Αναδρομή: Θύμησες και ...τύψεις.

Κάθε τέτοια εποχή, εν αναμονή των αποτελεσμάτων των πανελληνίων, ανατρέχω πίσω στα δικά μου χρόνια...στα φοιτητικά μου χρόνια, τον πρώτο χρόνο μετά την μεταπολίτευση (τόσο αρχαία!) και τα επόμενα.

Τότε που η φυγή από το νησί ήταν όνειρο, ήταν ελπίδα, μέχρι που πραγματώθηκε, κι άρχισε η νοσταλγία του νόστου (έτσι γίνεται πάντα).

Η Αθήνα πανέμορφη στα μάτια μας, γιατί ήταν το απωθημένο και πάντα το απωθημένο φαντάζει άφθαρτο. Ήταν ορόσημο ελευθερίας και απεξάρτησης από τους δεσμούς της οικογένειας και της παιδικής ηλικίας. Ήμασταν Ακαδημαϊκοί πολίτες και νοιώθαμε κατακτητές του κόσμου.

Ειρηνικοί κατακτητές στα δυσεύρετα και στενάχωρα φοιτητικά μας δωμάτια. Άλλα στα πλυσταριά των πολυκατοικιών και άλλα ημιυπόγεια. Με τα λιγοστά επιπλάκια (Σουηδικού τύπου!!!) και ελάχιστα εως καθόλου trendy.

Πού τύχη για ρετιρέ και βεράντες. Οι ταράτσες ήταν για το άπλωμα των ρούχων των ενοίκων. Τότε που τα υπόγεια αντηχούσαν αντάρτικο, απελευθερωμένο τραγούδι.

Τότε που οι συναυλίες ήταν μαζικές (ακόμα και οι κερκίδες υποχωρούσαν από το πλήθος) σαν τις πορείες του Πολυτεχνείου. Λες και συνεχίζαμε να κάνουμε αντίσταση κατά της πεσμένης Χούντας.

Σαν ν απελευθερώναμε εμείς τους λαούς που στέναζαν ακόμη κι δεν ήταν τυχεροί σαν κι εμάς.

Μακριά μαλλιά κι αμπέχονα λοιπόν, κι επαναστατικό τραγούδι, ανάκατο με ερωτικό. Γιατί κάπου μέσα μας ο έρωτας μάς κατέτρωγε ανηλεώς, κι ο Λοΐζος ήταν  όπλο αντίστασης και γιατρικό μαζί.

Σ αυτές τις εποχές ξαναγυρίζω.

Που τα αμφιθέατρα πλημύριζαν από διψασμένη νεολαία, που στα διαλλείματα των μαθημάτων γινόταν ένα με το γρασίδι του κήπου (είχα την τύχη νάμαι στην Πάντειο) και τα υπόγεια έσφιζαν από ζωή σε αποστειρωμένες και γερασμένες πολυκατοικίες.

Ακολουθώ λοιπόν τους χτύπους της καρδιάς χιλιάδων παιδιών που δοκιμάζονται και ονειρεύονται και θυμάμαι και αναθεωρώ και αισθάνομαι:

Πίκρα γι αυτά που δεν έζησα, γι αυτά που ανέβαλα να ζήσω, νομίζοντας ότι θα τα ξαναβρώ μπροστά μου και πλανεύτηκα κι έχασα τις στιγμές.

Νοσταλγία, γι αυτά τα λίγα που έζησα, σε σχέση μ αυτά που θα μπορούσα να είχα ζήσει. Για τους φίλους που έχασα γιατί έτσι το θέλησε ο Θεός, για τους φίλους που έχασα, που μου τους πήρε η ζωή στην κατηφόρα της,για τους φίλους που νοιώθω ότι μοιραστήκαμε πράγματα και δεν ξέρω που βρίσκονται και κανένα τηλε οπτικό «πακέτο» δεν θα μου αναπληρώσει το κενό.
Για τους έρωτες που έμειναν ανολοκλήρωτοι, αλλά άφησαν το άρωμά τους, τη γεύση τους, γλυκιά, πικρή δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι είχαν γεύση.

