Γυαλίζει το μάτι μου;

Ο Αύγουστος εκπνέει οσονούπω, αλλά η ζέστη καλά κρατεί κι όσο κρατεί οι παραλίες θα μας περιμένουν,τώρα δε που λιγόστεψε ο κόσμος είναι πιο θελκτικές κι ακαταμάχητες!

Θάλασσα! πηγή ζωής κι έμπνευσης
Πόσους και πόσους  δεν έχει εμπνεύσει; Πόσα όμορφα έργα δεν έχουμε δει, γεννήματα φαντασίας ανθρώπων που την αγάπησαν, την έζησαν,την πόθησαν!
Πόσες Δημιουργίες  φτιαγμένες  από τα "φρούτα" της!
Κάθε που περπατάω κατά μήκος της  και τα γυμνά πόδια βυθίζονται στην άμμο, με την επαφή και την όραση προσπαθώ να ανακαλύψω μικρούς θησαυρούς που θα μου χαρίσουν στιγμές χαλάρωσης, απόλαυσης και δημιουργικής απασχόλησης.

Εν μέσω καύσωνα λοιπόν (οι ιδέες ή καίγονται ή πετυχαίνουν), είπα να ολοκληρώσω τις καλοκαιρινές προτάσεις με κάτι άκρως θαλασσινό και ΠΑΛΙ, ανέξοδο.
Τι άλλο, από κοχύλια!

 Όμορφα, καλοσχηματισμένα θαύματα της φύσης και της θάλασσας, που κάποτε ήταν ζωντανοί οργανισμοί κι έφτασαν σ εμάς, είτε σ ένα περίπατο στην ακρογιαλιά σκέτα κελύφη, ή στο πιάτο μας σαν εξαιρετικός μεζές!

Την επόμενη λοιπόν φορά που θα πάτε για ουζοποσία,θα με θυμηθείτε...
Με το ούζο πάνε ιδανικά τα θαλασσινά.
Μη μου πείτε οτι έχετε καταργήσει τα θαλασσινά λόγω κρίσης... Ε, δώστε τόπο στην οργή, για μια φορά ξωκείλετε κι εσείς, το απαιτεί και το Καλοκαιράκι που αργοσβήνει!
Παραγγείλετε οπωσδήποτε γυαλιστερές, ξέρετε, αυτά με τα ζωντανά μαλάκια στο εσωτερικό...
Κι εγώ μη νομίζετε οτι τα ήξερα ή τα έτρωγα, παρότι νησί τέτοια δε παράγουμε , έτσι τα έμαθα στην Εύβοια και τ αγάπησα...λόγω χρώματος, πρωτίστως!χαχαχχα
Όταν έρθουν λοιπόν με την παραγγελία σας,  κι εσείς  θα τ' αγαπήσετε.
Το σωμόν χρώμα του κέλυφους, δε θα σας αφήσει ασυγκίνητους και θα ενεργοποιήσει τη φαντασία σας για κατασκευές

"Eϊ ψιτ δεσποινίς!"
Decoupage σε όστρακα με ριζόχαρτο, κρεμαστό για το λαιμό, με σκοινάκια

Εγώ φυσικά,τα σκέφτηκα decoupaρισμένα και  στολίδι του λαιμού σε ηλιοκαμένα ντεκολτέ.

Decoupage σε κοχύλια (γυαλιστερές) με ριζόχαρτα -παιδικές παραστάσεις-

Αν πάλι τα θέματα και τα μεγέθη, σας οδηγήσουν σ άλλες επιλογές, κάθε εκδοχή ενδιαφέρουσα.

Decoupage με λουλουδάτα ριζόχαρτα και δεσιμο με κορδέλες

Η δημιουργία και η φαντασία δεν σταματάει ποτέ και δεν έχει πρότυπα και στερεότυπα.
Έτσι λοιπόν την επόμενη φορά  μην  αφήσετε τ' αποφάγια για τα σκουπίδια, ή αν τέλος πάντων για κάποιο λόγο αντιστέκεστε,  ζητείστε τα από κάποιο  ουζερί να σας τα φυλάξει. Εγω τα έβρασα,  για καθάρισμα και απολύμανση, προσθέτοντας λίγη χλωρίνη στο νερό  και μετά  ήταν έτοιμα  για χρήση (περιμένουν πολλάάά ακόμα)

Πανοραμική εικόνα

Κι άλλες οστρακοπροτάσεις εδώ!!! 
Καλή διασκέδαση με τα λάφυρα που είμαι σίγουρη οτι μαζέψατε στις παραλίες των διακοπών σας!

