Πέτα ψυχή μου, πέτα!

                                           

ΣΉΜΕΡΑ...σαν σήμερα....!

Μια  απ αυτές τις μέρες, που φυλλογυρίζοντας τις σελίδες της ζωής σου, τη βρίσκεις σταθερά μπροστά σου και την αναπολείς, γιατί δεν είναι συνηθισμένη. 

Είναι γραμμένη μ αλλο γραφικό χαρακτήρα, με καλλιτεχνικά γράμματα,όπως αυτά που μας μάθαιναν τα πρώτα χρόνια του Δημοτικού στα ειδικά τετράδια.Αυτά με τις γραμμούλες που έπρεπε να μη ξεφεύγει το γράμμα κάτω απο την τελευταία και πάνω από την πρώτη!

                                         

 Όλα περικλεισμένα με φροντίδα και προσοχή, μέσα στις γραμμές.

 Κι έτσι γεννιόντουσαν τα όμορφα καλλιγραφικά γράμματα και άφηναν πίσω τους κομψά πατήματα που χαιρόσουν να τα βλέπεις.

 Ετσι κομψά και καλλιγραφικά σαν τα πατήματα ενός παιδιού...

καμβαδάκι με decoupage χαρτοπετσέτας , πάστα κρακελέ βάση και πορπορίνα

Που το γέννησες και το ανάστησες με φροντίδα κι αγάπη περισσή !
Το έκλεισες μέσα στην αγκαλιά σου και το ζέστανες με της ψυχής το περίσσευμα. Δεν το άφησες να βγεί ούτε από κάτω, ούτε από πάνω από τη γραμμή,χωρίς όμως να το εγκλωβίσεις,  έτσι όπως ήταν οι οδηγίες γραφής "πιάνουμε τον κονδυλοφόρο χωρίς σφίξιμο" και έτσι μαλακά οδηγούμε τα χνάρια στο μέλλον...

Κι εκεί, στην τελευταία λέξη, στον τελευταίο έλικα  τ αφήνεις να ξεφύγει. Σαν μπαλονάκι  φουσκωμένο με ήλιον,που πετάει ψηλά και εσύ τ ακολουθείς με το βλέμμα και προσπαθείς να δεις μέχρι πόσο ψηλά θα φτάσει,μέχρι που το χάνεις...
Τώρα ταξιδεύει μόνο του.

χάρτινη τρισδιάστατη καρδιά με decoupage  χαρτοπετσέτας πάστα διαμόρφωσης, glitter,δαντέλες και με σύρμα πλεγμένο το  "My angel"

.

 Ψηλά!πολύ ψηλά!

κι εσύ είσαι απλά εκεί που τ άφησες να φύγει απο τα χέρια σου,στην ίδια θέση, στον τελευταίο έλικα του γράμματος κι απλά καμαρώνεις πόσο καλλιγραφικά ήταν τα πατήματα που άφησε μέχρις εδώ, με τη δική σου βοήθεια.

Τώρα τα υπόλοιπα θάναι με τα δικά του σίγουρα βήματα, με τα φτερά που εσύ του σμίλεψες στην πλάτη και το μόνο βάρος που γέμισες τις αποσκευές του :ΑΓΑΠΗ!

"Πάρε το! Το φτιαξα για Σένα

στο χαριζω να ταξιδεύεις στα όνειρά σου

και να σου πω ένα μυστικό;

Αυτή η άγκυρα δε πιάνει παρά μόνο αν πέσει πάνω σε κοράλλια. Να το θυμάσαι"

...κι αυτό εύχεσαι, ν αγκυροβολήσει μόνο σε κοράλλια.Τίποτα λιγότερο!

Πώς μπλέχτηκαν αυτές οι σκέψεις στο μυαλό μου; Ημερομηνίες, καλλιγραφίες,μπαλόνια που φεύγουν μόνα τους στον ουρανό...ούτε κι εγω ξέρω...

