Χιονάνθρωποι με ζεστή καρδιά

Όταν αντιλήφθηκα τη νέα πρό(σ)κληση της Μίας με θέμα, τί άλλο, απο τους αγαπημένους χιονανθρώπους των χειμωνιάτικων ημερών, χάρηκα πάρα πολύ, γιατί διαπίστωσα οτι είχα ποικιλία επι του θέματος
Κάθε χρόνο η προσμονή των εορτών των Χριστουγέννων συνοδεύεται και απο την ελπίδα οτι ο καιρός θάναι τόσο χειμωνιάτικος, ώστε θα μπούμε στο πνεύμα των ημερών και θα ζήσουμε λευκά Χριστούγεννα με κρύο και ίσως χιόνι. Αλλά αλλοίμονο οχι μόνο οι ελπίδες διαψεύδονται αλλά κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα έρχονται όλο και πιο καλοκαιρινά. Σε λίγο δεν θα ξεχωρίζουμε απο την Αυστραλία. 

Η ζημιά που έχουμε προκαλέσει στο περιβάλλον μας  υπενθυμίζεται καθημερινά με την κλιματική αλλαγή των εποχών να γίνεται όλο και πιο σκληρή, αλλά δεν βλέπω να ιδρώνει και το ους ουδενός😡.
Παρ όλα αυτά κι οσα άλλα προσωπικά με ταλανίζουν, το παιδί μέσα μου δεν παύει να ελπίζει και μια που η φύση δεν συνηγορεί υπέρ του ονείρου, βάλθηκα να μεταμορφώνω γύρω μου διάφορα σε χιονανθρωπάκια 🎩
* Καμένες Λάμπες που έγιναν γούρια για το 2023
Η φόρμα τους δε βόλευε να γίνουν αερόστατα, όπως οι υπόλοιπες δέκα, ετσι προστέθηκε μία ακόμα μπάλα φελιζόλ στο βιδωτό τμήμα και μεταμφιέστηκαν σε χιονάνθρωπους

* Ξύλινα κουτιά.

Τα κουτιά είναι πάντα η μεγάλη μου αγάπη. Μεταμορφώνονται τόσο πολύ που ξεχνάς την αρχική τους μορφή

*Άδεια Μπουκάλια μπορούν κάλλιστα ντυμένα με πηλό να μεταφέρουν ένα αισιόδοξο μήνυμα JOY(και όχι μόνο!)

* κανάτα καφετιέρας που έμεινε κατάλοιπο απο την καφετιέρα που έπνιξε τα χρόνια της στ' απομεινάρια του καφέ και τελεύτησε, χωρίς να συμπαρασύρει ομως την κανάτα, κι έτσι ντύθηκε στολίστηκε με ανάγλυφο decoupage (δυστυχώς στη φωτογραφία δεν είναι ευκρινής η υψομετρική διαφορά στην χαρτοπετσέτα), χρωματίστηκε, φόρεσε ένα πομολάκι για πομ πομ κεφαλιού κι άλλαξε όψη και χρήση

 

* άδεια γυάλινα βάζα.

Πολλά άδεια βάζα φέτος έγιναν ο κατάλληλος καμβάς για χριστουγεννιάτικη διακόσμηση. Γιατί να πήγαιναν στην ανακύκλωση οταν μπορούσαν να μεταφέρουν λιχουδιές και μηνύματα αγάπης ; Ανάγλυφο κι εδώ decoupage  με πηλό και χαρτοπετσέτα

και για το τέλος, ετσι για να κλείσουμε ακόμα πιο όμορφα, ένα παραμύθι που έγινε ταινία μικρού μήκους https://youtu.be/ZE9KpobX9J8 με θέμα έναν χιονάνθρωπο

Σ’ ένα χιονισμένο πρωινό του Δεκέμβρη, ένα μικρό αγόρι με το όνομα Τζέιμς θα φτιάξει ένα χιονάνθρωπο στην αυλή του σπιτιού του. Θα του φορέσει καπέλο και κασκόλ, θα του βάλει κάρβουνα για μάτια και ένα μήλο για μύτη.

Στα μεσάνυχτα θα συμβεί κάτι μαγικό. Ο Τζέιμς θα δει τον χιονάνθρωπό του να λαμπυρίζει με πολύχρωμα φώτα και να αποκτά ζωή. Θα γίνουν οι καλύτεροι φίλοι και θα ζήσουν μια μαγική και συγκινητική περιπέτεια στη γη και στον ουρανό.

Ο ενήλικος πλέον Τζέιμς, αντικατοπτρίζεται στο ξεκίνημα του φιλμ στο πρόσωπο του David Bowie, ο οποίος αναμοχλεύει τις αναμνήσεις του και  μας δείχνει πως απέκτησε το κασκόλ του από τον Άι Βασίλη..

Ο χιονάνθρωπος (The snowman), είναι ένα παιδικό βιβλίο του Raymond Briggs, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1978. Το 1982, το βιβλίο έγινε ταινία 26 λεπτών για λογαριασμό του βρετανικού Channel 4, από την Dianne Jackson. Την ίδια χρονιά, το φιλμ ήταν υποψήφιο για το Όσκαρ κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους  και από τότε παίζεται κάθε χρόνο στην περίοδο των Χριστουγέννων, μαγεύοντας μικρούς και μεγάλους.

