυο μέρες, αλλά δεν το ξέχασα,  παρόλο που δεν είναι και η καλλίτερή μου περίοδος απο άποψη προβλημάτων και ψυχολογικής επιβάρυνσης. 

Ευτυχώς, η Άνοιξη που επελαύνει και η Φύση γύρω μου που οργιάζει, προσπαθούν να μου μετριάσουν ο,τι με κατατρώει.

Ηρθε και η πρόκληση της Μίας και έδεσε το γλυκό 

Ελπίζω νάναι καλά δεμένο και να μη μουχλιάσει 😉

Οπως σας εχω εξομολογηθεί, τον τελευταίο καιρό μ έχουν μονοπωλήσει η ζωγραφική και τα πετρωτά ή καλλίτερα γυαλοβοτσαλωτά. 

Απ' αυτά λοιπόν τα τελευταία, θάναι και η σημερινή μου συμμετοχή στον εορτασμό της Πρώτης μέρας της Άνοιξης και στο πέρασμα απο το Χειμώνα στην Ανοιξη

Φτιάχτηκαν ως αντίδωρα, στα δώρα που κατά καιρούς τα συγκεκριμένα άτομα μου προσφέρουν, συλλέγοντας  απο τη θάλασσα ό,τι θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμο. Και είναι μία πράξη ευχαρίστησης και ευγνωμοσύνης απο μέρους μου.

"ΑΝΟΙΞΗ Ή Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ" λοιπόν και ιδού ΑΝΟΙΞΗ!

Εννοείται πώς ΟΟΟΛΑ είναι στο φυσικό τους χρώμα.

Καλή μας 'Ανοιξη λοιπόν οδεύοντας ολοταχώς προς το Πάσχα...κι ο καιρός περνάει σαν την άμμο ανάμεσα απο τα δάχτυλά μας

Αλλαγή εποχής!

 Τελευταίες αναλαμπές χειμώνα και οδεύουμε ολοταχώς προς την Ανοιξη!

Οσα τερτίπια κι αν κάνει ο καιρός, αλλωστε Μάρτη έχουμε και η φήμη που τον συνοδεύει δεν διαψεύδεται, η Ανοιξη δεν θ αργήσει

Αυτό τον καιρό θέλησα ν ανταποδώσω λίγη απο τις ευγενικές χειρονομίες φίλων, που έγιναν κατά τη διάρκεια και μετά την έκθεση, προσφέροντάς μου γυαλάκια και κοχύλια .

Αυτά όμως επειδή συνθέτουν ενα πιο ανοιξιάτικο θέμα θα το αφήσω για την επόμενη ανάρτηση που θάναι με την εαρινή ισημερία😊 Εεε ή έιμαστε ακριβείς ή όχι!

Επειδή λοιπόν προσπαθούσα να κάνω διάφορες συνθέσεις βγήκαν και κάποιες απρόσμενες (όπως γίνεται πάντα άλλωστε) και αυτές θα πάρουν σειρά σήμερα, μια που άλλες δημιουργικές δραστηριότητες είναι υπο αναστολή. Τώρα παίζω σε δυο ταμπλώ ζωγραφική-πετρωτά, πετρωτά -ζωγραφική. Μπορεί και να σας κουράσω που δεν υπάρχει εναλλακτική αλλά δυστυχώς δεν μπορώ ν αντισταθώ στις παρορμήσεις μου. Συχωράτε με🙏

Η αλήθεια είναι οτι υπήρξε πρωτόγνωρη δημιουργική έμπνευση στα πετρωτά μετά την έκθεση κι εδώ είναι δύο δείγματα

Το πρώτο, "Χειμωνιάτικες πρωινές συναντήσεις" είναι εξ ολοκλήρου απο γυαλάκια της θάλασσας και κρίμα που δε φαίνονται οι λεπτομέρειές τους

Δυο κυρίες φορώντας ακόμα τα χοντρά τους ρούχα, η μία προς το δρόμο για τη δουλειά και η άλλη γυρίζοντας απο την πρωινή βόλτα του σκύλου της συναντιώνται και καλημερίζονται

Στο άλλο δύο γυναίκες διαφορετικής ηλικίας και άρα και στυλ (που δεν απέχει όμως και τόσο πολύ, αρα εικάζουμε οτι πρόκειται για μητέρα και κόρη) πηγαίνουν βιαστικά ίσως να προλάβουν κάποια ευκαιρία 😉😂

Ετσι μ αυτές τις δύο εικόνες γυναικών περνάμε απο το Χειμώνα στην Άνοιξη με ανανεωμένη διάθεση (ελπίζω και εύχομαι) αν και ακόμα δεν εχω, εγω τουλάχιστον, αποτινάξει το βάρος όλων αυτών που μας βαραίνουν γενικά και ειδικά

Ελπίζω η αλλαγή εποχής να ευνοήσει και να προχωρήσω και σε Πασχαλινές δημιουργίες που μέχρι στιγμής ουτε καν σαν σκέψη στο μυαλό μου υπάρχουν😕

Καθαρά τη καρδία

Καβατζάραμε και το Μάρτη! 

Πέρασαν οι Απόκριες, κάποιοι τις διασκέδασαν δεόντως, κάποιοι άλλοι, μεταξύ αυτών κι εγώ, δεν τις καταλάβαμε καν!

Ολη η προηγούμενη περίοδος με τις συγκεντρώσεις, τις πολλές ώρες που έφαγα ακούγοντας συνεντεύξεις επιζώντων του ασύλληπτου αυτού "δυστυχήματος" των Τεμπών, η μεταφορά μου στη θέση των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους, μου δημιούργησαν τέτοια ψυχολογία, που δεν είχα διάθεση για τίποτ άλλο παρά μόνο να κλαίω. 

Θα μου πεις δύο χρόνια μετά; 

Ναι! δύο χρόνια μετά συνειδητοποιούμε ολα αυτά που έλαβαν χώρα εκείνη τη μαύρη νύχτα και τώρα πια, εκτός απο την εικόνα που στοιχειώνει, έχουμε και τις φωνές που ζητούν βοήθεια χωρίς ελπίδα. 

