Παλιά, όταν κάποιος απ το σπίτι γιόρταζε, όλα ξεσηκώνονταν λες και πηγαίναμε για εκστρατεία.
Αεριζόταν αρκούντως.
Γινόταν γενική καθαριότητα απ το ταβάνι μέχρι το πάτωμα, ΟΟΟΛΑ τα δωμάτια του σπιτιού,κι οχι μόνο το σαλόνι (εμ τώρα το δόγμα "ο,τι βλέπει η πεθερά" μας κατάστρεψε!), άλλαζαν τα σεμεδάκια στα κάθε λογής τραπέζια και τραπεζάκια, γέμιζαν λουλούδια τα βάζα, πλένονταν σχολαστικά τα καλά μαχαιροπίρουνα και τα πιατελάκια του γλυκού, έβγαιναν απο τις κλειδωμένες κρυψώνες των επίπλων τα σοκολατάκια (ξέρετε εκείνες οι θεϊκές μαργαριτούλες γάλακτος) και έμπαιναν prima fila τα ποτηράκια τα καλά του λικέρ (δεν πίναμε σκληρά ποτά τότε, άντε κανένα βερμούτ, τώρα χαλάσαμε).
Κι έτσι, μετά από αυτό τον γενικό ξεσηκωμό και τον σημαιοστολισμό, φορούσαμε κι εμείς τα καλά μας και περιμέναμε σαν τις νύφες τση Δευτέρας τους επισκέπτες!
Δεν είχε σημασία, πού τότε στις γιορτές δεν κουβαλούσαν την Άρτα και τα Γιάννενα, δεν ξεσήκωναν τα Notos Galleries και τα κάθε λογής Mall για να κάνουν τη φιγούρα τους. Ένα ποτό διπλωμένο πρόχειρα σε χαρτί ήταν αρκετό ή ένα μπουκέτο λουλούδια του κήπου. ή κάποιοι, κατέχοντες,που δεν θα μπορούσαν να έρθουν, έστελναν μια πάστα-τούρτα σε στενόμακρη λαμαρίνα (ναι, delivery, με τον μαθητή του ζαχαροπλαστείου, συνήθως με ποδήλατο που την κρατούσε με το ένα χέρι ψηλά) .
Δεν είχε επίσης σημασία, αν τα ρούχα δεν ήταν επώνυμα, αρκεί που ήταν καθαρά και μοσχοβολούσαν πράσινο σαπούνι.
Δεν είχε επίσης σημασία, που τα σπίτια δεν ήταν μεγάλα, με ενιαίους και πολυτελείς πολυχώρους και με κεντρική θέρμανση, αρκούσε η θέρμη της καρδιάς, γιατί όποιος ερχόταν, ερχόταν από ευχαρίστηση και όχι από υποχρέωση.
Δεν είχε επίσης σημασία, οτι ο κόσμος τότε (όχι πολύ παλιά, μην νομίζετε) δεν είχε την ευμάρεια και τις ανέσεις του σήμερα. Όλοι τότε , ή σχεδόν όλοι, ήταν στην ίδια οικονομική κλίμακα, δεν υπήρχαν κραυγαλέες αποκλίσεις κι ανισότητες. Κι αν δεν υπήρχε το αυτοκίνητο που έκαμε τις μετακινήσεις παιχνιδάκι (αλλά έκανε την απόσταση μεταξύ των ανθρώπων σαν σεισμικό χάσμα) η καλή καρδιά έδινε φτερά στα πόδια κι έφερνε κοντά τους ανθρώπους.
Αυτά γίνονταν χθες...
Ένα "χθες", όχι όπως σας είπα και πολύ μακρινό, αλλά εμείς προτιμάμε να το αγνοούμε. Γιατί;
Ντρεπόμαστε για το απο πού και πώς ξεκινήσαμε;
Το είχαμε απωθήσει στα έγκατα της μνήμης και δεν τ ανασύραμε, παρά μόνο όταν η νοσταλγία μας ξυπνούσε κι απαιτούσε το μερίδιό της, ή κάθε φορά που διαπιστώναμε την απόσταση που ο Πολιτισμός (;) του σήμερα έφερε στις ανθρώπινες σχέσεις.
Σήμερα, που όλα έγιναν τυπικά και υποχρεωτικά.
Σήμερα, που το "φαίνεσθαι" έγινε ισχυρότερο του "εχειν" κι "αιθάνεσθαι".
Γίναμε απόμακροι, επιφανειακοί.
Οι γιορτές, έγιναν συνάξεις επίδειξης του "έχειν", ακόμα κι αν ήταν απόκτημα ανόμων πράξεων.
Αυτό όμως είχε περισσότερη σημασία: να επιδειχθεί η επιφάνεια. Κίβδηλη, κενή, αλλά πλούσια.
Γι αυτό σήμερα που γιορτάζω κι επειδή ήδη άρχισα να δέχομαι ευχές (...νάξερες πόσο χάρηκα γι αυτή την πρωτιά...!) και δωράκια από αγαπημένους φίλους,μην φανώ αγενής κι αφιλόξενη, θάθελα να σας καλέσω, όπως παλιά...
Να σας καλέσω στο σπίτι μου, τι κι αν όλα τα δωμάτια δεν είναι τακτοποιημένα! Είπαμε "ο,τι βλέπει η πεθερά", άλλωστε οι ρυθμοί της ζωής έχουν γίνει πια γρήγοροι.
Να βγάλω τα ποτηράκια μου τα καλά από το σερβάν της γιαγιάς (που τόσο το πρόσεχε και θα χαιρόταν που πέρασε στα χέρια μου και τ αγαπώ), να σας τρατάρω γλυκάκι
 |
για τις διαιτούμενες!!!χαχα μην νομίζετε οτι θέλω
να καταστρέψω την προσπάθεια |
 |
| προσοχή στο ...κουταλάκι! Οχι τυχαίο. |
για τις γλυκές ευχές που πάντα μου αφήνετε, να πιούμε και κανένα ποτάκι απ' τα
υπέροχα λικεράκια της Κικής μου, ν ανοίξω την αγκαλιά μου και να κλείσω όλους εσάς που τόσο καιρό μοιραζόμαστε αγάπες. Για τον απλούστατο και πολύ βασικό λόγο: εδώ μέσα (στα Blogs εννοώ) δεν υπερτερεί το "φαίνεσθαι" αλλά το "έχειν" και "μοιράζεσθαι"!
Μπορεί να μην γίνονται όλα ακριβώς όπως "τότε", αλλά γίνονται με την ίδια διάθεση , πιστέψτε με.
Ααα, ελπίζω να μην μου λιγουριαστείτε απο την μυρωδιά που αφήνουν τα λουλούδια στα βάζα...είναι μανουσάκια,