Το μόνο που ξέρω, οτι σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα απ αυτές που γεμίζουν ξαφνικά απο ΦΩΣ, όπως είναι το φως που γεννιέται με τον ερχομό ενός παιδιού, κι έτσι πάντα θα παραμένει!
Κι αν αυτά που εκτίθενται δεν είναι τα δώρα των γενεθλίων Της, ας παρακάμψω τα ΕΛ.ΤΑ των εκπλήξεων και ας το δει απο εδώ: http://justcreativemoments.blogspot.gr/2013/02/soon.html  για άλλη μια φορά το Κικίδι μας μεταμόρφωσε τις επιθυμίες μου σ ευχές, σαν μικρή μάγισσα με το ραβδάκι της!(και την Ευχαριστώ γι αυτό)

Υ.Γ. Το απόσπασμα της ευχής είναι απο το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη "Σαν Χειμωνιάτικη Λιακάδα"

Παρελθόν & ευαισθησία

Πάνω  που πάει να στρώσει το νεφρί, από την τακτοποίηση των κεράμων , που με ανάμεναν  κατά την επιστροφή του ασώτου και της ήρθε η φαεινή ιδέα της Ρένας (δε θέλω τέτοιες χαζές ερωτήσεις. Άκου "ποιά Ρένα;".Μία είναι η Ρένα η ανακατώστρα!) να μη χάνουμε χρόνο ανάμεσα στις "αποστολές" και να ανοίξουμε ντουλάπες, σεντούκια, συρτάρια να (ανα)δείξουμε τα προικώα παλαιόθεν.

Και μια που εγώ στην ώρα τους δε τα έδειξα (εκ πεποιθήσεως) ...με παρέσυρε το ρέμα (Ρένα) (λόγω ελαττωμένων αντιστάσεων)  και ιδού!

Βέβαια κομματάκι δύσκολο στο σπίτι μου να βρεις σύγχρονα, μια που σύσσωμη η οικοσκευή είναι εκ των γιαγιάδων. Ο,τι περισώθηκε του καταστρεπτικού σεισμού εκτίθενται πανηγυρικά στο σπίτι μου, δυστυχώς δεν συνέβη το ίδιο με τα οικιακά σκεύη και τα διακοσμητικά.

Αγαπούσα πάντα τα παλιά έπιπλα, παρόλο που έχω πικρές αναμνήσεις απο την καταναγκαστική εργασία του ξεσκονίσματός τους. Μισώ τις εγκοπές και τα σκαλίσματα απο τόόότε...

Μη μ έβλεπε η μάνα μου να κάθομαι χωρίς κέντημα, ή χωρίς διάβασμα τους καλοκαιρινούς μήνες, μου έδινε τιμητικά το ξεσκονόπανο να κάνω μετ επιμελείας τα έπιπλα, με τιμωρία, στην αντίθετη περίπτωση να μην πάω στη θάλασσα!

Κι αφού εγω μουρμούραγα τον Ακάθιστο ύμνο, κι αφού η επιθεώρηση με το δάχτυλο στους πόδας των λεόντων ανέδειχνε την επιμέλειά μου κι αφού το κέντημα είχε προχωρήσει αρκετά, δινόταν η άδεια της εκκίνησης...Θάλαττα!θάλαττα! κι εκεί έπνιγα την καταπιεσμένη μου εφηβεία.

Λοιπόν, τα έπιπλα μία άλλη φορά, που η Ρένα θα φαντασιωθεί,τώρα μικρά κι αγαπημένα:

Πρώτα την αγαπημένη  "φοντανιέρα" της συνονόματης γιαγιάς που έβαλε τα κουφέτα του γάμου της ,δωρεά της πεθεράς της, απόκτημα δικό μου και σκεύος υποδοχής και των δικών μου!

Το σερβίτσιο του τσαγιού,λευκή καθαρή πορσελάνη με μικρά διακριτικά ανθάκια  και τ'  αγαπημένα μου πιάτα, που σερβιριζόταν  το ρυζόγαλο των Αποκριών

Η φοντανιέρα της μαμάς, που προσπαθούσα ν ανοίξω άνευ θορύβου, να φάω τα σοκολατάκια -μαργαρίτες! Μέχρι που, οι συνεχείς και ανενδοίαστες κλοπές, την ανάγκασαν να την κλειδώνει στη σερβάντα κι εγω να μηχανεύομαι τρόπους κι αντικλείδια για την συνέχεια των κλοπών. 

