Μια φορά κι έναν καιρό;;;

Γιατί οχι; αφού όλα έγιναν μια φορά κι έναν καιρό
Και τα μεγάλα παιδιά έχουμε ανάγκη από παραμύθια. Παραμύθια άλλων ή ιστορίες που στη σημερινή εποχή φαντάζουν παραμύθια!
 Και θάναι ευχάριστα, αφού και τα δύο της σημερινής ανάρτησης μας είναι γνωστά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο .
Καθίστε λοιπόν ένα γύρω μου και ανοίξτε τα 👀 και τ' 👂 σας!
Είναι γνωστό πόσο αγαπώ τα παραμύθια με καλό τέλος.
Και ποιό παραμύθι θα μου πείτε έχει κακό τέλος;
Μπορεί οι πρωταγωνιστές να έχουν περάσει τα πάνδεινα αλλά στο τέλος η ιστορία στέφεται με γαμήλια στέφανα και ρύζια για καλοστέριωμα!
Μόνο τα 3 γουρουνάκια και τα 7 κατσικάκια δεν είχαν Πρίγκιπες να τακιμιάσουν, αλλά κι αυτά το τέλος τους ήταν το ποθούμενο. Η νίκη του καλού πάνω στο κακό!
Κάπως έτσι λοιπόν και το σημερινό παραμύθι, που καιρό τώρα το παίδευα στο μυαλό μου και λίγο με τις πέτρες, ώσπου αποφάσισα ν' αλλάξω την αρχική προσέγγιση και να εστιάσω στο ενδιάμεσο της ιστορίας.
Θάταν ωραίο το ζεύγος την ώρα του ζωοποιού φιλιού, αλλά μέχρι να σηκωθεί από τον εκατονταετή ύπνο η παθούσα, οι πέτρες θα με κυνηγούσαν, γιατί καμία δεν ήθελε να συνεργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Έτσι εγκαταλείφθηκε το γυάλινο νεκροκρέββατο μ' εκείνη τέζα  και τον Πρίγκηπα από πάνω της (σε απόσταση εννοείται  😉) και έτσι η ιστορία ξετυλίχθηκε στο σημείο της ανευρεθείσας ανέμης  στα έγκατα του παλατιού (ως φαίνεται δνε ήτο και τόσο καλά κρυμμένη, να τα λέμε κι αυτά αφού τη βρήκε το δεκαπεντάχρονο!) και του μαγεμένου αδραχτιού!
Νομίζω οτι ως εικόνα ήταν η ιδανική για να ξετυλιχθεί το κουβάρι του παραμυθιού και να γίνει κατανοητό περί ποίου πρόκειται.

Έτσι λοιπόν η Ωραία Κοιμωμένη, πριν περιπέσει στον ύπνο του δικαίου, στήνεται στη σκηνή του μοιραίου τρυπήματος, ώστε να επαληθευτεί η κατάρα της Μοίρας, που δε κλήθηκε στη γέννηση να μοιράνει το παιδί.
Δε ξέρω αν είναι συμβατό ένα παραμύθι με μία εικόνα της πάλαι ποτέ καθημερινότητας, αλλά μεγαλώνοντας εκτός από τα παραμύθια λάτρεψα τη Λαογραφία
Τα παλιά περιοδικά ποικίλης ύλης (και όντως ήταν ποικίλης και όχι το σημερινό χάλι με φωτογραφίες wannabe  "διασήμων" τηλεμαϊντανών που πέραν της Ψωροκώσταινας δε τους ξέρει ούτε η μάνα τους) εκτός όλων των άλλων στηλών, είχαν και  λαογραφικές στήλες.
Τις διάβαζα μετά μανίας και έκοβα τ αποκόμματα και τα φύλαγα σ΄' ένα κόκκινο ντοσιέ. Σεργιανούσα έτσι σ όλη την Ελλάδα, μαθαίνοντας τα ήθη και τα έθιμα του κάθε Τόπου, χωρίς να επιβαρύνομαι μικρό κορίτσι, μετακινήσεις.
Φυσικά η επόμενη ανακάλυψη στα ενδιαφέροντά μου ήταν ο Πολίτης, που τα κείμενά του είναι ο θησαυρός της ελληνικής λαογραφίας.
Όταν ήρθε πια η τηλεόραση ο Νέστορα Μάτσας, ο αξέχαστος κακός του ελληνικού σινεμά, έδωσε απλόχερα τις γνώσεις του και εξαγνίστικε,  χάριν της λαογραφίας, στο κοινό που τον παρακολουθούσε, η Αγάπη Νικολαϊδου(αν δε κάνω λάθος τ' όνομα, η ξανθιά κυρία με τη μακρόσυρτη ομιλία) ο Παναγιώτης Μυλωνάς τα κυριακάτικα πρωινά, εμπλούτισαν τις γνώσεις μου επι του θέματος και μ έκαναν ν' αγαπήσω κάθε γωνιά της Ελλάδας, γεμάτες λαϊκές παραδόσεις και σοφία!
Αργότερα, ερχόμενη στην Αθήνα, συνέβαλε καθοριστικά η Δώρα Στράτου με το μικρό θεατράκι της στου Φιλοπάππου και τους χορούς της προς την αυτή κατεύθυνση .

