Fimoμένες καρδιές

Ξέρω τι λέτε...όλο φεύγω κι όλο εδώ είμαι. Οχι αυτή σίγουρα θάναι η τελευταία ανάρτηση, απλά ήθελα να σας χαρώ λίγο παραπάνω και να σας αποχαιρετήσω όπως σας αξίζει.
Οι μέρες του Γενάρη πλησίαζαν να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους. Κρύο, σεισμοκουνήματα κι εγω έφτιαχνα αυγά του Πάσχα!

Μια ζωή ανάποδη τώρα θ αλλάξω;
Ξέρω οτι προηγούνται άλλες γιορτές πριν του Πάσχα,π.χ Αγίου βαλεντίνου  (η δική μου δε πιάνεται), που είναι μια γιορτή πολύ εμπορική όσο νάναι, κι έχασε την αθωότητα της πρώτης  γνωριμίας.
Είχα λοιπόν αποφασίσει να  απέχω.
Τι δηλ. να φτιάξω άλλη μία καρδιά σ όλες αυτές που κυκλοφορούν απο την Πρωτοχρονιά και μετά στο ίντερνετ;;;μπααα ,μπούχτισα!
Κοίτα ποιός μιλάει! ΕΓΩ, για μπουχτισμένες καρδιές...δε πάμε καλά...
 Μα έχω γεμίσει πια, γυρίζω και παντού βλέπω καρδιές, υφασμάτινες, τσίγκινες, πορσελάνινες, πλεχτές, ζωγραφιστές, κοχυλάτες, πέτρινες, σε κάθε δυνατή μορφή κι έκδοση.
Μπα, όχι, τ αποφάσισα.
 Είναι να μην πω  ΟΧΙ...θα γίνει ΝΑΙ. Ούτε δικτατορικό δημοψήφισμα νάταν!χαχαχα
Σιγά, δεν αλλάζω γνώμη έτσι εύκολα, αλλά χρώστα χάρη που ετοιμαζόμουν για την Πρωτεύουσα .
Έκανα τις αναγκαίες προμήθειες ανανέωσης γκαρνταρόμπας και εκεί ανάκυψε το θέμα...
Οι γιατροί δεν είχαν καμία ατούρα το πως θα με δουν εμφανισιακά, εγώ όμως έπρεπε  να περιποιηθώ τον εαυτό μου για τα φιλαράκια μου, που εχουν τόσο καιρό να με δούν!
Επειδή το Χειμώνα ντύνομαι καλογερικά (ζιβάγκο εποχής Ανδρέα εννοώ) και τα νέα αποκτήματα ήταν ξέλαιμα και τα χρώματα, όσο νάναι τα χειμερινά, θέλουν ένα ξάνοιγμα,αποφάσισα παρά τα μύρια όσα φουλάρια (που λατρεύω) παρά τα άλλα τόσα κολιέ (που έχω βαρεθεί) να φτιάξω κάτι με τα χεράκια μου. Σ αυτόν τον τομέα υστερώ δραματικά,αλλά το προσπάθησα
Κι έτσι θέλοντας και μη, βγήκε τούτο δω

κολιέ απο fimo και χάντρες ανακύκλωσης παλιών κοσμημάτων

Οχι για να τιμήσω τον Αγιο Βαλεντίνο,αλλά για  να στολίσω εγω τον λαιμουδάκο μου
Αλλά μια που έκατσε έτσι,ας μην πάει χαμένο το καρδοκολιέ.

Kι εκεί που ολοκλήρωνα, περί ώραν 1.30-2 παρά κάτι, το μεγάλο αγόρι του σπιτιού, το εισαγόμενο που λέγαμε ολίγον στον κόσμο του, ως συνήθως οταν βρίσκεται εντός σπιτιού, θυμήθηκε οτι είχε την αλληλογραφία μου και μου την παρέδωσε!
 Μια μεγάλη χαρά με περίμενε, βλέποντας το φάκελλο απο την παγωμένη  Νέα Υόρκη κι εκεί που έγραφα για Fimoμένες (ή φιμωμένες) καρδιές, όπως θέλετε πείτε τις,

 μια καρδιά άνοιξε διάπλατη ολόζεστη και με θρόνιασε  στα λόγια και στις εικόνες της!
Το γνωστό στις περισσότερες Μαρθουλίνι μου που κάνει τις συνταγές της να μοιάζουν μαγικό οδοιπορικό, με σπιρτάδα πνεύματος και χιούμορ που ξεχωρίζει, μου έστειλε κάτι ολότελα δικό της, που μου έδωσε χαρά, χαμόγελο και φως έστω και τέτοια ώρα περασμένα μεσάνυχτα!
Ημερολόγιο Συνταγών,

που δε παράθετε απλά συνταγές,αλλά τις συντρόφευε με όμορφες χιουμοριστικές ιστορίες δικής της επίσης έμπνευσης...η δε κάρτα... σκέτο σιρόπι να βάλω και στο πρωινό μου!
Μπορώ ύστερα να μιλάω για φιμωμένες καρδιές, αφού κάποιες έχουν ανοίξει διάπλατες και με ραίνουν με τα ροδοπέταλά τους;;;
Είναι τόσο δηλητηριώδες να κρατάς την καρδιά σου φιμωμένη,σαν να σφαλάς το παραδοσάκουλό σου μπας και σου κλέψουν κανένα δεκαράκι. Τίποτα δε πουλιέται και τίποτα δεν αγοράζεται, όλα κατακτώνται και θέλει κόπο και επιμονή γι αυτό.
Ετσι ο χιονιάς της Νέας Υόρκης έγινε λάβα στην Ελλάδα!

ΚΑΛΟ & ΑΓΑΠΗΣΙΑΡΙΚΟ  ΜΗΝΑ,απ αύριο και όχι μόνο! Η ΑΓΑΠΗ δεν είναι επέτειος

Συ μου χάραξες πορεία

Σήμερα ξυπνήσαμε με ήλιο λαμπρό και νηνεμία, μετά απο αρκετές μέρες, αλλά δυστυχώς η χαρά δε κράτησε πολύ, ήδη το βουνό μαζεύει μαύρα σύννεφα και μπουμπουνητά ακούγονται σποραδικά.
Θα προσπαθήσω όμως να κρατήσω αυτόν τον πρωινό ήλιο, που ήρθε να ζεστάνει τις καρδιές μας και τις καρδιές των πληγέντων απο το σεισμό στη γειτονιά μας.
Η τελευταία ανάρτηση, τα σχόλια όλων σας και η υπόσχεση που εκκρεμούσε, έφερε στην επιφάνεια αυτήν εδώ!
Είπα μια που θ' αναχωρήσω εντός ολίγων ημερών, ν' αφήσω πίσω μια χαρούμενη ανάρτηση.
Οχι γκρίζα, αλλά με πολύ χρώμα και πολύ συναίσθημα.
Κι έτσι άρχισε ένα flashback.
Διαβάστε λοιπόν το χρονικό:
 4.9.11 ο πρώτος ολιγόλογος σχολιασμός, η πρώτη επαφή.
Συνεχίζουν  επιγραμματικοί σχολιασμοί και στις επόμενες αναρτήσεις μου.
Στις 28.1 .12 γίνεται το απονενοημένο βήμα από μένα, σε προσωπικό επίπεδο με την πρώτη μου ζωγραφική επί του "μαθήματος" που είχε αναρτήσει. Οι διορθώσεις άμεσες και ενθαρρυντικές πέρα απο κάθε φαντασία!
Αρχίζει κάτι να με γαργαλάει στην πλάτη...
- δεν πάμε καλάάάάά... μουρμουρίζω, χαμογελώ και...ξύνομαι
Στις 29.1. στην ανάρτησή μου "Θα πάει μακρυά η βαλίτσα;", έχουμε "τριφτεί" πλέον λίγο περισσότερο και ο σχολιασμός είναι καταιγιστικός! Και καταλήγει: Ώρα να γεμίσουμε ένα νέο βαλιτσάκι. 
Σαν να μου είπε:

