'Αλλων το όνειρο αλλά ιδού το θάμα!!!!

 Δεν είμαι  η Αγία Αθανασία του Αιγάλεω αλλά το θαύμα έγινε, εκεί που δε τοχα ούτε στο υποσυνείδητο!

Καλέ μη πνιγείτε, άστε να πάει κάτω ο κουραμπιές (γιατί ξέρω οτι υπάρχει ακόμα απόθεμα. Μη κοιτάτε που μόλις ξεστολίσαμε (εγω ακόμα)  άρχισαν να μας βομβαρδίζουν με τον Αγιο Βαλεντίνο!) και γελάτε μετά. 

Αφού είχαν ολοκληρωθεί  τα βασικά δωμάτια, σκέφτηκα, πώς θα μπαίνουμε, τι είμαστε διαρρήκτες να μπουκάρουμε από τα παράθυρα;;; Κρίθηκε λοιπόν απαραίτητη, όπως σε κάθε οικοδόμημα μία είσοδος. 

Αλλά τί έτσι απλά, μία είσοδος;;;

Ε οχι! δεν κάνουμε τσιγκουνιές. Έγινε που έγινε, ας γίνει σωστά. Αρχικά υπήρχε σκέψη για ένα γραφειάκι στο διπλανό χώρο,γι αυτό το ταπετσάρισμα έγινε μ' αυτό το σκοπό. Νάναι ουδέτερο για να αναδειχθούν τα μικροαντικείμενα, αλλά υπολόγιζα χωρίς τον... ξενοδόχο. Οχι ακριβώς ξενοδόχο, αλλά τη δωρήτρια. 

Μπορούσα λοιπόν να της χαλάσω χατήρι;Έτσι το γραφειάκι έγινε παιδικό δωμάτιο-μαιζονέτα!

Σκουπίστε λοιπόν τα ποδια γιατί έξω βρέχει ραγδαία καιιι....Καλώς ορίσατε! 

Ανοίγοντας τη βαριά δρύινη πόρτα (λέμε τώρα. Υπόλοιπο κουτιού με υδρομετρητές στην πραγματικότητα ) αντικρύζεις ένα έπιπλο που θυμίζει γαλλική εξοχή. Ένα porte manteau!Πώς θα θύμιζε γαλλικό αν το λέγαμε απλώς "κρεμάστρα"; Και για του λόγου το αληθές κι ένα ομοίωμα του Πύργου του Αιφελ μαζί με την Επτανησιακού στυλ λάμπα, είναι τα μόνα διακοσμητικά πάνω του. Με καθρέφτη για το τελευταίο φτιαξιματάκι πριν την έξοδο, με την πατίνα του χρόνου ξεκάθαρη πάνω της. Τα καπελάκια ετοιμοπόλεμα για τα πρώτα χαμόγελα του Ανοιξιάτικου ήλιου, οταν αποκτήσουμε την πολυπόθητη ελευθερία μας, να τρέξουμε σαν την Χάϊντι στις Ελβετικές Αλπεις!

Δίπλα μια "δερμάτινη" κροκό (από κουτί σοκολατακίων, που φαγώθηκαν και μας έμεινε το κουτί. Τι χαμένο να πήγαινε;;;) ομπρελοθήκη που έχει ήδη δυο ομπρελίτσες για κάποια ξαφνική βροχή. 

Τα λευκά παπουτσάκια είναι τ αγαπημένα μου, απο τα χάπια της πίεσης.  Δεν είναι γλύκα;;;; Στον τοίχο η κρεμάστρα με την τσαντούλα από μεταλλική πιάστρα χαρτιών.

Το φωτιστικό δε, ήταν κάτι που είχα και στο σπίτι μου,  μέχρι που κάποια στιγμή, από ένα τυχαίο γεγονός μου έσπασε και πολύ στεναχωρέθηκα. 

Έτσι ήταν μια ευκαιρία να το τοποθετήσω εδώ, εις μνήμην! Αρκούσε μία διάφανη "θηκούλα", δυο αλυσιδίτσες για να κρεμαστεί, μία χάντρα για φως και από κάτω γράνα και κεφαλάκι κοσμήματος. 

Kαι voila!

Και το ισόγειο ολοκληρώνεται με το παιδικό δωμάτιο, που  έγινε για να να φιλοξενήσει ένα κοριτσάκι, λόγω χώρου, κι οχι λόγω απλής συμπαθείας στο φύλο. 

Ευτυχώς δεν είχε ταπετσαριστεί το διαχωριστικό, οπότε ντύθηκε  με νεράιδες και πύργους.

Ο κάτω χώρος είναι παιδότοπος. Έτσι,  για να μένει το δωμάτιο σεστάδο και το παιδί να εκτονώνεται χωρίς πρόβλημα. Παιχνίδια παντού και το κουτί αποθήκευσης (το τελευταίο κομμάτι του αποσμητικού -θεός σχωρέστο- με καπάκι από κουμπί) ξέχειλο. Μια σκαλίτσα από την ξύλινη βεντάλια (Βαρβαρα σου είμαι πραγματικά υπόχρεη) και σφήνες από τελάρα ζωγραφικής, ανεβαίνει στο υπνοδωμάτιο!!!

Για προστασία, έχει ένα σολέρι (προστατευτικό) από πορσελάνινο χερουλάκι φλυτζανιού, απ αυτά που έσπασε ο σεισμός πρόσφατα. Λόγω περιορισμένου χώρου, πήρε μόνο ένα κρεββατάκι, ένα επιτοίχιο ντουλάπι από σπιρτόκουτα, κι ένα μικρό καλόγερο (αλλά το παιδάκι είναι τακτικό και δεν υπάρχει ρούχο κρεμασμένο εκτός ντουλάπας!)  

Κάτω από τη ντουλαπίτσα είναι αφημένη η σχολική τροχήλατη τσάντα (κάποιο παιχνιδάκι που δανείστηκε ροδάκια άλλου παιχνιδιού και κράτημα από το κλιπς της πιάστρας των χαρτιών, που έγινε τσάντα) που είναι μεν ασήκωτη για κάθε παιδί στις μέρες μας, αλλά από γνώσεις... έπεα πτερόεντα! 

Τλπ αυτό είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο, τα παιδιά, ή μάλλον οι γονείς, τις μεταφέρουν αγόγγυστα.