Ερως, θέρος, (πετρο)πόλεμος

Τώρα πως ένα όμορφο βιβλίο παραφράζεται έτσι αναίσχυντα, μόνο εγω θα μπορούσα να το κάνω! Αλλά όχι από ασέβεια,το ακριβώς αντίθετο. 
Γιατί και το βιβλίο αγαπώ και τον έρωτα με τη μορφή της Αυγουστιάτικης Πανσελήνου,που μεσουρανεί ολοένα στον ουρανό μας, και το θέρος,αλλά ακόμα περισσότερο τις πέτρες, αντί του πολέμου.

"Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο - Έρωτας"
λέει ο ποιητής κι εγω αντί για φλοισβοφιλιά,ανακατεύω την άμμο και ψάχνω πέτρες!
Πλούσιο υλικό σε ποσότητα και  ανέξοδο.

Παρότι αυτές τις ημέρες η γειτονιά μας βρίθει πετρών και ωραίων δημιουργιών, επειδή είχα έτοιμη ήδη την ανάρτηση και προγραμματισμένη ν ανέβει, είπα να μην κομπλάρω και την αναστείλω. Αλλωστε δεν κάνουμε κανενός είδους διαγωνισμό, για να φοβόμαστε την σύγκριση, κι επειδή ο πλουραλισμός ποτέ δεν έβλαψε την έμπνευση, συνεχίζω ακάθεκτη.

Οι μέρες που βιώνουμε είναι καυτές και πτωχές συγχρόνως (ο συνδυασμός που, πιο πολύ πεθαίνεις), οι προτάσεις μου, που βασίζονται στις δημιουργικές μου ανησυχίες είναι εξίσου low budget. 
Εξάλλου ποιός είπε οτι για να ικανοποιείς το αίσθημα δημιουργίας και την απολαυστική χαλάρωση που σου προσφέρει, πρέπει να ξοδεύεις τα μαλλιά της κεφαλής σου; 
Ένας λόγος παραπάνω,οτι εμείς είμαστε αιρετικές του δόγματος της δημιουργικής ανακύκλωσης "Δεν πετάμε τίποτα" και ακόμα περισσότερο,δεν σνομπάρουμε τίποτα!
Οι πέτρες λοιπόν, ένα ακόμα αγαπημένο υλικό, που σου προσφέρει πολλές δυνατότητες έκφρασης. Μ' αρέσουν δε, όταν δεν είναι απόλυτα λείες.
Οι καμπύλες τους, τα κοψίματά τους, οι τυχόν τρύπες τους, σου δίνουν ευκαιρίες αξιοποίησης  και σου προσφέρουν την ευχαρίστηση της επιτυχίας, όταν το αποτέλεσμα ήταν αυτό που είχες φαντασθεί.
Μόνες τους σ οδηγούν, στο πως θα θελαν να καταλήξουν.
Θαρρείς σου μιλάνε, κι εσύ τις ακούς.
Κάπως έτσι έγινε και με αυτές που θα δείτε παρακάτω
Στην πρώτη, η τρύπα στο κέντρο προϋπήρχε, έτσι καλοσχηματισμένη και ευρύχωρη.
Έπρεπε λοιπόν να γίνει κεντρικό σημείο της δημιουργίας.

...Και γύρω-γύρω-γύρω όλοι κι  όποιος αντέξει ως το πρωί!!!  (άσμα επικόν)
Απλοϊκό μεν το σχέδιο,αλλά τόσο χαρούμενο

Κι έτσι περιτοιχίστηκε απο μια χαρούμενη γειτονιά και στην καρδιά της μπήχτηκαν δυο μπαλόνια απο σύρμα.

Εν  πλήρη εξαρτήσει. Οι μαγικοί στίχοι εδώ!

  Ένα μήνυμα χαράς κι αισιοδοξίας υπερίπταται τώρα πάνω απο την πόλη. Κάτι σαν τη δική μας γειτονιά ένα πράμα!

Αγγίξτε άφοβα...
πέτρες ζωγραφισμένες σε κάκτους

Η αγάπη μου για τα λουλούδια είναι πασιφανής, δε νομίζω οτι αμφιβάλλατε.
Δυστυχώς όμως τα φυσικά δεν ευδοκιμούν λόγω ακαταλληλότητας του νερού.
Όμως εγω στο εργαστήρι θέλω πράσινο και να θέλει και λίγη φροντίδα, μια που το παράθυρο δεν μπορεί ν ανοιγοκλείνει (δηλ το παράθυρο μπορεί, εγω...ξεχνιέμαι,και χωρίς Αρλεκιν).

και τα 4 είναι υπέροχα, το λέω εγω που τα έχω εκ του σύνεγγυς,μη σας βάζω σε διλήμματα

 Αυτή δεν την βρίσκετε καλή ιδέα;; Και πράσινη ανάπτυξη και άνευ κόπου και φροντίδας!