Πώς να κλείσεις τ' αυτιά;

Δεν μπορούσα να διανοηθώ οτι στην ίδια πλατεία που συγκεντρωθήκαμε να δείξουμε συμπαράσταση στους συγγενείς και ζητώντας ΔΙΚΑΙΩΣΗ, θα μπορούσα την επομένη κιόλας να καρναβαλιστώ σαν να μην υπάρχει αύριο.

Ξέρω οτι η ζωή συνεχίζεται, το ξέρουν και οι ίδιοι και το προσπαθούν, αλλά δεν μεσολάβησαν παρά δύο μέρες. 

Πώς μπορεί να μεταστραφεί το κλίμα σε δύο μέρες; 

Για μένα ήταν ακατόρθωτο.

Το χειρότερο ακόμα ήταν ολη αυτή η τραγικότητα που παιζόταν στα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης.

Μου κάνει τόσο εντύπωση, πού φωλιάζει τόσο μίσος και ξεχύνεται σε πρώτη ευκαιρία μέσα απο αναρτήσεις και τα κάθε λογής σχόλια; 

Πώς αντέχουν αυτοί οι άνθρωποι να κουβαλάνε τόση κακία και πόρωση;

Μου θύμισε εποχές Μπλε και πράσινων καφενείων που είχε χωριστεί κάποτε η Ελλάδα! 

Μια ζωή οι Ελληνες σε πρώτη ευκαιρία διχασμένοι.

 Και για ποιούς; για τους πολιτικούς που παίζουν το δικό τους παιχνίδι πάνω στις δικές μας πλάτες και ακόμα χειρότερο στις ζωές μας, που δεν τους κοστίζουν ΤΙΠΟΤΑ.

Μα το κακό είναι οτι δεν είναι μόνο τα Τέμπη που διχάζουν, με κάθε ευκαιρία χύνεται χολή. 

Αυτή η χαροκαμένη μάνα η Καρυστιανού, τί έχει ακούσει η γυναίκα! Ντρέπομαι και να τα διαβάζω

Κάνει μία ανάρτηση η Χ αναγνωρίσιμη, της σέρνουν τα εξ αμάξης, ασε δε τους αγοραίους χαρακτηρισμούς λες και μαζί κάνουν πιάτσα και την ξέρουν, παρακολουθούν ένα ριάλιτι; ευκαιρία να βρίσουν τον παίκτη που δεν υποστηρίζουν, λες και ξέρουν το χαρακτήρα του και τον ανεβάζουν στα σύννεφα κατακρημνίζοντας όποιον είναι απέναντί του! Εχει σχέση με τη θρησκεία; αυτή πάει μαζί με την πολιτική. Έπιπλο ανεβάζεις που του αλλάζεις χρώμα και σου αλλάζουν τα φώτα στο ψαλτήρι που δε σεβάστηκες τα χρόνια του και ας είναι καπλαμάς του κερατά, λες και τους το έβαλες με το έτσι θέλω στο σαλόνι τους! Δείχνει μια κομμώτρια τη δουλειά της σε μια πελάτισσα και απο κάτω ξεκινάει το γαιτανάκι "πώς την έκανες έτσι;" "σα γίδα την έκανες" "καλλίτερη ήταν πριν" ακόμα και "πώς ντύνεσαι έτσι σα σούργελο"!!!. Λουλούδι ν ανεβάσεις θα βρουν τρόπο να στη πουν

Δεν υπάρχει όριο στην κακία επι παντός επιστητού. 

Λες και ξυπνάνε το πρωί ,κρύβουν τα δικά τους προβλήματα κάτω απο το χαλί, γιατί μη μου πείτε οτι όλοι αυτοί ζουν τις ιδανικές ζωές  και λένε "με ποιόν θα τα βάλουμε σήμερα". Δηλαδή δεν υπάρχει καμία λογική σ όλο αυτό

Πολύ κακία και τοξικότητα και με προβληματίζει γιατί να συμβαίνει όλο αυτό; και απάντηση δε βρίσκω ή μάλλον θα έλεγα οτι είναι τόσο μαύρες οι ζωές τους που χαίρονται να κάνουν κι άλλους δυστυχισμένους με τα λόγια και ας μη τους γνωρίζουν καν.

Δεν ξέρω αν τόχετε διαπιστώσει κι εσείς και τί ερμηνεία δίνετε στο φαινόμενο "εχω αποψη, είμαι ελεύθερη και τη λέω αφού εκτίθεσαι" γιατί αυτή είναι η απάντηση. 

Τώρα απο πότε η κακία και η αγένεια θεωρείται άποψη είναι άλλο ερώτημα, αλλά βέβαια όλ αυτά γίνονται πίσω απο την κάλυψη της ανωνυμίας γιατί δεν νομίζω οτι την ίδια "ελευθερία άποψης" θα είχαν να στην πουν και καταπρόσωπο.

Οπως και νάχει το πράγμα εχει παραγίνει και φοβάμαι οτι όλο και χειρότερα θα πηγαίνουμε

Και οταν μάλιστα το "καλό" παράδειγμα το δίνουν οι ίδιοι οι εντολείς μας στη Βουλή , προσβάλοντας σε πρώτη ευκαιρία αντί να αντικρούουν την αντίθετη άποψη πολιτικά και κάποιοι απο τους χρυσοποίκιλτους παπάδες που κατ εμέ βλέπουν την ιεροσύνη ως επαγγελμα και αντί να κατευνάζουν τα πάθη τα πυροδοτούν με τους λόγους τους, πολύ μακρυά απο την αγάπη και την συμπόνοια που ο Χριστός κήρυξε και υποτίθεται εκπροσωπούν. Και μετά απ όσα ξεστομίζουν υποκριτικά λειτουργούν εσπερινούς συγχώρεσης! Απαράδεκτα πράγματα. 

Χθες στο Σ/Μ με ρώτησε ο ταμίας αν πειράζει που δε νήστεψε τις πρώτες δυο μέρες της Σαρακοστής. Μου ήρθε να γελάσω, αλλά είναι τόσο αθώο άτομο που ήξερα οτι το εννοούσε κι ένοιωθε ενοχές. 

