...

...chi lavora con le mani 'e un operaio,chi lavora con le mani e con la mente 'e un Artigiano,chi lavora con le mani e con la mente e con il cuore 'e un Artista!!!

San Francesco di Assisi



Animated Pictures Myspace Comments
Welcome Myspace Comments

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Κρεμάστε την ψηλά!




Photobucket

Τι το θέλω το κουταλάκι και μάλιστα στραβό;
όχι προς Θεού να δώσω φαρμάκι κανενός, αν και τώρα που το σκέφτομαι...δεν θάταν κακόόό σε ...
τέλος πάντων, είμαι καλός άνθρωπος και συγχωρώ (μέγα λάθος, ενίοτε, διότι δεν εκτιμάται) είπαμε, είμαι η Χαρά η Φαρμακολύτρια (συγγνώμη Αγία μου Αναστασία, δανεικό το πήρα)

λεπτομέρεια ολόσωμη...

το παρόν κοχλυάριον, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο (εκτός απο μία πεσία που έφαγε κι αλλού παπάς κι αλλού τα ράσα του, κι εγω παρολίγον να πάθω κόρπο μονόμπαντο *) επι ξύλου κρεμάμενου!
Τουτέστιν είναι : Κρεμάστρα κουζίνας! δια τας μπροστέλλας* μου!
Τις οποίες σπανίως χρησιμοποιώ, αλλά πολλάς έχω!

Photobucket
DECOUPAGE σε MDF με χαρτοπετσέτα και κρακελέ 2 συστατικών...
ΟΛΕΕΕ!!!

Υ.Γ. Και για να μην έχετε απορίες (αν κι από τα συμφραζόμενα λύνονται):
κόρπο μονόμπαντο : αποπληξία από την μία μεριά, δηλ. εγκεφαλικό
μπροστέλλα :             ποδιά κουζίνας
πεσία:                        φυσικά, το πέσιμο


πανοραμική άποψις...









Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Μάσκαρες; Μωρέττες; πούντες;

Αυθεντικές Βενετσιάνικες μάσκες ...για έμπνευση!
Απόκριες!!!
Το κατάλαβε κανείς; Γιατί εγώ ομολογώ πως όχι.
Πέρασαν ήδη οι πρώτες δύο εβδομάδες φτάσαμε στην Τσικνοπέμπτη κι εγώ χαμπάάάρι.
Και να μουν μόνο εγώ, κομμάτια να γίνει.
Ένας ολόκληρος τόπος κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Ούτε μία σερπαντίνα,ούτε ένα κομφετί...
Έτσι σοτάκουα θα περάσει;
Πού είναι το κέφι μας; Κάποτε καιγόταν το πελεκούδι. Πάλι"κάποτε," θα μου πείτε;
Ρε παιδιά, με συγχωρείτε,αλλά έχω ένα μέτρο σύγκρισης.
Χωρίς  ποικιλία στολών, χωρίς πολλά έξοδα, ο κόσμος ραβόταν,προετοιμαζόταν και ΓΛΕΝΤΟΥΣΕ!
Γλεντούσε μέχρι πρωίας σε κέντρα διασκέδασης που δεν έριχνες καρφίτσα.
Και γλεντούσε πραγματικά με την ψυχή του!
Τώρα ούτε μάσκαρα δεν συναντάς, για δείγμα.
Τσάμπα τα μαγαζιά αναρτούν στις βιτρίνες τους στολές (και χαρά στις στολές εδώ που τα λέμε. Το νάυλον σ όλο του το μεγαλείο και οι ...αλλεργίες σύννεφο!), δεν κουνιέται φύλλο.
Από μικρή η μαμά μου μου έραβε τις πιο όμορφες, τις πιο περιποιημένες στολές και οι φωτογραφήσεις ...μανεκέν!
Μεγαλώνοντας στα σχολικά χρόνια, η διασκέδασή μας ήταν να ντυθούμε μάσκαρες και να κατέβουμε στο δρόμο τα βράδια, γιατί για Καζίνα ούτε λόγος, απαγορευόταν δια ροπάλου (οι αποβολές έπεφταν βροχή). Αλλά δεν το ζητούσαμε κιόλας. Διασκεδάζαμε κι έτσι, πειράζοντας τον κόσμο, υποδεχόμενοι τους λιγοστούς τουρίστες που έρχονταν με τα Ferry , σαρτοκοπόντας στον Καρνάβαλο.
Αλλά επικρατούσε  αναβρασμός, υπήρχε ενθουσιασμός, κέφι, χαρά!
Και οι αμυγδαλιές...αχ αυτές οι  αμυγδαλιές τση Πικριδιώτισσας...νυφάδες κανονικές!
Γύριζες το βλέμμα σου προς το Κάστρο και συναντούσες αυτή την πυκνή ανθισμένη ομορφιά και φούντωνε το μέσα σου κι άνθιζε η ψυχή σου!
Τώρα ούτε κι αυτές υπάρχουν. Θυσιάστηκαν στην δόμηση...
Κι εμείς θυσιαστήκαμε στο ΔΝΤ!

