Λαμπαδηδρομίες

Λαμπαδιάσαμε!

Και δεν εννοώ οτι  καήκαμε.
Ξέρω, ξέρω ο αγώνας της λαμπάδας καλά κρατεί, δεν φταίω δεν  είμαι βραδύκαυστο φυτίλι, αλλά ας όψεται...
Τελος πάντων, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, είπα να ακολουθήσω τουλάχιστον τούτο το αντέτι και να ετοιμάσω λαμπαδίτσες για τους συναδέλφους και για τα αγαπημένα μου  πρόσωπα, όπως κάθε χρόνο.
Κι επειδή όλοι είναι σε μια ηλικία άνω των 15, έχω καταργήσει τις ογκώδεις λαμπάδες που θυμίζουν τόρτσες και έχω επικεντρωθεί στα κεράκια.
Λεπτά, λιτά, φίνα και φέτος με χρώμα και  άρωμα βανίλιας!
Μοσκοβόλισε ο τόπος όσο τις έφτιαχνα και μου φτιαχναν  κι αυτές τη διάθεση, ανταποδίδοντας!
Σ' αλλες χρησιμοποίησα υλικά ανακύκλωσης

(χαρτί απο πρόσκληση γάμου! Οταν θα καίγεται το κεράκι θάναι σαν να λέει "λυώνω για σένα σαν το κεράκι της Λαμπρής!"),

σ΄ άλλες χαρτομάντηλο πλουμιστό και πασχαλινό.
Κι επειδή είναι λιτές απο μόνες τους, το αμπαλαζ είναι πιο φανταχτερό στέλνοντας Αναστάσιμο  μήνυμα!

λαμπαδομπουκέτο

" Λάμπουν λαμπάδες.

Λαμπρή. Σε κάθε χέρι

Φυτρώνει ένα φως" 

Χωνάκια σε φλούο χρωματισμούς σε συνδυασμό  με χαρτιά αφής!

ένα απ΄ τα πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους

Ελπίζω να σας αρέσουν.

Υ.Γ. το επίκαιρο ποίημα ανήκει στο Νίκο Σιδέρη και είναι απο εδώ

Ευχαριστώ τη myhome για το ανοιξιάτικο αυτό βραβείο

αφιερωμένο σ όλους τους φίλους για ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!
και τη ΡΕΝΑ μας γι αυτό:

ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΠΡΙΟΥ!!! όχι παίζουμε...αν τολμάτε ξανασχολιάστε!
Το ίδιο απο τη Faidra και το oniroΜαριαννάκι μου!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ & για όποιο λόγο.

Απο δω παν΄ κι οι άλλοι...

Όταν φίλοι μου έχετε ένα τόόόσο μεγάλο σπίτι, σαν αυτό...

decoupage  σε πέτρα (χαρτοπετσέτα+ υγρό γυαλί)

οφείλετε να διευκολύνετε τους επισκέπτες σας, να μη χάνονται στους πολυδαίδαλους διαδρόμους του.
Είναι ολίγον άκομψο να σας ρωτούν πού είναι τα ιδιαίτερα διαμερίσματα που θάθελαν να επισκεφθούν για προσωπική ανάγκη, αν όμως δουν αυτό;;;...

decoupage χαρτοπετσετας και ανάγλυφα σε mdf

λύνετε το πρόβλημα!

Επίσης η κουζίνα,  αποκτά άποψη μ αυτό εδώ...

παλαίωση σε ξύλο με decoupage ριζόχαρτου

Ξέρει ο άλλος τι να περιμένει.
 “Παραδοσιακή” , σου λέει μετά.

Ασε οταν έχεις ένα εργαστήρι, καλή ώρα σαν εμένα...να μην έχει το διακριτικό του;
ορίστε λοιπόν κι αυτό:

decoupage με ριζόχαρτο σε ξύλο, stencil και πατίνα

Οσο για την πόρτα που διαφυλάσει τη  νυφική παστάδα απο αδιάκριτα βλέματα, τι θα λέγατε για κάτι σαν αυτό;

παλαίωση σε ξύλο και decoupage με χαρτοπετσέτα

Υπονοεί πολλά...μέχρι πότε δε λέει, αλλά η πρόθεση μετράει.
Ελπίζω να συμφωνείτε.

Χαίρε...

Με τη χθεσινή  ανάρτηση απέτυχα παταγωδώς να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται , η σωτηρία της ψυχής φαντάζει πλέον μακρινό όνειρο.
Mέχρι κι ο blogger  πήρε την εκδίκησή του  αρνούμενος  να δημοσιεύσει περαιτέρω σχόλια.
Kάνω μία ύστατη προσπάθεια μεταμέλειας, μια που οι ένοχοι της ακολασίας μου απουσιάζουν.
Η αλήθεια είναι οτι ουδέποτε πίστευα αναρτώντας τα ερωτηματολόγια οτι θα  δινόταν η παραμικρή σημασία. Μία διεκπεραίωση θεωρούσα οτι έκανα, μιας ανειλημμένης υποχρέωσης.
Όμως παραπλανήθηκα οικτρά!
Ας επικεντρωθούμε λοιπόν τώρα στο ζητούμενο.
 Πλησιάζουμε!
Πού;
Πού αλλού; στην τέλεση του μυστηρίου, στην Αναγέννηση, στο Πάσχα!!!
Όποιος με γνωρίζει,  ξέρει τη λατρεία μου γι αυτό, πόσο ανυπόμονα το καρτερούσα όλα τα χρόνια μέχρι σήμερα, πόσο ευλαβικά παρακολουθούσα τις τελετουργίες, πόσο προετοιμαζόμουν από τους Χαιρετισμούς της Παναγίας στο μικρό μας οικογενειακό ξωκλήσι!

