ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΚΛΕIΔI ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Μοιάζει δύσκολο, αδύνατο σχεδόν,

όπως σαν να ‘τανε ν’ ανέβεις σ’ ένα θεόρατο βουνό,

που η κορφή του σβήνει μέσα στα σύννεφα.

Μοιάζει δύσκολο, αδύνατο σχεδόν,

να δει κανείς τι είν’ ο έρωτας στ’ αλήθεια.

Μοιάζει δύσκολο, αδύνατο σχεδόν,

να βρει κανείς το χαμένο,

μέσα σε τόσα εκατομμύρια αιώνες,

το χαμένο το κλειδί του έρωτα,

που θ’ άνοιγε την τριπλοκλειδωμένη πόρτα.

Πίνακας μικρού μεγέθους με χρωματιστά μολύβια

Άραγε μήπως η απάντηση για το μυστήριο του έρωτα

βρίσκεται κρυμμένη μέσα στο νόμο της βαρύτητας;

Στ’ αγγλικά, το «ερωτεύομαι» δίνεται με τη λέξη, «πέφτω.»

ΝΙΚΟΣ ΠΙΛΑΒΙΟΣ (Παραμυθάς)

Υ.Γ. Αφιερωμένο στη φίλη μου Αιναφετς που προτιμά τη ζωγραφική μου, ελπίζοντας να συμφωνεί & για "το πάντρεμα".

Τα κάναμε φιτίλια!

Να πω οτι δε κυριολεκτώ; θα πω ψέμματα κι αναφέρομαι σ ε πολλά επίπεδα, εδώ όμως αφορά ένα και μοναδικό, την χειροτεχνία!

Λοιπόν αυτό που θα δείτε δεν προέκυψε "αναίμακτα", το αντίθετο θα έλεγα.

Το τι ψάλσιμο έφαγε, δε περιγράφεται ,αν και θα το προσπαθήσω να σας το εκθέσω περιληπτικά.

Από πολύ καιρό δεν ασχολούμαι με τη βαρειά βιομηχανία της χειροτεχνίας, decoupage, ζωγραφική, γιατί το χέρι αντιδρά κάθε φορά που είμαι στην εκκίνηση.

Όμως δεν μπορώ να καθίσω και φρόνιμα. 

Κάπου πρέπει να ξεσπάσω κι επειδή είχα κι εντολή γιατρού "μακρυά απο μαύρα" είπα να εκτονωθώ εκεί.

Είχα μία μαύρη μπλούζα μακώ,

  είχα ιδέες από ανάλογα πρότζεκτ στο ιντερνετ, είχα και τη μαμά δεξί μου ψάλτη...σόρρυ χέρι ήθελα να πω, στρωθήκαμε δίπλα-δίπλα στον καναπέ και αρχίσαμε το ξέσκισμα και μαζί άρχισε το ψαλτήρι! Ούτε βιβλίο δεν χρειαζόταν όλα τα έλεγε από στήθους!

- Τι θα το κάνεις αυτό το πράμα και χαλάς τη μπλούζα; ήταν η αρχή

- Κολιέ, η απάντηση κοφτή μπας και δεν έχουμε συνέχεια

Σιγά πού δε θάχαμε!

-Κολιέέέ;;; αναφώνησε με απέχθεια

-Γιατί έχεις αντίρρηση;

-Μη μου πεις οτι θα το φορέσεις κιόλας;

-ΑΝ δεν το φτιάχνω για να το φορέσω τότε γιατί το φτιάχνω; 

- Ελα καημένη στην ηλικία σου που θα φορέσεις τέτοιο πράμα!

-Γιατί το είδες ακόμα το "πράμα" και το κρίνεις; Οσο για το άάάλλο δεν θα βάλω απάνω αριθμό...δεν είναι τούρτα!   απάντησα στυφά

Επέμενε όμως

 _  εσύ τωρα πρέπει να φοράς σοβαρά κοσμήματα. 

- Πρέπει; Το επέβαλαν κι αυτό οι θεσμοί; Εγω ήξερα ότι μόνο συντάξεις διέταξαν και κόβονται, όχι τρόπο ντυσίματος . Εσυ θάθελες πέρλες, ας πούμε, νάμαι σαν την Ελισάβετ της Αγγλίας! Ελα όμως που εγω θα ντύνομαι αντισυμβατικά,γιατί έτσι μου αρέσει!

Αυτό δεν άρεσε σε κείνη,αλλά για λίγο σώπασε

Κάναμε λοιπόν το ρούχο κορδέλες και μοιράσαμε αρμοδιότητες. Εσυ κόμπιαζε,εγω θα περνάω χάντρες.

Πήγα κι έφερα κάτι ξύλινες χρωματιστές χάντρες ,αρκετά μεγάλες...'εγιναν κόκκινο πανί!