ως πρόσφατη ...Αntoinette  (αφού μου κόλλησε, ας το τιμήσω...)
Yes, it's me!!!

λεπτομέρεια ποδόγυρου (δαντέλα +πέρλα)

 Κι έτσι ντυμένη ως ...Αντουανέτα (αφού μου κόλλησε, ας το τιμήσω) ας επιστρέψουμε λίγο στο τρυφερό Αποκριάτικο παρελθόν και υπό τους ήχους του μαντολίνου, ας τραγουδήσουμε αυτό το νοσταλγικό τραγουδάκι,άμεσα συνυφασμένο
με την καρναβαλική Ζακυνθινή περίοδο:






Ξεχάσαμε το λεξιλόγιο, πού πάμε μ άγνωστες λέξεις;;;;


Μωρέττα: μάσκα ,προσωπείο
σοτάκουα: υπόκωφα
σαρτοκόπημα απο το ρ. "σαρταίνω": πηδώ



Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Αν είχατε τα μάτια τα δικά μου...

Γύρισα!!!
Το καταλάβατε οτι είχα  λείψει;;; Τίποτε δεν περνά απαρατήρητο στην γειτονιά!
Λοιπόν καλές μου γειτόνισσες, εδώ πιστεύω να ολοκληρώθηκε ο Ιατρικός τουρισμός, αφού επισκέφθηκα και  την Πάτρα, ελπίζω να μην παραπονεθεί η Θεσσαλονίκη, αν κι εκεί ονειρεύομαι να πάω όχι όμως για λόγους υγείας.
Την Πάτρα παρότι την έχω συνδέσει με εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, ιατρικές περιπέτειες απο light έως πολύ σοβαρές, εν τούτοις την αγαπώ και χαίρομαι όποτε την επισκέπτομαι.
Ισως γιατί προσφέρει την μεγαλούπολη σε μικρογραφία, ίσως γιατί προσφέρει ο,τι η ιδιαίτερη Πατρίδα σου στερεί,ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια συνηθίζω να περπατώ με το κεφάλι ψηλά...
Ναι, έπαψα να κοιτάω τα βήματά μου, αυτά όπου είναι να με πάνε θα με πάνε.
Κοιτάζω ψηλά, όπως οι κότες...που ατενίζουν το Θεό, έτσι και γω τον ευχαριστώ για τις δεύτερες ευκαιρίες που εξακολουθεί να μου δίνει κι εγω ελπίζω να τις αξιοποιώ καλά.
Κοιτάζω ψηλά για να αντικρύζω ομορφιά, αυτήν την ομορφιά που την προσπερνάμε σαν να μην υπάρχει, σαν να την θεωρούμε δεδομένη...κι η Πάτρα ήταν μια όμορφη πόλη.
Μακραίωνη η ιστορία της,  που τα σημάδια του χρόνου μπορεί να την ξεθώριασαν, η ανθρώπινη αδιαφορία να την ωθούν στην κατάρρευση,  αλλά  αυτή αντιστέκεται σε πείσμα των καιρών.
Μέσα στην Πόλη με την υποδειγματική ρυμοτομία, συναντάς παντού κτίρια που άλλα έχουν εγκαταληφθεί στην τύχη τους κι άλλα έχουν παραδοθεί σε νέες χρήσεις απο την αρχική.
Η Πάτρα ήταν απο τα σημαντικότερα λιμάνια που γινόταν οι εξαγωγές του Ελληνικού πλούτου και ειδiκά της σταφίδας.