Η απάντηση μου ηταν καλλίτερα να νηστεύεις απο την κακία ,τη ζήλεια και την κακογλωσσιά παρά απο τις τροφές γιατί βλέποντας και τους δεσποτάδες με κάτι κοιλιές νααα αμφιβάλω αν τηρούν τόσες νηστείες όσες προσπαθούν να μας πείσουν οτι εχει το θρησκευτικό τους ημερολόγιο, για να νοιώθεις εσύ ενοχές για δύο μέρες λιγότερες!

Κατόπιν όλων αυτών τί έργο να σας βάλω να ελαφρύνω την κατάσταση;

Αλλά δε μπορούσα βρε παιδιά να μην τα πω, σκάω τόσο καιρό.

Θα μου πείτε κι εμείς τί σου φταίμε που έχουμε ενα ταπεινό blogάκι και μια χαρά την περνάμε χωρίς τέτοιες κακίες και σχολιαστικές αντεγκλήσεις και ήρθες εσύ να μας τα πεις και να μας αναστατώσεις; Θα σας πω απλά οτι είστε τυχεροί! 

Αν και η τοξικότητα ξεχύνεται απο παντού, απο την τηλεόραση, ακόμα και στο δρόμο, ποιο εύκολο να σε βρίσουν αν κατά λάθος σκουντήξεις κάποιον παρά να σου χαμογελάσει και να σου πει "ΚΑΛΗΜΕΡΑ"!

Τελικά το "ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ" είναι γενικευμένο στην κοινωνία μας και καμιά Καθαρά Δευτέρα δεν μας καθαρίζει απ  ο,τι αρνητικό κουβαλά ο καθένας, επειδή το ρίχνουμε στα "σαρακοστιανά". Μόδα είναι κι αυτό κι άλλη μια μέρα κραιπάλης απλά μ αλλαγή εδεσμάτων

Πορτραίτων συνέχεια

 "Θα σας εξομολογηθώ οτι οταν στα 15 μου γράφτηκα δια αλληλογραφίας σε μια σχολή ζωγραφικής το μόνο που επιθυμούσα ήταν το βαλιτσάκι-δώρο που διαφήμιζαν. Οταν ερχόντουσαν όμως τα μηνιαία μαθήματα και οι ασκήσεις ...βαστάτε Τούρκοι τ άρματα! Το χειρότερο μου ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΩ ΚΑΤΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ και να το στείλω να εξεταστεί να διορθωθεί. Ούτε στον εχθρό μου!

Τλπ τέλειωσε αυτή περίοδος θέλησα να δώσω στην Καλών Τεχνών μη έχοντας σώας τας φρένας παιδιόθεν, ευτυχώς ο πατέρας μου με απέτρεψε οτι θα πεινάσω μέχρι να πεθάνω και ν' αναγνωριστώ, εγω την πείνα δε την αντέχω και στράφηκα σ' άλλες κλασσικές επιστήμες, οπου και "διέπρεψα" χωρίς να το θέλω στο δημόσιο!!!

Ελα όμως που το σκουλήκι κάποια στιγμή βγαίνει στην επιφάνεια! Και για καλή μου τύχη (κακή δική της) βρέθηκε στο δρόμο μου η Μαρία Βιλλιώτη, της είπα την ιστορία μου και μου πρότεινε (δεν ήξερες, δε ρώταγες;) "θέλεις να γεμίσουμε εκείνο το βαλιτσάκι;" και πάλι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, είπα "ναι, αλλά με τους δικούς μου όρους"...ξεροκατάπιε..."δηλαδή;"

-Εμενα αρέσει η ακουαρέλα γιατί μ αφήνει ελεύθερη, πάω όπου με πάει το νερό"

-μα κι αυτή έχει κανόνες ,τεχνική

-εγω δεν θέλω ν αρχίσω απο το Α θέλω να πάω κατευθείαν στο Ω, θέλω να ζωγραφίσω όπως νοιώθω. Και δεν θέλω νάρχεσαι απο πάνω μου να με κοιτάς όταν ζωγραφίζω, μπλοκάρω. Και δε θέλω να μου λες τα λάθη μου, τα βλέπω

-μα έτσι τί σόι δασκάλα θάμαι;

-για μένα θα 'σαι

Δεν είχε και πολλές επιλογές το δέχτηκε. Κάποια στιγμή βαρέθηκε να ανέχεται κι άρχισε ύπουλα να προσπαθεί να με πείσει να δοκιμάσω τις ξυλομπογιές που ζωγραφίζει η ίδια (αν δεν τις έχετε δει εσείς χάνετε). Εγω μουλάρι! αντίσταση κατά της αρχής.

Αλλά πες -πες το κοπέλι κάνει τη γριά και θέλει κι εδώ κυριολεκτούμε 😉😂

 Και ξυλομπογιές μου έδειξε, και παστέλ και γραφίτη και κάρβουνο και ω του θαύματος οχι μόνο δεν έγιναν όλα κάρβουνο αλλά μ' άρεσαν κιόλας! Απο τότε μέχρι σήμερα 2012-2024 εχω συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις που έχει διοργανώσει με τις κανονικές της μαθήτριες (εγω μόνο κανονική δε λογίζομαι, ούτε απο μαθήματα ούτε απο προσαρμοστικότητα) εχω κάνει μία ατομική και συνεχίζω και το χειρότερο όλων, που αν μου το έλεγαν δε θα το πίστευα ποτέ, ζωγραφίζω ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ και μπορεί να με παιδεύουν αλλά μ αρέσειιι  (πάντα προβληματική, τώρα θ αλλάξω;)

Και να σκεφτείτε οτι αυτές τις μέρες σκεφτόμουν να τα συγκεντρώσω όλα να τα θυμηθώ κι εγω!

Απ αυτά λοιπόν επιλέγω την "ΚΑΤΕΡΙΝΑ" γιατί μ αρέσει πολύ σαν έκφραση και σαν χρώματα και είναι απόδοση τιμής στις ξυλομπογιές (και την ίδια) που η Μαρία μ έκανε κι αγάπησα.