πλάγιες όψεις-"διερευνητικές πτήσεις" των κάτωθι πετρών

Και μια που πήγαμε  στην χλωρίδα ας πάμε και στην πανίδα!
Οι πέτρες που έχουν ανώμαλη επιφάνεια,είναι ιδανικές  για οτιδήποτε θες να του δώσεις κίνηση,ζωή.  Όταν τα μοτίβα εφαρμόσουν στις αντίστοιχες καμπύλες δεν χρειάζεσαι κανένα τεχνικό εφέ,π.χ. 3D.
Δείτε εδώ αυτές που ακολουθούν και θα καταλάβετε

το ένα ταίρι
decoupage χαρτοπετσέτας σε πέτρα θαλάσσης

Στη μια ο σκίουρος και ο σκαντζόχοιρος,ξεχωρίζουν από τη συνολική εικόνα

ταίρι Βου!

Σ αυτήν οι πάπιες, τονισμένες απλά μ ένα βερνίκι νυχιών (είπαμε ...οικονομία), δείχνουν να περπατούν καμαρωτές η μία πίσω από την άλλη ξεπροβάλοντας από την άκρη του κτήματος

Ολα τα πουλάκια ζυγά-ζυγά (Καλαματιανό Πελοποννήσου, όχι παίζουμε!)
Πέτρες θαλάσσης επι ξύλου θαλάσσης, μόνο ο Γιώργος θαλάσσης απουσιάζει...

Οι μικρές, έγιναν πουλάκια,σε αντιγραφή του αγαπημένου blog artdrops, πλούσιο σε ιδέες με φυσικά υλικά

...κι αφού μπερδεύτηκα και σ’ ερωτεύτηκα
πάμε ξανά για τ’ ανεμοδαρμένα ύψη. ((εξ άλλου επικού άσματος)
Decoupage σε καμβαδάκι,με sospeso και πετρούλες εν έιδη πτηνών

Δύο εκδοχές του ίδιου θέματος

Και για το τέλος,τι άλλο; Καρδιόσχημες πέτρες!
Και μια ρομαντική καρδιά, με τι θα μπορούσε να ντύσει μια πέτρα αναλόγου ύφους;
Φυσικά με αγγελάκια.

μια καρδιά στον άνεμο είμαι και ψάχνω θεό
σε χρειάζομαι (πολύ λαϊκό για να βάλω λινκ! βρείτε το μονοι σας)

Αυτή είναι λοιπόν η πέτρα που κλείνει την σημερινή πετροανάρτηση.
Μη μου πείτε οτι βαρεθήκατε;
Εγώ απόλαυσα, ειλικρινά, όλη την διαδικασία κατασκευής τους, χωρίς ιδιαίτερο κόπο κι έξοδα, εν ώρα καλοκαιρινής ραστώνης...

Στην ακροθαλασσιά (άγνωστο ομολογώ,αλλά γιατί να μην το ακούσουμε;)
decoupage χαρτοπετσέτας σε αμμόπετρα

Και τώρα Απολαύστε την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο, με μουσική ή με τον παφλασμό των κυμάτων, μόνη ή με παρέα (και μόνη μπορεί νάχεις παρέα...) ρουφήξτε την απολαυστικά, σαν μια τζούρα ακόμα καλοκαιρινής ζωντάνιας κι ατέλειωτων διαδρομών μυαλού και αισθήσεων.
Ζήστε την λοιπόν, όπως της αξίζει!

Θαλασσοδαρμένο με νέα τεχνική

Για τη μέρα που ξημερώνει αξίζει μία χαρούμενη ανάρτηση κι όχι να συνεχίσει να καταθλίβει, άλλωστε κι εγω το χρειάζομαι εξ ίσου...
Αφού λοιπόν ευχηθώ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, σ' όλες (-ους)  τις (τους)  εορτάζουσες (-οντες) πάμε θάλασσα!
Το πόσο λατρεύω τους θησαυρούς της  είναι πανκοίνως γνωστόν!
Ακόμα κι αν δεν τους γεννά η θάλασσα, απλά τους διαπλάθει στη τρυφερή και πολλές φορές συντριπτική αγκαλιά της.
Ο,τι ζηλεύει το τραβά κοντά της, είτε εκουσίως του είτε ακουσίως, κι άλλες φορές το λαξεύει τρυφερά  κι άλλες φορές το συντρίβει με μανία.
Έτσι λοιπόν εκτός από κοχύλια, βότσαλα διαφόρων μεγεθών, "ματάκια"  (δυσεύρετα,αλλά...) ακόμα κι άμμο μαζεύω, δεν αφήνω  παραπονεμένα ούτε τα κομμάτια ξύλων, που τυχόν βρίσκω στις παραλίες.
Έτσι και χθες σ'  ένα μπάνιο μακράς διαρκείας, απ αυτά που απολαμβάνω με ιατρική εντολή (όχι καλέ ιαματικά) τον τελευταίο καιρό, βρήκα ένα κομμάτι λείου ξύλου.
Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, απλό -καθημερινό, που λέει κι η Μαρινέλα γι άλλο λόγο, μα  τα μάτια μου το στόχευσαν, τα χέρια μου το σήκωσαν και ο νους μου το φαντάστηκε!