Περίμενέ με... Θα ρθω. Κάποτε θα ρθω!

Και πάψε να μου λες πια πως θάναι αργα και

δε θα μ αναγνωρίσεις.

Είμαι ντυμένη πάντα με τ΄όνειρό σου...

                                                                                                 (Αλκυόνη Παπαδάκη)

Και φυσικά ,δεν εννοούσε  το βαλιτσάκι να γεμίσει δίκην αποθηκευτικού χώρου.
Θα σταματήσω εδώ την ανταλλαγή σχολίων και emails, σιγά μην σας εκθέσω 1500 emails (χώρια πόσα έχω διαγράψει) απλά ήθελα να καταγράψω πως έγινε η αρχή,πως συνεχίστηκε για να φτάσω σήμερα εγώ εδώ, να προσπαθώ να συγκεντρώσω τις ακουαρέλες μου σ ένα βίντεο.

                               

Τάχασα κι εγω οταν τις μάζευα, (είναι και κάποιες που ξέχασα),αλλά κι εμένα μου φάνηκε απίστευτος ο αριθμός τους! 
Οταν στην  ομιλία μου παρουσίασης στην Έκθεση,  της είπα, οτι έδωσε φτερά σ' ένα κουτσό άλογο, φυσικά εμένα εννοούσα, γιατί η μοναδική μου επαφή ξεκίνησε και σταμάτησε μόλις απέκτησα  το βαλιτσάκι των ονείρων μου (!) στα 14-15 μου άγουρα χρόνια! 
Από τότε το βαλιτσάκι έκλεισε και μαζί του κάθε όνειρο και κάθε πινέλο.
Η Μαρία (περί αυτής ο λόγος)  στοιχημάτισε να το γεμίσει, και γι αυτό ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα, είναι ολότελα δική της επιτυχία. 
Γιατί με προσέγγισε, με πίστεψε, με ανέχτηκε (γιατί  ως μαθήτρια-.κι όχι μόνο- είμαι ανεπίδεκτη), άντεξε την άρνησή μου σε κάθε της πρόταση και κάθε της διόρθωση (όλα τα ήξερα πριν απ αυτήν!) τη γκρίνια μου, τη βαρεμάρα μου, τις εξαφανίσεις μου (με λόγο ή χωρίς), προσπαθεί πάντα να με πείσει οτι ζωγραφίζω και να αποκτήσω αυτοπεποίθηση, με πιέζει να εξασκούμαι και για άσκηση και για χαλάρωση στα δύσκολά μου, περνάμε όμορφα ,περάσαμε δύσκολα, γιατί δυο άνθρωποι από το πουθενά έχουν πολλά κουμπιά να βρουν και να κουμπώσουν ή να μην κουμπώσουν μεταξύ τους,αλλά όταν το θέλεις πολύ, όλα γίνονται!

Η Μαρία  ξέφυγε από την άγνωστη blogger, πέρασε στη "δασκάλα" (συγγνώμη για τα εισαγωγικά αλλά μαθητής που παρακούει τη δασκάλα του;;; δεν την αμφισβητώ,την παρακούω) κρατά αυτό το ρόλο πάντα υπόγεια να με τσιγκλάει, πέρασε στη γνωστή, κι έγινε ΦΙΛΗ. 
Τολμώ να πω ψυχή τση ψυχής μου, που λέμε και στη Ζάκυνθο!
Πολύ όμορφη διαδρομή! 
 Την αναπολώ, είτε μέσα από τις διαδρομές του μυαλού μου από την πρώτη  μας συνάντηση, είτε μέσω των χρωμάτων και των εικόνων, είτε μέσω της αλληλογραφίας,γιατί πάντα έστω κι αν είναι κατά πολύ μικρότερή μου,μου δίνει μαθήματα ζωής (εκεί επιδέχομαι ακόμα).

Και σ όλες τις φίλες που με ενθάρρυναν μετά να συνεχίσω να ζωγραφίζω οφείλω πολλά, όπως  στη Μαριέλα  και στην Αθηνά,όμως η Μαρία ήταν η αρχή.  Πόνταρε σ' εμένα χωρίς να μ έχει δει ποτέ στη ζωή της και μέχρι στιγμής, κατάφερε να ξεσκονίζω πού και πού εκείνα τα φτεράκια, που μου γαργάλησαν εξ αρχής την πλάτη και μαζί μ' εμένα έδωσαν περηφάνια και χαμόγελο σ εκείνον που μου χάρισε το  βαλιτσάκι, κι αυτό είναι αξεπέραστο για μένα.

Ας με συγχωρήσετε που θέλοντας να σας δείξω τις Ακουαρέλες μου, γίνατε μάρτυρες του χρονικού μιας ζεστής σχέσης, δε θα μπορούσε νάταν αλλιώς.  Δε θα μπορούσα να παραθέσω ένα βίντεο χωρίς τον βασικό εμπνευστή κι εμψυχωτή όλης μου αυτής  της προσπάθειας και η Μαρία αξίζει πολλά παραπάνω!

Για άλλη μια φορά,σας ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον και την αγωνία  που δείξατε στην δοκιμασία που περνάμε.

Μια μέρα σαν τη χθεσινή...