Αγ. Γιάννης ο Χρυσόστομος

Ενα ξωκλήσι που θάναι δε θάναι 30τ.μ, οικοδομημένο το 1896 απο τους  προπαππούδες

που ήρθαν στην περιοχή σ΄ αναζήτηση καλλίτερης τύχης (εσωτερική μετανάστευση και τότε), χωρίς φως μέχρι και σήμερα.
Εμείς παιδιά, στο μικρό του προαύλιο κάναμε τις  παιδικές μας συγκεντρώσεις και τα πρώτα ξεμοναχιάσματα (δεν μας αφορούσαν τότε οι θρησκευτικές τελετές) εκεί ήταν κι ο τόπος που εγώ αποτραβιόμουν ζωγραφικά!
Σε κλίμα μυσταγωγίας  τελούσαμε  πάντα τους  Χαιρετισμούς.
Χωράει δε χωράει 10-15 νοματαίους, κι αυτό μαζί με την έλλειψη ηλεκτροφωτισμού,

μόνο με το φως των κεριών και τη μαγική Δύση του Ηλίου, τους κάνει πιο μυσταγωγικούς.
Οι Ύμνοι προς την Παναγία  "Ρόδον το αμάραντον , χαίρε..."  ακούγονται αλλιώς, τα πρόσωπα των Αγίων γλυκαίνουν στο φως των κεριών

και οι υμνωδίες μπερδεύονται με τα αρώματα του λιβανιού και των λουλουδιών και μετουσιώνονται σε εκ βάθους προσευχή.
Πάντα στο τέλος,  η οικογένεια προσέφερε στους προσκυνητές Μελαχρινό ή γλυκό του φτωχού,όπως αλλιώς λέγεται,

 που στο βιολετί απόβραδο, δημιουργώντας πηγαδάκια καθισμένοι στα πεζούλια, απολάμβαναν τις τελευταίες αχτίδες του ήλιου πριν μας αποχαιρετήσει

Η φύση τ΄ άπλωσε ήδη το γιορτινό τραπεζομάντιλο.

Αναγεννάται σιγά-σιγά στέλνοντας ελπιδοφόρα μηνύματα όπου τα χρειάζονται. 

Τ΄ αντέτι  δεν τηρήθηκε φέτος, επειδή ηχηρές απουσίες  δε το επέτρεψαν,  η γαλήνη όμως κι η ομορφιά που χύνεται στις ψυχές μας απ αυτές τις αναμνήσεις είναι αδιάλειπτη.
Το κλειδί, καρτερεί το επόμενο χέρι που θα ανοίξει την πόρτα της καρδιάς

και θ΄ αφουγκραστεί ... 

"Ανυμνούμεν σε βοώντες

 Χαίρε, όχημα Ηλίου του νοητού..."

Τι ψυχή θα παραδώσεις;

Είχατε δεν είχατε πάλι στην εξομολόγηση το ρίξαμε.
Τι κακό κι ετούτο που με βρήκε!
Βρε κορίτσια με τόση εξομολόγηση δεν ανοίγουμε ένα εξομολογητήριο

να μην τρέχουμε κάθε τρείς και λίγο;
Κοιτάξτε η Κυρία νάζι!
Κι αν ήταν να τα έβγαζα απο μέσα μου να ξεφούντωνα, πάει στο καλό, αλλά...χωρίς κέρδος κέρατα! Ισως τότε, με εμπνεύσει το περιβάλλον.
Δεν το λένε εξομολόγηση λέει το καινούργιο, αλλα tag;
Σόρρυ, δεν ήξερα η κολασμένη, αλλά  μην παίρνετε κι όρκο και είναι και Σαρακοστή!

Λοιπόν αρχίζουμε εξέταση  3ου βαθμού και φυσικά απο τη  soft επιλογή  της Εύας (όχι θα την πατούσα νόμιζες)

1. Πού ονειρεύεσαι να  ταξιδέψεις;

Στην Ιταλία. Υπόσχεση ζωής που δε βλέπω να τηρώ

 2. Ποιες διακοπές σου έμειναν αξέχαστες;

Εκτός των παιδικών μου χρονων, ο χρονος της Ιταλίας δεν αντικαθίσταται απο τίποτε και κανένα

3. Τι περιοδικό διαβάζεις, ή βιβλία, συνήθως; 

Διακόσμησης (κόλλημα) Μαγειρικής και βιβλία πλην ιστορικών (με κουράζουν)

4. Πως περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;

Decoupage, ζωγραφική (ας όψεται...) Ζαχαροπλαστική (επανακάμπτει σιγά-σιγά)

5. Πιστεύεις ότι η φύση μας δίνει ζωή; 

ναι, γι αυτό κι εμείς απο εκδίκηση την κακοποιούμε

6.Σου αρέσει να μαθαίνεις καινούργια πράγματα; αναφέρομαι στα ενδιαφέροντά σου. Φυσικά, γιατί βαριέμαι εύκολα την επανάληψηαρκεί να μη με βάλεις να δω βιντεάκια καλλίτερα καταναγκαστικά έργα

 7 Σε ποια ταινία θα ήθελες να πρωταγωνιστήσεις

Δεσποινίς διευθυντής! Μ αρέσει η εναλλαγή απο το υπηρεσιακό στο γατίσιο

8)   Ποιο στυλ διασκέδασης σου ταιριάζει

Τώρα πια χαλαρά

9)   Τι θα ήθελες να αλλάξεις πάνω σου

Εχω ακόμα περιθώρια; Με τα μαλλιά μου παίζω κατά καιρούς κι αυτά ως προς το χρώμα, ούτε το μήκος δε μου κάνει τη χάρη!

