Lalalala America!!!

Lalalala America
I like to be  in America
Okay by me in Americaaaaaaaaaaaaaa

τραγουδάω η καλλίφωνη και σταματημό δεν έχω!

Εειιιιιι μην ξεσηκωθείτε, ούτε οι μεν να χαρείτε οτι φεύγω, ούτε οι δε (Dennis, Gabriel, Martha δεν ξέρω πόσοι και τι πρεμούρα έχετε,αλλά λέμε...) οτι θα με συναντήσετε.
Άδικα θα κρεμάσετε τις ελπίδες σας... περι άλλου σπάνε τα τύμπανα  εκ της καλλιφωνίας.
Μας πέσανε πολλά γεννητούρια, ενθεν κακείθεν  (έτσι παιδιά ν αυγατίζουν τα Ελληνόπουλα!) και ως φιλότιμο ον, είπα να φτιάξω το κάτι τις μου για τα συχαριάσματα.
Στο Αμέρικα  λοιπόν,  απ όπου μας έρχονται όλες οι μόδες κι εμείς τις ξεσηκώνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, μόλις μιάς γυναίκας η κοιλιά σαλέψει από τις κινήσεις του εμβρύου,στήνουν happening!
Ναι, ευκαιρία ζητούσαν για μπάρμπεκιου και οινοποσία!
Εμένα αυτά δε θα μ αφορούσαν, γιατί ως άνθρωπος χαμηλών τόνων, προτιμώ πιο cool εξάρσεις, εν πάση περιπτώσει, η εν λόγω μανούλα που κυοφορεί τυγχάνει να είναι ανηψιά εκ πρώτης εξαδέλφης.
Με τη μαμά της, τα πρώτα χρόνια της ζωής μας τα περάσαμε πολύ κοντά,
σαν αδελφές , αφού ήταν οι μαμάδες μας αδελφές.

                                                   

 Λίγο μου έσπαγε τα νεύρα η αλήθεια είναι, γιατί ήταν κλαψιάρα με το παραμικρό, εν αντιθέσει μ εμένα, που ήμουν χάχας.
Το χειρότερό μου ήταν όταν πηγαίναμε στους παιδικούς χορούς στα Καρναβάλια, που τότε ήταν στο φόρτε τους, κι ενω εγω ξέδινα στο χορό μέχρι τελικής πτώσεως (και του μαλλιού επίσης... θεοκάτσαρο!!!) η θεία μου, μου φόρτωνε την μικρή Αννούλα να χορέψουμε.


Πωπω τι νεύρα! Μου ερχόταν να την πετούσα από το παράθυρο  την κλαψο Αννούλα.
Είχα όμως μια καλλίτερη αναίμακτη λύση.
Την παράσερνα προς το κέντρο του χορού,την παράδιδα σε κάποιον που δεν τον ήθελα εγώ κι εγώ ως κανάρα, πετούσα χορεύοντας απο λουλούδι σε λουλούδι (που λέει ο λόγος. Γιατί να πω οτι μέχρι πρώτες τάξεις του Δημοτικού ήμασταν μαζί...οπότε...η κανάρα-βρέφος)
Τι να κάνουμε; η γυναικεία φύσις είχε ξυπνήσει αμπονόρα και δεν ανεχόταν Αννούλες.
Παρ όλα αυτά ο αποχωρισμός ήταν κάτι που θυμάμαι ακόμα με πόνο.
Δυο μικρά κορίτσια αγκαλιασμένα, να μην μπορούν να μας ξεκολλήσουν από την αγκαλιά η μια της άλλης, βαλαντωμένες στο κλάμα.

Θα μας χώριζε πια μια Ήπειρος κι ένας Ωκεανός κι αντε να ξαναβρεθούμε, παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις!
Μέχρι και το κλάμα της αγάπησα τότε.
Και πέρασαν χρόνια κι ειδωθήκαμε πια μεγάλες, και όπως το φανταζόμουν παιδί, ο ωκεανός παρέμεινε ανάμεσά μας, έκανε την οικογένειά της στην μακρινή Γη και βλεπόμαστε πια κάποια Καλοκαίρια .
Τώρα, αυτή η Αννούλα,  γίνεται γιαγιά (εμένα αυτή η φύσις δεν έχει ακόμα ξυπνήσει.Την αφήνω να κοιμάται μακαρίως) και για μένα είναι σαν νάναι το ίδιο μου το παιδί η κόρη της (είναι και συνομήλικες με τη δικιά μου).
Ετσι όταν άκουσα οτι ετοιμάζει πάρτυ για το new arrival είπα να είμαι παρούσα έστω ως θείον (Θείας, καλέ) δώρο.
Βέβαια το οτι στην Αμερική βρίσκεις τα πάντα, ήταν ένας ανασταλτικός παράγοντας έμπνευσης,αλλά τελικά είπα να στείλω κάτι,μόνο και μόνο οτι θάναι απο τα χέρια μου, με την αγάπη και τις ευχές μου που δε θα υπάρχουν πουθενά αλλού,όπου κι αν ψάξει!
Κι έτσι έφυγε αυτό:

Για να μετρούν τις ώρες αναμονής μέχρι να κρατήσουν στην αγκαλιά τους το πραγματικό Θείον δώρο!

Κατόπιν όλων αυτών δικαιολογείστε την ηχορύπανση και την κακοποίηση των ώτων σας, υπήρχε λόγος σοβαρός

Y.Γ
Απο την ημέρα που γράφτηκε η ανάρτηση αυτή πέρασε τόσος καιρός που από υπερηχογράφημα ετέχθη παιδίον νέον και κοντεύει να πάει & σχολείο, που λέει ο λόγος, αλλά πάντως γεννήθηκε αρκετό καιρό τώρα,πάντως διαβάσατε τις ιστορίες μου με την γιαγιά-Αννούλα. Κάτι είναι κι αυτό!