Ηλιε μου, ήλιε μου βασιλιά μου!

Οι μέρες τρεμοπαίζουν ανάμεσα στις αποχρώσεις του γκρίζου, που πότε ξανοίγει, πότε σκουραίνει!
Ποτέ δεν ήμουν οπαδός των μουντών χρωμάτων.
Πάντα μ άρεσαν τα φωτεινά, τα χαρούμενα, τα αισιόδοξα.

Σαν να μετάγγιζαν νιο αίμα στις φλέβες!
Ακόμα και τα χειμωνιάτικα μαύρα ρούχα τονίζονταν με κάτι έντονο, ένα κόκκινο της φωτιάς, ένα φρεζ, ποτέ σκέτο. Κι αμέσως το σύνολο "έσπαγε" και γινόταν παιχνιδιάρικο.
Ποτέ δεν έμενα "κάτω" ακόμα κι όταν έπεφτα.
Κοίταζα γύρω μου αν με είχαν δει, τίναζα βιαστικά τη σκόνη από τα ρούχα και συνέχιζα καμαρωτά, καταπίνοντας τη ντροπή μου, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε.
Έτσι και τώρα αναζήτησα κάτι να "σηκωθώ".
Λίγο  χρώμα, λίγο ήλιο βρε παιδιά !

Να τον κοιτάξω, να με κοιτάξει, να με ζεστάνει κι ας με κάψει. Το κάψιμο σε κάνει να νοιώθεις ζωντανές τις αισθήσεις σου. Το κρύο δεν το συμπαθώ επίσης, σαν τα ψυχρά χρώματα! Σε νεκρώνει.
Κι αυτό τον ήλιο μου τον πρόσφερε σαν ζεστό ρόφημα το Εικαστικό Καφενείο!

Η Κυρία πάντα ανεκτική μαζί μου, δεν την πείραξε καν οτι άφησα το μάθημα  και την "έκανα" για άλλες γειτονιές  (γιατί πάντα οι δάσκαλοι μου είχαν αδυναμία και μ άφηναν κι έκανα τα δικά μου ενθαρρύνοντάς με κιόλας; ίσως ήξεραν οτι δε ξεπερνούσα τα όρια) μου είπε :
 "Τόλμα! προχώρα ελεύθερα, κάνε αυτό που σ αρέσει. Ανέβα!"
Κάποτε έναν αντίστοιχο ήλιο είχα στείλει στην πέραν του Ατλαντικού όχθη, με την επισήμανση να ακολουθήσει ο νέος του κάτοχος τη φορά του Ηλιοτρόπιου: Να στρέψει το βλέμμα στον Ήλιο.
Να μην πάψει να αναζητά το ζωογόνο ΦΩΣ!

Αυτό κάνω κι εγώ τώρα.
Επικαλούμαι τη συνήθεια του Ηλιοτρόπιου. Κοιτάζω κατάματα τον ήλιο!
Η ζωγραφική μου ανακινεί  παιδικές θύμησες, το χέρι οδηγείται από την μνήμη, ελεύθερα, αβίαστα, χωρίς να βουλιάζει σε μολυσμένα έλη κι αυτό μου δίνει τ' οξυγόνο που χρειάζομαι.


"Τις ομορφιές που φύλαξες στης μνήμης σου το σακ-βουαγιάζ μην τις
ξεχάσεις κλειδωμένες.
Στις χειμωνιάτικες διαδρομές σου πολύ συχνά θα χρειαστούν, καθώς
το φως στην πόλη δεν σου περισσεύει.
Να τις ξοδέψεις, δες, εκεί που πρέπει μόνο. Μοιράσου τες με τις
ματιές που καταχείμωνα φεγγίζουν φεγγάρια του Αυγούστου."
(απο τον αγαπημένο μου Στ.Απέργη)



                             


Και επειδή ταιριάζει με το σημερινό θέμα, κι επειδή ήταν πρωτότυπο το ερωτηματολόγιο κι επειδή το πρότεινε το   ονειροΜαριαννάκι  δείτε κι αυτό:

(η εντολή)    Βάλε χρώμα και αιτιολόγησέ το: 

1.   Στη χαρά...

Εδώ μιλάμε για έκρηξη χρωμάτων! Ο,τι πιο φωτεινό υπάρχει στην ουράνια γκάμα για μένα σημαίνει ΧΑΡΑ!Οταν χαίρομαι όλα είναι φωτεινά και χαμογελούν,πάει να έχουν άλλο χρώμα απο φωτεινό και διαυγές;

2.  Στον έρωτα...

Κόκκινο φυσικά.Το χρώμα του πάθους!Φλόγα δεν είναι ο έρωτας που σε κατακαίει;

3.  Στην μοναξιά... 

Το χρώμα του πάγου κάτι μεταξύ λευκού και Γκρίζου. Γιατί η μοναξιά εχει παγωνιά

4.  Στους φίλους...

Ενα ζεστό και φωτεινό μαζί ακόμα κι αν κάποιες φορές λίγο θολώνει,ξαναγίνεται ζεστο και φωτεινό, νάλεγα Πορτοκαλί;

5.  Στη λύπη.... 

Μαύρο, θέλει κι ερώτημα; στα σκοτάδια που βουλιάζεις μόνο μαύρο σε τριγυρίζει

6.  Στη ζωή.... 

Τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου μαζί! Γιατί περιλαμβάνει όλα τα συναισθήματα,όλες τις καταστάσεις σε όλες τις αποχρώσεις, απο το πιο φωτεινό στο πιο απαισιόδοξο

7.  Στην καθημερινότητα σου...

Πάντα είχε όμορφο χρώμα γιατί έπαιρνα και παίρνω πολύ αγάπη.ΑΚόμα κι οταν με κουράζει έχει μια γλυκειά γεύση και σπάνια μία μέρα της βάζω αρνητικό πρόσημο. Ας πούμε λιλά (ούτε απόλυτα ζεστό ούτε όμως και ψυχρό χρώμα)

8.  Στην ελπίδα...

Συνηθίζουν το πράσινο,εγω δε το συμπαθώ ως χρώμα,αλλά επειδή σηματοδοτεί την αναγέννηση θα το επιλέξω

9.  Στα όνειρα... 

Ροζ! Γιατί δε ξεπέζεψα ποτέ απο το ροζ συννεφάκι μου

10. Στις προσδοκίες και στα θέλω σου... 

Ενα ανάλαφρο τυρκουάζ, τόσο αισιόδοξο, τόσο αιθέριο, γεμάτο υποσχέσεις!

11.   Στον δικό σου κόσμο...

Ολα τα χρώματα,ακόμα και τώρα που τα πάντα γύρω είναι μουντά

 Συγχωρείστε με τ΄άλλα κορίτσια που με προσκάλεσαν στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ζητώ μία πίστωση χρόνου.