Christmas elf

 Καθημερινά τηλεοπτική διαφήμιση μας υπενθυμίζει το πόσες μέρες μένουν μέχρι τα Χριστουγεννα κι εγω νομίζω οτι ανεβαίνω Γολγοθά.
Ειλικρινά δε μπορώ και δε θέλω να σας περιγράψω το πως νοιώθω, δε υπάρχει λόγος να μαυρίζουμε περισσότερο τις καρδιές μας μέρες που ρχονται, ουτε ο χώρος εδώ είναι εξομολογητήριο. 
Αυτό το χώρο θέλω να τον κρατήσω άσπιλο και αμόλυντο απο δάκρυα και παράπονα, θέλω ναναι και να παραμένει όπως εξ αρχής δημιουργήθηκε χώρος χαράς. Γι αυτό θα επιμείνω με τις ελάχιστες φετινές δημιουργίες που έγιναν στα όποια κενά δημιουργούνται στη διάρκεια της ημέρας και προσπαθώ να εκμεταλλευτώ, γιατί είναι ελάχιστα. 
Πόσο αναπολώ εκείνα τα βράδυα που έπρεπε να κακαρίσει ο κόκορας για να πάω επιτέλους για ύπνο! Πόσο μου λείπουν αυτά τα ξενύχτια!!! Αλλά ας μην είμαι αχάριστη και απο αυτές τις λίγες ώρες της δημιουργίας.
Οταν έκανα τις προμήθειες για τα Χριστούγεννα εχοντας κατά νου οτι φέτος επιτέλους θα ξαναέκανα το τσάι των Χριστουγέννων, είχα παραγγείλει απο την Decomagia  κι ενα μπουστάκι που είχα ερωτευθεί. 
Μέχρι να το πιάσω στα χέρια μου, άλλοι χειροτέχνες το είχαν φτιάξει σε διάφορες εκδοχές, οπότε εγω, οταν το έπιασα, αποφάσισα να γίνει κάτι εντελώς διαφορετικό και με ετερόκλιτα υλικά.  Είχα λοιπόν ενα "καπέλο" απο γυψόγαζα που είχα φτιάξει τις μέδουσες της αυλής πρόπερσυ (αν δεν κάνω λάθος) και μία αυγοθήκη. Αυτά τα δυο ήταν τα θεμέλια που έστησαν αυτό το δημιούργημα που έγινε το ξωτικό των Χριστουγέννων.

Πάνω απο το καπέλο της γυψόγαζας επειδή ήταν επίπεδο κόλλησα ενα πλαστικό καπάκι αγνώστου ταυτότητας,  να δοθεί λίγο ύψος και φόρμα. Στη συνέχεια έκοψα δυο κομμάτια απο τις θηκούλες της αυγοθήκης και τις κόλλησα μεταξύ τους δημιουργώντας ένα κορμό που πάνω του θα έμπαινε το μπούστο.

 Ολο αυτό το έντυσα με λευκό χαρτί αφής, αφού το στραπατσάρισα στη χούφτα μου ν αποκτήσει ζάρες για να κάνει πτυχώσεις υφάσματος. Στη συνέχεια, αφού στέγνωσε, κόλλησα κομμάτια απο διαφορετικές χαρτοπετσέτες με γιορτινό μοτίβο, ν αποκτήσει φόρεμα. Στην εσοχή της αυγοθήκης εβαλα χαρτί αφής και επάνω κόλλησα το μπούστο. Χέρια και πόδια (τα πόδια τα είχα απο την παλιά αμερικάνικη μπομπονιέρα που πέρσυ έφτιαξα την Βασίλισσα του χιονιού) έραψα ύφασμα το γέμισα με βάτα, στα δε χέρια έμπηξα ενα σύρμα και το λύγισα ν' αποκτήσουν πλαστικότητα κινήσεων και τα κόλλησα τα μεν στο σώμα τα δε στην περίμετρο του φουστανιού, γιατί το ξωτικό κάθεται κομψά χαμέ. Ενας κώνος απο την αυγοθήκη επίσης ντύθηκε με χαρτοπετσέτα κι έγινε καπέλο. Στα χέρια της κρατά ένα στεφανάκι και μία γιρλάντα απο χιονονιφάδες.

Ήταν μια πολύπλοκη κατασκευή, άσχετα απο τα  λίγα υλικά, που όμως ήθελε χρόνο και προσοχή. Ομως το αποτέλεσμα αντάμειψε τις προσδοκίες μου.

Έχετε αντίθετη άποψη;

Η σφαίρα της φαντασίας

Μέσα σ' αυτή τη μουντή πραγματικότητα που ζούμε έχουμε ανάγκη απο λίγη μαγεία, κομματάκι χρυσόσκονη, αλλά πού να τη βρείς; Στα σκουπίδια της τηλεόρασης, ή στα δυσώδη γεγονότα που σε κατακλύζουν καθημερινά και σε κάνουν ν' αναρωτιέσαι πού κρυβόταν τόσα χρόνια τόση βρωμιά; Τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πάντα παίρναμε τα πάνω -πάνω, ο,τι βλέπει η πεθερά που λένε και δεν αγγίζαμε την πραγματική βρωμιά, που κρυβόταν ή  την κρύβαμε κάτω απο το χαλί, γιατί έτσι βόλευε να μη φαίνεται. Η αλήθεια είναι οτι η καθημερινότητα ξεπερνά και το πιο ευφάνταστο σενάριο σκληρού σήριαλ

Κάτι απο επιλογή, κάτι εξ ανάγκης, κάτι για λόγους προστασίας εχω απομονωθεί και παρά το οτι η χειροτεχνική δραστηριότητα δεν είναι όπως παλιά, όλο και κάπου  ξεδίνω. 

Είναι βλέπετε το απαραίτητο φάρμακο αποτοξίνωσης και αναζωογόνησης, που δεν χρειάζομαι ούτε Ινστιτούτα καλλονής, ουτε ανέξοδες σχέσεις για να αναλάβω δυνάμεις!

Ετσι λοιπόν πάντα τα Χριστούγεννα κρούουν τον κώδωνα της επαναδραστηριοποίησης οτι κι αν εχει προηγηθεί ή μεσολαβήσει, και πάντα δίνουν χρώμα και αισιοδοξία σε ο,τι με ταλαιπωρεί 

Η αλήθεια είναι οτι τόσα χρόνια που εχω το μπλογκακι μου, που δε τ αλλάζω, εχω φτιάξει πολλές χριστουγεννιάτικες μπάλες διαφόρων τεχνικών, αλλά πάντα είχα απωθημένο πώς γίνεται μία συγκεκριμένη 😤 

Μέχρι που μου άνοιξε τα μάτια ενα βιντεάκι που είχε την καλοσύνη η φίλη ν' ανεβάσει με όλη τη διαδικασία κατασκευής της κι εγω θα σας το παραθέτω ευθύς αμέσως.