Τα  μικρά κάνουν τη διαφορά!

Και μια που γύρισα αργά  και μια που είχα  ψηθεί (σαν καπνισμένο τσουκάλι έχω γίνει. Η βιταμίνη όμως αντιστέκεται σθεναρά...) και είχα γίνει ζωντανή διαφήμιση της αλόης σε πασάλειμμα, είπα να μην τ' αφήσω να περιμένει.
Και για μία από τις ελαχιστότατες φορές, κάθισα κι είδα βιντεάκια στο You tube με τεχνικές μεταφοράς εικόνας.
Kαι κάποιο μου έκανε το κλικ, γιατί το θεώρησα πολύ εύκολο. Σιγά μην ασχολιόμουν με τα δύσκολα ηλιοκαμένη γυναίκα!
Βέβαια άλλα έδειχνε το βίντεο,άλλα σκέφτηκα εγώ να κάνω πράξη, αλλά σάμπως είναι η πρώτη φορά; Ο,τι του φανεί του Λωλοστεφανή!
Έτσι λοιπόν αντί να κάνω τη γνωστή διαδικασία που απαιτεί η decoupage (αστάρι-ακρυλικό-κόλλα) έβαλα πάνω στο ξύλο ένα φύλλο σελοφάν, απ αυτό που βάζουμε στα φαγητά πριν τα βάλουμε στο ψυγείο (για σας τις καλονοικοκυρές το λέω, γιατί εγώ σπανίως το εφαρμόζω), έκοψα την χαρτοπετσέτα που ήθελα να επικολληθεί στο ξύλο, έβαλα από πάνω της καλού -κακού ένα κερόχαρτο (να μην κολλήσει το σελοφάν στο σίδερο και φλομώσουμε και στην μοσχοβολιά) κι άρχισα να περνάω από πάνω τους το σίδερο (το ηλεκτρικό,εννοείται), μέχρι νάρθουν να καούν και να κορώσουν και να γίνουν ένα!

Ιδού το καμένο και κορωμένο αποτέλεσμα !

Έτσι ενσωματώθηκε πλήρως η χαρτοπετσέτα στο ξύλο και ευελπιστώ, οτι δε θα επιτρέψει να αναβλύσει εκ των έσω το τυχόν άλας, που έχει χωνέψει από τη θάλασσα!
Το ελπίζω, διότι δεν ξέρω πως θα συμπεριφερθεί μελλοντικά, μια που την τεχνική αυτή, την είδα να εφαρμόζεται σε χαρτόνι, για δημιουργία ευχετήριας κάρτας ή για δημιουργία scrapbooking.
Στην συνέχεια, άγνωστο γιατί (αλλά άγνωσται και αι εσωτερικαί μου βουλαί) το πέρασα και μία στρώση κόλλα (πού να κολλήσει το κολλημένο...;) και στο τέλος βερνίκι ,ως είθισται για την τελική προστασία του αποτελέσματος.

Θαλασσόξυλο (Driftwood) με "εφαρμογή  decoupage" και λεπτομέρειες κουζίνας

Έγινε λοιπόν μια χαριτωμένη πινακιδούλα για κουζίνα, λόγω θέματος, κι εγώ ικανοποιήθηκα με το αποτέλεσμα, ενώ  πέρασα ένα δημιουργικό απόγευμα, εν μέσω καύσωνα και μοναξιάς (δυστυχώς δεν είμαι ο Μαρκές, ούτε μου κληρονόμησε το ταλέντο του, να γράψω ένα νέο συγγραφικό πόνημα επ αυτής).

Ελπίζω κι εσάς να σας αρέσει το ίδιο, με τα αξεσουάρ της και τα κορδελάκια  της και να εφαρμόσετε την τεχνική που σας εξέθεσα, όπου νομίζετε, ακόμα και οι μη εντρυφήσασες στην decoupage, επειδή δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από υλικά,εκτός απο χαρτοπετσέτα. Εεεε,τι στο καλό, όλο και κάποια θα σας βρίσκεται για δοκιμή! Ακόμα και τα βερνίκια μπορείτε να τα παραλείψετε γι αρχή.
Καλές δημιουργίες για δροσερές κι απολαυστικές ώρες σας εύχομαι ΚΑΙ αύριο με καλό!!!

Στη νεράιδα που κοιμήθηκε (Η Χιροσίμα του Ιονίου, ένα Βιβλίο και μία μαρτυρία)

"Η νύχτα φεύγει ολόχαρη

Νεράϊδά μου κοιμάσαι;

ή βλέπεις τ΄αστρα τ΄ουρανού

κι εμένανε θυμάσαι;

Ξύπνα και κοίτα τ ουρανού

τ αστέρια χαμηλώσαν,

κι απο διαμάντια στέφανο

επάνω σου απλώσαν..."