Ακόμα οι παραθαλάσσιες επαύλεις των σταφιδεμπόρων,  μοναδικής ομορφιάς και αρχιτεκτονικής καλαισθησίας, μαρτυρούν πλούτο μιας εποχής, που σήμερα είναι σε μαρασμό.
Και βλέποντας αυτά τα κτίρια εγκαταλελειμένα να καταρρέουν, θυμώνεις γιατί αυτό το Κράτος παραμένει ανάλγητο κι αδιάφορο μπροστά στην ιστορία του.
Ολες οι Πρωτεύουσες της Ευρώπης διατηρούν αναλλοίωτο το Ιστορικό τους κέντρο με σεβασμό και το προστατεύουν ανάλογα με διάφορα μέτρα.
Χαίρεσαι να περπατάς σε πλακόστρωτους πεζόδρομους και να θαυμάζεις κτίρια περασμένων αιώνων.Αντίθετα εδώ κάνουμε τ' αδύνατα δυνατά να εξαλείψουμε τα τελευταία πειστήρια ενός πολιτισμού, που αντι να μας κανει υπερήφανους και να τον προβάλλουμε, τον θεωρούμε ανασταλτικό παράγοντα στην 'πρόοδο' μας και ό,τι δεν έχει καταστρέψει ο καιρός το καταστρέφουμε με τ ίδια μας τα χέρια. Δεν αδικώ εντελώς την ιδιωτική απραξία, οταν το Κράτος δεν ενισχύει  οικονομικά  τέτοιες επενδύσεις, γιατί σίγουρα κοστίζουν  πάάάραπολλά.
Σ ένα τέτοιο παλιό διατηρητέο κτίριο, είχα την τύχη να μείνω αυτή τη φορά.
Ξέρω, ακούω ήδη το ειρωνικό γελάκι "Αντουανέέέτααα"!
Ναι, έτσι αισθάνθηκα, μόνο που εγω δεν έχω μάθει να τρώω  παντεσπάνι... τυχαία ήταν η επιλογή αλλά μου "έκατσε", δείτε και θα καταλάβετε http://www.maisongrecque.gr/.
Ήταν ΤΕ-ΛΕΙ-Ο απ όλες τις απόψεις!!!
Έτσι ένα αναγκαίο κακό (το ταξίδι για τους λόγους που έγινε) έγινε μία απόλαυση όλων των
αισθήσεων, συναντήσεις με παλιούς φίλους, ψώνια και διαμονή σ ένα κτίριο με ιστορία και σήμερα πλέον με πολύ μέλλον!
Αλλά κι εσείς μου λείψατε, κι ανυπομονούσα να γυρίσω όταν όλα τέλειωσαν, αλλά ο καιρός είχε άλλες προθέσεις κι έτσι αποκλείστηκα στην απέναντι μεριά (όχι βέβαια οτι μου κακόπεσε...).
 Τώρα λοιπόν θα ανακτήσω το χαμένο έδαφος, θα προσπαθήσω να σας επισκεφθώ κατ ιδίαν και μην ξεχνάτε κάποιες απο τις τυχερές  της κλήρωσης δεν μου έχουν στείλει ακόμα τις διευθύνσεις που θα  στείλω τις καρδούλες  (τ άλλα ετοιμάζονται απλά ολοκληρώνω,γιατί η απουσία τα ανέστειλε).
Κι ένα κέρασμα για την αγωνία που κάποιες απο εσάς πέρασαν για χάρη μου και για ο,τι έκαναν για μένα...
Μια μανόλια (άσχετα αν είναι σε κρεμαστάρι) διπλής όψης από μένα για σας!!!...με την αγάπη μου, φυσικά.

Photobucket
decoupage με χαρτοπετσέτα σε mdf με sospeso


Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Aν έχεις τύχη...