Αυτό λοιπόν έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα τούτης της μαγικής κατασκευής, αφού είχα ήδη μια μεγάλη πλαστική μπάλα απ αυτές τις (αντιπαθητικές) άθραυστες. Γιατί μπροστά στις γυάλινες εύθραυστες που είχαμε παλιά, ουδεμία σχέση!

Δεν είναι ομολογώ και η πιο εύκολη διαδικασία να την κόψεις. Απέκτησα μία μικρή τενοντίτιδα, αλλά τα καλά κόποις κτώνται που έλεγαν ουχί αδίκως οι αρχαίοι μας πρόγονοι. 'Ετσι κάτι με το κοπίδι κάτι με ένα ηλεκτρικό χαράκτη έκοψα όσο μπορούσα με καπέτες την μπάλα, που παρότι φοβόμουν, οτι θα κοβόταν στα δύο, τελικά κράτησε .

Αρχικά την έβαψα με μαύρη κιμωλία, αλλά  στην πορεία θέλησα να διαφοροποιηθώ εντελώς απο το βίντεο οδηγό, ετσι μετά μία αποτυχημένη ακρυλική γκρι βαφή με σπρέυ, ξανααστάρωσα δις και την πέρασα και με λευκό χρώμα να καλύψω το μητρικό κόκκινο, που βγήκε στην επιφάνεια με τον ψεκασμό. 

Στη συνέχεια θέλησα να της δώσω μία επιπλέον γκλαμουριά με φυλλώματα κι επειδή καινούργιο είναι το κόσκινο και πού να το κρεμάσω (είχα απωθημένο τούτο το καλούπι βελανιδιάς γιατί λατρεύω τα βελανίδια...ούτε γουρούνι νάμουνα!😂 οχι καλέ να τα τρώω προς θεού, να τα βλέπω και να τα συλλέγω για πάσα δημιουργική χρήση) έτσι αντί για φύλλωμα γκι (ου κανονικά λέγονται με τα κόκκινα μπιλάκια) κάλυψα την επιφάνεια της μπάλας με βελανιδιάς. 

Έβαψα τρεις διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου τα φύλλα, μετά με αστάρι έκανα τύπου χιονισμένα και τέλος με heavy body gel και χρυσόσκονη ολοκλήρωσα την "χιονισμένη" επιφάνεια. Εσωτερικά λόγω βαθείας νυκτός παρέμεινε βαμμένο μαύρη κιμωλία, και μετά περάστηκε χρυσή πάστα και ξανά κόλλα και χρυσόσκονη να λαμπυρίζει.

Πάνω σ ένα καπάκι καφέ  κόλλησα χιόνι σε κόκκους (foam clay), διαφορετικού ύψους δεντράκια από πηλό (άλλο λατρεμένο καλούπι) τα οποία απλά πέρασα heavy body gel και χρυσόσκονη, έφτιαξα δυο σπιτάκια από χαρτόνι και κόλλησα και μια χριστουγεννιάτικη φιγουρίτσα από τη σειρά LEMAX που λατρεύω και έχω γεμίσει το χριστουγεννιάτικο χωριό μου, εννοείται με μεγαλύτερου μεγέθους.

Με παίδεψε πολύ η ιδέα του φωτισμού, τελικά αφού τίποτ άλλο δε μπορούσε να πάει κρυφό και με λίγα "λαμπάκια", κατέληξα σ' ένα με μπαταρία σαν μηχανικό ρεσώ κι αφού το πέρασα από την τρύπα που θα κρεμόταν κανονικά η μπάλα, αναγκαστικά έτσι έγινε επιτραπέζια. 

Θυμήθηκα οτι είχα μία σπασμένη βάση από κρυστάλλινο ποτήρι, που είχε μείνει ένα κομμάτι του ποτηριού ακριβώς ιδιο μέγεθος ν' αγκαλιάσει τη βάση της μπάλας. Κολλήθηκε με ζεστή σιλικόνη και κολλήθηκε κι εκεί ένα κλαδί βελανιδιάς. 

Για να καλύψω τη βάση του φωτισμού στην κορυφή, αφού θα πρέπει ν' αλλάζει και η μπαταρία, επέλεξα ξυλόγλυπτα, που τύλιξαν σα δαχτυλίδι τη βάση του μηχανισμού, τα οποία έβαψα στην ίδια απόχρωση με την υπόλοιπη μπάλα και ιδού το τελικό αποτέλεσμα στο φως της ημέρας 👇

 και της νυκτός 😉👇

Και όλο αυτό συμμετέχει στην πρό(σ)κληση της conchi 

Οι μποτούλες οι κροκό και τα κουδούνια του ελκηθρου

 -Γυναίκα λέω σιγά σιγά να ετοιμάζομαι, ειναι μεγάλο το ταξίδι και οσο περνούν τα χρόνια με κουράζει και περισσότερο

-Να ετοιμάζεσαι άντρα μου, ποιός φέρνει αντίρρηση; εδώ όλοι έχουν πάρει τους δρόμους, πληρότητα σου λέει στα τουριστικά καταλύματα εκατό τοις εκατό!

