Φθινόπωρο, θα πει δημιουργία

Η ανάρτηση αυτή είχε ξεκινήσει το Φεβρουάριο οταν φτιάχτηκε η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Θα αφήσω λοιπόν την αρχή ως είχε και θα συνεχίσω στα νεώτερα 😉

Ο Φετινός χειμώνας μας βρήκε οικονομικά όλα στα ύψη, οπότε προσπαθήσαμε να εντείνουμε τις προσπάθειες ξοδέματος όσο το δυνατόν λιγότερο και ειδικά στη θέρμανση.
Σε χωριό ζούμε, λιοστάσια έχουμε που μαζέψαμε τις ελούλες μας και φέτος, τις κλαδεύουμε συγχρόνως κι έτσι τα ξύλα γίνονται καυσόξυλα για το τζάκι
Πριν ακόμα φτιαχτεί το σπίτι μας, ίσως και πριν ακόμα βάλουμε στο μυαλό μας τον επαναπατρισμό, ο μπαμπάς μου είχε φυτέψει πεύκα και κουκουναρίες ανάμεσα στις ελιές. Τώρα το μπόι τους είναι πολύ πάνω απο τα λιόφυτα, ειδικά οι κουκουναρίες σαν ομπρέλες σκιάζουν το γύρω τους και δημιουργούν κατάλληλες συνθήκες να μαζεύονται κάθε λογής πουλιά και να κουρνιάζουν.
Φέτος λοιπόν καθαρίστηκαν και αυτά για ν' αναπνέουν καλλίτερα. Έτσι αυτά αναπνέουν, εμείς ζεσταινόμαστε κι όχι μόνο 😉
Γιατί όταν ήρθε ένα βράδυ ένας μεγάλος στρογγυλός κορμός απο πεύκο, η φλούδα του ήταν ήδη ξεκολλημένη, δημιουργώντας ένα ολόκληρο στεφάνι. Δε το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Την απέσπασα απο το ξύλο κι άρχισα να την φαντάζομαι 😏💭💥
Η αλήθεια ήταν η πρώτη μου σκέψη για κάτι Πασχαλινό, όσο όμως την κοιτούσα μου θύμησε την τρύπα που έπεσε η Αλίκη της αξέχαστης ταινίας του Ουώλτ Ντίσνεϋ και μέσα της άρχισε ν ανακαλύπτει τον ένα χαρακτήρα, πίσω απο τον άλλον.
Έτσι δεν άργησε να στηθεί η παραμυθότρυπα. Εικόνες είχα ήδη απο scrapbooking, που ήρθαν να ενταχθούν μέσα σε γρασίδια, λουλούδια, κισσούς και μανιταράκια
Για μεγαλύτερη έμφαση και λιγότερο μυστήριο, φωτίστηκε κιόλας!

Απο την στρογγυλή τρύπα που είχε, απο ένα ρόζο, έγινε τύπου "καμινάδα" απο την οποία ξεφεύγουν τραπουλόχαρτα και κρέμεται το κλειδί που ανοίγει τα μυστήρια, πέρασε  μία γιρλάντα led  που είναι για μπουκάλια. 

Κι έτσι η τρύπα απο το πεύκοφλοιό απέκτησε λάμψη για τις νυχτερινές ώρες

Και τώρα πάμε στα πρόσφατα!

Ημερά εκλογικής αναμέτρησης για την ανάδειξη Δημοτικών αρχόντων. Δε θα υπεισέλθω περισσότερο γιατί θα γίνω δυσάρεστη και η ανάρτηση σεντόνι.

Εν αναμονή λοιπόν των αποτελεσμάτων, σκαρφίστηκα την ιδέα να κάνω τα μαγικά μου μπας και έλθει το μυαλό στη θέση του (των απανταχού ψηφοφόρων). Δεν έπιασε βέβαια, όπως απεδείχθη στη συνέχεια, αλλά εγω τη μάγισσα την έφτιαξα.