Σιγά μην δε το κατάφερνα (κακοποιό στοιχείο απο τα γεννοφάσκια μου!)

Τώρα κάνει παρέα με Ρώσικες  συναδέλφους της, ДА( Ντααααα)!!!

Το σετάκι του λικέρ  της μαμάς επίσης, που για να μην αφήνω ίχνη έπινα το Κουαντρώ (αξεπέραστο λικέρ) με το μπουκάλι!

Ακόμα βουίζουν τ αυτιά μου "τι θα τρατάρω έναν άνθρωπο άμα έρθει ξαφνικά; Θα ντροπιαστούμε"  Και προκειμένου να υποστούμε ομαδική οικογενειακή ντροπή, εγω τιθόμουν σε περιοριστικούς όρους μπας και συνετισθώ... Η τιμωρία πάνω μου είχε λάβει επιστημονικές διαστάσεις, αλλά ως φαίνεται εκ του αποτελέσματος ...ατελέσφορη!χαχαχα

Εκείνο όμως που με διαολίζει περισσότερο, οτι οι τιμωρίες μπορεί να μην απέδωσαν, η φωνή της "συνείδησης" εντυπώθηκε τόσο μέσα μου, που την επανέλαβα κι εγώ κατά κόρον στα δικά μου παιδιά. Ατιμο DNA!

Και τέλος, αν και δεν είναι οικογενειακό κειμήλιο, αλλά δώρο απο αγαπημένο φίλο που ζούσε στη Γαλλία, τσαντάκι της συζύγου  του για την Οπερα , που έβαζε μέσα τα  face à main της. Κεντημένο όλο με περλίτσες και εκτιμημένο δεόντως απο μένα.

Και για να ολοκληρώσουμε την αναδρομή στο παρελθόν, η Ανθή στη συνέχεια η Ελενα και ξανά η Αρετή ζήτησαν μία εισέτι εξομολόγηση, αποδίδοντάς μου ένα ακόμα βραβείο και με τιμάνε μ αυτή τους την επιλογή.

Όμως, δεν έχω να πω τίποτα καινούργιο (ή μάλλον ίσως βγεί πίκρα αν πω και δε θα τόθελα), απ όσα κατά καιρούς σ ανάλογα ερωτηματολόγια έχουν καταγραφεί και ό,τι στην αρχή της γνωριμίας μας σας συστήθηκα. 

Δεν ξέρω αν είμαι "ατόφιο είδος" όπως με προτρέπει ο Στράτος να παραμείνω, απλά είμαι αυτό ακριβώς που βλέπετε και για κάποιο λόγο, διαφορετικό ο καθένας, ξεχωρίζετε και εκτιμάτε.

Τίποτα παραπάνω,τίποτα λιγότερο.

Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία δοθεί είναι αυθαίρετη. Δεχθείτε με κι αποδεχθείτε με έτσι,έναν άνθρωπο ευαίσθητο με τ απάνω του και τα κάτω του,ανεξίκακο και ανιδιοτελή, που μόνο χαρά θέλει να μοιράζει, αν κάποιες φορές σας πικραίνω αποδώστε το στην ανθρώπινη φύση που είναι ανατρεπτική ούτως ή άλλως.
Το βραβείο δίδεται σ όσους διαβάσουν την παρούσα μου, άσχετα απο το εάν επιθυμούν να εξομολογηθούν ή όχι. Αδιακρίτως & ευχαρίστως.
Καλή εβδομάδα!

