Γυρίστε τα ρολόγια!

Κι ενώ τα ρολόγια γυρίζουν μια ώρα πίσω (θα  βλέπουμε φως οταν ξυπνάμε επιτέλους) εμείς πάμε πρόσω ολοταχώς  τα δικά μας!!!
Αλλη ανάρτηση είχα προγραμματίσει, αλλά βλέπετε μία ο τελάλης του Βορρά,  μία των Αθηνών με ξεκούφαναν και με ξεκούνησαν επίσης, οτι :"Αδελφές μου στο Χριστοδούλειον! Γρηγορείτε γιατί στήνουμε!!!"
Θέλοντας λοιπόν και μη, αλλάζει ο Μανωλιός και βάζει τα ρούχα του αλλιώς, δηλ, ρολογοανάρτηση
Φτιάξατε πολλά και θαυμαστά και είμαι σίγουρη, μέχρι την ώρα που θα εκτεθούν, η έμπνευση δε θα σταματήσει.
 Εξεπλάγην με την ευρηματικότητα πολλών, αντίθετα εγώ για άλλη μια φορά προτίμησα την πεπατημένη και το ξανάπαιξα μικρός ανακυκλωτής.
Μετά την πρώτη δημιουργία απο τον τουρτόδισκο,ακολούθησαν δύο άλλες πάλι προιόν ανακυκλούμενων υλικών. Εκκρεμεί  μία ακόμα, δε ξέρω αν θα καταφέρω να την τελειώσω, γιατί κόλλησα στην τελική πράξη,δυστυχώς...
Το πρώτο λοιπόν,

ένα τηγάνι που αγόρασα στην Πάτρα και τόκαψα στην πρώτη επαφή με την κουζίνα (ξέρω οτι μ αυτό δίνω τροφή για εμπαιγμό,αλλά συμβαίνει καμιά φορά στην κουζινική καριέρα μου να βγαίνουν ελαττωματικά κάποια πράγματα), πήρε σάρκα και οστά ρολογιού,λίγο πριν πεταχτεί στα σκουπίδια
Μπαίνει λοιπόν φουριόζικο ξανά στην φυσική του θέση, που είναι η κουζίνα,μια που το θέμα του είναι του επιπέδου της!

Το δεύτερο είναι σύσταση σε ρολογοσυμμορία!
Ο,τι διαφημιστικά  cd κυκλοφορούσαν στο σπίτι συγκεντρώθηκαν, ενώθηκαν ζεστά -ζεστά και σιλικονούχα και μεταμφιέστηκαν για μια νέα χρήση, που δε την είχαν ποτέ υποψιασθεί.

Είναι φωτεινό και σαν τη διάθεσή μας, παίρνει χρώματα από το χώρο που βρίσκεται και κάνει ιριδισμούς.
Σε κάποιο σημείο που μ έκαψε η σιλικόνη, ξέφυγε δυστυχώς από την πλήρη ευθυγράμμιση και φαίνεται λίίίγο το κέντρο του δισκακίου, και λίγο το κόλλημα των αριθμών-αστεριών (τόσο μικρά,που ούτε να τα πιάσω μπορούσα) αλλά πειράζει;;; χέρια τόφτιαξαν κι όχι μηχανή μαζικής παραγωγής.
Αυτή  είναι η δική μου συμμετοχή

Πάρτε λοιπόν ΧΑΡΑ απο τη δημιουργία , δώστε ΧΑΡΑ με τις δημιουργίες σας!

Δεν ξέρω αν θα ακολουθήσει  άλλη ανάρτηση (θυμάμαι οτι χρωστώ 2 ερωτηματολόγια), ίσως δρομολογήσω κάποια...θα δούμε..., μια που θα φύγω πάλι γι ΑΘήνα,να παρευρεθώ στην πρώτη ατομική Έκθεση Ζωγραφικής της αγαπημένης μου φίλης  Μαρίας "Τα μολύβια που αγαπώ"!!!

Κι είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό, όπως θα χαρώ πολύ, για όποιες φίλες αποφασίσουν να έρθουν στα εγκαίνια,να θαυμάσουν από κοντά  τα έργα που θαύμαζαν τόσο καιρό μέσα απο το blog της, να γνωριστούμε,να περάσουμε καλά!
Σας περιμένουμε!
Κρεμάω και τα σκόρδα μου για το μάτι ,να μας πάνε ΟΛΑ ΚΑΛΑ!

ΠΆΝΙΝΑ ΣΚΟΡΔΑ για το μάτι (όχι ,ποιός τάφτιαξε;;;δε θέλω τέτοια)

Πιάνουμε πουλιά στον αέρα καιιιι... βραβεία!

Μια που τελευταία την έχω δει αρχιτέκτονας (της συμφοράς) και μια που η οικοδομή περνάει κρίση, τα υλικά δυσεύρετα  και η επαρχία στενάζει ούτως ή άλλως, είπα ν αλλάξω λιγουλάκι.
Και μια που ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι των ανθρωποειδών το βάλαμε,ας σκεφτούμε και τα πετεινά τ ουρανού...

