stand... up

τι σας θυμίζει;

Κάποτε, συλλέχθηκαν κομμάτι-κομμάτι από κάποια προσφορά εφημερίδας.
Κάποτε, ήταν πάνω στο γραφείο του γιου, μέχρι που το βαρέθηκε και ήθελε να το παραπέμψει στο πυρ το εξώτερον!
Κάποτε, η μαμά υπάκουσε στην επιθυμία του γιου και το παρέλαβε. Όχι όμως για να το αποπέμψει,αλλά who knows...
Κάποτε, παρέμεινε επι μακρόν εκεί που  το ριξε η άδική του μοίρα,να υγραίνεται και να σκονίζεται συγχρόνως, χωρίς ουδείς να στέκεται μπροστά του με ενδιαφέρον. Αδιάφορο ήταν κι άδειο,σαν το κακό το ριζικό του!
Έλα όμως που κάθε που βρισκόμουν στα ιδιαίτερα δεν έπαιρνα τα μάτια μου από πάνω του!

Γυψόγαζα δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ,αλλά είχε τόσο εκθειαστεί στην γειτονιά που είπα να την δοκιμάσω.Σιγά μην υστερούσα!
Άλλωστε ήταν ο μόνος τρόπος να παραμείνουν ενωμένα τα κομμάτια.

τώρα που το είδατε ολόσωμο σας θυμίζει;

Ούτε καν που θα την εύρισκα ήξερα.
- Στο Φαρμακείο, ήρθε η σωτήρια απάντηση!
Μια και δυό πάω στο κοντινότερό μου φαρμακείο απέναντι απο το Νοσοκομείο,σίγουρη οτι θάχε.
- Καλησπέρα! Μία γυψόγαζα κι έναν ουροσυλλέκτη (αυτός δεν ήταν μέρος της κατασκευής,απλά συνοδευτικός της γάζας)
Με κοιτάζει χαμογελαστός ο φαρμακοποιός: Μάσκα θα φτιάξεις; Κουφάθηκα εγώ.
- Με ποιό απο τα δυό;
- Με τη γυψόγαζα ( ο ουροσυλλέκτης δεν προκάλεσε εντύπωση)
- Γιατί δεν τις χρησιμοποιούν στα κατάγματα; Σκέφτηκα μήπως έκανα λάθος και ομιλούσαμε περί άλλης.
- Ναι,αλλά εμείς τις φέρνουμε τις Απόκριες! ήρθε αποστομωτική η  απάντηση και μ άφησε ως γυναίκα του Λωτ
  Τότε έχουμε πολλές παραγγελίες για μάσκες.Τι  έγινε ρε παιδιά; σε Φαρμακείο ήρθα ή σε Κατάστημα Εποχιακών ειδών και δη Αποκριάτικων;
Τι να πω κι εγώ,  ντράπηκα που δε θα έκανα μάσκα και δεν ήταν καν Απόκριες, ευτυχώς βρέθηκε μία.. Είχε γλυτώσει από τα κομφετί και τον χαρτοπόλεμο και την παρέλαβα περιχαρής και πλήρης  πληροφοριών για τον  τρόπο χρήσης της.
Το επόμενο βήμα η υλοποίηση της ιδέας.

Ομολογώ δεν τρελάθηκα, αλλά μάλλον δε τρελάθηκε κι αυτή στα χέρια μου να μου κάτσει!
Όταν έπεσε δε στα χέρια του Κωστάκη για γυαλοχάρτισμα, λίγο έλειψε να μείνει σκέτη γάζα ξεπουπουλιασμένη...
Τέλος πάντων σώθηκε, τις έκανα τ απαραίτητα ρετουσαρίσματα, ο,τι έπαιρνε κι ό,τι νόγαγα δηλ. και ήρθε η ώρα του "ντυσίματος".
Μέρες έστεκαν στον πάγκο εργασίας σαν απολιθωμένα σκιάχτρα, μέχρι να καταλήξω σε στολή.
Κι εκεί που τίποτε δε μ ενέπνεε, το πνεύμα των Χριστουγέννων έκανε το θαύμα του!

