Οδός Αριστοτέλους 1980 και πίσω...

...Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους

κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ

και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους

τ΄ Αη Γιάννη θάτανε θαρρώ

Σάββατο κι απόβραδο με ασετυλίνη

στην Αριστοτέλους που γερνάς

έβγαζ΄ απ τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι

σου ΄ριχνα στα μάτια να πονάς...

ακουαρέλα σε χαρτί

Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια.
 Ίσως , επειδή λίγο πιο πάνω απο το Πάντειο, υπήρχε κι εκεί μια οδός Αριστοτέλους.
Ίσως, που είχα  αναγορευθεί "Αργυρώ" της παρέας μας.
Ίσως,  που  παίζαμε κι εμείς στην παιδική μας ηλικία κλέφτες κι αστυνόμους.
Ίσως , που πρόλαβα τις φωτιές του Κλήδονα (Αι Γιαννιού του Λουμπαρδιάρη κατ΄ εμάς)
Ίσως,  ακόμα και την ασετιλίνη.
Ίσως...πολλά "ίσως" , που όσο πάνε αποστασιοποιούνται απο το σήμερα κι ακολουθούν τη θολή γραμμή των οριζόντων μου...το παρελθόν!
Άγνωστο γιατί, το τραγούδι αυτό με φορτίζει με μια νοσταλγία, πλημμυρισμένη απο τρυφερότητα και μελαγχολία.
Αλλά απο οτι έχω ακούσει την ιστορία του δια στόματος του στιχουργού του, του  μέγιστου Λευτέρη Παπαδόπουλου, μελαγχολική ήταν και η ιστορία της Αργυρώς.
Είναι αυτό που συμβαίνει με τα τραγούδια, που ενω γι άλλο έχει γραφτεί, ο καθένας μας το συνδυάζει μ ένα δικό του βίωμα, συναίσθημα, πρόσωπο, που με κανέναν άλλο δε ταυτίζεται.
Ετσι λοιπόν, οταν ζωγράφισα αυτές τις φετούλες μανταρινιού, ασυναίσθητα μου ρθε στα χείλη το αγαπημένο αυτό τραγούδι.
Ελπίζω κάπου να σας "ταξιδέψουν" κι εσάς...

Πόσα τυχαία πια;

  Η jenny ,  Ο Σκρουτζάκος,και η Χρυσόσκονη μου χάρισαν ένα ακόμα βραβείο, κι ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ θερμά γι αυτό

                                                             


ΘΈΛΩ ΝΑ ΖΗΤΉΣΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΟΣΑ  ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΠΛΗΝ ΕΜΟΥ.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ  ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ, ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΣΥΜΒΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ. 







Αν αγαπάς κάτι πολύ άστο να φύγει. Αν γυρίσει ήταν δικό σου, αν όχι, δεν ήταν ΠΟΤΕ δικό σου!
Το βραβείο  απονέμεται αδιακρίτως σ όλους όσους με ανέχεστε, το αξίζετε γιατί ξέρω πόσο βαριά σας πέφτω!

Πίτα ; μπα ... όχι.

Καιρό είχα να κάνω ανάρτηση με decoupage και ξέρω οτι σας έλειψε, ειδικά στην Έφη που την περίμενε πως και πως (μην πεις τ αντίθετο,ψέμματα θα πεις)! Κι επειδή εγώ σας θέλω ευχαριστημένους, είπα να κάνω μία έτσι να βρίσκεται, μια που βρισκόταν ήδη καιρό στη λίστα αναμονής κι ανυπομονούσε.
- Ακόμα να πάρω σειρά; μου έλεγε
-Δεν είναι η ώρα σου, της έλεγα εγώ, πρέπει να τους ψήσουμε να μην κρατιόνται από ανυπομονησία!
Τώρα οτι  ανυπομονείτε από στέρηση, δεν θα τόλεγα, μετά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα ζωγραφικής  και  ξεποδαριάσματος απο  τους περιπάτους... έκρινα όμως οτι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ενέδωσα!
Κι η ιστορία έχει ως εξής:
Όταν η Σωσώ εκδράμει για shopping  παίρνει τηλέφωνο:
"Πάω ...(όνομα καταστήματος),  τι θέλεις να σου πάρω, καμάρι μου;"
Και το "καμάρι",  σαν παιδάκι  που περιμένει να δει τι θα του φέρει η μαμά του γυρίζοντας απο ψώνια και την κοιτάζει στα χέρια, αναλόγως παραγγέλνει!