Χειμώνας  έρχεται, απ ό,τι ακούγεται θάναι ο χειρότερος των τελευταίων...κάτι χρόνων (ας μην τα παίρνουμε και τοις μετρητοίς) ό,τι πρέπει για να φωνάζουμε "ρίξε κι άλλο κάρβουνο", μια που με τη φουφού θα τη βγάλουμε κατά πως παν τα πράγματα, τα πουλάκια απροστάτευτα κι αυτά στο κρύο, ζητούν τη συμπόνοια μας.
Ετσι λοιπόν γυψόγαζα τέλος (ούτως ή άλλως τέλεψε και τα Φαρμακεία περιμένουν τις Απόκριες να προμηθευτούν!), χαρτόκουτα πλήθος μαζεμένα για ώρα ανάγκης (τώρα τι ώρα σκεφτομουν θα σας γελάσω) να όμως που χρειάστηκαν!
Κυρία γελαστή και κομψευάμενη, ερωτεύθηκε τα σπιτάκια!
Αλλά όχι τα σπιτάκια που τόσες μέρες έδειχνα...άάάλλα,δικά της!
Πριν αρχίσω λοιπόν την παραγγελία κι επειδή ξέρω τι δύστροπη πελάτισσα είναι (Β.Π. βλέπεις...) έκανα τη σωστή κίνηση "πως θα το ήθελες παναπεί;" Και ήρθε το μέιλ,που μόνο μέλι δεν ήταν:"ΑΥΤΟ!"με κατακεραύνωσε πάντα λακωνική σαν Σπαρτιάτισσα, κάτι σαν το "η ταν ή επι τας" μου ρθε (η φωτογραφία του "αυτού"), κι άρχισα να ψελλίζω  αντιρρήσεις.
- Μα αυτό είναι πουλόσπιτο
-Ναι
- και δεν είναι γυψογαζένιο
- Τι πειράζει;
-Αυτό είναι με χαρτιά scrapbooking (μεγάλη η χάρη σου να αγοράσω τώρα και τέτοια χαρτιά!)
- Δε πειράζει
- Αυτό είναι χάρτινο. Χάρτινο το θέλεις;
-ΝΑΙΙΙΙ (ενθουσιασμένη! την έκοψα απο το μέγεθος των γραμμάτων)
- Ούτε Χριστουγεννιάτικο είναι,που λύσσαξες τόσες μέρες
- Καλλίτερα, να τόχω ολοχρονίς!
- Και με τέτοια τρύπα;  μέχρι κι εσυ θα μπαίνεις μέσα
- Οχι, βρε, τι με πέρασες; μικρότερηηηηη

Κι αφού τέλειωσε η διευκρινιστική αλληλογραφία και έπιασε να γλυκοχαράζει, εμένα δε μου κόλλαγε ύπνος κι είπα να κολλήσω στα χαρτόνια.
Το σχέδιο βρέθηκε, εύκολο τόκοψα,γιατί τέτοια ώρα τα δύσκολα με μάραναν

 υφάσματα έχω ούτως ή άλλως,οπότε θάταν και πιο λουσάτο κι άρχισε η κοπτοκολλητική (μία κόλλα θεϊκή,ειδική για ύφασμα).
Σε μια ώρα ήταν έτοιμο, ντυμένο και σενιαρισμένο μ ένα πουκαμισάκι που η ίδια μουχε χαρίσει να το ξεσκίσω.

Η φωτογράφιση έγινε πρωινή ώρα φυσικά, μην ξεχνάμε και τις αρχές του καλού blogger και εστάλη πάραυτα για εξερεύνηση αντιδράσεων...
Οπότε έσκασε σαν βόμβα ένα τηλέφωνο ενθουσιασμού!
Απο τη φωνή είπα σε καλό δρομο είμαστε, και δεν θα το πιστέψετε...ΔΕΝ είχε ουδεμίαν ένσταση (πρωτοφανές! κάπου με την καρδούλα μου τα μάσαγε,αλλά δε μάσησα), πλην της ερώτησης: πού βρήκα το υφασματάκι;;;χαχαχα γνωστή αφερεμένη!
Κατόπιν αυτού πήρα τα θάρρητά μου κι άρχισε η παραγωγή εκ του μηδενός.

Είναι σαν τα σοκολατάκια γαλακτος (τις μαργαριτες,θυμάστε;;;) ποτέ δε μένεις στη μία!
Ετσι ετοιμάστηκε έτερον να  ζευγαρώσει, χριστουγεννιάτικο (καλά σας είχα φτάσει  στο Πάσχα καιρός να επικαιροποιηθούμε)
Ξέχασα να είπω, οτι το εν λόγω πουλόσπιτο είναι καμπριολέ, τουτέστιν ανοιχτό εκ της μίας πλευράς της οροφής,για πάσης φύσεως υλικά.

