Με αφορμή ένα "Βραβείο"

Σας εξομολογήθηκα ήδη, οτι πολλές αναρτήσεις τις πλέκω την ώρα της αγρύπνιας.
Όταν δε μου κολλάει ύπνος,όπως σήμερα καλή ώρα, δημιουργώ στο μυαλό μου μπλα μπλα.
Και κατά περίεργο τρόπο, το σημερινό μου μπλα μπλα ήρθε κι έδεσε  μ' ένα βραβείο που κυκλοφορεί στη μπλογκογειτονιά μετά απο πολύ καιρό και μου απονεμήθηκε απο τη Ρένα μας και την ευχαριστώ πολύ γι αυτό.
Το να πώ κάτι παραπάνω για τον εαυτό μου, τώρα που με γνωρίζετε 8 συναπτά έτη, θάταν αστείο,θα καταθέσω όμως κάποιες σκέψεις μου σχετικά μ' όλα αυτά τα τηλεοπτικά  "παιχνίδια" που όλοι ... απεχθανόμαστε, αλλά οι περισσότεροι παρακολουθούμε (ας μην εξαιρέσω τον εαυτό μου),γιατί διαφορετικά ποιοί ψηφίζουν και ποιοί σχολιάζουν κατά εκατοντάδες, τολμώ να πω;
Εκτός κι αν όλο αυτό γίνεται για το τζερτζελέ και το ξεκατίνιασμα και να βγάλουμε προς τα έξω τ απωθημένα μας, προς πάσα κατεύθυνση, ακόμα και αν δεν μας αφορά  άμεσα ή δε μας προκάλεσε αυτό την επιθετικότητα αυτή. Για εκτόνωση δηλαδη απο τα προβλήματά μας.
Απορώ και εντυπωσιάζομαι, με το πόσος κόσμος ασχολείται και χάνει το χρόνο του, προκειμένου να βρίσει άγνωστους ανθρώπους με χυδαίες εκφράσεις, γιατί υποστηρίζουν τον ένα ή τον άλλο παίκτη, που δεν είναι της αρεσκείας του!
Πόσος ρατσισμός αλλά και πόση υποκρισία κυκλοφορεί,σε βαθμό που τρομάζεις.
Παρότι δεν ανήκω στους food bloggers, μ αρέσει να παρακολουθώ εκπομπές μαγειρικής, αν και τα ονόματα των υλικών που χρησιμοποιούν για μένα είναι άγνωστες λέξεις.
Μ αρέσει να βλέπω το πάθος,τη φαντασία, τη δημιουργικότητα στο στήσιμο ενός πιάτου και μάλιστα σε περιορισμένους χρόνους που για μια νοικοκυρά φαντάζουν τρομακτικοί (για τη μαμά μου π.χ. που από το μαύρο χάραμα που ξυπνάει, αγχώνεται τι θα μαγειρέψει για τις 3 το μεσημέρι)
Στο φετινό λοιπόν Master chef ξεχώρισα εξ αρχής δυο "παίκτες".
Γιατί;;;γιατί ήταν αυτό ακριβώς που δεν είμαι εγώ.
Παθιασμένοι και ξεκάθαροι για τους λόγους που μπήκαν σ ένα τηλεοπτικό προιόν, που γνωρίζουν πόσο  ανθρωποφαγική είναι αυτή η διαδικασία,όχι μόνο εντός αλλά και εκτός και πόσο μπορεί να χτυπηθούν για την καλή ή την κακή εικόνα που από το μοντάζ των κομματιών της έγκλειστης ζωής τους θα παρουσιασθεί ακόμα και μια διαστρεβλωμένη εικόνα τους, γιατί αυτή θα πουλήσει για τις ανάγκες της τηλεθέασης.
Ξεκάθαροι εξ αρχής,συνηδειτοποιημένοι, με σωστά ελληνικά (αχ τα έρμα πόσο κακοποιούνται  καθημερινά στην ελληνική τηλεόραση), σαφείς χωρίς άσχημους χαρακτηρισμούς για κανέναν (όπως άλλοι στο ίδιο προιον) αλλά με μαγειρικές συγκρίσεις (έστω και λάθος για μας που δεν είμαστε εκεί να κρίνουμε) δε προσπάθησαν να χαϊδέψουν αυτιά ούτε να δημιουργήσουν συμμαχικές φιλίες και αδελφότητες.