Παρά την περί του αντιθέτου επιθυμία της φίλης μου Μαρίας, η σημερινή ανάρτηση δε μπορεί νάχει άλλο χρώμα και διάθεση, για πολλούς γνωστούς κι άγνωστους λόγους...
Όταν στην προηγούμενη ανάρτηση ευχόμουν, "να με παίρνανε τα σύννεφα" δεν το ευχόμουν κυριολεκτικά, αλλά λίγο  θέλαμε ακόμα για την απογείωση...
Έχω καταντήσει λίγο ως σεισμογράφος της περιοχής μου, που ΚΑΙ χθες δοκιμάστηκε πολύ.
Κι οταν λέμε πολύ, εννοούμε ΠΟΛΥ!
Ναι, είμαστε μαθημένοι από κουνήματα, αλλά όσο μαθημένο και θωρακισμένο να θεωρείς τον εαυτό σου οτι είσαι, ποτέ δε ξεπερνιέται ο φόβος ενός πιθανού τέλους
Όταν αρχίζει να κουνάει και νομίζεις οτι θ ανοίξει η γη να σε καταπιεί, δε σκέφτεσαι ούτε οτι τόχεις ξαναδεί το έργο,ούτε το σπίτι έχει αντισεισμική κατασκευή, γιατί κάπου πίσω μας ο Εγκέλαδος γελάει χαιρέκακα μ όλα αυτά και σου ψιθυρίζει "ετσι νομίζεις πουλάκι μου;;;"
Είναι να μην το βάλει στο μυαλό του, να μας φέρει τούμπα!
Ο των προηγούμενων ημερών, που σας είχα ξαναπεί, της μεταξύ Ζακύνθου -Κυλλήνης εστίας ήταν πιο αγριευτικός , γιατί είχε βουή "έρχομαιιιι" και ταρακούνημα τραμπολίνο, μ αποτέλεσμα να πέφτουν και να σπάνε πράγματα,που μέσα στον ύπνο σου είναι ακόμα πιο φοβιστικό.
Ο χθεσινός μας κυλούσε με δύναμη σαν πάνω σε κινούμενη άμμο. Είχαμε και τον άσχημο καιρό ,με δυνατούς ανέμους και βροχή και οι σκέψεις γίνονταν ακόμα πιο μαύρες!
Εγω περίμενα το μοιραίο οριζοντιωμένη, γιατί δεν ήξερα απο  τι ήταν προτιμώτερο να πάω; απο το στομάχι μου που πονούσε σε απελπιστικό βαθμό ή να με ρουφήξει η γη; ο άνδρας του σπιτιού βέβαια έτρεχε αλλόφρων, αλλά δικαιολογείται γιατί είναι και εισαγωγής.
Τέλος πάντων περάσαμε κι αυτή τη μπόρα κι άλλο κακό να μη μας βρεί, συνεχίζουμε να κουνιόμαστε ,καλλίτερα απο το μένουμε ακίνητοι (βέβαια μπορεί να μας μείνει το κουσούρι,αλλά δεν μασάμε...όλοι οι καλοί χωράμε πάνω σε τούτη τη γη, που κατά τα φαινόμενα μας βαρέθηκε), έτσι εκτονώνεται η συσσωρευμένη ενέργεια, που καιρό τώρα προβλημάτιζε τους σεισμολόγους με την απραξία της και δυστυχώς πάντα είμαστε προετοιμασμένοι για το χειρότερο.
Κουράγιο στους φίλους-γείτονες Κεφαλονίτες, συμπάσχουμε και συγχρονιζόμαστε ρυθμικά.
Ευχαριστώ από καρδιάς όσους έστειλαν αγωνιώδη μηνύματα και στο blog και στο  f/b και τηλεφωνικά (όσο λειτουργούσε, η σύνδεσή μας είχε νεκρώσει για αρκετές ώρες) και μ όποιο τρόπο επέλεξαν να μου δείξουν την αγάπη και την αγωνία τους.
Είμαστ'  άκόμα ζωντανοί στη σκηνή, όπως λέει και το άσμα και το αποτέλεσμα θα φανεί στο χειροκρότημα
Και για να πάρετε μία ιδέα πως ήμασταν, δείτε αυτό:

Οχι δε το ζωγράφισα χθες, απλά ήλθε κι έδεσε, μέσα- έξω.
Σας αφήνω με κάτι που διάβασα σήμερα στο φίλο μου, Σπύρο Μακρυγιάννη ή άλλως πως Spyrogyrismata και μ άρεσε πολύ:

Σ’ αυτούς που αγαπάς γίνεσαι θύμα και σ’ αυτούς απ’ τους οποίους αγαπιέσαι γίνεσαι θύτης. 
Αν αγαπάς κι αγαπιέσαι ταυτόχρονα δεν υπάρχει ούτε εγωισμός ούτε πληγή. 

Μαχάτμα Γκάντι

Κι εγω ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ♥ !!!

Να με παίρνανε τα σύννεφα...

Όταν δημοσίευσα την τελευταία βουβή ανάρτηση, ούτως ή άλλως είχα αποφασίσει να μην την κρατήσω πολύ και να σας μαυρίσω την ψυχή.
Αρκετά έχει ο καθένας μας. Άλλωστε σ' Εκείνον είχα πει εγκαίρως ο,τι ήθελα ,ό,τι έπρεπε να ξέρει το ήξερε, αυτή έγινε για σας .  Επειδή πάντα πιστεύω οτι η ζωή είναι απρόοπτη και ποτέ δε ξέρεις πότε θα την "κάνεις" απο εδώ,  πάντα λέω αυτά που θέλω να ξέρουν οι άνθρωποι από μένα, να μην αφήσω κενά κι ανείπωτα, κι εκείνοι ας τα αξιολογήσουν όπως θέλουν,όπως τους βολεύει. Ετσι λοιπόν αυτοί που αγαπώ , το ξέρουν, τόχω αποδείξει με χίλιους δυο τρόπους, συγχωρώ και δεν βάζω τον εγωισμό μου και το πείσμα μου πάνω από τον άνθρωπο, που λέω οτι αγαπώ,αλλιώς είναι απλά λόγια, αυτό ακριβώς  ήθελα να σας πως κι εσάς... αυτά που ένοιωθα!
 Και δεν πίστεψα στιγμή οτι δε θα βρίσκατε τρόπο να μου δείξετε την συμπαράσταση, την αγάπη, την αγκαλιά σας . Τρυπώσατε απο κάθε ανοιχτή χαραμάδα,όπως καιρό τώρα είχατε τρυπώσει στην καρδιά μου.
Σας ευχαριστώ άλλη μια φορά
Κι επειδή  είπαμε τα δύσκολα τα αντιμετωπίζουμε με αντίσταση, παρά του οτι το σώμα πονά και αντιδρά, η ψυχή ζητά ανάταση.
Κάποιοι δε  που αγαπώ πολύ, ζήτησαν ξανά το χαμόγελό μου. Μπορώ να χαλάσω χατήρι;
Οχι βέβαια, Νάτο λοιπόν!

Έτσι, μια  που ο καιρός είναι μεταξύ κλάματος και γέλιου, ο ήλιος κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του ανάμεσα στα σύννεφα και πάλι κρύβεται για να ξαναπροβάλει ύστερα απο λίγο,

η αγάπη όμως,  πανταχού παρούσα,έτσι για να κοροϊδέψει τα γκρίζα σύννεφα  θέλοντας ν απασχολήσω το μυαλό άρχισα να παίζω με τα χέρια και με χαρτόνια.
Ξεκίνησα χωρίς συγκεκριμένο πλάνο, όπως γίνεται πάντα (τώρα ακόμα περισσότερο, αφού το μυαλό αργούσε...)
Με υπομονή έκοψα τα σχέδια από τα σπιτάκια με το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Κάτω Χωρών. Στη συνέχεια, για να μην τ' αφήσω στο λευκό χρώμα του χαρτονιού, με τις ατέλειες απο τα κοψίματα, προτίμησα να τα ντεκουπάρω με χαρτοπετσέτες που παραπέμπουν χρωματικά στα πραγματικά τους χρώματα.