Ασχημο θάταν δίπλα στην πόρτα σας για τα κλειδιά,που τ αφήνετε ένα γύρω και τα ψάχνετε;;;(έχω κάποιον δικό μου στο νου μου.)
Για σκεφτείτε το, κι ακολουθείστε το πατρόν...
Με το ίδιο πατρόν φτιάχτηκε κι ένα ακόμα, παιδικό αυτή τη φορά,κλειστού τύπου, Καραμελόσπιτο

ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΟΝ!

Και μια που κλείσαμε το θέμα των πτηνών, ας πιάσουμε το θέμα των βραβείων
Απο την Μαριλένα, πήρα αυτό:            με την υποχρέωση να απαντήσω στο κάτωθι ερωτηματολόγιο. Μετά τα τελευταία ερωτηματολόγια,αυτό είναι παιχνιδάκι  για νεογέννητα!!!

i) Τι σε ενέπνευσε και τι σημαίνουν για σένα το όνομα του blog σου και το όνομα, με το οποίο υπογράφεις τα κείμενά σου;

-Τι μ ενέπνευσε; 
Δύσκολο να εμβαθύνω στα άδυτα της χαώδους ψυχοσύνθεσής μου.Πάντως όχι η τετράγωνη λογική και η σύνεση,εκείνη τη στιγμή αυτά τα χαρακτηριστικά απεργούσαν,οπότε επικράτησε ο αυθορμητισμός κι η άγνοια του μέλλοντος και...τσουπ... Να σας ζήσω!!!

-Τι σημαίνει τ όνομα του μπλογκ;
Μα οτι βρίσκομαι σε ερωτικό παροξυσμό μ' Ο,τι κι αν κάνω! Και επειδή δεν είμαι γάτα να το παθαίνω μόνο το Γενάρη,με υφίστασθε ολοχρονικίς

-Τι σημαίνει τ όνομα που υπογράφω τα κείμενά μου;
ήμουν τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου που δε διάλεξα ψευδώνυμο "κόκκινη παπαρούνα" π.χ.,που κανονικά θάπρεπε να κοκκινίζω,έτσι αφελώς και αδιαντρόπως υπογράφω μ' ονοματεπώνυμο.

ii) Αν δεν ήσουν άνθρωπος, τι θα ήθελες να είσαι και γιατί; 

ΙΔΕΑ!...Ο Αγιος Βασίλης, καλέ! 

Γιατί μ αρέσει να δίνω χαρά στους ανθρώπους και γιατί πιστεύω ακόμα σ αυτόν

iii) Αν σε σταματούσαν στον δρόμο απ’ το Blog TV και σε ρωτούσαν “Ποιο είναι το χαρακτηριστικό σου γνώρισμα, σύμφωνα με τα λεγόμενα των άλλων;”, τι θα απαντούσες; Ποιο είναι;

Γιατί να μιλήσω εγω γι αυτά αφού μιλούν άλλοι;  Θα τους παραπέμψω στο αφιέρωμα της Φωτεινής να γνωρίσουν τη Γυναίκα -χαμαιλέοντα,τόσα γνωρίσματα που κι εγω η ίδια εκπλήσσομαι! Mετά απ αυτό δε ξέρω αν θα τολμήσουν να με ξανασταματήσουν για γκάλοπ...

iv) Ποιο στοιχείο βρίσκεις γοητευτικό και σε κάνει να συνεχίζεις να γράφεις;

Βρίσκομαι πάντα  υπο την επήρεια κρίσεων, άτιμο αλτσχάιμερ, και την έχω δει  κάτι ανάμεσα σε Μάρω Βαμβουνάκη (τώρα που έπιασε τον ψυχολογικό τομέα) και Ελενα Ακρίτα, που τις  αναπληρώνω στα ρεπό τους  

v) Ποια φωτογραφία θα βάζατε για την ‘ζωή’;
                                         

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Έλληνας συγγραφέας

vi)  Αγαπημένη λέξη;

Δε μπορείτε να μαντέψετε; ελάάάάτε τώρα!

* Το βραβείο παραδίδετε σ άξια χέρια,τώρα αν θ απαντήσουν όρκο δε παίρνω,πάντως τους αξίζει

1. Στο ΘΡΥΛΟ,ούτε τον Αλκη Θρύλο,ούτε στον Ολυμπιακό,αλλά σ αυτήν  http://misirlouhandmade.blogspot.com/

2.σ ένα απο τα παιδιά του Πειραιά  http://para-kelsoscooks.blogspot.com/

3. στην guest star blogόσφαιρας http://ploumidi.blogspot.com/

4. στην έχω Εκθεση τώρα αλλά έναν σαματά τον κάνω αμα λάχει http://pnoestexnis.blogspot.com/

5. στην "Παριζιάνα" όχι Βλαχοπούλου  http://e-velona.blogspot.com/

6.  στη μόνο για λίγες εμφανίσεις στην Πόλη σας http://annettaspace.blogspot.com/

7. στην I'm happy http://kerinapoiimata.blogspot.com/

8. στην "είναι πολύ light (ερωτηματολόγιο) για μένα" http://craftmakesmyday.blogspot.com/

**απο ένα κορίτσι που τιμή μου που με έχει υιοθετήσει (που νάξερε...δε ρώταγε;) παρέλαβα αυτά:  αλλά είμαι περισσότερο περήφανη γι αυτό                             

που φυσικά το μοιράζομαι με τις παραπάνω Κυρίες! 

