Πάνω στο νήμα

Αισθάνομαι ενοχές γιατί τον τελευταίο καιρό, με ό,τι προέκυψε, δε συμμετείχα σε δράσεις που προαναγγέλθηκαν, για τη βοήθεια ευπαθών ομάδων και Ιδρυμάτων.
Λυπάμαι ειλικρινά για την απουσία μου
Ευτυχώς στην εκπνοή του χρόνου για το Bazaar της Κοζάνης


κατάφερα να κάνω κάποια πραγματάκια ,αντιπροσωπευτικά της συμμετοχής μου στο κοινό σκοπό.

Δεν έχει σημασία αν ο Φορέας βοήθειας άλλαξε,δυστυχώς στις μέρες μας όλοι οι Φορείς που βοηθούν,στηρίζουν & υποστηρίζουν οικογένειες λειτουργούν προβληματικά λόγω της φειδωλής χρηματοδότησης ή της ανυπαρξίας τέτοιας.
Εμείς είμαστε εδώ για να δείξουμε την έμπρακτη στήριξή μας με τις πενιχρές μας δυνάμεις, γιατί αξία δεν εχει να δίνεις απο το πλεόνασμά σου αλλά απο το υστέρημά σου.
Πιο καλά απο μένα τα λέει όπως πάντα το Μαράκι μας, αλλά αν διαβάσετε κι ΕΔΩ, ένα κείμενο του Δ.Γληνού του 1932, θα διαπιστώσετε πόσο σύγχρονο είναι  και πόσο οι ανάγκες του τότε, γίνονται ανάγκες και του σήμερα δυστυχώς.

Παρόλο που είχα άλλο σκεφτεί εξ αρχής νάναι η συμμετοχή μου , κάτι που λόγω χρόνου και λοιπών δεν ευδοκίμησε, εν τούτοις η δική μου προσφορά έγκειται στα εξής:


Το κάδρο της ανάρτησης "Ξέρεις τη μυρουδιά της"




Η εικόνα της μάνας με τα παιδιά στην αγκαλιά σαν πουλί που τα προστατεύει με τις φτερούγες τους νομίζω είναι ο,τι πιο αντιπροσωπευτικό για τη δουλειά που γίνεται στους κόλπους  του συγκεκριμένου Συλλόγου κι όχι μόνον.

Ενα ζευγάρι καλαπόδια,που ταξίδεψαν από το Βορρά και στο Βορρά επιστρέφουν.
Σημάδι...όπου σε πάει η καρδιά!

Και μικρά ξυλάκια κοπής,διαφορετικών τεχνικών,αλλά με πολύ θετική αύρα για όποιον τα προτιμήσει,προκειμένου να χαρίσει χαμόγελα εκεί που χρειάζονται

Ξύλα κοπής,με decoupage χαρτοπετσέτας,με κρακελέ ενός ή δύο συστατικών ,ή απλά γάζα, στένσιλ  και  κορδέλες

Αννιώ μου 

σου εύχομαι Καλή δύναμη, στο έργο που ανέλαβες, που όλες αναγνωρίζουμε πόσο δύσκολο  είναι, αλλά πιο δύσκολο κι επίπονο είναι το έργο που κάνουν αυτοί οι Φορείς για όπου τους χρειάζονται

Φαναράκι μου λαμπρό,φέγγε μου να περπατώ...

Πού είχαμε μείνει;;;
Α, ναι! στα της ΑΘήνας .
Όμως το ταξίδι είχε πριν και μετά και για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ο ερχομός στην Πρωτεύουσα πάντα περιλαμβάνει κάτι καλλιτεχνικό.
Εξετάσεις σώματος,αλλά κι  εξετάσεις πνεύματος. Μην αφήσουμε το πνεύμα ατάϊστο και μας κατηγορήσει για παραμέληση και περιπέσει σ΄ ασιτία!
Έτσι λοιπόν άρτι αφιχθείσα εγω εξ Ιονίου πελάγους, που μποφόρ έδινε αλλά μποφόρ δεν συναντήσαμε (έτσι για να με διαλύει κάθε φορά μέχρι να πατήσω στεριά),άρτι αφιχθείσα η δασκάλα εκ της Συμπρωτεύουσας, οι συμμαθήτριες απ όλη την Αττική κι όχι μόνο,  σμίξαμε τις αγκαλιές (λίγο ακόμα και δε θα μας χώραγαν)  τις πατήσαμε κάτω απο τον πλάστη και τις κάναμε ...πηλό!!!

