Η σφαίρα της φαντασίας

Μέσα σ' αυτή τη μουντή πραγματικότητα που ζούμε έχουμε ανάγκη απο λίγη μαγεία, κομματάκι χρυσόσκονη, αλλά πού να τη βρείς; Στα σκουπίδια της τηλεόρασης, ή στα δυσώδη γεγονότα που σε κατακλύζουν καθημερινά και σε κάνουν ν' αναρωτιέσαι πού κρυβόταν τόσα χρόνια τόση βρωμιά; Τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πάντα παίρναμε τα πάνω -πάνω, ο,τι βλέπει η πεθερά που λένε και δεν αγγίζαμε την πραγματική βρωμιά, που κρυβόταν ή  την κρύβαμε κάτω απο το χαλί, γιατί έτσι βόλευε να μη φαίνεται. Η αλήθεια είναι οτι η καθημερινότητα ξεπερνά και το πιο ευφάνταστο σενάριο σκληρού σήριαλ

Κάτι απο επιλογή, κάτι εξ ανάγκης, κάτι για λόγους προστασίας εχω απομονωθεί και παρά το οτι η χειροτεχνική δραστηριότητα δεν είναι όπως παλιά, όλο και κάπου  ξεδίνω. 

Είναι βλέπετε το απαραίτητο φάρμακο αποτοξίνωσης και αναζωογόνησης, που δεν χρειάζομαι ούτε Ινστιτούτα καλλονής, ουτε ανέξοδες σχέσεις για να αναλάβω δυνάμεις!

Ετσι λοιπόν πάντα τα Χριστούγεννα κρούουν τον κώδωνα της επαναδραστηριοποίησης οτι κι αν εχει προηγηθεί ή μεσολαβήσει, και πάντα δίνουν χρώμα και αισιοδοξία σε ο,τι με ταλαιπωρεί 

Η αλήθεια είναι οτι τόσα χρόνια που εχω το μπλογκακι μου, που δε τ αλλάζω, εχω φτιάξει πολλές χριστουγεννιάτικες μπάλες διαφόρων τεχνικών, αλλά πάντα είχα απωθημένο πώς γίνεται μία συγκεκριμένη 😤 

Μέχρι που μου άνοιξε τα μάτια ενα βιντεάκι που είχε την καλοσύνη η φίλη ν' ανεβάσει με όλη τη διαδικασία κατασκευής της κι εγω θα σας το παραθέτω ευθύς αμέσως.

Αυτό λοιπόν έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα τούτης της μαγικής κατασκευής, αφού είχα ήδη μια μεγάλη πλαστική μπάλα απ αυτές τις (αντιπαθητικές) άθραυστες. Γιατί μπροστά στις γυάλινες εύθραυστες που είχαμε παλιά, ουδεμία σχέση!

Δεν είναι ομολογώ και η πιο εύκολη διαδικασία να την κόψεις. Απέκτησα μία μικρή τενοντίτιδα, αλλά τα καλά κόποις κτώνται που έλεγαν ουχί αδίκως οι αρχαίοι μας πρόγονοι. 'Ετσι κάτι με το κοπίδι κάτι με ένα ηλεκτρικό χαράκτη έκοψα όσο μπορούσα με καπέτες την μπάλα, που παρότι φοβόμουν, οτι θα κοβόταν στα δύο, τελικά κράτησε .

Αρχικά την έβαψα με μαύρη κιμωλία, αλλά  στην πορεία θέλησα να διαφοροποιηθώ εντελώς απο το βίντεο οδηγό, ετσι μετά μία αποτυχημένη ακρυλική γκρι βαφή με σπρέυ, ξανααστάρωσα δις και την πέρασα και με λευκό χρώμα να καλύψω το μητρικό κόκκινο, που βγήκε στην επιφάνεια με τον ψεκασμό. 