και μπλα μπλα μπλα..."

Αυτό ήταν ενα εισαγωγικό "σημείωμα" σε μια πρόκληση ζωγραφικής σε ομάδα στο φβ!

Αλλά αυτή είναι και η αλήθεια και πρέπει πάντα να τη λέω για να πιστέψω κι εγώ αυτό που καθημερινά παίρνει σάρκα και οστά και όμως αρνούμαι να πιστέψω.

ΑΝ δεν είχε έρθει στη ζωή μου η Μαρία, τίποτα δε θα είχε συμβεί κι εκείνη θα συνέχιζε ήρεμα κι ωραία τη ζωή της χωρίς το βάσανο, κι εγώ  με τις ταπεινές μου κατασκευές γιατί ήδη τις είχα αρχίσει, αλλά εκεί θα έμενα.

Η δοτικότητά της, η γενναιοδωρία της, η ταπεινότητά της, η διακριτική επιμονή και υπομονή της, η με όρια παρέμβαση στα "θέλω" μου, η προσωπικότητά της που την καθιστά την μεγαλύτερη στη σχέση, η ωριμότητά της και η επιθυμία μου να σταθώ αντάξια των προσδοκιών της και της φιλίας μας, δημιούργησαν το θαύμα που μοιράζομαι μαζί σας.

Τοχω πει πολλάκις και δε θα πάψω να το λέω, μου χάραξε πορεία ζωής κι οχι μόνο στη ζωγραφική και την ευγνωμονώ για όοολα!

Παρ όλα αυτά, ακόμα δεν εχω πιστέψει όσο θα έπρεπε στον εαυτό μου, ετσι όταν μου παραγγέλθηκε αυτό το πορτραίτο, έπεσε το βουνό και με πλάκωσε. 

Δεν είναι το ίδιο να ζωγραφίζεις ο,τι σου κάνει κέφι, με το να σου παραγγέλνει κάποιος ενα προσφιλές του πρόσωπο, ειδικά με την φόρτιση της απουσίας! 

Η ευθύνη μεγάλη και οι ώμοι μου δεν αντέχουν και βάρη. Πόσο μάλλον όταν και η φωτογραφία δεν είναι η ενδεδειγμένη.

Πάλι άρχισα τη γκρίνια, "δε μπορώ, δε γίνεται, δεν...δεν...δεν..."

Πάλι εκεί παρενέβη η Μαρία!

-Μπορείς! σιγά που δεν θα τα καταφέρεις (πόσο διαφορετικό αυτό "δεν" απο τα δικά μου!)

-Ναι, μιλάς εσύ που έχεις βγάλει πορτραίτο απο γραμματόσημο, πάλι εγω αντέτεινα (οσοι μας εχουν ζήσει μαζί ξέρουν οτι δεν υπερβάλω, αλλά οι στιχομυθίες είναι ακριβώς έτσι😖😠😂)

Εκείνη όμως σίγουρη. 

Η φωτογραφία είχε ο,τι είχε ένα ολόκληρο γραφείο και στο βάθος, πίσω απο το  γραφείο ένα πρόσωπο! 😵 

Η Μαρία όμως έκανε τα μαγικά της, απομόνωσε και  μεγέθυνε το πρόσωπο "στο βάθος κήπος" κι εκείνο περίμενε υπομονετικά για μήνες.

Εφτιαξα τον Φώσκολο, έφτιαξα τον Τεντόγλου (ουτε αυτουνού του τοχα) λοξοκοίταζα το σκίτσο της γηραιάς κυρίας, που ειρρήσθω εν παρόδω είχε πνιγεί στη θάλασσα το προηγούμενο Καλοκαίρι (ήταν κάτι που με βάραινε κι αυτό) και κάποια στιγμή είπα "βρε να το τολμήσω να κάνω την αρχή, μπας και...;"

Έστειλα κι ένα μνμ στην παραγγελιοδόχο αν την ενδιέφερε ακόμα και μείναμε σύμφωνες οτι ΑΝ μ ικανοποιεί πρώτα εμένα θα της το έδειχνα και θα συζητούσαμε περαιτέρω.

Ετσι ξεκίνησα δειλά δειλά . 

Αρχή κάνω πάντα απο τα μάτια. Αν καταφέρω το βλέμμα παίρνω θάρρος και συνεχίζω. 

Με δυσκόλεψε αρκετά, όπως καθένα άλλωστε που θέλω να αγγίζει την τελειότητα, όση εγω μπορώ να καταφέρω, αλλά μ ενα λόγο παραπάνω οτι αυτό το πρόσωπο δεν ήταν ενα αγαπημένο μου πρόσωπο που θέλησα για το κέφι μου να φτιάξω, ούτε κάποιο που θαύμαζα, ούτε κάποιο που η γκριμάτσα του με προκαλούσε, αλλά ένα πρόσωπο που είχε φύγει απο τη ζωή και οι δικοί του άνθρωποι το ήθελαν να τους το θυμίζει. Επίσης τα ξηρά παστέλ σαν υλικό δεν έχουν τη σταθερότητα των άλλων υλικών ζωγραφικής ετσι πολύ εύκολα η σκόνη των διαφορετικών χρωμάτων ανακατευόταν μεταξύ τους και θάμπωνε διάφορα σημεία που θάπρεπε να παραμένουν φωτεινά και ξανά απο την αρχή.

Για να μην σας κουράζω περισσότερο, οταν δώσαμε το ραντεβού για την παράδοση η αγωνία μου χτυπούσε κόκκινο. Διαλύθηκε όμως, οταν ανοίγοντας τη συσκευασία η παραγγελιοδόχος αναλύθηκε σε δάκρυα. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιβεβαίωση που μπορούσε να μου δοθεί! Τα λόγια της με τίμησαν περισσότερο απο ό,τι περίμενα, τα χρήματα δεν είχαν καμιά αξία μπροστά στη συγκίνηση, αλλά κι εγω δεν πίστευα οτι ένα νεανικό όνειρο τώρα γινόταν πραγματικότητα ανέλπιστα και χωρίς προηγούμενη σκέψη. Πληρωνόμουν για ένα έργο παραγγελία!!!