10)   Τι είναι αυτό που σου ξεσηκώνει τη διάθεση

αν είμαι εγω καλά,  δεν μου χρειάζεται τίποτε, φτιάχνομαι απο μόνη μου!

11)  Το σπίτι των ονείρων σου

ενα μικρό σπίτι δίπλα στη θάλασσα

Σειρά έχει  Το ερωτηματολόγιο της φαίδρας

Τι θα κάνω σήμερα....

1. ... για να νιώσω περισσότερο χαρούμενη ? 
Ο,τι αγαπώ και μ ευχαριστεί και δεν θα κάνω μαύρες σκέψεις

2. ... για να κάνω έναν δικό μου άνθρωπο ευτυχισμένο ? 
Αυτό που ξέρω οτι θάθελε

3. ... για να νιώσω τη χαρά της ικανοποίησης ? 
Είμαι ικανοποιημένη αν κάνω αυτό που λέει η καρδιά μου

4. ... για να γελάσω με την καρδιά μου ? 
Αυτό το φροντίζουν οι καλοί φίλοι με τα εύστοχα αστεία τους

5. ... για να βοηθήσω να σωθεί το περιβάλλον που ζω ?
 Ενας κούκος φέρνει την Άνοιξη; θα το προσπαθήσω τλπ....

6. ... για να συμπαρασταθώ σε όσους είναι λυπημένοι ? 
Θάμαι εκεί ακόμα και χωρίς να μιλάω

7. ... για να ξεχάσω ότι έχουμε κρίση ?
 Προς το παρόν τ αντιπαρέρχομαι (άγνωστο πως)

8. ... για να πετύχω ένα μικρό μου στόχο ? 
Αρκεί να το θέλω πολύ!

9. ... για να μην προσβάλλω αυτόν που είναι διαφορετικός ? 
Ποτέ δεν έχω πρόθεση να προσβάλω κανέναν, στους διαφορετικούς δε έχω ιδιαίτερη ευαισθησία

10. ... για να βοηθήσω ένα παιδί που με έχει ανάγκη ? 
Ο,τι θα περνούσε απ το χέρι μου. Τα παιδιά δεν πρέπει να υποφέρουν ποτέ και για τίποτα. 

11. ...για να βελτιωθώ σαν άνθρωπος έστω και λίγο ? 
Κάνω καθημερινές προσπάθειες, τίποτε δε θεωρώ τέλειο και μη αναστρέψιμο

Νο3 κατά σειράν εμφανίσεως  Κική!

Θα το καταλαβαίνατε (όσοι έχετε την ευτυχία της γνωριμίας της) κι ας μην σας το λεγα απο τις... εύστοχες ερωτήσεις τις! Βέβαια μετά απο αυτό μόνο κοινώνισμα δεν έχει, αλλά χρώστα χάρη ...

Πόσες φορές έχεις κάψει φαγητό λόγω του facebook ή του μπλογκ; ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ ΤΩΡΑ!

1. Δυστυχώς επαληθεύτηκε η βρωμόστομη, που τάχα μου τοπε να με συνετίσει, ευτυχώς λίγες ...προς το παρόν!
   
   
   2) Πες ένα γλυκό/φαγητό που απέτυχε τελευταία στιγμή και δεν ήξερες τι να κάνεις, αφού το ετοίμαζες για δώρο! Τι έκανες μετά την αποτυχία; 
   
   
   Αγόρασα άμεσα απο το γειτονικώτερο εστιατόριο. Κλέφτες θα γίνουν οι άνθρωποι με τέτοια κρίση;
   
   
   3) Φαντάσου ένα τουρτοπόλεμο (αλά Βέγγο). Σε ποιον/ποιους θα ήθελες να πετάξεις τούρτες; (γιατί νιώθω πως ξέρω την απάντηση ήδη;) άει γειάσου!αλλά Τούρτες;;; χάθηκαν οι καβαλίνες;   μη τους γλυκάνουμε κιόλας!
   
   
   
   
   4) Πας ραντεβού για να γνωρίσεις μια/έναν μπλόγκερ και σου βγαίνει psycho. Τι δικαιολογία λες για να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια;
   
   
     “Φοβάμαι πως ξέχασα το μάτι της κουζίνας αναμένο.Με συγχωρείς έτσι;” τώρα τρέχουμε!
   
   
   5) Πας για δουλειά και την ώρα που φτάνεις, ανακαλύπτεις έναν λεκέ επάνω σου από λάδι/ζύμη κλπ. (Μαντέψτε ποια το παθαίνει συχνά τελευταία). Εμ χρυσή μου, τι θες κι εσύ και είσαι κλεισμένη συνεχώς στην κουζίνα; Κοιτάξου και στον καθρέφτη πριν φύγεις; Τι δικαιολογία ετοιμάζεις για όποιον ρωτήσει;
   
   
   Φτουυυυυυυ, πώς έγινε και δε το είδα;;;;
   
   
   6) Συνεχίζοντας το παραπάνω: πώς κρύβεις τον λεκέ;
   
   
     Και γιατί να τον κρύψωμεν άλλωστε;
   
   
   7) Παραγγέλνεις σε εστιατόριο μπριζόλα και αυτή που σου φέρνουν είναι τίγκα στο αίμα. Μόνο που δεν βελάζει το ζωντανό. Τι κάνεις; 
   