Η παρέα,άπαιχτη όπως πάντα.
Τόσο που τη συνήθισα που δε θα μπορούσα  να συγχρονιστώ σ΄ άλλη τάξη.
Γέλια,χαρές, φιλιά,αγκαλιές μ αγαπημένα πρόσωπα (ήταν άγνωστα αλλά έγιναν γνωστά κι αγαπημένα) που μοιραζόμαστε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες μας, ανταλλάσσουμε τις απορίες μας, βρίσκουμε λύσεις, πλάθουμε εικόνες και τις μετατρέπουμε σε χειροπιαστά δημιουργήματα με πολύ χρώμα,φως κι έμπνευση!

Ξέρω οτι θάχετε δει σ άλλες συμμαθήτριες το προϊόν αυτής της δημιουργικής συνάντησης που μ έκανε να μετράω τα χιλιόμετρα να λιγοστεύουν, όμως κάθε παρτίδα και διαφορετική, κάθε αντικείμενο το ίδιο καλούπι αλλά με τη προσωπική σφραγίδα της δημιουργού του.

Ετσι με πολύ περηφάνεια σας παρουσιάζω τα δικά μου φαναράκια,

που παρά το ότι μετά απο το σεμινάριο με διέλυσε η ίωση, που κράτησε επι μακρόν (απ αυτή το ταξίδι  αυτό καταγράφεται στις μαύρες σελίδες, με 2-3 φωτεινές εξαιρέσεις) εν τούτοις έριξαν το γλυκό τους φως, αυτό που είχαν φορτισθεί κατά την κατασκευή τους,

χαρά και αισιοδοξία και έτσι ο λόγος του ταξιδιού χρίστηκε απο "σχετική" επιτυχία ,να μην πω καθολική,αν και κατ εμέ έτσι είναι


Και για το τέλος ΣΑΣ ευχαριστώ για τη θερμή υποδοχή των μωρών μου και τη θετική ώθηση για τη συνέχεια.
Μέχρι λοιπόν το Φεβρουάριο...(μάλλον θα γίνουν τα βαφτίσια) εγώ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ, ευγνωμονούσα!

Βρε μπας και...;