διάβαινε...κι εγώ εύχομαι νάστε πάντα ΟΛΟΙ στην ζωή σας τυχεροί!
Έφτασε λοιπόν η μεγάλη μέρα για την κλήρωση των τεσσάρων καρδιών (http://kantomagapi.blogspot. com/search/label/giveaway) ενα κομματάκι της δικής μου για εσάς που η θεά Τύχη
(και η τεχνολογία) θα διαλέξει, ως ένα μικρό δείγμα ευγνωμοσύνης.
Αν θέλει ο Θεός θα πραγματοποιήσω κλήρωση ηλεκτρονικά, ελλείψει εθελοντή-θύματος που θα προσφερθεί για να εισπράξει το ανάθεμα της αποτυχίας...και της φωτογράφησης.
Μιλάμε... θαυμάζω τον εαυτό μου! Φτου μου,φτου μου,μη με ματιάσω!
Τέτοια εξοικείωση με την τεχνολογία (ελπίζω να μην με διαψεύσει), μα ποιά είμαι τέλος πάντων...
Πουρό(απο Πουαρώ,ανόητοι)blogger!!!

Οι συμμετοχές έφτασαν τις 69!!!
Εχουμε και γραφουμε για να μαστε διάφανοι σαν νερό καθάριο:

1) Ξανθή             11) painter                      21) Νίκη
2. Craft fairies      12) eleni                         22) Maria 
3) Maria Z.          13) rena                         23) Chryssa
4) Marina            14) asimina art.osci.        24) Alex
5) λΕλένη           15) Δέσποινα                 25) Dennis Kontarinis
6)Anna                16) Ginger                      26) Lourdi lourdaki
7)Chris                17) anthivolon                 27) el.mar
8)Vana                18) ΛΑΜΠΡΙΝΗ           28) despoina
9)ΕΛΕΝΑ           19) para-kelsoscooks     29) ΘΕΟΦΑΝΩ
10)foufoula89      20) misirlou-misirlou        30) Διασκέσις

31) Χρυσάνθη                        41) fractal                            
32) meaman                            42) princess                          
33) EVAGELIA VRETTOU   43) ART-TRAVELLER       
34) Isabel Navarro                 44) Marie                             
35) LiViLaVi                          45) Maria (Kladi)                 
36) Christina V.                      46) Bela                               
37) Margo                              47) Ρεβέκκα                        
38) love2love                          48) Iatridis                           
39) Αθηνά                              49) Eιρήνη                          
40) ΑΓΓΕΛΙΚΗ                     50) ΝΑΝΤΙΑ                       

51) SpriToKoYto
52) mirsini's creations
53) Bijiana
54) Δημιουργία
55) to alataki
56) Sandra
57) simonmad
58) kiki
59)...irida...
60) Aνεράϊδα
61) Katy
62) Reyes "El telar de mi abuela"
63) lilla
64) lila Rosana
65) Konstantina
66) Ρεγγίνα
67) Klada Matina
68) Georgia
69) Katerina

Λοιπόν άρχεται η διαδικασία:

* πρώτη επιλογή για την ξύλινη καρδούλα που ήταν με τεχνική παλαίωσης και decoupage σε
   συνδυασμό χαρτιού και χαρτομάνδηλου και κάποιες ζωγραφικές επεμβάσεις,νικητρια το Νο: 18

ΛΑΜΠΡΙΝΗ!

* δεύτερη επιλογή για την μεγάλη καρδιά decoupage με χαρτοπετσέτα και ένα ακόμα υλικό ...μυστικό,
  νικήτρια το Νο...38

love2love!!

* τρίτη επιλογή, η Ανοιξιάτικη καρδούλα με χαρτομάνδηλο, το Νο...34

 Isabel Navarro!!!
Πρώτη εμφάνιση και τυχερή Isabel!

* Καρδούλα μικρή με χαρτομάνδηλο, στο Νο...48

Iatridis !!!! Να λοιπόν που η επιθυμία σου εισακούστηκε.
Αφού σας ευχαριστήσω όλους όσους συμμετείχατε σ αυτή την ανάρτηση  θα σας ευχηθώ να διαβαίνετε πάντα με τύχη τη ζωή σας, για όσους σήμερα απογοήτευσα ,τώρα που έμαθα υπόσχομαι συνέχεια...Ευχαριστώ!και περιμένω τις διευθύνσεις σας τώρα στο e-mail μου.


Υ.Γ. τελικά προδόθηκα (μέρα που βρήκε) και δεν εμφανίστηκαν και
στην ανάρτηση οι αριθμοί που κληρώθηκαν.Δεν πειράζει, η τύχη βοηθάει 
τους τολμηρούς ...εγω τόλμησα αυτοί κέρδισαν. Δεν χωρεί αμφιβολία 
περί τούτου!!!