Το πιο κουλό όλης της κατασκευής είναι το κρεββατάκι, το οποίο είμαι σίγουρη οτι και κουίζ νάβαζα ουδείς θα το εύρισκε! 

Είναι πραγματικά ασύλληπτο και για να μη το παίζω και έξυπνη, προέκυψε όλως τυχαίως. 

Η σύνθεσή του λοιπόν είναι δυο τακάκια τακουνιού (χοντρού εννοείται. ΟΧΙ δεν το κράτησα εγώ αλλά η Βαρβαρα κι αυτό! Είναι απ αυτά που η πρώτη σκέψη είναι να τα πετάξεις, ήταν όμως του κουτιού) και μία γωνία από καφασάκι φρούτων. 

Ειλικρινά, είχα δοκιμάσει διάφορα μεγέθη χαρτονιού κι άλλων υλικών, μέχρι που έπιασα στα χέρια μου την ξύλινη γωνία (διέλυσα το καφασάκι γιατί χρησιμοποίησα και τα πλαϊνά στο δάπεδο του ορόφου) και ήταν τόσο τέλειο σαν νάχε φτιαχτεί ακριβώς γι αυτό! 

Τα ποδαράκια είναι  σπιρτόξυλα. Και το παπλωματάκι που λέγαμε οτι ακυρώθηκε η χρήση του στην κανονική κρεββατοκάμαρα, να που δε πήγε χαμένο! Το φωτιστικό είναι από το καπάκι των σταγόνων.

Ο τοίχος έχει στολιστεί με ξύλινα λουλουδάκια.

Νομίζω οτι δεν άφησα κανέναν παραπονεμένο στα μέτρα που διέθετα, με τα υλικά που μου χαρίστηκαν και χιλιοευχαριστώ, ακόμα μια φορά και πιστεύω κι οι δωρήτριες νάναι ικανοποιημένες, οτι δε τα μάζευαν άδικα και δε τα έτρεχαν στα ταχυδρομεία και στα κουριερ  χωρίς λόγο

Kι εκεί που είπα: Ουυυυφ τέλειωσα! να που πάλι βρέθηκα επιμηθέας! Γιατί αποκτώντας πια σκεπή το οικοδόμημα, απέκτησε κι ένα χώρο ακόμα.

 Ε, το ζητούσε ο φέρων οργανισμός, δε νομίζετε;;μα τι άλλο από ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ!!!! ΚΑΙ ΝΑΙ! ΕΓΕΝΕΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ.

Μια καλλιτεχνική σοφίτα, αρχής γενομένης από την ταπετσαρία της , που είναι ένα σκίτσο γνωστής περιοχής της Ζακύνθου κι εγώ την πήρα ως σουπλά από ομώνυμο κατάστημα εστίασης...γιατί ναι...ενίοτε μαζεύω και τα σουπλά των καταστημάτων που μου κάνουν το κλικ.

Έτσι λοιπόν, το σκίτσο αυτό έγινε ο ιδανικός καμβάς για την ανάπτυξη του εργαστηρίου ζωγραφικής και γλυπτικής παρακαλώ!

Ενα παράθυρο που βλέπει στη θάλασσα κι ένας φεγγίτης για το φως, είναι τα δύο στοιχεία που κάνουν το δωμάτιο ευάερο και ευήλιο!

Από εκεί και πέρα φτιάχτηκε ένα καβαλέτο, ένα τραπεζάκι κι ένα παγκάκι (γιατί ένα αγαπημένο μου εργαστήρι κάποτε είχε μία ντιβανοκασέλα που με φιλοξένησε και μου γλύκανε άσχημες μέρες, κι ήθελα να την τιμήσω) . 

Η κάθετη συρταριέρα είναι κουτί φαρμάκου, αλλά εκεί που την κρατούσα, έπεσε το μάτι μου πάνω σ' ένα ξυλόγλυπτο, που βασικά ήταν πόρτα και ταίριασε στο χιλιοστό. Να μην το χρησιμοποιούσα;;; 

Από εκεί και πέρα σκίτσα, έτοιμα έργα, έργα σε εξέλιξη, παντού στο χώρο, όπως και προτομές (ο,τι σπάει δεν το πετάμε γιατί να που χρειάζεται , να με ακούτε εμένα...η θεία Χαρά ξέρει -κατά το πάλαι ποτέ η θεία Ολγα ξέρει, μόνο που εκείνη διαφήμιζε απορρυπαντικό!).

  Το μεγάλο ζόρι ήταν να φτιαχτούν τα πινέλα, τα μολύβια, η παλέτα, η κασετίνα με τα χρώματα, το κουτάκι με τα σωληνάρια και τα βαζάκια με τις μπογιές λόγω μεγέθους, αλλά όπως βλέπετε άπαντα στη θέση τους!

Το ταβάνι, ντύθηκε με τσοπστικς στο φυσικό τους χρώμα, εν είδει ξυλείας οροφής και τα κεραμίδια είναι κομματάκια χαρτονιού βαμμένα.

Ήτανε δίκαιο κι έγινε πράξη! 1 μέτρου ύψος και 70 εκ. πλάτος στο μεγαλύτερό του άνοιγμα. 

Αν το είχα προγραμματίσει όλ' αυτό, θα είχε άλλη αντιμετώπιση αλλά  τώρα πλέον εξελίχθηκε και κατέληξε έτσι, με πολύ κόπο και ακόμα περισσότερο ενθουσιασμό και αγάπη 💘

five o'clock! it's tea time

Τέτοιο γκονγκ ουτε στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ δεν χτυπάει!

Άντε συναχθείτε!!!

Ενώ η ανοικοδόμηση συνεχιζόταν, με ταχείς ομολογουμένως ρυθμούς, να στεγάσει το ποθούμενό μου (άγνωστο τι, αλλά δεν έχει σημασία. Προέκυψε κι έπρεπε να ολοκληρωθεί, μισές δουλειές δεν κάνω.) οι επισκέπτες μου εξέφρασαν την επιθυμία για ένα τσαγάκι, ένα καφέ, λίγη κουβεντούλα που όλοι έχουμε ανάγκη, μέσα σ αυτή τη μοναχική μιζέρια που ζούμε, λίγη συντροφιά, να ξαλεγράρουμε βρε αδερφέ! Ετσι, κι επειδή είμαι φιλόξενο άτομο εκ γενετής, άρχισε το κτίσιμο των χώρων  υποδοχής και φιλοξενίας. Αν υπήρχε μεγαλύτερος χώρος στην Κουζίνα η τραπεζαρία θάταν μέρος της, τώρα όμως απέκτησε δικό της χώρο, σχεδόν όπως ήταν τα παλιά σπίτια που η τραπεζαρία η καλή (!!!) ήταν και σαλόνι (πού τέτοιες πολυτέλειες!!) και άντε νάχε και μια πολυθρόνα για την άπλα! Πού λέει ο λόγος άπλα.