Δεν είχε καμιά σχέση με ό,τι κατά καιρούς έχουν αγορασθεί απο τα έργα μου! Ηταν άλλη αίσθηση.

Για άλλη μια φορά σκέφτηκα με λύπη "α ρε μπαμπά δεν έζησες να το δεις αυτό!"

Ηθικό δίδαγμα! Ποτέ δε ξέρεις πότε θα πραγματοποιηθεί ένα όνειρο! Οσο βαθειά κι αν είναι καταχωνιασμένο θάρθει η ώρα που το κατάλληλο χέρι θα το βγάλει στην επιφάνεια, θα το ποτίσει και θα το φροντίσει ακόμα κι οταν εσείς το νομίζετε άκαιρο και πεπερασμένο κι οταν ανθίσει, τότε θα πιστεύετε στα θαύματα, που όμως πίστεψαν άλλοι πριν απο σας, για σας!

Η Μαρία τα επιστρέφει σε μένα, ομως εγώ όσα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κι αν της πω δεν θα ξεχρεώσω ό,τι νοιώθω οτι οφείλω σ ' εκείνη > Τυφλή ήμουν και ανέβλεψα εξ αιτίας της!

Υ.Γ Η φωτογραφία του έργου τραβήχτηκε πριν διορθώσω το λάθος στο λαιμό και μετά στη βιασύνη της παράδοσης με το τζάμι στην κορνίζα δεν μπορεσα να την βγάλω .

Λόγω της Ημέρας!

 Η αλήθεια είναι οτι δεν είχα σκοπό να κάνω νέα ανάρτηση για την "Ημέρα" αλλά ο όφις με ηπάτησε!
και πώς να μην έκανα αφού βρέθηκε ένας αχινιός με ένα σπάσιμο σε σχήμα κλειδαριάς; και νάθελα να το σπάσω έτσι ,δεν θα γινόταν με τίποτα!
Θέλοντας και μη μου ήρθε στο μυαλό το γνωστό άσμα της νεότητος "πάρε τα χρυσά κλειδιά, να κλειδώσεις μια καρδιά..."  ποιός δεν τόχει τραγουδήσει πείτε μου, σε κάποια περίπτωση; Μη λέτε ψέματα, μεταξύ μας είμαστε 😉😝 Πιό μεταξύ μας δεν υπάρχει!
Ετσι λοιπόν έγινε το κεντρικό στοιχείο σε μια σύνθεση με λατρεμένους αχινιούς διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών, προϊόντα όλοι του πρωτοχρονιάτικου δώρου-έκπληξη! 

Τώρα τί θα γίνουν στην πορεία, ίδωμεν 😏

Η αλήθεια είναι οτι ήδη άρχισαν να χρησιμοποιούνται και θα δείτε  στην πορεία, απλά είναι πάρα πολλοί και ίσως προστεθούν κι άλλοι κατά την υπόσχεση της δωρήτριας ,οπότε πρέπει να σκεφτώ κάτι ανάλογο της αγάπης μου προς αυτούς

Προς το παρόν μια τεράστια καρδιά, έτοιμη ν' ανοίξει και να κλειδώσει σε κάθε συναίσθημα! 

Αλλωστε η δική μου μια ζωή ορθάνοιχτη ήταν και γι αυτό, ουχί σπανίως, έγινε ρημαδιό, αλλά...ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ! 

Οσο και νάθελα δεν θα μπορούσα να την αλλάξω, γεννήθηκε για να δίνει 💗

Πάντως σήμερα διάβασα αυτό:

και ταυτίστηκα απόλυτα! Μα δεν έχει δίκιο; Είμαστε περίεργη ράτσα!
Πάντως εγω σας ευχομαι να γιορτάζετε την κάθε μέρα!!!

Καλώς ήρθες και πάλι

 τρελό καρναβάλι!
Τί σας λέω τώρα; 
Σε μια Χώρα που έχουμε καταντήσει καρναβάλια ολοχρονικίς να περιμένουμε τον Τελώνη κα  το Φαρισαίο να γιορτάσουμε την έναρξη!!!Αν αυτό δεν είναι φαρισαϊσμός τότε τί είναι;
Τέλος πάντων ημερολογιακά ξεκίνησε ήδη. Εμείς δε εδώ οι μουρλοί Επτανήσιοι βιαζόμασταν τόσο πολύ που αρχίσαμε μία βδομάδα πιο πριν! 
Θέλαμε να δείξουμε πόσο  έτοιμοι είμαστε; (ας γελάσω Κινέζικα, λέγαμε παιδιά 😉) δεν είχαμε συγκρατημό; 😒Ναι μεγάλη πρεμούρα μας έπιασε κι αρχίσαμε νωρίτερα τις εκδηλώσεις, γι αυτό σας λέω μία ζωή Καρναβάλια, η χρονική έναρξη θα μας εμποδίσει;
Μη φανταστείτε οτι θα δείτε και τίποτα φοβερό επειδή ξεκινήσαμε αμπονόρα. 
Α μπα, η φτήνεια τρώει τον παρά. Τόσο που χρόνια έχω να κατέβω σε Καρναβαλική παρέλαση Προτιμώ να κάθομαι στην ανάπαυση του σπιτιού μου και να βλέπω τα Καρναβάλια της Ελλάδας, ειδικά το Πατρινό, που όσο κι αν έχει "ξεφτίσει" κρατάει τα σκήπτρα με τις ιδέες και τα κοστούμια του. Ακούω το θέμα , πολύπλοκο πολλές φορές και περιμένω με αγωνία την καλλιτεχνική του έκφραση για ν' αναφωνήσω "καλά πώς το σκέφτηκαν όλ αυτό!" 

Πραγματικά πολλά γκρουπ, με πρωτεύον το ιστορικό γκρουπ 94, δίνουν μαθήματα έμπνευσης, δημιουργικότητας και καλού γούστου. Γιατί το καλό γούστο δεν μεταφράζεται σε φόδρες και προχειροδουλειές, αλλά γνώση, μελέτη και πράξη.