Αγάπη, για τους φίλους που μοιραστήκαμε τις στιγμές εκείνες κι έχουμε κοινές μνήμες, μα πάνω απ όλα, είχαμε κοινά όνειρα. Παιδιά, απ΄ όπου της Ελλάδας, διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων και οικονομικών βαλαντίων, ενωμένα με κοινά όνειρα και με την πεποίθηση ότι τα χρόνια που πέρασαν δεν πρέπει να ξανάρθουν. Είχαμε βαριά τη σφραγίδα της αντίστασης πάνω μας και την ευθύνη της επανόρθωσης , και το νοιώθαμε.

Αλλά διαψευστήκαμε. Γίναμε κι εμείς κατεστημένο, και φθάσαμε στο σημείο του μη περαιτέρω που ήμαστε σήμερα.

Γι αυτό νοιώθω κι απογοήτευση για τα όνειρα που θυσιάστηκαν στο βωμό του συμφέροντος, της ψεύτικης ευμάρειας.

Και ίσως ακόμα, επειδή εξακολουθώ να είμαι ρομαντική και ονειροπόλα, προσβλέπω στην ελπίδα ότι δεν τέλειωσαν όλα. Οτι όλα είναι στο χέρι μας. Οτι δεν μπορεί να πήραμε τόόόσο τη ζωή μας λάθος, ότι μπορούμε ακόμα ν αλλάξουμε ζωή.

Καλή επιτυχία παιδιά και μην χάνετε την ελπίδα και την ικανότητα να ονειρεύεστε.

Ξανακερδίστε ο,τι σας κλέψαμε...

                                                                                                                 

Οσα παίρνει ο άνεμος...

Μην παρασυρθείτε από τον τίτλο και περιμένετε να δείτε την Βίβιαν Λη, μ εκείνες τις αλησμόνητες τουαλέτες, στον σπαρασόμενο Αμερικανικό Νότο...
Οοοχι δεν θα μιλήσουμε για φιλμ. Άλλωστε ποιος θ άντεχε τρεις ώρες να διαβάζει μια ανάρτηση; Τόσο δεν διαρκούσε η ταινία;

Μια λοιπόν που ούτε εγώ  είμαι η Βίβιαν,πού τέτοια τύχη, ούτε έχω τέτοια υπέροχα φορέματα να σας δείξω, θα σας δείξω κάτι πιο πεζό, αλλά πιστέψτε με, χρήσιμο. Κάντε υπομονή και θα σας λυθεί η απορία.

Το Καλοκαιράκι μπήκε για τα καλά.  Επιτέλους!
Το σπίτι έχει ανάγκη δροσισμού και εμείς ανανέωσης του αέρα που αναπνέουμε.
Κι όμως εκεί που έχεις ανοίξει τα παράθυρα ν αεριστούν οι χώροι, μπορεί να δημιουργηθεί ρεύμα και να έχουμε ...σκόρσα.
Τι είναι το σκόρσο;  Σπαβέντο.  Πώς το λένε;  Τρόμος, ρε παιδιά. Το ΄πα επιτέλους ελληνικά.

Για να μην αιφνιδιαστείτε λοιπόν από κανένα απρόσμενο "μπαμ" και νομίσετε οτι σας την έπεσαν και μέσα στο σπίτι σας, φροντίστε να ασφαλίσετε τις πόρτες με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε και  τα δωμάτια να αερίζονται και εσείς να κάνετε τις δουλειές σας χωρίς ανεπιθύμητα "μπαμ-μπουμ".

Σας παρουσιάζω λοιπόν τα δικά μου stopper.  
Πέτρες λοιπόν, για να μην σας παίρνει ό άνεμος!

πλέξιμο με κορδέλες

διπλής τεχνικής: ζωγραφική (δια χειρός Vivian-κόρης! τα Μετέωρα που έμειναν μετέωρα)

ζωγραφισμένες με ακρυλικά χρώματα

                                          σαρανταποδαρούσα (;) με ακρυλικά χρώματα

απο κάπου ξέφυγαν κάποια γιούλια... (χαρτοπετσέτα)

προς τι τόση απορία;

δυο-δυο στην πετρούλα δυό-δυό

Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακκούλι;;; Μπάάά΄...