                                                                                                         Ιωαν. Τσιλιμίγκρα

Ξημερώνει 12η Αυγούστου 2013.
Όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, η Ζάκυνθος θυμάται την μεγάλη της καταστροφή.
Αυτή, που χαρακτηρίστηκε σαν "Η Χιροσίμα του Ιονίου" (διαβάστε ΕΔΩ τις δραματικές καταγραφές του Τύπου της εποχής)
60 χρόνια μετά μιας αλησμόνητης μέρας γι αυτούς που την έζησαν, μια "επέτειος" που δεν επιτρέπει στους νεώτερους να μην τη θυμούνται (ΑΥΤΉ Η ΑΝΆΡΤΗΣΗ ΕΧΕΙ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, επειδή όπου υπάρχει μνήμη υπάρχει και ζωή!). .
Στα ερείπια θάφτηκε για πάντα ένας Πολιτισμός  αιώνων και άλλαξε δραματικά και δια παντός το πρόσωπο της νέας Πόλης .

 Όλα τα ευρήματα της ρημαγμένης Νεράιδας της Ανατολής, ο,τι σώθηκε από την κοσμοχαλασιά της σεισμοπυρκαγιάς, συγκεντρώθηκαν ευλαβικά από τον "ονειροπαρμένο Ιππότη" ή τον "Ιππότη των ερειπίων" (οπως αποκαλείται παρακάτω) και τον Έφορο Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Μ.Χατζηδάκη και εκτίθενται στο Μεταβυζαντινό Μουσείο Ζακύνθου.

Στη φωτεινή περίοδο της Διευθύντριάς του Ζωής Μυλωνά, εκδόθηκε υπο την αιγίδα του ΥΠΠΟ το Λεύκωμα "ΜΟΥΣΕΙΟ ΖΑΚΥΝΘΟΥ",

                 

       πλούσιο σε ιστορικό υλικό, μ όλα τα εκθέματα ανά αίθουσα και πλήρη επεξήγηση του καθενός.

Ένα ακριβό απόκτημα, για μας που αγαπάμε τη Ζάκυνθο που δε γνωρίσαμε.

* μια μαρτυρία, ακόμα...
 Από τότε μέχρι σήμερα γράφτηκαν πολλά.
Περιγραφές ασύλληπτες, τραγικές μαρτυρίες, κείμενα από λογοτέχνες και πολιτικά πρόσωπα.
Εδώ, προτίμησα να καταχωρηθεί μια λιγότερο γνωστή μαρτυρία,ενός ξένου,που επισκέφθηκε τη Ζάκυνθο για να προσφέρει άλλου είδους βοήθεια, του Ιταλού:  Φιλίππο Μαρία Ποντάνι (Filippo Maria Pontani (1913-1983) Πηγή "αλίευσης" της μαρτυρίας Εδώ, το Βιογραφικό του ίδιου ΕΔΩ & Εδώ.)

Ο Φιλίππο Μαρία Ποντάνι έρχεται στην Ζάκυνθο τον Αύγουστο του 1954, μετά από πρόσκληση του Λίνου Πολίτη, για να τον βοηθήσει στην αντιγραφή των ιταλικών χειρογράφων που προορίζονταν για την έκδοση όλων των χειρογράφων του Σολωμού, μια προσπάθεια που είχε ξεκινήσει μετά από πρόταση του Λίνου Πολίτη, και στην οποία συνέδραμαν το Υπουργείο Παιδείας και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Στο νησί τους υποδέχεται ο "πολυσέβαστος λάτρης της Ζακύνθου", "ο απόστολος της Ζακυνθινής ιδέας", ιστοριοδίφης Νικόλαος Βαρβιάνης, φαρμακοποιός στο επάγγελμα, ο άνθρωπος που έσωσε δύο φορές τα χειρόγραφα: μία όταν τα διαφύλαξε κατά τη διάρκεια της Κατοχής, και άλλη μία όταν τα διέσωσε από την καταστροφή της Ζακύνθου κατά τους  σεισμούς που έπληξαν τα Ιόνια Νησιά,
το καλοκαίρι του 1953.

Αυτός είναι ο "ονειροπαρμένος ιππότης", ο "ιππότης των ερειπίων" που αναφέρει στο κείμενό του ο Φιλίππο Μαρία Ποντάνι.
και γράφει: "Στην Ζάκυνθο του 1954"

"μέσα σ' ένα μαγικό όνειρο η Ζάκυνθος απλώνεται ξανά  
στη λάμψη της αρχοντιάς της, στη μαγεία
της μουσικής της λαμπρότητας, ζωντανή ακόμα,
όπως τον καιρό του Ούγου και του Σολωμού"

«Ένας ονειροπαρμένος ιππότης τριγυρίζει ανάμεσα στα χαλάσματα, ζαρώνει μες στον ήλιο, κι' όταν το αυγουστιάτικο φεγγάρι δημιουργεί απατηλές σκιές στα σύννεφα τη σκόνη, χώνεται μέσα στους ετοιμόρροπους τοίχους, ανάμεσα στα στραβωμένα δεντράκια και κλαίει.