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Ερως εσταυρωμένος

decoupage με χαρτοπετσέτα

                                              ...Σκοτάδι.
                                             ...Θάλασσα.
                                             Φώτα μακρυά,  στην απέναντι ακτή.
χαρτοπετσέτα + χαρτί σε ξύλινη καρδιά

πατίνα + κρακελέ
Εδώ... μόνο δυο χέρια, μια σφιχτή αγκαλιά.
Δυο μάτια πάνω απο ένα πρόσωπο, ενα πλατύ χαμόγελο.
Μέσα στο σκοτάδι φεγγοβολούν, γίνεται μέρα!
Ενα φιλί δειλό, αναγνωριστική πτήση, για ν ακολουθήσει ένα απελπισμένο.
Χρόνια κρατημένο με σπάγγο απ την ψυχή, να μη
φτερουγίσει και φύγει προτού δοθεί.
...Νάναι εκεί, όταν φθάσει η ώρα.
Γλυκό, πικρό, καυτό, δροσερό, φιλί ζωής, θανατηφόρο
κι ύστερα ...φυγή, δάκρυα κι απουσία...

ήταν να μην γίνει η αρχή!
ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO:

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Να σας τρατάρω;;;

Παλιά, όταν κάποιος απ το σπίτι γιόρταζε, όλα ξεσηκώνονταν λες και πηγαίναμε για εκστρατεία.
Αεριζόταν αρκούντως.
Γινόταν γενική καθαριότητα απ  το ταβάνι μέχρι το πάτωμα, ΟΟΟΛΑ τα δωμάτια του σπιτιού,κι οχι μόνο το σαλόνι (εμ τώρα το δόγμα "ο,τι βλέπει η πεθερά" μας κατάστρεψε!),  άλλαζαν τα σεμεδάκια στα κάθε λογής τραπέζια και τραπεζάκια, γέμιζαν λουλούδια τα βάζα, πλένονταν σχολαστικά τα καλά μαχαιροπίρουνα και τα πιατελάκια του γλυκού, έβγαιναν απο τις κλειδωμένες κρυψώνες των επίπλων τα σοκολατάκια (ξέρετε εκείνες οι θεϊκές μαργαριτούλες γάλακτος) και έμπαιναν prima fila τα ποτηράκια τα καλά του λικέρ (δεν πίναμε σκληρά ποτά τότε, άντε κανένα βερμούτ, τώρα χαλάσαμε).
Κι έτσι, μετά από αυτό τον γενικό ξεσηκωμό και τον σημαιοστολισμό, φορούσαμε κι εμείς τα καλά μας και περιμέναμε σαν τις νύφες τση Δευτέρας τους επισκέπτες!
Δεν είχε σημασία, πού τότε στις γιορτές δεν κουβαλούσαν την Άρτα και τα Γιάννενα, δεν  ξεσήκωναν τα Notos Galleries και τα κάθε λογής  Mall για να κάνουν τη φιγούρα τους. Ένα ποτό διπλωμένο πρόχειρα σε χαρτί ήταν αρκετό ή ένα μπουκέτο λουλούδια του κήπου. ή κάποιοι, κατέχοντες,που δεν θα μπορούσαν να έρθουν,  έστελναν μια πάστα-τούρτα σε στενόμακρη λαμαρίνα (ναι, delivery, με τον μαθητή του ζαχαροπλαστείου, συνήθως με ποδήλατο που την κρατούσε με το ένα χέρι ψηλά) .
Δεν είχε επίσης σημασία, αν τα ρούχα δεν ήταν επώνυμα, αρκεί που ήταν καθαρά και μοσχοβολούσαν  πράσινο σαπούνι.
Δεν είχε επίσης σημασία, που τα σπίτια δεν ήταν μεγάλα, με ενιαίους και πολυτελείς  πολυχώρους και με κεντρική θέρμανση, αρκούσε η  θέρμη της καρδιάς, γιατί όποιος ερχόταν, ερχόταν από ευχαρίστηση και όχι από υποχρέωση.
Δεν είχε επίσης σημασία, οτι ο κόσμος τότε (όχι πολύ παλιά, μην νομίζετε) δεν είχε την ευμάρεια και τις ανέσεις του σήμερα. Όλοι τότε , ή σχεδόν όλοι, ήταν στην ίδια οικονομική κλίμακα, δεν υπήρχαν κραυγαλέες αποκλίσεις κι ανισότητες. Κι αν δεν υπήρχε το αυτοκίνητο που έκαμε τις μετακινήσεις παιχνιδάκι (αλλά έκανε την απόσταση μεταξύ των ανθρώπων σαν σεισμικό χάσμα) η καλή καρδιά έδινε φτερά στα πόδια κι έφερνε κοντά τους ανθρώπους.
Αυτά γίνονταν χθες...
Ένα "χθες", όχι όπως σας είπα και πολύ μακρινό, αλλά εμείς προτιμάμε να το αγνοούμε. Γιατί;
Ντρεπόμαστε για το απο πού και πώς ξεκινήσαμε;
Το είχαμε απωθήσει στα έγκατα της μνήμης και δεν τ ανασύραμε, παρά μόνο όταν η νοσταλγία μας ξυπνούσε κι απαιτούσε το μερίδιό της, ή  κάθε φορά που διαπιστώναμε την απόσταση που ο Πολιτισμός (;) του σήμερα έφερε στις ανθρώπινες σχέσεις.
Σήμερα, που όλα έγιναν τυπικά και υποχρεωτικά.
Σήμερα, που το "φαίνεσθαι" έγινε ισχυρότερο του "εχειν" κι "αιθάνεσθαι".
Γίναμε απόμακροι, επιφανειακοί.
Οι γιορτές, έγιναν συνάξεις επίδειξης του "έχειν", ακόμα κι αν ήταν απόκτημα ανόμων πράξεων.
Αυτό όμως είχε περισσότερη σημασία: να επιδειχθεί η επιφάνεια. Κίβδηλη, κενή, αλλά πλούσια.
Γι αυτό σήμερα που γιορτάζω κι επειδή ήδη άρχισα να δέχομαι ευχές (...νάξερες πόσο χάρηκα γι αυτή την πρωτιά...!) και δωράκια από αγαπημένους φίλους,μην φανώ αγενής κι αφιλόξενη, θάθελα να σας καλέσω, όπως παλιά...
Να σας καλέσω στο σπίτι μου, τι κι αν όλα τα δωμάτια δεν είναι τακτοποιημένα! Είπαμε "ο,τι βλέπει η πεθερά", άλλωστε οι ρυθμοί της ζωής έχουν γίνει πια γρήγοροι.
Να βγάλω τα ποτηράκια μου τα καλά από το σερβάν της γιαγιάς (που τόσο το πρόσεχε και θα χαιρόταν που πέρασε στα χέρια μου και τ αγαπώ), να σας τρατάρω γλυκάκι
για τις διαιτούμενες!!!χαχα μην νομίζετε οτι θέλω
να καταστρέψω την προσπάθεια