Ετσι σε κάποια τέτοια παραγγελία, η Σωσώ με παίρνει περιχαρής τηλέφωνο και μου λέει:
- Ξέρεις απο πίτα;
- Πέσε πίτα να σε φάάάω;
- Οχι, μόνο να τρως. Φτιάχνεις;
- Ενίοτε ναι ("προ αμνημονεύτων χρόνων", στενάζει η κουζίνα μου)
- Ανοίγεις και  φύλλο;
- Ε, όχι ν ανοίγω και φύλλο! εξανέστην εγω Τι θα κάνει ο ΚΑΝΑΚΗΣ κι η Χρυσή Ζύμη, θα κλείσουν;
Αλλωστε στα μέρη μας δε συνηθίζονται οι πίτες
- Και τι θα κάνεις το ταψί που σου πήρα;
- Πες μου τώρα οτι μου το πήρες να φτιάξω πίτα, να μουρθει ο θάνατος!
- Αν δεν φτιάξεις πίτα, κάντο ρολόι, έπεσε η ιδέα εκ του τηλεφώνου

το ταψί ανάποδα

Περίμενα  να μου έρθει η παραγγελία, η οποία φυσικά δεν ήλθε  αφ εαυτού της, διότι ήθελε φορτωτική... Ηταν τα Ενωμένα εργοστάσια ομού!
Οταν ανέβηκα λοιπόν στην ΑΘήνα, κουβάλησα άλλη μία κούτα πράγματα, εξ αγορών Σωσούς!
Η βοήθεια Τρούμαν, ένα πράμα, το άλλο πράμα δηλ. εγω, τα φορτώθηκα και έπρεπε πλέον να στίψω το τσερβέλο πως θα μετατραπούν.
Κι αφού είχα πια γκώσει με τα ρολόγια (μαζι κι εσείς, το ξέρω) αποφάσισα το ταψί να γίνει δίσκος σερβιρίσματος, παρά τις περί του αντιθέτου  απόψεις της Σωσούς.
Και σ έναν δημιουργικό οίστρο (είναι να μην μούρθει) συνοδεία μουσικών οργάνων (λέγε με Μισιρλού) το ταψί της πίτας μετενσαρκώθη σε δίσκο.

ταψόδισκος

Ποιός να του τόλεγε!
Εσείς πάντως, πείτε του, οτι καλλίτερα απο το να κουζινοκαίγεται, η παρούσα μεταμόρφωσις του πάει, ταμάμ!
Ή μήπως έχετε αντίρρηση;

λεπτομέρεια κρακελαρίσματος

Ορίστε σας άκουσε κι ...έσκασε!

Υ.Γ. αυτή η ανάρτηση θα  αφιερωθεί στην άγνωστη-φίλη Peny που μου χάρισε την χαρτοπετσέτα αυτή με το ιδιαίτερο σχήμα, με τη βεβαιότητα οτι θα την χρησιμοποιήσω κατάλληλα.
Ελπίζω να μην αλλάξει γνώμη

Υ.Γ. 1  άσχετο βέβαια, αλλά ήθελα να πω οτι το Σ/Κ ευνόησε ν ακούσω σχεδόν όλη τη δισκογραφία του Μητροπάνου (του όφειλα ένα μνημόσυνο)...ΕΠΑΘΑ!!! Τι τραγουδάρες έχει πει ο άνθρωπος !
Θα σας έβαζα ένα δείγμα,αλλά ας μη χαλάσουμε την ευχάριστη  διάθεση (έχω και τη νταντά μου που φωνάζει και με επαναφέρει στην τάξη...) , απλά... ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Υ.Γ.2. ΕΡΧΟΜΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ (οχι δεν το λέω του Μητροπάνου)