Γιατί ποιός λογικός νους μπορεί να πιστέψει, οτι σ ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, που κρίνονται μεγάλα για την εποχή μας ποσά, μπορούμε να είμαστε "φίλοι" και πολύ περισσότερο "αδέλφια" μ ανθρώπους που μόλις γνωριστήκαμε;
Ας μη γελιόμαστε λοιπόν οτι αυτοί οι άνθρωποι που συμμετέχουν στα "παιχνίδια" αυτά και εκτίθενται πολλές φορές ανεπανόρθωτα (κατ εμέ) πάνε για την εμπειρία.
Η εμπειρία αποκτάται αλλού και μ άλλο τρόπο, στην τηλεόραση συμμετέχεις για τα λεφτά και την αναγνωρισιμότητα και όσο πιο πολύ προκαλέσεις και ξεχωρίσεις τόσο πιο πολύ θα συζητηθείς.
Τουλάχιστον ας συζητηθείς για το σωστό λόγο.
Για την ειλικρίνεια και τη μαγκιά να παραδεχτείς, οτι εγω ήρθα για να νικήσω, που και όλοι οι υπόλοιποι το ίδιο θάθελαν να πουν αλλά φοβούνται να το ξεστομίσουν ίσως και από αυτογνωσία μπροστά στη σύγκριση. Ετσι προτιμούν τις αγκαλιές,τα φιλιά και τα "παιχνιδιάρικα"  ελληναράδικα "γαλλικά", από την παραδοχή οτι εγω είμαι εδώ γιατί πιστεύω οτι είμαι ο καλλίτερος και θέλω να κερδίσω!
Είναι πολύ σημαντικό, σε όλες τις δουλειές να πιστεύεις στον εαυτό σου,να προσπαθείς,να μαθαίνεις να εξελίσσεσαι και να λες το αυτονόητο για τον κόπο σου "θέλω νάμαι ο πρώτος".
Είσαι η κερκίδα που ντοπάρει τον εαυτό σου!
Ποιός πάει κάπου για να βγεί τελευταίος;;;
Ολοι με το ίδιο όνειρο ξεκινάμε την όποια προσπάθεια.Να ξεχωρίσουμε και να αμειφθούμε γι αυτό. Λυπάμαι λοιπόν αν κατακρίνονται δύο άνθρωποι που μπήκαν με το ίδιο όνειρο με τους άλλους,απλά αυτοί έχουν το θάρρος να το παραδέχονται.

Κι έρχομαι στον αντίποδα.
Τυχαία, από μια σατυρική εκπομπή, έπεσα σ' ένα άλλο τηλεοπτικό προϊόν, δεν θάθελα ούτε παιχνίδι ,ούτε σκουπίδι να το χαρακτηρίσω,αν και διαφωνώ για το πρώτο και ρέπω περισσότερο προς το δεύτερο.