   
     θα του έλεγα με το σαγηνευτικότερο των χαμογέλων μου “Μήπως θάθελε λίγο ακόμα στο σολάριουμ;” εγω σου λέω θα μου έφερνε άλλη επειγόντως! (Αμφιβάλεις Κικίτσααα;;;)
   
   
   8) Βγαίνεις ραντεβού με τον άντρα των ονείρων σου και στο πρώτο χαμόγελο, βλέπεις ένα τεράστιο φύλλο μαϊντανού στα δοντάκια του. Ξεσπάς σε γέλια άθελά σου και.........; Το λες; Τι λες;
   
   
     “Ανθίζεις απο τη χαρά σου που με συναντάς;” Αλήθεια γιατί είναι τόσο κακό ένα τόσο δα χορταράκι;
   
   
   9) Έρχεται η παραγγελία σου στο εστιατόριο. Καθώς πλησιάζει ο σερβιτόρος, γλυστράει, αναποδογυρίζει το δίσκο και σε κάνει από πάνω ως κάτω σως μορνέ! Τι κάνεις; 
   
   
     Να τη γλείψω θαταν καλή ιδέα; μόνο που δε γνωρίζω τη σως να ξέρω αν θα μ αρέσει
   
   
   10) Έχεις ένα επαγγελματικό ραντεβού το βράδυ. Και της το ΄πες της άτιμης της μάνας σου: ΜΗ ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΦΑΣΟΛΑΔΑ! Κι έφτιαξε. Την έφαγες λοιπόν, διότι η μαμά είναι καταπιεστική και πας στο ραντεβού. Σου πέφτει το στυλό ή δεν ξέρω κι εγώ τι, σκύβεις να το πάρει και....πρρρρρρρρρρρρ! Σου ξεφεύγει μία! Για ν' ακούσω δικαιολογία!
   
   
   Τιιιιι Σκίστηκε η ραφή της φούστας;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
   
   
   11) Δεν χωνεύεις κάποιον. Τι φαγητό/γλυκό του φτιάχνεις, ή τι κάνεις στο φαγητό//γλυκό που το σερβίρεις; 
   
   
   Και γιατί να τον τραπεζώσω αφού δε τον χωνεύω; να κουρασθώ κι απο πάνω;Πριτς (εδώ δεν δικαιολογούμαι)
   

   
   
   Και τέλος (ελπίζω να μην υπάρξει άλλη) η Ginger πιο σώφρων της προηγουμένης αλλά παθιασμένη (φταίει το Ιόνιο)
   
   
   1. Tι θα σ'εκανε να ευχόσουν να ζήσεις 100 χρόνια ακόμα?  (τι όχι ποιός) 
      Να ζήσω περισσότερο τη ΖΩΗ!
   2. Τι σου χαλάει τη μέρα όσο τίποτα άλλο?  (τι όχι ποιός)
      Η προσβλητική συμπεριφορά, η αχαριστία και η αγένεια
   3. Ποιό βασικό στοιχείο της ζωής σου θα άλλαζες? 
      Μπορεί να γκρινιάζω πολλές φορές για διάφορα στην καθημερινότητά μου,οταν όμως μου λείψει κάτι αμέσως τ αναζητώ
   4. Ποιό όνειρό σου δεν πραγματοποιήθηκε ως τώρα και σε λυπεί αυτό? 
      Πάντα ενθουσιάζομαι μ ό,τι κάνω και το θεωρώ πραγματοποίηση κρυφού ονείρου. Δεν έχω κάποιο όνειρο απωθημένο
   5. Θα εγκατέλειπες ξαφνικά το blog σου χωρίς μιά ενημέρωση προς τους blog-o-φίλους σου? 
      Οπως απέδειξα πρόσφατα, μόνο αν πέθαινα ξαφνικά
   6. Κάποτε με διαβεβαίωσαν (χμ) πως όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι, υπάρχει κάτι που θα σε ανάγκαζε ν'αφαιρέσεις μιά ζωή (ανθρώπινη ή μη)? 
      Σέβομαι τη ζωή και λυπάμαι ακόμα και το λουλούδι όταν το κόβω
   7. Ποιά είναι η μεγαλύτερη θυσία που θα έκανες γιά μιά μεγάλη αγάπη ? 
      Νάχα κάνει και λίγες...άστο.
   8. Ποιά είναι η μεγαλύτερη τρέλλα που θα μπορούσες να κάνεις γιά έναν τρελλό έρωτα? 
      Θεωρώ οτι μόνο τρελλά έκανα και δεν υπάρχει τέλος οταν ερωτεύεσαι
   9. Εχεις αρνηθεί τη συγνώμη σου σε άνθρωπο που σε αγαπάει?  
      Αν ΝΑΙ, γιατί? 
      Δεν υπάρχει άνθρωπος να ζήτησε τη “συγγνώμη” μου και να μην την είχε,ακόμα κι αυτοί που δεν μ αγαπούσαν και το ήξερα.Δεν αντέχω τέτοια βάρη,με καταβάλλουν.
   10. Τι προσπαθείς να έχεις πάντα μαζί σου όπου και να πάς? 
       Καλή διάθεση να περάσω καλά.
   11. Ποιά ψυχολογική κατάσταση μισείς περισσότερο? 
       Την καταθλιπτική. Είναι κόντρα ρόλος για μένα
       
        
       

       Επειδή κατανοώ  την απέχθειά σας για  τούτες  τις ερωτήσεις που μεταφέρονται  απο την μία στην άλλη σαν εποχιακή ίωση, δεν θα σας ταλαιπωρήσω περισσότερο και δε θα σας υποβάλω  στο μαρτύριο των δικών μου ερωτήσεων, αλλωστε τόσες μέρες εξαντλήσαμε το θέμα, και δε θα επιλέξω ΚΑΜΙΑ!!! (έτσι είμαι εγω ζαβολιάρα, ας μη μ επιλέγατε)

       
       

       Αναπνεύστε ελεύθερα λοιπόν, μέχρι το επόμενο παιχνίδι!