και κάτι της τελευταίας στιγμής, μου το έστειλαν μ άρεσε, με αντιπροσωπεύει το δημοσιεύω:

Εκτίθεμαι στο Σικάγο

Είναι να μην πάρουν τα μυαλά αέρα, γιατί αν πάάάάρουυυυννν ...λάλα το Μήτσουμ, λάλα το!
Κάπως έτσι συνέβη και στην... εκτιθέμενη κι άντε να τη μαζέψεις!  εκτός κι αν με βρείτε σκαλωμένη στο Grand Canyon. Ξέρω τι σας λέω,αν και δε ξέρω κατά πού πέφτει.
Μετά λοιπόν τα χριστουγεννιάτικα παζάρια, που με πολύ ντροπή συμμετείχα προσφέροντας το κάτι τις μου για καλό σκοπό και  ανταμείφθηκα με πολύ χαρά,  ήρθε η ώρα της έκθεσής μου και εικαστικώς!
Και μια και τα σύνορα της Χώρας μου έπεφταν στενά, είπα ν αναγνωρισθώ πρώτα στην αλλοδαπή. Καθότι αν κάνεις καριέρα στο εξωτερικό,μετά στο εσωτερικό τα πράγματα είναι παιχνιδάκι!
Κι έτσι η φήμη μου εξαπλώνεται ως αμοιβάδα στο Αμέρικα!
Πολλοί αναρωτιούνται "τι είν΄ τούτο το φρούτο που μας βρήκε;"
Φυσικά δεν εννοούν

"Φραγκόσυκα"
Ακουαρέλα σε χαρτί

τα λαχταριστά μου φραγκοσυκάκια, αλλά εμένα την ίδια. ΠΟΎ ΒΡΈΘΗΚΑ ΕΓΩ ΖΩΓΡΆΦΟΣ; αυτό απορούν οι άνθρωποι.Άδικο έχουν; Πιο πιθανό θάταν να ασχοληθώ με την μαναβική (αφού η πραμάτεια μου περιέχει απο φρέσκα και ζουμερά φρούτα μέχρι φράουλες, πριν οριστικά εκπνεύσουν.... Ναι βρε τις πετυχα  ημιθανείς.)
Κι όμως δεν είναι τίποτ άλλο απο  ένα φιλανθρωπικό κάλεσμα, που μ έπεισαν ΟΙ ΖΩΓΡΑΦΟΙ ΣΕ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, (λέγε με Βιλλιώτη) οτι  αξίζει να συμμετέχω.
Και κατόπιν ωρίμου σκέψεως είπα "why not ?"
Κι έστειλα τα δύο αυτά έργα:

"Λιστόν"

Αυτή λοιπόν η ανάρτηση, αυτό το σκοπό επιτελεί. Να μάθουν, όσοι δε το ξέρουν ακόμη, οτι η έκθεση καθορίστηκε υπό την αιγίδα της Κρητικής Αδελφότητας Σικάγου και Περιχώρων, η αφίσα ετοιμάστηκε (πιο ελληνικιά δε γίνεται),

πατήστε πάνω για μεγέθυνση

 τα έσοδα δε των εισπράξεων θα δοθούν για τα παιδιά της Ελλάδας.
Ραφτείτε λοιπόν φίλοι Ελληνοαμερικανοί,που με διαβάζετε και με ...θαυμάζετε, σηκώστε από τις Τράπεζες τις καταθέσεις και σπεύστε να επενδύσετε σε έργα Τέχνης, που σε λίγα χρόνια θα έχουν υψηλή συλλεκτική αξία. Κι αν δε γνωρίζετε τον Καλλιτέχνη,δε πειράζει, ο σκοπός μετράει, αφού εσείς (σ αντίθεση με τους γηγενείς) πάντα έχετε στην καρδιά σας την Ελλάδα και κάθε τι ελληνικό.

ΕΠΕΝΔΎΣΤΕ ΣΤΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ, ούτως ή άλλως  και η Ελλάδα από φιλανθρωπίες ζει.

