Καλό Μήνα, με αποσπάσματα απο την "Κυρά των αμπελιών" του Γ. Ρίτσου

Κυρά των Αμπελιών, που σ είδαμε πίσω απ΄ το δίχτυ του

πευκόδασου,

να συγυρίζεις με το χάραμα τα σπίτια των αϊτών και των τσο

πάνων,

πάνου στη φούστα σου ο αυγερινός διάνευε τους πλατιούς ίσκιους
των κληματόφυλλων

δυό αγουροξυπνημένες μέλισσες κρεμόντανε στ΄αυτιά σου σκου
λαρίκια

και τα πορτοκαλάνθια σου έφεγγαν τη μαύρη, την καμένη στράτα.

***

Κυρά μελαχρινή, που η αντηλιά σου χρύσωνε τα χέρια σαν της

Παναγιάς το κόνισμα,

πίσω στο σβέρκο σου, στο χνούδι το σγουρό, σπίθιζε το δροσό

της νύχτας

σα να μετάνιωσε λίγο προτού να σβήσει ο γαλαξίας

και δέθηκε γιορντάνι στο λαιμό σου να χυθεί στη ζεστασιά του

κόρφου σου.

***

Κι ήταν η σιγαλιά πηχτή σα γάλα σ΄ελατίσιο κάδο

και τ΄οργωμένο χώμα ευωδίαζε σαν εκκλησιά τη μέρα των Βα
γιώνε

κι έβγαινε ο μπιστικός από τον ύπνο του καθώς που βγαίνει ο
κάβουρας απ το νερό στο περιγιάλι

κι αστράφτει στο νωπό καβούκι του γαλάζιο το πρωινό με δυο

κουκκίδες άστρα.

***

Κυρά τρανή, τι σιγανή της νεραντζιάς η πρώτη καλημέρα

τι σιγανό το βήμα σου κι η ανάσα του ψαριού πλάι στο φεγγάρι

τι σιγανό κουβεντολόϊ του μέρμηγκα μπροστά στης μαργαρίτας

το ξωκλήσι.

Α, τι χρυσάφι αφήνει η αχτίνα στη σταγόνα της δροσιάς

όταν η πούλια σου κρεμάει στο μέτωπο το εφτάκλωνο κλαδάκι

της γαζίας

Α, πόση λουλουδόσκονη στριμώγνεται στης μέλισσας το στόμα

για το μέλι

πόση σιωπή μες στην καρδιά σου για τραγούδι.
***

Δω πέρα σμίγει η νύχτα την αυγή σ άτρεμο ρίγος

και σένα, τα δυό χέρια σου, δετά γύρω στο γόνα της γαλήνης,

φέγγουν

σάμπως δυο περιστέρια φως ασάλευτα πάνω απ το δάσος.

Επειδή δεν θέλω να με νομίζετε ακατάδεχτη, κι επειδή φέτος λυπήθηκα τα λουλούδια του κήπου μου  να τα θυσιάσω (σε εξοχή ζω όλο το χρόνο άλλωστε) κι έφτιαξα στεφάνι απο τσόχινα λουλουδάκια και κουμπάκια (των γνωστών κατασκευών, βεβαίως -βεβαίως) αναρτώ το στεφάνι που είχε την καλωσύνη και μου χάρισε η Anthivolon .
Ζορίστηκα να διαλέξω, αν κι όποιο κι αν διάλεγα πανέμορφο θάταν, ιδού λοιπόν:

Σ ευχαριστώ καλή μου φίλη και του χρόνου.

Οταν οι πέτρες σου μιλάνε κατευθείαν ...στην καρδιά!

Είμαι πολύ χαρούμενη και ελπίζω να  συμμεριστείτε τη χαρά μου κι εσείς.
Μέσα σ ένα δημιουργικότατο Σαββατοκύριακο , προσπαθώντας να εφαρμόσω ό,τι έμαθα στο σεμινάριο της Μάγιας και μέχρι να παραλάβω την παραγγελία που είναι καθ΄ οδόν, ξέθαψα ο,τι υπήρχε σε ακτίνα χιλιομέτρου.
Ναι, τώρα πάνε οι δουλειές του σπιτιού, ας αραχνιάσουμε βρε αδελφέ, έχουμε εντατικά μαθήματα καλλιτεχνικών.
Και τόσα χρόνια που ξαράχνιαζα τι χαϊρι είδα; Την επόμενη μέρα... τσουπ... πάρτες πίσω τις αραχνούλες να υφαίνουν ανέμελες τους ιστούς τους! Κρόόόσια τα νεύρα!
Αστες λοιπόν, αυτές τη δουλειά τους και εγω τη δική μου, δεν είναι δα και ταραντούλες.
Χρόνια τώρα  όταν οι άλλοι κολυμπάνε στις θάλασσες, εγώ σκυμένη μαζεύω πέτρες.
Κάποτε τις ζωγράφιζα (είχα αυτό το τάλαντο, προ... πρεσβυωπίας), τώρα τις μαζεύω να βρίσκονται.
Ετσι έχουν μαζευτεί όγκοι πέτρας κάθε μεγέθους, υφής, χρώματος και προέλευσης (απο Ιόνιο μέχρι Αιγαίο έχουμε καλύψει την απόσταση).
Αυτές τις πέτρες, τις καρδιόσχημες, (εκτός απο όσες έχω χαρίσει κατά καιρούς ζωγραφισμένες) τις είχα χρόνια στην είσοδό του σπιτιού μου ως καλωσόρισμα, να λοιπόν που ήρθε η ώρα να φορέσουν τα καλά τους!