σπιτάκια απο χαρτόνι με decoupage χαρτοπετσέτας και περιγράμματα

Κι αφού έγινε κι αυτό, σκέφτηκα να φωτίζονται,αφού ήταν σχεδόν τρισδιάστατα (έχουν και πίσω πλευρά,εσωτερικά καλυμένη με φύλλο εφημερίδας), έτσι προέκυψε  η λύση του καμβά.
Και η σύνθεση  σιγά σιγά  αναπτυσσόταν, χωρίς δυσεύρετα υλικά,μόνο αποκόμματα εφημερίδων αρκούσαν.

Έτσι, βγήκε τούτο εδώ το γλυκό καδράκι, που δείχνει την Αγάπη που ωριμάζει και συσσωρεύεται σαν φρούτο προς συγκομιδή.

Και μια που το φαντάστηκα να φωτίζεται, δείτε και μια τέτοια λήψη (λαμπάκια που πέρασαν πίσω από τον καμβά).

Για το τέλος , ακούστε ΚΑΙ διαβάστε (για διευκόλυνση), αυτό το τραγουδάκι...κάτι ακόμα θα εισπράξετε, μαζί με τον χαρούμενο ρυθμό και τη βραχνή φωνούλα της ΖΑΖ

                               

Μονόδρομος.

ΈΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ, χωρίς ν ακούγονται τα δικά σου βήματα...

ΈΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ!  είναι τόσο μεγάλο αλλά και συνάμα τόσο μικρό  διάστημα για μια απώλεια, που δεν δέχεσαι, ... τόσο πολύ, και  τόσο λίγο,αλλά το ίδιο, δυσβάσταχτο!

Δεν έπαψα όμως στιγμή να σε λατρεύω και να σου το διαμηνύω.
Μ' ακούς;;;


                                    

Άκου  το "Μονόγραμμα" του Ελύτη, Μπαμπά μου, είναι για μας.

Υ.Γ. συγχωρήστε με γι αυτή την  ανάρτηση που δεν συνηθίζω, αλλά είναι μία "επέτειος" που δεν θέλω και δε μπορώ, να προσπεράσω μόνη μου.
Την έγραψα και την έσβησα πάμπολες φορές, γιατί δε την άντεχα, προσπάθησα νάναι όσο πιο λιτή μπορούσα.
Ομως θάθελα να σας ευχαριστήσω ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ,απο τα βάθη της καρδιάς μου,γιατί τα δύο χρόνια αυτά που δοκιμάστηκα σκληρά, είτε εν αγνοία σας, είτε εν γνώση σας, βρεθήκατε δίπλα μου, μου κρατήσατε στοργικά το χέρι, μου χαϊδέψατε το κεφάλι, μου είπατε λόγια παρηγοριάς και μου δώσατε κουράγιο όταν τοχανα.
Οταν εξαφανιζόμουνα ακόμα κι απο το δικό μου, με σκουντούσατε να μάθετε με ενδιαφέρον τι έχω (μ έχετε μάθει πια αρκετές), μου δώσατε (και μου δίνετε) χαμόγελο οταν τόχα (τόχω) απόλυτη ανάγκη, μου γράψατε λόγια οταν εμένα μούχαν τελειώσει,  με δικαιολογήσατε κι οταν ο χαρακτήρας μου σας έπαιζε παιχνίδια (δεν είμαι μόνο η Χαρά των αναρτήσεων), με πλησιάσατε, με καταλάβατε, με συγχωρήσατε.
Δέχθηκα συγκινητικές χειρονομίες αγάπης κι ας μη με γνωρίζετε οι περισσότεροι
Ησασταν πάντα εκεί για μένα, και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για ΟΛΑ.!
Γι αυτό, δεν έκρινα σκόπιμο ν αφήσω ανοιχτά σήμερα τα σχόλια.
Δεν έχετε να μου πείτε κάτι που δε ξέρω, που δεν έχω νοιώσει τ'  άγγιγμά σας στην καρδιά μου.
Να μου επαινούσατε τα καλαπόδια; πάλι ούτε αυτό είχε νόημα.
Απλά ήθελα την παρέα σας και να σας απευθύνω ενα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Συγχωρείστε μου κι αυτή την ίδια την ανάρτηση, αλλά δεν είμαι μόνο η Χαρά της ζωής (όπως πολλές φορές μ έχετε χαρακτηρίσει και σίγουρα θέλω νάμαι για τους γύρω μου) είμαι κι αυτή, που δεν ντρέπεται να παραδεχθεί δημοσίως οτι λυγάει,οτι πονάει,οτι τσακίζεται,οτι ξανασηκώνεται,οτι παλεύει,οτι αγαπάει, οτι προσπαθεί να ισορροπήσει σαν ακροβάτης και να μην γκρεμοτσακιστεί. Ήσασταν το δίχτυ ασφαλείας μου κι ας μην το ξέρατε
Ολα αυτά θα μπορούσα να τα γράψω στην γενέθλια ανάρτηση του blog  μου,προτιμώ όμως τότε νάναι κάτι χαρούμενο και αισιόδοξο,γιατί ...ναι, η ζωή συνεχίζεται και μετά τις βαρειές απώλειες.

Τα καλαπόδια αυτά, διατηρούσαν πάντα τη φόρμα στα καλά του παπούτσια.Τα  παπούτσια του χορού! Κι επειδή η ζωή του υπήρξε γεμάτη χορό και μουσική, σήμερα του τα καταθέτω αλλαγμένα, κι ας μην μπορεί να τα δει.
Είμαι σίγουρη οτι θα χαμογελούσε, έτσι απλά χαμογελάστε κι εσείς,θα το προσπαθήσω κι εγώ...υπόσχομαι.