       καλώς μας μπήκε η Άνοιξη και με το δεξί!!!

Buongiorno principessa!!!

Στην αρχή δεν την ήξερα (σάμπως ήξερα και καμιά σας, λέμε τώρα...) παρόλο  που όλο κι έριχνα κλεφτές ματιές στα ζωγραφικά blogs, με ζήλια φαρμακερή.
Ύστερα ήρθε στη ζωή μου η Σωσώ και μαζί μ αυτήν κι η ενημέρωση!
Μου την μελετούσε συχνά και τις συμβουλές που δίνει, χωρίς καν να της ζητηθούν.
Άρχισα δειλά-δειλά να την παρακολουθώ, ώσπου είδα εκείνο το παιδικό πορτραίτο και έμεινα να μαζεύω τα σαγόνια μου απ΄ τα πατώματα.
 Ούτε σκέψη για σχόλιο. Τρελή  είσαι; τι να της έγραφα; "τι ωραία που ζωγραφίζεις!"

ανάγλυφη λεπτομέρεια με decoupage χαρτιού σε αφρώδες υλικό

 ή κανένα άλλο κουλό κι άντε να μην έχω που να κρυφτώ.
Διακριτική παρακολούθηση ως ντετέκτιβ που παρακολουθώ παράνομο ζεύγος!
 Ώσπου το χτύπημα διπλάρωσε...
Γύρω στις γιορτές μας προσκάλεσε να ζωγραφίσουμε μαζί της (να την παρακολουθήσουμε εννοώ) ένα πίνακα με θέμα το νερό.
Εγώ άντε νάφτιαχνα καμία βρύση που θα ΄τρεχε και θα χρειαζόταν υδραυλικό ή λακκούβα με νερό, για τέτοια καλπάζουσα έμπνευση μιλάμε!
Εκείνη ξεκίνησε και οι σταγόνες της βροχής μου ράπιζαν το πρόσωπο.
Ξαναέμεινα άφωνη!

λεπτομέρειες με πατίνα και πεταλουδίτσα (απο κοφτάκι σχεδίων)

 Τι κάνει η γυναίκα!!!
Μου ρχόταν να πάω να γράψω στην άχνα του τζαμιού  "σ αγαπώ", όπως έκανα παιδί.
 Εκεί πια άφησα κατά μέρος τις ντροπές κι εξέφρασα τον θαυμασμό μου, άκρατο, ειλικρινή και τεράστιο.

ανάγλυφες λεπτομέρειες επι αμουλινοκαπακίου

Μου απάντησε όλο μετριοφροσύνη και ευχαριστίες ανταποδίδοντας τα εγκωμιαστικά σχόλια (!!!...άρχισα ν ανησυχώ και δε με διέψευσε. Μεταξύ μας ,δε πάει καλά! ) ...κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες που θάγραφε κι ο Ξανθούλης και μιλάμε για  ΤΟ  κόλλημα!

κεντρική λεπτομέρεια. Decoupage χαρτοπετσέτας & χαρτιού. Το καντράν απο χαρτί που έχει υποστεί επεξεργασία με νεσκαφέ!

Αρχισα να παρακολουθώ θερμά τα μαθήματά της και ν ανταποκρίνομαι στις απαιτήσεις τους, με ενθουσιασμό, με προσήλωση που εκείνη μου ενέπνεε.
Μου ξανάδωσε εφηβικό αέρα και μου φόρτωσε ξανά τα όνειρά μου στην πλάτη.Τα μαθήματά της έγιναν φωτεινά διαλείμματα στη μαυρίλα και το χιούμορ της (που διαθέτει πλούσιο) έγινε αιτία να ξανανιώσω πραγματική μαθήτρια, σκανταλιάρα αλλά και με υποχρεώσεις.
Με ενθάρρυνε,  διακριτικά, πιεστικά όποτε χρειαζόταν μ έσπρωχνε ν αναδυθώ στην επιφάνεια όταν έφτασα στα "κάτω" μου. Με συμβουλεύει, με διορθώνει, δεν μου χαϊδεύει αυτιά, άλλωστε έχει καταλάβει οτι έχω αισθητήριο και συνεννοούμαστε.
 "Οσο έχεις κέφι θάμαι εδώ" μου είπε κι εγώ ακόμα κι όταν δεν έχω,  βρίσκω για κείνην, να μην την διαψεύσω.
Καιρό γυρόφερνε μία παλέτα στα υπο κατασκευή μου, ώσπου βρήκα τι να την κάνω!!!

 Ενα Ρολόι για Κείνη!
όχι για γλύψιμο, άλλωστε ξέρει οτι δε το συνηθίζω.
Ούτε για να μετρά το χρόνο (άλλωστε είναι ΚΑΙ ...νήπιο!).
Οι καλλιτέχνες  πρέπει να αψηφούν  το χρόνο.