Και για την ακρίβεια δίπλωσα 2 βιβλία, ευτυχώς που σταμάτησα πριν διπλώσω καμιά εγκυκλοπαίδεια!

Δίπλωσα τελικά ενα μικρού μεγέθους με κιτρινισμένες σελίδες, που εκ των υστέρων μετάνοιωσα, γιατί να τις βάψω τόσο μαύρες, αλλά...εκ των υστέρων 😕

Χρησιμοποίησα παντού χαρτί και σκέφτηκα να της δώσω λίγο ύψος να φαίνονται και ποδαράκια. 

Την κόλλησα λοιπόν πάνω σ' ένα τριποδάκι, αυτό που έχουν στη μέση τους οι πίτσες που παραγγέλνουμε, έκοψα μαύρο αφρώδες χαρτόνι (απο το ίδιο με το καπέλο) σε σχήμα παπουτσιού μάγισσας, και κόλλησα επάνω του ένα μικρό μέγεθος διπλωμένου χαρτιού με κολλημένο πάνω ύφασμα μαύρο καρώ. Στο κενό ανάμεσα στο δίπλωμα πέρασα το ένα πόδι του τρίποδου. Ετσι απέκτησε δύο πόδια και φαίνεται μόνο το πίσω σταντ, που απέφυγα να βάψω για να μη μπερδεύεται το μάτι.

Η κολοκύθα που κρατάει είναι τμήματα απο αυγό kinder όσο για  τη σκούπα ήταν δώρο δέματος . Ομολογώ οτι την αγάπησα γιατί το μουτράκι της ήταν τσαχπίνικο και δε παρέπεμπε σε κάτι φοβίστικο, αντίθετα απο τα αποτελέσματα που είχαν ήδη γνωστοποιηθεί😕😡

Το τρίτο κομμάτι για σήμερα είναι ένα σπιτάκι-βελανίδι. 

Τελευταίες μέρες είχα κάνει μία μικροεπέμβαση στο πόδι και δεν έπρεπε να το ταλαιπωρήσω, έτσι ημουν καθηλωμένη στο χώρο του καθιστικουκουζίνας, αλλά άπραγη δεν μπορούσα να μείνω. 

Καιρό έβλεπα βιντεάκια με χρήση μπουκαλιών νερού, ετσι μόλις είχα καταναλώσει δύο μεγάλα μπουκάλια σκέφτηκα να το τολμήσω κι εγω. Αν ήτανε η ζηλεια ψώρα...😜 οχι απο ζήλεια, για την εμπειρία τοκανα χαχαχα

Εκοψα λοιπόν τα ακρολαίμια και των δύο και τα κόλλησα αντικρυστά. 

Μετά απέφυγα να χρησιμοποιήσω πηλό, αφ ενός να μη το βαρύνω και αφ ετέρου κρατάω πισινή για χριστουγεννιάτικες κατασκευές. 

Κόλλησα λοιπόν αρχικά κομμάτια απο φύλλα βιβλίου που είχα αφαιρέσει για τη δημιουργία χριστουγεννιάτικου (θα το δείτε εν ευθέτω χρόνω) και τα είχα κρατήσει. Για να αποκτήσει μία στιβαρότητα και μια αδιαφάνεια αφού θα φωτίζεται εκ των κάτω κόλλησα και κομμάτια απο σακούλα του μανάβη. 

Δημιούργησα κενά παραθύρων και πόρτας, με μία συσκευασία βανίλιας έφτιαξα την καμινάδα, το πώμα το έκλεισα με ένα κομμάτι αυγού kinder υπο τύπον κολοκύθας που ξεπροβάλει απο τη σκεπή (την είχαν για ξήρανση,χαχαχα). Το καπάκι του βελανιδιού αρχικά έγινε με στριφτές λωρίδες μαναβοσακκούλας, στη συνέχεια σκέφτηκα να τους κολλήσω κεραμίδια και πριν μέρες είχα φάει μία σακούλα φυστίκια Αιγίνης που...μαντέψτε! είχα κρατήσει τα τσόφλια! Έτσι τα τσόφλια έγιναν κεραμίδια 😉😀.

