Δυο μικροί αγγέλοι

Το χρυσό κουρέλι

που στα μαλλιά της φόραγε η Νεφέλη

                                                         
να ξεχωρίζει απ'όλες μες στ'αμπέλι
ήρθανε δυό μικροί μικροί αγγέλοι

και της το κλέψανε.

Δυό μικροί αγγέλοι

που στα ονειρά τους θέλαν την Νεφέλη
να την ταίζουνε ρόδι και μέλι

να μη θυμάται να ξεχνάει τι θέλει.
Την πλανέψανε.

Υάκινθοι και κρίνα
της κλέψαν τ'άρωμα και το φοράνε

κι οι έρωτες πετώντας σαϊτιές,

την περιγελούν.

Μα α καλός ο Διας
της παίρνει το νερό της εφηβείας

την κάνει σύννεφο

και την σκορπά
για να μην τη βρουν.

Δυό μικροί αγγέλοι
που στα ονειρά τους θέλαν την Νεφέλη
να την ταίζουνε ρόδι και μέλι
να μη θυμάται να ξεχνάει τι θέλει.

Την πλανέψανε.

Στίχοι & πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική: Loreena McKennit (δείτε το!)

  

Κι αφού η οπτική περιγραφή του ωραίου αυτού τραγουδιού ολοκληρώθηκε, να σας πω οτι
το έργο, είναι μία μικρή κρεμάστρα decoupage  με ριζόχαρτο  και πάστες διαμόρφωσης για την απόδοση του νερού (εδώ και υγρό γυαλί) και των σύννεφων, έστω κι αν στις φωτογραφίες δεν αποτυπώνονται ευκρινώς το υπολευκο-ροζ των σύννεφων.
Ελπίζω να σας αρέσει...
Επίσης να σας πώ οτι αυτή είναι η τελυταία μου ανάρτηση, θα σας αφήσω να ξεκουραστείτε!
Αυτες τις μέρες που με χάσατε είχα υποτυπώδη σύνδεση που δε μου επέτρεπε  να επικοινωνήσω με κανένα,τώρα θα απουσιάσω  για λίγο...ΕΤΟΙΜΑΖΩ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΜΟΥ!!!!
Σας φιλώ με ΑΓΑΠΗ μέχρι να τα ξαναπούμε

Βιβλιοσήμανση!

" Δεν πίστευε στην τύχη κι όμως η τύχη άλλαξε τη ζωή της.
Πίστευε στο Θεό και πως κι Αυτός ήταν με το μέρος της. Ήταν και πιόνι έγινε και βασίλισσα και όλα συνέχιζαν να είναι μια ...Χαρά!

Ύστερα κατάλαβε πως το βασίλειό της ήταν χάρτινο και η χαρά της,
χάρτινη κι αυτή...
Την αγάπησαν, τη χρησιμοποίησαν,την εξευτέλισαν..."
Απο το οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος της Σ.Παππά
Μια ...Χαρά!. 

        ************************************************

"Είναι κάποιες ώρες,κάποιες στιγμές που σμίγουν οι ανάσες στον αέρα κι αρωματίζουν την αγάπη.
Που μόνο το δέρμα μπορεί να πει τ ανείπωτα.
Εκείνα που δε χωρούν σε καμιά λέξη.
Σε κανέναν ήχο. Σε καμιά γραφή.
Τι σου είναι αυτή η αγάπη, αλήθεια.

Μπορεί να στήνει το στρατηγείο της σ ένα απλό καθημερινό αντικείμενο κι απο εκεί να στέλνει τα μηνύματά της."
Απο το ομότιτλο βιβλίο της ΑλκυόνηςΠαπαδάκη


Θέλησα να "ντύσω" μ αυτά τα αποσπάσματα  τα ευτελή υλικά μου και να τα συνοδεύσουν  σα μοναδικά έργα τέχνης, όμως δεν είναι τίποτε άλλο  ταμπελίτσες  ρούχων

μεταμορφωμένες σε σελιδοδείκτες.
Θυμάστε πέρσυ  την ανάρτηση για τους σελιδοδείκτες;
Είπα λοιπόν να κάνω μία επετειακή, με λίγα παραπάνω "καμούφα" (ριζόχαρτο με νότες, χαρτιά, κορδέλες, δαντέλες, λουλουδάκια απο φελτ,  κουμπάκια και στρασάκια)
Ελπίζω να σας αρέσουν...