Στη συνέχεια θέλησα να της δώσω μία επιπλέον γκλαμουριά με φυλλώματα κι επειδή καινούργιο είναι το κόσκινο και πού να το κρεμάσω (είχα απωθημένο τούτο το καλούπι βελανιδιάς γιατί λατρεύω τα βελανίδια...ούτε γουρούνι νάμουνα!😂 οχι καλέ να τα τρώω προς θεού, να τα βλέπω και να τα συλλέγω για πάσα δημιουργική χρήση) έτσι αντί για φύλλωμα γκι (ου κανονικά λέγονται με τα κόκκινα μπιλάκια) κάλυψα την επιφάνεια της μπάλας με βελανιδιάς. 

Έβαψα τρεις διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου τα φύλλα, μετά με αστάρι έκανα τύπου χιονισμένα και τέλος με heavy body gel και χρυσόσκονη ολοκλήρωσα την "χιονισμένη" επιφάνεια. Εσωτερικά λόγω βαθείας νυκτός παρέμεινε βαμμένο μαύρη κιμωλία, και μετά περάστηκε χρυσή πάστα και ξανά κόλλα και χρυσόσκονη να λαμπυρίζει.

Πάνω σ ένα καπάκι καφέ  κόλλησα χιόνι σε κόκκους (foam clay), διαφορετικού ύψους δεντράκια από πηλό (άλλο λατρεμένο καλούπι) τα οποία απλά πέρασα heavy body gel και χρυσόσκονη, έφτιαξα δυο σπιτάκια από χαρτόνι και κόλλησα και μια χριστουγεννιάτικη φιγουρίτσα από τη σειρά LEMAX που λατρεύω και έχω γεμίσει το χριστουγεννιάτικο χωριό μου, εννοείται με μεγαλύτερου μεγέθους.

Με παίδεψε πολύ η ιδέα του φωτισμού, τελικά αφού τίποτ άλλο δε μπορούσε να πάει κρυφό και με λίγα "λαμπάκια", κατέληξα σ' ένα με μπαταρία σαν μηχανικό ρεσώ κι αφού το πέρασα από την τρύπα που θα κρεμόταν κανονικά η μπάλα, αναγκαστικά έτσι έγινε επιτραπέζια. 

Θυμήθηκα οτι είχα μία σπασμένη βάση από κρυστάλλινο ποτήρι, που είχε μείνει ένα κομμάτι του ποτηριού ακριβώς ιδιο μέγεθος ν' αγκαλιάσει τη βάση της μπάλας. Κολλήθηκε με ζεστή σιλικόνη και κολλήθηκε κι εκεί ένα κλαδί βελανιδιάς. 

Για να καλύψω τη βάση του φωτισμού στην κορυφή, αφού θα πρέπει ν' αλλάζει και η μπαταρία, επέλεξα ξυλόγλυπτα, που τύλιξαν σα δαχτυλίδι τη βάση του μηχανισμού, τα οποία έβαψα στην ίδια απόχρωση με την υπόλοιπη μπάλα και ιδού το τελικό αποτέλεσμα στο φως της ημέρας 👇

 και της νυκτός 😉👇

Και όλο αυτό συμμετέχει στην πρό(σ)κληση της conchi 

Οι μποτούλες οι κροκό και τα κουδούνια του ελκηθρου

 -Γυναίκα λέω σιγά σιγά να ετοιμάζομαι, ειναι μεγάλο το ταξίδι και οσο περνούν τα χρόνια με κουράζει και περισσότερο

-Να ετοιμάζεσαι άντρα μου, ποιός φέρνει αντίρρηση; εδώ όλοι έχουν πάρει τους δρόμους, πληρότητα σου λέει στα τουριστικά καταλύματα εκατό τοις εκατό!