Στη συνέχεια βάφτηκε με διάφορα χρώματα ώσπου αποφάσισα να το καλύψω με εφέ πέτρας, γιατί όποιος έχει νέα υλικά τα βάζει και στα λάχανα, που λέει ο σοφός λαός και κατά τόπους κόλλησα πράσινα ξύσματα για να φαίνεται χορταριασμένο. Δεν είναι κάτι σπουδαίο, απλά μία κατασκευή προϊόν ανακύκλωσης μπουκαλιών και οχι μόνο, αλλά διασκεδαστική!

Αυτά προς το παρόν για να είμαστε και μέσα στο πνεύμα της εποχής, πριν αρχίσει ο χριστουγεννιάτικος βομβαρδισμός

Εις μνήμη σεισμού συμμετοχή στο ΙΒ Πανιόνιο Συνέδριο

 Εχω αναφερθεί πολλές φορές στους σεισμούς του '53 που ισοπέδωσαν κι εξαφάνισαν απο προσώπου γης το Άνθος της Ανατολής

Κάθε Αύγουστος, ειναι ένας μήνας μνήμης για την Πόλη που χάθηκε, που δεν ξέρω πώς θα ήταν σήμερα, αλλά ουτε πρόλαβα καν να την γνωρίσω.

Πέρασε σ' εμάς τους μετασεισμικούς μέσα απο τις διηγήσεις των γονέων και παππούδων και πήρε μυθιστορηματικές διαστάσεις και εξιδανικεύτηκε.  

Κοιτώντας όσες φωτογραφίες έχουν διασωθεί, κρίνω οτι σαν Πόλη δεν θάταν βιώσιμη σήμερα με την κοσμοπλημμύρα και τα χιλιάδες αυτοκίνητα, αν ομως δεν συνέβαινε το τραγικό γεγονός, ίσως κατά το παράδειγμα των Ιταλικών Πόλεων, που διατήρησαν το ιστορικό τους Κέντρο και αναπτύχθηκαν εκτός ορίων του, ίσως ηταν μια δεύτερη Κέρκυρα. Αυτο ομως δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί, άλλα είχε ο Θεός, ή όποιος τλπ, στο μυαλό του κι άλλα έγιναν!

Οπως και νάχει εμείς οι αμέσως μετά τα πρώτα μετασεισμικά χρόνια γεννημένοι που μάθαμε, λατρέψαμε αυτό το χαμένο άνθος, θάμαστε η τελευταία γενιά που το μελετάει και το αναπολεί, κι ας μη το γνωρισε ποτέ.

Το έργο λοιπόν που σας παρουσιάζω σήμερα, είναι ενα Τοπόσημο  της προσεισμικής Ζακύνθου. Η Παληά Βρύση! Ηταν στα όρια του Αιγιαλού  και του Καστρόλοφου. Αριστερά υπήρχε η Στρατα Γκιουστινιάνα των Ενετών, πλακόστρωτο που ανέβαινε στο Κάστρο και την πόλη που περιτοίχιζε και δεξιά η περιοχή λεγόταν Κεραμιδάκι και δεν ήταν και η πιο καλόφημη!

Η Βρύση σήμερα

Η μόνη φωτογραφία της είναι απο το 1949 (αυτή που βλέπετε δεξιά) και βάσει αυτής έγινε το εργο. 

Οταν όμως το ξεκίνησα και αποφάσισα να το κάνω τρισδιάστατο, προέκυψε πρόβλημα πώς θα ενταχθούν τα πετρωτά.

Ετσι το πλάνο άλλαξε και τα πετρωτά έγιναν διαφορετικά, αποδίδοντας όμως τη "μετάφραση" της εικόνας. Ο νερουλάς προέκυψε απο την ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου "Κόκκινος Βράχος" που ηταν μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του έργο του Γρηγορίου Ξενόπουλου "Φωτεινή Σάντρη", ταινία επίσης του '49...ποιός να το ξερε! Τέλος πάντων σ αυτή την ταινία υπάρχει ένας άντρας που μεταφέρει δύο πετρόσιγλους πάνω στα σκαλιά της Σαρτζάδας κι έτσι τον αποτύπωσα κι εγω.