Αναβάθμιση λοιπόν δεν σημαίνει πολυπληθείς ομάδες χωρίς έμπνευση  απλά σφυρίχτρες και μακιγιάζ, αλλά πιο μαζεμένες, αλλά ταγμένες στο ωραίο θέαμα και στην αξιόλογη παρουσίαση . 
Οπως είθισται να λέγεται "με 💨(συμπαθάτε με) δεν βάφουν αυγά", έτσι αν δεν ξοδέψεις δεν πρόκειται να βγεί κάτι ευπαρουσίαστο και ανταγωνιστικό, τώρα πια που όλη η Ελλάδα κάνει Καρναβαλικές εκδηλώσεις.
Μ αυτή την λογική άλλωστε μεγάλωσα. τσι μ έντυνε κι εμένα η μητέρα μου έτσι στη συνέχεια έντυνα κι εγώ τα παιδιά μου, ήθελα νάναι κάτι καλόγουστο. Μπορεί νάταν απλό σαν θέμα αλλά τα υφάσματα ήταν επιλεγμένα. Όταν άρχισαν να συμμετέχουν στα σχολικά γκρουπ μ έθλιβε το γεγονός οτι θέλαμε μεν τη συμμετοχή αλλά με ευτελές κόστος. Καταλαβαίνω οτι δεν είναι πάντα οι δυνατότητες του κόσμου και δεν πρέπει ν αποκλείονται  παιδάκια   απο τη συμμετοχή στη χαρά (όχι να τα σέρνουν βαριεστημένα οι γονείς απο το χέρι), αλλά με 5Ε ν απαιτώ στολή είναι και τελείως γελοίο.

Θυμάμαι δε, πόσο αντίκτυπο είχε το γκρουπ του Βενετσιάνικου γάμου οταν πρωτοπαρουσιάστηκε στους δρόμους της Ζακύνθου και της ΑΘήνας που μας είχαν καλέσει. 
Ο κόσμος απίστευτα πολύς σε όλη τη διαδρομή δεν έπαυαν να φωτογραφίζουν τα ωραία κοστούμια, που τότε είχαν δοθεί σχέδια και χρώματα απο την οργανωτική επιτροπή. 
Ακόμα και ταξιδιωτικά γραφεία διαφήμιζαν μέσω του γκρουπ το τελευταίο τριήμερο της Αποκριάς τη Ζακυνθο! 
Ημουν τόσο περήφανη μέσα στο κόκκινο βελούδινο φόρεμα εποχής!! Γιατί απο τη στιγμή που αποφάσισα να συμμετέχω ήθελα νάναι κάτι ν' αξίζει, άλλωστε ζήλεψα την πρώτη χρονιά και δε θα μπορούσα τη δεύτερη να κάνω κάτι λιγότερο. Στη συνέχεια για διάφορους λόγους πολιτικούς και προσωπικούς σταμάτησα να συμμετέχω, τώρα πια η στολή δε μου πάει κιόλας αλλά υποβαθμίστηκε και όλο το story. Και φυσικά η Κέρκυρα για άλλη μια φορά μας πήρε τη μπουκιά απο το στόμα και οχι άδικα! Αρκεί να δείτε τα κοστούμια τους 😍

Μια που λοιπόν απέχω, αφού η αισθητική μου δε συμβαδίζει με την φτήνεια και την προχειρότητα, κάνω τα δικά μου Καρναβαλίστικα κοστούμια και όπως κάθε χρόνο βγαίνει κάτι νέο σε Πετρωτό!  
Αλλωστε ήταν κι αυτή η ενότητα που έκλεψε τις εντυπώσεις στην Έκθεση του Σεπτέμβρη. 
Ζευγάρια που κανένα δεν ήταν όμοιο με το άλλο κι ολα μαζί τόσο ταιριαστά και μοναδικά!

Κάνει έναρξη λοιπόν το Καρναβάλι 2025 με τον Αρλεκίνο!

Ας μάθουμε κάτι για την ιστορία του, γιατί εκτός απο αιρεσιάρα εχω και εκπαιδευτικό ρόλο!😉😁
Ο περίφημος καλλιτέχνης, ο υπηρέτης της ιταλικής Commedia dell’ Arte, ο “μικρός διάβολος” όπως σημαίνει το όνομά του, ο μοναχικός ήρωας με το χαρακτηριστικό καρό κοστούμι. 
Ο χρωματιστός αέρας που περιβάλλει το διάβα του.
Η μάσκα του Αρλεκίνου περιβάλλεται από μυστήριο. 
Η μάσκα του Αρλεκίνου συμπεριφέρεται σαν… Μόνα Λίζα. Άλλες φορές δίνει την εντύπωση “διαβόλου”, άλλοτε κάποιου αφελούς. 
Στο θεατρικό σανίδι, ο Αρλεκίνος είναι μάλλον ένας αφελής υπηρέτης που συμβουλεύει τον κύριό του συνήθως λανθασμένα και αυτό τον οδηγεί σε προβλήματα. Η αγάπη του για την Κολομπίνα αποτελεί συχνό ελατήριο των πράξεών του. 
Περίπου τον 16ο αιώνα, ο χαρακτήρας της μάσκας του αποκτά περισσότερα στοιχεία “ευφυίας”, ζωντανεύει και εγκαταλείπει το παλιό αφελές της πρόσωπο. 
Αναφορές κάνουν λόγο για ανακάλυψη του ίδιου του Μιχαήλ Άγγελου ο οποίος την σχεδίασε εμπνεόμενος από τη μάσκα των αρχαίων σατύρων. 

Αυτήν την περίοδο φαίνεται ότι αποκτά επίσης την χαρακτηριστική στολή του, το καπέλο του και το μπαστούνι, το περίφημο batocio. Η στολή του Αρλεκίνου, αυτή η ξεχωριστή patchwork δημιουργία, λέγεται ότι έγινε αρχικά από κερωμένο χαρτόνι που μάλιστα κάλυπτε ολόκληρο το πρόσωπό του ενώ αργότερα, η στολή χαμήλωσε ως το λαιμό και προστέθηκε μια δερμάτινη μάσκα μισού προσώπου. Η μάσκα του Αρλεκίνου πρέπει να αφήνει τα φρύδια ακάλυπτα δίνοντας την αίσθηση ενός ανακριτικού βλέμματος.  