Σας τα πα τα νέα; Αγόρασα κουμπαρά!

Ναι,σωστά κατάλαβατε. Δεν έχω εμπιστοσύνη στις Ελληνικές Τράπεζες, προτιμότερος ο τρόπος φύλαξης των χρημάτων στο σπίτι κάτω από στρώμα ή σε κουμπαρά. Και μετά  βουρ.. στην Ελβετία. Όχι θα  τα εμπιστευτώ στους Έλληνες, να παίξουνε για λογαριασμό μου στα Χρηματιστήρια. Και να χάσουν κι από πάνω.
Πώς λέει το ανέκδοτο "έτρεχε ένας μόνος του και βγήκε δεύτερος";
Ούτε τον πυρετό μου πια .
Αμέ, θα κάνω αποταμίευση για το μέλλον μου !
Τώρα αν θα γεμίσει μ αυτά που παίρνω ή μ αυτά που μου παίρνουν είναι ένα ερώτημα, αλλά εγώ έχω το μέλλον μπροστά μου.
Τι, επειδή σας έλεγα τόσο καιρό οτι είμαι μεγάλη;
Εδώ κοτζαμάν Πρωθυπουργός με βρήκε σχεδόν ανήλικη. Από μακρυά με είδε και κατάλαβε...
Με κοίταξε έκπληκτος και μου λέει:
"Χαίρομαι που έχουμε στα ανώτερα κλιμάκια της Δημόσιας Διοίκησης τόσο νέα  άτομα και δη γυναίκες", γιατί αποδεδειγμένα έχει μια ιδιαίτερη συμπάθεια στο γυναικείο φύλο, από τη μαμά του να πάρεις από τις δυό γυναίκες που άλλαξε, απο την κόρη του . ..όπως και να το δεις, μας συμπαθεί ιδιαίτερα.
"Μα κε Πρωθυπουργέ μου, δεν είμαι και τόόόσο νέα, μην νομίζετε... μικροδείχνω" του λέω ντροπαλά
"Μην μου πείτε οτι είστε πάνω από 39,  δεν θα το πιστέψω."  επέμεινε εκείνος
"Ω, με κολακεύετε"  εγώ
"εσείς, έτσι όπως σας "κόβω" (δεν μου το είπε ακριβώς έτσι, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ την ακριβή έκφραση) τόσο ακμαία, μπορείτε να προσφέρετε στην κοινωνία τουλάχιστον άλλα 15 χρόνια" μου τη ρίχνει κατακέφαλα τη μπόμπα
"Μα τι λέτε κε Πρωθυπουργέ μου, άλλο τι δείχνω κι  άλλο τι είμαι. Εγώ μετά από 15 χρόνια ή με πι θα κυκλοφορώ ή θα με πάρουνε 4 κι ο παπάς που θα με διαβάζει 5"  αντέτεινα εγώ σθεναρά.
Τώρα πια δεν το έβλεπα ως κομπλιμέντο το "δεσποινίς ετών 39"
"Δεν ακούω τίποτα, στα 65 τουλάχιστον θα φύγετε από την δουλειά. Τόσο νέα και σκέφτεστε την σύνταξη;" επέμεινε εκείνος και δεν δεχόταν κουβέντα.
Έτσι με τούτα και με εκείνα και με ένα κάρο παραπλανητικά κοπλιμέντα με "γύψωσε" κανονικά ο δικός σου.
 Α, και για να με διατηρήσει fit, χωρίς να χρειάζομαι γυμναστήρια και άλλα ανόητα και ανώριμα, μου κανε και μια γενναία περικοπή μισθού, έτσι να τον θυμάμαι που με θαύμασε ως νεάνιδα.
Γι αυτό σας λέω, έχω όλο το μέλλον μπροστά μου (θα αμφισβητήσουμε ολόκληρο Πρωθυπουργό;)και πού ξέρετε μπορεί να γεμίσει το ρημάδι και μαζί με τα σπασμένα του όταν θ ανοίξει να βρεθεί και κανένα ευρουλάκι για τα ...τιμημένα γηρατειά μου, γαμώ την γκαντεμιά μου και την ομορφάδα μου.

