Το ταξίδι του μολυβένιου στρατιώτη

Και νάμαι πάλι εδώ, κι ενω βρίσκομαι μακράν της κοίτης μου, σ ενα φορτισμένο ταξίδι ,ακόμα μια φορά!

Πόσο ταιριάζω με το μολυβένιο στρατιωτάκι μου, που όντας μη αρτιμελές, δεν παύει ναναι αισιόδοξο, να ονειρεύεται και να ερωτεύεται!
Μια ζωή υπήρξα πραγματικός στρατιώτης, πιστή στο στόχο μου κι ας ήρθαν φουρτούνες μη αναμενόμενες (σάμπως και τί είναι αναμενόμενο στη ζωή;) η ρότα συνέχισε ίδια και ας μην ήταν το πλοίο πάντα ασφαλές και αξιόπιστο με εγκρίσεις του Αγγλικού Νηογνώμονα.
Το ταξίδι ήταν πάντα αυτό που καθόριζε και οι σωστές κινήσεις να σε φτάσουν στο λιμάνι.
Κάπως έτσι ήταν κι αυτό το ταξίδι!

Δε ξέρω ακόμα τ αποτέλεσμα, όμως η διαδρομή παρά τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα (απόλυτα φυσικό) ήταν αυτή που γλύκανε την πορεία.
Εν μέσω κορωνοϊού και καύσωνα βίωσα για άλλη μια φορά όμορφες καταστάσεις και συνάμα συνειδητοποίησα πόσο πολύ έχω αλλάξει από τα χρόνια εκείνα της ανεμελιάς και των ενθουσιασμών. ΄
Εγινα λιγάκι, εως πολύ για νάμαι ειλικρινής,μη μου άπτου, αγχώνομαι πιο εύκολα, γίνομαι σχεδόν αγοραφοβική. Θέλω πιο χαλαρούς ρυθμούς, λιγότερους ανθρώπους και πιο ουσιαστικές σχέσεις.
Θα μου πείτε πότε τα συνειδητοποίησες όλ αυτά; πόσα χρόνια έπρεπε να περάσουν; Ταχω καιρό στο μυαλό όμως σιγά σιγά όλα ξεκαθαρίζουν, με το που κατακάθεται ο αχός!
Νοιώθω ασφυκτικά στη μεγάλη Πόλη.
Δε θέλω να νοιώθω σάντουιτς ανάμεσα σε διαμερίσματα και πολυκατοικίες, δε θέλω ν ακούω τις κουβέντες από τα γύρω διαμερίσματα λες και βρίσκομαι στο σαλόνι τους, δεν θέλω να οσφραίνομαι τις μυρουδιές της κουζίνας τους, δε θέλω να φοβάμαι να κάνω θόρυβο μην ενοχλήσω τους κάτω ή τους δίπλα, δε θέλω να κοιτάζω με αμφιβολία γύρω μου,θέλω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και ολ' αυτά είναι κάτι που όλο και περισσότερο χάνω.
Εχω μάθει πλέον αλλιώς και η κάθε αλλαγή με αγχώνει. Δε ξέρω πως θα μπορούσα ν άλλαζα τις συνήθειές μου, δε ξέρω (ή μάλλον ξέρω) αν θέλω πια να τις αλλάξω.
Γκρινιάζω κι όταν είμαι στον Τόπο μου. Ναι, είναι αλήθεια αυτό.
Θέλω μικρές αλλαγές, τόσες και τόσο που να μου δίνουν την ευχέρεια της αλλαγής παραστάσεων και των ευχάριστων διαλειμμάτων.
Παρόλα όσα λέω όμως και παρά την αγωνία για τα υπόλοιπα δε μπορώ νάμαι αχάριστη, έζησα και μοιράστηκα όμορφες στιγμές με τους αγαπημένους μου.
Μία επίσκεψη στο νέο Μουσείο Γουλανδρή με γέμισε αγαλλίαση για όλ αυτά τα έργα σπουδαίων ζωγράφων και γενικά καλλιτεχνών που εκτίθενται σ αυτό το κόσμημα της Πρωτεύουσας. ΄
Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε μία έκθεση έργων παιδιών διαφόρων ηλικιών, απ ολη την Ελλάδα που πραγματοποίησε το Μουσείο εν μέσω καραντίνας. Μεταξύ αυτών και τα έργα δυο παιδιών οχι μόνο ζακυθινών αλλά και γνωστών, μ' έκαναν να αισθανθώ περήφανη πώς κάτι ακόμα κινείται στον Τόπο μου έστω και μεμονωμένα.
Η ζέστη γενικά ήταν ανασταλτικός παράγοντας για μεγάλες μετακινήσεις ,όπως επίσης τα μέτρα προστασίας που πρέπει ακόμα να τηρούμε. Όμως αυτά δεν μας στάθηκαν εμπόδιο να κάνουμε ένα μικρό μέρος του "μεγάλου περιπάτου" (που φοβάμαι οτι θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την ήδη κορεσμένη  από κυκλοφοριακό ΑΘήνα), στην αγαπημένη Πλάκα την πρώτη μέρα που φύσηξε λίγο αεράκι.
Πόσο διαφορετικά αναπνές σ αυτά τα στενάκια!
 Όμως τα συναισθήματα ήταν πρωτόγνωρα ακόμα και για μένα την αγοραφοβική.
Τόση μοναξιά, ήταν κάτι ανέλπιστο!