-Ναι αλλά εγώ πάω για δουλειά κι οχι για resort

-Γι αυτό έχεις ένα λογο παραπάνω, άλλωστε ποι΄ςο θάλεγε όχι σε τέτοια δουλειά! Να μοιράζει χαρά στα παιδάκια μικρά και μεγάλα 😉(ειναι βλέπεις και κάτι ζαβά που πιστεύουν ακόμα στον Αγιο Βασίλη, αλλά ,δεν εκθέτουμε κόσμο)

-Φερε μου λοιπόν τις μποτούλες μου τις κροκό να τους δώσω ένα φρεσκάρισμα, εχω χρόνια να τις φορέσω, αλλά τώρα που άλλαξε ο καιρός με πεθαίνει το κότσι και μόνο μ αυτές νοιώθω άνετα. Δε με χτυπάνε

-Εσένα δε σε χτυπάνε αλλά τις χτύπησα εγω

-Τι εννοείς;

-Τις μποτούλες που είχες προ απομνημονεύτων χρόνων δε λες;

Ναι ,τις Λουμπουτέν, τις κόκκινες με την κόκκινη γουνίτσα στο εσωτερικό. Μου τις είχε φτιάξει ο συχωρεμένος πριν αρχίσει να βάφει κόκκινες τις σόλες

-Μαύρες Λουμπουτέν! Κάποιος μαθητευόμενος θα τις είχε φτιάξει και τις είχες πληρώσει κι ένα νεφρό.

-Ναι αλλά γι αυτό κρατήσανε μέχρι τώρα

-Ποιός το λέει αυτό;

-Εγω, για πήγαινε φέρτε τες

-Δε θα σ ευχαριστήσω γιατί της είδα τόσα χρόνια αραχνιασμένες, έχασαν και τη φόρμα τους κόντεψε να φανεί η ύφανση της γούνας και της χρησιμοποίησα

-Τις χρησιμοποίησες;;;πού;;;

-Κάτι εικαστικό! Ε να μη στολίσω κι εγω μέρες που έρχονται ,μια ζωή όλα για τους άλλους τα έκανα και εμένα το σπίτι μου έμενε αστόλιστο

-Και τις μπότες μου τις πανάκριβες βρήκες;

-Είχαν διαλυθεί στα εξ ών συνετέθησαν, μη κοιτάς που είμαι μαστόρισσα και τις επανασυναρμολόγησα. Τόσα χρόνια κοντά στα ξωτικά την έμαθα την τέχνη

-Και τί τις έκανες παναπεί;

-Μάζεψα χιονάκι απο τον Πόλο και έφτιαξα ενα μικρή σκηνή απ αυτές που ζούμε καθημερινά με τα ξωτικά, τα ελαφάκια, τα ταρανδάκια (αυτά δεν μου κάθονταν αλλά εννοείται οτι ζουν μαζί μας) και φυσικά και μια εικόνα σου απο τότε που σε θυμάμαι οταν σε περίμενα παιδί! 

Γιατί να το πούμε αυτό να μην υπάρξει σύγχυση, μια διαφορά την έχουμε και μάλιστα μεγάλη, μη κοιτάς που ο έρως χρόνια δεν κοιτά 😍

-Επιμένω να τις δω

-Ορίστε

-Ιιιιιιιιιιιιι;;; Πόσα χρώματα έχουν απάνω τους; Θα τρίζουν τα κόκκαλα του συχωρεμένου

-Δε φταίω εγώ. Έστειλα ένα ξωτικό σου να μου φέρει μπογιά μαύρη αλλά είχε αχρωματοψία δεν ήθελε να ρωτήσει τους πωλητές να το ξεστραβώσουν μη δώσει λαβή για σχόλια και αντί για μαύρη μου έφερε καφέ και τ άλλα χρώματα που του ζήτησα αχταρμά μου τα έφερε, ευτυχώς μόνο το χρυσό πέτυχε. Έλαμπε βλέπεις Δεν είναι και σαϊνια όλα τα ξωτικά σου να τα λέμε κι αυτά

-Το κροκό όμως έζησε. Είδες οταν είναι καλό το δέρμα;

-Δε το συζητώ! Τόπους-τόπους αλλά έζησε να το θυμόμαστε

-Αντε τωρα να δω τι θα φορέσω. Ααα άλλαξα και τα κουδούνια στο έλκηθρο. Βαρειακούω τελευταία και ήθελα κάτι πιο μεγάλο. Ευτυχώς μια καλή γυναίκα μου είχε χαρίσει 6 κομμάτια απ αυτά που νόμιζε μπωλ να σερβίρει σπερνά, αλλά όταν αρχίσαν τα στάρια να τρέχουν απο την τρύπα κατάλαβε οτι δεν ήταν γι αυτή την χρήση. Ετσι με κέρασε κι εμένα 6,οχι κόλυβα, καπάκια καφέ, απ όταν επιτρεπόταν το πλαστικό. Ετσι έφτιαξα τρια ευμεγέθη κουδούνια να βροντούν σαν τα βραχιόλια της Γερακίνας, που λένε και στο Ελλάντα

-Αλήθεια τώρα, ήθελα νάξερα αν δεν ζουσες σ αυτή την παράνοια που ζεις τί άλλο θα έφτιαχνες;

-Ουυυυυυυυυυυ νάξερες πόσα συνωστίζονταν στο μυαλό μου κι ήρθε η 23 του Σεπτέμβρη και μου τα γκρέμισε όλα 😟. Πάλι καλά που έστω και κάτι μικρό φτιάχνω να περνάει η ώρα όσο με ετοιμάζουν τα ξωτικά!

Υ.Γ 1. Οι αναγνώστες μου να ξέρουν οτι πριν ζητήσουν εισαγγελική παρέμβαση για εγκλεισμό, οτι επιθυμώ οχι την Τρίπολη που την περικλείουν βουνά και παθαίνω κουπάρηση, αλλά την Κέρκυρα. Ιόνιο βρε αδερφέ, να μυρίζω θάλασσα και να νοιώθω στα μέρη μου μπας και επανέλθω (Εγω η Χαρά αυτό κι οχι ο Αη Βασίλης speaking)

Υ.Γ.2 Δεν ξέρω αν έχετε αγοράσει ποτέ παπούτσια απο το διαδίκτυο, αλλά ενίοτε μέσα τους για να διατηρήσουν τη φόρμα τους έχουν τα κομμάτια που σας εβαλα φωτογραφία. Αυτά συνέθεσα, προσθέτοντας ενα κομμάτι χαρτόνι για φτέρνα τακούνι και στη συνέχεια κόλλησα χαρτί αφής πάλι απ από το περιεχόμενο της παραγγελίας.