Εφαρμογή ριζόχαρτου σε πέτρα.

Δεν συμφωνείτε λοιπόν οτι άξιζε ο κόπος;  δεν συμμερίζεστε τώρα την χαρά μου;

Σύρμα πάνω, σύρμα κάτω , παίζω εγώ...

Καιρός να σοβαρευτούμε λιγάκι, δλδ. εγώ να σοβαρευτώ.

Και μια και όταν σοβαρεύω το ρίχνω στην διανόηση, παίζοντας με ένα σύρμα είπα να φτιάξω σελιδοδείκτες. Επειδή τα σύρματα ήταν διαφορετικού πάχους, γιατί προφανώς προορίζονταν για διαφορετική χρήση,  βγήκαν ιδιαίτερου ύφους ο καθένας.

Όταν μου πείτε εσείς ποιος σας άρεσε, θα σας αποκαλύψω και την δική μου προτίμηση.

Για δείτε λοιπόν και πείτε μου, αυτοί:

ή αυτοί;

Θέλω απονομή ... Τώρα.

Γύρισα και δεν μπορούσε να μπει το κλειδί στην κλειδαρότρυπα. Το σπίτι τίγκα απο βραβεία, στοιβαγμένα εξω απο την πόρτα! (Ευτυχώς, προνοεί ο Εγκέλαδος να βάζει τάξη στην ακαταστασία, γι αυτό μας επισκέπτεται συχνά, μην επαναπαυόμαστε)
Βρε κορίτσια τόχετε βάλει σκοπό να με βάλετε σ έξοδα, κι απο το ταξίδι στην ΑΘήνα δεν περίσσεψαν και πολλά .

Αλλά...θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα και θα τρέχω σε κανέναν Ντιόρ, Αρμάνι, Ζαν- Πωλ Γκωτιέ (μπα,  αυτός ο τελευταίος είναι πολύ εξτρίμ για τα γούστα μου) να ραφτώ,  νομίζοντας οτι θα περπατήσω στο κόκκινο χαλί, ν΄ αναβοσβήνουν τα φλας στο πέρασμά μου (έχετε δει τι χαμός γίνεται;), για να παραλάβω το ΄Οσκαρ πρωτοεμφανιζόμενου!!!

Δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να καβαλήσει το καλάμι και ξέρετε οτι το καλάμι είναι το πιο ατίθασο άλογο, δεν κουμαντάρεται με τίποτα, αμα ξεκινήσει ο καλπασμόόός...δεύτε τελευταίον ασπασμόν.

Αλλά θα παραμείνω προσγειωμένη στη γη, δεν θα ραφτώ σε μόδιστρους του εξωτερικού (ΧΑ, το πιστέψατε;) θα πάω στη Λουκία. Δαντέλα και φουρό,θα πάει σύννεφο!!!
Οχι για το κόκκινο χαλί, αλλά για να φορέσω τα καλά μου, ο,τι επιβάλλει η περίσταση τλπ, να υποδεχθώ υψηλούς προσκεκλημένους στο σπίτι μου, όλες εσάς που βρήκατε τρόπο να τρυπώσετε στην καρδιά μου & με τιμάτε με την αγάπη σας δίνοντάς μου βραβεία για ό,τι σας αρέσει απο μένα. Το καθένα είναι για διαφορετικό λόγο κι αυτό μ αρέσει πολύ.
Αλλά η ετοιμασία δεν θ αφορά μόνο όσες με βραβεύουν,  αλλά κι όσες ακόμα δεν μ έχουν επισκεφθεί. Πού ξέρεις; μπορεί να έλθουν ξαφνικά, μην με βρούν με πυτζάμα και παντόφλα.
Τί θα λένε για μένα; Εχουμε κι ένα πρόσωπο στην κοινωνία!
Νάντια, Γωγώ , σύσσωμο το πλήρωμα των "Χάρτινων Καραβιών" 
σας ευχαριστώ απο καρδιάς,  πραγματικά με τιμάτε.
Τα αναρτώ άμεσα, για όσα δεν το έχω κάνει ακόμα, γιατί ως γνωστόν το καλάμι μπορείς να τ αποφύγεις, αλλά την ματαιοδοξία ποτέ. Και είναι ποοολύ ματαιόδοξο να θέλεις να επιδεικνύεις την αγάπη και την αποδοχή που εισπράττεις.
Κι επειδή έχω σκοπό να σας κρατήσω λίγο σ αγωνία για τα έργα της Αθήνας (συμβουλή της μαντάμ : "μάάάστα...μάάάστα", λέγε με Kiki) πάρτε μια ιδέα απ ένα άλλο αξιόλογο blog http://spirtokoyto.blogspot.com/2010/04/decoupage-2.html  της συναγωνίστριας, στην χαρτοπετσετοδιάσκεψη,  Βιβής ή αλλιώς σπιρτόκουτο ή αλλιώς μαγειροσκουφίτσας, αξίζει τον κόπο, για να δείτε πώς είναι οι επαγγελματίες !

Μετά απο αυτό δε, περιμένω συμμετοχές για το επόμενο Σεμινάριο στης Μάγιας, γιατί αν δεν πεισθείτε και τώρα...τι να πώ; Είστε άξιες της τύχης σας, κι εύχομαι νάστε πάντα τυχερές.

Υ.Γ. Μέτη να ξέρεις δεν "δίνω" ποτέ, μόνη σου εκτέθηκες. Απορώ που βρίσκεται μέχρι στιγμής ο έτερος Καππαδόκης (λέγε με  Μαρία Β.) και δεν έκανε  εκρηκτική εμφάνιση;

Μάγια ή μαγεία ; Το ίδιο είναι!