Κάποιοι τον συσχετίζουν ακόμα και με την περίφημη Κόλαση του Δάντη όπου κάποιος δαίμονας ονομάζεται Alichino ενώ υπογραμμίζουν την παλιά γαλλική λέξη για το φάντασμα (hellequin) καθώς και τη ρίζα της γερμανικής λέξης για την κόλαση (Hölle). Ο πάντα πεινασμένος και άφραγκος Αρλεκίνος, με τη στολή εξεγερμένου νέου της δεκαετίας του 60′ παραπέμπει σε έναν περιπλανώμενο νέο που γεύεται τη ζωή, εκτίθεται και διασκεδάζει, απομονώνεται και θλίβεται. 
Πολλές ιστορίες και παραμύθια έχουν γραφτεί για τον Αρλεκίνο. Μια από τις πιο όμορφες είναι ο ομότιτλος (La nascita di Arlecchino) του Roberto Piumini σε εικονογράφηση Giovanni Manna

Ομοίως και πάρα πολλοί ζωγράφοι έχουν εμπνευστεί απ αυτό το χαρακτήρα της  Commedia dell' arte ,ενα παράδειγμα  ο“Paul As Harlequin”. 
Ο Πάολο σαν Αρλεκίνος, 1924. Πάμπλο Πικάσο. 
Με τη γνωστή καρό στολή, σε κίτρινα και γαλάζια πλαίσια και τη χαρακτηριστική θλίψη που έβλεπε πάντα ο ζωγράφος στους Αρλεκίνους. 
Στον πίνακα, θεωρείται, μοντέλο είναι ο γιος του ζωγράφου. 

Γιατί λοιπόν να υστερήσω εγω που είχα και τα γυαλάκια στη διάθεσή μου;

Και ιδού!

Και αφού η είσοδος έγινε, ας εισέλθει θριαβικά και το ζεύγος 

ΖΩ-γραφιζω

 Μπήκαμε ήδη στον Φεβρουάριο και μαζί με τις μυγδαλιές ανθίζω κι εγω! Μα νάταν και μόνο οι μυγδαλιές!!!

Περιττόν να σας πω τί ομορφη που είναι η Φύση, που έχουν ανθίσει ολα τ' αγριολούλουδα της εποχής, που άλλες χρονιές έβγαιναν που και πού κάτι ανεμικά λόγω ανομβρίας. Φέτος είπε να βρέξει και μας παπάριασε, αλλά τ' απολαμβάνω όπως η γη, που ήταν τόσο διψασμένη.

Το μόνο κακό οτι οι τοπικοί μας άρχοντες δεν είχαν προνοήσει να εκμεταλλευτούν αυτό το δώρο Θεού που ήταν τόσο πλούσιο φέτος, κι έτσι πάλι με γλυφό νερό θα πλενόμαστε και πάλι εμφιαλωμένα θ αγοράζουμε.

Τέλος πάντων ας μη γκρινιάζω αφού δε περνάει τίποτα απο το χέρι μου, ετσι, αυτές οι μέρες οι μεθεορτινές, που με βρίσκουν κατάμονη, άρα χωρίς υποχρεώσεις πέραν του εαυτού μου (με το ζόρι ξεστόλισα και το χωριό ,αλλά ακόμα τα διάφορα υποστηρικτικά παραμένουν εν μέσω του σαλονιού, αλλά ποιός νοιάζεται;) ασχολούμαι μ' ό,τι μου κάνει κέφι χωρίς ωράριο!

Τωρα λοιπόν, αφού εκτονώθηκε ολη η δημιουργική δραστηριότητα στα χριστουγεννιάτικα, κατευνάστηκαν οι τόνοι, αφοσιώνομαι σε πιο χαλαρές δημιουργίες.

Ζωγραφική και χαλαρή, ειδικά για μένα , δεν είναι, γιατί μετά τόσο καιρό που ξαναπιάνω μολύβια και παστέλ δεν είναι και το πιο εύκολο, άστο που δεν ζωγραφίζω κάτι απλό αλλά πορτραίτα! 

Και ανίδεος και πορτραιτίστας, είναι του γιατρού αλλά πότε ήμουν εντελώς καλά για νάμαι τώρα που μεγαλώνω κιόλας και ...ξέρετε, ου γαρ έρχεται μόνον!

Χωρίς αστεία τώρα, όσο και δύσκολο είναι η απόδοση ενός προσώπου καθόλου φανταστικό, αντίθετα πολλές φορές και εν ζωή, άλλο τόσο με προκαλεί να το τολμήσω. Κι εκεί παύει η χαλάρωση και η ευκολία και έρχεται το άγχος να πετύχει και ν αποδοθεί σωστά.

Κάτι όμως η ιστορία του κάθε προσώπου, κάτι μια μούτα που μπορεί να με προκαλέσει καλλιτεχνικά, δεν αντιστέκομαι. Και νοιώθω διπλά περήφανη, που και τα κατάφερα αξιοπρεπώς και επιβραβεύεται απο γνώστες και μη.

Ετσι λοιπόν δημιουργήθηκε το πρώτο πορτραίτο που αφορά τον Εθνικό ποιητή της Ιταλίας Niccolo-Ugo Foscolo και συντοπίτη μου.

Και για την ιστορία ας πούμε λίγα πράγματα: 

Τούτο το ταλαίπωρο Νησί που κάποτε ήταν κοιτίδα Πολιτισμού και δυστυχώς σήμερα βρίσκεται σε πλήρη απαξίωση, μεταξύ άλλων γέννησε και δύο Εθνικούς ποιητές. Τον ημέτερο Διονύσιο Σολωμό και τον της Ιταλίας Niccolo (μετέπειτα έγινε Ugo) Foscolo. Ο Δεύτερος γεννήθηκε απο Ενετό πατέρα εκ Κερκύρας, ιατρό Ανδρέα Φόσκολο και ζακυνθινή μητέρα την Διαμαντίνα Σπαθή, το Φεβρουάριο του 1778.