Ας έλθουμε λοιπόν στην κατασκευή.  Πώς έγινε το  τραπέζι; από ένα ξύλινο σουβέρ, με πόδι από μια κουβαρίστρα και τα μικρά ποδαράκια από πηλό. Βάφτηκε δε με βερνίκι παπουτσιών, μια που ήδη το καπάκι ήταν καφέ. Η "ασημένια" διακόσμηση είναι από κουτάκι μπομπονιέρας πολλών χρόνων (μάλλον ούτε η  νύφη δε θάθελε να τη θυμάται, οχι γιατί δεν ήταν καλόγουστη, τ' αντίθετο...αλλά ο γάμος σχόλασε, εγώ όμως κέρδισα τις μπομπονιέρες που θα δείτε και στη συνέχεια).Πάνω στο τραπέζι μία λουλουδένια πιατέλα απο ...κουμπί με πόδι απο μοτιφ κοσμήματος. Απο πάνω τους ο πολυέλαιος. Σιγά τον πολυέλαιο! θα πείτε και έτσι είναι .Είναι απλά 4 ασημένια συρματάκια που στην απόληξη τους έχουν λουλουδένια μοτίφ με μία παγιέτα για βάση, χαντρούλες και περάστηκαν μέσα από μία ασημί χάντρα για να κρεμαστούν με αλυσιδιτσα στο ταβάνι. Οι καρέκλες είναι χαρτονένιες, αλλααά ... ταπετσαρισμένες μ' ένα υπέροχο ύφασμα που λατρεύω και χρησιμοποιώ  με πολύ φειδώ (το ίδιο εκτελεί και χρέη κουρτίνας. Κουρτίνας τρόπος του λέγειν, λαμπρικέν σωστότερα) και η πλάτη... από ξύλινη βεντάλια, αποστολέα Βαρβάρα! 😉 Οχι η τροχονόμος δια  Στάθη Ψάλτη, αλλά το Μπαρμπουνάκι 💝 . 

Βαρβάρα μου νάξερες πόσο χάρηκα μ αυτό το ηύρεμα γιατί πάντα την είχα στο μυαλό για σκάλα, να όμως που έπιασε τόπο ανέλπιστα αλλού! Φυσικά έπιασε τόπο κι αλλού. Εγινε ανθοστήλη! ετσι για να μην ξεχνάω οτι σιχτίριζα την τύχη μου όταν μ έβαζε η μάνα μου να ξεσκονίζω (όλες οι δουλειές ήταν σαν να έκανα καταναγκαστικά έργα στο Βλαδιβοστόκ, γιατί πάντα υπήρχε η απειλή  "αν δεν...δε θα..." ). Ήταν λοιπόν η μόνη φορά που απόλαυσα την ανθοστήλη και τα σκαλίσματά της.

Η κρυσταλιέρα που είναι συνδυασμός ενός κουτιού με μια  πλαστική "ραφιέρα" από συσκευασία  χαντρών, φιλοξενεί μία συλλογή μινιατουρών!!! χαχαχχαα η μινιατούρα, της μινιατούρας, ω μινιατούρα! Είναι μοτιφάκια κοσμημάτων.

Επειδή όλα τα δωμάτια λόγω περιορισμένου χώρου είναι τυφλά, σ' αυτό αποφάσισα να δώσω αέρα με μια τζαμαρία που βλέπει κατευθείαν την Πλατεία Αγ,.Μάρκου μας, με θέα στη Μπόχαλη και είναι κατασκευασμένη από χαρτονάκι και πλεξιγκλάς.

Το καλοριφέρ μάλλον το μαντεύετε ή μήπως οχι;;; Κάτι ληγμένες σταγόνες ματιών συνευρέθησαν αρμονικά σ' ένα σώμα  (σωματάκι,για την ακρίβεια) καλοριφέρ και δίπλα ένα φωτιστικό δαπέδου απο χαρτί που έγινε πλισέ και στερεώθηκε μέσω ενός καλαμακίου πάνω σ' ένα μοτιφ κοσμήματος. Οσο για την κορνίζα στον τοίχο, ε ναι είναι κομβίον όπως και το χαλάκι μπροστά στην κρυσταλιέρα.

Το σαλόνι  ή καλλίτερα ο χώρος χαλάρωσης, γιατί σαλόνι  δε το λες, αφού δε πρόκειται να αναπτυχθεί σε πλήρες σαλόνι λόγω χώρου, ξεκίνησε από την ιδέα "κοντά στο τζάκι αγκαλιά στην πολυθρόνα".

Κι αφού η πολυθρόνα είναι το κυρίαρχο μαζί με το τζάκι, στοιχείο του χώρου, έγινε από το ένα κομμάτι του κουτιού μπομπονιέρας (που λέγαμε 😉), που ντύθηκε με κόκκινο βελούδο και η πλάτη επίσης από βελούδο που εγινε καπιτονέ (ελπίζω να το λέω σωστά) πάνω σε ντυμένο μ' αφρολέξ χαρτονάκι. 

Το υπόλοιπο του κουτιού έγινε το απέναντι πουφ (ας το πούμε έτσι). Δίπλα στην πολυθρόνα, μια που έχουμε και κάποια ηλικία, έχουμε το καλαθάκι του πλεξίματος. Με τις κούκλες του μαλλιού και τις βελόνες του. Είπαμε γωνιά χαλάρωσης κοντά στο τζάκι, με το χνουδωτό μαξιλαράκι της, τι θέλατε να δείτε κόλλες decoupage  και χαρτοπετσέτες ή πέτρες για τα πετρωτά; Πλεκτό και  κέντημα της τρίτης ηλικίας θα δείτε. Ειδικά με το πλεκτό μπορείς ν' απολαύσεις και μια ταινιούλα στην plasma  tv (και παλιάς τεχνολογίας νάχεις πάλι την απολαμβάνεις, αλλά εδώ έχουμε... πλάσμα!χαχαχχαα Μακετόχαρτο μαύρο, απόκομμα προγράμματος τηλεόρασης απο περιοδικό και glaze  puring για την οθόνη ;) ) και να ρίξεις  και κανένα δάκρυ στα μουλωχτά. 