 Η Ζάκυνθο δεν είναι πια τίποτ' άλλο από μια μεγάλη πλατεία με σωριασμένα ερείπια' σιγά - σιγά οι μηχανές αδράχνουν και σαρώνουν τα τελευταία λείψανα μιας παλαιϊκής αρχοντιάς, ό,τι μόλις θυμίζει εκκλησιές, δρόμους, αρχοντικά, που τα 'ριξε κάτω ο σεισμός και η φωτιά.

Ακόμα και στις πράσινες ράχες των λόφων, από το ακρωτήρι του Σκοπού ως τον Κόκκινο Βράχο, φαίνονται λουρίδες λουρίδες οι λαβωματιές, όσο κι' αν οι πανηγυριώτικες σημαιούλες στολίζουν το καμπαναριό της Πικριδιώτισσας στη μέση της πλαγιάς.

Μόνο η θάλασσα, που μέσα από τον διάφανο κόρφο της γεννήθηκε η θεά, ησυχάζει εκεί όπου είδαν το φως οι τρεις εμπευσμένοι ποιητές(* Ανδρέας Κάλβος, Ούγκο Φόσκολο και Διονύσιος Σολωμός.) που τόσο πολύ αγάπησαν τη μικρή τους πατρίδα.» - F.M.P 

«Το άσπρο του άγαλμα», συνεχίζει περιγράφοντας τις εντυπώσεις του «έχει πέσει από το βάθρο του και το πρόσωπο έχει γίνει κομμάτια.

Μια στήλη όμως μιλά ακόμα γι' αυτόν, κι' ενώ στην περιοχή του Νταβία ξαναγυρίζει στη μνήμη η γάργαρη βρύση που την τραγούδησε εκείνος στα ιταλικά του σονέττα, εκεί απάνω, στο λόφο του Στράνη, στέκει όρθια η μορφή της Ελευθερίας, στο μέρος όπου την χαιρέτησε εκείνος βγαλμένη από τα κόκαλα των πατέρων με τα λόγια του ύμνου του μελοποιημένου από τον Μάντζαρο, που, με την ανατολή και τη δύση του ήλιου, αντηχεί ακόμα, δίπλα στην θάλασσα για να χαιρετήσει τη σημαία : "Xαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά".
Πολλά μάς δείχνει και περισσότερα ξαναβλέπει, με τα μάτια συλλογισμένα, ο ιππότης της χαλασμένης πολιτείας.
Εκεί ήταν το σπίτι του Ρώμα, εκεί τα βόλτα, τ' αρχοντικά, τα οικόσημα, ο τάφος του Ρεμοντίνι' ανάμεσα στα χορτάρια διαβάζουμε πάνω σε μιαν άρμα ένα ρητό που μοιάζει με ειρωνεία: Auspicium melioris aevi.
Στη μαγευτική παραλία του Λαγανά, όπου το βράδυ ο κόσμος τρώει και χορεύει σε ξύλινες εξέδρες πάνω από τη θάλασσα, έστησε μια αναμνηστική στήλη για τον Ανδρέα Vesal, που τον βρήκε ο θάνατος σε τούτο τ' ακρογιάλι' έχει ακόμα εκδώσει ανέκδοτα του μουσουργού Καρρέρ κι' έγραψε τη βιογραφία του.

Και τώρα, μετά τη θεομηνία, δημιούργησε ένα ιδιόρρυθμο μουσείο από ό,τι σώθηκε, στο εξοχικό του σπίτι που έχει τ' όνομα Hermitage.

Mέσα στη σκηνή όπου κατοικεί έχει μαζί του κανένα κομματάκι από μάρμαρο ή από καθρέφτη, από τους μεγάλους βενετσιάνικους καθρέφτες που στόλιζαν τούτα τ' αρχοντικά, στο εξοχικό του έχει μια συλλογή από παράξενα πακετάκια, σε σωρούς ατακτοποίητους ακόμα - κι' αυτό τον κάνει να ντρέπεται και να στενοχωριέται, πάνω στο καθένα έχει γράψει και κάτι: "βιβλίο που βρέθηκε κοντά στο μέρος της αγίας τραπέζης στη λατινική εκκλησία"' ανοίγει το πακέτο και πιάνει ένα χοντρό μαύρο βιβλίο, ένα μάτσο καρβουνιασμένα φύλλα' "ξύλινη σκίζα από το όργανο της Φανερωμένης", "κομμάτι εικόνας από την εκκλησία των Αγίων Πάντων".