 Έπειτα της έντυσα γυψόγαζα (αν είχα paverpol θα το προτιμούσα, αλλά ένεκα η απόστασις και η ανυπομονησία μου!)πάστα διαμόρφωσης, πάστα κρακελέ και αλλεπάλληλα χρώματα μαύρο-καφέ, κόκκινο, χρυσό και λευκό για τα σκασίματα του κρακελέ. Ολοκληρώθηκε με σειρίτι μαύρο και χιονάκι (φυσικά και με αξεσουάρ)

Υ.Γ. 3 Τα κουδούνια ειναι ο,τι πιο απλό και χαριτωμένο (για μένα τουλάχιστον) έχω φτιάξει. Βέβαια οταν μεσα στο δέμα της λατρεμένης Βαρβάρας βρήκα τα καπάκια του καφέ

απόρησα τι χρήση μπορεί νάχουν, αλλά τα κράτησα και να που χρειάστηκαν κι έγιναν ενα πανέμορφο χριστουγεννιάτικο στολίδι, βάφοντας αρχικά καφέ και πριν στεγνώσει χρυσό(όλα αυτά σπρέυ) χρώμα, αφου είχα κολλήσει πρώτα ενα καπάκι μπουκαλιού στην κορυφή(οπότε έκλεισε και η τρύπα) και είχα βιδώσει μία βίδα με στρογγυλό κεφάλι για κρεμαστάρι. 

Οταν βάφτηκαν τα κόλλησα ανά δύο και επειδή δεν έπιανε ο μαρκαδόρος για να φτιάξω τις μαύρες τρυπούλες και τ αστεράκια ενός κανονικού κουδουνιού, έκοψα με το κοφτάκι απο ένα μαύρο γυαλιστερό χαρτονάκι και τα κόλλησα. 

Αυτή ήταν όλη η κατασκευή! 

Ευτυχώς που υπάρχει αυτή πανέμορφη γιορτινή αναμονή που το διαδικτυο κατακλύζεται απο ιδέες και έτσι χώνομαι και απολαμβάνω μοναδικά δημιουργήματα και εικόνες που με ταξιδεύουν και με κάνουν να σκαρφίζομαι οδούς διαφυγής απο τη ζοφερή πραγματικότητα. 

Γι αυτό αντιμετωπίστε με με επιείκεια, δεν είμαι τρελή ,πολύ ταλαιπωρημένη είμαι😵

Τα διζυγωτικά διδυμάκια

 Οχι, προς Θεού δεν γέννησα.
Για φανταστείτε με αυτό που περνάω να γκαστρωνόμουν κιόλας! 
Ευτυχώς αυτό το θέμα τοχω λύσει προ πολλού, αλλωστε και να υπήρχε περίπτωση (εκτός Σάρας) τώρα μ είχε απορροφήσει άλλη αγάπη που δεν θάθελα να μοιράζομαι.
 Δοξα τω Θεώ η φύση μου χάρισε δυο καλά παιδιά (είδατε πόσο συγκρατημένη είμαι στους χαρακτηρισμούς 😊) και έτσι ο κύκλος της αναπαραγωγής και της διαιώνισης του είδους έκλεισε, οχι όμως και της χειροτεχνίας! Αυτός αν κλείσει ...κλάφτε με 😞

Τις μέρες λοιπόν του Νοσοκομείου, παρά τα όσα διαδραματίστηκαν που τώρα νομίζω οτι ήταν ένας εφιάλτης κι οχι οτι τοζησα πραγματικά, κάποια στιγμή άρχισα να μαζεύω οτι πετούσαν οι νοσηλεύτριες. Και πετούσαν πολλά ομολογουμένως 😠 Το μουτράκι το βάζω γιατί εμένα μπορεί να μ ευνόησε αυτό, αλλά έδειχνε αδιαφορία για το χώρο που ζουσαν οι ίδιες κι οχι μόνο οι ασθενείς. 

Ενταξει θα μου πείτε σκουπίδια, με την έννοια του σκουπιδιού του μολυντικού δεν ήταν, αλλά δεν έπαυε νάταν σκουπίδι, που θα έπρεπε να πετιέται σ ένα κάδο κι οχι στο πάτωμα. 

Ψυχή έχουν και οι καθαρίστριες θαλάμων, ασε που αυτές έμπαιναν με μία παρκετέζα και ο,τι έπιανε πάνω πάνω έπαιρναν. Για κάτω από κρεββάτια δε μιλάμε, όσο για τις τουαλέτες ενα άδειασμα κάδων χλωρίνη στη λεκάνη  κι έξω απο την πόρτα, πού σφουγγάρια και τριψίματα! 

Τέλος πάντων εδώ δεν ήρθα να κρίνω τις συνθήκες του Νοσοκομείου που ούτως ή άλλως είναι απαράδεκτες.
Μάζεψα λοιπόν, οχι μονο απο το δικό μας δωμάτιο αλλά και απο γειτονικό, διάφορα καπάκια από τους φλεβοκαθετήρες, μικρούτσικα λευκά καπάκια που κάπου θα κολλήσουν ελπίζω στο μέλλον, το βράδυ έφερναν τα χάπια μέσα σε κάτι λιλιπούτειους δοσομετρητές. 

Στην αρχή είναι η αλήθεια πέρασαν απαρατήρητοι, είχα τέτοια κούραση και απογοήτευση που πού σκέψη για κάτι άλλο, οσο όμως προχωρούσαν οι μέρες και ήθελα να ξεφύγω από την απόλυτη τρέλα, αρχισα να σκέφτομαι διάφορα δημιουργικά, ωστε να ξεφεύγω, γιατί ούτε το κινητό είχα διάθεση ν ανοίξω. 