Το έργο έγινε επ ευκαιρία του ΙΒ Πανιόνιου Συνεδρίου που θα γίνεται ολοένα στη Ζάκυνθο και έκαναν πρόσκληση σ όλους τους ζακυθινούς καλλιτέχνες να δημιουργήσουν με θέμα "Ομορφη και παράξενη Πατρίδα". 

Απο την  ώρα που το έμαθα δε χρειάστηκε πολύ, σχεδόν αμέσως πήρα την απόφαση του τι θα φτιάξω. Θέλοντας να ξεφύγω απο τα προφανή (Αγιος, Χρυσοπηγή, κ.λ.π.) επέλεξα το θέμα μου κι άρχισα να το δουλεύω. 

Ανήκει στην κατηγορία arte povera γιατί τα υλικά είναι προϊόν ανακύκλωσης, η βάση απο χαρτόνι συσκευασίας, που για ν αποκτήσει μια άγρια υφή τοίχου κόλλησα με κόλλα ντεκουπάζ χαρτοπετσέτα. Στη συνέχεια βάφτηκε με πολλές εναλλαγές χρωμάτων. Το "ξυλινο" μπαλκόνι απο τα προστατευτικά των βελονών των ενέσεών μου, οι πετρούλες, τα γυαλάκια και τα όστρακα απο τη θάλασσα φυσικά και μόνο τα κεραμίδια είναι αγορασμένα απο e- shop

«Και το νερό σταλιά- σταλιά, απ’ τη Παλιά τη Βρύση, χρόνους τώρα σκορπίζεται, πίσω δεν θα γυρίσει…»

Οσο το έβλεπα να εξελίσσεται μ' έπιανε ενας κόμπος στο λαιμό, ίσως γιατί δεν πίστευα ποτέ οτι θα΄χα τη δυνατότητα ν αναπαραστήσω κάτι απο τα χαμένα στο μπουχό του σεισμού με τις δικές μου δυνάμεις. Δεν ειναι το ζητουμενό μου η έγκριση, εγω πέτυχα το σκοπό μου ν' αναγνωρίζεται το έργο μου χωρίς επεξήγηση

Και αφου είχε λήξει η προθεσμία υποβολής αιτήσεων, μου ήρθε ενα δεύτερο e mail  που μ' ενημέρωνε οτι μπορούσα να στείλω και δεύτερο έργο. Και έτσι δημιουργήθηκε το δεύτερο που ήταν απωθημένο χρόνων, Η λεντίκα, που δεν υπάρχει πια παρά μόνο σε παλιές φωτογραφίες και ιστορικές αναφορές. Ωστόσο, για αρκετά μεγάλη περίοδο από τον μεσαίωνα έως και περίπου τον 19ο αιώνα ήταν ένα ιδιαίτερο είδος οχήματος με πρακτική αλλά και συμβολική σημασία. Πόσοι όμως από τους σημερινούς κατοίκους του νησιού γνωρίζουν έστω και βασικά χαρακτηριστικά του «οχήματος» που μετέφερε κάποτε τις αρχόντισσες ;

Σε μια εποχή που οι κοινωνικές ανισότητες ήταν τεράστιες και η δομή της κοινωνίας πολύ πιο οριοθετημένη, η λεντίκα ήταν όχι μόνο ένα περίεργο μέσο μεταφοράς αλλά ακόμη περισσότερο ένα σύμβολο άνεσης και εξουσίας. Οι λεντίκες ήταν ένα απόλυτα απλό «όχημα» μεταφοράς ανθρώπων που κατασκευαζόταν τις περισσότερες φορές από διάφορα είδη ξύλου. Ουσιαστικά επρόκειτο για ένα μικρό κουβούκλιο στο οποίο κάθονταν ο μεταφερόμενος, το οποίο ήταν ενωμένο με δύο μεγάλα σε μήκος και ανθεκτικά δοκάρια. Το ιδιαίτερο αυτό μέσο σήκωναν συνήθως δύο έως τέσσερεις μεταφορείς που μπορεί και να ήταν περισσότεροι σύμφωνα με το μέγεθος και το βάρος της λεντίκας.

