Δυό πόρτες

Η πρώτη υπογραφή μπήκε.

Το διαζύγιο είναι γεγονός μη αναστρέψιμο.

Τώρα αν θάναι και συναινετικό, ο χρόνος θα δείξει, απλά δε πήγαινε άλλο...
Όταν μια σχέση αρχίζει να σε καταπιέζει και σου δημιουργεί προβλήματα  σ΄άλλους τομείς, πρέπει να δίνονται λύσεις Μεγ.Αλεξάνδρου...μαχαίρι!

Τώρα μένει η τελική υπογραφή που κι ο άλλος "διάδικος" θ αποδεχθεί την πρόθεσή σου για λύση της συμβίωσης.

Μία συμβίωση  που διήρκεσε ουκ ολίγον...

30+ χρόνια δεν είναι αμελητέα.

Χρόνια, μέρες,μήνες,ώρες ,λεπτά που όταν πνίγεσαι γίνονται βραχνάς στο λαιμό, βρόχος που σε πνίγει.ΑΛΛΑ όμως είναι χρόνια  της ζωής σου!
Τα καλλίτερά σου χρόνια ενδεχομένως.
Και πως να μην είναι, αφού ήταν τα χρόνια της  νιότης, της ενήλικης , της ώριμης, που θάθελες να κάνεις πράγματα, που αδυνατούσες εκ των υποχρεώσεων να κάνεις. 

Και τώρα ελπίζεις...σε μία ελευθερία, ίσως που δεν είχες; ή που νόμιζες οτι δεν είχες;
Θάναι πραγματική ελευθερία ή επίπλαστη;
Κανείς δεν ξέρει κάτι πριν το ζήσει και δυστυχώς, οι μέρες που βιώνουμε είναι δύσκολες. 

Το βιοτικό επίπεδο  έχει πάρει την κάτω βόλτα και δεν είναι όμορφη πια η Παναγιώτα, τα οικονομικά όχι μόνο στενεύουν αλλά κοντεύουν να γίνουν σαν ρούχο που έγινε παιδικό στο πλύσιμο, τα προβλήματα  στην υγεία των ανθρώπων αυξάνονται ραγδαία, γιατί όλα είναι αλληλένδετα  και γενικά βιώνουμε μία κρίση τιμών και αξιών που όμοια της δεν έχουμε ματασυναντήσει!
Και μέσα σ όλα αυτά ελπίζω για ελευθερία! Δεν είναι ουτοπικό; Αλλά και πάλι η ζωή χωρίς αισιοδοξία και όνειρα για το καλλίτερο δε παλεύεται.
Ετσι λοιπόν με αποφασιστικότητα έβαλα φαρδιά-πλατιά την υπογραφή μου, για μία λύση που εκ προοιμίου ξεκινά αρνητικά για μένα, αφού με χρεώνει με ένα πρόστιμο εφ όρου ζωής, γιατί αφ ενός δεν άντεξα μέχρι τελικής πτώσεως σύμφωνα με τους Νόμους που άλλοι ψήφιζαν για μένα,χωρίς εμένα, και γιατί τα αποκτηθέντα στην κοινή μας ζωή, παίχτηκαν ανερυθρίαστα, πάλι ερήμην μου, στις φούσκες του Χρηματιστηρίου! Ετσι ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.
Αλλά στην Ελλάδα της δικαιοσύνης και της ισότητας απέναντι στους νόμους(εδώ γελάνε) ο νόμος είναι πάντα με το μέρος του δυνατού κι εγω ως αδύνατος υποχρεούμαι, όπως πάντα υποχρεούμαι. Αλλά τι σημασία έχει το πρόστιμο όταν φεύγεις όρθιος; Αυτό είναι το ζητούμενο στις μέρες μας, να φεύγεις  παλικαρίσια! 

Τα συναισθήματά μου τωρα με ρωτάτε; Ανάκατα,όπως όλα γύρω μου, μέσα μου... Γλυκόπικρα φυσικά.

Χαίρομαι;  λυπάμαι;

Δεν αφήνεις έτσι χωρίς ένα κόμπο στο λαιμό, ένα δάκρυ ίσως, τη ζωή σου.
Εζησες, πόνεσες, χάρηκες μέσα σ αυτά τα χρόνια.
Δεν ήταν όλα μαύρα,ούτε όμως και αμόλυντο λευκό. Ήταν multicolor η ταινία με το ανάλογο σασπένς!
Αυτά που σίγουρα παίρνω ως πολύτιμες αποσκευές είναι η αγάπη κι ο σεβασμός, και ειδικά από αυτούς που δε περίμενα νάναι τόσο γενναιόδωροι! 

Αυτός ο χρόνος είναι καθοριστικός για την προσωπική μου ζωή σ όλα τα επίπεδα, ελπίζω μόνο κάποια στιγμή να μου συμπεριφερθεί όπως μου αξίζει , γιατί πιστεύω οτι αξίζω ένα χάδι.
 Θέλω να  φαντάζομαι  τη συνέχεια σαν άσβηστα ελπιδοφόρα κεριά και να μην με επηρεάζουν τα σβησμένα, παρόλο που αυτό τον καιρό το αγαπημένο μου ποίημα γίνεται όλο και πιο επίκαιρο 

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας σα μια σειρά κεράκια αναμένα — χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια. Η περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων· τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά. Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι. Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά. Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

("Τα κεριά" Κ. Καβάφης  Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Κι αν σας μπέρδεψα, πάραυτα σας ξεμπερδεύω (αρκετά είμαι ήδη εγω) η διάλυση αφορά τον σφιχτό εναγκαλισμό μου με την καριέρα μου. Οι σχέσεις πάθους τέλειωσαν, οι τίτλοι ΤΕΛΟΥΣ έπεσαν, έμειναν οι τελικές διατυπώσεις.

Συνταξιούχο δε με λες.

Είναι μία λέξη που απεχθάνομαι γιατί αφ ενός κάνω κακούς συνειρμούς παιδιόθεν κι αφ ετέρου δε νοιώθω έτσι. 

Δε λένε οτι όταν  κλείνει μία πόρτα ανοίγει μία άλλη; 

παλιό πορτόνι στις Βαρρές Ζακύνθου

 Ελπίζω λοιπόν σε μια νέα...

Αquarelle  By Hara
απο το σεμινάριο με τη Μαριέλα "Μια εικαστική ματιά στην αρχιτεκτονική του τοπίου" με μια ιδιόμορφη τεχνική προσέγγισης