Μάγειρες σε ναυτικό αποκλεισμό

Εγω σας το είπα να κρατήσετε δυνάμεις γιατί θα υπήρχε και συνέχεια, αλλά δε μ ακούσατε!
Ως συνήθως κάνατε του κεφαλιού σας και να τώρα απορείτε... Πάλι τα ίδια;;;
Ε, όόόχι και τα ίδια!
Ιδια μπορεί να είναι η βάση, Τουρτόδισκος, αλλά το απο πάνωωωω;;;

Η παραγγελία ήταν σαφής και δεν επιδεχόταν αντίρηση.
- "θα σου φέρω μία βάση τούρτας και θέλω ένα ρολόι με μαγειράκους,όπως οι άλλοι"
- "ιδιοι;"
- "Ολόϊδιοι"  ήρθε αποφασιστική η απάντηση
Κι επειδή χατήρια δε χαλάω και στο συγκεκριμένο "πελάτη" υπάρχει μία αδυναμία παλαιόθεν,δεν ήθελα να την κακοκαρδίσω κι έτσι μαγειράκους ήθελε ,μαγειράκους παρήγγειλα

Αλλά όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη,που λέει κι ο λαός κι οι καημένοι οι μαγειράκοι θαλασσοαποκλειστήκανε μία εβδομάδα στην απέναντι ακτή! Τόσες μέρες και κάτι ακόμα κάναμε να δούμε παπόρο να διαπλέει όχι τη Μάγχη αλλά την μεταξύ της Κυλλήνης και εμάς απόσταση.
Κι όσο δεν έρχονταν τόσο η αγωνία κορυφωνόταν!
Ώσπου η απεργία έληξε(χωρίς κέρδος κέρατα,πάλι λέει ο λαός) κι οι μαγείροι απεβιβάσθηκαν επιτυχώς στο νησί.
- ΗΡΘΕ ΚΑΡΑΒΙ! μαθαίνω ενθουσιωδώς απο την ενδιαφερόμενη, μήπως δεν τόχα δει... αφού περνάει μπροστά απο το μπαλκόνι του γραφείου μου.
Παίρνω τηλέφωνο στην courier  "το & το", "μάλιστα μόλις ήρθαν και  θ αρχίσουμε παραδόσεις", "το βιάζομαι, έχει... φάρμακα!"
Δεν περνάνε 10', τηλέφωνο: ¨δεν έρχεστε απο εδώ επειδή το βιάζεστε, γιατί θα καθυστερήσουν οι παραδόσεις,μας έπεσε μεγάλος όγκος(ναι, αυτό τους μάρανε τους συγκεκριμένους)
Παίρνω τσάντα, παίρνω άδεια και γίνομαι Λούης! Μόλις με είδαν σαν να είδαν εξωγήινο
-"μα ήρθε;" απορημένοι οι υπάλληλοι
- "σίγουρα ήρθε.Με πήρατε και τηλέφωνο να ρθω να το πάρω γιατί εσείς αδυνατούσατε"
Ψάχνανε σαν τους τρελλούς, κάθε λίγο έβγαινε κι άλλος υπάλληλος να με ρωτήσει κάτι διαφορετικό.
Ολοι οι άλλοι πελάτες, μετά απο μένα, έρχονταν, έπαιρναν το δέμα τους, έφευγαν κι εγω εκεί να περιμένω τους μαγείρους. Αφού δεν έγιναν σεφ όση ώρα ψαχνόντανε πάλι καλά!
Τρείς φορές πήγαν να μου παραδώσουν λάθος δέμα (μεγάλη επιτυχία η μεταφορική δεν το συζητώ!), όποιο δέμα έβλεπαν με παραλήπτη που αρχιζε το επώνυμο απο "ΘΕΟ..." (το υπόλοιπο αμελητέο...ο Θεός πάνω απ όλα!) μου το πάσαραν, αλλά δεν ήταν γραφτό τους να ξαστοχήσουν απο τα χέρια μου
και να παραλάβω κανένα ρούχο απο τη la Redoute Νο40-42 (εκεί να δεις γλέντια!). Εμ, τόσο σοβαρά δέματα τρέξαμε αλλόφρονες να παραλάβουμε αμα τη αφίξει του πλοίου!!!
Τέλος πάντων αφού ανευρέθησαν,ούτε ο Κολόμβος δεν έκανε τόσο χρόνο ν' ανακαλύψει την Αμερική, άρχισε  η φάση υλοποίησης. Επειδή λοιπόν επρόκειτο να μετακομίσουν  σε σπίτι με δυο μικρά παιδάκια,κι επειδή ποτέ δεν φτιάχνω δύο ίδια πράγματα όσο κι αν μ αρεσε το πρωτότυπο,ήθελα κάτι φωτεινό και χαρούμενο.
Κι έτσι βγήκε αυτό!