Μεγάλες κάψες

Κάψα, στην  καθομιλουμένη λέμε την υπερβολική ζέστη, την ίδια λέξη τη χρησιμοποιούμε και στην αργκό για άλλο λόγο,εδώ όμως σημαίνει το υλικό κατασκευής!
Και αφού διευκρίνισα για να μην υπάρξει παρερμηνεία,προχωράμε στο παρασύνθημα
Λοιπόν το πήρα απόφαση...δεν κάνω για σπίτι!
Δεν είμαι βρε παιδί μου η τυπική νοικοκυρά. Πλύσιμο,σιδέρωμα, μεντάρισμα.
Είμαι γυναίκα του κεφιού! Πάνω απ όλα δηλ. Θέλω να κάνω το κέφι μου.
Μου πήρε βέβαια σχεδόν μια ζωή να το παραδεχθώ και φυσικά ούτε συζήτηση οτι θ αποδεχθώ την ίδια γνώμη απ άλλον (εννοείτε ποιόν εννοώ), αλλά οφείλω μεταξύ μας, που μυστικά δεν έχουμε, να το πω.
Ανοικοκύρευτη δε με λες.  Αλλά θα κάνω τις δουλειές όποτε, όταν κι αν  θέλω.
Κι αφού δεν υπάρχει και πίεση περί του αντιθέτου,γιατί να σκάω;;
Μια ζωή την έχουμε βρε αδερφέ! Ωχ πολλές ελληνικές ταινίες έπεσαν μαζεμένες...
Προτιμώ λοιπόν ν' ασχολούμαι με τις χειροτεχνίες μου  αντί να κυνηγάω σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς τη σκόνη. Τώρα βέβαια αν είχα έναν τέτοιο Ιντιάνα,δε θάλεγα κι όχι,αν και δε νομίζω, ούτε τότε, να μας απασχολούσε  η σκόνη...
Το προηγούμενο απαγορευτικό μου εργασιακό πρόγραμμα κι όχι μόνο, μ έχουν κάνει να πέφτω με τα μούτρα στα "θέλω" κι όχι στα "πρέπει". Κι αυτός είναι ένας λόγος , πολύ σημαντικός  για μένα,που δε βγαίνω απο το εργαστήρι, αντί να χάνω χρόνο για καφέ  και ανούσιο κους-κους στην Πόλη , που δε προσφέρει και τίποτα σπουδαίο τώρα το Χειμώνα, ομολογουμένως
Και μάλλον ο καλός Θεούλης,εισάκουσε τις κρύφιες επιθυμίες μου (επιλεκτική ακοή έχει,αλλά τλπ) και μου χάρισε δύο καραμπινάτα κρυώματα , μ αποτέλεσμα να γίνω σκέτο ...Κωσταλέξι, προς μεγάλη μου χαρά!  Και τη χαρά μου ήρθε και συμπλήρωσε το δώρο μιας φίλης (η αλήθεια είναι οτι όλων τα δώρα με χαροποίησαν απίστευτα,σ αντίθεση με τον ταχυδρόμο  που ούτε Καλή Χρονιά μου ευχήθηκε,  αλλά έχω μία "κακή" συνήθεια... τα κρατώ αποκλειστικά για τον εαυτό μου και τα ΧΑΙΡΟΜΑΙ ιδιωτικά. Καλά, κακά δε ξέρω, αλλά νοιώθω πολύ άβολα να τα δημοσιοποιήσω) κλείνει λοιπόν η παρένθεση και επανέρχομαι στο δώρο  της αγαπημένης blogοφίλης (ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ απο καρδιάς κι απο εδώ) , αν και δεν υπήρχε η δεύτερη απαιτούμενη ύλη.
Και ξανά η καλή μου μοίρα προέβλεψε γι αυτό!
Καμιά σας, όταν σας τα πρωτόδειξα, δεν είχε τις κάψες των πασχαλινών αυγών κι όμως,  τις είχε η αγαπημένη μου συμπεθέρα. Γιαγιά ούσα,είχε φυλάξει 2 ζεύγη.
Η χαρά μου δε λέγεται όταν μου τις έστειλε!!!
Περιττόν να σας πω οτι μία μέρα έφτασε να κοιμηθώ 4,30 το  χάραμα,λαλούσαν ήδη τα κοκόρια οταν είπα "basta πια, ώρα για ύπνο",  παρότι κούραση ανύπαρκτη. Έτσι είναι οταν ασχολείσαι με κάτι που σ αρέσει.
Κι εδώ έρχεται το θέμα του νοικοκυριού που λέγαμε παραπάνω.
Μία γυναίκα μυαλωμένη και νοικοκυρά θ' αγόραζε πράγματα να φορεθούν. Αντίθετα εγώ  αγόρασα  κάλτσες για να τις κόψω. Τις λυπήθηκα βέβαια,αλλά έπρεπε... Η τύχη τους είχε προαποφασισθεί μόλις τις είδα.
Κι αφού μου τέλειωσαν αυτές, μου ήρθε άλλη έμπνευση πιο dark και γι αυτή έπρεπε να βρεθεί κάτι σκούρο,πολύ σκούρο. Πρόσφατη ήταν η τακτοποίηση στα συρτάρια του οικόσιτου Ιντιάνα που λέγαμε, και είχα κυαλάρει κάτι καλτσούλες μούρλια! Είχαν τα ελλατωματάκια τους, που διορθώνονταν,αλλά αν του πάρω μία λέτε να το καταλάβει ή να παραπονεθεί η άλλη;;Ούτως ή άλλως συνέχεια βρίσκονται απορφανισμένες ανδρικές κάλτσες.
Ετσι αντί να την μεντάρω τη θυσίασα στο βωμό της τέχνης μου.
ΑΝ θα με μαλώσει; μη σας πω οτι θα με επιβραβεύσει κιόλας
Δε μιλάει ο έρμος , δεν παραπονιέται,δεν έχει απαιτήσεις. Οχι καλέ άνθρωπος είναι ,όχι φυτό,απλά μ έχει κακομάθει να μου κάνει τα χατήρια,χαχαχαχα εκμεταλλεύτρα;;; γιατιιιιί όχιιιιιιιι;;; άσχημα θα σας έπεφτε κι εσάς;;; δεν θέλω ψεμματάκια,ααα
Ετσι οι μέρες οι δύσκολες,γιατί ήταν πράγματι δύσκολες και οι γιορτινές μέρες και οι επόμενες, κι έπεται συνέχεια, ξορκίστηκαν με υπερεργασία και υπεραπασχόληση, για να ξεχαστώ και ν' αποσυμφορηθώ.
Μεγάλο γιατρικό η χειροτεχνία!
Ετσι  επηρεασμένη απο τις πολικές θερμοκρασίες  της Αμερικανικής Ηπείρου, που σ' εμάς φανταζαν εξωπραγματικά τα νούμερα, και απίστευτα κολλημένη με την καταπληκτική  maestra Valentina, έφτιαξα τις δικές μου "Χιονάτες"

Κάτι μεταξύ Άννας Καρένινα και Σκάρλετ Ο' Χάρα, αλλά πάντα "Οσα παίρνει ο άνεμος"!

Οι κόρες του ψύχους

Η μία ντυμένη ζεστά,φορώντας ακόμα και μανσόν!

"Κάπου στην Αμερική" κάλτσα χνουδωτή, κορδέλες και φουντίτσες

Εδώ μάλλον "Απ τη Ρωσία με αγάπη"!   φόρεμα με  τριπλό βολάν, βελούδινη κάπα και γούνινο καπέλο

Η άλλη μου βγήκε λίγο Γλυξ..., ίσως επηρεασμένη απο την τούρτα της Φωτεινής, λιγούρεψα, ψέματα να πω; κι ας είμαι Δημοκράτισσα, έτσι ένα στέμμα προσγειώθηκε στο κεφαλάκι της  για ν αποτρέψει συνειρμούς με τη Μέδουσα,χαχαχα.

"Χιονονιφάδα" με ανθοδέσμη  απο πολυμερικό πηλό (FIMO) δαντέλα και στρασάκια

Και τέλος,η θυσία της ανδρικής Ισαακοκάλτσας (απο τη θυσία του Αβραάμ) έπιασε τόπο σε μία μαγισσούλα!