-Ναι αλλά εγώ πάω για δουλειά κι οχι για resort

-Γι αυτό έχεις ένα λογο παραπάνω, άλλωστε ποι΄ςο θάλεγε όχι σε τέτοια δουλειά! Να μοιράζει χαρά στα παιδάκια μικρά και μεγάλα 😉(ειναι βλέπεις και κάτι ζαβά που πιστεύουν ακόμα στον Αγιο Βασίλη, αλλά ,δεν εκθέτουμε κόσμο)

-Φερε μου λοιπόν τις μποτούλες μου τις κροκό να τους δώσω ένα φρεσκάρισμα, εχω χρόνια να τις φορέσω, αλλά τώρα που άλλαξε ο καιρός με πεθαίνει το κότσι και μόνο μ αυτές νοιώθω άνετα. Δε με χτυπάνε

-Εσένα δε σε χτυπάνε αλλά τις χτύπησα εγω

-Τι εννοείς;

-Τις μποτούλες που είχες προ απομνημονεύτων χρόνων δε λες;

Ναι ,τις Λουμπουτέν, τις κόκκινες με την κόκκινη γουνίτσα στο εσωτερικό. Μου τις είχε φτιάξει ο συχωρεμένος πριν αρχίσει να βάφει κόκκινες τις σόλες

-Μαύρες Λουμπουτέν! Κάποιος μαθητευόμενος θα τις είχε φτιάξει και τις είχες πληρώσει κι ένα νεφρό.

-Ναι αλλά γι αυτό κρατήσανε μέχρι τώρα

-Ποιός το λέει αυτό;

-Εγω, για πήγαινε φέρτε τες

-Δε θα σ ευχαριστήσω γιατί της είδα τόσα χρόνια αραχνιασμένες, έχασαν και τη φόρμα τους κόντεψε να φανεί η ύφανση της γούνας και της χρησιμοποίησα

-Τις χρησιμοποίησες;;;πού;;;

-Κάτι εικαστικό! Ε να μη στολίσω κι εγω μέρες που έρχονται ,μια ζωή όλα για τους άλλους τα έκανα και εμένα το σπίτι μου έμενε αστόλιστο

-Και τις μπότες μου τις πανάκριβες βρήκες;

-Είχαν διαλυθεί στα εξ ών συνετέθησαν, μη κοιτάς που είμαι μαστόρισσα και τις επανασυναρμολόγησα. Τόσα χρόνια κοντά στα ξωτικά την έμαθα την τέχνη

-Και τί τις έκανες παναπεί;

-Μάζεψα χιονάκι απο τον Πόλο και έφτιαξα ενα μικρή σκηνή απ αυτές που ζούμε καθημερινά με τα ξωτικά, τα ελαφάκια, τα ταρανδάκια (αυτά δεν μου κάθονταν αλλά εννοείται οτι ζουν μαζί μας) και φυσικά και μια εικόνα σου απο τότε που σε θυμάμαι οταν σε περίμενα παιδί! 

Γιατί να το πούμε αυτό να μην υπάρξει σύγχυση, μια διαφορά την έχουμε και μάλιστα μεγάλη, μη κοιτάς που ο έρως χρόνια δεν κοιτά 😍

-Επιμένω να τις δω

-Ορίστε

-Ιιιιιιιιιιιιι;;; Πόσα χρώματα έχουν απάνω τους; Θα τρίζουν τα κόκκαλα του συχωρεμένου

-Δε φταίω εγώ. Έστειλα ένα ξωτικό σου να μου φέρει μπογιά μαύρη αλλά είχε αχρωματοψία δεν ήθελε να ρωτήσει τους πωλητές να το ξεστραβώσουν μη δώσει λαβή για σχόλια και αντί για μαύρη μου έφερε καφέ και τ άλλα χρώματα που του ζήτησα αχταρμά μου τα έφερε, ευτυχώς μόνο το χρυσό πέτυχε. Έλαμπε βλέπεις Δεν είναι και σαϊνια όλα τα ξωτικά σου να τα λέμε κι αυτά

-Το κροκό όμως έζησε. Είδες οταν είναι καλό το δέρμα;