Η Μάγια είναι πρόσωπο, η μαγεία... αυτό που καταλάβατε, αλλά η Μάγια συντελεί στη μαγεία.
Οταν ανακάλυψα τυχαία το ντεκουπάζ, σας είπα οτι το ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα κι οτι θα προσπαθούσα σε πρώτη ευκαιρία να μάθω περισσότερα.
Ε,  λοιπόν δεν έκανα τίποτε περισσότερο, απο το να πραγματοποιήσω την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου & κατ επέκταση σε σας. Πήγα να παρακολουθήσω ένα ταχύρρυθμο  σεμινάριο ντεκουπάζ.
Η Μάγια, ιδιοκτήτρια του decomagia (http://www.decomagia.gr/), είναι ένα γλυκύτατο νέο κορίτσι,γελαστό & υπομονετικό (μ όλες εμάς τις τρελλές), που ζεί και εργάζεται στην Αθήνα, σ΄ ενα μικρό στέκι στο Ν.Κόσμο, δημιουργώντας μαγικά πάνω σε  πράγματα χρήσιμα ή άχρηστα.  Ετσι συνδυάζει η Μάγια  την μαγεία!
Επειδή λοιπόν η Μάγια εκτός απο το να δημιουργεί προσφέρει και τις γνώσεις της σε όποιον επιθυμεί, άδραξα την ευκαιρία κι έκανα το ταξιδάκι-αστραπή.
Ετσι εκτός των άλλων, είχα  την ευκαιρία να γνωρίσω απο κοντά και 3 φίλες, που είχαμε γνωριστεί διαδικτυακά και ομολογώ οτι χάρηκα με την γνωριμία τους και τους το λέω και απο εδώ.
Μαρία Β., Μέτη, Βιβή νάστε πάντα καλά & έξω καρδιά!
Μπορεί να ασχολούνται με άλλο "γνωστικό αντικείμενο" (τη μαγειρική), αλλά πιστέψτε με, διέπρεψαν και στο ντεκουπάζ.
Δημιουργήσαμε λοιπόν μια ομάδα, μαζί με άλλες 5 φίλες εξίσου ενδιαφέρουσες και ενδιαφερόμενες για το ντεκουπάζ, που ενα Σαββατοκύριακο σ αυτό το δημιουργικό εργαστήρι του Ν.Κόσμου, ανάμεσα σε γέλια, πινέλα, χρώματα και άλλα υλικά, περάσαμε καταπληκτικά.
Μια "τάξη" που δεν διέφερε σε τίποτα απο τις σχολικές, μια και η γαλαρία υπήρχε και τα σπασικλάκια (που λέει ο λόγος, μην παρεξηγηθεί καμιά, ε;) υπήρχαν και η δασκάλα υπήρχε, που αντιμετώπιζε την κατάσταση, που καμιά φορά ξέφευγε, με χαμόγελο και στωικότητα.
Παρόλο που έκανα αρκετά λάθη (άλλα μας έλεγε, άλλα έκοβα) και ως εκ τούτου  εκνευριζόμουν, γέμισα τόση ομορφιά και ικανοποίηση, που όλα τα στραβά και τα ανάποδα του ταξιδιού (γιατί υπήρξε πληθώρα τέτοιων, μην κοιτάτε που δεν τα λέω) εξισορροπήθηκαν και  εκμηδενίστηκαν, απο όλη την διαδικασία που σας προανέφερα.
Τώρα λοιπόν με νέες βάσεις, ετοιμάζομαι για νέα πράγματα.
Ο,τι πετάει κι ό,τι κολυμπάει θα περνάει απο ντεκουπάζ!
 Και για να μην νομίζετε οτι σας λέω παραμύθια, σας παραθέτω την πρώτη φωτό απο τα έργα που έκανα. Θα σας τα παρουσιάσω τμηματικά, αφού σας προειδοποιήσω να πάρετε τα αντισταμινικά σας μην μου πάθετε καμιά αλλεργία, γιατί θα πέσει ποοολύ λουλούδι!
Αδυναμίες είναι αυτές "γιατί να τις κρύψωμεν άλλωστε;"  Η αλήθεια είναι οτι προσπάθησα να τ αποφύγω, αλλά & πάλι ή σε αγγέλους πήγαινα ή σε καρδιές, δεν μπορώ να ξεφύγω, τα φετίχ μου με κατατρέχουν!!!

Εφαρμογή Ριζόχαρτου σε κερί. Δεν είναι γλυκούλι;
Υ.Γ. Κάτι άλλο που μ εντυπωσίασε στην Μάγια, ήταν το γεγονός οτι παρόλο που αν μας άφηνε θ αγοράζαμε το μαγαζί ολόκληρο, αντίθετα λειτούργησε υπερ της τσέπης  μας, προτείνοντάς μας εναλλακτικές λύσεις χρήσεις  φτηνότερων υλικών, αυτό δεν το συναντάς συχνά.
Ευχαριστούμε Μάγια για το μαγικό Σ/Κ, θα τα ξαναπούμε σύντομα προβλέπω.

Ααα, πριν κλείσω το αεροπανώ  (αυτό δεν είναι ανάρτηση!) να πώ στην Χριστιάνα οτι χάρηκα έστω για το λίγο που την γνώρισα και ευχαριστώώώ...ξέρει αυτή.

Στην Πλάκα μία μέρα περιπατούσα!

