Στην Πλάκα της Πάτρας ή Στη γειτονιά του Κάστρου, ένα βιβλίο και ένας τυχερός!

Στις πόλεις που κατά καιρούς επισκέπτομαι, είτε για επαγγελματικούς λόγους, είτε για οποιονδήποτε άλλο, μ αρέσει να τις περπατώ.

Να πηγαίνω σε μέρη λιγότερο τουριστικά, λιγότερα κεντρικά,  και περισσότερο ντόπια.

Νομίζω οτι εκεί κρύβεται η αληθινή κι αψεγάδιαστη ομορφιά.

Πόσο μάλλον που γι αυτό τον περίπατο, που θα σας δείξω σήμερα, είχα προϊδεασθεί καιρό πριν, διαβάζοντας ένα ανάλογο  βιογραφικό "οδοιπορικό"  "η Γειτονιά του Κάστρου" ο τίτλος του  (θα διαβάσετε στο τέλος της ανάρτησης,αν δε βιάζεστε).

Ήθελα λοιπόν να δω απο κοντά τα μέρη που διάβασα, αλλά κάθε φορά δεν ευοδωνόταν ο πόθος.

Ώσπου τούτη τη φορά, κάτι που με βάραινε πολύ το ταξίδι αυτό συναισθηματικά και δεν ήθελα να περπατήσω σε μέρη "κοινά", κάτι που έμενα κοντά, δεν θάχα δικαιολογία να μην το πραγματοποιήσω και τώρα.

γιατί η απόλαυση μετράει απο την είσοδο...

Ετσι ένα μεσημέρι, μετά το φαγητό σ ένα καλαίσθητο μικρό μεζεδοπωλείο "Απέναντι απ' το Ωδείο" ,

Το Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας σε νυχτερινή λήψη

αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την ανηφοριά προς το Κάστρο. Το Κάστρο της Πάτρας!

μικρή άποψη του Κάστρου

Ανηφορίζαμε και δε παύαμε να θαυμάζουμε.

Κοιτούσαμε δεξιά, κοιτούσαμε αριστερά και αναγάλλιαζε κι ηρεμούσε  η ψυχή από ομορφιά, ανθρωπιά, καλαισθησία!

                          

                                       

                                           

Ωραία νεοκλασσικά, μας υποδέχονταν .

Κάποια ερειπωμένα ,αλλά τι μ αυτό; έδειχναν μια παρελθούσα  αρχοντιά.

                             

                             

Κι άλλα όμως, είτε αναπαλαιωμένα, είτε νεόδμητα,

                                     

                                  

που η καλαισθησία και ίσως οι μνήμες των ιδιοκτητών, τους οδήγησαν στην απόφαση μιας τέτοιας λύσης, για το κτίσιμο της εστίας τους.

Στενά δρομάκια, μικρές  γραφικές αυλές, σου θύμιζαν τις γειτονιές που μόνο στα παλιά ελληνικά έργα συναντάς πια κι αναγνωρίζεις.

κι όμως ΔΕΝ είναι ο Αγιος Ανδρέας,αλλά ο Παντοκράτορας

 Θαρρείς θα δεις γιαγιάδες να πλέκουν στα κατώφλια και να  σε χαιρετούν καλόκαρδα, ή να σιγοψιθυρίζουν πίσω σου "ποιά να είναι τούτη η ξένη; πού ξέπεσε στα μέρη μας;" γιατί  σ' αυτές τις γειτονιές, ξέρουν τον καθένα προσωπικά κι ο ξένος ξεχωρίζει απο χιλιόμετρα.  Κάθε σπίτι με καθαρές αυλές και λουλούδια σε ντενεκέδες κι αν ο ιδιοκτήτης δε φρόντιζε για την ανθοφορία της αυλής του, αυτά μόνα τους φύτρωναν εκεί που σίγουρα δε τα έσπειρε ανθρώπινο χέρι .

                                        

                                                    

                                      

                                                

Κι ύστερα, αφού περιδιαβαίνεις τα γραφικά δρομάκια, στέκεσαι πάνω απο τις σκάλες που κατηφορίζουν στην Αγίου Νικολάου και θαυμάζεις μία μοναδική θέα, όπου φτάνει το μάτι σου!

                                   

Και αναπνές και χορταίνεις!

 Φυσικά στην Ελλάδα του σήμερα, δεν θα μπορούσαν όλα να παραμείνουν τόσο ιδανικά κι όμορφα,αλλοίμονο...

