Πόσα άραγε χωράει μια στιγμή;

Αν δεν είχα κάνει την προηγούμενη  ανάρτηση, θάταν σίγουρα αυτή, επέλεξα λοιπόν νάναι η πρώτη του νέου μήνα!
Σάββατο βράδυ (28/7) μετά απο επτά μήνες συνειδητής αποχής απο κάθε πολιτιστικό δρώμενο, αποφάσισα οτι δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, έπρεπε να πάω.
Μου δωσε την ευχή της κι η Βιλλιώτη, ανταλλάξαμε πειράγματα να αλαφρώσει λίγο το μέσα μου που αντιστεκόταν, επιστράτευσα τις θετικές μου δυνάμεις και εξέδραμα.
Το γεγονός ήταν από μόνο του συγκινητικό.
Ένα νέο παιδί, ενα δικό "μας" παιδί, έκανε τα πρώτα του βήματα στην Ελληνική Πεζογραφία και μας ήθελε δίπλα του, να μοιραστούμε τη χαρά και τα όνειρά του!
Θυμάστε το νέο ωραίο και ταλαντούχο, που έγραφα σε μια παλιά ανάρτηση;
Ε, αυτός είναι!
                                            
Έκανε ένα βήμα παραπάνω στην επιτυχία, στην καταξίωση που κάθε νέος συγγραφέας ονειρεύεται. Εκδόθηκε!
Μου έφερε προσωπικά και σεμνά την πρόσκληση στο γραφείο, οπότε η συγκίνηση άρχισε ν αναβλύζει...
Ο Στέφανος πάντα ήταν σεμνός και χαμηλών τόνων.
Θαύμαζα την ωριμότητά του και τη νηφαλιότητά του.
 Αισθανόσουν οτι αυτό το παιδί "ταξίδευε" σ άλλους κόσμους , χωρίς νάναι απόκοσμο και δε διαψεύστηκα.
Παρευρέθηκε κόσμος, ανάλογα με την εκδήλωση και το πρόσωπο. Εντυπωσιάστηκα! και χάρηκα, γιατί εκτός απο τους συνήθεις ύποπτους της ηλικίας μου, είδα και νέα παιδιά. Αν το είχαν επιδιώξει αλλιώς να συναντηθούν, ίσως δεν είχε τόση προσέλευση.
Η τάξη του Στέφανου, η τάξη της κόρης μου σύσσωμη σχεδόν, παρούσα, να εμψυχώσει, να συγχαρεί και να χειροκροτήσει έναν απ'  όλους τους, που ξεχωρίζει ήδη αλλού!
Πολύ όμορφο να βλέπεις αυτά τα νέα παιδιά, που τα γνωρίζεις απο τα μικράτα τους, νεαρούς επαγγελματίες πια, πετυχημένους ακόμα μία φορά (ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ τάξη αυτή κατά γενική ομολογία) να λάμπουν απο νειάτα, ομορφιά, όνειρα, ελπίδες, και πείσμα για να τις πραγματοποιήσουν.
Συνάχθηκαν εκεί, απ΄ όπου κι αν βρίσκονται, αφού  κάποιοι, όπως ο Στέφανος (όπως η κόρη μου) ζουν αρκετά μακρυά, Κωνσταντινούπολη, Βρυξέλες, Αγγλία και πάει λέγοντας (οι οικονομικοί μας μετανάστες, όπως τους λέω)  να καταθέσουν την πίστη τους, οτι μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο που τους αφήνουμε. Εχουν και τα εφόδια και τη θέληση.
Η Αγγελική που προλόγισε το βιβλίο, δε θα πρεπε κανονικά να μ'  εκπλήξει, αλλά και πάλι... και με εξέπληξε και με συγκίνησε!
Μπορεί να υπήρχαν στιγμές αμηχανίας, αλλά ήταν φυσικό να υπάρχει, αφού δεν υπήρχε προηγούμενη εμπειρία.
Το κοινό μ΄ ενδιαφέρον απηύθηνε τις ερωτήσεις του στο νέο συγγραφέα, ήθελε να μάθει, πως, γιατί και ποιός ήταν ο λόγος που ξεκίνησε το γράψιμο και λεπτομέρειες, που θες πάντα διαβάζοντας ένα βιβλίο, να ρωτήσεις το συγγραφέα του, και τώρα που τον είχες εκεί μπροστά σου, δικό σου, ήθελες να μάθεις περισσότερα.
Κι εκείνος μειλίχιος, απλός, μεστός, χαμογελαστός και συγκεκριμένος, με μάτια που σπίθιζαν, εξερευνώντας αυτό που σπούδασε, την ανθρώπινη ψυχολογία, για "να αποτυπώνει, όπως είπε, καλλίτερα τους χαρακτήρες των ηρώων του, χωρίς να χάνει χρόνια μελετώντας την "  που απο την τρίτη Δημοτικού ύφαινε, απαντούσε.
Μ΄ ένα έξυπνο χιούμορ, μ ένα λόγο που δε κούραζε, δύο παιδιά, δύο δικά μας παιδιά, πολύ φυσικά πολύ απλόχερα μου έδωσαν όσα χωράει μια στιγμή!
Κι ένας κόμπος, είναι απο χθες μόνιμα στο λαιμό μου, κι ένα δάκρυ χαράς και περηφάνειας, που πάντα θ'  ακολουθεί το Στέφανο στο διάβα του και θα εύχεται μαζί με τους γονείς του να σαρώνει τα βραβεία και να βλέπει τα όνειρά του να πραγματοποιούνται, που έγινε ακόμα εντονώτερο,  όταν διάβασα την ιδιόχειρη αφιέρωση στο βιβλίο, που εκείνη τη στιγμή τα γυαλιά δε μου επέτρεψαν να δω, αλλά απο το βλέμμα του κατάλαβα οτι δε θάταν συνηθισμένη.
Και δεν ήταν! κι αυτό με τιμά διπλά, αν έτσι με θεωρείς Στέφανε.
                                                     
Καλό σου ταξίδι σ αυτό το ονειρικό που διάλεξες, εύχομαι να σου δώσει μόνο χαρές, αν και ξέρεις τι περιμένεις και έχεις την υπομονή, τη θέληση, τη δύναμη να φέρεις αυτό που εσύ θέλεις.
ΣΤΟ ΕΥΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ!

Όσο για σας που με διαβάσατε, αποκτήστε το είτε από βιβλιοπωλείο, είτε απλά  κατεβάστε το,πιστεύω οτι θάναι ευχάριστο ανάγνωσμα στις διακοπές σας.