Με χάσατε;
Μα, δεν σας το είχα πεί οτι θ ανέβω Αθήνα; Ξεχασιάρες!
Ναι λοιπόν, μετά απο δύο χρόνια, τόσο μου πήρε να το αποφασίσω κι αυτή τη φορά για καλό που λένε, ανέβηκα στην Πρωτεύουσα.
Μου λείπει.
Είκοσι χρόνια πέρασαν που την εγκατέλειψα (για το καλό πρωτίστως των παιδιών, που θ άρχιζαν Δημοτικό τότε) κι ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω την έλλειψή της.
Μαζοχισμός; Μπα, όχι δεν το νομίζω. Απλά μου λείπουν οι επιλογές της. Αυτές βέβαια που όταν μένεις δεν τις αξιολογείς και την σιχτιρίζεις, για το κυκλοφοριακό, για το καυσαέριο, για την φασαρία, για την αποξένωση, αλλά... όταν την αποχωρίζεσαι αναζητάς τα καλά της. Αυτά, που αρκεί να εκφράσεις μιά επιθυμία και τσουπ...πραγματοποιείται. Ξέρετε πόσο βασικό είναι αυτό; Νάχεις επιλογές, να σου προσφέρονται εναλλακτικές, να ανακαλύπτεις γωνιές  που κρύβουν θησαυρούς, νάχεις μία "τρέλλα" και να μπορείς να την καλλιεργήσεις;
Αυτά μου λείπουν απο την ΑΘήνα κι ίσως αν σκεφτώ περισσότερο και κάποια άλλα. Ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί νάχετε δίκιο, νάμαι μαζοχίστρια, να μ αρέσει να βασανίζομαι, αλλά ζωή χωρίς βάσανα ομορφιά δεν έχει.
Τί ωραιότερο απο το να κυκλοφορείς στα στενάκια της Πλάκας, υπο την σκιά της Ακρόπολης, να αισθάνεσαι οτι αποκόβεσαι απο το σήμερα και περπατάς στα χνάρια άλλης εποχής και απο κάπου θα ξεφυτρώσουν κάποιοι κανταδόροι με τις κιθάρες τους και θα σ αφιερώσουν ένα τραγούδι, όπως εμένα ένα βράδυ σ έναν τέτοιο περίπατο ακούστηκε  "ένας κόμπος η χαρά μου κι όμως αν θα ρθείς στάλα-στάλα θα στην δώσω για να δροσιστείς..."
Ακόμα και τώρα που το ανασύρω απο την μνήμη μου συγκινούμαι. Τι ωραιότερο!
Κρατάει ακόμα αθωώτητα η Πλάκα, την χαμένη αθωώτητα των παιδικών μας χρόνων, σ αυτήν που επιστρέφουμε κάθε φορά που έχουμε ανάγκη μιας μητρικής αγκαλιάς. Η παιδική μας ηλικία, τα χρόνια της αθωώτητας, είναι η μήτρα που μας προφυλάσει απο τις εξωτερικές επιβουλές.
Για να μην σας ζαλίζω περισσότερο με τις νοσταλγίες μου, σας αφιερώνω  φωτό απο το αγαπημένο μου καφέ "Μελίνα" http://www.melinacafe.gr/  πανέμορφο και ατμοσφαιρικό, όπως ταιριάζει στο χώρο που βρίσκεται και στο πρόσωπο που αφιερώθηκε, στη μεγάλη μας Μελίνα.

Ποιός ξέρει, ισως βρεθεί μία "απόδειξη" της αγάπης μου αυτής, παραχωμένη σε κάποια τσέπη ...

Τις επόμενες ημέρες θα σας γνωστοποιήσω τους λόγους του ταξιδιού μου και τότε πιστεύω οτι  θα μου δικαιολογήσετε πολλά απο τα παραπάνω, προς το παρόν... a rivederci!

Λιώνουμε πλαστικό...

και να τι μπορούμε να φτιάξουμε:
θα σας περνούσε ποτέ απο το μυαλό βλέποντας αυτή την ποδίτσα οτι είναι φτιαγμένη απο σακκούλες Σ/Μ; Ελάάάτε τώρα, μην λέτε ψέμματα, δεν είστε τέτοια κορίτσια εσείς.
Λοιπόν,αυτή την μέθοδο ανακύκλωσης των υπεράριθμων πλαστικών που συσωρεύονται στα σπίτια μας μετά απο κάθε επιδρομή μας στα Σ/Μ και όχι μόνο,την είδα στο http://ftiaxto.gr.
Είναι πολύ εύκολη διαδικασία αρκεί να προσέξετε να την κάνετε σε καλά αεριζόμενο χώρο, για τυχόν αναθυμιάσεις. Εγώ αφού έλιωσα τα 4 φύλλα πλαστικών σακκουλών(τα σιδέρωσα, στην πράξη,ανάμεσα απο 2 κερόχαρτα να μην καταστρέψουμε και το σίδερο),τριών διάφανων και μιας με σχέδια (τη σακκούλα με το σχέδιο επιλογής μας - εδώ τα μαυρόασπρα σπιράλ- το τοποθετούμε στην 2 στρώση απο την πάνω σειρά) δημιουργήθηκαν 2 μεγάλα κομμάτια "υφάσματος". Στη συνέχεια, επειδή απο την αρχή είχα σχεδιάσει οτι προοριζόταν για ποδιά κουζίνας,σιδέρωσα ένα επιπλέον κομμάτι, αποτελούμενο πάλι απο 4 φύλλα, στο οποίο επειδή η μία σακκούλα είχε το περίγραμμα ενός μήλου,για να το τονίσω και να γίνει πιο φυσικό, έκοψα μικρά κομματάκια απο κόκκινη σακκούλα, τα οποία τοποθέτησα κάτω απο την σακκούλα με το μήλο προσέχοντας να μην ξεφύγουν απο το περίγραμμα και κατά το λιώσιμο αλλοιωθεί η φυσική γραμμή του σχεδίου. Κατόπιν,έκοψα το κομμάτι που απετέλεσε το μπούστο της ποδιάς. Το άλλο κομμάτι κόπηκε σε 2 (περίπου)τρίγωνα,που έγιναν τα πλαϊνά κομμάτια της κάτω επιφάνειας και ενσωμάτωσα το κομμάτι του πλαστικού με το μήλο, ράβοντάς τα.
Στην τελική φάση αφού ρελιάστηκε και γαζώθηκε,προστέθηκαν οι κορδέλες για να περνιέται στο λαιμό και να δένει στη μέση.
Απλούστατον! που θα έλεγε και η συχωρεμένη η Αλίκη. Ή μήπως δεν είναι;
Ε, αν υπάρχουν απορίες, αφήστε τις ντροπές και ρωτήστε. Ολες εκτός απο την Κική (ξέέέρει αυτή)!
Α,αν σκεφτείτε κι άλλη χρήση,πείτε μου (έχω έτοιμα κομμάτια,αλλά δεν καπνίζω να φτιάξω καπνοθήκες).