Οι μάγειροι χοροπηδάνε για το θαλασσοαποκλεισμό που περάσανε και την ταλαιπωρία της παράδοσης  και τα φαγητά ένα γύρω είναι αλλού ντ' αλλού,σαν τα δέματα της courier...
Με τις υγείες μας-σας-τους!

Πολύχρωμη έμπνευση

"Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά", θα μπορούσα να συμφωνήσω αν καμία φορά από το τίποτα δεν έβγαινε  και κάτι καλό.
Έτσι λοιπόν σε μία λουλουδοεξάσκηση βγήκαν κάμποσα τριανταφυλάκια.
Έμειναν στην άκρη.
Σήμερα αφού καταπιάστηκα με διάφορα (όλα και τίποτα) είπα να κάνω συμμάζεμα του χώρου και λυπήθηκα να τα πετάξω.
Κάπου παραπέρα είχε μείνει μία ξεχαρβαλωμένη συρμάτινη κρεμάστρα (ναι, από τις γνωστές) και τότε ιδέα έλαμψε ξαφνικά!
Πλέχτηκε ένα ειδύλλιο!
 Για δείτε...άδικο έχω;

σύρματινη κρεμάστρα με λουλουδάκια απο χαρτί περιοδικών

Συγχωρήστε το φωτισμό  αλλά είναι νυχτερινή λήψη, βλέπετε δεν κρατιόμουν μέχρι να ξημερώσει ο Θεός την ημέρα...αφιερωμένη με πολύ αγάπη στη νυχτερινή μου παρέα  δημιουργίας!

Επ ευκαιρία (ευκαιρία στις 1 τη νύχτα!) να ευχαριστήσω για ένα βραβείο ακόμα που προστέθηκε (χαρισμένο από την συνήθη ύποπτη τελευταία) στη συλλογή, που για μένα η μόνη σημασία που έχει είναι η δική σας αγάπη κι εκτίμηση στις τυχόν ικανότητές μου και στο αποτέλεσμά τους.
Εμπνέομαι από ΌΛΟΥΣ ΕΣΆΣ και το αποδίδω σ όλους εσάς!
That's all and thank YOU! έτσι νάχει κάτι απο Hollywood η απονομή!
 Βραβείο έμπνευσης λοιπόν,  αλλά βλέποντας το θέμα κι επειδή το μυαλό μου τελευταία είχε "φορτώσει"  πολύ, θα μου επιτρέψετε να το συνοδεύσω με κάποια λόγια πάλι της Αλκυόνης Παπαδάκη αλλά που μας ταίριαξαν (του μυαλού και του βραβείου)

"Οι όρκοι των ανθρώπων μοιάζουν πολύ με τις πεταλούδες.

Πετούν για λίγο στην ψυχή, πίνουν το μέλι απο τους πόθους και τα όνειρά της κι ύστερα χάνονται. Πεθαίνουν. Σαν τις πολύχρωμες πεταλούδες"

Είχα άδικο;

Σαν τα τρελά πουλιά

" Ένα ζευγάρι μικρά, παράξενα πουλιά, μπορεί να ήταν αγριοπερίστερα ή γλαροπούλια, κάθισαν αρκετή ώρα στον ευκάλυπτο.

Πότε φλυαρούσαν, πηδώντας από το ένα κλαδί στο άλλο, πότε χαϊδεύονταν με τις φτερούγες τους, πότε έσμιγαν τις μύτες τους σαν να αντάλλασσαν φιλιά. Δυο παράξενα μικρά πουλιά.

Ύστερα πέρασε ένα θυμωμένο σύννεφο. Φύσηξε κι ένας αέρας δυνατός... Τα μικρά πουλιά τρόμαξαν. Έκαναν δυο τρεις γύρους πάνω από την αυλή του Ν. και πέταξαν μακριά... Χάθηκαν στον ουρανό.
Ένα ζευγάρι τρελά πουλιά. Μπορεί να ήταν και αγριοπερίστερα, η γλαροπούλια. Χάθηκαν...

 Ήρθαν ξαφνικά από το πουθενά και πήγαιναν ολοταχώς,  ξανά, στο πουθενά.
Μόνο ο γέρικος ευκάλυπτος απόμενε εκεί, καρφωμένος χρόνια και χρόνια στην τσιμεντένια αυλή για να αποχαιρετά με τ' απλωμένα κλαριά του τους ταξιδιώτες του πουθενά...
...Κι εκεί, στο βάθος της γκρίζας θάλασσας, χιλιάδες όνειρα περίμεναν στη ράδα.
Μέρες, μήνες, χρόνια...
Σ'  ένα μισογκρεμισμένο τοίχο κάποιος είχε γράψει με μεγάλα κόκκινα γράμματα "Έχω εσένα. Και αυτό μου φτάνει".