"Μάγισσα Φουφήχτρα" (η αγαπημένη  ηρωίδα της κόρης μου) κάλτσα,λινάτσα και κουρελάκια.
Το καπέλο έγινε απο βελουτέ πουγκάκι κοσμήματος

.
 Ολα τα παραμύθια έχουν μία μάγισσα,γιατί όχι και το δικό μου;

Εξω απο το σπιτάκι του Χάνσελ και της Γκρέτελ!χαχαχα

Και φυσικά όλες είναι,αρωματικά χώρου με αστεοροειδή γλυκάνισο και ξυλάκια κανέλας!

Τώρα δε νομίζω ν'  απορείτε γιατί περιμένω ανυπόμονα το Πάσχα;;;;
Τα παραμύθια των παιδικών μου χρόνων ζητούν  πρόσωπα -ρόλους κι εγώ να ικανοποιήσω τη φαντασία μου!
Παλιμπαιδίζω; γιατί όχι; αρκετή πίκρα με κέρασε το '13, δικαιούμαι να κάνω το κέφι μου.

Μια ανάσα απο Τοσκάνη

Καλημέρα, καλημέρα,καλημέρα!!!
Αν και δε ξεκίνησε με τους καλλίτερους οιωνούς,μια που ένας δυνατός σεισμός μας ταρακούνησε να ξυπνήσουμε.
Δε το λες και το καλλίτερο ξύπνημα, αν κι εγώ χωρίς να το παίζω ατρόμητη, γιατί οταν ξεκινά να κουνάει δε ξέρεις τι εξέλιξη θα έχει, αλλά παρά ταύτα,  φοβάμαι περισσότερο τους εσωτερικούς κραδασμούς.
Τέλος πάντων, ανάμεσα σ' έναν οργασμό εργασιών (φαγητά , γλυκά, άλλο να σας λέω κι άλλο να βλέπετε...ναι με ξανακέρδισε η κουζίνα, μετά από πολύ καιρό), έχω ανάγκη για ένα ταξίδι σε μέρη ηλιόλουστα, που και οι Αλκυονίδες μέρες που διανύουμε, το επιβάλουν.
Όταν πολλές φορές η καρδιά βουλιάζει σε θολά νερά, κι η διάθεση αρνείται να κάνει προσπάθειες προσαρμογής σε νέα δεδομένα, αναζητάς σωσίβιο.
Αναζητάς αναπνοή!
Και πόσο τυχερή νοιώθω τέτοιες στιγμές,που μπορώ να χρησιμοποιώ τα χέρια και τις αναμνήσεις μου!
Μια φίλη λέει,  οτι ζω ανάμεσα σε δύο σύμπαντα, του τώρα και του παρελθόντος, που καμιά φορά (πολλές, θα έλεγα),συγχέονται και αυτή η σύγχυση μεταφέρεται στους γύρω μου που με πλησιάζουν. Εκεί δημιουργείται ένα διάφανο παραπέτασμα, απ αυτά που βλέπεις μεν, δεν αγγίζεις δε. Κι αυτό γιατί θέλω μόνη μου να κάνω προσπάθειες ανάνηψης.
Κάποια τέτοια στιγμή λοιπόν φευγιού, ανακατεύω τα χρώματά μου, βάζω μπόλικο νερό να διαλυθούν θαρρείς τα μέσα μου σύννεφα, να γίνουν διάφανα, σαν να μην υπάρχουν, απαλές γραμμές χαράζουν το χαρτί αφήνοντας απλά αποτυπώματα αναμνήσεων περαστικών και μαζί με το κατρακύλισμα του χρώματος και την ανάμειξή του με τα γειτονικά, κεντώ στο μυαλό μου το υφάδι.
Ταξιδεύω και ξεχνιέμαι, σε μέρη που πέρασα, σε μέρη που αγάπησα, σε μέρη που αγαπήθηκα.
Ανακατεύω χρώμα και ψυχή, καμιά φορά και κάποιο δάκρυ, αναλιγώνει περισσότερο το χρώμα,αλλά έτσι αποκτά  περισσότερη δύναμη και έρχονται στο προσκήνιο εικόνες, πρόσωπα, γεγονότα.
Οχι, αυτά δεν αποτυπώνονται στο χαρτί, άλλωστε είμαι κακή ζωγράφος προσώπων και εκφράσεων.
Αλλά μέσα από τους Τόπους θυμάμαι κι αναπνέω, και ξεκουράζομαι και αλαφραίνω και χαίρομαι σαν να ξαναβρίσκομαι σε μέρη μακρινά.
Ετσι προέκυψε η Τοσκάνη, ή μάλλον κάτι που θυμίζει Τοσκάνη.

Απαλοί χρωματισμοί,  μαλακοί λόφοι, πολυτονική παλέτα του πράσινου και κάπου βαθειά θαρρείς οτι βλέπεις τα Ηλιοχώραφα, απέραντες εκτάσεις του "Ηλιου τα κάλλη", όπως τα λέγαμε μικροί, ή κοινώς Ηλίανθοι.
Η Τοσκάνη είναι πηγή έμπνευσης χιλιάδων ανθρώπων , μ΄  ό,τι κι αν καταπιάνονται.
Η Τοσκάνη είναι ιδανικός τόπος διαφυγής σ' ο,τι σ΄ απασχολεί.
Η δική μου Τοσκάνη, είναι ένα κομμάτι αφημένο να πλανιέται πάνω στο χρώμα, βουτηγμένο όμως  στα κατάβαθα της καρδιάς μου
Ελπίζω να σας ταξίδεψα, Καλό Σαββατοκύριακο

ΦΩΤΑ... πορείας

Μ

 αύρη είναι η νύχτα στα βουνά στους κάμπους πέφτει χιόνι (ως προς τη χαρτοπετσέτα, γιατί εδώ ούτε στουπούλα δεν είδαμε) και παρά τη μαύρη νύχτα έφτιαξα τούτη τη γιορτινή ξύλινη τάβλα, απομεινάρι κάποιας παλιάς οικιακής κατασκευής,

 που παράδερνε  η δυστυχισμένη από γωνία σε γωνία να ξαραχνιάζει το εργαστήρι, μετά από αποτυχημένες εκτονώσεις της άγνοιάς μου.
Και να, που με πίσσα σκοτάδι, έλαμψε το φως!

Ίσως επειδή ξημερώνει Φωτώνε να πήρα κι εγω λίγο πνεύμα δημιουργίας,που εν είδει κουκουβάγιας έκατσε στο πολύπαθο κεφάλι μου και θρονιάστηκε απαιτώντας να ολοκληρωθεί το καταφρονεμένο ίσως πάλι, ο φωστήρας της τρισηλίου ιντερνετικής κοινότητας (λέγε με Μισιρλού,οποία βλασφημία!), στην άλλη άκρη της γραμμής...πάντως, πριν το ρίξουμε στις αστήρικτες υποθέσεις, εγένετο !
Έχει  κι ένα κρακελέ,σκασμένο,αλλά δυστυχώς, καλυμένο. Μία φορά έσκασε επιτυχώς και η μαύρη του η μοίρα το καταράστηκε σε αιώνιον αφανισμό,έτσι για να χαίρονται μερικές-μερικές...
Παρόλα αυτά, τα σκασίματα κάνουν αισθητή την παρουσία τους, αν προσέξετε λίγο καλλίτερα.