Ε, ρε γλέντια!!!

Και το γλέντι συνεχίζεται αμείωτο στην blogόσφαιρα! Κορίτσια τέλος οι διακοπές, ώρα για δουλειά μην τεμπελιάζουμε άλλο. Το ξέρω λίγο οι γιορτές που πέρασαν και η διάθεση που άφησαν,λίγο ο ήλιος που μας κάνει να βγαίνουμε και να λιαζόμαστε σαν τις σαύρες, λίγο η περιρρρέουσα ατμόσφαιρα της γλυκειάς αποδοχής,μας ξεμυαλίζουν.Αλλά άλλο ένα ποτηράκι γλυκόπιοτου λικέρ (ναι, δεν πίνω κρασί,παιδιόθεν) απο τα χεράκια της Anthivolon δεν ήταν δυνατόν να μην το πάρω (έχετε δεί δημιουργίες της;;; Ε, μα βέβαια δεν περνάει απαρατήρητη! ΥΠΕΡΟΧΕΣ-ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ!).Κι εγω με τη σειρά μου το προτείνω στις ακόλουθες φίλες, που μπορεί ούτε τ΄όνομά τους να μην ξέρω, αλλά αναγνωρίζω τη δουλειά τους, κι αυτό μετράει. Στα καντούνια λοιπόν τση Δημιουργικής μας κοινότητας (κάτι σαν την Πλάκα,να λέμε) συνάντησα τα παρακάτω διαμαντάκια και τα χάζεψα: 1. Kallia's Wonderland 2. Handmadebyvicky 3. creations by Antonia 4. Fantasia 5. Δημιουργία 6. Πανθελξία 7. Χάρτινα Καραβάκια 8. Μορφοκλαστική Απεικόνιση 9. Margo 10. pieces of my soul και επειδή η χαρά οταν μοιράζεται πολλαπλασιάζεται,καλοδεχτείτε τα:

Τί μυρίζετε;

Δεν μοσχοβολάει Ιόνιο, τρυφερότητα και προσφορά; Αναϊς,η παραλαβή του με γέμισε Αναστάσιμους μόσχους! κι απο μένα αφιερωμένο σ αυτές, που δεν φοβούνται ν αγγίζουν τους ανθρώπους, που δεν σταματούν να ονειρεύονται, που ατενίζουν καθάριους ουρανούς και μοιράζουν χαμόγελα ευγνωμοσύνης, που η ψυχή τους έχει χρώματα και βάφει τον κόσμο και η επανάστασή τους γίνεται με τριαντάφυλλα και δημιουργίες και όχι με βία. Σ ΟΛΕΣ ΕΣΑΣ, λοιπόν, εκεί έξω που ταξιδεύουμε στο ίδιο σύννεφο.

Η απάντησή μου στα σχόλιά σας...

"Είπα να μη σου γράψω σήμερα -τι να σου λέω πάλι... Είπα μήπως και γίνεται να στείλω ένα χαμόγελο, πακέτο τυλιγμένο. Κι εκεί που πας στα γρήγορα να δεις τι έχει μέσα, να ξεχυθεί τριγύρω σου, να τα τυλίξει όλα. Τον καναπέ, το πάτωμα, τους τοίχους, τις καρέκλες... Είπα να μη σου γράψω σήμερα. Όχι οτι βαριέμαι, μα να, λέω μήπως και γίνεται να στείλω ένα δέμα. Κι εκεί που πας στα γρήγορα να λύσεις την κορδέλα, να μπερδευτείς και να δεθείς μ΄αυτό που θα ΄χω μέσα... 
Μπα, δεν σου γράφω σήμερα...

Βραβεία; Ε, ναι βραβεία!!!

