Στο κατακάθι ενός καφέ.

Σήμερα μετά απο αρκετές μέρες ή βδομάδες απουσίας, επανέρχομαι, ολίγον (εως πολύ)  θυμωμένη, ολίγον (το ίδιο με το προηγούμενο) προβληματισμένη και έτσι για να το βγάλω απο μέσα μου (που με κατατρώει καιρό) και μια που μακρυά απο την εστία μου ακόμα, αδυνατώ να δημιουργήσω ή να ολοκληρώσω οτιδήποτε,ασθενούσα,
είπα να εκθέσω και να εκτεθώ.
Την αφορμή μου την έδωσε χθες, η άνευ δικής μου προσπάθειας συμμετοχή σε συνομιλία  δύο νεαρών κοριτσιών, σε γνωστό καφέ του Κέντρου.

Αθελα μου έγινα αυτήκοος μάρτυρας της συζήτησής τους, μια που δεν έκαναν καμία προσπάθεια να χαμηλώσουν τις φωνές τους, ίσως σίγουρες και με πολύ αυτοπεποίθηση για τα λεγόμενά τους.
Μιλούσαν για "μαθήματα", κι η μια έκλεινε αλεπάλληλα  ραντεβού με το τηλέφωνο.
Κατάλαβα, λόγω της γειτονιάς, οτι επρόκειτο για καλλιτεχνικού τύπου μαθήματα κι όχι κάποιας ξένης γλώσσας. Μάλιστα σε μια αποστροφή του λόγου της η "δασκάλα", είπε οτι θάχει και 3 μαθήτριες απο τη Ζάκυνθο!
Αυτό μ' εξιτάρισε ακόμα περισσότερο να ξεκαθαριστεί το θέμα των μαθημάτων, μια που έχω γνωστή έφεση στη μάθηση και αρκετά απο τα ταξίδια μου, διανθίζονται με τέτοιες εμπειρίες.
Το μυστήριο λοιπόν δεν άργησε να διαλευκανθεί, κι απο εκεί και μετά έφαγα την πίκρα και μ άρχισαν οι αναρωτησεις, χωρίς φυσικά να παίρνω απαντήσεις
Το θέμα λοιπόν των ιδιαίτερων ήταν, ραπτική!
Ομως, δεν ξέρω, ΠΟΙΟΣ θα μάθαινε ποιόν;
Μια που η "δασκάλα" παραδέχθηκε στη φίλη της, οτι θα  ήταν μια ευκαιρία να μαθαινε ( ή να εμπέδωνε οτι είχε μάθει) και η ίδια,  προσπαθώντας να διδάξει αρχάριες
Και μάλλον κυριολεκτούσε, αφού η άλλη (απο τη συζήτησή τους,προέκυπτε οτι ήταν "συμμαθήτριες" σε γκρουπ ραπτικής) της έκανε τεστ γνώσεων προφορικά-"γραπτά" (ναι την έβαλε να ράψει κιόλας!χαχαχαχα) κι ήταν κάτω του μετρίου, αφού η άλλη (η μη "δασκάλα") συνεχώς την επέπληττε.
Με παραξένεψε το γεγονός οτι δε νοιάζονταν καν αν ακούγονταν, αφού οι φωνές τους ήταν πάνω απο το μέσο όρο (τ'  αντίθετο θάλεγα, σαν να έκαναν επίδειξη) για τις εντυπώσεις που τυχόν δημιουργούσαν στους γύρω (και παρότι εμφανώς χαμογελούσα, όσο κι αν προσπαθούσα να παραμένω αμέτοχη) και αν κάποιοι αναρωτιόντουσαν το ίδιο που αναρωτήθηκα κι εγω
Μαθαίνουμε κάτι, άγνωστο για πόσο καιρό, είμαστε τόσο σίγουροι οτι μπορούμε να το μεταδώσουμε, να το διδάξουμε;
Μήπως η υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, είναι απλά έλλειψη του μέτρου; αδιαφορία και ασέβεια προς τον αλλον που μας εμπιστεύεται και πληρώνει για να μάθει; ή απλά μια ...αρπαχτή;
Ξέρω δημιουργούς που έχουν φάει απίστευτες ώρες δοκιμών, πειραμάτων, αποτυχιών, κατασπατάληση υλικών, για ν'  αποφασίσουν ν'  αποδεχθούν οτι:  "ΝΑΙ, γνωρίζουν τ αντικείμενο και μπορούν να το διδάξουν".
Αυτές έχουν λιγότερη αυτοπεποίθηση ή απλά περισσότερη αυτογνωσία και σεβασμό στον εαυτό τους  και στους άλλους;;;
Ολες έχουμε τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία να δείξουμε σε κάποιον αυτό που μάθαμε.
Αλλο όμως σε μια φίλη πίνοντας ένα καφέ, ανταλάσσοντας απόψεις, απορίες, προβληματισμούς κι άλλο να χρησθώ δασκάλα και να το διδάξω.
Και  τέτοιες περιπτώσεις ολοένα και πληθαίνουν και η κρίση με τη λιγοστή εισροή και εκροή ρευστού, σε κάνει ακόμα περισσότερο ν΄ αναρωτιέσαι: "εχουμε επίγνωση ή έπαρση;" ή έχουμε επιδοθεί σε ένα άνευ όρων  κυνήγι εισοδήματος, χωρίς να μας ενδιαφέρουν οι συνέπειες (αν προσφέρουμε όντως γνώσεις ή στραβώνουμε κάποιους απο τη σωστή εκμάθηση της όποιας τεχνικής);
Δεν ξέρω αν θα καλυφθώ κάποια στιγμή, αν είμαι μόνο εγω που κάνω τέτοιες "άστοχες" σκέψεις, αν εσείς έχετε δώσει απαντήσεις επι του θέματος (αν σας έχει προβληματίσει καν ), αν πράγματι υπάρχει έδαφος να προβληματίζομαι ή βγάζω "κακία" γι αυτές που έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό τους τολμούν να βγουν στην αγορά που στις μέρες μας διψάει για ενασχόληση με δημιουργίες.
Οι σχολές, φυτρώνουν σ ε κάθε γειτονιά, τα ιδιαίτερα βρίθουν, τα υλικά ούτως ή άλλως ανεβαίνουν την ανηφόρα μια που η ζήτηση αναπτύσεται όλο και περισσότερο, ο "μαθητής" όμως τι εγγυήσεις έχει, απο πού και ποιόν προστατεύεται;;;
Θα μου πείτε η δια στόματος διαφήμιση ή δυσφήμιση αρκεί, αλλά μέχρι πού μπορεί να φτάσει και πόσους θα προστατεύσει;
Δε ξέρω ειλικρινά.
Είμαι πολύ προβληματισμένη και θυμωμένη, γιατί έχουμε χάσει κάθε μέτρο
Στης κρίσης τον καιρό θεωρώ, οτι απαιτείται ένα τικ παραπάνω η συγκράτηση του ΕΓΩ μας.