Πρέπει να βουτάνε μέσα στο χρώμα και να ξεχνιούνται, φτιάχνοντας ονειρικούς παραδείσους.
Ένα ρολόι για τις ώρες δημιουργίας, θυμίζοντάς της οτι η ζωή είναι ωραία ( La vita e bella! όπως η κοινή αγαπημένη ταινία) και να τη ζεί κάθε λεπτό κοντά σ αυτούς που αγαπά.
Με την αγάπη μου & την ευγνωμοσύνη μου, για το χρώμα που πρόσθεσε στη δική μου ζωή, για τα όνειρα αυτά που ξαράχνιασε, φυσώντας  από πάνω τους τη σκόνη του χρόνου και τα κανε να ξαναφτερουγίσουν.
Γιατί απ όλες τις κριτικές της  για τα έργα μου κρατάω ΜΙΑ ως πολυτιμώτερη, και την ευχαριστώ αν την είδε...γιατί ΝΑΙ, ο,τι κάνω το κάνω με ψυχή, με ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ, όπως και τούτο δω, μπορεί να μην είναι ο πίνακας της βροχής, αλλά είναι κάτι δικό μου και μόνο για κείνη, για να της λέει καθημερινά
Buongiorno principessa!!!

Ηλιε μου, ήλιε μου βασιλιά μου!

Οι μέρες τρεμοπαίζουν ανάμεσα στις αποχρώσεις του γκρίζου, που πότε ξανοίγει, πότε σκουραίνει!
Ποτέ δεν ήμουν οπαδός των μουντών χρωμάτων.
Πάντα μ άρεσαν τα φωτεινά, τα χαρούμενα, τα αισιόδοξα.

Σαν να μετάγγιζαν νιο αίμα στις φλέβες!
Ακόμα και τα χειμωνιάτικα μαύρα ρούχα τονίζονταν με κάτι έντονο, ένα κόκκινο της φωτιάς, ένα φρεζ, ποτέ σκέτο. Κι αμέσως το σύνολο "έσπαγε" και γινόταν παιχνιδιάρικο.
Ποτέ δεν έμενα "κάτω" ακόμα κι όταν έπεφτα.
Κοίταζα γύρω μου αν με είχαν δει, τίναζα βιαστικά τη σκόνη από τα ρούχα και συνέχιζα καμαρωτά, καταπίνοντας τη ντροπή μου, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε.
Έτσι και τώρα αναζήτησα κάτι να "σηκωθώ".
Λίγο  χρώμα, λίγο ήλιο βρε παιδιά !

Να τον κοιτάξω, να με κοιτάξει, να με ζεστάνει κι ας με κάψει. Το κάψιμο σε κάνει να νοιώθεις ζωντανές τις αισθήσεις σου. Το κρύο δεν το συμπαθώ επίσης, σαν τα ψυχρά χρώματα! Σε νεκρώνει.
Κι αυτό τον ήλιο μου τον πρόσφερε σαν ζεστό ρόφημα το Εικαστικό Καφενείο!

Η Κυρία πάντα ανεκτική μαζί μου, δεν την πείραξε καν οτι άφησα το μάθημα  και την "έκανα" για άλλες γειτονιές  (γιατί πάντα οι δάσκαλοι μου είχαν αδυναμία και μ άφηναν κι έκανα τα δικά μου ενθαρρύνοντάς με κιόλας; ίσως ήξεραν οτι δε ξεπερνούσα τα όρια) μου είπε :
 "Τόλμα! προχώρα ελεύθερα, κάνε αυτό που σ αρέσει. Ανέβα!"
Κάποτε έναν αντίστοιχο ήλιο είχα στείλει στην πέραν του Ατλαντικού όχθη, με την επισήμανση να ακολουθήσει ο νέος του κάτοχος τη φορά του Ηλιοτρόπιου: Να στρέψει το βλέμμα στον Ήλιο.
Να μην πάψει να αναζητά το ζωογόνο ΦΩΣ!

Αυτό κάνω κι εγώ τώρα.
Επικαλούμαι τη συνήθεια του Ηλιοτρόπιου. Κοιτάζω κατάματα τον ήλιο!
Η ζωγραφική μου ανακινεί  παιδικές θύμησες, το χέρι οδηγείται από την μνήμη, ελεύθερα, αβίαστα, χωρίς να βουλιάζει σε μολυσμένα έλη κι αυτό μου δίνει τ' οξυγόνο που χρειάζομαι.


"Τις ομορφιές που φύλαξες στης μνήμης σου το σακ-βουαγιάζ μην τις
ξεχάσεις κλειδωμένες.
Στις χειμωνιάτικες διαδρομές σου πολύ συχνά θα χρειαστούν, καθώς
το φως στην πόλη δεν σου περισσεύει.
Να τις ξοδέψεις, δες, εκεί που πρέπει μόνο. Μοιράσου τες με τις
ματιές που καταχείμωνα φεγγίζουν φεγγάρια του Αυγούστου."
(απο τον αγαπημένο μου Στ.Απέργη)



                             


Και επειδή ταιριάζει με το σημερινό θέμα, κι επειδή ήταν πρωτότυπο το ερωτηματολόγιο κι επειδή το πρότεινε το   ονειροΜαριαννάκι  δείτε κι αυτό:

(η εντολή)    Βάλε χρώμα και αιτιολόγησέ το: 

1.   Στη χαρά...

Εδώ μιλάμε για έκρηξη χρωμάτων! Ο,τι πιο φωτεινό υπάρχει στην ουράνια γκάμα για μένα σημαίνει ΧΑΡΑ!Οταν χαίρομαι όλα είναι φωτεινά και χαμογελούν,πάει να έχουν άλλο χρώμα απο φωτεινό και διαυγές;

2.  Στον έρωτα...