          Από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη

              "Τι σου είναι η αγάπη τελικά..."
Αφιερωμένο σ' όσους μπορούν να το νοιώσουν 
με την αγάπη μου!

Ενα βραβείο για μία αξέχαστη έξοδο!

Τόβλεπα να κυκλοφορεί στη γειτονιά, και μονολογούσα «αυτό τουλάχιστον δεν θα μου ρθει», νεολαία δεν είμαι για κραιπάλες, martini ούτως ή άλλως δεν πίνω (ή τουλάχιστον χωρίς τον George... no Martini, no party ) κι εκεί που νόμιζα ότι τη σκαπούλαρα, αφού κι η Έφη, η συνήθης ύποπτη, έκανε άλλες επιλογές, συνεχίζοντας αμέριμνη να τραγουδώ το Πάριον άσμα που μου χει κολλήσει τελευταία 

"εγωϊσμέ μου πόσο μίσος σου χρωστάωωω

εσύ την έδιωξες,

μα εγώώώ... κ.λ.π.,κ.λ.π. εγωισμέ μου δεύτερέ μου εαυτέέέ!" (α, είναι φρέσκο ρεπερτόριο)

… σβιννννννν μου σβουρήχτηκε απ αλλού! Πρόταση για μπαρότσαρκα, από μία καινούργια (ανθρωπολόγος πράμα) ήθελε επ' ευκαιρία να μάθει μία μου περιπετειώδη έξοδο!
Στο καπάκι και πριν συνέλθω από την πρώτη έκπληξη μου έρχεται δεύτερο κέρασμα: "από την κοπελιά απέναντι!" μου λέει ο ...μπάρμαν. Πριγκίπισσα  και περίεργη να σου πετύχει!!!
Και εκεί που είπα τέλειωσα...ντριν-ντριν! κουδούνι ποδηλάτου. φουριόζο εισέβαλε το Βικάκι  κι αρχίζει νέα κεράσματα ! ρε κορίτσια κάντε κράτει, είμαι κι άμαθη...
Ας όψεσθε τρελά θηλυκά...κι εγώ χείρου χειρότερη! Σπεύδω για την ανάρτηση να μην κεράσουν κι άλλες και τότε ντίρλα, έχουν να βγουν πολλά στη φόρα και δεν είμαστε τώρα για τέτοια.
Λοιπόν θα σας διηγηθώ κάτι που μου έτυχε και μέχρι σήμερα δε το ξεχνώ.
Όταν μέναμε Αθήνα, κι είχαμε την κόρη μου μωρό, βγαίναμε εναλλάξ για να κάνει κάποιος babysitting.
Μια τέτοια έξοδος ήταν, που μετά από μια ωραία βραδιά στην Πλάκα, ολίγον εν ευθυμία, ολίγον χαλαρή, γύριζα στο σπίτι σχεδόν 3 - 3+κάάάτι.  Ε, άμα έχουν έξοδο οι φαντάροι το γλεντάνε!
Είχαμε τότε ένα Citroen βατράχι, που μουλάρωνε κι έσβηνε και δεν ξανάπαιρνε μπροστά.
Πηγαίνοντας λοιπόν να παρκάρω στο Άλσος της Ν.Σμύρνης (δίπλα από το δρόμο που μέναμε), νέα οδηγός συν τοις άλλοις, μου μέέένειιιι!
Κρύος ιδρώτας μ' έλουσε. Κι όχι τίποτε άλλο, ήταν μισό στο δρόμο μισό στο πεζοδρόμιο και δεν θα μπορούσε να περάσει και το τρόλεϊ σε λίγες ώρες που θα ξεκίναγε συγκοινωνία. "Με βλέπουν και φρενάρουνε και σταματούν τα τραμ"! θα γινόταν ακριβώς
Κίνηση μηδέν. Τίποτε δεν φαινόταν στον ορίζοντα, ώσπου ξαφνικά ("ο απο μηχανής θεός" των αρχαίων τραγωδιών) σταματάει δίπλα μου ένα αυτοκίνητο κι ένας νεαρός με ρωτάει αν θέλω βοήθεια. Ήταν να μη θέλω;
Πράγματι, μπαίνει στ' αυτοκίνητο το βάζει μπροστά, τον ευχαριστώ μ ευγνωμοσύνη, φεύγουμε.
Πάω σπίτι τρέμοντας από την αναστάτωση και το άγχος, πέφτοντας στο κρεβάτι εξιστορώ εν περιλήψει την περιπέτειά μου στον κοιμισμένο σύζυγο, και προσπαθώ να πείσω και τον εαυτό μου να χαλαρώσει και να κοιμηθεί καθότι γραφείο την άλλη μέρα.
Δε περνά μισή ώρα, 3/4,  ντριννννν το κουδούνι της εσωτερικής πόρτας με επιμονή.
Αλαφιαστήκαμε (το -με θεωρείστε το υπερβολή, διότι η κοιμισμένη βασιλοπούλα δίπλα, εξακολουθούσε να κοιμάται ατάραχη)!  Συγχρόνως κτυπήματα  με το χέρι και μία φωνή να λέει «Αστυνομία»!
Πετάγομαι έντρομη (ούτε τότε χαμπάάάρι ...), τρέχω στην πόρτα, μισανοίγω, τρεις σκιές ένστολες, μου περνάνε μία υπηρεσιακή ταυτότητα για να πεισθώ, ανοίγω.