ξύλινη σανίδα με decoupage χαρτοπετσετών, πάστα , glitter  και διακοσμητικά στοιχεία

Αυτή λοιπόν είναι η τελευταία γιορτινή εικόνα του Δωδεκαημέρου, πριν εξαφανιστούν και τα μάγαρα στα έγκατα της Γης, μέχρι την επόμενη χρονιά και φωτιστεί ο ντουνιάς.
Και για να μην λέτε οτι δεν προέβλεψα και γι αυτό, ιδού δύο γυάλινα, που έλαβαν κι αυτά τη φωτισμένη μου έμπνευση, μετά απο ανεκδιήγητες περιπέτειες και το ένα απο γυάλα χρυσόψαρου
 (οχι δε ψάρεψα το χρυσόψαρο να ντεκουπάρω τη γυάλα,εξ αντιπαροχής  αποκτήθηκε) έγινε φωτοφόρ,

γυαλα με decoupage χαρτοπετσετών πάνω σε βάση ριζόχαρτου

 το άλλο από γαμήλια διακόσμηση παραχωρηθέν, πάλι κηροδοχείο! (sic , ελληνηστί).

γυαλινο με decoupage χαρτοπετσέτας (επι βάσης ριζόχαρτου)  και gel paste

Και τα τρία (ξύλο και φωτοφόρ) προέρχονται από δεύτερη ευκαιρία ζωής, μια που από την πρώτη προσπάθεια, δεν ήθελαν τη ζωή τους!
Σαν ανταπόδοση της  απονομής χάριτος, συνόδευσαν γλυκά και τρυφερά  τις γιορτινές μέρες που πέρασαν, μέσα σ ένα κλίμα όχι ιδανικό για τούτες τις μέρες και το φως τους γαλήνεψε τις τρικυμίες της ψυχής.

Υ.Γ. κατά την επεξεργασία σμίκρυνσης των φωτογραφιών διαπίστωσα οτι μάλλον η Ρούλα (η Σμαραγδένια) έχει δίκιο που μου έγραψε μπας κι είχα απωθημένο να γίνω αρχιτέκτονας.
Πού τα βρήκα τόσα σπίτια μαζεμένα,ούτε εγω ξέρω!χαχαχαχα

Κι επειδή χρωστάω ένα βραβείο (ήταν κι ένα ακόμα απο τη Γιαγιά Κασσιανή,αλλά ήδη το είχα απαντήσει, παρόλ αυτά την ευχαριστώ πολύ για την επιλογή της) απο πέρισυ,σαν να ήρθε η ώρα του

Προέρχεται απο την http://xeniartedecoupage.blogspot.gr/   , που φυσικά  ευχαριστώ πολύ, κι επειδή βραβείο χωρίς ερωτήσεις δε λογιέται, για το καλό του χρόνου,ας απαντήσουμε στα κάτωθι φλέγοντα ερωτήματα,που ο κόσμος καρτερά μ ορθάνοιχτα αυτιά και μάτια απο αγωνία να μάθει.

1) Αγαπημένο φαγητό  -  πιο εύκολο να πω τι δεν μ αρέσει απο το τι μ αρέσει ! Αν σκέφτεστε να μου κάνετε το τραπέζι,μην σκεφτείτε ρεβύθια,όλα τ άλλα τα παλεύω.

2)Τι δεν μου αρέσει στους ανθρώπους  -    Η διπροσωπία και η κακεντρέχεια ! Πολλά βέβαια,αλλά αυτά έχω πρόχειρα τώρα. 

3) Τι μου αρέσει στους ανθρώπους με τους οποίους κάνω παρέα: -- Αν δε μ άρεσαν δε θα τους έκανα Κατασταλαγμένοι, ακομπλεξάριστοι, ανοιχτόμυαλοι, ανοιχτόκαρδοι και δοτικοί.

4) Με ηρεμεί: ---  Να οδηγώ χαλαρά χωρίς σκοπό και να ασχολούμαι με χειροτεχνίες. Κατά τ άλλα, ακόμα προσπαθώ να αποστρεσαριστώ απο την εργασιακή μου πορεία

5) Αγαπώ: ----     Τους ανθρώπους που λέω "σ αγαπώ", χωρίς βαθμό συγγενείας. Το εννοώ πάντα.

6) Με νευριάζει:----  η ελληνική  γαϊδουριά (ξέρετε, τον "ξύπνιο" που παρακάμπτει τις ουρές σε Τράπεζες,Εφορίες κ.λ.π., το στρογγυλοκάθισμα στα ΜΜΜ και απο πάνω του να κρέμονται ηλικιωμένοι ή γυναίκες με μωρά, κι αυτός ατάραχος; ΑΥΤΟ!), το άδικο και η επιμονή για τ αντίθετο,η ισχυρογνωμοσύνη, η υποτίμηση,ο εξυπνακισμός, το εφέ χωρίς αντίκρυσμα (ο μέτριος που το παίζει σπουδαίος), η αχαριστία και η αγνωμοσύνη, αλλά και το σύνδρομο του Βασιλάκη Καϊλα. Μάλλον να σταματήσω γιατί κακή αρχή κάναμε μέρες πούναι...

7)Τι  δεν αποχωρίζομαι ποτέ (αντικείμενο):-----  Τα γυαλιά μου τώρα πλέον!

Όσο  για την απονομή σε άλλα 15, μάλλον καθυστέρησα πολύ κι έχει πάει παντού, όποιος το θέλει πάντως δικό του!

Και πριν σας αποχαιρετήσω και σας ευχηθώ "Αύριο με καλό και Καλή Φώτιση" (μηδ εμού εξαιρουμένης), με ένα στίχο, απο  ζακυνθινά Κάλαντα των Φώτων που ψάλλονται σαν απόψε στον Μητροπολίτη:

                                                          - Ανατέλλει φως των φώτων, 

της ζωής ο ξαγνισμός

και αγάλλεται η πλάσις,

κ' εορτάζει ο ουρανός

& να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για τις ευχές σας, στην πρώτη ανάρτηση του 2014 και τα καλά σας λόγια για το απόσπασμα  του αγαπητού μου συντοπίτη λογοτέχνη, με το ιδιαίτερο τοπικό  γλωσσικό ιδίωμα.

Το ρολόϊ του Φόρου χτύπησε!

... Κι ετούτο, γιατί στη στιγμή, το φαρδιό τση πόρτας άνοιγμα, σκεπάζεται με κόσμο.