-Δε το συζητώ! Τόπους-τόπους αλλά έζησε να το θυμόμαστε

-Αντε τωρα να δω τι θα φορέσω. Ααα άλλαξα και τα κουδούνια στο έλκηθρο. Βαρειακούω τελευταία και ήθελα κάτι πιο μεγάλο. Ευτυχώς μια καλή γυναίκα μου είχε χαρίσει 6 κομμάτια απ αυτά που νόμιζε μπωλ να σερβίρει σπερνά, αλλά όταν αρχίσαν τα στάρια να τρέχουν απο την τρύπα κατάλαβε οτι δεν ήταν γι αυτή την χρήση. Ετσι με κέρασε κι εμένα 6,οχι κόλυβα, καπάκια καφέ, απ όταν επιτρεπόταν το πλαστικό. Ετσι έφτιαξα τρια ευμεγέθη κουδούνια να βροντούν σαν τα βραχιόλια της Γερακίνας, που λένε και στο Ελλάντα

-Αλήθεια τώρα, ήθελα νάξερα αν δεν ζουσες σ αυτή την παράνοια που ζεις τί άλλο θα έφτιαχνες;

-Ουυυυυυυυυυυ νάξερες πόσα συνωστίζονταν στο μυαλό μου κι ήρθε η 23 του Σεπτέμβρη και μου τα γκρέμισε όλα 😟. Πάλι καλά που έστω και κάτι μικρό φτιάχνω να περνάει η ώρα όσο με ετοιμάζουν τα ξωτικά!

Υ.Γ 1. Οι αναγνώστες μου να ξέρουν οτι πριν ζητήσουν εισαγγελική παρέμβαση για εγκλεισμό, οτι επιθυμώ οχι την Τρίπολη που την περικλείουν βουνά και παθαίνω κουπάρηση, αλλά την Κέρκυρα. Ιόνιο βρε αδερφέ, να μυρίζω θάλασσα και να νοιώθω στα μέρη μου μπας και επανέλθω (Εγω η Χαρά αυτό κι οχι ο Αη Βασίλης speaking)

Υ.Γ.2 Δεν ξέρω αν έχετε αγοράσει ποτέ παπούτσια απο το διαδίκτυο, αλλά ενίοτε μέσα τους για να διατηρήσουν τη φόρμα τους έχουν τα κομμάτια που σας εβαλα φωτογραφία. Αυτά συνέθεσα, προσθέτοντας ενα κομμάτι χαρτόνι για φτέρνα τακούνι και στη συνέχεια κόλλησα χαρτί αφής πάλι απ από το περιεχόμενο της παραγγελίας.

 Έπειτα της έντυσα γυψόγαζα (αν είχα paverpol θα το προτιμούσα, αλλά ένεκα η απόστασις και η ανυπομονησία μου!)πάστα διαμόρφωσης, πάστα κρακελέ και αλλεπάλληλα χρώματα μαύρο-καφέ, κόκκινο, χρυσό και λευκό για τα σκασίματα του κρακελέ. Ολοκληρώθηκε με σειρίτι μαύρο και χιονάκι (φυσικά και με αξεσουάρ)

Υ.Γ. 3 Τα κουδούνια ειναι ο,τι πιο απλό και χαριτωμένο (για μένα τουλάχιστον) έχω φτιάξει. Βέβαια οταν μεσα στο δέμα της λατρεμένης Βαρβάρας βρήκα τα καπάκια του καφέ

απόρησα τι χρήση μπορεί νάχουν, αλλά τα κράτησα και να που χρειάστηκαν κι έγιναν ενα πανέμορφο χριστουγεννιάτικο στολίδι, βάφοντας αρχικά καφέ και πριν στεγνώσει χρυσό(όλα αυτά σπρέυ) χρώμα, αφου είχα κολλήσει πρώτα ενα καπάκι μπουκαλιού στην κορυφή(οπότε έκλεισε και η τρύπα) και είχα βιδώσει μία βίδα με στρογγυλό κεφάλι για κρεμαστάρι. 