λεπτομέρεια απο το ένα και λεπτομέρεια απο το άλλο

Δυο χαρτοπετσέτες από το ίδιο θέμα στο κοντό  και δύο μεγάλα  ριζόχαρτα στο ψηλό, με μπόλικο σπιτικό χιόνι, κάλυψαν μια χαρά τις ατέλειες (σε κάποια σημεία ήρθαν κι έδεσαν ιδανικά σαν 3d)

οι 3 πλευρές του  ενός

και μεταμόρφωσαν δύο άχαρα και για πέταμα  cd΄s stand σε  δύο πρωτότυπα  χριστουγεννιάτικα κηροπήγια.

Κηροπήγια απο cd's stand  ντυμένα με γυψόγαζα και  decoupage με ριζόχαρτο

Ελπίζω να σας αρέσουν το ίδιο, όπως εμένα!

Μία ανάρτηση -ανατροπή

                                     
Το γράμμα μόλις έφτασε μουσκεμένο αλμύρα (;)
Λέξεις ριγμένες ανάκατα, μου φάνηκαν  σα πιασμένες με πετονιά

Ανακατεύω ακατάπαυστα τις λέξεις, προσπαθώντας να ξεδιπλώσω τα μπλεγμένα νοήματα.

Δέθηκαν κόμποι κι αγκιστρώθηκαν στο αγκίστρι του χρόνου και δεν λένε να λυθούν

Ιδρώνω, ξεϊδρώνω, κι άκρη δε βρίσκω, μόνο τα μάτια θαμπώνουν και  το χέρι  μετέωρο να μαζεύει στη βρεγμένη  χούφτα  ένα-ένα τα γράμματα από τις ξεδοντιασμένες λέξεις.

Μουτζουρώνεται η καρδιά από  τα γρατζουνίσματα των λεπτών,  λες κι έγιναν γίγαντες ξαφνικά!
Δεν υπάρχει νόημα, δεν ζητάω νόημα. 

Μιλάω μια γλώσσα που δεν ακούγεται , γράφω σε μια γλώσσα που δε διαβάζεται, μόνο αφήνω τους χτύπους της καρδιάς  να κουρταλίσουν τις κλεισμένες πόρτες.

Ούτε χαραμάδα δεν ανοίγει. 

Γρατζουνώ με τα νύχια το τζάμι της  σαν  γάτα, αλλά κανένας δε βλέπει. 

Έγινα αόρατη ξαφνικά; Μήπως ήμουν από πάντα;

Μπήκε πολύ νερό ανάμεσά μας και το ρυάκι έγινε ωκεανός, φουρτούνιασε κι έπνιξε ο,τι επέπλεε.

Το καράβι με σημαία ευκαιρίας δεν έφτασε ποτέ!
Ήταν  ακατάλληλο. O Νηογνώμονας δεν του είχε δώσει το Πιστοποιητικό ναυσιπλοΐας για τέτοια ταξίδια.

Κανείς δεν το ήξερε!  κι έτσι  πήγε αύτανδρο.

Τώρα πια η θάλασσα θα ξεβράζει ξεφουσκωμένα αχρησιμοποίητα σωσίβια , άπνοα κορμιά και  ανεπίδοτα γράμματα.