Ναι, το ξέρω δεν είναι το 8ο θαύμα του κόσμου, αλλά με τέτοιο "κάζο" καλά που βγήκε κι έτσι.

Ούζο οταν πιείς,...

Το καλοκαιράκι έγινε πια καλοκαίρι.

Η ζέστη έχει χτυπήσει κόκκινο.

Οι παραλίες μας προκαλούν και εμείς δεν μπορούμε να τους  αντισταθούμε.

Τι θα ΄ταν όμως το Ελληνικό  καλοκαίρι χωρίς ουζάκι, μπύρα ή  τσιπουράκι, σε παραδοσιακά ταβερνάκια μια ανάσα απ το κύμα;

Με παρέα ή μόνοι λοιπόν, όταν το κυματάκι γλύφει την άμμο, εισπνεύστε βαθιάάά... ιωδιούχο αέρα, βουτήψτε  τη ματιά σας στο απέραντο γαλάζιο, χαλαρώστε, αφήστε πίσω τις έννοιες που σας φορτώνει η καθημερινότητα, πιείτε μια γουλιά ποτό , γλείψτε με ηδονή τα χείλη σας  και αισθανθείτε ... βασιλιάς , δικτάτορας, θεός και κοσμοκράτορας!!!

Α, παρασύρθηκα από την φαντασίωση ... μην ξεχάσετε sous-verre  (σουβέρ) κάτω απ τα ποτήρια να μην αφήσουν σημάδια στο τραπέζι (γιατί είμαστε ΚΑΙ νοικοκυρές).

Αυτό ήταν λοιπόν!  Σουβεράκια από διαφημιστικά cd (απ αυτά που κατακλύζουν το σπίτι μας μαζί με τις εφημερίδες ή τα περιοδικά), ανακύκλωση και μεταμόρφωση με την γνωστή μέθοδο...decoupage!

Η Τιμή, τιμή δεν έχει. Εχει Αξία!

Όπως πάντα όταν μου απονέμεται ένα βραβείο, ντρέπομαι.

Δεν έχει σημασία "πού" και από "ποιόν".  Εγώ ντρέπομαι.

Πόσο μάλλον τώρα, στο χώρο αυτό, που δεν θεωρώ οτι έκανα τίποτε το σπουδαίο για να το αξίζω, ειδικά όταν υπάρχουν εξαιρετικές τεχνίτρες, με πρωτότυπες ιδέες ανάμεσά μας.

Δεν ξέρω τι έχετε δει σε μένα, και μεταξύ μας,  ίσως κάποια μέρα το θέσω ως ερώτημα προς απάντηση αντί οποιασδήποτε άλλης ανάρτησης θα με ενδιέφερε πολύ να με δω με τα μάτια σας.

 Αυτά τα αόρατα μάτια, που τα νιώθω μέσα μου και δίπλα και κοντά μου.

Θα ναι ένα πολύ αληθινό και ψυχογραφικό ταξίδι εξερεύνησης για μένα, που θα με οδηγήσετε εσείς. Αλλά αυτό αφορά κάποιαν άλλη φορά.

Τώρα απλά να πω οτι όταν ξεκίνησα αυτό το "ταξίδι" με σκάφος μου ένα καρυδότσουφλο και ξανοίχτηκα σ έναν άγνωστο ωκεανό, εικόνων, γνώσεων, ιδεών, στίχων, μουσικών δεν φανταζόμουν τι με περίμενε.

Και δεν μπορώ να πω οτι αυτό που αντιμετώπισα δεν μ ενθουσίασε, δεν με συγκίνησε, δεν με προβλημάτισε ακόμα.

Μ ένα μαγικό τρόπο βρεθήκαμε άνθρωποι όλων των ηλικιών, διαφορετικών βιωμάτων και προσωπικοτήτων, διαφορετικών γλωσσών και προέλευσης, σε ένα σημείο.

Δώσαμε ένα ραντεβού, στο blog μου. Γιατί; Πώς; Άγνωστο!