Οταν βάφτηκαν τα κόλλησα ανά δύο και επειδή δεν έπιανε ο μαρκαδόρος για να φτιάξω τις μαύρες τρυπούλες και τ αστεράκια ενός κανονικού κουδουνιού, έκοψα με το κοφτάκι απο ένα μαύρο γυαλιστερό χαρτονάκι και τα κόλλησα. 

Αυτή ήταν όλη η κατασκευή! 

Ευτυχώς που υπάρχει αυτή πανέμορφη γιορτινή αναμονή που το διαδικτυο κατακλύζεται απο ιδέες και έτσι χώνομαι και απολαμβάνω μοναδικά δημιουργήματα και εικόνες που με ταξιδεύουν και με κάνουν να σκαρφίζομαι οδούς διαφυγής απο τη ζοφερή πραγματικότητα. 

Γι αυτό αντιμετωπίστε με με επιείκεια, δεν είμαι τρελή ,πολύ ταλαιπωρημένη είμαι😵

Τα διζυγωτικά διδυμάκια

 Οχι, προς Θεού δεν γέννησα.
Για φανταστείτε με αυτό που περνάω να γκαστρωνόμουν κιόλας! 
Ευτυχώς αυτό το θέμα τοχω λύσει προ πολλού, αλλωστε και να υπήρχε περίπτωση (εκτός Σάρας) τώρα μ είχε απορροφήσει άλλη αγάπη που δεν θάθελα να μοιράζομαι.
 Δοξα τω Θεώ η φύση μου χάρισε δυο καλά παιδιά (είδατε πόσο συγκρατημένη είμαι στους χαρακτηρισμούς 😊) και έτσι ο κύκλος της αναπαραγωγής και της διαιώνισης του είδους έκλεισε, οχι όμως και της χειροτεχνίας! Αυτός αν κλείσει ...κλάφτε με 😞

Τις μέρες λοιπόν του Νοσοκομείου, παρά τα όσα διαδραματίστηκαν που τώρα νομίζω οτι ήταν ένας εφιάλτης κι οχι οτι τοζησα πραγματικά, κάποια στιγμή άρχισα να μαζεύω οτι πετούσαν οι νοσηλεύτριες. Και πετούσαν πολλά ομολογουμένως 😠 Το μουτράκι το βάζω γιατί εμένα μπορεί να μ ευνόησε αυτό, αλλά έδειχνε αδιαφορία για το χώρο που ζουσαν οι ίδιες κι οχι μόνο οι ασθενείς. 

Ενταξει θα μου πείτε σκουπίδια, με την έννοια του σκουπιδιού του μολυντικού δεν ήταν, αλλά δεν έπαυε νάταν σκουπίδι, που θα έπρεπε να πετιέται σ ένα κάδο κι οχι στο πάτωμα. 

Ψυχή έχουν και οι καθαρίστριες θαλάμων, ασε που αυτές έμπαιναν με μία παρκετέζα και ο,τι έπιανε πάνω πάνω έπαιρναν. Για κάτω από κρεββάτια δε μιλάμε, όσο για τις τουαλέτες ενα άδειασμα κάδων χλωρίνη στη λεκάνη  κι έξω απο την πόρτα, πού σφουγγάρια και τριψίματα! 

Τέλος πάντων εδώ δεν ήρθα να κρίνω τις συνθήκες του Νοσοκομείου που ούτως ή άλλως είναι απαράδεκτες.
Μάζεψα λοιπόν, οχι μονο απο το δικό μας δωμάτιο αλλά και απο γειτονικό, διάφορα καπάκια από τους φλεβοκαθετήρες, μικρούτσικα λευκά καπάκια που κάπου θα κολλήσουν ελπίζω στο μέλλον, το βράδυ έφερναν τα χάπια μέσα σε κάτι λιλιπούτειους δοσομετρητές. 