Και μετά απ αυτή τη χορταστική ανάρτηση (δεν έχετε παράπονο; κάλυψα όλα τα γούστα!) πάω να συνεχίσω το λικεράκι ούζου της Κικής μου, ν ανεβάσω τα ντεσιμπελ ( η μοναξιά θέλει παρέα) και να ευχηθώ: ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

Λαμπρώς πανηγυρίζων

Είδα πόσο απολαμβάνετε τις βόλτες μας στη ζακυνθινή ύπαιθρο και είπα να πάμε μία ακόμα. Ακολουθείστε!

Την ερχόμενη Κυριακή σ΄όλη την Ελλάδα είναι του Θωμά (κοινώς λεγόμενη) εμείς εδώ γιορτάζουμε τον Αγιο Λύπιο, ή άλλως Αλύπιο!
Σ όλα μας διαφορετικοί και ιδιόρρυθμοι, γιατί όχι και σε τούτο!
Και μ αυτό δε θα πει οτι παραγνωρίζουμε ή αγνοούμε τον μαθητή Θωμά,( που ήτο κι άπιστος, γιατί εμείς να πιστέψουμε περισσότερο απο τον αγαπημένο μας Αλύπιο;) Οχι, γιορτάζεται, απλά ο Αγ. Λύπιος έχει άλλη χάρη!
Είναι ένα γραφικό ξωκλήσσι, ιδιόμορφης αρχιτεκτονικής, σκαρφαλωμένο σε ένα χαμηλοϋψή λόφο, που τούτη την εποχή σφίζει απο ανοιξιάτικη φύση!

Τα σκίνα, τα σπάρτα κι οι ασφαλαχτοί , με τα μελισσάνθια τους, παραβγαίνουν ποιό θα επιβληθεί.
Το ένα με τις πρασινοκόκκινες πιτσιλιές και τη μυρωδιά του,  

σκίνος

                             

τ΄ άλλα με το κροκιδένιο τους χρώμα,

Σπάρτα

ασφαλαχτός *

               

δίνουν αναστάσιμα μηνύματα στους επισκέπτες.

Ενα ανηφορικό μονοπάτι φέρνει τα βήματα των προσκυνητών στο ξωκκλήσι, που  κρέμεται λες, γαντζωμένο στην πλαγιά.
Τόπος μαγικός, που μέχρι και το Σολωμό ενέπνευσε στη "Γυναίκα τση ζάκυθος", πολύ κοντά στη Χώρα,  αποτελούσε ανέκαθεν το κλείσιμο των πανηγυριώτικων εθίμων της Πασχαλινής περιόδου, με λαϊκό γλέντι, απλωμένο στρωματσάδα κάτω απο τις αιωνόβιες ελιές, χωρίς ανέσεις, μόνο καλή διάθεση και τον επιούσιο.
Αυτό το λαϊκό πανηγύρι, κάποιοι αθεράπευτα ρομαντικοί ζακυνθινολάτρες βάλθηκαν ν αναβιώσουν τα τελευταία χρόνια, κι όσο ο καιρός το επιτρέπει τα καταφέρνουν!
Γι αυτό τα ζακυνθινά blogs τούτες τις μέρες σημαίνουν χαρμόσυνο ξεσηκωμό.
Για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία.
Χρόνια τώρα, δε ξεμάκρυνα.
Εκεί μπούρλιασα  τα εφηβικά μου φτερουγίσματα  με τη κλωνά  τση καρδιάς και τά χωσα σε μια κουφάλα ριζολιάς, ύστερα πήρα το πράσινο ποδήλατο και ξεμάκρυνα τρέμοντας απο το φόβο του πρωτόγνωρου.
Αμόλησα μακρυά καλούμπα,  όχι τόσο μακρυά όπως αποδεικνύεται, αφού πάντα εκεί γυρνούσα κι έψαχνα τη ντόπια μου!
Αυτό λοιπόν, το δικό μου Αη Λύπιο,  θέλησα να αποτυπώσω.
Των εφηβικών ονείρων και άγουρων σκιρτημάτων.