Ελπίζω να μην σας κούρασα,αντίθετα να σας έδωσα ιδέες και ΧΑΜΟΓΕΛΟ! Καλή σας εβδομάδα.

Παράπονο...

"Σ' ακολουθώ, ω Αγάπη!
Τι γυρεύεις από μένα; Περπάτησα μαζί σου στο φλογισμένο μονοπάτι, κι όταν  άνοιξα τα μάτια μου, είδα μόνο σκοτάδι. Τα χείλια σου τρεμόπαιξαν, μα τ' άφησες να πουν μόνο λόγια δυστυχίας. Αγάπη, έκανες την καρδιά μου να πεινάσει για τη γλύκα της παρουσίας σου, γιατί είμαι αδύνατος κι εσύ δυνατή. Γιατί παλεύεις μαζί μου;
Είμαι αθώος κι είσαι δίκαιη. γιατί με καταπιέζεις;
Είσαι η ίδια μου η ύπαρξη. Γιατί με πληγώνεις;
Είσαι η δύναμή μου, γιατί με κάνεις αδύναμο;
Είσαι ο οδηγός μου. Γιατί μ εγκαταλείπεις στην ερημιά;
Είμαι στα πόδια του ελέους σου, και δε θ' ακολουθήσω άλλο μονοπάτι από το δικό σου. 
Εκείνο που παίρνει ο Θάνατος,
κανένας δε μπορεί να ξαναβρεί.
Εκείνο που ευλογεί ο Ουρανός
κανένας δε μπορεί να τιμωρήσει.

Εκείνο που ένωσε η Αγάπη
κανένας δεν μπορεί να χωρίσει.
Εκείνο που θέλησε η Αιωνιότητα
κανένας δεν μπορεί ν αλλάξει."
             

Απο το Δάκρυα και Γέλιο -οι Νικητές του Χαλίλ Γκιμπράν

 - Francesco Hayez

Francesco Hayez " Venezia 10 febbraio 1791 - Milano 21 dicembre 1882"

è stato un pittore italiano, massimo esponente del romanticismo storico,

particolarmente noto per l'opera "Il Bacio"

Περιττές πληροφορίες της δημιουργού:

Ο συγκεκριμένος πίνακας, προϊόν ανακύκλωσης άλλου (ένα αδιάφορο καράβι αγνώστου), που πεταγόταν απο το σπίτι της νύφης μου και προσγειώθηκε στο δικό μου,με παραλλαγή (αυτό είναι το καλό με το decoupage), έγινε με κεντρικό θέμα το συγκεκριμένο ριζόχαρτο , χωρίς καμία παρέμβαση (μόνο το φόρεμα της κόρης τονίστηκε με deco glass και τ  αντίστοιχο χρώμα).
Και επειδή η σκηνή διαδραματίζεται σε παρωχημένη εποχή, που τα ήθη δεν ήταν τόσο χαλαρά, άρα και οι συναντήσεις απαγορευμένες και μυστικές, έτσι θέλησα να φανεί και το περιβάλλον της φθαρμένο και παρωχημένο...
Χρησιμοποιήθηκε λοιπόν πάστα κρακελέ, ακρυλικά χρώματα συναφή με το θέμα και ριζόχαρτα ή χαρτοπετσέτες εν είδη "διαφημίσεων" στον τοίχο.
Το Ρολόι απο πάνω τους  σημείο αναφοράς  και δαμόκλειος σπάθη του φευγαλέου!

Το θέμα και το κείμενο που το συνοδεύει, το τιτλοφορώ "Ερως Εσταυρωμένος", είναι άλλωστε τ αγαπημένο μου διήγημα,αφιερωμένο (σαν έτοιμο από καιρό) στην Κυρία που ζήτησε Γκιμπράν...

Lalalala America!!!

Lalalala America
I like to be  in America
Okay by me in Americaaaaaaaaaaaaaa

τραγουδάω η καλλίφωνη και σταματημό δεν έχω!