Αρχισα λοιπόν να καλοβλέπω τα σφηνοποτηράκια των χαπιών και να τα μαζεύω, κι έτσι πριν λίγες μέρες, εκεί που χάζευα στο PINTEREST (μεγάλη ξεκούραση και ξεμυαλίστρα, ομολογώ),  έλαμψε φως στο κεφάλι μου, κι αμέσως έτρεξα να βρω ο,τι θα μπορούσε να μου είναι χρήσιμο να πραγματοποιήσω την ιδέα μου!                                                                                 

Επιστρατεύθηκαν λοιπόν ένα σφηνοποτηράκι  

 Νοσοκομειακό, ένα καλαμάκι χάρτινο, αλλά αρκετάσκληρό (λυπάμαι που το λέω αλλά ακόμα δεν έχω συνηθίσει την αλλαγή από το πλαστικό) ενα "καλαθακι" από αυγοθήκη, ενα μεταλλικό καπάκι απο γυάλινο βαζάκι  και ενα στεφάνι κι αυτό απο φάρμακο.

Η κατασκευή του φανοστάτη είναι απλούστατη. 

Κόβεις απλά δυο λωρίδες χαρτονάκι ο,τι χρώμα θέλεις (εγω προτίμησα το κόκκινο αντί του μαύρου που είναι το αυτονόητο), το κάνεις σταυρό και το κολλάς στη βάση του δοσομετρητή για μένα. 

Μετά κόβεις ένα στρογγυλό χαρτονάκι και το τυλίγεις σαν να κάνεις χωνάκι για να γίνει το καπάκι του φανοστάτη. Με τις ίδιες λωρίδες απο χαρτονάκι τις τυλίγεις γύρω απο το καλαμάκι για να αποτελέσουν τη βάση του. Τυλιξα μία λωρίδα ακόμα γύρω απο το καλαμάκι και το κόλλησα στην αυγοθήκη που μοιάζει με βραχάκι, κι αυτή πάνω στο μεταλλικό μαύρο καπάκι. 

Πάνω στο στεφανάκι του φαρμάκου, έκοψα πράσινα και κόκκινα χαρτονάκια εν είδει φύλλων και "καρπών"(καρδούλες είναι) και τα κόλλησα σε δύο σειρές πάνω στο πλαστικό στεφανάκι και ολοκλήρωσα μ ένα φιογκάκι. Χάντρες έπαιξαν το ρόλο τους στην κορυφή των φανοστατών και στη βάση. Χιόνισα κι Αυτό ήταν όλο κι όλο !

Ελπίζω κάποια στιγμή να βρω τρόπο να βάλω κάποιο φωτάκι 💡

Αγάπησα πολύ αυτά τα διδυμάκια που όπως διαπιστώνεται είναι γονιμοποιημένα  διαφορετικά, είναι δηλαδή διζυγωτικά δίδυμα 😂

Για τη φωτογράφιση τα ταίριασα μ ένα άλλο λατρεμένο παλιότερο κατασκεύασμα, που ταιριάζουν τόσο πολύ χρωματικά και εποχικά 🎄

Όπως βλέπετε ακούω τις συμβουλές σας και προκειμένου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται κάνω φιλότιμες προσπάθειες να κρατηθώ στον αφρό και να προσαρμοσθώ στις συνθήκες χωρίς να με καταπιούν.

Ελπίζω να σας αρέσουν οι πρωτες έστω και απλές χριστουγεννιάτικες δημιουργίες 😉

Μέχρι την επόμενη φορά σας γλυκοφιλώ και σας ευχαριστώ για την συμπαράσταση 🙏

Έτσι είναι οι σχέσεις... (Ηρώ)

Η αλήθεια είναι οτι είχα ήδη πέσει πάνω στη συγκεκριμένη ανάρτηση, μέχρι που είδα και την ανάρτηση της Στέλλας και σκέφτηκα ότι όλο και περισσότερο άνθρωποι εμβαθύνουν και προσπαθούν να βρουν λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις.

Τοχα απο εφηβη να αυτοκριτικάρομαι, να ψάχνω να βρω τα λάθη μου σε σχέση με τους άλλους, κι έγινε πιο έντονο από την εποχή που έγινα μητέρα. 

Γενικά όσο ανυπόμονη είμαι να δημιουργήσω κάτι και να δω το αποτέλεσμά του, τόσο υπομονετική μέχρι βλακείας είμαι στις ανθρώπινες σχέσεις . Θέλω να εξαντλήσω τα περιθώρια, ωστε τελειώνοντας να πω "εκανα ό,τι μπορούσα, αλλά δε πήγαινε άλλο"  Να φεύγω με ήσυχη συνείδηση  δηλαδή. 

Παρ όλα αυτά έχω στριμώξει πολύ άσχημα τον εαυτό μου μέχρι να φτάσω στο σημείο μηδέν. Τοχω νοιώσει στο σώμα μου που διαμαρτύρεται. Εχω αισθανθεί ασφυξία χωρίς κάτι συγκεκριμένο να ευθύνεται κι οταν διάβασα μέσα στα πολλά που διαβάζω, αυτό το κείμενο, είπα "ώπα! δεν είμαι μόνο εγώ η τρελή και παράξενη και αχάριστη ίσως. Κρίμα να νοιώθω ενοχές" 

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να επεκταθώ, δεν είμαι ο Φρόυντ, το παραθέτω λοιπόν αυτούσιο, επειδή θέλω να υπάρχει στο "χώρο μου" και πηγή του ειναι εδώ:

Κρεμαστή καρδιά απο φελιζολ ντυμένη με κόκκινο βελούδο και τουλι, με μεταλλικά στοιχεία (μια παλιά καρφίτσα -καρδιά κι ενα πλακάκι LOVE) και φούντα