Μιλάμε μία Πλάκα απ άκρου εις άκρον μοναχική και έρημη. Δε θυμάμαι εκτός από κάποια πρωινά που την έχω περπατήσει και είμαι πράγματι μόνη επειδή δεν είχαν ανοίξει ακόμα τα καταστήματα, τώρα όλα, ή σχεδόν όλα, ανοιχτά και ψυχή ζώσα, δε το λες και το πιο φυσιολογικό πράγμα για τη συγκεκριμένη τουριστική περίοδο.
Αυτό μας επέτρεψε να την απολαύσουμε ακόμα μια φορά, καθαρή, φωτεινή, χρωματιστή και αισιόδοξη οτι κάποια στιγμή ολ αυτά θα περάσουν και θα ξαναγεμίσει πάλι με φωνές και γλώσσες απο όλες τις γωνιές της Υφηλίου. Για μας ήταν ενα αποκαλυπτικό δώρο που απολαύσαμε
Και τέλος την Πανσέληνο του "κόκκινου ελαφιού" την αγναντέψαμε απο τη μεριά της θαλάσσιας αύρας,μαζί με πλήθος κόσμου που βρίσκει μία διέξοδο δροσιάς απο το τσιμέντο στην Μαρίνα του Φλοίσβου, εκεί που κάποτε πήγαιναν παιδικό σταθμό τα παιδιά μου. Πόσα χρόνια πέρασαν Θέε μου λες κι ήταν μόλις χθες!!!
Και το παρόν συνεχίζεται μετά από μέρες, απο τη φωλιά μου πια, απαλλαγμένη από το άγχος και την αγωνία αλλά γεμάτη από τις εικόνες  και τα πρόσωπα που αντάμωσα κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό μαζί με τ αποτελέσματα.
Τωρα πια μπορώ να απολαύσω με περισσότερη αισιοδοξία το Καλοκαίρι αυτό το τόσο πρωτόγνωρο , αν και ο φόβος των κρουσμάτων εισαγωγής καραδοκεί, τις θάλασσες που παραμένουν έρημες αλλά καθαρές και μια τέτοια εικόνα άφησα για το τέλος.
Οι τουρίστες δειλά δειλά μας επισκέπτονται και ελπίζουμε εκτός απο την ανάσα που περιμένουν οι επαγγελματίες του Τουρισμού μετά απο την ανέλπιστη "βαρυχειμωνιά" που προηγήθηκε ,να μην είναι ο λόγος μιας νέας  απομόνωσης.

Προς το παρόν η δική μου τουρίστρια με τα απαραίτητα στην πλάτη (σακκίδιο,παγούρι,στρώμα και κρεμάμενα σανδάλια) αναζητεί εν τω μέσω της νυκτός την σκηνή της να ξαποστάσει απο τον ποδαρόδρομο.

Και επειδή πάντα σας λέω οτι οι πέτρες οδηγούν την έμπνευση και το έργο,να σας πω οτι ο "Μολυβένιος στρατιώτης" ξεκίνησε απο το κόκκινο του κεραμιδιού και ειδικά αυτού με τον κύκλο καταμεσής που μου θύμησε στολή,ενώ η τουρίστρια  απο το κοχύλι που αποτέλεσε τον κορμό της με την εκδρομική εξάρτηση ,μια που είχε δυο κοχύλια που ήταν αναπόσπαστα στο βασικό κοχύλι και δε πήγαιναν πουθενά αλλού. Ετσι έδωσε την έμπνευση του σακκίδιου κι εκεί κολλήθηκαν και τα υπόλοιπα,παγουρι,στρώμα και κρεμάστηκαν τα σανδάλια 2 ίδια κι απαράλαχτα σπασμένα κοχυλάκια ;) . Αυτά για τα έργα !
Καλή καλοκαιρινή συνέχεια εύχομαι σ όλους,εδώ θάμαστε και θα τα λέμε