- Γνωρίζετε τον κύριο; η ερώτηση του οργάνου
Ευτυχώς που συγκρατώ φυσιογνωμίες και παρά το σκότος και το έρεβος είχα δει ότι ήταν ο νεαρός που με βοήθησε
- Ναι, λέω ξεψυχισμένα, με βοήθησε..., τι συμβαίνει;
- Σας βοήθησε και βρήκε αυτός το μπελά του, η απάντηση.
- Γιατί;
- Μάλλον μου έπεσαν τα κλειδιά μου μέσα στο αυτοκίνητό σας, η απάντηση του νεαρού, κι όχι τίποτ’ άλλο, στις 5 πετάω για Θεσσαλονίκη! Μπορείτε να πάμε μέχρι εκεί, ν ανοίξετε να τα ψάξουμε;

Με τις πυτζάμες εγώ (ούτε τότε!ααχ, φουντώνω & που το θυμάμαι) μπροστά με το νεαρό, τα όργανα ακολουθούντα, φτάσαμε, ανοίξαμε τ' αυτοκίνητο και πράγματι ανάμεσα στο κάθισμα του οδηγού και στο λεβιέ των ταχυτήτων βρέθηκαν τα ξένα κλειδιά.
- Κι ήταν ανάγκη να φέρεις την Αστυνομία μες το μαύρο ξημέρωμα; τον ρωτάω η αθώα
- Δε λέτε ευτυχώς που δεν είχατε αλλάξει διεύθυνση και σας βρήκαμε (φαντάσου τώρα να συνέβαινε που παραμένει εκείνη η ίδια!) και ύστερα πώς να έρθω να χτυπήσω ξημερώματα σ ένα σπίτι; αν έβγαινε κανένας σύζυγος έτοιμος για όλα, που να πιστέψει τι είχε συμβεί; Να κάνω το καλό να βρω και το μπελά μου;

Δεν είχε κι άδικο εδώ πού τα λέμε, εδώ εγώ που το έζησα και ... ααα, κι η "βασιλοπούλα" αν και δε συμμετείχε στο κωμειδύλλιο, τουλάχιστον το θυμάται!
Αν υποψιασθώ οτι χασκογελάτε και κάνετε πικάντικα σχολιάκια ... σας αφαλόκοψα. Έγιναν έτσι ακριβώς όπως σας τα λέω,δεν πρόσθεσα ούτε αφαίρεσα ΤΙ! Ορίστε μας !
Είναι απ αυτά που όπως λένε: μόνο σε μένα μπορούν να συμβούν! Τώρα που βραβεύτηκα και γι αυτό...

Κερνώ λοιπόν κι εγώ:

τον http://onirokosmos-art.blogspot.com/  που εξακολουθεί να μ' εμπαίζει!
το http://spirtokoyto.blogspot.com/ γιατί δεν έχει κολλήματα και τα λέει έξω απ τα δόντια
τη http://mikrikouzina.blogspot.com/ γιατί με τόσα λικέρ ένα Martini θα τη βλάψει;
τη http://lifebookmarks.blogspot.com/  να πάνε κάτω τα φαρμάκια που πίνει στην ξενητειά εξ αιτίας μας
το http://ploumidi.blogspot.com/ και κι επιτέλους μας κάνει την τιμή να εμφανισθεί και μας φωτίσει!αρκετά ανεχτήκαμε εκείνο το ψωμί-φωτιστικό!

Χαμηλές πτήσεις

“Απο Μάρτη Καλοκαίρι και απο Αυγουστο Χειμώνα”, λέει ο λαός κι εγω μπορεί να μην πηγαίνω για Καλοκαίρι,ούτε πάντως και για Χριστούγενννα...προετοιμάζομαι για Καθαροδευτέρα! 

