Φαναράκι μου λαμπρό,φέγγε μου να περπατώ...

Πού είχαμε μείνει;;;
Α, ναι! στα της ΑΘήνας .
Όμως το ταξίδι είχε πριν και μετά και για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ο ερχομός στην Πρωτεύουσα πάντα περιλαμβάνει κάτι καλλιτεχνικό.
Εξετάσεις σώματος,αλλά κι  εξετάσεις πνεύματος. Μην αφήσουμε το πνεύμα ατάϊστο και μας κατηγορήσει για παραμέληση και περιπέσει σ΄ ασιτία!
Έτσι λοιπόν άρτι αφιχθείσα εγω εξ Ιονίου πελάγους, που μποφόρ έδινε αλλά μποφόρ δεν συναντήσαμε (έτσι για να με διαλύει κάθε φορά μέχρι να πατήσω στεριά),άρτι αφιχθείσα η δασκάλα εκ της Συμπρωτεύουσας, οι συμμαθήτριες απ όλη την Αττική κι όχι μόνο,  σμίξαμε τις αγκαλιές (λίγο ακόμα και δε θα μας χώραγαν)  τις πατήσαμε κάτω απο τον πλάστη και τις κάναμε ...πηλό!!!

Η παρέα,άπαιχτη όπως πάντα.
Τόσο που τη συνήθισα που δε θα μπορούσα  να συγχρονιστώ σ΄ άλλη τάξη.
Γέλια,χαρές, φιλιά,αγκαλιές μ αγαπημένα πρόσωπα (ήταν άγνωστα αλλά έγιναν γνωστά κι αγαπημένα) που μοιραζόμαστε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες μας, ανταλλάσσουμε τις απορίες μας, βρίσκουμε λύσεις, πλάθουμε εικόνες και τις μετατρέπουμε σε χειροπιαστά δημιουργήματα με πολύ χρώμα,φως κι έμπνευση!

Ξέρω οτι θάχετε δει σ άλλες συμμαθήτριες το προϊόν αυτής της δημιουργικής συνάντησης που μ έκανε να μετράω τα χιλιόμετρα να λιγοστεύουν, όμως κάθε παρτίδα και διαφορετική, κάθε αντικείμενο το ίδιο καλούπι αλλά με τη προσωπική σφραγίδα της δημιουργού του.

Ετσι με πολύ περηφάνεια σας παρουσιάζω τα δικά μου φαναράκια,

που παρά το ότι μετά απο το σεμινάριο με διέλυσε η ίωση, που κράτησε επι μακρόν (απ αυτή το ταξίδι  αυτό καταγράφεται στις μαύρες σελίδες, με 2-3 φωτεινές εξαιρέσεις) εν τούτοις έριξαν το γλυκό τους φως, αυτό που είχαν φορτισθεί κατά την κατασκευή τους,

χαρά και αισιοδοξία και έτσι ο λόγος του ταξιδιού χρίστηκε απο "σχετική" επιτυχία ,να μην πω καθολική,αν και κατ εμέ έτσι είναι


Και για το τέλος ΣΑΣ ευχαριστώ για τη θερμή υποδοχή των μωρών μου και τη θετική ώθηση για τη συνέχεια.
Μέχρι λοιπόν το Φεβρουάριο...(μάλλον θα γίνουν τα βαφτίσια) εγώ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ, ευγνωμονούσα!