Εειιιιιι μην ξεσηκωθείτε, ούτε οι μεν να χαρείτε οτι φεύγω, ούτε οι δε (Dennis, Gabriel, Martha δεν ξέρω πόσοι και τι πρεμούρα έχετε,αλλά λέμε...) οτι θα με συναντήσετε.
Άδικα θα κρεμάσετε τις ελπίδες σας... περι άλλου σπάνε τα τύμπανα  εκ της καλλιφωνίας.
Μας πέσανε πολλά γεννητούρια, ενθεν κακείθεν  (έτσι παιδιά ν αυγατίζουν τα Ελληνόπουλα!) και ως φιλότιμο ον, είπα να φτιάξω το κάτι τις μου για τα συχαριάσματα.
Στο Αμέρικα  λοιπόν,  απ όπου μας έρχονται όλες οι μόδες κι εμείς τις ξεσηκώνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, μόλις μιάς γυναίκας η κοιλιά σαλέψει από τις κινήσεις του εμβρύου,στήνουν happening!
Ναι, ευκαιρία ζητούσαν για μπάρμπεκιου και οινοποσία!
Εμένα αυτά δε θα μ αφορούσαν, γιατί ως άνθρωπος χαμηλών τόνων, προτιμώ πιο cool εξάρσεις, εν πάση περιπτώσει, η εν λόγω μανούλα που κυοφορεί τυγχάνει να είναι ανηψιά εκ πρώτης εξαδέλφης.
Με τη μαμά της, τα πρώτα χρόνια της ζωής μας τα περάσαμε πολύ κοντά,
σαν αδελφές , αφού ήταν οι μαμάδες μας αδελφές.

                                                   

 Λίγο μου έσπαγε τα νεύρα η αλήθεια είναι, γιατί ήταν κλαψιάρα με το παραμικρό, εν αντιθέσει μ εμένα, που ήμουν χάχας.
Το χειρότερό μου ήταν όταν πηγαίναμε στους παιδικούς χορούς στα Καρναβάλια, που τότε ήταν στο φόρτε τους, κι ενω εγω ξέδινα στο χορό μέχρι τελικής πτώσεως (και του μαλλιού επίσης... θεοκάτσαρο!!!) η θεία μου, μου φόρτωνε την μικρή Αννούλα να χορέψουμε.


Πωπω τι νεύρα! Μου ερχόταν να την πετούσα από το παράθυρο  την κλαψο Αννούλα.
Είχα όμως μια καλλίτερη αναίμακτη λύση.
Την παράσερνα προς το κέντρο του χορού,την παράδιδα σε κάποιον που δεν τον ήθελα εγώ κι εγώ ως κανάρα, πετούσα χορεύοντας απο λουλούδι σε λουλούδι (που λέει ο λόγος. Γιατί να πω οτι μέχρι πρώτες τάξεις του Δημοτικού ήμασταν μαζί...οπότε...η κανάρα-βρέφος)
Τι να κάνουμε; η γυναικεία φύσις είχε ξυπνήσει αμπονόρα και δεν ανεχόταν Αννούλες.
Παρ όλα αυτά ο αποχωρισμός ήταν κάτι που θυμάμαι ακόμα με πόνο.
Δυο μικρά κορίτσια αγκαλιασμένα, να μην μπορούν να μας ξεκολλήσουν από την αγκαλιά η μια της άλλης, βαλαντωμένες στο κλάμα.

Θα μας χώριζε πια μια Ήπειρος κι ένας Ωκεανός κι αντε να ξαναβρεθούμε, παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις!
Μέχρι και το κλάμα της αγάπησα τότε.
Και πέρασαν χρόνια κι ειδωθήκαμε πια μεγάλες, και όπως το φανταζόμουν παιδί, ο ωκεανός παρέμεινε ανάμεσά μας, έκανε την οικογένειά της στην μακρινή Γη και βλεπόμαστε πια κάποια Καλοκαίρια .
Τώρα, αυτή η Αννούλα,  γίνεται γιαγιά (εμένα αυτή η φύσις δεν έχει ακόμα ξυπνήσει.Την αφήνω να κοιμάται μακαρίως) και για μένα είναι σαν νάναι το ίδιο μου το παιδί η κόρη της (είναι και συνομήλικες με τη δικιά μου).
Ετσι όταν άκουσα οτι ετοιμάζει πάρτυ για το new arrival είπα να είμαι παρούσα έστω ως θείον (Θείας, καλέ) δώρο.
Βέβαια το οτι στην Αμερική βρίσκεις τα πάντα, ήταν ένας ανασταλτικός παράγοντας έμπνευσης,αλλά τελικά είπα να στείλω κάτι,μόνο και μόνο οτι θάναι απο τα χέρια μου, με την αγάπη και τις ευχές μου που δε θα υπάρχουν πουθενά αλλού,όπου κι αν ψάξει!
Κι έτσι έφυγε αυτό:

Για να μετρούν τις ώρες αναμονής μέχρι να κρατήσουν στην αγκαλιά τους το πραγματικό Θείον δώρο!