Λέξεις σε σιφόν

Πάντα μ άρεσαν τα βιβλία.
Διάβαζα κι ονειρευόμουν!
Γινόμουν ηρωίδα  και βίωνα την πλοκή.
Απ όλη αυτή την ενασχόληση ταξίδευα, με λέξεις και εικόνες.
Πολλές φορές, μου έρχονταν κι εμένα διάφορα ...
Όχι δεν είμαι λογοτέχνης, επηρεασμένη ευαίσθητη είμαι.
Απλά  όταν μου ΄ρχόταν κάτι ήθελα να το γράφω,να μένει...
ασχέτως αν όταν το ξαναδιάβαζα δεν θα θυμόμουν γιατί το είχα γράψει, ποια η αφορμή.
Πολλές φορές μου έρχονται φαεινές ιδέες στο κρεββάτι.
Και καλά όταν είναι μεσημέρι,διακόπτω τη μεσημεριανή σιέστα και το ρίχνω στη συγγραφή, μη και χαθεί το απαύγασμα της έμπνευσης. Όταν όμως είναι βράδυ...το τρώει το μαύρο σκοτάδι! Γιατί φεύ, όταν ξυπνώ το πρωί  με το ζόρι κοιτάζομαι στον καθρέφτη και λέω "Με λένε Χαρά κι είμαι καλά"
σιγά μη θυμηθώ όνειρα (άσε που καλά δε βλέπω, τα κακά τα θυμάμαι, γιατί μου μένουν αξέχαστα!), πολύ δε περισσότερο, λόγια!
Έπεα πτερόεντα!!!

decoupage  χαρτοπετσέτας σε ύφασμα

Παρ όλα αυτά, ποτέ δεν κράτησα ημερολόγιο.
Δεν θάμουν καθόλου τυπική στην καταγραφή,άσε που έπρεπε να τα γράφω κωδικοποιημένα για το φόβο των Ιουδαίων,οπότε θάχαναν τη μισή,αν όχι ολόκληρη την αλήθεια τους.
Έτσι τα αποκυήματα της φαντασίας μου (κι όχι πάντα φαντασίας) είναι καταγεγραμμένα σε χαρτάκια, ημερολόγια, σελίδες σχολικών τετραδίων κι όπου αλλού βάλει ο νους,τα οποία κατά καιρούς ανακαλύπτω και παίζω το κουίζ: "τι θέλει τώρα να πει ο ποιητής" και σιγά μην  το βρίσκω!
Εν τούτοις, όποτε έβλεπα κάποιο προκλητικά ωραίο σημειωματάριο το αγόραζα να βρίσκεται, κι έτσι βρίσκονται αρκετά και... άδεια.
Κάπως έτσι  σκέφτηκα όταν μου δώρισαν  ένα χοντρό, τύπου ετήσιο ημερολόγιο,  χωρίς όμως ημερομηνίες, "τετράδιο". Ήταν όμως πολύ dark  για τα γούστα μου, αλλά πολύ πλούσιο και περιποιημένο για να αδιαφορήσω και το σημαντικό έχει υπόλευκες σελίδες,  χωρίς ημερομηνίες που μπορούν να γεμιστούν  μ ό,τι θες. Λέξεις, εικόνες, σχέδια...οτιδήποτε.
Έμεινε λοιπόν στην άκρη κι αναπαυόταν στο χρυσαφί του κουτί, μέχρι να μου έρθει εμένα  η έμπνευση (καθυστερεί η ρημάδα) να το μεταμορφώσω (ίσως γι αυτό...πρόσεχε κι απέφευγε!).
Κατά καιρούς έχω θαυμάσει δημιουργίες με Scrapbooking, αλλά είναι too much για τα γούστα μου και λίγα βρίσκω να με καλύπτουν απόλυτα. Έτσι είναι ένα πάθος που δε μ άγγιξε (ευτυχώς!) και τ άφησα στις δεξιοτέχνες του είδους.
Όμως ο συνδυασμός εικόνας, υφάσματος,δαντέλας ,κομβίων και λοιπών αξεσουάρ μ εξιτάρει οπότε ήταν προδιαγεγραμμένο το ...τέλος του!χαχαχα

Τετράδιο ντυμένο με  συνδυασμούς υφασμάτων, decoupage σε ύφασμα, δαντέλα, κορδέλα  και  χαρτί (τα τριανταφυλλάκια και η μπορντούρα στο πλάι,είναι απο χαρτί)

Τώρα αν το βεστιάριο βοηθήσει το τετράδιο να συγκεντρώσει την εναπομείνασα σοφία μου, το μέλλον θα δείξει... εσείς πάντως μέχρι εδώ θα δείτε κι ελπίζω να μην απογοητευθείτε...