Παρότι έμεινε λίγα χρόνια στη γενέθλια γη, παρ όλα αυτά, πρόλαβε, οχι μόνο να την αγαπήσει και να την υμνήσει νοσταλγώντας αργότερα, με το ποίημα O Materna mia Terra:

Πλια στη ζωή δεν θα πατεί το δύστυχο ποδάρι

τις άγιες όχθες που άγγιζα στα χρόνια τα χρυσά,

ω ποθητή μου Ζάκυνθο, που πάντοτε με χάρη

στο κύμα καθρεφτίζεσαι, στα ελληνικά νερά.

Η Αφροδίτη ολόλαμπρη από κει μέσα βγήκε

κι έκαμε με το γέλιο της γόνιμα τα νησιά,

οπού απερίγραφτα ο λαμπρός ο στίχος δεν αφήκε

τα νέφη σου τα διάφανα, τα δένδρα τα πυκνά,

του ποιητή που έψαλλε τη διάφορη εξορία,

της μοίρας τ’ άγρια κύματα, που το μικρό νησί

ο Οδυσσέας εφίλησε τρανός στη δυστυχία.

Απ’ το παιδί σου το άχαρο, ω μητρική μου γη,

μονάχα το τραγούδι του θα ’χεις για συντροφιά.

Σ’ εμένα η Μοίρα μου έγραψε αδάκρυτη ταφή.

ΟΥΓΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ, μτφρ. Στέφανος Μαρτζώκης (Ζάκυνθος, 1855-1913)

αλλά και να δείξει τα δημοκρατικά του αισθήματα σε ασχημα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Εβραϊκή συνοικία της Ζακύνθου ,που τότε ανθούσε.

Ο βίος του πολυτάραχος γι αυτό και το τέλος τον βρήκε στην Αγγλία το 1827, σε πλήρη ένδεια και απομονωμένο . Ο Σολωμός, όταν πληροφορήθηκε την είδηση του θανάτου του, έγραψε ένα επικήδειο ποίημα στα ιταλικά με τίτλο “Στο θάνατο του Φόσκολου”, για να εκφράσει όλη τη συγκίνηση που προκάλεσε στο νησί το θλιβερό αυτό γεγονός. Το 1871 μεταφέρεται και ενταφιάζεται στην βασιλική της Santa Croce στη Φλωρεντία δίπλα στους Μεγάλους της Ιταλίας Γαλιλαίο & Δάντη Αλιγκιέρι.

Στη Ζάκυνθο, το 2015 καρποφόρησαν επιτέλους οι μακροχρόνιες προσπάθειες ζακυνθινών λογίων και ξαναχτίστηκε το σπίτι-Μουσείο του Φώσκολου σε σχέδια του καθηγητή της Αρχιτεκτονικής του Ε.Μ.Π Διονύση Ζήβα, στη θέση του προσεισμικού, όπου και λειτουργεί για πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Οι φωτογραφίες του όπως είναι φυσικό μηδαμινές έτσι αυτή που μ ενέπνευσε έγινε το πορτραίτο του με ξηρά pastel.

Εδώ επίσης θα σας παραθέσω ένα υπέροχο βιντεάκι που αφορά τον μικρό Ουγκο, όσο ήταν στη Ζακυνθο, που δημιουργήθηκε απο την σύμπραξη τριών ταλαντούχων στο είδος του ζακυθινούς

Τον Μπάμπη Πυλαρινό (ζωγραφο-Αγιογράφο) την Ιωάννα Κατραμή(έρευνα-κείμενο) και Αγγελική Αγαλιανού (αφήγηση)

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ οχι μόνο γιατί βασίζεται σε αληθινά γεγονότα αλλά γιατί είναι και μία πρωτότυπη δημιουργία animation !

Το δεύτερο πρόσωπο , είναι ένας αθλητής-Ανθρωπος- πρότυπο .

Σ αυτόν με προκάλεσαν όλα του. Αυτός ο ταπεινός και ακομπλεξάριστος χαρακτήρας, ο αυτοσαρκαζόμενος, που μας κάνει κάθε του ατάκα να γελάμε ενώ τον θαυμάζουμε και μας ανεβάζει λίγο ψηλότερα απο τα τάρταρα της ηθικής και κοινωνικής μας κατάπτωσης που φυσικά εχει βαθειά αίτια και η πολιτική δεν είναι άμοιρη ευθυνών

Μίλτος Τεντόγλου λοιπόν! ένα νέο παιδί που μας κάνει περήφανους και δεν το θεωρεί και "τόσο σπουδαίο"!

Ολυμπιονίκης άλματος εις μήκος και Κορυφαίος αθλητής των Βαλκανίων για το 2024.

Να τον χαίρονται οι δικοί του που γαλούχησαν με αξίες ενα τέτοιο παιδί κι ας παραδειγματίζονται οι νέοι μας που τα καθημερινά δελτία ειδήσεων βρίθουν κακών ειδήσεων.

Αυτή η μούτα "σιγά τα ωά τωρα" ενω είχε μόλις πάρει άλλο ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο αποτυπώθηκε σε φωτό και με προκάλεσε να τον αποδώσω κι εγω μ όλη την αγάπη και το θαυμασμό που του έχω.

Και για το τέλος θάθελα να ευχαριστήσω και απο εδώ την αγαπημένη φίλη Mia που έχοντας την τύχη να βραβευτώ στην τελευταία της πρόκληση, το δώρο δεν ήταν ΜΟΝΟ ένα στένσιλ (και ποτέ δεν είναι μόνο ενα οταν έρχεται απο τη Μαρία), αλλά όλ αυτά που βλέπετε και την ευχαριστώ θερμά και απο εδώ <3.

Μαράκι νάναι πάντα έτσι δοτική και γαλαντόμα στη ζωή σου και εκείνη να στα επιστρέφει στο πολλαπλάσιο!