"Οι άνθρωποι γενικά βιάζονται να σου αρπάξουν την υπόσχεση, πως σημαίνουν πολλά για σένα.
Βιάζονται να σε γνωρίσουν για να καλύψουν την κενότητα τους πολλές φορές και όχι για να σου προσφέρουν την παρέα τους. Θέλουν να είναι τα πάντα σου και να είναι τώρα. Θέλουν να σου αποσπούν την προσοχή με ανόητα, φτηνά τερτίπια που τα ονομάζουν σχέση, φιλία, δόσιμο και έτσι θεωρούν πως εξασφάλισαν μια θέση κοντά σου στην αιωνιότητα.
Θέλουν να προσδώσουν σημασία στην δική τους ζωή γι’ αυτό εισβάλουν πιεστικά στη δική σου.
Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν, πως η απόκλιση που σου προσφέρουν μπροστά στη λέξη φιλία μεγαλώνει έτσι ολοένα, αλλά δυστυχώς όχι και η ανάγκη για την παρουσία τους.
Όμως δυστυχώς κανένας δεν ξεγελιέται γιατί πολύ απλά δεν το έχει ανάγκη.
Απαραίτητος δεν μπορεί να γίνει κάποιος στην ζωή σου εάν δεν αποκτήσεις παρελθόν μαζί του, εάν δεν ακουμπήσουν οι ψυχές σας, εάν δεν έχεις να θυμηθείς κάτι από αυτόν τον άνθρωπο.
Απαραίτητος δεν γίνεται κανείς με το στανιό επειδή μίλησες, γέλασε μαζί σου, ήπιες ένα καφέ, κάπνισες ένα τσιγάρο. Απαραίτητος θα γίνει με τον χρόνο, εάν αντέξει η σχέση σας, εάν ευδοκιμήσει, εάν νικήσει την σημερινή αλαζονεία, ζήλια, ματαιοδοξία που υπάρχει.
Απαραίτητος δεν θα γίνει κάποιος που δεν έχεις φάει τα μούτρα σου μαζί του και να αγκαλιάστηκες, να έκλαψε μαζί σου, να σε πόνεσε, να σε νοιάστηκε να έφταιξε εκείνος και να ζήτησες συγγνώμη εσύ για να μην τον στενοχωρήσεις.
Έχουμε μάθει σε εύκολες ταμπέλες και θεωρούμε πως θα μπορούμε να γίνουμε γρήγορα η πρώτη σκέψη του άλλου μόλις ξυπνάει, ή η τελευταία πριν κοιμηθεί. Θεωρούμε πως είναι εύκολο να του κλέψουμε την ιδιωτικότητά του και να τον απορροφήσουμε στον κόσμο μας.
Αυτό λέγεται συναισθηματική άγνοια. Ένας άνθρωπος δραστήριος, κοινωνικός, αγαπητός, με ενδιαφέροντα, για να σε περάσει και να σε φιλτράρει μέσα από τον εγκέφαλο του σαν αναγκαίο πρόσωπο θα πρέπει να είσαι σπουδαίος για εκείνον.
Θα πρέπει να έχεις αποκτήσει τον σεβασμό, την αγάπη του, την σκέψη του, να έχει κερδίσει τίμια ένα κομμάτι του εαυτού σου κάπου μέσα σου και να κατοικεί.
Δεν θα γίνει αυτό αμέσως και σε λίγο χρόνο επειδή έχεις μάθει να εκκολάπτεσαι σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζεις για να καλύψεις την ανεπάρκεια σου. Ο άλλος θέλει χρόνο, θέλει χώρο να ανασάνει και να δημιουργήσει το κατάλληλο έδαφος γύρω του και μέσα του να σε δεχθεί.
Μην γίνεσαι συναισθηματικά φορτικός και εκβιάζεις την παρουσία σου. Πολύ γρήγορα θα τον κουράσεις, αλλά ακόμα και έτσι να μην γίνει παρακάτω θα σε πετάξει έξω από την ζωή του γιατί νιώθει άβολα.
Τα πολλά τηλέφωνα και τα πολλά μηνύματα, τα πολλά λόγια και τα μεγάλα, δεν χτίζουν σχέσεις, απεναντίας, από μια ηλικία και μετά και ανάλογα την ιδιοσυγκρασία του άλλου τις χαλάνε.
Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς πόσο ελάχιστα απαραίτητος είσαι για κάποιον, όσο και να θεωρείς τον εαυτό σου φαβορί, το ξέρω.
Αλλά δεν μπορείς να με αναγκάσεις να κάνω παρέα με το λίγο σου.
Η αδιακρισία είναι δικαίωμα σου και η επιλεκτικότητα δικό μου.
“Τον άνθρωπο δεν μπορείς τον εκβιάσεις να σε αγαπήσει, κουράζοντας τον με την παρουσία σου.”

 "

H ανάρτηση αυτή συμμετέχει στην πρό(σ)κληση της Μίας με θέμα "Καρδιές"

Stone with  napnik's decoupage

Οσα δε φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η ώρα

Κι εκεί που όλα πήγαιναν μια χαρά και ήλπιζα σ' ένα χαλαρό και δημιουργικό Φθινόπωρο, ήρθε η ζωή να μου υπενθυμίσει, οτι τίποτα δεν είναι δεδομένο!

-πέρασες καλό καλοκαίρι, χαλαρό , όπως το ήθελες; Πάρε τώρα μία ανάποδη σβουριχτή νάχεις να μαθαίνεις! σκέφτηκε και μου την έδωσε την ανάστροφη 💨💫 και σε μια στροφή γύρω από τον άξονά της, έπεσε η μητέρα μου και ο εφιάλτης ξεκίνησε 😵😷.

Το να έχεις ένα μωρό είναι ευτυχία. Σου αφήνει χρόνο να ξεκουραστείς, να δημιουργήσεις, μεγαλώνει, συνεννοείσαι ολο και περισσότερο, όταν έχεις όμως να κάνεις μ' έναν μεγάλο άνθρωπο που ξαναμωραίνεται, τότε τα πράγματα γίνονται ασφυκτικά δύσκολα.