Κι εξηγούμαι να μην παρεξηγούμαι.

Η φίλη Ρένα Χριστοδούλου, αφού μάζεψε όλα τα θαλασσόξυλα απο τις παραλίες και έφτιαξε μοναδικά πράγματα,αποφάσισε να το γυρίσει στα χειμερινά σπόρ...

Και πάνω στην άχαρη δουλειά του κατεβάσματος των χειμερινών ρούχων(τι slalom σε πίστες νομίζατε;)... έγινε το κακό!

Δεν έπαθε τίποτε καλέ μην ανησυχείτε,για μας τις υπόλοιπες ν ανησυχήσετε.

Επεσε τετ α τετ (τώρα η Σωσώ θα μου βάλει τις φωνές πώς αγνόησα την γαλλική γραφή,αυτό τώρα μας μάρανε) λοιπόν  με κρεμάστρες καθαριστηρίου! Αυτές τις συρμάτινες,που δε λένε να πάθουν τίποτε, αν είναι να πληρώνεις χρυσές άλλες, σπάνε για ψύλλου πήδημα.

Τέλος πάντων γαλουχημένη με τη ρακοσυλλεκτική φιλοσοφία του “δεν πετάμε τίποτε” η Ρένα έπαθε ένα ντουβρουτζά με τις κρεμάστρες και σκαρφίστηκε ένα "παιχνίδι".

 

Όοοχιιι ελεύθερο θέμα (σιγά μη μας άφηνε αμολυτές) είχε πρότζεκτ το πράμα (μη κοιτάτε που άλλες δεν ήταν προσεκτικές στο τι ήθελε να πει ο ποιητής και αυτοσχεδίασαν...αυτές αι μωραί παρθέναι, δε θα πάρουν δώρο καπάκι,να εξηγούμαστε Ρένα).

Είχε ...φαεινή ιδέα, λοιπόν, να τις μετατρέψει σε φωτιστικά!!!

Μόλις είδα την ανάρτηση,σφύριξα αδιάφορα κι έκοψα λάσπη πριν να με πάρει χαμπάρι.

Ελα μου όμως που ως φαίνεται μ έχει μεγάλη εμπιστοσύνη οτι ο νους μου κατεβάζει και μίαν ωραίαν πρωϊα με καλεί δια σχολίου να συμμετέχω!

Γλουπ! Τώώώρα; ούτε σφύριγμα παίρνει, ούτε μέσες λύσεις. Κι αντί να την ευχαριστήσω ευγενικά για την υπερβολική εμπιστοσύνη, αλλά ..."ευχαριστώ δε θα πάρω", αποδέχθηκα ευχαριστώντας την!

Οτι θέλω γιατρό είναι πλέον γεγονός, αλλά έχω κι εγω τα δίκια μου. Αποτοξινώνομαι απο την πίεση με τις δημιουργίες, βρε παιδιά!

Κι εκεί που σκεφτόμουν τι να φτιάξω, διότι η μανδάμ ήδη το έφτιαξε, απλά στις “τα ζώα μου αργά” έδωσε διορία ενα μήνα!

Εκεί λοιπόν που στεφανάκια ξεκαθαρίσαμε δεν ήθελε, σταντ σημειώσεων δεν ήθελε, δέντρο Χριστουγεννιάτικο (που είχα και περσυνή προυπηρεσία) δεν ήθελε,ντε και καλά φωτιστικό...είδα

κι εγω το φως τ αληθινό! Εμ μόνο η Ρένα θα τοχει μονοπώλιο;

Χαρταετός!

Είπα λοιπόν να τον εξελίξω, να μην το κάνω μονόφατσο,να τον κάνω τρισδιάστατο, να μπαίνει μέσα το φως.Τώρα αν θα καεί,κακό της κεφαλής του (μπορεί και της δικής μου αλλά ας μην κακομελετάμε)

Εγω μία φορά παιδεύτηκα ώώώρες, κόλλησα , κολλήθηκα πάνω στον χαρταετό, χρησιμοποίησα και ο,τι κορδέλα είχα μαζέψει απο τα hondoδώρα,

έβαλα και το κατι τίς μου να μην πάει  άκλαυτος κι αστόλιστος, αλλά τί να κάνεις σ ένα χαρτί που απο δω κολλαγε κι απο εκεί... κόλλαγες;

Τελικά ένα πράγμα διαπίστωσα : οτι δημιουργία χωρίς να ξεβαφτιστώ δε μου βγαίνει. 

Με τραβάνε τα δύσκολα βρε παιδί μου!  εκείίί... κόλλα με να σε κολλώ ν ανεβούμε στο βουνό, για Πολύγυρο με βλέπω...Ρενα σούρχομαι!