εικόνα αναφοράς

Τα μεγέθη, η διακόσμηση και οι παραλλαγές της λεντίκας είναι άπειρες, συνήθως δε επενδυμένες με πολύτιμα υφάσματα και με το οικόσημο της οικογένειας στα πλευρά της.   

Σε εποχές που δεν θυμίζουν ούτε λίγο την σημερινή, οι αρχόντισσες και φυσικά ορισμένοι προύχοντες του νησιού είχαν την πολυτέλεια να μετακινούνται με την χρήση τέτοιων οχημάτων. Σε κάθε περίπτωση ήταν οι μεταφορείς-υπηρέτες που σήκωναν το βάρος κυριολεκτικά και μεταφορικά. 

Οι άνθρωποι που μετέφεραν την λεντίκα δεν είχαν ποτέ την ελευθερία επιλογής και πάντα έκαναν αυτό που έπρεπε, κάτω από τις διαταγές των αφεντικών τους. Μια χαρακτηριστική εκδήλωση των  κοινωνικών ανισοτήτων.

 Η χρήση τους μπορεί σε ορισμένο βαθμό να είχε λογική λόγω του ανύπαρκτου οδικού δικτύου της εποχής, αλλά σε γενικές γραμμές αυτός ο τρόπος μεταφοράς ήταν απόρροια της κυριαρχίας των τάξεων που είχαν οικονομική-πολίτική ισχύ εις βάρος υπηρετών και ευρύτερα ανθρώπων που είχαν μεγάλη βιοποριστική ανάγκη.

Σήμερα η μοναδική λεντίκα του Νησιού που διασώζεται της σεισμικής καταστροφής στο Μουσείο Μπενάκη, είναι της Οικογένειας Ρώμα

Και μια άποψη της έκθεσης των Ζακυνθινών εικαστικών

 στα πλαίσια του ΙΒ Πανιόνιου Συνεδρίου που γίνεται ολοένα στο Δημοτικό Θέατρο Ζακύνθου 

Ναιιι, μ ακούτεεεεεε;;;

- Δε μ' ακούτεεε;

-Για πάρε το μηδέν!

-Τώωωρααα;;;

-Εμ με τέτοιο τηλέφωνο θες και ν' ακούσεις! Ημαρτον, που θα έλεγε κι ο συχωρεμένος ο Γεωργίου!😉😊😂😂. 

Και δεν απέχει και πολύ αφού η αρχή έγινε απο το ...Νεκροταφείο!😂

Μη φτύνετε καλέ τους κόρφους σας και τους μαλατσιάσετε, δεν φτάνει τόση υγρασία που φάγαμε όλο το Καλοκαίρι;

Σπανίως επισκέπτομαι το κοιμητήριό μας. 

Οσο μικρή πήγαινα και άραζα στο οικογενειακό μας παρεκκλήσι και κοιμητήριο συγχρόνως και ζωγράφιζα, τώρα στα γεροντάματα, που άρχισαν οι αποχωρήσεις των πιο αγαπημένων και μια που δε τους θάβουμε πια στο παρεκκλήσι της αυλής μου, δεν πηγαίνω. 

Δε νοιώθω καλά ρε παιδί μου, δεν θέλω να σκέφτομαι οτι εκεί μέσα είναι ο άνθρωπός μου, ασε που βλέπω κι άλλους που δεν ήξερα για το φευγιό τους. Ετσι πάω μία φορά το χρόνο, αντε δύο.