Τι στο καλό την "Coco"  βλέπεις, μπορεί νάναι παιδικό όμως είναι συναισθηματική ταινία με μεταφυσικές προεκτάσεις.

Το cofee table είναι από ένα ξύλινο αποσμητικό ντουλάπας ,λέει, αλλά επειδή εμένα ουδέποτε μου μύρισε, πήρε την άγουσα της δημιουργικής εκμετάλλευσης του, με ποδαράκια από τις καλύπτρες των βελονών και χάντρες. 

Φυσικά το σεμεδάκι της γιαγιάς δε θα μπορούσε να λείπει ούτε από εδώ, κι ένα σπασμένο πορσελάνινο πομολάκι ανέλαβε χρέη ανθοδοχείου.

Το τηλέφωνο, γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει σε απόσταση αναπνοής για την κοινωνική ενημέρωση, είναι δημιουργία από ένα κομματάκι φελλού και το ακουστικό από μαύρο  σκληρό αφρώδες υλικό. Την ιδέα την έδωσε το  "καντράν", που αγνοώ την προέλευσή του, αλλά εύχομαι να μην είναι εξάρτημα από το νέο μου μίξερ γιατί δίπλα του το βρήκα.

 

Κι ερχόμαστε στο τζααάκιιι!!! το οποίο, εννοείται, αποτελείται από την εστία που είναι ένα πλαστικό κουτάκι από μινιατούρα κολώνιας και η φούσκα... το έτερον ήμισυ που λέγαμε του νιπτήρα του λουτρού (μ έκοψαν με χώρισαν στα δυο, τη μια φτερούγα μου....κ.λ.π.,κ.λ.π."!!!σας το είχα πει οτι το είχα σκεφτεί εις διπλούν 😉 και υπάρχει και τρίτη εκμετάλλευση, οχι, για να μη λέτε, οτι το αποσμητικό πήγε άκλαυτο😂!  

Αυτό που με δυσκόλεψε, όσο κι αν σας φανεί περίεργο, στην συγκεκριμένη κατασκευούλα ήταν η απόδοση της φωτιάς. Γιατί το ήθελα και αναμμένο η γυναίκα! Έτσι αφού πειραματίστηκα με διάφορα χαρτιά, την ώρα που πήγαινα να πετάξω ένα τούλινο λουλούδι που δε ταίριαζε στην αισθητική μου, το κοίταξα με γουρλωμένα μάτια...😳💡ΙΔΕΑ ΕΛΑΜΨΕ ΑΜΕΣΑ!~ Το λουλούδι είχε το καταλληλότερο χρώμα . Το χρώμα της φωτιάς που έχει λουμπαρδιάσει!!!Ετσι το διέλυσα και με μια γλωσσίτσα έκαμα πυρπολητή το τζάκι μου. 

Προτίμησα να μη βάλω κάποια διακοσμητικά πάνω απο την εστία ή στην καμινάδα, αντίθετα στο τελείωμά της έβαλα ένα μεγάλο διακοσμητικό να ελαφρύνει το χώρο και να μετριάσει και την απόσταση από το ταβάνι. 

Το προστατευτικό νομίζω οτι είναι εμφανές από τι προέκυψε, όπως επίσης τα αξεσουάρ του τζακιού είναι από ανοίγματα κουτιών (συνήθως γάλατος), που τα έκοψα και τα διαμόρφωσα σε τσιμπίδα, φαρασάκι, σκουπάκι και το άλλο, δεν το ξέρω πώς το λένε, αλλά προσωπικά το χρησιμοποιώ πολύ. Ολ αυτά στηρίχτηκαν σε γράνα (αξεσουάρ κοσμημάτων), που γύρω της ενώθηκαν σταυρωτά άλλες δύο ακέφαλες για να κρεμαστούν τα αξεσουάρ, στηρίχτηκε δε σε καλύπτρα βελόνας

 Και για να μη σας ταλαιπωρώ το φωτιστικό! Οχι καλέ! που πήγε ο νους σας, οτι τ αγόρασα απο το Σουηδικό πολυκατάστημα;;; Α μπα! είναι αγαπημένο μου,  αλλά παραμένει αντικείμενο του πόθου  μου κι έτσι  η μπάλα του αποσμητικού  πήρε σάρκα και οστά κι εγινε το φωτιστικό του απωθημένου μου ,χαχαχα η τρίτη χρήση του αποσμητικού που σας έλεγα (μένει ακόμα το στόμιο που όλο και κάπου θα βρει σκοπό ύπαρξης 😊)

Σ' ένα χώρο του σπιτιού, τόσο καθοριστικό, δε θα μπορούσαν να υπάρχουν τα πάντα και να μην υπάρχει βιβλιοθήκη! Εγώ κοντεύω να ποστιάσω βιβλία και στο μπάνιο, γιατί οι τοίχοι πια... Τλπ σε δύο ξύλινες βιβλιοθήκες, με πήλινες διακοσμητικές μπορντούρες, στοιβάχτηκε όλη η παγκόσμια Λογοτεχνία, που προσωπικά λατρεύω παιδιόθεν. Οι δύο κλόουν είναι φωτίκια από τα βαφτίσια του φιότσου μου, που μετράνε 25ετία και εκτελούν χρέη βιβλιοστατών  και διακοσμητικών, γιατί τ αγαπώ ιδιαίτερα και ήθελα να υπάρχουν εδώ.

Και φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε και να πηγαίνουμε εγκαίρως για ύπνο ,οχι να τον παίρνουμε στην πολυθρόνα, ένα εκκρεμές να χτυπάει τις ώρες σαν το ρολόι του Φόρου όποτε δεν είναι χαλασμένο. Ένα παιδικό παιχνίδι, μ' ένα ενσωματωμένο καντράν ρολογιού (εδώ να δω αν είστε ανοιχτομάτηδες γιατί την έκανα την κουτσουκέλα μου ) ένα χρυσό μοτίφ για το εκκρεμές και μία μεγάλη χάντρα για τη βάση και στήθηκε καμαρωτό στον απέναντι τοίχο.

Με τούτα και μ εκείνα, δηλαδή αυτά που προείπαμε, ολοκληρώθηκε το διαμέρισμα.