προσοχή στο ...κουταλάκι! Οχι τυχαίο.
για τις γλυκές ευχές που πάντα μου αφήνετε, να πιούμε και κανένα ποτάκι απ' τα υπέροχα λικεράκια της Κικής μου, ν ανοίξω την αγκαλιά μου και να κλείσω όλους εσάς που τόσο καιρό μοιραζόμαστε αγάπες. Για τον απλούστατο και  πολύ βασικό λόγο: εδώ μέσα (στα Blogs εννοώ) δεν υπερτερεί το "φαίνεσθαι" αλλά το "έχειν" και "μοιράζεσθαι"!
Μπορεί να μην γίνονται όλα ακριβώς όπως "τότε", αλλά γίνονται με την ίδια διάθεση , πιστέψτε με.
Ααα, ελπίζω να μην μου λιγουριαστείτε απο την μυρωδιά που αφήνουν τα λουλούδια στα βάζα...είναι μανουσάκια, 
κι είναι τ αγαπημένα μου αυτή την εποχή.

και μην ξεχνάτε το giveaway...My hearts  belong to...???

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Ο,τι αγαπώ...


είναι δικό σου Άννα, Ρένα ,Μαρί Μαρία, και ...πριγκηπέσσα μας Χαριάννα και έχει κι άλλο ... Μirsini!
Προέρχεται απο εσάς και μου μεταφέρει εκτίμηση και χρώμα!!!