                                               απο τα        "Ημερολόγια των... αμπαριών"

 εικόνα δανεισμένη απο το Internet

                               
Αυτή θα ήταν η ανάρτηση της βδομάδας που πέρασε...
ΟΜΩΣ...
... εκεί που είναι όλα  θαρρείς μαύρα, εεεε, ο.κ. γκρι, τσουπ! πετιέται από το πουθενά τ ανέλπιστο!
Αυτό που άλλο περιμένεις κι άλλο έρχεται; Αυτό!
Κάπως έτσι έγινε και σήμερα.
Από έναν άνθρωπο, που ομολογώ μ έχει συνηθίσει σ εκπλήξεις, αλλά και πάλι εγώ δε σταματώ να εντυπωσιάζομαι! Κι ενώ απο αλλού περίμενα δέμα αγάπης,άλλο παρέλαβα.
Δε λένε; Μην ανυπομονείς, τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις ...;
Κι έβγαζα, κι έβγαζα και χαμογελούσα, και χαμογελούσα, σαν να μην υπήρχε κόσμος γύρω μου, γιατί ως ανυπόμονο παιδί δεν είχα την  σύνεση να περιμένω να μείνω μόνη.
Μου παράπεσε βαρειά  η μοναξιά που επέλεξα της άσχημης αυτής εβδομάδας  κι είπα να γιορτάσω απερίσπαστη τ άνοιγμα του πακέτου μου.
Χαχαχαχα τι απλό τελικά που είναι να απλωθεί το χαμόγελο σε μια σκουντουφλιασμένη φάτσα!
Και θυμήθηκα ένα σημειωματάκι που έχω κρατήσει απο ένα φίλο-καρδιάς και καρδιά ο ίδιος, που μου έγραψε: "Μην σταματάς ποτέ να χαμογελάς, ακόμη και αν είσαι δυστυχισμένη, κάποιος ίσως εχει ανάγκη  το χαμόγελο σου." 
Πρωτίστως το έχω εγω,αλλά κι όσοι είναι γύρω μου μ αγαπούν, μ εμπιστεύονται και με συγχωρούν
Τι ξεχώρισα απο όλο το πακέτο;
 ΑΥΤΟ:

ενα κακτάκι σε σχήμα καρδιάς.Μίλα μου γι Αγάπη!

Γιατί η Φύση ξέρει...
Κι όπως πολύ σοφά λέει η φίλη μου η Τάτι "Ελάχιστοι αντέχουν την αγάπη, μα αν αντέξουν ένα μόνο λεπτό μαζί της δε θ αντέξουν ξανά ούτε λεπτό ζωής  χωρίς Αυτήν!
Κι εμείς που την ξέρουμε δε την τσιγκουνευομαστε.
Αποστολέα των εκπλήξεων σ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γι αυτό το τεράστιο χαμόγελο που μου χάρισες σήμερα, η καλλίτερη ψυχοθεραπεία!
Και για να μην αφήσω κι όλους εσάς μόνο με τη δική μου χαρά , μία πρόταση συσκευασίας δώρου:

συσκευασία δώρου εορτών!

Τόσο απλή, όσο μία κόλλα λευκό χαρτί, ζωγραφισμένο με μαρκαδοράκι,ένα κουρελάκι για κασκόλ και μία κόκκινη κάλτσα για σκούφο! 
 Thats all!!!!

Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και την αγάπη που μου δείχνετε και να χαμογελάτε, γιατί είπαμε... Κάποιος...κάπου...

Ποδαρικό...;

Ο καιρός προς το παρόν δε θυμίζει σε τίποτα Χειμώνα, ούτε οτι πλησιάζουμε στα Χριστούγεννα. Μάλλον το μέσα μας μας υπενθυμίζει και τα δυό. Δυο αντίθετα συναισθήματα παγωμάρας αλλά και παιδικής προσμονής συγκρούονται ανελέητα!
Παιδί των Χριστουγέννων κι εγώ,  παρόλα αυτά τα φετινά φαντάζουν ολίγον εφιαλτικά (συγχωρείστε μου την έκφραση) όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στις Εθνικές εξελίξεις, οι ανακατατάξεις που συμβαίνουν στις ζωές όλων μας, μας  έχουν στερήσει από τον ενθουσιασμό που πάντα κουβαλούσαν αυτές οι μέρες  με τις προετοιμασίες τους και την εορταστική αναμονή.
Φυσικά δεν έμεινα εκτός της ατμόσφαιρας  αυτής κι εγώ,  πώς θα μπορούσα άλλωστε.
Εγώ είχα και πολλούς άλλους λόγους κατήφειας, πλην των ανωτέρω.
Κι επειδή ένα πόδι το πήρα κι ένα ακόμα προβλέπεται  * κι επειδή η κλωτσιά στον πισινό πονάει, όταν φοράς παπούτσι, είπα να φτιάξω κάτι πιο ελαφρύ να φανούμε ευγενείς στην αποπομπή  του κακορίζικου  2012, που δε ξέρω ποιός μας έκανε ποδαρικό (δε θέλω να φαντάζομαι τον συνήθη ύποπτο) και μας πήγε έτσι  και να καλοδεχτούμε  ένα πιο αισιόδοξο 2013.
Χειροποίητες μποτούλες λοιπόν με ενσωματωμένο γούρι .