Αυτός που παρακολούθησε και βοήθησε τον έφορο αρχαιοτήτων Χατζηδάκη για την περισυλλογή των καλλιτεχνικών κειμηλίων, συγκεντρωμένων σήμερα σ' ένα σχολείο που έμεινε όρθιο, είναι προσκολλημένος στ' ασήμαντα τούτα λείψανα όπου συνοψίζεται η ιστορία μιας πολιτείας που σαρώθηκε μέσα σε μια στιγμή από μια χαωτική μανία, και μπρος στα κλεισμένα μάτια φαίνεται πως τα ξεφτίδια αυτά κάνουν και πάλι ένα σύνολο, και μέσα σ' ένα μαγικό όνειρο η Ζάκυνθο απλώνεται ξανά στη λάμψη της αρχοντιάς της, στη μαγεία της μουσικής της λαμπρότητας, ζωντανή ακόμα όπως τον καιρό του Ούγου και του Σολωμού.» F.M.P μετάφραση: Λίνος Πολίτης από την Νέα Εστία, τχ. 680 1η Νοεμβρίου 1955

Η ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΡΕΙΠΙΩΝ

Τραγικός απολογισμός: 82 νεκροί
108 τραυματίες
3.000 σπίτια και εκκλησίες στην Πόλη της Ζακύνθου ολοσχερώς κατεστραμμένα
11.688 στα χωριά της και κατερειπώθηκαν όλες οι εκκλησίες
1.157 υπέστησαν σοβαρές ζημιές 
38.440 άστεγοι
Κι αυτά ΜΟΝΟ στη Ζάκυνθο (εκτός δηλ. Κεφαλλονιάς, που επλήγη ανάλογα και Ιθάκης)
                              **************************************************

                        
"... Κάποτε θα ηρεμήσουμε πάλι. Θα ηρεμήσουμε και μεις και η τρελλή Μοίρα που κυνηγάει την Εμορφιά. Η κουρασμένη γη θα ξαναμείνει ακίνητη για κάμποσες δεκαετίες. Τότε μονάχα θα καταλάβουμε στ' αλήθεια τι χάσαμε! Στα νοτισμένα μνήματα θα 'χει ανθίσει μολοχάνθη και τις πληγές της γης και των ανθρώπων θα καλύψουνε ουλές...
Όλα θα ξεχασθούνε: και το πένθος και ο τρόμος και η αγωνία και ο σπαραγμός.
Από την προχθεσινή ημέρα δε θα περισσέψει παρά μια σκληρή κι απλή διαπίστωση:  Η Φλωρεντία της Ελλάδος δεν υπάρχει πια!
Το χάσμα π' άνοιξε ο σεισμός κι ευθύς εγιόμ' άνθη, ξανάκλεισε συνεπαίρνοντας στα σκοτάδια της λησμοσύνης πέντε ολόκληρους αιώνες ζωής, μεστής απο πολιτισμό..."
(δια στόματος του συγγραφέα Διονύση Ρώμα)



Αυτά με την ευχή: ΠΟΤΕ ΠΙΑ!(ισχύει για όλον τον Κόσμο αυτή η ευχή) 

Δυό πόρτες

Η πρώτη υπογραφή μπήκε.

Το διαζύγιο είναι γεγονός μη αναστρέψιμο.

Τώρα αν θάναι και συναινετικό, ο χρόνος θα δείξει, απλά δε πήγαινε άλλο...
Όταν μια σχέση αρχίζει να σε καταπιέζει και σου δημιουργεί προβλήματα  σ΄άλλους τομείς, πρέπει να δίνονται λύσεις Μεγ.Αλεξάνδρου...μαχαίρι!

Τώρα μένει η τελική υπογραφή που κι ο άλλος "διάδικος" θ αποδεχθεί την πρόθεσή σου για λύση της συμβίωσης.

Μία συμβίωση  που διήρκεσε ουκ ολίγον...

30+ χρόνια δεν είναι αμελητέα.

Χρόνια, μέρες,μήνες,ώρες ,λεπτά που όταν πνίγεσαι γίνονται βραχνάς στο λαιμό, βρόχος που σε πνίγει.ΑΛΛΑ όμως είναι χρόνια  της ζωής σου!
Τα καλλίτερά σου χρόνια ενδεχομένως.
Και πως να μην είναι, αφού ήταν τα χρόνια της  νιότης, της ενήλικης , της ώριμης, που θάθελες να κάνεις πράγματα, που αδυνατούσες εκ των υποχρεώσεων να κάνεις. 

Και τώρα ελπίζεις...σε μία ελευθερία, ίσως που δεν είχες; ή που νόμιζες οτι δεν είχες;
Θάναι πραγματική ελευθερία ή επίπλαστη;
Κανείς δεν ξέρει κάτι πριν το ζήσει και δυστυχώς, οι μέρες που βιώνουμε είναι δύσκολες. 