Παρότι έχω ξαναγράψει τις αγάπες μου, ποτέ δεν τελειώνουν μέσα σε δέκα πράγματα,οπότε επανέρχομαι δριμύτερη...
Αγαπώ...
* Να απολαμβανω την σπιτική ζεστασιά,υπο τις φλόγες του τζακιού,
   οταν έξω ο βοριάς τ αρνάκια παγώνει
* Να στέκομαι και να παρατηρώ τα χρώματα,τις γραμμές και του
   πιο ταπεινού φυτού,ζώου,πράγματος ακόμα κι αν δεν μπορώ να το αποτυπώσω
   σε ζωγραφιά παρά μόνο στην καρδιά μου
* Να απολαμβάνω ενα ζεστό φλυτζάνι καφέ, σοκολάτας (οποιουδήποτε τλπ ροφήματος)
   και με θέα τη θάλασσα
* Να απολαμβάνω εκδηλώσεις αγάπης απο τον κόσμο που με περιβάλει
* Να με υποδέχονται τα σκυλιά μου (πρώην αδέσποτα) δείχνοντας μου την αγάπη τους
   και την ευγνωμοσύνη τους
* Να περιβάλλουν την καθημερινότητά μου όμορφα και καλόγουστα πραγματάκια
* Να δέχομαι το ανέλπιστο
* Να βλέπω πραγματάκια να ξεπετιώνται απ τα χέρια μου.
* Να κοιμάμαι με ήσυχη την συνείδησή μου...
* Να απολαμβάνω τη ΖΩΗ!

Με ποιούς το μοιράζομαι; Μα φυσικά με τους:
 Μπέττυ για τις κλασάτες δημιουργίες της και την παιδική της αθωότητα (χωρίς πλάκα), στην Αγγελική για την παιχνιδιάρικη  αισθητική και ιδιοσυγκρασία της, στην Αλεξάνδρα  για την φευγάτη της φιλοσοφία και δημιουργικότητα, στην Μαρία γιατί ο,τι φτιάχνει το κάνει ΤΕΛΕΙΟ και την ζηλεύω, στην Μαρία που μας γλυκαίνει, μας διδάσκει και μας δείχνει κρυφά ταλέντα της, στo  Δεσποινάκι για την απίστευτη επιμονή της και πειραματισμούς της, για όλα τα όμορφα που δημιουργεί και γιατί... έρχεται Άνοιξη, στην Ελένη για την εφευρετικότητά της και τις συνθέσεις της, στη  Βάσω για τα γεμάτα μηνύματα και τεχνική έργα της στην Ανθούλα γιατί απλά υποκλίνομαι στην μινιατουροσύνη της και τέλος στον αγαπημένο μου Ντένη, εραστή των Επτανήσων, γιατί θάθελα να του χαρίσω ένα ουράνιο τόξο μήπως γλυκάνω την καρδιά του.

και μην ξεχνάτε το Giveaway...My hearts  belong to...???

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Αντί για το Παρίσι...



Ταλαιπωρημένος δίσκος απο κασσίτερο με ριζόχαρτο και χαρτί!



ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΑΙΦΕΛ


Ένα χαρτί που βρήκα εδώ μπροστά μου...


Ποιά τάχα σκέψη ασχημάτιστη,
ποιά μακρινή μου θύμηση,
του υποσυνειδήτου  μου ποιά δράση
οι πύργοι τούτοι να μηνάνε;
Τίποτε  σοβαρό δεν θα ΄ναι.
Μπορεί απλώς να ΄χω μετανοήσει
που όντας για λίγο στο Παρίσι
μικρούς πυργίσκους το γεμίζω.-
τον Πύργο του Άιφελ ν΄ανέβω δεν καταφερα.
Ήταν για σένα σπάνια ευκαιρία
απο του πύργου αυτού τα ύψη
σαν τόσους άλλους να 'χω σκύψει
και απο κει τον κόσμο ν΄αγναντεύω...


Μα ίσως πάλι να έπραξα σωστά,
ίσως σοφά να παρενέβη η τύχη,
αφού σε λίγο θα έπρεπε ξανά
στα χαμηλά μου να κατέβω.


Μάλλον αυτή θα 'ναι η λύση
των πύργων που έχω ζωγραφίσει.

dividers-3.jpg RED image by yvonneyoung_2007

και μην ξεχνάτε το Giveaway...My hearts  belong to...???