υφασμάτινες μπότες-γούρια. Τα charms είναι απο το  Χάντρες στην Πάτρα

Χαχαχα, στη φωτογράφιση διαπίστωσα οτι όλες τις έκανα με κοινή φορά και μία αντίστροφα. Τι σας έλεγα; Εγω είμαι αυτή...μετράω ήδη ανάποδα...

 και μαζί σπιτάκια.  Χαρούμενα, ζεστά όπως πρέπει νάναι πάντα τα σπίτια των ανθρώπων.

πάνινα σπιτάκια -γούρια

Όλα αυτά υπό την άγρυπνη παρακολούθηση   της ραπτομηχανής, που ναι μεν την αγόρασα, με καμαρώνει όμως μέσα στο σελοφάν της πόσο ίσιο πάω το γαζί στο χέρι και πόσο τρυπιέμαι κάθε τρείς  και λίγο.
Δικαιολογείστε λοιπόν τις στραβοτιμονιές μου (εσείς άλλωστε μου δίνετε πάντα ελαφρυντικά), η απειρία τις  έκανε και η επιθυμία να ξορκίσω τα κακά όσο το δυνατόν συντομότερα.

* Επειδή καταλαβαίνω τις απορίες που θα γεννηθούν από την φράση  μου, να διευκρινίσω οτι, λόγω των εξελίξεων μάλλον οδηγούμαι προς  βίαιη  ολοκλήρωση της εργασιακής μου καριέρας.

Καροτσέρη τράβα...

Ενα μεσημέρι γυρίζει από το γραφείο  ο καλός μου, περιχαρής.

-Χαρικλάκι (ενας απο τους δύο, η άλλη είναι η κουμπάρα μου, που δέχομαι να με λένε χαϊδευτικά με το επίσημο  και μ αρέσει) σου φερα μία καρετούλα! μου δηλώνει με ενθουσιασμό

- Γλουπ...εγώ. Κι όχι για το δώρο, αυτά τα συνηθίζει, αλλά για το είδος. Καρετούλα;

-Την βρήκα στα σκουπίδια, ήρθε η επόμενη βολή

Τώρα το "γλουπ" εγινε κόμπος στο λαιμό .

-Τί έφερε πάλι θεέ μου; ψιθύρισα απο μέσα μου για  να μην ακουστεί. Μπράβο αγάπη μου , σ ευχαριστώ, είπα απ όξω μου  για ν ακουστεί!και να τον ενθαρρύνω...

Αλλά βλέποντας το μη ενθουσιασμό μου βιάστηκε να προσθέσει

-Την είδα και σκέφτηκα οτι θα μεταμορφωθεί με το decoupage.

-Ααα, πες το μου έτσι, να καταλάβω! Τώρα μάλιστα.αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον μου

Μέχρι το βράδυ είχα μεν την περιέργεια, αλλά φοβόμουν και το τι θα δω μπροστά μου, κι ανέβαλα συνεχώς να ζητήσω να μου αποκαλυφθεί το ηύρεμα. Εχουμε και μία διάσταση απόψεων στη διακόσμηση  και δεν βιαζόμουν, όσο κι αν μ "έτρωγε".