 Ή μήπως όχι;

 Κι επειδή σας είπα είμαι σε σκέψεις, γιατί αρχικά δεν υπάρχει μια είσοδος, μία σκάλα να οδηγεί έστω και νοητά στους ορόφους κι επειδή τα κουτιά επιλέχθηκαν τυχαία, χωρίς περαιτέρω σκέψη, προκύπτουν κάποια κενά ύψους και κάποιες ανάγκες κάλυψης. Όταν λοιπόν το οικοδόμημα στηθεί στην οριστική του θέση θα αποφασιστεί αν θα υπάρξει συνέχεια. Μικρή για να εξηγούμαστε, γιατί πολύ κουράστηκα.

Επι του πιεστηρίου: Αυτά έγραφα όταν ετοίμαζα  την ανάρτηση. Ελα όμως που η δωρήτρια των κουτιών εξέφρασε την επιθυμία παιδικού δωματίου! Μπορούσα να χαλάσω χατήρι όταν μου είχε κάτι τόσο πολύτιμα δώρα; ΠΟΤΕ! Και τα σχέδια άλλαξαν άρδην.

Κι εκεί που ετοιμαζόμουν για μια είσοδο κι ένα γραφειάκι, δημιουργήθηκε μεν η είσοδος αλλά μ ένα παιδικό δωμάτιο μαιζονέτα!!!!Ετσι γιατί είμαστε large  τύποι! 

Αλλά αυτό θα το δείτε στο επόμενο και σας υπόσχομαι οτι θα εκπλαγείτε με την πιο κουλή εκμετάλλευση υλικών! Λίγη υπομονή  για να το δέιτε ολοκληρωμένο και με τις σκεπές που θα μπουν για να πάρει όψη σπιτιού .

Η γοητεία των μικρών πραγμάτων

 Η αλήθεια είναι οτι είχα σκοπό ν' αλλάξω θεματολογία στην νέα μου ανάρτηση, αφού έχω κάποια Πετρωτά που δεν έχετε δει και επειδή θάθελα να υπάρχει μια ποικιλία και εναλλαγή των αναρτήσεων.

Κάτι όμως η ενθουσιώδης υποδοχή των συρταρομικροκατασκευών, κάτι που ήδη έχω προχωρήσει την αντιπαροχή, κάτι που ο Αγιος Βασιλης υπερωρεί υπέρ εμού και συνεχίζει να με συγκινεί με τις απροσδόκητες παραλαβές, και η σημερινή ανάρτηση θάναι συνέχεια της προηγούμενης.

Ούτε ο Καραμανλής δεν θα πίστευε στα μάτια του με τέτοια οικοδομική άνθιση, όπως τότε που η νεοκλασική ΑΘήνα μας παραδιδόταν αμαχητί στην δαγκάνα της αντιπαροχής! Πικρό το παράδειγμα και για μένα ασυγχώρητο, αλλά εγώ τουλάχιστον συγχωρούμαι, γιατί δε καταστρέφω την ομορφιά, απλά εκμεταλλεύομαι τα μικρά πράγματα που μου εμπιστεύεσθε και δημιουργώ εξ αρχής άλλα και αφ ενός πιάνουν τόπο, ενώ θα πήγαιναν σε κάποια χωματερή, αφ ετέρου θ' αφήσω πίσω μου έργο για τα εγγόνια μου να με θυμούνται.Εάν και εφόσον...λέμε τωρα!

 Ενώ στην Αθήνα, κλαίμε πάνω από τα συντρίμμια που άφησαν οι μπουλντόζες, φυτρώνοντας στη θέση τους άμορφες και άκομψες κουτοπολυκατοικίες, που μέσα ασφυκτιούν ψυχές. Τώρα  δε περισσότερο από ποτέ, τα κουτιά αυτά έγιναν φυλακές. 

Θυμάμαι πόσο όμορφη και φιλική ήταν η Νέα Σμύρνη τα χρόνια που αγοράσαμε το πάλαι ποτέ διαμέρισμά μας! Πόσο μ άρεσε η έξω από τη μπαλκονόπορτά μου θέα της απέναντι μονοκατοικίας, με τον όμορφο κήπο που μοσχοβολούσε με τις αλλαγές των Εποχών. Κι οχι μόνο απέναντί μου, αλλά σε κάθε τετράγωνο υπήρχε μία μονοκατοικία που αντιστεκόταν στο χρόνο και στη διαφθορά της πολυκατοικίας. Κι όταν ξαναγύρισα λίγα χρόνια μετά, τίποτα πια δε θύμιζε αυτή την ειδυλλιακή και γαλήνια παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα. Ολες σχεδόν είχαν θυσιαστεί στον ίδιο ανίερο βωμό της πολτοποίησης αναμνήσεων και ψυχών. Είμαι υπερβολική;;; Ίσως.

Αλλά αν δεν ήμουν, δεν θα υπήρχε τόσος κόσμος που στην πρώτη ευκαιρία ξαναγυρνάει στα χωριά του. Σε πιο ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, έστω και φτωχότερες, αλλά πλουσιότερες εμπειριών και διεξόδων. Τέλος πάντων,  αρκετά βαριά είναι η ατμόσφαιρα εξ αιτίας της πανδημίας, ας μη την επιβαρύνω ακόμα περισσότερο με τις προσωπικές μου σκέψεις που μπορεί νάναι μόνο προσωπικές κι οχι συλλογικές κι ας μείνουμε στην εκμετάλλευση των μικρών πραγμάτων που συνδυαζόμενα , συνδημιουργούν ένα σύνολο, που όταν ξεκίνησα δεν είχα προβλέψει.

Πράγματι δεν είχα σκοπό να φτιάξω κουκλόσπιτο, όμως βλέπω πλέον καθαρά οτι προς τα εκεί οδεύω. Τώρα έχω μαζί μ εσάς που την εκφράσατε την ίδια απορία "πού θα φυλαχτεί;" αλλά προς το παρόν ας απολαύσουμε την κατασκευή και θα δούμε για την φύλαξη. Κι επειδή παιδιά κι εγγόνια δεν υπάρχουν η Χαρά γίνεται το παιδί που σκέφτεται και πραγματοποιεί και παίζει μ όλα τούτα .Τώρα αν αυτό είναι μια προειδοποίηση επερχόμενης άνοιας, αν είναι έτσι η άνοια, καλώς να ορίσει!