aquarella  σε cartolina "Αγ. Λύπιος"

Επειδή έχει βγει παλαιότερα και σε πέτρινη έκδοση και μάλιστα πετυχημένη, δεν ανησυχώ για τούτον δω.
Ξέρει οτι τον κουβαλώ μεσ΄ την καρδιά μου και δε θα μου κακιώσει με την όποια παραμόρφωση , ξέρει οτι κάθε τέτοια μέρα συναντιόμαστε στον ίδιο χώρο, για το λόγο που έκαστος κατά διάνοιαν

 έχει..                                              


* ασφαλαχτός :  χαμαίδενδρον ακανθώδες φυόμενον,αρχομένου του έαρος και φέρον κίτρινα άνθη

"Ασφαλαχτέ μου, τι κεντάς;

βάτε μου, τι αγκελώνεις;

εκεί που δε σε θέλουνε

τι πας και ξεφυτρώνεις;" δημ. δίστιχο

                                                                                                                            πηγή: Λεξικό Λ.Ζώη

Μάγεμα η Φύση!

Ενα ταξίδι αστραπή της μικρής μου (για μένα πάντα "μικρή" θάσαι κι ας μου υπενθυμίζεις την ηλικία σου, όπως εγω για τη μάνα μου και ας με διαολίζει που νομίζει οτι μπορεί να με κουμαντάρει ακόμα) έδωσε την ευκαιρία για   περίπατο στην αμμουδιά τη μαγεμένη, τώρα που τα Αγγλικά στίφη δεν έχουν ακόμα ενσκήψει.
Παρότι η μέρα ξεκίνησε απερίγραπτα συνοφρυωμένη και "δακρύβρεχτη", εξελίχθηκε σ ένα φωτεινό  αισιόδοξο πρωινό και μας έδωσε μία ευκαιρία να ξαναανακαλύψουμε τη Φύση,

 που πολλές φορές  την προσπερνάμε  (σα δεδομένη σε μία σχέση) εν πλήρη εαρινή  εξαρτήσει!
Ν'  ανοίξουμε τα ρουθούνια  και να εισπνεύσουμε  μυρωδιές,  της χλωρίδας και της θάλασσας.

Ναι, κάποιοι απολάμβαναν τα ερωτικά τους παιχνίδια στο νερό! Απο μακρυά δε θέλω αδιακρισίες.

Κάποιος  άφησε τ΄ αποτύπωμά του άγνωστο για ποιο  λόγο, και ποιος να το βρεί...

εγω που το βρήκα, μου απαγορεύθηκε απο το τέκνο μου να το αποσπάσω απο το χώρο εναπόθεσης (;) μεταφοράς του απο το κύμα (;), απο κάπου αλλού; 

Ποιός ξέρει...ένα χρονο πριν...ποιός...πού...γιατί...

Απλά να ξέρει οτι είναι εδώ:

Κάποιος άλλος έγραψε το δικό του μήνυμα. Αυτός πιό  διευκρινιστικός... σε κάποια Τζούλια!

Ενας ισπανικός χαιρετισμός.

Οταν  απο κάποιο δορυφόρο εντοπισθεί, η Τζούλια  θα πρέπει να νοιώθει πολύ περήφανη!

 Εμείς (το τέκνον) πάλι αφήσαμε το δικό μας στεναγμό ανακούφισης...

Η θάλασσα μας χάρισε τα δικά της λάφυρα, μεταξύ αυτών ένα ματάκι της. 

Λένε οτι φέρνει τύχη...μακάρι!

Ευχηθήκαμε για τις γιορτές , σκιτσάροντας , τη φατσούλα των ημερών

Εαν δε σας ικανοποίησε ο σημερινός περίπατος,συχωράτε με, αλλά ως δημοκρατικός τύπος, σας επιτρέπω να κάνετε τα παράπονά σας, εδώ:

υπόσχομαι να τα λάβω σοβαρά υπόψη και να διορθωθώ  την επόμενη φορά...΄

Κι επειδή αρκετά ξαποστάσαμε στην εξοχή τη μαγεμένη, παραφάγαμε  κιόλας, ένα γλυκάκι είναι ο,τι πρέπει!