Τι τους έφερε όλους αυτούς τους ανθρώπους στο ίδιο σημείο συνάντησης;  Τι τους μετέδωσε; 

Τι εισέπραξαν; Άγνωστο!

Το μόνο πραγματικό γεγονός παραμένει, οτι αυτό που εγώ σας δίνω μ όλη την αλήθεια της ψυχής μου και όλη τη δύναμη της καρδιάς μου, είτε είναι βίωμα, είτε είναι κατασκευή, εσείς το αντιλαμβάνεσθε, το εισπράττετε, το επεξεργάζεστε και μου το επιστρέφετε ωραιότερο απ ότι σας το πρόσφερα.

Με την παρουσία σας, με τα λόγια σας, με τα... ίχνη σας. Γιατί ξέρω οτι υπάρχουν κι άτομα που μ επισκέπτονται χωρίς να αφήνουν  σχόλιο. Κι αυτό σημαίνει  κάτι.

Η παρουσία σας κοντά μου εκτός οτι με εκπλήσσει, μου δίνει χαρά.

Χαρά,  που δεν έχω τρόπο να εκφράσω, αλλά προσπαθώ να σας ανταποδώσω με κάθε τρόπο και μέσο.

Να ξέρετε οτι αγαπώ (μεγάλη λέξη, αλλά την εννοώ) την κάθε μία ξεχωριστά γι αυτό που διαβλέπω μέσα από τα έργα των χεριών της, τα λόγια της , την αίσθηση που μου περνάει.

Κάθε μία είναι μοναδική και κάθε μία θάθελα κάποια στιγμή να μπορούσα να συναντούσα.

Κι έρχομαι στο προκείμενο, μια υποχρέωση που έχω παραμελήσει.

Η Katerina Galati με τίμησε με την προτίμησή της για να μου αφιερώσει αυτό το ιδιαίτερο βραβείο

με  μία πολύ γενναιόδωρη αιτιολογία. Η Κατερίνα από την πρώτη φορά που μ επισκέφθηκε είχε ένα επαινετικό λόγο για όλα και την ευχαριστώ πολύ και από εδώ.

 

Εγώ τώρα με βαριά καρδιά πρέπει να το απονείμω σε  5 μόνο blogs, αν και θα θελα να το δώσω σ όλα. Αλλά...με ιδιαίτερη χαρά το απονέμω :

1. 
   
    Στην συντοπίτισσα μου (από Ζάκυνθο μεριά)  Μαρία γιατί αφ ενός είναι τεχνίτρια του decoupage  που λατρεύω, αλλά στο  blog της συναντάς την ευαισθησία ενταγμένη στην τέχνη, σε κάθε μορφή   της!
2. 
   
   Στην άλλη μου συντοπίτισσα  (από Εύβοια μεριά) Eleni γιατί έχουμε τις ίδιες αγάπες υλικές και   έμψυχες , ανακαλύπτω συνεχώς τις ίδιες ευαισθησίες και είναι κι αυτή πρωτάρα σαν κι εμένα. 
3. 
   
   Στην Λαμπρούκα γιατί αποδεικνύει οτι παρ όλες τις αυξημένες ευθύνες μπορεί να είσαι δημιουργική και να  δείχνεις ένα δρόμο στα παιδιά σου έξω από την TV
4. 
   
   Στην Ελευθερία γιατί είναι οδηγός για όλες εμάς που προσπαθούμε γι αυτό που αγαπάμε και      είναι   πρόθυμη να βοηθήσει χωρίς υπεροψία
5. 
   
   Στην Μίνα γιατί εκτός του ότι είναι αξιόλογη στο decoupage τόκανε must σε ένα μυστήριο,με    αξιοθαύμαστη επιτυχία όσο κι αν κουράστηκε.

 

Ποιες είναι οι εξαρτήσεις μου;

Η ίδια η ΖΩΗ, με όλες τις ομορφιές που σου προσφέρει, αρκεί νάχεις τα μάτια ανοικτά να τις αντιληφθείς και να μην επιζητάς το ανέφικτο.