Σούρουπο πια, μου πρότεινε "να σου φέρω την καρετούλα;"

- Αααντε φέρτην, εγω ανόρεχτα. Πήγε στ αυτοκίνητο και γυρίζοντας μου φερε... μία κούκλα!

ΑΥΤΗΝ!

Ω ναι, αυτή την φορά οι απόψεις μας ταυτίζονταν .
Αξιζε ο κόπος που την περιμάζεψε.

Και αφού έγινε μία φιλολογική συζήτηση για το ποιός μπορεί να την είχε, για ποιό σκοπό και για ποιό λόγο την πέταξε αφού ήταν άθικτη, βάλθηκα να φαντασιώνομαι την ανανέωσή της.
Μάλλον σε ανθοπωλείο ανήκε, λουλούδια εμένα μ αρέσουν, ούτως ή άλλως, οπότε δεν είχα και μεγάλο δίλημα.

υπο γωνίαν... Ωμέγα!

Μου την γυαλοχάρτισε, μου τη στοκάρισε (όχι με απόλυτη δεξιοτεχνία,αλλά μη του το πείτε και δεν το ξανακάνει) ε,ναι η συμβολή του δεν έμεινε μόνο στο σκουπιδομάζωμα, τί ο "καλλιτέχνης" θα τα κανε;

Δε θέλω φεμινιστικά τσιτάτα... είπαμε ισότητα... όχι και όλα ίσωμα!!!χαχαχα

Έδειξε λοιπον το ωραίο της πευκένιο ξύλο, που εγω με κανένα τρόπο δεν ήθελα να χάσω αλλά στην πορεία αναθεώρησα...και μεταμορφώθηκε όπως βλέπετε,

πάστα κρακελέ, με decoupage χαρτοπετσέτας, ακρυλικό και πατίνα

ΕΔΩ:

εκ των όπισθεν...

Αφού λοιπόν ξεπεράστηκε η αρχική όψη, ήθελα να φαίνεται παλιά, κι έτσι χρησιμοποίησα πάστα κρακελέ. Βάφτηκε με ώχρα, να καλυφθεί η γαλακτίλα που της είχα ατυχώς προσδώσει και ολοκληρώθηκε το look με πατίνα. 

εκ πρώτης όψεως...

Ετσι θρονιάστηκε στο σαλόνι και το παίζει κάβα! Ελπίζω η τελική μεταμόρφωση να σας ικανοποιεί όσο εμένα. Θάθελα να ξερα και την γνώμη του πρώην ιδιοκτήτη της...έτσι απο περιέργεια. Λέτε νάχει μετανοιώσει;;;

                                        

οριζοντίως και πλαγίως...

Και για να ολοκληρωθεί η γλυκειά αίσθηση ένα τραγουδάκι:



                                          