Κόκκινο φυσικά.Το χρώμα του πάθους!Φλόγα δεν είναι ο έρωτας που σε κατακαίει;

3.  Στην μοναξιά... 

Το χρώμα του πάγου κάτι μεταξύ λευκού και Γκρίζου. Γιατί η μοναξιά εχει παγωνιά

4.  Στους φίλους...

Ενα ζεστό και φωτεινό μαζί ακόμα κι αν κάποιες φορές λίγο θολώνει,ξαναγίνεται ζεστο και φωτεινό, νάλεγα Πορτοκαλί;

5.  Στη λύπη.... 

Μαύρο, θέλει κι ερώτημα; στα σκοτάδια που βουλιάζεις μόνο μαύρο σε τριγυρίζει

6.  Στη ζωή.... 

Τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου μαζί! Γιατί περιλαμβάνει όλα τα συναισθήματα,όλες τις καταστάσεις σε όλες τις αποχρώσεις, απο το πιο φωτεινό στο πιο απαισιόδοξο

7.  Στην καθημερινότητα σου...

Πάντα είχε όμορφο χρώμα γιατί έπαιρνα και παίρνω πολύ αγάπη.ΑΚόμα κι οταν με κουράζει έχει μια γλυκειά γεύση και σπάνια μία μέρα της βάζω αρνητικό πρόσημο. Ας πούμε λιλά (ούτε απόλυτα ζεστό ούτε όμως και ψυχρό χρώμα)

8.  Στην ελπίδα...

Συνηθίζουν το πράσινο,εγω δε το συμπαθώ ως χρώμα,αλλά επειδή σηματοδοτεί την αναγέννηση θα το επιλέξω

9.  Στα όνειρα... 

Ροζ! Γιατί δε ξεπέζεψα ποτέ απο το ροζ συννεφάκι μου

10. Στις προσδοκίες και στα θέλω σου... 

Ενα ανάλαφρο τυρκουάζ, τόσο αισιόδοξο, τόσο αιθέριο, γεμάτο υποσχέσεις!

11.   Στον δικό σου κόσμο...

Ολα τα χρώματα,ακόμα και τώρα που τα πάντα γύρω είναι μουντά

 Συγχωρείστε με τ΄άλλα κορίτσια που με προσκάλεσαν στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ζητώ μία πίστωση χρόνου.

Εμείς τα δυο...σαν ένα!

Τι να καταλάβετε βλέποντας ένα γυαλί;
Η ιστορία ξεκινά απο την αγορά του.
Αυτό, που δεν σας πάει κάπου το μυαλό, ήταν το "καπέλο" από ένα κρεμαστό φανάρι, που είχα λιμπιστεί και αγόρασα απο ένα κατάστημα.
Φαίνεται όμως, οτι δε συνηγορούσε μαζί μου το σύμπαν εκείνη τη στιγμή της αγοράς και έσπασε δις. Την πρώτη αντικαταστάθηκε, τη δεύτερη έμεινε τούτο εδώ.
Γιατί έμεινε; θα σας γελάσω, μια και τότε δεν υπήρχε ούτε υποψία decoupage στη ζωή μου!
Ξέμεινε όμως, και όλο βρισκόταν μπροστά μου, και όλο έκανα την κίνηση να το ξεφορτωθώ, να μην μου θυμίζει το φανάρι που χάρηκα λίγο, κι όλο γλίτωνε...

Αυτό πάλι είναι ένα άλλο σπασμένο (τσακάλια είσαστε!).

Υπόλοιπον ποτηριού!
Αυτουνού κράτησα και το πόδι (ποιός ξέρει ποιανού θα γίνει πατερίτσα;)
Σ' ανάλογη περίπτωση θα το πετούσα πάραυτα, όμως ήταν από το αγαπημένο μου σερβίτσιο, που προκειμένου να μη σπάσει στέκει και με κοιτάει πίσω από το τζάμι του.
Καιρό βολόδερνε από τη μία άκρη του πάγκου της κουζίνας στην άλλη, μέχρι που μετακόμισε στο εργαστήρι.
Εκεί σαν να ήρθε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος (όχι χωρίς τη βοήθεια της Μισιρλού) και άρχισε να γίνεται σιγά-σιγά ...της προσ-κολλήσεως!
Πρώτα επιλέχθηκε το μοτίβο νάναι διακριτικό.

Η συγκεκριμένη χαρτοπετσέτα (χαρτομάντιλο για την ακρίβεια) εκτός οτι το φεραν τα χεράκια της κοράκλας μου θυμίζει και ένα αγαπημένο μου θάμνο που ανθίζει τέτοια εποχή. Την τσιντόνια!

Έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά με αγωνιώδες ψάξιμο την επίμαχη στιγμή (τι σας έλεγα, οτι αυτό που σας πρότεινα ως νούμερο ένα στο "μάθημα", εγω σπανίως το τηρώ;) άρχισε η μεταμόρφωση.
Το καπέλο αποφασίστηκε,  δια συνοπτικών διαδικασιών, να καλυφθεί η απο κάτω του γυαλιού πλευρά, ούτως ώστε αν κολλούσε (που κόλλησε) και εάν χρησιμοποιηθεί  (που θα χρησιμοποιηθεί) και ενδεχομένως λερωθεί (που θα λερωθεί) να μπορεί να καθαρισθεί χωρίς φόβο.

Έτσι, έγινε ανάποδο decoupage με κρακελέ ενός συστατικού και πατίνα  στα σκασίματα.
Μια κορδελίτσα για τελείωμα στην εξωτερική πλευρά και ...
Να μην σας περιγράψω τις περιπέτειες μέχρι το τελικό αποτέλεσμα, γιατί έχω καταντήσει γραφική, θα σας παρουσιάσω όμως το νέο μου απόκτημα...