Την Κουζίνα λοιπόν την διαδέχθηκε ο λουτροκαμπινές, όπως λεγόταν παλιά. Εμ μετά το φαγητό φυσική συνέπεια!

Στο βωμό της θυσιάστηκαν μόνο καπάκια και ένα ανδρικό αποσμητικό! 

Μέχρι το Καλοκαίρι που θα ξαναχρειαστεί θα αγοράσουμε άλλο, τώρα χρειαζόταν απαιτητικά να μεταμορφωθεί σε νιπτήρα! Αφού αφαιρέθηκε η κορυφή με τη μπίλια, το υπόλοιπο σώμα μοιράστηκε στα δύο (υπάρχει σκέψη και για το άλλο μισό 😉 ) βάφτηκε ,αν κι οχι τόσο καλά γιατί το σπρέυ του χρώματος είχε μπουκώσει και δεν είχε συνεχή εκτόξευση, τλπ πήρε τη θέση του εκεί που έπρεπε. 

Ένα καπάκι από θήκη οδοντόβουρτσας έγινε το καλαθάκι της τουαλέτας (το πάτημα είναι από διάλυση αναπτήρα και το καπάκι κουμπί) και κάτι παρεμφερές για το πιγκάλ (συσκευασία βανίλιας με ενα εξάρτημα κοσμήματος κι ένα σπίρτο) η δε λεκάνη της τουαλέτας δημιουργήθηκε απο τη διάλυση του  ψεκαστήριου ενός υγρού καθαριστικού σε σπρέϋ. 

Μ' αυτό που γέλασα και μόνη μου πολύ ήταν ο ...Νιαγάρας!  Ούτε ο γιος μου δεν ήξερε σε τι χρησίμευε αυτό το γαλάζιο αντικείμενο που βρήκα μέσα σ' ένα κουτί που είχε πετάξει από παπούτσια. Εγω πάντως, αν και αγνοούσα την τυχόν χρήση του, το κράτησα κι οταν ήρθε η ώρα αυτού του κουτιού η σκέψη πήγε αυτομάτως σ' αυτό και πήρε τη θέση του καζανακίου! 

Επειδή μεγαλώνουμε και πρέπει να προσέχουμε τα πεσίματα, μια ντουζιέρα είναι ιδανική λύση (πόσο μάλλον όταν ο χώρος δεν προσφέρεται για υπερβολές!) κι αυτό ήταν προσφορά της δότριας των κουτιών κι οχι μόνο.

 Ένα πορσελάνινο αντικείμενο χωρίς καπάκι, τόσο όμως ταιριαστό χρωματικά και  ως μέγεθος με το υπο κατασκευή δωμάτιο έδωσε την απρόσμενη λύση! 

Για το ίδιο ανήμπορους και η πορσελάνινη χειρολαβή δίπλα στην τουαλέτα 😌😊

Τα χαλάκια είναι πλεγμένα με τις βελόνες και μπουκλέ μαλλάκι κι ομολογώ οτι αυτά και η κουρτίνα ήταν αυτά που με παίδεψαν περισσότερο γιατί όσα δοκίμασα  πριν απ αυτά δεν μ ικανοποιούσαν.

Όλα τα υπόλοιπα είναι από εξαρτήματα κοσμημάτων (βρύσες, ρουμπινέ, τα διακοσμητικά ψάρια στον τοίχο, το πιστολάκι στη ραφιέρα) χάντρες (μπουκαλάκια) από χρωματιστά  καλαμάκια (τα σωληνάρια στο καλαθάκι της ραφιέρας) και φυσικά κουμπιά (είπαμε το καπάκι των απορριμμάτων, όπως το ντους). 

Θα μπορούσε να 'χε πολύ περισσότερα πράγματα π.χ. καλάθι για τ'  απλυτα, λέω εγώ τώρα...αλλά δυστυχώς τα κουτιά είναι πολύ ξέβαθα και έτσι αναγκάζομαι να περιορίζομαι.

Στη συνέχεια φτιάχτηκε η κρεββατοκάμαρα, που πολύ θάθελα να στρώσω το στρώμα της για δυο, αλλά έγινε κρεββάτι μονό.

 Τα έπιπλα εδώ είναι από χαρτόνι, καθότι μπάλσα δεν είχα και τέτοιες ώρες τέτοια λόγια για παραγγελίες! Εγώ άμα βάλω κάτι στο μυαλό μου το θέλω ΤΩΡΑ. 

 

Έτσι δημιουργήθηκε το κρεββάτι (με τη βοήθεια και δυο διαχωρισμένων μανταλακίων)

Το πάπλωμα έγινε δις, διότι το πρώτο, το πατσγουωρκ δεν μ΄ άρεσε (ειδικά μόλις είδα και της Χριστοδούλου το απέσυρα με συνοπτικές διαδικασίες) γιατί ήταν και πολύ πλουμιστό και ήθελα κάτι πιο ήρεμο και έγινε κομποζέ με την κουρτίνα του παραθύρου. 

Το κομό(η συρταριέρα όπως τη λέτε εσείς) και η τουαλέτα (αντίγραφο της τουαλέτας της γιαγιάς μου που με συντρόφευε στα φοιτητικά μου χρόνια και τώρα ανήκει στον αδελφό μου). 

Σκουλαρίκια και καρφίτσες που δε φοριούνται πια,  έγιναν κάδρα και φωτιστικά. Φαντασθείτε να φορούσα ο,τι έχω μέσα στο σπίτι, θα μουν η Παναγία με τα τάματα, η λατέρνα η αφιλότιμη! 

Έτσι προτιμότερο να ντυθούν τα διαμερίσματα 😉 

Μια λάμπα απ' αυτές που υπήρχαν στα αρχοντικά πριν το σεισμό, ψηλόλιγνες και κομψές , έγινε από χάντρες, ένα σκαμπώ από ροκέλα και κουμπί και πάνω στην τουαλέτα ένα ρολογάκι και ένα βαζάκι πούδρας ;) 

Έτσι τα είδε ο ποιητής!

Κι εδώ θα υπήρχε πεδίον δόξης λαμπρόν αν βοηθούσε το βάθος. Έτσι έμεινε άνευ ντουλάπας  και οχι μόνο, ο χώρος, αλλά ίσως φτιαχτεί αλλού .