Και να πω οτι δε μου το έλεγε η Μαρία, μου το έλεγε.
Οχι ψέμματα δε μπορώ να πω.
Εγω όμως είχα τις ανασφάλειές μου,τις φοβίες μου,τις αναστολές μου (σιγά μην τις έχανα!)
-Μα είμαι τώρα εγω για τέτοια πράγματα;;;
-Γιατίίί;;;ποτέ δεν είναι αργά,η απάντηση απο τη Μαρία
-Μα στην ηλικία μου;;;
-Γιατί τι έχει η ηλικία σου;;;μια χαρά κορίτσι (δε θυμάμαι αν μου τόπε έτσι ακριβώς, αλλά αυτό εννοούσε)
-Μα...(τα"μα" συνεχίζονταν αμείωτα) δεν τόκανα στα νειάτα μου
-γιατί τώρα έχεις γεράματα;;;
Και για να μου επιβεβαιώσει οτι έχω ακόμα χρόνο μου έστειλε τη φωτό μιας Κυρίας που έκανε τ όνειρό της πραγματικότητα στα 70.
-Βλέπεις πόσο;;; έεεχεις ακόόόμα χρόνια μπροστά σου!!! υπερασπιζόταν τη γνώμη της σθεναρά
Εγω πάλι, αναποφάσιστη.
_Ο,τι ήταν να κάνω το έκανα.Αφού δεν εγινε τότε που έπρεπε...τώρα απλά θέλω να κάνω το κέφι μου.
- Πως να κάνω να σε πείσω αγύριστο κεφάλι; η Μαρία επιμένουσα, αφού το βλέπεις ,όλα τα σημάδια συνηγορούν οτι μπορείς
Πράγματι όλα τα τεστ έβγαιναν κάτι παραπάνω απο θετικά, ομως εγω φοβόμουν να αφήσω τον εαυτό μου να κάνει όνειρα.
Την ίδια άποψη με τη Μαρία, είχαν και η Αθηνά,οταν είδε τα πρώτα αποτελέσματα και η Μαριέλα αργότερα.
Ολες μ έσπρωχναν με τον τρόπο τους, αλλά μεγαλύτερη επιμονή  έδειχνε η Μαρία.
Κι επειδή έχει καταλάβει πόσο ψωροφιλότιμη είμαι, μ έριξε πολλές φορές στο φιλότιμο, χαρίζοντάς μου τα πρώτα χρειαζούμενα για την περίσταση
Εγω ή είχα κουφαθεί και δεν είχα ακούσει το βιολογικό μου ρολόι ή έκανα πως δεν τ ακούω απο φόβο μη ρεζιλευτώ.
Μα είναι πράγματα αυτά στην ηλικία μου, και με την οικονομική κρίση στο κόκκινο;;;
Είμαστε τώρα για έξοδα και νέα παιχνιδάκια;;;
Κάθε φορά όμως που βρισκόμουν στην ΑΘήνα,ακόμα πιο ευάλωτη και πιο του χεριού της, δεν έπαυε να μου πιπιλάει το μυαλό και να με σπρώχνει, οτι "μία δοκιμή θα μας (;!) πείσει"
Κι έτσι ήταν που πείστηκα και έκανα τα πρώτα δειλά βήματα.
Εκανα την πρώτη δοκιμή και με μάτια διάπλατα απο  θαυμασμό αντίκρυσα τ'  αποτέλεσμα!
Ναι,είχε γίνει το θαύμα!
Μπορούσα!!!
Αρκεί νάχα κάποιον να μ' εμπνέει και κάποιον να μου καλλιεργεί τη πίστη οτι όλα μπορούν να συμβούν αρκεί να το πιστέψεις κι αμα το πιστέψεις το σίγουρο είναι οτι μόνη σου θα το θέλεις μετά και θα το προσπαθήσεις.
Και μετά την πρώτη δοκιμή, που απέδωσε καρπούς (είχα φάει βλέπεις το μαγεμένο μήλο), ήρθε η δεύτερη...
Οταν μου πρότεινε το Μαράκι να πάω απο το σπίτι της να δοκιμάσουμε μαζί, απο τη μια αγχώθηκα κι απο την άλλη πέταξα απο τη χαρά μου!
Πήγα,καθήσαμε  αβιζαβί κι απεναντίας να βλέπω πότε σηκώνεται το φρυδι να φυλαχτώ ,μου έβαλε μπροστά όλα τα χρειαζούμενα, πορτοκαλαδίτσα,νερό ,κέικ να δυναμώσω (είχα κι ένα βήχα απερίγραπτο) κι άρχισα δειλά δειλά...
Περίμενα με αγωνία να πάρει σάρκα και οστά...Και ναιιι...μετά απο επτά ώρες απνευστί εργασίας...Ροζ, τ'  αποτέλεσμα, κοριτσάκι!!!

Το κοιτούσα και δε το πίστευα πως ήταν δυνατόν αυτή η ομορφιά νάχε γεννηθεί απο μένα (οχι απο ομορφιά καλέ, απο καπατσοσύνη, εννοώ...αμεεέσως...)

Και μετά ...γλυκάθηκα κι έκανα μόνη μου την προσπάθεια, με πολύ φόβο γιατί δε θάταν κανείς δίπλα μου να με βοηθήσει ή να με γλυτώσει έγκαιρα απο την αποτυχία κλείστηκα για ώρες στα ιδιαίτερα καιιιι...και βγήκε ένα ζουμπουρλούδικο αγοράκι!!!

Ολίγον κοκκινοπιριασμένο,γιατί έναν ίκτερο τον έβγαλε και το βάλαμε λίγο στον ήλιο να τον χάσει.
Η χαρά μου όμως δεν περιγραφόταν,τόσο που δε το κράτησα έκπληξη στο Μαράκι όπως της είχα πει φεύγοντας  και της το έδειξα πριν ακόμα σιγουρευτώ απόλυτα.
Κι οταν είδα και το δικό της ενθουσιασμό, τότε άρχισα να πιστεύω οτι ίσως να μην ήταν αργά που χτυπούσε χαρμόσυνα το βιολογικό μου ρολόι...
Οχι καλέ να γίνω μάνα!!!μα πού πήγε το μυαλό σας;;;; δεν έκανα τέστ εγκυμοσύνης αλλά τα πρώτα αβέβαια βήματα ζωγραφικής πορτραίτου με χρωματιστά μολύβια, κουτά μου.