Bazaar ,ευαισθησίες και μία ...Σούλα

Τελευταία  ή ο χρόνος μου είναι εξαιρετικά λίγος για να καλύψω τις υποχρεώσεις μου ή εγώ δε τον διαχειρίζομαι σωστά. Εν πάση περιπτώσει  ενώ κάθε χρονιά  σκέφτομαι τι θα φτιάξω για τα Χριστούγεννα αυτά έρχονται και φεύγουν και πάλι μένω  μετέωρη, μη έχοντας κάνει ούτε τα μισά από όσα σκεφτόμουν  ή "προγραμμάτιζα".
Κάθε τέτοια εποχή διοργανώνονται πολλά Bazaar,  προκειμένου να ενισχυθεί ένα ίδρυμα, ένας Σύλλογος,για ένα Φιλανθρωπικό σκοπό τέλος πάντων, αφού η  Ευαισθησία και η προσφορά των απλών ανθρώπων υπερισχύει της Κρατικής φροντίδας και μέριμνας.
Κι εκεί που γύριζα ανόρεχτα στο διαδίκτυο τις μέρες των απεργιών, το μάτι έπεσε σε μια είδηση που με συγκίνησε και μ έπεισε για ακόμα μια φορά, οτι στα θλιβερά υπόγεια δεν υπάρχουν μόνο τρωκτικά (αυτά υπάρχουν και σε βίλες πλουσίων και μιλάμε για "τρωκτικά",όχι αστεία) αλλά και άνθρωποι με ευαισθησίες, πολύ περισσότερες από ένα ανάπηρο κι ανάλγητο Κράτος.
Ένα  Κράτος που αντί να στρέφει το πρόσωπό του προς το μέλλον του, που είναι τα παιδιά, περικόπτει δαπάνες από την Παιδεία
Που απαξιώνει τον μόχθο των ανθρώπων του, και αποστρέφει το παγερό  και ανέκφραστο  πρόσωπό από τους γέροντες και τους απόμαχους της ζωής, που τόσα χρόνια το στήριζαν κι αποσαθρώνει την Πρόνοια.
Οι ευαισθησίες και η διάθεση προσφοράς, δεν είναι μόνο των εχόντων,για να μην πω οτι οι συγκεκριμένοι "έχοντες" την προσφορά τους την  συναρτούν με την προβολή στα μέσα (ΜΜΕ), δε είναι ελεημοσύνη,  να σκύψεις με φροντίδα κι ενδιαφέρον πάνω στους πάσχοντες και να βοηθήσεις, έτσι που να μη γνωρίζει η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου.
Ετσι λοιπόν η συγκεκριμένη Κυρία (φυσικά με κεφαλαίο "Κ") Σούλα προσέφερε σε ένα σχολείο, αυτά τ' αυτονόητα, που το Κράτος θάπρεπε νάχε μεριμνήσει να προσφέρει και φυσικά δεν το έκανε για να επιδειχθεί (δεν ήταν φανέλες ποδοσφαιρικής ομάδας), ήταν προσφορά βουβή στο μέλλον τούτης της αδιάφορης Χώρας. Πρόσφερε δυνατότητα γνώσης στα παιδιά και λειτουργικότητα. Πόσο απλό! Ποιά; Μιά  Κυρία Σούλα, που κι αν θάχει υποστεί διώξεις και λοιδορία από το ίδιο αυτό  Κράτος, πιθανόν και από τις οικογένειες των παιδιών που έγινε χορηγός!
Αλλά κατ εμέ αυτό είναι το μεγαλείο της προσφοράς της, οτι  οταν της ζητήθηκε η βοήθεια δεν έκλεισε την πόρτα της, όπως έκαναν οι μεγαλοσχήμονες.  Αυτή την πόρτα που προσπερνάμε με αηδία πολλές φορές, χωρίς να μας ενδιαφέρει τι κλείνει πίσω της.
Ομως  μία τέτοια Σούλα κατέδειξε τη γύμνια αυτού του Κράτους, αναδεικνύοντας συγχρόνως το μεγαλείο το δικό της.
Κατόπιν αυτών που φούντωσαν μέσα μου διαβάζοντας την τοπική είδηση και με γέμισαν, πίκρα, ντροπή αλλά και θαυμασμό, για την ενέργεια μιας "πρόστυχης" (όπως συνηθίζουμε να λέμε όσο πιο ευγενικά γίνεται, γυναίκας), δεν είναι ανάγκη να παινευτώ για τη μικρή δική μου συνεισφορά στο σκοπό.
 Την επόμενη φορά όμως που θα περάσουμε μπρος απο ένα σπίτι με κόκκινο φωτάκι,ας συναισθανθούμε  την ανθρώπινη ύπαρξη με την ιστορία της, που  κρύβεται απο πίσω.
Ας μην κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους σε μειονότητες, γιατί ίσως μία μειονότητα είμαστε κι εμείς για κάποιους άλλους και δε θα μας άρεσε καθόλου αυτό, ούτε να μονοπωλούμε την ευαισθησία και τη διάθεση για προσφορά.