 
Και τέλος, να σας ευχαριστήσω  όλες και μία-μία ξεχωριστά, για το "ταξίδι" που μου προσφέρετε καθημερινά,  για την παρουσία σας, που μου αφιερώνετε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας, για τα λόγια που μου γράφετε και με συγκινείτε, όταν ασχολείσθε με την ταπεινότητά μου.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο ΒΡΑΒΕΙΟ !
Και αυτό ...

 
το αφιερώνω σ΄ ΟΛΟΥΣ εκεί έξω,  εμφανείς  και αφανείς...

Οι τρείς αδελφές...

Όχι του Τσέχοφ... του Ο.Τ.Ε.!

Πάντα μ άρεσαν αυτά τα πορσελάνινα κουπάκια του Ο.Τ.Ε. στα τηλεγραφόξυλα. Δεν ήξερα και δεν έμαθα ποτέ την χρησιμότητά τους. 

Πάντα όμως τα λιμπιζόμουν και μια και  "δρυός πεσούσης πας ανήρ (και γυνή) ξυλεύεται", όταν βρήκα ένα παροπλισμένο τηλεγραφόξυλο... τα οικειοποιήθηκα.

Λέτε να παρεξηγηθεί ο Ο.Τ.Ε.;  Μπα, δε νομίζω, αφ΄ ενός διότι αμφιβάλλω αν γνωρίζει την τύχη των τηλεγραφόξυλων του ανα την Ελλάδα κι αν νοιάζεται στην τελική γι αυτά, αφ ετέρου έχω δικαιώματα...

Ποίος νομίζετε οτι άνδρωσε τον Ο.Τ.Ε.;  ποίος πλήρωνε τους παχυλούς μισθούς του κάθε Βουρλούμη;  ποίος τον έκανε νύφη πολύφερνη  για να μοσχοπουληθεί στους Γερμανούς;
ΕΓΩ!
Δεν θέλω γέλωτες. Ναι, ναι, πολύ σωστά διαβάσατε, ΕΓΩ.
Στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν έμπαινα στον Ο.Τ.Ε. στη Σταδίου, μου έλεγαν με χαμόγελο οι υπάλληλοι από τα γκισέ: "καλώς την δεσποινίδα μέτοχο".  Αμέ! τι νομίζετε τυχαία σας τα λέω;
Τον έχω χρυσοπληρώσει και εξακολουθώ ανα δίμηνο να τον τροφοδοτώ σταθερά.
Τώρα πήρε άλλος την σκυτάλη...ο γιος! Τι να κάνουμε, ο έρωτας θέλει θυσίες, πόσο μάλλον όταν είναι μίίίλια μακρυά, κι εγώ έχω κατανόηση! 
Γι αυτό σας λέω, έχω δικαίωμα.
Αφήστε που σκέφτηκα μήπως περισώσω τίποτε από όσα κατά καιρούς έχω αφήσει να πετάξουν μέσα από τα σύρματα του.  Λόγια αγάπης, παράπονα, κακίες, κλάματα, απειλές!
Και καλά εγώ, έχετε σκεφτεί ποτέ τι έχουν ακούσει "τ΄ αυτάκια" τους από τόόόσα εκατομμύρια κόσμου;
Το τηλέφωνο είναι η πιο μισητή -λατρεμένη εφεύρεση.
Πόσοι το μίσησαν περιμένοντας ένα χτύπημα από το ρημαδιασμένο που δεν ερχόταν;
Πόσα μάτια έκλαψαν για το ανύπαρκτο ντριν ή  για τα ντριν του χωρισμού;
Και πόσοι  δεν το λάτρεψαν γιατί μέσα από αυτά αντάλλαξαν λόγια αγάπης, όρκους αιώνιας πίστης, που  τα εννοούσαν, άσχετα αν δεν ευοδώθηκαν.
Έχω δικαίωμααα λέέέμε.
Αφού δεν μου έδωσε το μέρισμα που μου αναλογεί, δικαιούμαι να του πάρω τα "κουπάκια" του.

ΙΔΕΑ!!!  Λέτε  αν τα έβλεπε έτσι στολισμένα  να γίνονταν trendy και να αντικαθιστούσε όλα τα υπάρχοντα με decoupa-ρισμένα κουπάκια;
Μπα ποίος νοιάζεται...ας γίνουν τότε pres papier ή ό,τι άλλο σκεφτείτε!