Ετσι ενώ εσείς φτιάχνετε χριστουγεννιάτικα, εγω ετοιμάστηκα για την Καθαροδευτέρα,γιατί για φωτιστικό ...λίγα τα ψωμιά του.

              Αλλάάά...τι έχετε να πείτε;;;

Ρένα πρόταση μας είπες οχι design για το Interni, εκεί ας την προχωρήσουν άλλοι ειδικώτεροι την ιδέα μου, εμένα και πολύ μου και καλά μου μέχρι εδώ που την έφτασα, κι έχε χάρη που δεν είμαι εκδικητικό άτομο...

Με τούτα και με κείνα η Ρούλα Σμαραγδένια περιμένει ακόμα το cd που κέρδισε. Και στην Ινδία να πήγαινα για τα σμαράγδια τόσο καιρό θάχα γυρίσει. Συγγνωμη Ρουλάκι, αλλά βλέπεις...ανωτέρα βία, τώρα πετάω αετό !

Υ.Γ. Υλικά που χρησιμοποίησα:

- 2 συρμάτινες κρεμάστρες

- χαρτί ψησίματος ήτοι λαδόκολλα λευκή

- χαρτοπετσέτα

- κόλλα

- κορδέλες

Εγω λείπω απο πάνω του γιατί τελικά ξεκόλλησα!
α, και φωτογραφίες απο τα στάδια της διαδικασίας δεν έχω, γιατί δεν διαθέτω προσωπικό φωτογράφο (μόνο paparazzi με κυνηγούν, οι "συγκάτοικοι" μ αφήνουν μόνη στην τρέλλα μου) και δεν είχα σκοπό να καταστρέψω ΚΑΙ τη φωτογραφική. 

Αυτά και εις άλλα με υγεία, και τα μυαλά... στις κρεμάστρες!

 *******************************************************

Να ευχαριστήσω απο καρδιάς  τη Ρένα  που με τίμησε μ αυτό το φλογερό βραβείο.

Ευχαριστώ για την αγάπη και την εκτίμηση που δείχνετε  στα όποια μου έργα και συνεχίζετε να ανταμείβετε το παθος μου!
Χαρίζετε σ' όσες φίλες παθιάζονται μ' αυτό που κάνουν!

Στάχτη και μπούρμπερη...

Δυστυχώς η σημερινή μου ανάρτηση με μία αποτυχημένη δημιουργία έρχεται να συμπέσει με την παραδοχή αποτυχίας της Χώρας. 

Ο τίτλος, ίδιος απο την πρωτη στιγμή που την έγραψα, υπογραμίζει μελανά και τα γεγονότα των τελευταίων δραματικών ωρών. Δεν τον αλλάζω, με εκφράζει και μας εκφράζει.

Εγω τουλάχιστον παραδέχομαι την αποτυχία μου και αναλαμβάνω το κόστος,απλά να ευχηθώ το καλλίτερο για όλους μας και για να μη μαυρίσουμε περισσότερο ...

...γελάστε μαζί μου...

                                              ****
Σήμερα θα μπορούσα να σας πουλήσω μούρη, οτι αυτό που θα δείτε είναι μία τάχα μου δήθεν μου πρωτοποριακή τεχνική, που όλως παραδόξως, μόνο εγω έχω ανακαλύψει.

Ομως είμαι έντιμη και έτσι θέλω να παραμείνω απέναντι σας. 

Κι όπως με υπερηφάνεια δείχνουμε τα καλά μας, έτσι θα πρέπει να δείχνουμε τα στραπάτσα μας, για να διδάσκουμε και να διδασκόμαστε απο τα λάθη μας. Μόνο οι άπραγοι δε κάνουν λάθη κι εμείς είμαστε υπερδραστήριες.

Λοιπόν κανονικά, θάπρεπε να πω οτι "καινούργιο είναι το κόσκινο ψηλά είναι κρεμασμένο",

αλλά προς το παρόν κρέμασε τις αντοχές μου κι αυτό παραμένει παροπλισμένο για τιμωρία.

Το αγόρασα με πολύ χαρά απο τη Βυτίνα, απο το πολύ όμορφο και πλούσιο μαγαζί της φίλης μου της Νίκης. Και με χαρά το ξεκίνησα, αλλά κατέληξε σε πανωλεθρία!

Σκέφτηκα νάχει την όψη του πολυκαιρισμένου κι έτσι είπα να χρησιμοποιήσω πάστα κρακελέ (πάστα που κάνει σκασίματα μόνη της χωρίς άλλο συστατικό). 