Τέλος πάντων, σας παρουσιάζω την μικρή μου συμμετοχή για τους Ζωγράφους σε δράση για τα Παιδιά!
                                                    
 "Προσωποποιημένα" Ημερολόγια  (με ζωγραφική, υφάσματα και μαλλιά) για νάχει καθε μέρα ένα αβίαστο χαμόγελο!

Ξύλινες  κουτάλες ημερολόγια Μάγειρας-Καμαριέρα-Σκωτζέζος-Φάντασμα

Σακκουλάκια διαφόρων μεγεθών για τα δώρα σας, απο λινάτσα με decoupage χαρτοπετσέτας

Burlap gift Bags

 και υφάσματα.

Burlap gift Bags

μία επίσης χειροποίητη γιορτινή μαξιλάρα

Burlap pillow

Ενα κεραμιδάκι με decoupage, άγγελοι εξ ουρανού,όπως εύχομαι ν ανοίξουν οι ουρανοί και να ηχήσουν θείες μουσικές και ευοίωνα μηνύματα,για όλο τον Κόσμο,αλλά ιδιαίτερα για τα παιδιά.

decoupage σε κεραμίδι ριζόχαρτου με κρακελέ 2 συστατικών

Με μαγνητίζεις

Ένα χρόνο τώρα σκεφτόμουνα με τι θα πρωτοτυπήσω φέτος τα Χριστούγεννα!

Τι να κάνω είμαι προκομένη...στη σκέψη,γιατί στα έργα,της τελευταίας στιγμής. Τέλος πάντων έχω καλή πρόθεση,δε φταίω που η έμπνευση αργεί.
Και μου ήρθε!

Τι αναρτήσεις υπερπαραγωγές και πράσιν άλογα, εδώ να δείτε  έμπνευση, τόσο που φοβάμαι μη δημιουργηθούν προβλήματα...
Λίγο τόχεις να κλείσουν εργοστάσια; ν απολυθεί κόσμος επειδή εμένα μου μπήκε το πνεύμα των Χριστουγέννων; στις εποχές που ζούμε ο,τι χειρότερο! Κι αυτό γιατί βλέποντας ο πεθερός Σαμαρά,τις δικές μου δημιουργίες,θα σκεφτεί "τι τους θέλω τους ντοματοπελτέδες; να λερωνόμαστε και να πληρώνω ένα σκασμό λεφτά αφού με τα καπάκια θα κάνω θραύση!"
Ξέρω θα λέτε οτι παρανόησα (κοντά πέφτετε) τι ανακατεύω πρωθυπουργικούς πεθερούς, πελτέδες, καπάκια και δικές μου δημιουργίες; Ε, μα εδώ είναι το ζουμί!
Τα καπάκια!

καπάκια με decoupage σε ρόλο μαγνήτη

Μη μου πείτε οτι δε σας έχουν σπάσει βαζάκια μαρμελάδας, μπαχαρικών στο σπίτι ή δεν έχετε πλαστικά προστατευτικά της γνωστής πελτεβιομηχανίας,ή απο άλλες συσκευασίες τέλος πάντων, δεν θα σας πιστέψω.
Ε, μ αυτά θα κάνετε παιχνίδι, μ αυτά που τόσο καιρό περιφρονούσατε και πετούσατε  με το που έσπαζε το ταίρι του.
Ορφανά καπάκια ενωθείτε, ντυθείτε γιορτινά, αποκτήστε "οπισθοκόλλητο" (μαγνήτες, καλέ)  και κολλήστε στο ψυγείο!

Τώρα βέβαια θα παρέμβει η Σωσώ, γνωστή για τις εγκυκλοπαιδικές της γνώσεις (ειδικά επι της ιατρικής)  και θα πει οτι απαγορεύονται οι μαγνήτες στα ψυγεία.