Κατόπιν όλων αυτών δικαιολογείστε την ηχορύπανση και την κακοποίηση των ώτων σας, υπήρχε λόγος σοβαρός

Y.Γ
Απο την ημέρα που γράφτηκε η ανάρτηση αυτή πέρασε τόσος καιρός που από υπερηχογράφημα ετέχθη παιδίον νέον και κοντεύει να πάει & σχολείο, που λέει ο λόγος, αλλά πάντως γεννήθηκε αρκετό καιρό τώρα,πάντως διαβάσατε τις ιστορίες μου με την γιαγιά-Αννούλα. Κάτι είναι κι αυτό!

Οίνος ευφραίνει καρδίαν...

εμένα πάλι το μπουκάλι του οίνου! Μια που όπως έχω κατ επανάληψη ομολογήσει  όχι απλά δε μ αρέσει, αλλά ούτε το μπουκάλι του δε πιάνω οταν περιέχει οίνον.
Άγνωστο πως προέκυψε τέτοια σιχαμάρα,αλλά το θέμα μας δεν είν αυτό.
Ξέρω οτι τελευταία χάθηκα λίγο απο τη γειτονιά,ούτε καν στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης δεν απάντησα, τα  χάρηκα όμως και σας ευχαριστώ θερμά για την ενδυνάμωση των προσπαθειών μου.
Έπεσε ομολογουμένως λίγο η διάθεση μετά την ΑΘήνα, ίσως φταίει κι ο καιρός που φθινοπώριασε  για τα καλά, αλλά ευτυχώς η δημιουργικότητα καλά κρατεί παραδόξως.
Τα σπιτάκια συνεχίζονται όποτε πετύχω την γυψόγαζα την καλή (κάθε φορά που ρωτάω σε Φαρμακείο με λαχτάρα "έχετε γυψόγαζα;" θυμάμαι τους ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΥΣ με την "Παπαρήγα την καλή" το σύνθημα για την παράνομη τότε ερωτική ταινία στο βίντεο κλάμπ! χαχαχα στην παρανομία και η γυψόγαζα), κι άλλα, απο άλλο υλικό (θα δείτε εν  καιρώ, μην σας πέσουν τα κεραμίδια κατακούτελα με το συνέχεια) και γενικά πολλά και διάφορα με χριστουγεννιάτικη διάθεση.
Ωσπου η πορεία ανακόπηκε απο την "εντολή" του αδελφού, επιθυμία το λένε,αλλά ο τρόπος είναι ο ευγενικώτερος του Κασιδιάρη(πού τον θυμήθηκα τώρα αυτόν,ήμαρτον!)
- Ο φιότσος σου θέλει πράγματα
- δε μου πε τίποτα το παιδί
- σου λέω εγώ (ο παραπάνω που λέγαμε κι αντίρρηση δε σηκώνω)
Κάνω μία παρένθεση εδώ να σας πω οτι μη δείχνετε αδυναμία σ άντρα την εκμεταλλεύεται κι ο δικός μου το ξέρει καλλίτερα απο τον καθένα κι εκεί να δεις εκμετάλλευση! Η Μαύρη εργασία κι η ανασφάλιστη ωχριά μπροστά της. Τελος πάντων είπα τον πόνο μου (μια ζωή τέτοια πονεμένη ήμουν, αλλά  αλλουνού παππά Ευαγγέλιο αυτό,δεν θα φτάσουμε ποτέ στο μπουκάλι, έτσι που το πάμε)
- και σαν τι θέλει;
- θέλει φωτιστικά (προσέξατε; πληθυντικός αριθμός), ένα πίνακα κι ένα έπιπλο για την είσοδο και θα σκεφτώ κι άλλο...
Δεν είναι τελική λίστα αυτή.
-Καλά ΤΑ φωτιστικά κι άντε κι ο πίνακας,το έπιπλο απο πού προέκυψε; Εγω δεν φτιάχνω έπιπλα.
- Κάτι θα σκεφτείς
-Δεν έχω καν ιδέα για τη διακόσμηση του  διαμερίσματος
- θα σου δέιξει φωτογραφίες
-Ναι, αλλά δεν έχω χρονο
- Γιατίίίίίί;;;;;;;;; συνταξιούχα είσαι,τίποτα δε κάνεις (να ξέρατε πόσες δουλειές έχει σκεφτεί να κάνω η συνταξιούχα!!!)
- Εχω Μπαζάρ, πρέπει να φτιάξω ρολόγια,παιδικά παιχνίδια και ένα  ταλαίπωρο ρολόι για την Αμερική που υπερηχογράφημα μας έστειλαν και τώρα έρχονται οι φωτογραφίες του παιδιού που στρατεύει. Πότε θα τα κάνω όλ αυτά;
- Το παιδί προέχει, που έρχεται μεθαύριο και θα φύγει άμεσα.
Τι να κάνω; ούτε εικόνα του σπιτιού είχα, ούτε τα γούστα του ξέρω, γιατί δεν είναι βρέφος πλέον "το παιδί" να του παίρνεις παιχνιδάκια και να επιμένεις οτι του αρέσουν, τέλος πάντων  είπα να κάνω αρχή με τα εύκολα, ένα επιτραπέζιο φωτιστικό (το επιδαπέδιο θα πάει πρώτα ηλεκτρολόγο και μετά θ αρχίσει η δική του μεταμόρφωση)
Ορμώμενη λοιπόν απο μία πάγια επιθυμία του "να πάει Αμερική", σκέφτηκα το θέμα νάταν με αμερικάνικο μοτίβο.
Αφού έβγαλα και ξαναέβγαλα τις χαρτοπετσέτες μου πολλές φορές, κατέληξα  σ'  αυτό.