Η περιέργεια "έφαγε" τη γάτα. Φήμες!

Λένε ότι η περιέργεια σκότωσε τη γάτα. Από πού κι ως πού θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
Στην δική μου περίπτωση πάντως δοκίμασε απίστευτα την αρτιμέλεια των χεριών μου.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη:

Σιχαίνομαι τις μύγες, και ποιος δεν τις σιχαίνεται θα μου πείτε. Δεν μπορώ να τις βλέπω να φλερτάρουν τα φαγητά. Έτσι έχω αγοράσει"καπέλα" και "καπελάκια"  (σίτες), για να τα προστατεύω από τις ανήθικες πτήσεις τους.

Ποτέ όμως δεν πίστευα οτι θα προστάτευαν το φαγητό στην κουζίνα και από γάτα!

Η οικογένειά μας έχει γίνει η χαρά του αδέσποτου!Τι ζωντανό κυκλοφορεί σε ακτίνα χιλιομέτρου και δεν το περιμαζέψαμε.Έτσι υιοθετήσαμε και την Κυρία (την περί ου ο λόγος) που μίαν ωραία πρωία και ενώ είχα φύγει αμέριμνη για το γραφείο, σίγουρη οτι είχα ασφαλίσει το σπίτι, γυρίζω και βρίσκω ΤΟ ανακάτεμα. Στην προσπάθειά της να φάει το σκεπασμένο φαγητό, είχε σκίσει και το καπέλο!

Καιρός ήταν να το επιμεληθώ. Από καιρό το καλόβλεπα, αλλά όλο το άφηνα για πιο μετά, σαν κάτι να ήξερα...

Είχα δει ένα ανάλογο post και στην Ονειροχώρα και είχα μπει σε πειρασμό.

Πήρα λοιπόν το κουβάρι του σκοινιού, την κόλλα και άρχισα.

Όμως μ έπιασε το πολύύύ καλλιτεχνικό και αντί να κολλήσω με ατλακόλ άρχισα να πλέκω γύρω-γύρω με το σκοινί. Κανονική καλαθοπλεκτική, σας λέω.

Ελα όμως που όσο λιγόστευε το κενό άρχισα να σκίζω τα χέρια μου! Διότι ξέχασα να πω (και βεβαίως να φωτογραφίσω, sorry) οτι το παλιό σκέπασμα ήταν χόρτινο (σκληρό χόρτο.Τί; άγνωστο)

Μέχρι να τελειώσω οι καρποί μου κόντεψαν να πάθουν σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα και να αποκτήσω τις πληγές του Φαραώ.

Το αποτέλεσμα όμως άξιζε τον κόπο.

Το άφησα αχρωμάτιστο παρόλο που είχα ειδικό σπρέι, θεώρησα την σημερινή του μορφή πιο καλοκαιρινή. Το έντυσα από μέσα με τούλι ροζ ( Ανεράϊδα ακούς;) για να μηδενίσω τις πιθανότητες απρόσκλητης εισόδου, του κόλλησα και μαργαριτούλες ξύλινες περιμετρικά, να του δώσω μια ανοιξιάτικη διάθεση και voila!!!

Τώρα θάμαι ήσυχη όταν θα φεύγω για το γραφείο, μπορεί να γυρίσω να βρω την γάτα... νυφούλα στα ροζ,αλλά το φαγητό ...απείραχτο!!!

Τι έχασε η... Κοκκινοσκουφίτσα;

Αχ, ανυπάκουα που είναι τα μικρά παιδιά!