Γι άλλο μπήκα στα blogς της Χαριάννας & της Marilise κι άλλο βρήκα. Η έκπληξή μου δεν περιγράφεται. Εμένα βραβεία γιατί; Ακόμα δεν ξεκίνησα, τίποτε δεν παρουσίασα, τι είδαν αυτά τα κορίτσια και μου τα αφιέρωσαν;Δεν τα λέω απο σεμνοτυφία, πραγματικά ντρέπομαι. Αλλά ποιανού του χαρίζανε γάιδαρο και τον κοίταζε στα δόντια; Νάναι καλά μου έδωσαν δύναμη να συνεχίσω και νa προσπαθήσω για το καλλίτερο. Αφού λοιπόν με την σειρά μου πρέπει να το αφιερώσω σε 10άλλες φίλες μπαίνω στο χορό και αρχίζω: 1. Στην Χριστιάνα http://xeirotexnima.blogspot.com γιατί αφενός δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτούς που μας ενθάρρυναν στo ξεκίνημα και αφ ετέρου για τη δουλειά της (ή και αντίστροφα) 2. Στην drosostalitsa, kosmimatamexantres.blogspot.com διότι αυτή μ έμπασε στα μυστικά της δημιουργίας του κοσμήματος & στις μέρες μας δύσκολα σου αποκαλύπτουν μυστικά... 3. Στην Νάντια με το "Χειρών έργα" γιατί η δουλειά της είναι εκπληκτική και σικάτη 4. Στην Αγγελική -Aggelikh18.blogspot.com- γιατί η θετική της αύρα φαίνεται σ΄αυτά που φτιάχνει 5. Στην Ασημίνα με το Asiminaart.blogspot.com γιατί όπως και 6. η Ελευθερία eleftheriacreative..blogspot.com με τη δουλειά τους με έκαναν ν αγαπήσω το ντεκουπάζ οπως και 7. η Neli με το nelireko.blogspot.com που με τις αναλυτικές της πληροφορίες με βοήθησε και σ άλλες απορίες & λεπτομέρειες. 8. Στην μικρή Μάγδα απο το Never stop creating και της εύχομαι να μην σταματήσει ποτέ να είναι δημιουργική στη ζωή της & να ονειρεύεται 9. Στην Αναίς (ξεφεύγουμε απο τα δικά μας)με το anemodixtia.blogspot.com γιατί με φρεσκάρει με τον ποιοτικό αέρα της Κέρκυρας και τέλος αλλά όχι τελευταία στην kiki μου απο την Μικρή Κουζίνα & τα Όνειρα με Θέα γιατί ενώ προσπάθησε να με προφυλάξει δεν την άκουσα με την ευχή να μην πάψει να μου χαρίζει την εκτίμησή της. Ολες αξίζουν ένα βραβείο, αλλά νομίζω οτι το εισπράττουν καθημερινά απο την επισκεψιμότητα των blogs τους και τα ωραία σχόλια. Καλή δύναμη & χίλια ευχαριστώ και στις δυό!!

Μην ξεχαστείτε αύριο...θα 'μαστε ΟΛΟΙ εκεί...

Τα τελευταία χρόνια αναβιώνει ένα λαικό πανηγύρι στον αιωνόβιο ελαιώνα του Αγ. Λύπιου, για να γιορτασθεί η μνήμη του.

Η τοποθεσία είναι μαγευτική, με το ιδιόμορφο εκκλησάκι να κρέμεται γατζωμένο στην πλαγιά του λόφου, δεν είναι τυχαίο οτι ο Εθνικός μας ποιητής τοποθέτησε τη δράση τη"Γυναίκας της Ζάκυθος" εδώ. Ο ελαιώνας αυτός, ενα όμορφο κομμάτι απο την παλιά Ζάκυνθο, αντιστέκεται ακόμα σε πείσμα των καιρών,ίσως γιατί δεν ανήκει σε ιδιώτη για να τσιμεντοποιηθεί.

Για πιό ποιητικές αναφορές στοhttp://vertzak.blogspot.com/2010/04/blog-post_08.html 

Φυσικά όπως κάθε χρόνο η αφίσσα της πρόσκλησης είναι του φίλου Ζακυνθινού ζωγράφου-Αγιογράφου Μπάμπη Πυλαρινού http://www.pilarinos.gr/ ( επισκεφθείτε το και δείτε τα έργα του θα εντυπωσιαστείτε απο την πλαστικότητά του χρωστήρα του)

Για ένα ανοιξιάτικο Σ/Κ...???

Επειδή  η ΕΜΥ προβλέπει οτι  ο καιρός το  Σαββατοκύριακο θάναι βροχερός (κάτι που απεύχομαι)

θα σας στείλω για συντροφιά εικόνες ενός ανοιξιάτικου κολιέ απο κουμπιά (ως επι το πλείστον), περασμένα σε κηρόνημα, συνοδεία χαντρών φυσικά.

Εναλλαγή εικόνων!

Σήμερα θ αφήσουμε για λίγο τις πέτρες (λίγη υπομονή,θα επανέλθουμε δριμύτεροι) και θα ξαναγυρίσουμε στις μικρο-δημιουργίες. Δεν τα λέμε  "κοσμήματα" είναι άλλες οι ειδικοί.
Εμείς απλά πειραματιζόμαστε.

Ιδού λοιπόν ένα πείραμα:

Οι χάντρες είναι περασμένες σε εύκαμπτο σύρμα, στη συνέχεια έχει δεθεί η κορδέλα οργάντζας .
Μ αρέσει πολύ η οργάντζα, η διαφάνειά της δίνει αρχοντιά και ένα sic αποτέλεσμα. Μπορεί να μην είναι ευκολοφόρετο (ως προς την καθημερινότητα), αλλά κάνει την διαφορά και στην πιό απλή δημιουργία. Μπορεί να φορεθεί μακρύ, μπορεί όμως και σύριζα στη βάση του λαιμού, αν  παρ ελπίδα έχουμε κάτι να κρύψουμε (καμιά τομούλα θυρεοειδή, λέω εγω τώρα)

Τώρα θα σας δώσω μια πρόγευση απο εφαρμογή άλλης τεχνικής, που λέγεται "μεταφορά εικόνας".