Και τώρα κάτι μου λέει οτι θα γίνω...πολύτεκνη!!!χαχαχαχα
Προς το παρόν φαίνεται πιο δυναμικό το DNA  του συζύγου, μια που το ένα πίσω απ τ άλλο βγαίνουν γαλανά, κάτι που στα φυσικά παιδιά υπερκαλύφθηκε απο το δικό μου και βγήκαν καστανά.
Αλλά ό,τι είναι, ας έρθουν,καλοδεχούμενα!

Και μ ενθουσιασμό παραδέχομαι,οτι  ΠΟΤΕ ΜΗ ΛΕΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΚΑΤΙ.

Ο,τι αγαπάς κυνήγησέ το, είναι σίγουρο οτι θα σε κατακτήσει και θα σου  ανοίξει νέους ορίζοντες.


Και είναι τόσο όμορφες οι Ανατολές!!!!



Μαράκι σ ευχαριστώ για την επιμονή και την υπομονή σου,το βαλιτσάκι γεμίζει σιγά-σιγά,όπως το υποσχέθηκες και το απίστευτο... με πράγματα που ουδέποτε είχα φαντασθεί οτι θα συνέβαιναν!!!


Ευχαριστώ όσους  πίστεψαν σε μένα και με ενδυνάμωναν,τ' αποτελέσματα του σήμερα μικρά ή μεγάλα, σίγουρα δε μου ανήκουν αποκλειστικά .

Σαν σε παραμύθι

Φθινοπώριασε για τα καλά!

Ο καιρός έχει δροσίσει αρκετά, οι πρώτες βροχούλες έπεσαν ήδη, η γη στρώθηκε ένα πράσινο χαλί, λες κι έσπειρες φρέσκο γκαζόν, το χώμα μυρίζει βρεγμένο μ εκείνη τη μοναδική του μυρωδιά,τα δέντρα γέμισαν και ωριμάζουν τους καρπούς της εποχής.

Η γατζία προστέθηκε για ομορφιά,όχι για φρούτο

Γενικά μία αλλαγή της Φύσης απο το ζεστό Καλοκαίρι να περάσουμε στο Χειμώνα, κάνοντας μία ενδιάμεση στάση στο πολύχρωμο, με ζεστές αποχρώσεις του κεραμιδοκόκκινου, Φθινόπωρο, μέχρι να πέσουν εντελώς κι αυτά τα φύλλα!
Τα δε μυρμηγκάκια ήδη έχουν εντατικοποιήσει τη συγκομιδή τροφής,προβλέποντας για το Χειμώνα. Πού και πού κάποιος ξεχασμένος τζιτζικας,συνεχίζει το τραγούδι του. Πάντα καθυστερημένος κι απρόβλεπτος!χαχαχαχα

Τυχεροί όσοι μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε την εναλλαγή αυτή των Εποχών!
Οι πρώτες βροχές εκτός απο την άνθιση των κυκλαμίνων, σηματοδοτούν και το ξεπέταγμα απο τη γη των άγριων  "φρούτων" της, όπως είναι τα μανιτάρια και τα κούμαρα .

Τα μανιτάρια έχουν ξεχωριστή θέση,όχι μόνο στο τραπέζι μας, αλλά πολύ περισσότερο στο μυαλό μας, παιδιόθεν.
Πόσα παραμύθια έχουμε διαβάσει και τι ιστορίες έχει πλάσει η  φαντασία μας!
Τάχουμε συνδέσει μ' όμορφα κατακόκκινα καπελάκια  με λευκές πιτσιλιές ,άσχετα αν αυτά στην πραγματικότητα είναι τα πλέον δηλητηριώδη!
Ουδεμία εντύπωση μας κάνουν τ΄ άλλα,  τ άχρωμα  ή περισσότερο προς το μπεζκαφέ.
Εμείς αναγνωρίζουμε κι αγαπάμε τα φωτεινά κόκκινα.
Χωμένα κάτω από τα πεσμένα φύλλα των δέντρων,προστατευμένα  από το παχύ στρώμα που τα καλύπτει, μεγαλώνουν μέσα στη γη και ξεπετιώνται με τα πρωτοβρόχια  προσφέροντας το μερίδιό τους στην φυσική αναγέννηση και κύκλο ζωής.

