Σαν φυσαλίδες...

Μια  δημιουργία σου γεννά λόγια,συναισθήματα,εικόνες που συνωστίζονται στο μυαλό,

σαν σε λεωφορείο στην αφετηρία της Ακαδημίας σε ωρα αιχμής το πάλαι ποτέ και κρέμονται σαν

σταφύλια στα σκαλιά,προσπαθώντας για μία θέση στο εσωτερικό. Και παλεύουν σπρώχνοντας

μέχρι να φωνάξει ο εισπράκτορας “κάντε ένα βήμα εκεί στη μέση να μπουν όλοι” και άλλοτε κάνουν

και μπαίνουν και βρίσκουν μία θέση στους όρθιους κι άλλοτε  κανείς δεν κάνει βήμα και

απογοητευμένα κατεβαίνουν και περιμένουν το επόμενο δρομολόγιο

Έτσι παλεύουν τις νύχτες ιδίως, κι αν ειναι τυχερά, το πρωί στο ξύπνημα καταγράφονται,

αν όχι περιμένουν την επόμενη ευκαιρία.

Έτσι και χθες βράδυ.

Μέσα στη φουρτούνα του σώματος,που ύπνος δε κόλλαγε, θυμήθηκα όμορφες μέρες και

συνέθετα τούτη την ανάρτηση, μετά από πολλές παλινωδίες.

Πάντα στη διαδρομή της ζωής του  ο άνθρωπος αναγκάζεται να συναναστρέφεται πολλούς

και διαφορετικούς χαρακτήρες. Μ’ άλλους κολλάει εξ αρχής,μ άλλους λιγότερο κι άλλους ποτέ,

όμως όλοι κάτι του αφήνουν. Γιατί τους συγγενείς τους κληρονομείς θέλοντας και μη,

τους φίλους όμως, τους επιλέγεις κι αυτή η επιλογή, η αμοιβαία, είναι που προσπαθείς να

αποκρυπτογραφήσεις πώς έγινε;

Είναι  αυτό το μαγικό άγγιγμα, που σαν απαλό πούπουλο, που το μεταφέρει ο άνεμος, χωρίς

σαφή προορισμό, έρχεται και κάθεται στην ψυχή σου και σ΄ ενωνει μ΄ εναν άλλον, όσο μακρυά

κι αν βρίσκεται,όσα χρόνια κι αν σας χωρίζουν ;;;

Κι όσο δε βρίσκεις μια λογική εξήγηση τόσο την θεωρείς ευλογία.

Και στην πορεία  ανακαλύπτεις, με έκπληξη, παράλληλες ιστορίες ζωής, κοινά ενδιαφέροντα,  

κοινές ανησυχίες,πολλά κοινά που εκπλήσσουν κι άλλα τόσα διαφορετικά που κάνουν τη σχέση

ενδιαφέρουσα.

Φιλία, τι δύσκολο πράγμα!

Φιλίες που κουβαλάς από παιδί,με διαφορετικούς χαρακτήρες,αλλά ειλικρινείς πάντα

Φιλίες που μπορεί να τις χαρακώνουν χρόνια αλλά αρκεί να ξαναβρεθείς μια στιγμή για να

νοιώσεις τα ίδια αναλλοίωτα συναισθήματα,σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Πού δε κρύβεις και δε κρύβεσαι.

Που ομολογείς πράγματα που ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό τολμάς να παραδεχθείς και

εξελίσσεται σαν ένας μονόλογος, στην αίθουσα αναμονής ενός ψυχρού ιατρείου...και λες και λες,

σαν να μη σ ακούει κανείς,κι όταν τελειώνεις λες: “τώρα ποιος ξέρει τι γνώμη θάχεις για μένα;”

Και το μόνο που σου απαντά: Τώρα σ’  αγαπώ ακόμα περισσότερο!

Φιλία, που δε θες ν’ αφήσεις κενά και πράγματα ανομολόγητα, που χαίρεσαι, που αγωνιάς που

μοιράζεσαι με διακριτικότητα και αβίαστα, ακολουθώντας ο καθένας την δική του πορεία ζωής,

στα χνάρια που εκείνος  επέλεξε να περπατάει. Απλά δυο ανεξάρτητοι χαρακτήρες που σέβονται,

αγαπούν, θαυμάζουν ο ένας τον άλλον κι ήλθαν κοντά γιατί κάποια αόρατη κλωστή έραψε τα

κουμπιά τους και μέρα με τη μέρα,γαζάκι-γαζάκι μπαίνουν σε νέες τρυπούλες.

Η ομορφιά δε βρίσκεται στην απόλυτη ταύτιση,οχι στην απόλυτη συμφωνία, αλλά στην ανακάλυψη

και αποδοχή και σεβασμό διατηρώντας την ατομική διαφορετικότητα.

Εντυπωσιάζομαι πόσο ακόμα μπορώ να γελάω μέχρι να με πονέσει η κοιλιά με έξυπνες κουβέντες,

με ετοιμόλογα αστεία!

Εντυπωσιάζομαι με το πόσες σιωπές μπορείς να μοιραστείς  και πόσο γόνιμα είναι τα βλέμματα!

Εντυπωσιάζομαι με την επιλογή του χρόνου προσέγγισης και με την αγόγγυστη στάση αναμονής!

Εντυπωσιάζομαι όταν πας ν’  ανοίξεις το στόμα και σ ε προλαβαίνει ο άλλος εκφράζοντας τη δική

σου σκέψη!  

Πόσο μπορείς να περπατήσεις γελώντας μέσα στη νύχτα και να μην καταλάβεις οτι κοντεύεις να

ξεπεράσεις τα όριά σου!

Πόσα μπορούν να ειπωθούν πάνω από την άχνα ενός καφέ ή να βουτηχτούν και ξαναονοματισθούν

στην κολυμπήθρα δυο ποτηριών μπύρας!

"Στο cafe"
Pebble art by Hara

Φιλίες άχρονες, που ξεχνάς την αφετηρία κι απλά αφήνεις να οδηγηθείς στο ταξίδι.

Φιλίες που γίνονται συγγένειες,τόσο που χάνεις τα σαφή όρια.

Αυτές οι σκέψεις μου, σαν φυσαλίδες που ξεπετιώνται τσιτσιρίζοντας από το ξεθύμασμα του

αφρού της μπύρας, ανέβηκαν στην επιφάνεια απ' αυτό το πετρωτό... ή μήπως έγινε το αντίθετο;;;

Αλλά τι σημασία μπορεί να έχει η πρωτιά; τ’  αποτέλεσμα μετράει, ή μήπως όχι;😊