μπουκάλι κρασιού με decoupage απο μικρά κομμάτια  απο διάφορες  χαρτοπετσέτες

 Μ άρεσε το περίγραμμα των ουρανοξυστών,που το είχα σκεφτεί  θετικό-αρνητικό για το αμπαζούρ, όμως δεν ήθελα να το βαρύνω, φοιτητικό δωμάτιο είναι και μετά και τις συμβουλές της αγαπημένης Μισιρλούς, ξεκίνησα περί ώραν ενάτην που λέει και το Ευαγγέλιο για να καταλήξω περί ώραν 3η πρωινή (το νέο μου βιολογικό ρολόι,όχι ύπνος πριν τις 3 κι όχι ξύπνημα πριν τις 9) εκεί που όλα έχουν στρώσει...ξεστρώνει το μπουκάλιιιι!!!
Γιατί ποτέ δεν μ αρέσει ν αφήνω κάτι στην ησυχία του και πηγαίνοντας να σηκώσω λίγο τη χαρτοπετσέτα στο στόμιο (άλλη είχα βάλει και δε μ άρεσε, ευτυχώς που συνέβη το ατύχημα) ξεκόλλησε χαρτοπετσέτα ακρυλικό και αστάρι! Πανηγύρι!!!
Επειδή έχω συνηθίσει πλέον στις αναποδιές που μου συμβαίνουν ΠΑΝΤΑ, δεν έβρισα ...πολύ, έβαλα το κεφάλι κάτω, ξανά αστάρι, στέγνωμα με το πιστολάκι  (αλλιώς θα λαλούσαν τα κοκόρια) και ακρυλικό
Την άλλη μέρα πλέον ολοκληρώθηκε το μπουκάλι-βάση με πολλά κομματάκια χαρτοπετσέτας να καλύψουν τα κενά, ένα μάλιστα έγραφε Paris και θα με περάσουν και για αγεωγράφητη όποιος το προσέξει, αλλά καλυπτική αδεία...
Γραμμή για τον ηλεκτρολόγο (δεν έχω πάρει τέτοια ειδικότητα ακόμη)  για τρύπημα, ντουί και καπέλο
Τελικά φοβήθηκε κι εκείνος να το τρυπήσει κι έτσι έκανε πατέντα με φελλό το ντουί, γέμισα το μπουκάλι με χρωματιστή άμμο για βάρος σταθεροποίησης, τσόχα στη βάση να μην γλυστράει και το τελικό tuch ( με μία ευχή, να πραγματοποιηθούν τα όνειρά του) " I have a dream" του μεγάλου οραματιστή Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.

Είμαι περήφανη για το αποτέλεσμα, όχι γιατί ήταν κάτι απο το τίποτα που έγινε χρήσιμο (κύριε Τσάνταλη δεν κάλυψα καν τ' όνομα να  δείτε  πως μπορείτε να μεταμορφώσετε τα μπουκάλια σας) όσο για το οτι  σαν να μάντεψα την όλη διακόσμηση του φοιτητικού δωματίου,οπότε έδεσε το φωτιστικό,αλλά πολύ περισσότερο γιατί άρεσε στον ίδιο και το χάρηκα όταν το είδα στο F/B να φιγουράρει.

για νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες...

Παίρνω φόρα λοιπόν για τη συνέχεια κι ελπίζω κι εσείς να εγκρίνετε την ανακύκλωση-χρηστική μεταμόρφωση.

Αμ΄ έπος αμ΄ έργον

"Ο πιο καλός 

ο μαθητής

 ήμουν εγω στην τάάάξη,οοοο

κι οι δάσκαλοι 

με είχανε μη βρέξει και μη στάάάάξειι,οοοοο..."