Συνδεδεμένα στην παιδική φαντασία με  μικροσκοπικά πλασματάκια  που ζουν εντός τους,  δεν μας εγκαταλείπουν ούτε μεγάλοι αυτές οι παιδικές εικόνες απο τα αναγνώσματα.
Έτσι όταν έφτιαξα το πρώτο μανιταρόσπιτο απο πηλό για το Πανηγύρι αγάπης της Ναυπάκτου (που με χαρά μου γνώρισα και την νέα του ιδιοκτήτρια),είχα βάλει στόχο να ξαναφτιάξω ένα, προσπαθώντας να φτάσω περισσότερο κοντά στην φυσική του εικόνα.

Μανιταρόσπιτο και δέντρο απο πηλό (στους τοίχους λεπτομέρειες με decoupage, πολυμερικό πηλό και αλουμικοκαπάκι-η καμινάδα)

Και μια που το ταξίδι στην ΑΘήνα είχε και ένα κομμάτι από του πηλού τα παραμύθια, κι αφού η εποχή προσφέρεται για παραμυθοταξίδια,ας ταξιδέψουμε στη Χώρα της φαντασίας και της δημιουργίας, ο καθένας με τις δικές του αναμνήσεις, μέσα απ αυτές τις εικόνες:

Κι επειδή μιλήσαμε για παραμύθια, διαβάστε κι ένα μικρούλι ΕΔΩ!

Στο κατακάθι ενός καφέ.

Σήμερα μετά απο αρκετές μέρες ή βδομάδες απουσίας, επανέρχομαι, ολίγον (εως πολύ)  θυμωμένη, ολίγον (το ίδιο με το προηγούμενο) προβληματισμένη και έτσι για να το βγάλω απο μέσα μου (που με κατατρώει καιρό) και μια που μακρυά απο την εστία μου ακόμα, αδυνατώ να δημιουργήσω ή να ολοκληρώσω οτιδήποτε,ασθενούσα,
είπα να εκθέσω και να εκτεθώ.
Την αφορμή μου την έδωσε χθες, η άνευ δικής μου προσπάθειας συμμετοχή σε συνομιλία  δύο νεαρών κοριτσιών, σε γνωστό καφέ του Κέντρου.