Είναι πολύ απλή διαδικασία. Χρειάζεται μόνο μία κόλλα, που περνιέται πάνω απο την εικόνα που μας αρέσει σε 4 - 5 στρώσεις με διαφορετικη φορά κάθε φορά (κάθετα-οριζόντια) και αφού παραμείνει 24 ώρες μετά το τελευταίο πέρασμα, στη συνέχεια κόβουμε την εικόνα (αφήνοντας ένα μικρό περίγραμμα, όχι σύριζα) και την βουτάμε σε ζεστό νερό να μαλακώσει. Ο χρόνος εξαρτάται απο το πάχος του χαρτιού. Στη συνέχεια τρίβουμε μαλακά την πίσω της πλευρά, για να απομακρύνουμε το χαρτί, μέχρι να εμφανισθεί η εικόνα και να μείνει μόνο το χρώμα. Την αφήνουμε να στεγνώσει και την τοποθετούμε στην επιφάνεια που θέλουμε να διακοσμήσουμε, την οποία έχουμε περάσει προηγουμένως με την κόλλα. Τέλος περνάμε  την ίδια κόλλα και πάνω απο την εικόμα μας για να στεγανοποιηθεί και να γυαλίσει η επιφάνεια, όσες φορές εμείς κρίνουμε σκόπιμο.

Αυτό ήταν όλο!   Δείτε λοιπόν μία τέτοια εφαρμογή σε πέτρα:

Τα χρώματα της πέτρας (ασπρο-κόκκινο-βυσσινί)είναι σε άριστο συνδυασμό με τα χρώματα του Άγγελου, κάτι που δεν αποτυπώνεται στην φωτό. Ξέρω οτι υστερώ σε απεικόνιση και εντός των ημερών θα διορθώσω και αυτό.

Ελπίζω να σας αρέσουν και προπάντων να μην σας κούρασα.

Φιλάκια καληνύχτας. Αύριο νάχετε μια όμορφη μέρα.

Πρώτες προσπάθειες ντεκουπάζ

zoom στην λεπτομέρεια

Σήμερα θα αναρτήσω για τελευταία φορά την πρώτη μου απόπειρα ντεκουπάζ. Απο μια λάθος παραγγελία κόλλας, ξεκίνησε αυτός ο έρωτας που υπήρξε κεραυνοβόλος! Την θεωρώ απόπειρα κι όχι ολοκληρωμένη δουλειά, διότι αν δείτε έργα άλλων φίλων μπλόγκερς (θα τις βρείτε μαζεμένες στα "Ιστολόγια που ...ζηλεύω") ή αν μπείτε στις ιστοσελίδες http://www.decomagia.gr/ & http://www.afroditishobby.gr/ (οποσδήποτε να μπείτε)  θα καταλάβετε τι εννοώ.

Εδώ πλέον μιλάμε για πρωταθλητισμό!

Αλλά επειδή πάντα οταν αγαπήσεις κάτι οφείλεις να το διεκδικήσεις και εσύ να προσπαθείς να γίνεσαι καλλίτερη για νάσαι αντάξιά του,γι αυτό την άλλη εβδομάδα ανεβαίνω Αθήνα (μετά απο πολύύύ καιρό) για να κάνω σεμινάριο στη Μάγια,που μέχρι σήμερα θαυμάζω τη δουλειά της,διαβάζω σε άλλες φίλες τις εμπειρίες τους, ψωνίζω υλικά, αλλά δεν γνωρίζω.

Και είμαι διπλά χαρούμενη, διότι αυτό το ταξίδι θάχει και άλλες ευτυχείς συνέπειες. Θα γνωρίσω φίλες απο την  μπλογκογειτονιά μας, που μας έφερε πιο κοντά. Τόόόσο κοντά, που να νομίζεις οτι τις ήξερες απο πάντα. Μαράκι μου, Χριστιάνα, ανυπομονώ...

Αυτό το ρολόι λοιπόν,για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας,το λάτρεψα, γιατί εκτός του μηχανισμού όλα τα άλλα βρέθηκαν και συνδυάστηκαν απο το πουθενά. Ενας πλαστικός δίσκος εορταστικής συσκευασίας  ποτού, ένα καντράν ασπρόμαυρη εκτύπωση απο το  pc,δοκιμές χρωματικών συνδυασμών και τελικά βγήκε αυτό και μ αρέσει πολύ.Εχω φτιάξει ακόμα δύο κασπώ

και ένα καπέλο αμπαζούρ (μόλις το φωτογραφίσω θα το βάλω). 

Το συγκεκριμένο κασπώ λίγο το έντονο του χρώματος, λίγο η φωτογραφική λήψη, δεν προσφέρεται για να αποκομίσετε άποψη, αλλά απλά σας το δείχνω σαν εφαρμογή.

Επιφυλάσσομαι μετά το σεμινάριο να μεγαλουργήσω!!! Λέμε τώρα και καμία εξυπνάδα να περνάει η ώρα, άσε που είναι και περασμένη και δικαιολογούμαι (χα,χα,χα).

Αυτά προς το παρόν απο το μέτωπο του ντεκουπάζ. Δεν απαιτεί ζωγραφικές ικανότητες, όπως λέει και η διαφήμιση "δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο" και είναι πράγματι εντυπωσιακό το αποτέλεσμα. Τολμήστε το.