λεπτομέρειες

Υ.Γ. χρησιμοποιήθηκαν για το στελάρισμα (χρόνια  ντύναμε μπλε τα σχολικά τετράδια!)  λινό μπεζ apo πουκάμισο, κομμάτια από υφάσματα και χάρτινες κατασκευές. "Γαζώθηκε" δε με αράχνη, ήτοι χωρίς καθόλου βελονιά.

                                

Στερνή εξομολόγηση ...

...Πού σφράγισε μια ανεπανάληπτη ιστορία Αγάπης

 23/1/2013

****************************

Θα θελα να ξέρω τι κρύβεις στην καρδιά σου

θα θελα να ξέρω αν λίγο μ αγαπάς

αν γλυκά με φέρνεις μες τη θύμησή σου

αν για μένα λίγο συ καρδιοχτυπάς;

Αχ και να μπορούσα μέσα να διαβάσω

στο χρυσό βιβλίο που χεις στην καρδιά σου

αν είναι γραμμένο πλάι στο δικό μου

πολυαγαπημένο το γλυκό όνομά σου.

Θα θελα να ξέρω αν συχνά τη νύχτα

κάθεσαι μονάχη και με νοσταλγείς

αν συχνά με βλέπεις μες τα όνειρά σου

κι όταν δε με έχεις αν μ απεθυμείς;

κι όταν τα φιλιά μου σαν τρελός σου δίνω

και στην αγκαλιά μου σε κρατώ σφιχτά

θάθελα να ξέρω αν στη σιγαλιά

η καρδιά η δική σου μόνο για με χτυπά;

Κι όταν μακρυά σου φεύγω και με χάνεις

τη θερμή αγκαλιά μου αν ποθείς τρελά

και αν στη θύμησή σου βρίσκονται ακόμα

τα τρελά φιλιά μου για παντοτινά;

θάθελα να ξέρω...θα θελα πολλά

μα έλα που δε ξέρω ούτε δω αυτά;;;

Συνοδέψτε το,με ένα καταπληκτικό τραγούδι

                                                                                             

Δώρο-αντίδωρο...

Σιωπώ  καιρό, περισσότερο απ ο,τι οι αναρτήσεις μαρτυρούν, αλλά είμαι κάπως έτσι "Χρυσοπράσινο φύλλο", λέει ο ποιητής, ριγμένο στο πέλαγο".

Στην πληγή δε φτάνει το τραγούδι 

σαν φύλλο τρέμω και λυγώ

 γέλασ’ η Χαρά σ’ ένα λουλούδι 

κι έλεγα χαρά να ’μουν κι εγώ.

(χαρισμένο και το τιμώ)

Μ’ έκλεισε μέσα η βροχή και μένω τωρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.
Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή                                              

ή δάκρυα

από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;
Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη, αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.

(απο"ΤΟ ΔΙΑΖΕΥΚΤΙΚΟΝ ή" της  Κικής Δημουλά)







 Είμαι όμως εδώ! κι έστω και πληγωμένη, εξακολουθώ να περπατώ,

προσπαθώντας να μην ξεμακρύνω απο το ίδιο φωτεινό μονοπάτι που είχα χαράξει.

Ελπίζοντας! 

από τις εικόνες που με περιζώνουν

σαν αυτή  και σαν αυτή

γιατί όχι και σαν αυτή;

κι εκεί γεννιέται η ΕΛΠΙΔΑ, οτι τα σύννεφα θα διαλυθούν

και θα ξαναλάμψει το χαμόγελο

όπως θέλω, όπως η ζωή επιβάλει.  

Κι αν δεν ακούγεται η φωνή μου, είμαι εδώ με τις αισθήσεις μου,οπως ΕΣΕΙΣ, που μου προσφέρατε μια μεγάάάλη αγκαλιά , να χωθώ όταν την είχα απόλυτη ανάγκη.  

  Αυτήν σας χαρίζω σήμερα....

...και κάτι ακόμα, που διάβασα πρόσφατα και ταιριάζει απόλυτα:

Δεν νομίζω οτι χρειάζεται να πούμε περισσότερα. 

ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ & ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Υ.Γ. Όλες οι εικόνες που χρησιμοποιήθηκαν είναι δανεισμένες απο το διαδίκτυο.