Αλλά αν δεν ήταν ατίθασα, δεν θα ήταν παιδιά.
Η "υπακοή" και η "ωριμότητα" χαρακτηρίζει κατά κανόνα(κι΄ όχι πάντα), τους μεγάλους.
Παράκουσε λοιπόν η Κοκκινοσκουφίτσα τη μαμά της και την έπαθε.
Μπήκε στο απαγορευμένο δάσος. Της είχε μιλήσει η μαμά της για τους κινδύνους που παραμόνευαν, αλλά άμυαλο παιδί και επιρρεπές, παρασύρθηκε από την πρόκληση που ανοιγόταν μπροστά της.
Τι ήθελε και δεν έβρισκε!
Κι όσο ενθουσιαζόταν,τόσο περισσότερο ξεμάκραινε από τον αρχικό της προορισμό. Κάστανα,αγριοφράουλες, βατόμουρα, μανιτάρια, βότανα για μαγικά ελιξίρια, γέμισαν γρήγορα το καλαθάκι της, που άφησε παράμερα στη ρίζα ενός δένδρου και άρχισε να γεμίζει και την άσπρη της ποδίτσα.
Και όλο την γέμιζε η άμυαλη μικρή,νομίζοντας οτι κανένας δεν παραμόνευε την μακαριότητα και την ξενοιασιά της. Όμως εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα ...τσουπ! ξεπρόβαλε ο Κακός ο Λύκος και της το άρπαξε, με ό,τι είχε και δεν είχε. Κι όχι μόνο αυτό, έχασε και το καλάθι.  Ίσως από εδώ βγήκε η ρήση: "έχασε τ' αυγά και τα καλάθια!", ίσως είχε μαζέψει και κανένα αυγό, ποιός ξέρει;
Τίίί;  σας θυμίζει κάτι το παραμύθι μου;  Ελλάδα,  Τρόικα και  Δ.Ν.Τ.;
Οόόχι, δεν είναι αλληγορικό... 
Μα τι μυαλά έχετε τελικά; Όλα τα διαστρεβλώνετε !

Εγώ ένα καλαθάκι βρήκα και είπα να το παραδώσω.

Ιδού λοιπόν το καλαθάκι, της νοικοκυράς πια, "Κοκκινοσκουφίτσας"!!!  Μικρό-μικρό, αλλά θα μάθει και η "Κοκκινοσκουφίτσα" να μετριάσει την καταναλωτική της μανία και το πάθημα, ίσως, της γίνει μάθημα...

Τώρα, ας πάει το μυαλό σας όπου θέλει, δεν θα ΄χει κι άδικο, εδώ που τα λέμε.

Μια ιστοριούλα με καλό τέλος!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια φτωχή, πλην αξιοπρεπής, αντικολλητική φορμίτσα.
Όταν  ήταν νέα άστραφτε, όμως λίγο ο χρόνος που περνούσε,  λίγο η κακομεταχείριση, λίγο το κακό μας το νερό,  την έφερε σε κακό χάλι.

Το χρώμα έφυγε, απέκτησε σπυράκια, όχι νεότητας, αντίθετα ...σκουριάς. Γενικά περιέπεσε σ΄ ανυποληψία.
Αποσύρθηκε από την κυκλοφορία και έμεινε στα αζήτητα.
Αντί για κέικ αφράτα και μοσχοβολιστά γέμισε πέτρες και σκόνη. Τι κατάντια!
Δεν πετάχτηκε όμως, άγνωστο γιατί. Ίσως η μοίρα της επιφύλασσε  διαφορετική τύχη.

Ε, ναι! Μια μέρα εκεί που πια είχε παραδοθεί στην μοίρα της, χωρίς να προσπαθεί να φανεί αρεστή, η τύχη της χαμογέλασε!
Χέρια που κάποτε την αγάπησαν, την έπιασαν με στοργή και άρχισαν να την κανακεύουν.
Την καθάρισαν, την γυαλοχάρτισαν, την χρωμάτισαν και άρχισαν την εφαρμογή του decoupage.
Κι όταν η αναδόμηση ολοκληρώθηκε  καθρεφτίστηκε με άλλον αέρα  και θαύμασε την νέα της μορφή: "Εγώ είμαι αυτή; Ωωω, δεν τολμώ να το πιστέψω, έγινα ακαταμάχητη!" αυτοθαυμάστηκε  μην πιστεύοντας στα μάτια της.

Ηθικό δίδαγμα: Μην πιστέψετε ποτέ οτι τελειώσατε...  πάντα υπάρχει ελπίδα! (προς πολλούς αποδέκτες κι όχι αποκλειστικά σε ...φόρμες)