Ε, βάλτε τα σε  όποια άλλη μεταλλική επιφάνεια επιθυμείτε διακαώς να μεταφέρετε εκεί το πνεύμα των Χριστουγέννων!
Και  αν δεν έχετε πρόχειρα καπάκια, κλαδεύτε κανένα δέντρο και... μαγνητίστε το!
Like this:

Είδατε τις απλές λύσεις σας δίνω; σας λύνουν κυριολεκτικά τα χέρια(αν δε τα κόψετε...)
Και τώρα ήσυχη οτι έπραξα και για φέτος το καθήκον μου,σας τα παραδίδω ως συμμετοχή στα διάφορα φίλα προσκείμενα Ιστολόγια που προσπαθούν να θερμάνουν την παγερή ατμόσφαιρα με λίγο πνεύμα Χριστουγέννων.

Φθινoπωρινές πινελιές

Πολλάκις στέκομαι αδύναμη κι εκστατική μπροστά στην παντοδυναμία της φύσης και θαυμάζω!
Τούτες τις μέρες, ένα ακόμα μικρό θαύμα λαμβάνει χώρα μπροστά τα έκπληκτα μάτια μας!
Κι αναρωτιέμαι:  "Πώς να χωρέσει μία ζωή σ αναμονή σε λίγες κλεμμένες μέρες;"
Όλο το χρόνο υπομένουν το βαρύ βάρος της γης.
Ανήλιαγα, ξερά, χωρίς  αέρα
Από πάνω τους περνούν αδιάφορες 350 μέρες! Αδιάφορες; Ποιός ξέρει τι διεργασίες γίνονται κάτω εκεί,που εμείς δε μπορούμε καν να διανοηθούμε!
Κι όμως εκείνα περιμένουν καρτερικά...
Και με το πρώτο δρόσισμα της φύσης, μόλις περάσει η καλοκαιρινή λάβα και το πρώτο έστω κι ασθενικό πρωτοβρόχι κάνει το ξέσπασμά του, ξεπετιούνται  ανάκατα μέσα από τα ξερά χορτάρια, με θέληση να επιβληθούν,ορθώνοντας το λεπτεπίλεπτο κορμάκι τους και επιβάλλοντας την ομορφιά τους, ανακατεμένη μ ένα μεθυστικό άρωμα.
Τα κεφαλάκια ακόμα γερμένα στο χώμα, που τα κράτησε ζεστά και ζωντανά ένα χρόνο, σαν απόδοση ευχαριστίας ή ντροπής στο απότομο ξεπέταγμα από την χωμάτινη αγκαλιά ή μήπως είναι πολύ δυνατός ο ήλιος από τα σκοτάδια τους για να τον αντικρίσουν κατάματα;
Μέχρι τέλους δεν σηκώνουν κεφάλι στον ήλιο, έτσι ταπεινά κι όμορφα,σαν ντροπαλά νιόβγαλτα στη ζωή κοριτσόπουλα, ολοκληρώνουν το πέρασμά τους στην επιφανειακή ζωή.
Κοπελούλες το τοπικό τους όνομα, Κυκλάμινα το επιστημονικό.

Ακουαρέλλα σε χαρτί

Αυτά τα ενδημικά φυτά σηματοδοτούν το πέρασμα από την μία εποχή στην άλλη και μεθούν με τ άρωμά τους το φθινόπωρο,κερνώντας μας ομορφιά,για την υπομονή που είχαμε να τα περιμένουμε μια ολόκληρη χρονιά να εμφανισθούν.
Έτσι εκστατικός μπροστά στη δύναμη τους για ζωή στέκεται κι ο ποιητής,ρωτώντας τα

Κυκλάμινο, κυκλάμινο

στου βράχου τη σχισμάδα

πού βρήκες χρώματα κι ανθείς;

που μίσχο και σαλεύεις;

Τα δικά μου  πολύ απέχουν από την πραγματική ομορφιά τους.
Απολαύστε τα οπωσδήποτε στη Φύση και πού είστε...
Ζήστε τη ζωή με πάθος.Η ζωή δεν περιμένει!
                                                          ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!