Ελα όμως που άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλαι δε βουλαί...πάστας! Ήταν θεόξερη...γκρρρρρρρρ.  Ηδη όμως είχα χρησιμοποιήσει το ειδικό  αστάρι και δε μπορούσα να κάνω πίσω.

Προσπάθειες λοιπόν, ρευστοποίησης. Ανθρακες ο θησαυρός! Κάτι κατάφερα, αφού αχρήστεψα τη φραπιέρα (για να χτυπήσω τα κομπάκια-άρες)

- "ας το βάλω" σκέφτηκα "να δω τι αντίδραση θα κάνει".

Αρχισε να ρέει δώθε κείθε. 

-"Αστο" ξανασκέφτηκα  "θα το γυαλοχαρτίσω οταν στεγνώσει και θα εξομαλύνω τις ανισότητες".

Ναι; πως το θέλατε; Οταν στέγνωσε δεν έφευγε ούτε βουνό,ούτε λοφάκι !

Νοιώθω το εγκεφαλικό προ των θυρών... Συνεχίζω...με τι καρδιά να συνεχίσω που μου είχαν κοπεί τα πόδια; 

-"Θα καλύψω οτι μπορώ" σκέφτηκα "με το μοτίβο.Οπου βουνό και λόγγος θα το "κλέψω".

Τελος πάντων το βλαμένο αρχίζει και σκάει. Αν ήταν καλό...θα το πιανε η "μούγκα"! 

-"Αφού σκάει"  σκέφτηκα παρά την κατάστασή του "ας κάνω μία προσπάθεια ακόμα, να  κάνω υποψία κρέμας τους σβώλους και να ξαναχτίσω την επιφάνεια".

Τσάτρα πάτρα,κάτι έγινε ή πήγε να γίνει,όμως δε μπορούσε να πάει σ όλα τα σημεία. 

-"Μικρό το κακό" σκέφτηκα (ξέρω η πολύ σκέψη τρώει τον αφέντη,αλλά έπρεπε να βρω λύσεις), "εδώ άλλα κι άλλα δεν έχει, τα κενά θα με πειράξουν; θα καλυφθούν με πατίνα"...ξαναγκρρρρρ

Εχω βάλει ήδη το μοτίβο, που κόντεψα εγω να γίνω περικοκλάδα απο το κοψε με το ψαλιδάκι σιγά-σιγά και με προσοχή! Οταν ήρθε η ώρα της πατίνας...φούμο να του ριχνα επάνω, τέτοια επιτυχία δε θα είχα!

Το καπνισμένο τσουκάλι!!! πιο μπαρουτοκαπνισμένο δε μπορούσε να γίνει. Πού να φύγει και πως να φύγει το περίσσιο; Με τίποτα...μουλάρι κανονικό! Αντε να περάσω ακρυλικό απο πάνω μήπως μετριάσω το κάπνισμα...ούτε κι αυτό έπιασε.

Μετά πολλών βασάνων,αποφάσισα οτι η κατάσταση δε σώζεται και προτου εξαντλήσω όλα μου τα υλικά αποθέματα,εγκατέλειψα την προσπάθεια, μέχρι που να φάω καμιά  φλασιά και να το κάνω απο την αρχή, γιατί αυτό θα γίνει, όχι όμως τώρα, που τα νεύρα παίζουν μαντολίνο.

Τελικό δίδαγμα: πριν ξεκινήσετε και χρησιμοποιήσετε τα υλικά ελέγξτε την καλή τους κατάσταση, προετοιμάστε άψογα και χωρίς εκπτώσεις το αντικείμενο, γιατί λίγα πράγματα διορθώνονται εκ των υστέρων,οταν η πατάτα έχει γίνει Ή φτού κι απ την αρχή!

Υ.Γ.
Ασχετο με τη σημερινή ανάρτηση αλλά απο καιρό θέλω να βρω τρόπο να το πω. 
Ευχαριστώ για τον καταιγισμό  μηνυμάτων και αιτημάτων φιλίας που μου στέλετε στο FB ΟΜΩΣ το συγκεκριμένο μέσον είναι κάτι που δεν με εκφράζει και ο λογαριασμός άνοιξε προς χάρη μιας αγαπημένης φιλης.  
Δεν έχω σκοπό να τον διατηρήσω και μου είναι αδιάφορος απο την πρώτη στιγμή. 
Μην με παρεξηγείσετε λοιπόν αν δε λαμβάνετε αποδοχή ή απαντηση, δεν αδιαφορώ για Σας, αλλά για το συγκεριμένο τρόπο κοινωνικής δικτύωσης που ουδέποτε με συγκίνησε.

Facebook  Χαράς ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, εγω είμαι ΕΔΩ! 

Την αγάπη μου