-Πού Θα τις  βάλεις αυτές;

-θα τις περάσω σ αυτό που φτιάχνουμε

-Γιατί χάμουρα για άλογα φτιάχνουμε;;;

-ΕΙΙΙΠΑΜΕ ΚΟΛΙΕ!

_Εμένα μου θυμίζει άλογα.

- Φόρα λοιπόν και παρωπίδες σαν τ άλογα να μην το  βλέπεις και κόμπιαζε.

- Θα φορέσεις και κομποσκοίνι;

- Οχι. Δε καλογέρεψα ακόμα κι ύστερα έχω τόσες αμαρτίες πού να τις μετρήσω! Τέτοια της λέω κι απορώ που έχει γλυτώσει μέχρι τώρα το εγκεφαλικό

Και γιατί θα κάνουμε τους κόμπους;

-Γιατί δεν το θέλω άτονο,θέλω να μπερδεύεται και να μην κρεμάνε απλά λουρίδες

Κόμπος και μουρμούρα συνεχίστηκε η δουλειά, εγω πάλι περνούσα τις χάντρες εναλλάξ μέγεθος-χρώμα να κάνουν ένα αρμονικό (κατά την άποψή μου ) σύνολο και ήρθε η ώρα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας,τα κομμάτια μας ,δηλαδή.

Πέρασα δυο χάντρες σαν κρίκους στο ύψος που ήθελα και έπλεξα κοτσίδες τα υπόλοιπα των "μακω-νημάτων" και επειδή είμαι αλλεργική σε πολλά πράγματα, μεταξύ αυτών και σε κάθε ψεύτικο σύνδεσμο κοσμήματος,το  τύλιξα  απλά γύρω απο τον εαυτό του και έδεσα το τελείωμα.

Κι ενω το προόριζα για ένα λευκό μακρύ καλοκαιρινό φόρεμα, προέκυψε ο διαγωνισμός της Αριστέας κι έτσι σκέφτηκα να θολώσω τα νερά και να στείλω αυτό το ψαλμένο κολιέ, ως συμμετοχή.

Βέβαια τη μητέρα την έλουσε κρύος ιδρώς, οτι θα το δούν κι άλλοι και θα με κακοχαρακτηρίσουν, Εγω όμως αφ ενός ανέκαθεν ανυπάκουη κι αφ ετέρου εσείς με ξέρετε πιο καλά απ όλους, δεν ίδρωσε τ' αυτί μου και το έστειλα.

Καλοκαιρινό κολιέ φτιαγμένο απο μακώ μπλουζάκι

Γέλασα πολύ με τα σχόλια και τους χαρακτηρισμούς που μ αφορούσαν, σκεφτόμουν  πόσοι φαντάστηκαν οτι μπορεί νάμαι εγω πίσω απ αυτή τη συμμετοχή (είμαι σίγουρη κανείς), χαμογελούσα με τις φίλες μου που ξεγέλασα και δε με ψήφισαν καν, γενικά και ειδικά ΑΠΟΛΑΥΣΑ την κατασκευή (εκ των υστέρων το λέω αυτό γιατί τότε...τα νεύρα φιτίλια) και την πρώτη της έκθεση!

Τώρα που γράφω την ανάρτηση, δεν έχουν βγεί τ αποτελέσματα, εγώ όμως έχω ικανοποιηθεί ήδη κι άλλωστε όλα έγιναν για το παιχνίδι της συμμετοχής,για το "ταξίδι" που λέμε.

Συγχαίρω όλες τις συνυποψήφιες και τον άνδρα της παρέας,που ονειρεύτηκαν, άλλαξαν και συμμετείχαν σ αυτό τον όμορφο διαγωνισμό δημιουργικής φαντασίας.

Πάντα τέτοια! 

Αριστέα ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας έδωσες και το χρόνο σου για την καταμέτρηση!
Και εδώ η Τελετή λήξης και η νικήτρια ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΤΗΣ!!!

Επτανησιακό σύμπλεγμα...

Πως τα φέρνει αλήθεια η ζωή πολλές φορές!

Απο ένα  απλό σκούντημα "κοίτα καλέ τι ωραία που κάνει αυτό το φετόνι", ναι, ήταν βαθειά νύχτα και επιτρέπονταν τα ακατάλληλα, είχε βγάλει τη σήμανση η Tv προ πολλού.

Κι εγω ως περίεργο κορίτσι, έσπευσα να διαπιστώσω αν τα μάτια της φίλης μου ήταν λαγού ή κουκουβάγιας;

Μπήκα στη σελίδα του και βγήκαν τα δικά μου (με την καλή έννοια).

Τόσο ωραία δουλειά, δε περίμενα  από ένα αγόρι που το πιο φυσικό θα μου ήταν ...άντε να παίζει ρακέτες στην παραλία ή να σουτάρει  να βάζει καλάθια!

Απόδειξη της επιστολής μετά υπογραφής παρακαλώ

Η επόμενη επισήμανση ήταν οτι "είναι δικός σας!". Το μόνο "δικός μας" που έπαιζε ήταν νάναι της περιοχής μας,Επτάνησα.