Το βιοτικό επίπεδο  έχει πάρει την κάτω βόλτα και δεν είναι όμορφη πια η Παναγιώτα, τα οικονομικά όχι μόνο στενεύουν αλλά κοντεύουν να γίνουν σαν ρούχο που έγινε παιδικό στο πλύσιμο, τα προβλήματα  στην υγεία των ανθρώπων αυξάνονται ραγδαία, γιατί όλα είναι αλληλένδετα  και γενικά βιώνουμε μία κρίση τιμών και αξιών που όμοια της δεν έχουμε ματασυναντήσει!
Και μέσα σ όλα αυτά ελπίζω για ελευθερία! Δεν είναι ουτοπικό; Αλλά και πάλι η ζωή χωρίς αισιοδοξία και όνειρα για το καλλίτερο δε παλεύεται.
Ετσι λοιπόν με αποφασιστικότητα έβαλα φαρδιά-πλατιά την υπογραφή μου, για μία λύση που εκ προοιμίου ξεκινά αρνητικά για μένα, αφού με χρεώνει με ένα πρόστιμο εφ όρου ζωής, γιατί αφ ενός δεν άντεξα μέχρι τελικής πτώσεως σύμφωνα με τους Νόμους που άλλοι ψήφιζαν για μένα,χωρίς εμένα, και γιατί τα αποκτηθέντα στην κοινή μας ζωή, παίχτηκαν ανερυθρίαστα, πάλι ερήμην μου, στις φούσκες του Χρηματιστηρίου! Ετσι ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.
Αλλά στην Ελλάδα της δικαιοσύνης και της ισότητας απέναντι στους νόμους(εδώ γελάνε) ο νόμος είναι πάντα με το μέρος του δυνατού κι εγω ως αδύνατος υποχρεούμαι, όπως πάντα υποχρεούμαι. Αλλά τι σημασία έχει το πρόστιμο όταν φεύγεις όρθιος; Αυτό είναι το ζητούμενο στις μέρες μας, να φεύγεις  παλικαρίσια! 

Τα συναισθήματά μου τωρα με ρωτάτε; Ανάκατα,όπως όλα γύρω μου, μέσα μου... Γλυκόπικρα φυσικά.

Χαίρομαι;  λυπάμαι;

Δεν αφήνεις έτσι χωρίς ένα κόμπο στο λαιμό, ένα δάκρυ ίσως, τη ζωή σου.
Εζησες, πόνεσες, χάρηκες μέσα σ αυτά τα χρόνια.
Δεν ήταν όλα μαύρα,ούτε όμως και αμόλυντο λευκό. Ήταν multicolor η ταινία με το ανάλογο σασπένς!
Αυτά που σίγουρα παίρνω ως πολύτιμες αποσκευές είναι η αγάπη κι ο σεβασμός, και ειδικά από αυτούς που δε περίμενα νάναι τόσο γενναιόδωροι! 

Αυτός ο χρόνος είναι καθοριστικός για την προσωπική μου ζωή σ όλα τα επίπεδα, ελπίζω μόνο κάποια στιγμή να μου συμπεριφερθεί όπως μου αξίζει , γιατί πιστεύω οτι αξίζω ένα χάδι.
 Θέλω να  φαντάζομαι  τη συνέχεια σαν άσβηστα ελπιδοφόρα κεριά και να μην με επηρεάζουν τα σβησμένα, παρόλο που αυτό τον καιρό το αγαπημένο μου ποίημα γίνεται όλο και πιο επίκαιρο 

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας σα μια σειρά κεράκια αναμένα — χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια. Η περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων· τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά. Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι. Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά. Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

("Τα κεριά" Κ. Καβάφης  Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Κι αν σας μπέρδεψα, πάραυτα σας ξεμπερδεύω (αρκετά είμαι ήδη εγω) η διάλυση αφορά τον σφιχτό εναγκαλισμό μου με την καριέρα μου. Οι σχέσεις πάθους τέλειωσαν, οι τίτλοι ΤΕΛΟΥΣ έπεσαν, έμειναν οι τελικές διατυπώσεις.

Συνταξιούχο δε με λες.

Είναι μία λέξη που απεχθάνομαι γιατί αφ ενός κάνω κακούς συνειρμούς παιδιόθεν κι αφ ετέρου δε νοιώθω έτσι. 

Δε λένε οτι όταν  κλείνει μία πόρτα ανοίγει μία άλλη; 

παλιό πορτόνι στις Βαρρές Ζακύνθου

 Ελπίζω λοιπόν σε μια νέα...

Αquarelle  By Hara
απο το σεμινάριο με τη Μαριέλα "Μια εικαστική ματιά στην αρχιτεκτονική του τοπίου" με μια ιδιόμορφη τεχνική προσέγγισης