απο απόσταση

ανηρτημένο

Κολιέ

Αυτό το κολιέ έχει γίνει απο ξύλινες χάντρες παλιότερου κολιέ που είχαν φθαρεί

και τις έκανα με ντεκουπάζ,επικολλώντας μικρά τριανταφυλλάκια απο χαρτoμάνδηλα

που μου χάρισε με μια παραγγελία (lucas.com.gr) η Χριστιάνα (είδες κράτησα το λόγο μου οτι θα πιάσουν τόπο), το λουλούδι έγινε απο οργάντζα με τον τρόπο μου έδειξε το ftiaxto.gr

Καρφίτσες

Αυτή είναι η πρώτη καρφίτσα που έφτιαξα, γι αυτό και κάνει "ποδαρικό" στο σπίτι μου που σας ανοίγω σήμερα.

Φέρνει στα σπίτια σας ανοιξιάτικη πνοή και την διαβεβαίωση οτι η πόρτα του σπιτιού και της καρδιάς μου είναι ανοικτά για όλους σας.

ΣΑΣ ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΩ, λοιπόν με μια Αναστάσιμη αγκαλιά

 

        * μια καρφιτσούλα σε σωμόν συμφωνία

          αφιερωμένη  στη drosostalitsa  που μας

          μαθαίνει τέχνη βήμα-βήμα.

                                          

 

 

 

 

 

 

    * ακόμα μία,που τη χάρισα ήδη σε μια φίλη

       που διατηρεί κατάστημα με είδη ραπτικής

   

Αντί συστάσεων...

Ξέρω ότι δεν είμαι αυτό που με αγωνία περιμένατε να έλθει στην καθημερινότητά σας. Δεν είμαι κάτι εξαιρετικό, ούτε μοναδικό.

Είμαι όμως ένας άνθρωπος κοινωνικός, που μ αρέσει η κοινωνική συναναστροφή σε κάθε της μορφή,ένας άνθρωπος, θεωρώ, δημιουργικός,ευαίσθητος, ονειροπόλος και ιδιαίτερα δοτικός.

 Ίσως γιατί έζησα μιαν άλλη εποχή, που όλα ήταν αγνότερα και αθωώτερα και οι διαπροσωπικές σχέσεις σε πρώτο πρόσωπο.

Αφού λοιπόν πέρασα πολύ χρόνο περιηγούμενη τις δικές σας ιστοσελίδες και ζηλεύοντας (με την καλή πάντα έννοια) τις δικές σας δημιουργίες, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ενταχθώ στην κοινότητα, που τόσο καιρό επισκεπτόμουν ανελλιπώς και άφηνα τα σχόλια μου.

Δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας, με την έννοια του πρωτοποριακού, φέρνω όμως την καλή μου διάθεση,τη διάθεση για ζωή και δημιουργία, γι αυτό και το πολύ ροζ (ροζ, χωρίς ηλικία!) στο blog μου, μεταφέρω την αισιόδοξη και καλοπροαίρετη πλευρά του χαρακτήρα μου. 

Τίποτε δεν είναι «κίτρινο» (κουτσομπολίστικο), ούτε όμως και «γκρίζο» (πεσιμιστικό) και πάνω απ όλα ό.τι κι αν κάνω το κάνω μ’ αγάπη, εξ ου και ο τίτλος, χωρίς να περιμένω ανταπόδοση & χωρίς όρια.

Η ζωή είναι μια ηδονική περιπέτεια, με τα σκαμπανεβάσματά της, που αξίζει να την πιούμε μέχρι τελευταία σταγόνα (ακούστε κάτι ξέρω παραπάνω…), μοιραζόμενοι με τους άλλους μόνο όμορφα συναισθήματα και γλυκές στιγμές. 

Αυτά λοιπόν αποφάσισα να μοιρασθώ μαζί σας, αν έχετε υπομονή μαζί μου.

Κρίνατέ με με επιείκεια, διότι σ’ όλα κάνω τα πρώτα μου βήματα, από την τεχνολογία, μέχρι την δημιουργία.

Θα ‘θελα τέλος να ευχαριστήσω όλες τι δημιουργούς που αναφέρω παρακάτω κι όχι μόνο (πολλά blogs έχω επισκεφθεί κατά καιρούς και μου έχουν δώσει έμπνευση, χωρίς να είναι δυνατόν να τα αναφέρω όλα, στα παρακάτω όμως παραμένω ιδιαίτερα πιστή) για τα ταξίδια του μυαλού που μου προσφέρατε, ιδιαίτερα όμως θα ‘θελα κι από εδώ να ευχαριστήσω τη Χριστιάνα από το http://xeirotexnima.blogspot.com που ήταν η πρώτη, που όχι μόνο εξέφρασε την θετική της άποψη για τις δημιουργίες μου, αλλά τις δημοσίευσε & στο blog της, όπως επίσης όσες έγραψαν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά σχόλια στην συγκεκριμένη ανάρτηση (Dana,Kiki μ’ ακούτε;) 

και τέλος τον φίλο Μπάμπη Πυλαρινό (www.pilarinos.gr & http://pilarinos.blogspot.com), που μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω το ζωγραφικό του έργο με θέμα τον Αγ.Λύπιο (ένα υπαρκτό γραφικό εκκλησάκι στη θέση Καλλιτέρο στη Ζάκυνθο) που για μένα είναι ορόσημο ζωής αξεπέραστο.

Καλή μας παρέα, λοιπόν.