Οψώμεθα ;) 

Αυτά από κατασκευαστικής πλευράς και για το τέλος θάθελα να ευχαριστήσω όλες αυτές που συμβάλουν με την προμήθεια των αντικειμένων και βοηθούν στην ολοκλήρωση των κατασκευών μου. Έχω μια πάγια τακτική να μην επιδεικνύω τα δώρα που λαμβάνω, μ ένα περίεργο ίσως σκεπτικό για τους πολλούς, ευχαριστώ προσωπικά τους αποστολείς και εκφράζω τη χαρά, τον ενθουσιασμό,την ευγνωμοσύνη μου εκεί που πρέπει και συνάμα νοιώθω βαρειά την υποχρέωση απέναντί τους, που δε ξέρω πώς θα ξεπληρώσω. Είναι κάτι ανάμεσα σ' εμένα και σ' εκείνη που με σκέφτηκε και ξέρω οτι δε το έκανε για να δείξει κάτι περισσότερο από την εκτίμηση στο πρόσωπό μου και τη βεβαιότητα οτι θα πιάσουν τόπο. Ετσι λοιπόν συγκινημένη και με συναισθήματα ειλικρινούς ευγνωμοσύνης, ανοίγω και εντυπωσιάζομαι με το κάθε τι, μικρό ή μεγάλο που φτάνει στα χέρια μου, είτε πρόκειται από ένα γράμμα με μια κάρτα (αλλά οχι ο,τι κι ο,τι απο δημιουργία μέχρι περιεχόμενο!) ειτε ένα κουτί σοκολατάκια  είτε  μία κουτάρα με τσιμπιρίμπια που δε πετάξατε αλλά συγκεντρώσατε και με σκεφτήκατε. Και αυτή η σκέψη από μόνη της μου είναι πολύτιμη.

Το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όσο μεγάλο κι αν γραφτεί είναι ελάχιστο μπροστά στο μέγεθος της πραγματικότητας, έτσι για το τέλος ,αν και άκαιρο πια, βάζω εναν Αγιο Βασιλη, που πέφτει ως δώρο εξ ουρανού,όπως ακριβώς έγινε χθες, αλλάζοντας διάφορα χρώματα, προκειμένου να έρθει και να επιστρέψω το "Happy"  που γράφει πάνω του! 

Ελπίζω να σκεφτώ κάτι στη συνέχεια και ν ανταποδώσω  με ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ 💝

Η καλή νοικοκυρά στην καραντίνα φαίνεται!

 ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΜΠΑΣΧΟΝΤΕΣ!

Ευχομαι αυτή η χρονιά νάναι χρονιά ανατροπής. Προβλέψεων, δεισιδαιμονιών, αρνήσεων, αντιδράσεων, να ομονοήσουμε επιτέλους και ομόψυχα να στραφούμε προς το κοινό καλό!

Δε ξέρω για σας, αλλά εμένα ο παλιός χρόνος στην κουζίνα μ άφησε, στην κουζίνα με βρήκε κι ο Νέος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά 😉.

 Παρά τα μέτρα αποστασιοποίησης, παρά τις απουσίες τα γιορτινά τραπέζια και κόπο έχουν και υπερβολή κι έτσι ουτε φέτος ξεφύγαμε απ αυτό ,ούτε το μαγειρεύειν ούτε το τρώγειν!

Και μια που δεν μου έφτανε η μία κουζίνα είπα να επεκταθώ και σ' άλλη, μια που βάσεις υπήρχαν κι έτσι "ανηγέρθη"  νέα εκ του μηδενός, ως συνήθως.

Τον τελευταίο καιρό τα δέματα που παραλαμβάνω είναι πέραν πάσης φαντασίας. Ούτε αγγελία να είχα βάλει "ΔΕΧΟΜΕΘΑ ΜΠΑΖΑ"! Μπάζα που λέει ο λόγος, γιατί αν εκ πρώτης ματιάς είναι σκουπίδια, εκ δευτέρας και πολλοστής είναι μικροί θησαυροί, που αδυνατώ να τους αφήσω να πάνε χαμένοι.

Ετσι μία φίλη που μεταναστεύει στην Αυστραλία, μεταξύ άλλων μου έφερε 6 κουτιά-συρτάρια διαφορετικών διαστάσεων,που, ενω είχε παραγγείλει, δεν έφτιαξε ποτέ. Με 3 μάλιστα "παράθυρα". Απειρα κουμπιά, που απ αυτά έφτιαξα ένα κάδρο με χριστουγεννιάτικο δέντρο, ένα στεφάνι επίσης καδράκι και τα γούρια της
Πρωτοχρονιάς και τακτοποιήθηκαν, μετά μυρίων βασάνων λόγω της πληθώρας, σε 17 (!!!) γυάλινα βάζα! Οοοχιιι ,δεν υπερβάλω καθόλου. Εεεε ο.κ. είχα και κάμποσα δικά μου 😊. 

Ανάμεσα σ όλα τα υπόλοιπα ήταν και μία αρμαράδα, που ερωτεύθηκα από την πρώτη στιγμή, κι ας ήταν ολίγον ταλαιπωρημένη.

Αυτή ήταν και η αρχή της έμπνευσης! Βέβαια, επειδή το ένα φέρνει τ' άλλο, πολύ φοβάμαι οτι και τα υπόλοιπα κουτοσυρτάρια θ' ακολουθήσουν την μικροκατασκευαστική άλλων οικιακών χώρων, αλλά ας μην προτρέχω.

Η αρμαράδα λοιπόν έδωσε την έμπνευση για κουζίνα. Επειδή δεν την ήθελα στο χρώμα του ξύλου, ούτε η κουζίνα του σπιτιού μου έχει τέτοιο χρώμα, γιατί όπως έχω δηλώσει είμαι λάτρης του χρώματος, την έβαψα λευκή και με ντεκουπάζ της κόλλησα μικρά μπουκετάκια τριανταφυλλάκια από χαρτοπετσέτα. Έτσι η κουζίνα πήρε εξ αρχής χαρακτήρα shabby chic.

Η αρμαράδα ήταν και το μόνο έτοιμο έπιπλο, όλα τ' άλλα ήταν επινοήσεις  δικές μου .

Η κουζίνα, με τα μάτια από κόπιτσες, ήταν από κουτάκι με παστελάκια ακουαρέλας και επίτηδες άφησα και τη φίρμα, να μοιάζει σαν όνομα εταιρίας ηλεκτρικών συσκευών. 

Από τα ίδια παστελάκια έγιναν και οι γούρνες του νεροχύτη. 