Την τελευταία φορά λοιπόν που πήγα, πήρα αυτά τα κεράκια τα αντιανεμικά, που τα λέω εγω, με το κόκκινο πλαστικό. Υπήρχε άλλο ένα μέσα στο φανάρι κι οταν το έβγαλα, προσπαθώντας να ξεκολλήσω το κερί, έφυγε το καπάκι με τις τρυπούλες. Στην αρχή σκέφτηκα να μη το πάρω, γιατί έχω ως αρχή εκ γιαγιάς, να μην μεταφέρω κάτι απο εκεί, αυτό ομως το είδα αλλιώς...κι εδώ μπαίνει ο Αγιος Πέτρος και η κλήση του😉

 Ήταν φως φανάρι οτι ήθελε να με καλέσει στο τηλέφωνο και μου έστειλε το σημάδι του! Ναι, σιγά μην χαμπαριάσει απο τα φτυσίματα και δεν με καλέσει στην ομάδα του! Εδώ άλλους κι άλλους και μιλάμε γι αστέρια πήρε Αινσταϊν, Σαίξπηρ, Πικάσο  κ,.λ.π μη κάνουμε κάλεσμα νεκρών, εμένα θ αφήσει για σπόρο την άσπορη;
Τέλος πάντων η κλήση ήταν άκυρη αλλά κι εγω του έδωσα λάθος νούμερο 😉 Αμ τι χαζή είμαι;χαχαχα Γι αυτό σας λέω άστε τους κόρφους σας ήσυχους κι ακούστε την ιστορία πώς παίχτηκε

Πήρα στα μουλωχτά το μεταλλικό καπάκι με τις τρυπούλες και υποσχέθηκα νοερά να του στείλω το νούμερο να με καλέσει
Εμεινε πολύ στα πέριξ μέχρι να βρεθούν όλα τα συμπράγκαλα για τη συναρμολόγηση του τηλεφώνου κι επειδή τα ετερώνυμα έλκονται και τα ομώνυμα απωθούνται, ήρθαν και ενα-ενα και συντάχθηκαν για την αρχή της δημιουργίας
Θα φανταζόσασταν ποτέ όλ αυτά τα καπάκια απο απορρυπαντικά, καφέδες, βάσεις απο κορδόνια, κουβαρίστρες, καμένες λάμπες οτι θα συνδυάζονταν για να γίνουν τηλέφωνο;

Ελα όμως που έγιναν!

Κόλλησα το καπάκι του καφέ πάνω στο καρούλι της κορδέλας και τα έντυσα και τα δύο με χαρτοσακούλα του μανάβη για να γίνουν ενα σώμα και να στερεοποιηθεί το πλαστικό. 
Στη συνέχεια 3 κουβαρίστρες έγιναν το στέλεχος του τηλεφώνου, οσο δε για το μικρόφωνο ενα πλαστικό καπάκι μαλακτικού πάνω σε μια πλαστική βάση (άγνωστο απο πού προήλθε) κολλήθηκε πάνω στο προστατευτικό κάλυμμα ενός σπρέυ απ αυτά που χρησιμοποίησα. Η καμένη λάμπα που αρχικά την προόριζα για χριστουγεννιάτικο διακοσμητικό έγινε το ακουστικό. Βάφτηκαν και τα δύο μαύρο και χρυσό με μαύρο (οπως και το καντράν) και κολλήθηκαν στην κορυφή της κουβαρίστρας τα μεν, στη βάση το δε. Τη βάση την πέρασα με πάστα διαμόρφωσης

Στο καντράν παρέλειψα ένα νούμερο έτσι για να μη με βρίσκει οταν με καλεί ο εξ ουρανών παππούς 😉 Τί σας είπα; υποσχέθηκα το τηλέφωνο οχι όμως και το ακριβές νούμερο! χαχαχα 

Κάποια φορά θα με πετύχει εκτός κι αν πάρει τον ΟΤΕ (εκεί εχω ελπίδες να μην...) αλλά μέχρι τότε θα τον εχω παιδέψει λίγο

Τώρα τί λέτε καλά έκανα ;

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ λοιπόν ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ 🙏