Στην αρχή είναι η αλήθεια πέρασαν απαρατήρητοι, είχα τέτοια κούραση και απογοήτευση που πού σκέψη για κάτι άλλο, οσο όμως προχωρούσαν οι μέρες και ήθελα να ξεφύγω από την απόλυτη τρέλα, αρχισα να σκέφτομαι διάφορα δημιουργικά, ωστε να ξεφεύγω, γιατί ούτε το κινητό είχα διάθεση ν ανοίξω. 

Αρχισα λοιπόν να καλοβλέπω τα σφηνοποτηράκια των χαπιών και να τα μαζεύω, κι έτσι πριν λίγες μέρες, εκεί που χάζευα στο PINTEREST (μεγάλη ξεκούραση και ξεμυαλίστρα, ομολογώ),  έλαμψε φως στο κεφάλι μου, κι αμέσως έτρεξα να βρω ο,τι θα μπορούσε να μου είναι χρήσιμο να πραγματοποιήσω την ιδέα μου!                                                                                 

Επιστρατεύθηκαν λοιπόν ένα σφηνοποτηράκι  

 Νοσοκομειακό, ένα καλαμάκι χάρτινο, αλλά αρκετάσκληρό (λυπάμαι που το λέω αλλά ακόμα δεν έχω συνηθίσει την αλλαγή από το πλαστικό) ενα "καλαθακι" από αυγοθήκη, ενα μεταλλικό καπάκι απο γυάλινο βαζάκι  και ενα στεφάνι κι αυτό απο φάρμακο.

Η κατασκευή του φανοστάτη είναι απλούστατη. 

Κόβεις απλά δυο λωρίδες χαρτονάκι ο,τι χρώμα θέλεις (εγω προτίμησα το κόκκινο αντί του μαύρου που είναι το αυτονόητο), το κάνεις σταυρό και το κολλάς στη βάση του δοσομετρητή για μένα. 

Μετά κόβεις ένα στρογγυλό χαρτονάκι και το τυλίγεις σαν να κάνεις χωνάκι για να γίνει το καπάκι του φανοστάτη. Με τις ίδιες λωρίδες απο χαρτονάκι τις τυλίγεις γύρω απο το καλαμάκι για να αποτελέσουν τη βάση του. Τυλιξα μία λωρίδα ακόμα γύρω απο το καλαμάκι και το κόλλησα στην αυγοθήκη που μοιάζει με βραχάκι, κι αυτή πάνω στο μεταλλικό μαύρο καπάκι. 

Πάνω στο στεφανάκι του φαρμάκου, έκοψα πράσινα και κόκκινα χαρτονάκια εν είδει φύλλων και "καρπών"(καρδούλες είναι) και τα κόλλησα σε δύο σειρές πάνω στο πλαστικό στεφανάκι και ολοκλήρωσα μ ένα φιογκάκι. Χάντρες έπαιξαν το ρόλο τους στην κορυφή των φανοστατών και στη βάση. Χιόνισα κι Αυτό ήταν όλο κι όλο !

Ελπίζω κάποια στιγμή να βρω τρόπο να βάλω κάποιο φωτάκι 💡

Αγάπησα πολύ αυτά τα διδυμάκια που όπως διαπιστώνεται είναι γονιμοποιημένα  διαφορετικά, είναι δηλαδή διζυγωτικά δίδυμα 😂

Για τη φωτογράφιση τα ταίριασα μ ένα άλλο λατρεμένο παλιότερο κατασκεύασμα, που ταιριάζουν τόσο πολύ χρωματικά και εποχικά 🎄

Όπως βλέπετε ακούω τις συμβουλές σας και προκειμένου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται κάνω φιλότιμες προσπάθειες να κρατηθώ στον αφρό και να προσαρμοσθώ στις συνθήκες χωρίς να με καταπιούν.

Ελπίζω να σας αρέσουν οι πρωτες έστω και απλές χριστουγεννιάτικες δημιουργίες 😉

Μέχρι την επόμενη φορά σας γλυκοφιλώ και σας ευχαριστώ για την συμπαράσταση 🙏