 Έτσι μοναδική παραφωνία, η ασέλγεια κάποιων πάνω στα όμορφα και φρεσκοβαμένα νεοκλασσικά, με συνθήματα παντός τύπου (έτσι έχουν καταλάβει την επανάσταση!) και κακόγουστα γκράφιτι .

                                                 

Το γκράφιτι ως τέχνη δρόμου,τη θαυμάζω, όμως όχι  σε τέτοια μέρη κι όχι έτσι. Αυτές οι παρεμβάσεις δείχνουν ασέβεια,αδιαφορία και καταντούν προσβλητικές, σε κάθε Πόλη που η ιστορία της αποτυπώνεται στα τελευταία εναπομείναντα σημάδια της. Ούτε Κυβερνήσεις θα πέσουν, ούτε ο κόσμος θα γίνει καλλίτερος καταστρέφοντας, όχι μόνο την περιουσία του άλλου,αλλά και την καλαισθησία των πολλών .

Και σταματώ εδώ να μη χαλάσει με γκρίνια αυτό το όμορφο Ανοιξιάτικο οδοιπορικό στη γειτονιά του Κάστρου, που γέμισε την καρδιά μας γαλήνη κι ομορφιά.

Το ηθικόν δίδαγμα: μη μένετε ποτέ στις καφετέριες του κέντρου, κάπου εκεί κοντά, σε κάθε Πόλη, μπορεί ν ανακαλύψετε θησαυρούς που ούτε καν υποπτεύεστε.

                                          

Ευχαριστώ λοιπόν τον "ξεναγό" μου για τούτο το κέντρισμα και την όμορφη βόλτα, το αντάμωμα ήταν μοναδικό!

και η απόλαυση ολοκληρώνεται εντός

και Τύχη αγαθή, πριν αποφασίσω τη δημοσίευση τούτης της έτοιμης ανάρτησης, που προκλήθηκε απο το προαναφερθέν βιβλίο του Διονύση Κονταρίνη, του γνωστού σε πολλούς blogger ως Dennis Kontarinis , που με τίμησε με το τελευταίο του αντίτυπο (του "η Γειτονιά του Κάστρου" που δυστυχώς έχει εξαντληθεί), μόλις κυκλοφόρησε  το νέο του Ιστορικό μυθιστόρημα (αυτή τη φορά) " Οι Αντίθετοι", απο τις Χιώτικες εκδόσεις ΑΛΦΑ ΠΙ

http://makant.blogspot.gr/2013/04/o.html

Η δραματική ιστορία της Ελλάδας του Εμφυλίου, μέσα απο τα ιστορικά γεγονότα που περνούν σχεδόν επιγραμματικά χωρίς να βαραίνουν την ανάγνωση, και το αντάμωμα δύο μαχητών αντίθετων παρατάξεων, η αναγκαστική πορεία και τα συναισθήματα που γεννιώνται και κονταροχτυπιούνται, μέχρι την τελική κατάληξη.

Δοσμένο με τρυφερότητα κι  ανθρωπιά,είναι ένας ύμνος στα πανανθρώπινα δικαιώματα της ζωής και της ελευθερίας.  ΑΞΙΖΕΙ! μαζί με την εκμάθηση της ιστορίας ο προβληματισμός και η συγκίνηση.

Και  απο εδώ του εύχομαι ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ!

Και για το τέλος  της ανάρτησης μαμούθ,η ανάδειξη του τυχερού απο την ολοκλήρωση της επετειακής ανάρτησης "Ακόμα μια Ανοιξη..."

Οι συμμετοχές που με τίμησαν με τις ευχές τους ήταν τελικά 102 (βγάζοντας μόνο κάποια διπλά σχόλια).

Αυτή τη φορά η επιλογή του τυχερού έγινε μ έναν ανορθόδοξο τρόπο. Ενώθηκαν όλες οι ημερομηνίες γέννησης της οικογένειας (4 είμαστε) σ έναν καταληκτικό αριθμό: 52!!

Πολύ χάρηκα γι αυτή την επιλογή,που καιρό τώρα έχω ξεχωρίσει κι εγω, γιατί έχουμε κοινές αγάπες,την ποίηση,τα λουλούδια και τις κατασκευές.

Νο 52 (πάτα τον προηγούμενο σύνδεσμο να γίνει η Αποκάλυψη!) περιμένω την διεύθυνσή σου, να σου έρθει μια ώρα γρηγορώτερα το ρολόι, φορτωμένο ΑΓΑΠΗ & ΑΝΟΙΞΗ!