Τι έχετε να πείτε τώρα, θα ξαναπετάξετε σπασμένο χωρίς δεύτερη σκέψη;

decoupage με χαρτοπετσέτα, κρακελέ ενός συστατικού,πατίνα και ακρυλικό

Αυτή είναι μία ανάρτηση όπως ΕΣΕΙΣ θα θέλατε, κι εγω έχω ανάγκη.
Ανήκει στην ρόδινη εποχή, αλλά επειδή το πένθος δεν ταιριάζει στην Ηλέκτρα είπα να μην σας χαλάσω χατήρι. Αισιοδοξούμε λοιπόν!

Η ανάπαυλα του πολεμιστή

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ
Για λίγο εδώ, κοντά σας!

Μπορεί νάμαι καταταλαιπωρημένη, όμως τούτες οι γραμμές έχουν πολλούς λόγους που έπρεπε να γραφούν.

Πρώτα απ΄ όλα,  να ζητήσω ένα μεγάλο ΣΥΓΓΝΩΜΗ  για την αναστάτωση που άθελά μου προκάλεσα. Η αλήθεια είναι, οτι μου ήταν μη αναμενόμενο ό,τι επακολούθησε την προηγούμενη ανάρτηση.Δε μπορούσα όμως ούτε να είμαι περισσότερο ακριβής στο πρόβλημα που αντιμετώπιζα(-ω).
Σίγουρα δε πρόκειται για μένα και αδίκως ανησυχήσατε. 

Επίσης, να πω ένα μεγαλύτερο ακόμα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ (πόσο μικρή και κούφια ακούγεται τούτη η λέξη αυτή τη στιγμή!) γι αυτό το κύμα αγάπης, συμπαράστασης, ενθάρρυνσης, ενδυνάμωσης που τόσο γενναιόδωρα  μου προσφέρατε δημόσια και ιδιωτικά (δύσκολο ν απαντήσω σ ένα-ένα, αλλά όλα μοναδικά) κι εγώ ρουφούσα αχόρταγα να πάρω δυνάμεις, ν' ατσαλωθώ.

Μου γράφατε μηνύματα τύπου "γύρνα πίσω", μα ούτε εγώ θέλησα ποτέ  να φύγω.

 Όμως κάποιες καταστάσεις  (αναπόφευκτες, δεν αντιλέγω) που όμως τις θεωρείς πολύ μακρινές,  σε ξαφνιάζουν με το πόσο  κοντά σου είναι, χωρίς να σ΄ αφήνουν περιθώρια επιλογής και "θέλω", μόνο "πρέπει".
Καμιά χρονιά μέχρι σήμερα, δεν είχα ζήσει το Πατρινό Καρναβάλι.

Φέτος το πρόσταξε αλλιώς η τύχη... ν ακούω τον απόηχό του από ένα λευκό δωμάτιο. Από κει θαυμάζαμε τα βεγγαλικά που έσκαγαν φαντασμαγορικά στον πατρινό ουρανό κι ευχόμαστε  έτσι εντυπωσιακά να κατατροπώσουμε τ' αναπάντεχο. 

Μακάρι να ήταν πάντα αυτό κατορθωτό! 

Δεν ξέρω αν το πρόβλημα ξεπεραστεί (δύσκολο ο Δαυίδ να νικήσει το Γολιάθ), ξέρω όμως οτι έχω μια τεράάάστια αγκαλιά να καταφύγω.

Η αλήθεια είναι οτι  μου ΛΕΙΨΑΤΕ ΠΟΛΥ (και το λέω με πλήρη συναίσθηση και ειλικρίνεια). 

Η παρέα σας μου είναι απαραίτητη (τόσο όσο η  δημιουργία), γι αυτό μόλις η "επιχείρηση Πάτρα Νο1" ολοκληρώθηκε, έτρεξα να ξαποστάσω στην αγκαλιά σας.

Σ' αυτό το  κενό, που καμία διάθεση για δημιουργία δεν υπήρξε, απλά οι μέρες εναλλάσσονταν κουβαλώντας απύθμενη πίκρα,  το μάθημα-πρό(σ)κληση της "Κυρίας" λειτούργησε σαν δέσμη φωτός μέσα από μια χαραμάδα σ ένα απόλυτα σκοτεινό δωμάτιο. 

Με "ξεζάρωσε", με ξεκούρασε, με αναζωογόνησε, έλουσε με  χρώμα τις μουντές μέρες και φύσηξε ένα ανεπαίσθητο αεράκι αισιοδοξίας.

 Άλλωστε και "κει" που το βλέμμα στρεφόταν στον ουρανό, όταν άλλαζαν τα χρώματα του δειλινού, αναλογιζόμουν πόσο κοντά είναι στο ροδί το μαύρο κι αντίστροφα!

σχέδιο με μολύβι

 Κι έτσι, αισιόδοξα (κόντρα σ΄ όλα), ήθελα να δηλώσω ξανά την παρουσία μου,

 να σας πω  πόσο πολύ σας αγαπώ και σας ευγνωμονώ, γιατί ένοιωθα το χέρι μου σταθερό όταν έτρεμε, ενώ η καρδιά μου ζεστάθηκε με απίστευτα λόγια παρηγοριάς και με πολλά περάσματα "καλημέρας" και διακριτικές σιωπές γεμάτες έννοια.
Και δεν ήταν καθόλου λίγα όλ΄ αυτά  για να τα παραβλέψω.
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!