Δύο βραβεία λοιπόν ακόμα απο την elliexirium και το γλυκάκι είχε ήδη σερβιριστεί απο το Νικούλι για τα δίχρονα του blog μου

η  elliexirium βέβαια το συνόδεψε με ερωτησούλες, ιδού λοιπόν:

  1. Αγαπημένο τοπίο/εικόνα /θέα

Αυτό 

ή αυτό

       ή μήπως   ΑΥΤΟ!

  

2.Αγαπημένο ποτό του  χειμώνα ή του καλοκαιριού 

και τα ΔΥΟ, παντός καιρού!

3. Αγαπημένο χρώμα   

                                                 

                                                    4   . Αγαπημένη μυρωδιά

                                 

                                

 των λουλουδιών φυσικά!                    

                  

5. Αγαπημένη βόλτα/ταξίδι/  με όποιο μέσον
                

Δικαιούχοι τώρα:
1. Πνοές Τέχνης, φυσικά (τσάμπα πειραματόζωο;)
2. Βόλτα στο όνειρο, γιατί ούτως ή άλλως με ταξιδεύει
3. Ονειρόκοσμος, γιατί κάνει ο,τι υπόσχεται τ όνομά του
4....στα άστρα, είναι καινούργιο και με προδιαθέτει αισιόδοξα
5. Εφη, την αεροναυπηγό,γιατί παίζει και μ αρέσει πολύ!
6. Βίκυ, γιατί θάθελα να παραβγαίναμε στις ορθοπεταλιές
7. Χρύσα γιατί εκτός οτι το αίμα νερό δε γίνεται,τ αξίζει!

 Xρόνια Πολλά!

Οταν ανθίζουν Πασχαλιές

Εβδομάδα των Παθών  κι εγω γράφω αναρτήσεις, αλλά έχε χάρη που πρέπει ν αποκαστήσω την αλήθεια και να ευχηθώ.

Απο την ημέρα λοιπόν που η Κυρία ανακάλυψε οτι το χέρι κάάάτι πιάνει έβαλε στόχο να με μεταμορφώσει   απο παλιοφοράδα σε αραβικό άλογο κούρσας ή αλλως πως, απο 2CV σε  Ferrari!
 Και μέσα στα πλαίσια του προγράμματος "συν Αθηνά και χείρα κίνει" η ΑΘηνά ή η χείρα (όπως θελετε πάρτε το)  προτείνει συνεχώς ενημερωτικό υλικό με δουλειές επαγγελματιών που ενδεχομένως θα με βοηθήσουν να καλιτερεύσω, καθώς και   Emails  με λουλούδια φορτωμένα!
Εγω πάλι εκτονώνομαι σε κάθε είδους επιφάνεια σα μικρό παιδί που ανακαλύπτει πόσο ευχάριστη απασχόληση είναι να μουτζουρώνεις τους τοίχους του σπιτιού!
Αστα απο υλικά...
Κι όλο να με φωνάζει : με τα σωστά υλικά είναι αλλιώς!
Ωσπου έριξε την ιδέα:
-Είσαι να κάνουμε μία ζωγραφιά μαζί;
-Μμμμμ...μαζί! Πόσο μαζί; δεν το σκέφτηκα και πολύ (ο,τι του φανεί του Λωλοστεφανή!)
- Θα επιλέξεις ο,τι θες και θα το ζωγραφίσουμε, η καθε μία με την δική της τεχνική (ακόμα πιστεύει στη δική μου "τεχνική"!) μου στέλνει και μερικές φωτογραφίες λουλουδιών, αλλά  εγω τις απορρίπτω ως παιδικές!
Αμέέέ, τι νομίζατε; έχει κι άποψη ο αρχάριος!
Μη θέλοντας να μου χαλάσει χατήρι δέχεται την πρόκληση και ιδού!