Κι επειδή το άσμα βρίσκει αντίκρυσμα στο πρόσωπό μου,ανεξαρτήτως κάτι άπιστους Θωμάδες που επιχειρούν να με διαβάλουν,χωρίς επιτυχία όμως, μια που το επιβεβαιώνουν ΔΥΟ δασκάλες, βάλθηκα με την επιστροφή μου να εφαρμόσω ό,τι έμαθα στο σεμινάριο "Κάνουμε σπιτάκια με γυψόγαζα".
Περιχαρής έφτασα στο σπίτι, που εκεί αντίκρυσα ΤΟ χάος,αλλά έκανα τα στραβά μάτια. Μετά στραβώθηκα εντελώς ανοίγοντας τον λογαριασμό της ΔΕΗ (όχι του σπιτιού που μόλις είχα φέρει, του κανονικού)
Ενας μισθός δεν φτάνει, αυτό σας λέω μόνο!
Πριν στραβώσει το στόμα και μου πάρει  τη μιλιά, χέρι,πόδι,  είπα να εκτονωθώ στη γυψόγαζα.
3 μπουκάλια γάλα είχα αφήσει στο ψυγείο και άλλα τόσα χυμών...κανένα δεν υπήρχε,γκρρρρρρρρ
Να μου πείτε μία εβδομάδα μπορεί να μην σκούπιζαν και να έπλεναν ,να μη στεγνώσει και το λαρύγγι τους!
Τέλος πάντων βολεύτηκα με κουτιά από φάρμακα, που από αυτά τουλάχιστον το σπίτι έχει θαυμαστή επάρκεια.
Όλα όμως ήταν εναντίον της δημιουργού...
Η γυψόγαζα, που  γύρισα 5 φαρμακεία να βρω στην επικράτεια Νοτίων Προαστίων, φτερά και πούπουλα!!! Γύψος ούτε για δείγμα!κλαψ,κλαψ
Πόσες φορές μελέτησα τη Σωσώκα μου,δε λέγεται !
Έκαναν 2 μέρες να στεγνώσουν, παρόλο που επιστρατεύθηκαν όλες οι θερμαντικές συσκευές του σπιτιού, κι αν υποθέσουμε πώς στέγνωσαν τελικά, το εσωτερικό ήταν σκέτο κρεμμύδι...φύλλα-φύλλα.
Μετά ήρθε η σειρά των χρωμάτων.
Στη Ζάκυνθο τα χρώματα που επικρατούσαν παλιότερα στα σπίτια ήταν το κεραμιδοκόκκινο, η ώχρα και το θαλασσιλουλακί. Ετσι αποφάσισα να κάνω συνδυασμούς του πρώτου και του τελευταίου με εναλλάξ κόκκινα και ώχρας κεραμίδια.
Σειρά στις αναποδιές είχε η κόλλα.
Γιατί το Μαράκι μας συνέστησε συγκεκριμένη και αλάνθαστη, όμως εγώ δεν ήξερα οτι ήδη είχα και χρησιμοποίησα θερμοκόλλα. Εγώ κόντευα να βεντουζάρω στα σπιτάκια,αλλά το στοιχείο με τίποτα! Ξεκολλούσε και σήκωνε και όλο το υπόστρωμα.
Οταν τη βρήκα όλως τυχαίως (τίποτα δε βρίσκεται εκ  συστήματος σ αυτό το σπίτι!), ίδωμεν το φως το αληθινόν και το κόλλημα το στερεό!

μικρές λεπτομέρειες με ήλιο ή ...με χιόνι.

Σιγά-σιγά θυμήθηκα όλα τα βήματα που μάθαμε μια και δεν κράτησα σημειώσεις
Μπορεί να μην είναι η απόλυτη, όπως λέμε "Βίσση",επιτυχία, είναι όμως μία προσπάθεια πριν αρχίσει η χριστουγεννιάτικη εποποιϊα. Αυτή όμως δεν θα την λουστείτε, ελπίζω.
Κι επειδή κάάάποια απείλησε οτι αν είναι φωτιζόμενα θα φαρμακωθεί, να την διευκολύνω...ΕΙΝΑΙ! Για να μάθεις να μην μ' αμφισβητείς φαρμακωμένη!χαχαχα
Ας είναι καλά το Σοφάκι που μου χάρισε τα ρεσώ-led της κι έτσι δεν θα γίνουν Μονή Αρκαδίου τα σπιτάκια.

Ηθικόν δίδαγμα (διότι σε τούτο το μπλογκ,αν δε το έχετε καταλάβει, συνυπάρχουν η ηθική και τα διδάγματα προς αποφυγή λαθών) : Χωρίς καλά υλικά και χωρίς καλή παρέα, η τελειότης απομακρύνεται άρδην!

Και το θέμα σπιτάκια κλείνει εδώ, μ ένα βραβείο(όχι λόγω επιτυχίας του στόχου) αλλά διαδικτυακής

φιλίας    απο τον επίσης πιο καλό μαθητή,Παύλο και τη Μαριέτα του και τους ευχαριστώ πολύ γι αυτό, που μοιράζεται με πολύ χαρά στις συμμαθήτριες, στις απούσες, παρατηρητές και δασκάλες του όμορφου Σαββατοκύριακου γυψόγαζας!

Αντε και ΚΑΛΟ  ΜΑΣ ΜΗΝΑ, φθινοπώριασε πια!