Μπορείτε λοιπόν να φαντασθείτε τη χαρά μου οταν ξαναβρήκα το κόκκινο ντοσιέ με τα κιτρινισμένα αποκόμματα της εφηβείας μου,
τις πρώτες μου αυτές επαφές με την παράδοση έξω από το στενά όρια του Νησιού μου.
Ξαναγύρισα νοερά σ' εκείνα τα χρόνια, τέτοια εποχή που παντού θέριζαν τα σπαρτά και λίγες μέρες αργότερα περίμενα με λαχτάρα να περάσει από το σπίτι μου (που ήταν και είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο προς όλα τα χωριά),σούρουπο πια, η μεγάλη κόκκινη θεριζοαλωνιστική μηχανή, σημάδι οτι τα στάρια είχαν μαζευτεί, είχαν γίνει ψηλές θημωνιές, είχαν αλωνιστεί και ήταν πια στο δρόμο προς του μύλους!
Μπορεί να μην έζησα τις προηγούμενες της θεριζοαλωνιστικής εικόνες, παρότι είχαμε ενα σταροχώραφο στο Κάμπο και άλογο  για το αλώνισμα και ενα μεγάλο χειροκίνητο μηχάνημα με πολλαπλά κόσκινα ,το λεγόμενο Μπουράτο,για το καθάρισμα ,αλλά απο κοντά δεν είχα δει το θερισμό. Όμως σίγουρα είχα δει μεγάλες εκτάσεις σταριών με το ωραίο  λίκνισμα των χρυσαφένιων κεφαλιών τους σε κάθε φύσημα του ανέμου και από τα διαβάσματά μου είχα κάνει εικόνα την επίπονη εργασία συγκομιδής του σταριού.
Γυναίκες και άντρες ,απο νωρίς το πρωί μέχρι το πέσιμο του ήλιου, με τα μακρυμάνικα ρούχα τους για να μην τρυπιώνται από τα άγανα και τα λευκά κεφαλομάντηλα να προστατεύονται από το καυτό χάδι του ήλιου να δουλεύουν χωρίς σταματημό για να μαζέψουν τη σοδειά για το ψωμί της χρονιάς τους!
Μια  τέτοια λοιπόν εικόνα, αποτυπώθηκε και εδώ.

Τα στάρια δεν έχουν γίνει θημωνιές γιατί τότε η εικόνα δε θα χωρούσε τις εργάτριες
Δεν είχα δίκιο λοιπόν για τον τίτλο;
Και τα δύο πλέον δεν ανήκουν στη σφαίρα του παραμυθιού που συνέβησαν "μια φορά κι έναν καιρό";
Ελπίζω όμως να τ' απολαύσατε 😏😘💖