Γιατί, πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις στην εποχή μας να καταφεύγεις στην τηλεόραση για να βρείς ταίρι;;;
Προσπαθούν ν αναζωπυρώουν λέει, το φλερτ που έχει εκλείψει στις μέρες μας!!! χαχαχχαα ωραίο ανέκδοτο
Και πρέπει να πας στην τηλεόραση, να εγκλειστείς εκουσίως σ' ένα ξένο Κράτος, (κι εδώ να ήταν το ίδιο θάταν φυσικά) υπο την επιτήρηση των καμερών, για να σου φέρνουν κάθε καρυδιάς καρύδι για να ζευγαρώσεις! Μοιραία μου θύμισε το "φλερτ" του τράγου όταν έρθει η ώρα της γίδας για αναπαραγωγή (οχι, μου θύμισε κι άλλο, αλλά το λέω παρακάτω 😉)
Είναι λυπηρό να βλέπεις κάτι πρόσωπα πλαστικοποιημένα,γιατί μόνο τις ηλικίες που επικαλούνται δεν διακρίνεις πανω τους, να ακκίζονται σαν 15χρονα σε οίστρο,προκειμένου να κλέψουν τηλεοπτικό χρόνο,γιατί για ζευγάρωμα δεν το βλέπω (όλα είναι για κατανάλωση μέχρι να σβήσουν τα φώτα),  που αφου θα τους ξεζουμίζουν ολες οι άλλες εκπομπές (!!!), που αναπαράγουν καθημερινά εικόνες τους θα τους πετάξουν σαν άδειες λεμονόκουπες και τότε πώς θ αντέξουν την απόρριψη και τη μη ζήτηση; Τόσος ξεπεσμός,τόσος εξευτελισμός χωρίς κέρδος;;; Μα το κέρδος θάναι  να το εξαγοράσουν με καμιά παρουσίαση σε κανενα δευτερότριτο τηλεοπτικό κανάλι, καμιάς επίσης trush εκπομπής,
Κι αν οχι πως  είναι δυνατόν να το χωνέψουν;;;και τότε σειρά έχουν οι "εκπτώσεις" στις αναζητήσεις τους ,αν όχι οι ψυχίατροι
Και πιστέψτε με,οτι πολλές φορές εχω αναρωτηθεί,πώς μπορεί να νοιώθει ο οικογενειακός περίγυρος αυτών των ανθρώπων, που συνήθως προέρχονται απο επαρχιακές Πόλεις που γνωρίζει ο ένας τον άλλον, που εκτίθενται χωρίς ηθικές αναστολές και χωρίς αιδώ, θεωρώντας οτι είναι "εμπειρία ζωής" να πας να διαλέξεις ή να σε διαλέξει ο πελάτης, λες και βρίσκεσαι σ'  ένα δημόσιο οίκο ανοχής,΄για  κάτι που θάταν απόλυτα φυσιολογικό να συμβεί εκτός τηλεόρασης,σ'  ενα χώρο που συχνάζουν νέοι και είναι το φυσικό παιχνίδι της ηλικίας, και αφορά δύο ανθρώπους και κανέναν άλλον.
Τόσο πολύ πια εχουν εκποιηθεί όλα στο βωμό του χρήματος και της εφήμερης "δόξας";
Κι εγώ μόνη μου απαντώ,οτι ναι μεν υπάρχουν αυτά αλλά υπάρχουν και τ΄ άλλα παιδιά που ζουν και κινούνται δίπλα μας και γύρω μας,προσπαθώντας να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους με τη στήριξη ή όχι των γονιών τους και τους κάνουν υπερήφανους για τις επιλογές τους.
Το ξέρω οτι υπάρχουν, ΕΥΤΥΧΩΣ  που δεν ειναι αυτή η λυπηρή μειοψηφία, απλά ενοχλούμαι οταν η πλειοψηφία των καναλιών παρουσιάζει συνεχώς τα λάθος "πρότυπα" και προσπαθεί με τον τρόπο της να μας πείσει οτι είμαστε μία κοινωνία χαβούζα.

Εγώ λοιπόν δεν έκανα τίποτα από τα παραπάνω για να αξιωθώ του βραβείου τούτου, απλά σιωπηρά και ταπεινά παίζω με τα χέρια μου ο,τι μπορεί να δώσει σ'  εμένα πρώτα κι ύστερα στους άλλους ΧΑΡΑ, γκρινιάζω καμιά φορά, όπως τώρα ,γιατί γερνάω και παραξενεύω, και ίσως γίνομαι περισσότερο ηθικολόγος απ ό,τι πρέπει (;;;),   δεν επιδιώκω κανένα υλικό ή αλλου είδους κέρδος απλά εκφράζω τις απόψεις μου και εκθέτω την αισθητική μου, χωρίς καμιά διάθεση να προσβάλω ή να υποτιμήσω κάποιον, αλλά μήπως γι αυτά δε μ΄ έχετε ξεχωρίσει τόσα χρόνια;