πρωτότυπη-πρόκληση

Μόλις της το έστειλα θάθελα ναβλεπα την έκφρασή της, όπως και αφού τ ολοκλήρωσε...
Αφες αυτοίς ου γαρ οιδασι τι ποιούσι, θάταν το σωστό να πει,αλλά ρώτησε ευγενικά η Χριστιανή
- Είσαι σίγουρη; είναι πανδύσκολο. Πως θα κάνεις τα ανθάκια;
- Δεν ξέρω, η απάντηση της "ειδικού" κατακεραυνώνει την δασκάλα. Ξέρω μόνο οτι θα τα κάνω με νερομπογιές (και δη με παιδικές  καθότι  δεν υπήρχε κάτι άλλο πρόχειρο στη γύρω μου περιοχή).
Μ άρεσε πάντα η aquarella, μ αυτό το διάφανο αποτέλεσμα που έδινε και χωρίς σαφείς γραμμές απέδιδε το ζητούμενο πιστά και αέρινα.
Τι να κάνει η γυναίκα παραδόθηκε!
Τη δική μου αποτύπωση την είδατε ήδη εδώ, θέλοντας να με πείσει για πολλοστή φορά οτι τη ζωγραφική δε την κάνουν μόνο οι τεχνικές και τα σωστά υλικά,αλλά το πάθος και η συνεχής προσπάθεια και το θράσος  και η ξεροκεφαλιά, θα προσέθετε μία άλλη ψυχή (που άδικο δε της ρίχνω)
Απορώ πώς πιστέψατε οτι η Κυρία θα μπορούσε να ζωγράφιζε έτσι.
Και σήμερα απο εδώ με το  δικό της, μοναδικής ομορφιάς και ευστοχία στο πρωτότυπο, αντίγραφο

έργο Βιλλιώτη με χρωματιστά μολύβια

 θέλω να ευχαριστήσω πρώτα Εκείνη και μετά όλους εσάς που τόσο θερμά με ενθαρρύνετε .
Ξέρω οτι χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, ξέρω οτι δεν αρκεί νάχεις μόνο χέρι και αίσθητήριο, χρειάζονται κι άλλα πολλά που εγω δεν έχω και οι καταστάσεις δεν ευνοούν ν΄ αποκτήσω, υπόσχομαι όμως να προσπαθήσω να μην ξεφύγω απο το αισθητικό επίπεδο που πάντα σ ο,τι κάνω έχω και το αποτέλεσμα να τέρπει.
Τη decoupage  δεν την εγκαταλείπω (προς απογοήτευση των... κληρονόμων) γιατί αυτή μου έδωσε διέξοδο και μου έδωσε την ψευδαίσθηση της ζωγραφικής και γιατί ο,τι αγαπώ δε το εγκαταλείπω αβασάνιστα στην επόμενη αγάπη!
Με το ποίημα της Ρίτας Μπούμη-Παππά  «Ανοιξη»

«Ερχεται απ’ το νοτιά με την καλοκαιριά

μπρος έστειλε τα χελιδόνια

να ψαλλιδίσουν κάθε δισταγμό

πίσω σέρνει τις μέλισσες,

τυφλές από το πάθος να τα δίνουν όλα

τ’ άνθια κροτούν στα δάχτυλα των δέντρων

γι’ αυτό σήκωσαν σήμερα σημαία στο κάστρο

καί λύθηκαν τα σήμαντρα της πόλης.

(...)  Πάσχα, μητέρα Πάσχα!

με το απαλό άρωμα της Πασχαλιάς, και την ομορφιά της Άνοιξης και της αναγέννησης της Φύσης
θα σας ευχηθώ