"Κάτι μου  είπε για Λευκάδα ή για Ζάκυνθο" συνέχισε η ξεμυαλίστρα "δεν τον ρωτάς; τον είδα πρόθυμο"

Δεν έχασα καιρό,αφού είχα ξετρελλαθεί  μ όσα έβλεπα, του έγραψα    και ω, ναι! μου απάντησε άμεσα...τόση προθυμάδα πια, απίστευτο!!! 

Μετά λοιπόν απο μέρες επαφών και διαβουλεύσεων και μια που τελικά η τύχη μας η στραβή ήταν νάναι στη Λευκάδα κι όχι στη Ζάκυνθο, τελικά κανονίσαμε να οργανωθούμε για το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου.

Το τι πέρασα μέχρι να φτάσει αυτό το άγιο Σαββατοκύριακο δε περιγράφεται! 

Αφού γλύτωσα τα αλλεπάλληλα εγκεφαλικά ,μάλλον κάτι μου χρωστάει ακόμα ο Θεούλης,ίσως δε θέλει να πάνε χαμένα τα λεφτά των υλικών που συνεχώς αγοράζω, ποιός ξέρει; 

Πάντως το πολυπόθητο Σαββατοκύριακο έφτασε, κι εγω στήθηκα στο "Welcome" του αεροδρομίου να αναμένω τον Νυμφίο του decoupage, γιατί περί αυτού ομιλώ τόσην ώρα άσχετα αν εσείς άλλα διαβάζετε και άλλα καταλαβαίνετε...έχουμε κι ένα επίπεδο!

Απο την ώρα που ήρθε μέχρι την ώρα που τον κατευόδωσα έζησα ένα μαγικό ταξίδι χωρίς να μετακινηθώ ρούπι απο τη βάση μου

'Εκαμψε τους ενδοιασμούς μου, μια που εκείνος είναι όχι μόνο του vintage αλλά και των  dark colors, εγω πάλι του φωτεινού και της ροδοζάχαρης, αλλά ους το decoupage συνέζευξεν άλλος τις μη χωριζέτω, έτσι οι αντιστάσεις κάμπτονται και τα εμπόδια ξεπερνιούνται.

Παρά λοιπόν την ομολογουμένη μεγάλη κούραση,άξιζε η μετάκληση του ειδικού.

Μια παρέα που άλλες καθόλου, άλλες λίγο κι άλλες περισσότερο έχουμε τα ίδια καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, μαζευτήκαμε σ' ένα φιλικό χώρο (ευτυχώς που δεν αναστάτωσα και το σπίτι μου εκτός απο την καθημερινότητά μου,μια που η αρχική πρόταση ήταν να γίνει στο χώρο μου), δημιουργήσαμε, τσιμπολογήσαμε,γελάσαμε, ανταλλάξαμε απόψεις και καμαρώσαμε τον κόπο μας  σε μια τελική φωτογράφιση με τα έργα μας ανα  χείρας.

Εστω και λειψή η ομάδα παρουσιάζει έργα!

Αυτό λοιπόν το Σαββατοκύριακο πέρασα σούπερ,φτιάχνοντας το πιο αξιολάτρευτο κουτί-στεφανοθήκη που θα τολμούσα να φαντασθώ!

Κουτί με decoupage  χαρτιού, ανάγλυφο πηλό,στένσιλς  και πατίνες

Κι επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη κι επειδή αυτό το αγόρι ,πράγματι είναι η προσωποποίηση της θετικής ενέργειας και μας αγάπησε όσο τον αγαπήσαμε και προτίθεται να μας ξανάρθει για τη συνέχεια, είμαι σίγουρη οτι θα σας δείξουμε πολλές καταπληκτικές δημιουργίες ακόμα.

Ο Αντώνης Τζανιδάκης λοιπόν μας αφιερώθηκε και εμείς δε τον διαψεύσαμε. 

Καμιά, μα καμιά δημιουργία δεν υστερούσε της άλλης,ακόμα και των πιο ανίδεων

Πιστεύω οτι συμφωνείτε κι εσείς οτι τέτοιες ευκαιρίες δεν πρέπει να χάνονται.

Ευχαριστώ λοιπόν και τη Χειμωνιάτικη λιακάδα που με σκούντηξε και μου τον πρωτογνώρισε, πράγματι είδαμε το decoupage  απο μια άλλη οπτική, απο έναν άνθρωπο χωρίς την έπαρση του ειδήμονα επί πάντων, αλλά ενός νεαρού που παθιάστηκε, προσπάθησε, δούλεψε , πέτυχε και προχωράει.

Επίσης μην ξεχάσω και τ άλλα ταλαντούχα αγόρια της παρέας (γιατί το άθλημα αποδεικνύεται οτι δεν είναι αποκλειστικά γυναικείο και μπράβο τους) Κώστα,Θωμά,θα ξαναβρεθούμε!!!