Το πλυντήριο επίσης από κουτί, αυτό ήταν από ξενοδοχείο, απ αυτά που έχουν μέσα υλικά, για εξυπηρέτηση του πελάτη.  

Ο κάδος, έγινε από καπάκι φαρμάκου και κολλήθηκε μια μεταλλίζουσα ετικέτα από κρασί, η δε πόρτα,  επίσης  είναι από τμήμα φαρμάκου. 

Λόγω στενότητας χώρου, το ψυγείο πήγε κάτω απο τον πάγκο της κουζίνας, επενδεδυμένο με την ταπετσαρία του τοίχου και ο απορροφητήρας , όπως και η κατσαρόλα στο μάτι της κουζίνας,  δημιουργήθηκαν από το εσωτερικού κουτιού γλυκών ζαχαροπλαστείου, που αυτές τις μέρες είχαν την τιμητική τους! 

Το μπουρί του, πάλι από φάρμακο(γενικά είμαι πολυφαρμακωμένη! Μάλλον εμένα είχε κατά νου ο Σολωμός χρόνια πριν κι έγραψε το ομώνυμο ποίημα😂)

Από χάντρες διαφόρων μεγεθών και σχημάτων είναι ο μύλος του καφέ, στο διάφανο ραφάκι πίσω από τον απορροφητήρα, τα βαζάκια στο ίδιο ράφι που εκτελούν χρέη καφέ, ζάχαρης κ.ο.ε. Επίσης η λάμπα θυέλλης σε περίπτωση διακοπής ρεύματος(μαζί με κουμπιά). Γιατί όλα πρέπει να τα προβλέπουμε 😉

Η πιατοθήκη συστάθηκε από μια συσκευασία ξυραφιών ξυρίσματος, ντύθηκε με την ίδια χαρτοπετσέτα και τα πιάτα....μην επαναλαμβάνομαι...καταλαβαίνετε 😉😄). Εεετσι μπράβο εξυπνοπούλια μου! 

Τα κάδρα είναι παιχνίδια από αυγά έκπληξη(είπαμε λατρεία 💘με ντεκουπαζ από χαρτοπετσέτα  επίσης.

Επίσης τα βάζα των γλυκών μέσα στην αρμαράδα. 

Τα βάζα πάνω στον πάγκο της κουζίνας, που άλλα μπορεί να περιέχουν μέλι ,άλλα ελιές, άλλο το απορρυπαντικό πιάτων, άλλο το αλάτι και τέλος το ρογί του λαδιού συναποτελείται από τη μύτη ενός στυλό που πλέον δεν έγραφε και το διέλυσα να πάρω ο,τι θα ήταν χρήσιμο, για χέρι ένα στοπ σκουλαρικιού και μία διάφανη μακρόστενη χάντρα για μύτη. 

Ένας συνδετήρας έγινε  τρίφτης, από μια καρτέλα χαπιών για το στομάχι έγινε το φαράσι και από το χαλασμένο γουρουνοπινέλο, το μεταλλικό τμήμα του η  βρύση και οι τρίχες του το σάρωμα. Τα ρουμπινέ της βρύσης είναι εξαρτήματα κατασκευής κοσμημάτων. Ξύλινες μεγάλες τετράγωνες χάντρες,  άλλο δέμα απο Σωσώ μεριά, είναι τα ντουλάπια της κουζίνας που επενδύθηκαν με ύφασμα, ίδιο με την ταπετσαρία που ομως  είναι  από χαρτί.

 Τα ξύλινα στοιχεία το ξύλο κοπής, ο μπαλτάς, το γουδί και το κόσκινο είναι ευγενική προσφορά άλλου δέματος από το Νικούλι !!! 

Και για να ολοκληρώσουμε, αυτά που υπάρχουν πάνω στην αρμαράδα,  το μπλεντερ είναι ένα καπάκι από οδοντόπαστα και ένα κομμάτι απο δοσομετρητή μπουκαλιού και μικρές χαντρούλες για κουμπιά, το καπάκι του τσαγιερό μου παραδόθηκε ορφανό, οπότε η βάση έγινε με καπάκι επίσης και το μίξερ είναι ένα κομμάκι lego, στο οποίο στηρίχτηκε ένα ανοιχτηράκι μπύρας και προσαρμόστηκε στην τρυπίτσα του ένα χτυπητήρι. Το μπολάκι (σπάω το κεφάλι από πού είναι) μάλλον από τα πώματα ασφαλείας των μπουκαλιών ουίσκι, βότκας κ.λ.π., μάάάλον ...δεν παίρνω όρκο. 

Το φωτιστικό οροφής καπάκια φαρμάκων ντυμένα με δαντέλα και για ντουι εξαρτήματα κοσμημάτων.

Μέσα στο συρτάρι της αρμαράδας, γιατί εννοείται οτι και τα φύλλα της και το συρτάρι της είναι ανοιγόμενα (οπως θάθελα και κάτω από το νεροχύτη αλλά δεν βρήκα τη λύση για να γίνουν) φυλάγεται το ψωμί (από πολυμερικό πηλό) με το μαχαίρι του και στα κάτω ντουλάπια πάλι σκεύη κουζίνας

Νομίζω οτι τα περιέλαβα όλα ένα προς ένα, αν παρά ταύτα υπάρχει απορία, στη διάθεσή σας θέτω τας υπηρεσίας μου 😜

Είναι μία κατασκευή της συνομοταξίας των μινιατουροειδών, που πολύ απόλαυσα, γιατί χρησιμοποιήθηκαν υλικά από διάφορους χορηγούς, που μου τα έστειλαν με πολύ  αγάπη και είμαι ευγνώμων γι αυτήν και φυσικά τα αισθήματα είναι αμοιβαία.

Είναι απόλαυση πραγματικά να δημιουργείς εικόνες εκ του μη όντος, προσπαθώντας νάσαι ακριβής στην αποτύπωση του κάθε αντικειμένου, ώστε ο επισκέπτης να τ' αναγνωρίζει χωρίς επεξήγηση.

Ελπίζω κι εσείς ν' απολαύσατε την ξενάγηση την ρομαντική κουζινούλα μου, κι επειδή ήδη είναι ένα τραπέζι έτοιμο που δε χωρούσε δυστυχώς εδώ, έπεται συνέχεια, μια που η καραντίνα αργεί να λήξει  κι εγω πρωταγωνιστώ στο sequel  "μόνη στο σπίτι"!!!!😂😂😂