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Ζωγραφίζοντας τ΄ απωθημένο

Πόσες φορές πρέπει να πω τα ίδια πράγματα, μήπως ξεφουντώσει λίγο αυτό το πάθος που καίει τα σωθικά;
Να ερωτεύεσαι ένα Τόπο και να τον κουβαλάς μέσα σου, δεν είναι σαράκι; Νομίζετε!
Κάνω ταξίδια ονειρικά με σφαλιστά  μάτια, σεργιανώ στα καντούνια, ακούω τους ήχους που ξεχύνονται από τα κλειστά παραθυρόφυλλα, παρτιτούρες που γυρίζουν και μουσικές που αφήνονται ελεύθερες και αιωρούνται μετέωρες, ξυπνώ με ένα χαμόγελο και θέλω ν αποτυπώσω στο χαρτί ό,τι μπορώ από το όνειρο.
Ζωγράφος δεν είμαι.
Δε θα το ισχυρισθώ ποτέ αυτό.
Απλά είναι ένας τρόπος έκφρασης κι αυτός του χρώματος.
Αυτό που με λόγια δε μπορείς να πεις, το κάνεις χρώμα, σύνθεση, όνειρο.
Έτσι θέλω ν αντιμετωπίζετε ο,τι βλέπετε εδώ μέσα.
Κι έτσι, ξυπνώντας από ένα  τέτοιο όνειρο, άφησα τα χρώματα ν ανακατευτούν και να πλάσουν ένα μικρό λουλουδιασμένο μπαλκόνι στην Κοφινέτα.

Acquarella  σε χαρτί  bloc "Μπαλκόνι στην Κοφινέτα"

Εκεί  που, όταν περπατώ, δε κοιτάζω τις πλάκες, αλλά μόνο ψηλά !
Να ψάχνω να βρω τι κρύβεται πίσω από τα κλειστά ή ανοιχτά παράθυρα, ιστορίες ανθρώπων που έζησαν και ζουν τις μέρες τους  σε μια Πόλη που ζεί στο δικό της παραμύθι, του χθες και του σήμερα αναλλοίωτα.
Πάνω από το κεφάλι μου πετούν  ασταμάτητα πετροχελίδονα και συνοδεύουν με τα κρωξίματά τους τον περίπατό μου, ενώ η μυρωδιά του τήλιου  χώνεται στα ρουθούνια μου και εισπνέω... ΚΕΡΚΥΡΑ!

Ετσι νοιώθω για την Κέρκυρα.
Σ΄ αυτό το "ταξίδι", φέτος, τούτες τις μέρες που έρχονται, τις ιδιαίτερες για μας, θα χω την ωραιότερη παρέα.
Δώρα  πολύτιμα από αγαπημένους φίλους!

Οταν Εκείνη, με προετοίμασε σιβυλικά (οι συνήθειες δεν κόβονται) για το τι θα βρω μεσ΄ στο διπλωμένο χαρτί, σχεδόν είχα μαντέψει τι θάταν.
 Ξέροντας το πάθος μου και γνωρίζοντας, οτι δεν θα μπορούσα να ξεμακρύνω και να απολαύσω απο κοντά το δικό της, μου τόδωσε μαζί!
Και όπως τότε που το πρωτόπιασα στα χέρια μου με συγκίνησε έτσι και τώρα που το δείχνω σε σάς με συγκινεί εκ νέου. Γιατί  το Πάσχα της κάθε μιας μας, είναι μοναδικό κι αναντικατάστατο στις καρδιές μας, αλλά θαυμαστό στα μάτια της άλλης.

                             Καλή Μεγαλοβδομάδα!
Και να  σας ευχαριστήσω ειλικρινά για τις ευχές που μ αφήσατε στην προηγούμενη ανάρτηση. Μακάρι να είμαστε για πολλά χρόνια ακόμα μαζί!

La vie en rose!

  Σας το αφιερώνω με ΑΓΑΠΗ για τα  2 αυτά μοναδικά χρόνια παρέας!!!                                  http://youtu.be/oo9VvO__zOA

"Είναι τα βλέφαρά μου

διάφανες αυλαίες

Οταν τ ανοίγω βλέπω μπροστά μου

       ο,τι κι αν τύχει

πλαγίως...

Οταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου

και καθέτως...

ό,τι ποθώ."

 (Αν. Εμπειρίκος) 

Ενα τσίγκινο σκεύος,ντύθηκε με τρείς διαφορετικές χαρτοπετσέτες, πουά γι αρχή, ανθοστολισμένη στη μέση και ριγέ με μοτίβο για τη βάση για να γίνει  ομπρελοθήκη!