 Ανθρώπινες φιγούρες, πολύμορφες, ποικιλόφατσες και   διφορομούτσουνες. Ζακυνθινοί μ' άλλα λόγια, κάθε ηλικίας και τάξης, που ακολουθάνε τσου κανταδόρους, για ν ακούνε και να ματακούνε τα "κάλαντα".
Κανταδόροι λοιπόν οι νεόφερτοι. Κιτάρες και μαντολίνα στο χέρι. Χρυσάφι στο λάρυγγα. Τέχνη στο τραγούδι. Όπου το έλα τους και μόνο, λαϊμισε την ως τώρα μπουγιάδα ατμόσφαιρα
Και τα κάλαντα αρχινάνε. Ακούγεται πρώτα μία μικρή χαρούμενη έγχορδη εισαγωγή κι απέ, τέσσερις ντούρες φωνές, γεμίζουν το χώρο με πρωτοχρονιάτικες μελωδίες.
Κόβεται μαχαίρι ο κάθε τζόγος, και κερδισμένοι ή χαημένοι, μα κι οι ένα γύρω αργόσχολοι, ακούν' ευχάριστα το μελωδικό καλωσόρισμα του νέου χρόνου, γραμμένοι στοίχοι και μουσική απο τον Κατσίγιαλο,το ντόπιο συνθέτη, όπου δεν παραλείπει να συνεχίζει την παράδοση.
Τα "κάλαντα" τελειώνουν με μία ψιλή άπιαστη νότα, που πριν καλά καλά σβύσει, σκεπάζεται από ούρρα, ζήτω,παλαμάκια και καλοχρονίσματα.
...

                                                                                  ΙV
Η συντροφία του τραγουδιού καληνύχτησε κι έφυγε. Μαζί τση συνεπήρε κι όλη ετούτη τη μάζωξη των πιστών ακολουθητών της. Κι η γυάλινη μεσόπορτα του καφενέ, έκλεισε για τα καλά πίσω τση το "γιατρό", εμποδίζοντας ακόμη τη γαλήνη,όπου εφέρανε προλίγου οι άνθρωποι με τις κιθάρες και τα μαντολίνα,να ξεπορτίσει.

decoupage χαρτοπετσέτας σε ξύλο,ανάγλυφα στοιχεία,δαντέλα και πηλός

Μα κι ορθάνοιχτη να μενε, κανένας δεν  θ αποφάσιζε πια, να το κουνήσει από δω. Πρώτο, γιατί η ξεροτραμουντάνα απ' όξω, ξούριζε δίχως σαπουνάδα. Και δεύτερο γιατί πάλι, από το βάθος του καφενείου, ερχόταν μία μυρουδία,που εκατέβαζε καβελάρη.
Μία γιορτάσιμη ευωδία, που όλο και περισσότερο γίνεται αισθητή.
Ώσπου κοντεύει να σπάσει τα ρουθούνια τση τζογαδώρικης κουμπανίας.
Χτυπάει ήδη μεσονύχτι κι από τα ενδότερα του καφενέ, προβαίνει η εύρωστη κυρά του καφετζή, βαστώντας με τσ΄ αλευρωμένες παλάμες τση, ένα πελώριο ξύλινο δίσκο, όπου πάνω του, έχει στριμώξει όπως-όπως, κάθε λογής πιάτα, πιατέλες και πιατελούλες. Όλες τους ξέχειλες μ αχνιστές τηγανίτες, βρασμένες μέσα σε ντόπιο βουνίσιο μέλι και πασπαλισμένες με σουσάμι και τριμένη κανέλα.
Είναι συνήθεια του καφετζή ετούτο το κέρασμα. Φροντίζει λοιπόν, με το που θα χτυπάει δώδεκα,το μεγάλο ρολόι του φόρου, όλοι οι αβεντόροι του, να' χουνε μπροστά τους ένα πιάτο,που το μέγεθός του  να εξαρτάται από τα πρόσωπα που θα σταθούνε ένα γύρω του, με ζεστές και μελωμένες τηγανίτες.
Τώρα βέβαια υπάρχει και το σουφλέ του Ρουματζά. Μα τούτο είναι δική του υπόθεση.Που χει να κάμει με κάποιο στενώτερο κύκλο. Την παρέα παναπεί, και όγιο θα 'ναι εδεκεί, όταν του βουληθεί να το κόψει.

Ξύλινο επίπεδο σπιτάκι  , με  ύφασμα (στέγη) και decoupage χαρτοπετσέτας, ανάγλυφα στοιχεία
και λοιπά διακοσμητικά (περλίτσες, τρέσα, πηλός,και μπάλσα-σκαλοπάτια)

Κι η ώρα κυλάει. Αντάμα τση κυλάει κι ο παλιός ο Χρόνος. Χαμένοι και κερδισμένοι, βρίσκουν απερτούρα για μία ανάσα, ανταλλάσοντας έτσι και μπουκωμένες ευχές. Ενώ βαθιά μέσα τους, μία ακαθόριστη διεργασία, ανανεώνει τσ΄ ελπίδες.
Έτσι προς ώρας, ο μεν χαμένος ελπίζει, πως ο Καινούργιος ο Χρόνος, που κόπιασε μόλις, θα σπάσει τη γκίνια. Αλλά το ίδιο κι ο κερδισμένος πιστεύει, πως είναι αδύνατο να τον παρατήσει η ρέντα.
Αισιοδοξίες, που συνηθίζει να κουβαλεί μαζί του ο ροδομάγουλος Χρόνος που έρχεται, και κατά κανόνα με τα συντρίμμια τσου, θα γεμίσει τον ασήκωτο σάκκο του, ο γεροκαμπούρης Χρόνος που φεύγει.

για να μαζέψουμε και να πετάξουμε ό,τι κακό μας έφερε το '13

 Απόσπασμα από το διήγημα

του ζακυθινού διηγηματογράφου Νιόνιου Μελίτα 

"Ομαδική Πρωτοχρονιά"

απο το βιβλίο του "Ζακυνθινές Ιστορίες

Υ.Γ. Διατήρησα ατόφια την γραφή του συγγραφέα και την στοιχειοθεσία του κειμένου

                        Εύχομαι ολόψυχα για όλους μας ο ροδομάγουλος Καινούργιος Χρόνος 

να μας χαρίσει Υγεία & χαμόγελο  

με σύρμα,φούντα,κορδελάκια charms και  ΠΟΛΥ αγάπη
απο και προς το σπιτικό που θα φιλοξενηθεί...

                                                       

ξυλάκια κανέλλας,αστεροειδής γλυκάνισος, χάντρες
κορδέλες και charms

κι ο γεροκαμπούρης χρόνος ας πάρει ο,τι κακό μας έφερε, κι ας απαλυνθούν οι πληγές που άφησε.

λιτό αλλά με μήνυμα...

&

αντίγια βρασμένες μελωμένες τηγανίτες με μπόλικο σουσάμι και κανέλα, κάποια γούρια για να τον γλυκάνουμε και να τον εξευμενίσουμε, που όμως, ταξίδεψαν στο Λονδίνο κερασμένα στην κόρη μου,για δική της δωροχρήση...

ξύλινος κρίκος κουρτίνας τυλιγμένος με χριστουγεννιάτικο σπάγγο,κορδέλες,φούντα και charms

HAPPY NEW YEAR !!!