Αθελα μου έγινα αυτήκοος μάρτυρας της συζήτησής τους, μια που δεν έκαναν καμία προσπάθεια να χαμηλώσουν τις φωνές τους, ίσως σίγουρες και με πολύ αυτοπεποίθηση για τα λεγόμενά τους.
Μιλούσαν για "μαθήματα", κι η μια έκλεινε αλεπάλληλα  ραντεβού με το τηλέφωνο.
Κατάλαβα, λόγω της γειτονιάς, οτι επρόκειτο για καλλιτεχνικού τύπου μαθήματα κι όχι κάποιας ξένης γλώσσας. Μάλιστα σε μια αποστροφή του λόγου της η "δασκάλα", είπε οτι θάχει και 3 μαθήτριες απο τη Ζάκυνθο!
Αυτό μ' εξιτάρισε ακόμα περισσότερο να ξεκαθαριστεί το θέμα των μαθημάτων, μια που έχω γνωστή έφεση στη μάθηση και αρκετά απο τα ταξίδια μου, διανθίζονται με τέτοιες εμπειρίες.
Το μυστήριο λοιπόν δεν άργησε να διαλευκανθεί, κι απο εκεί και μετά έφαγα την πίκρα και μ άρχισαν οι αναρωτησεις, χωρίς φυσικά να παίρνω απαντήσεις
Το θέμα λοιπόν των ιδιαίτερων ήταν, ραπτική!
Ομως, δεν ξέρω, ΠΟΙΟΣ θα μάθαινε ποιόν;
Μια που η "δασκάλα" παραδέχθηκε στη φίλη της, οτι θα  ήταν μια ευκαιρία να μαθαινε ( ή να εμπέδωνε οτι είχε μάθει) και η ίδια,  προσπαθώντας να διδάξει αρχάριες
Και μάλλον κυριολεκτούσε, αφού η άλλη (απο τη συζήτησή τους,προέκυπτε οτι ήταν "συμμαθήτριες" σε γκρουπ ραπτικής) της έκανε τεστ γνώσεων προφορικά-"γραπτά" (ναι την έβαλε να ράψει κιόλας!χαχαχαχα) κι ήταν κάτω του μετρίου, αφού η άλλη (η μη "δασκάλα") συνεχώς την επέπληττε.
Με παραξένεψε το γεγονός οτι δε νοιάζονταν καν αν ακούγονταν, αφού οι φωνές τους ήταν πάνω απο το μέσο όρο (τ'  αντίθετο θάλεγα, σαν να έκαναν επίδειξη) για τις εντυπώσεις που τυχόν δημιουργούσαν στους γύρω (και παρότι εμφανώς χαμογελούσα, όσο κι αν προσπαθούσα να παραμένω αμέτοχη) και αν κάποιοι αναρωτιόντουσαν το ίδιο που αναρωτήθηκα κι εγω
Μαθαίνουμε κάτι, άγνωστο για πόσο καιρό, είμαστε τόσο σίγουροι οτι μπορούμε να το μεταδώσουμε, να το διδάξουμε;
Μήπως η υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, είναι απλά έλλειψη του μέτρου; αδιαφορία και ασέβεια προς τον αλλον που μας εμπιστεύεται και πληρώνει για να μάθει; ή απλά μια ...αρπαχτή;
Ξέρω δημιουργούς που έχουν φάει απίστευτες ώρες δοκιμών, πειραμάτων, αποτυχιών, κατασπατάληση υλικών, για ν'  αποφασίσουν ν'  αποδεχθούν οτι:  "ΝΑΙ, γνωρίζουν τ αντικείμενο και μπορούν να το διδάξουν".
Αυτές έχουν λιγότερη αυτοπεποίθηση ή απλά περισσότερη αυτογνωσία και σεβασμό στον εαυτό τους  και στους άλλους;;;
Ολες έχουμε τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία να δείξουμε σε κάποιον αυτό που μάθαμε.
Αλλο όμως σε μια φίλη πίνοντας ένα καφέ, ανταλάσσοντας απόψεις, απορίες, προβληματισμούς κι άλλο να χρησθώ δασκάλα και να το διδάξω.
Και  τέτοιες περιπτώσεις ολοένα και πληθαίνουν και η κρίση με τη λιγοστή εισροή και εκροή ρευστού, σε κάνει ακόμα περισσότερο ν΄ αναρωτιέσαι: "εχουμε επίγνωση ή έπαρση;" ή έχουμε επιδοθεί σε ένα άνευ όρων  κυνήγι εισοδήματος, χωρίς να μας ενδιαφέρουν οι συνέπειες (αν προσφέρουμε όντως γνώσεις ή στραβώνουμε κάποιους απο τη σωστή εκμάθηση της όποιας τεχνικής);
Δεν ξέρω αν θα καλυφθώ κάποια στιγμή, αν είμαι μόνο εγω που κάνω τέτοιες "άστοχες" σκέψεις, αν εσείς έχετε δώσει απαντήσεις επι του θέματος (αν σας έχει προβληματίσει καν ), αν πράγματι υπάρχει έδαφος να προβληματίζομαι ή βγάζω "κακία" γι αυτές που έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό τους τολμούν να βγουν στην αγορά που στις μέρες μας διψάει για ενασχόληση με δημιουργίες.
Οι σχολές, φυτρώνουν σ ε κάθε γειτονιά, τα ιδιαίτερα βρίθουν, τα υλικά ούτως ή άλλως ανεβαίνουν την ανηφόρα μια που η ζήτηση αναπτύσεται όλο και περισσότερο, ο "μαθητής" όμως τι εγγυήσεις έχει, απο πού και ποιόν προστατεύεται;;;
Θα μου πείτε η δια στόματος διαφήμιση ή δυσφήμιση αρκεί, αλλά μέχρι πού μπορεί να φτάσει και πόσους θα προστατεύσει;
Δε ξέρω ειλικρινά.
Είμαι πολύ προβληματισμένη και θυμωμένη, γιατί έχουμε χάσει κάθε μέτρο
Στης κρίσης τον καιρό θεωρώ, οτι απαιτείται ένα τικ παραπάνω η συγκράτηση του ΕΓΩ μας.