Θα μου πείτε "η πρώτη είσαι ή η τελευταία; ή πίστευες οτι εσύ θα εξαιρεθείς του κανόνα;" Οχι τίποτ αλ αυτά δε πίστευα, απλά ήλπιζα ν' αργήσουν κι άλλο, ειδικά όταν έχεις να κάνεις μ' εναν άνθρωπο του χαρακτήρα της μητέρας μου! 
Αλλο να σας λέω κι άλλο να καταλαβαίνετε... 
Βέβαια μέσα σ' όλο αυτό το τραγικό πανηγύρι υπάρχει και μια νότα που λες "δε μου συμβαίνει εμένα αυτό!" Τσακισμένη, χειρουργημένη, παραλογισμένη στο φουλ αλλά οι απαιτήσεις καλλωπισμού επιτακτικές και επαναλαμβανόμενες μη ξεχαστούν! Να ειδοποιηθεί η μανικιουρίστα να μας περιποιηθεί τα άκρα γιατί δεν διανοούμαστε καν να κόψουμε τα νύχια των χεριών (η αλήθεια είναι οτι είχε πάντα υπέροχα δάχτυλα με μακρυά νύχια, μέχρι τώρα) μανόν (όζα για τις Βόρειες ), το κραγιόν για τα σκασμένα χείλη, κομμώτρια και πάντα δίπλα το καθρεφτάκι και η δικιά της αποκλειστικά βούρτσα μαλλιών. Σε σημείο τέτοιο που να μ εκνευρίζει γιατί σ' όλα τ' άλλα τα απαραίτητα είναι αρνητική. Ούτε η μητρυιά της Χιονάτης τέτοια εξάρτηση με τον καθρέφτη της! Το αποτέλεσμα ο καθρέφτης ήρθε και αντί να θαυμαστεί αυτομουτζωνόταν πώς κατάντησε! Κι ολ αυτά για μια γυναίκα που μπαίνει στην τελευταία δεκαετία της ζωής της, οχι αστεία. Τώρα πώς περίμενε νάναι που πέρασε τέτοια ταλαιπωρία, μη με ρωτάτε, εδω εγώ είμαι σα μύδι μπαγιάτικο, αλλά εγώ ούτως ή άλλως, ανέκαθεν ήμουν από άλλο ανέκδοτο από το δικό της. 

Εγώ να μην προλαβαίνω να καθήσω ολημερίς κι εκείνη να μου υποδεικνύει με επιμονή να φτιάξω τα μαλλιά μου με ρόλεϋ!!! Ζω μία παράνοια γενικά και ειδικά, αλλά έχω ανάγκη να μην αποκοπώ τελείως από τη γειτονιά μας κι έτσι με βλέπετε τουλάχιστον εδώ.

Η αλήθεια είναι, οτι παρότι είχα αρχίσει τις παραλαβές για τις χριστουγεννιάτικες δημιουργίες, ένα γκρίζο σύννεφο με πλάκωνε, αλλά αυτό ούτως ή άλλως ήταν πάντα στα υπόψιν, αφού κάτι από υγεία κάτι από ηλικία όλα πρέπει να τα σκέφτεσαι και να τα συνυπολογίζεις. Και στις παραλαβές έμεινα 😞 Θέλω να ελπίζω οτι θα εξομαλυνθεί κάπως η κατάσταση κι ακόμα και αν δεν καταφέρω να δημιουργήσω ό,τι σχεδίαζα, με κάτι θα ασχοληθώ, γιατί αλλιώς θα λαλήσω τελείως 🐓

Αφού λοιπόν πάμε σαν τη σπασμένη πάπια, πάπιες θα σας δείξω σήμερα, εστω κι αν είχαν φτιαχτεί για πασχαλινό δώρο.

Είναι πολυεστερικά αγαλματάκια, που τα χρωμάτισα με κέφι σε ώρες χαρούμενες και μαζί με σπόρους για φύτεψη, υφασμάτινα διακοσμητικά(καρότα) σ' ένα μεταλλικό κασπώ έγιναν δώρο να μεταφέρουν χαρά και αισιοδοξία, όπως η Φύση μας διδάσκει!

Ας ολοκληρώσουμε μ' ένα γλυκό των παιδικών μας χρόνων, έτσι να γλυκάνουμε το μέσα μας, από όσα έξω δεχόμαστε κατά ριπάς 😢

Και με γλυκά χρώματα Φθινοπώρου από το ακρογιάλι που τόσο αγάπησα και τόσα μου πρόσφερε!

Σας χαιρετώ ✋💔

Ενα φύλλο μαραμένο

 στην αυλή μου , έπεσε λέει το τραγούδι και η αλήθεια είναι οτι στην αυλή μου από φύλλα μαραμένα άλλο τίποτα!
Φθινόπωρο γαρ, επιτέλους! Τι όμορφη εποχή αλήθεια κι ολίγον "παρεξηγημένη". 

Το κλίμα αλλάζει, τέρμα σ αυτή την ανυπόφορη κάψα του Καλοκαιριού, που σε ψήνει καλλίτερα και από μπριζόλα στο γκριλ, μία πανδαισία χρωμάτων στη φύση όπου κι αν κοιτάξεις κι αν βλέπεις τα δένδρα γυμνά αναγνωρίζεις οτι και τα ίδια ευγνωμονούν το θεό για την εφήμερη ζωή που έζησε το φύλλωμα τους και αξιώθηκαν να δώσουν τους καρπούς τους και φέτος. Η γαλήνη στην ατμόσφαιρα περνάει μέσα σου και σε ηρεμεί, δεν υπάρχει αυτή η καλοκαιρινή ένταση και οι ρυθμοί της ζωής ξαναγυρνούν στους φυσιολογικούς της. Όταν δε αποφασίσει και ο ουρανός να ξεδιψάσει τη φριγμένη γη, τότε αναθυμιάσεις λατρείας αναδύονται από το βρεγμένο χώμα, μαζί με μια ευωδία που όμοια της δεν υπάρχει!
Κι ενώ είχα μαζέψει τα πεσμένα φύλλα για κάποια χειροτεχνία και διακόσμηση του χώρου μου φθινοπωρινά, ήλθε η πρό(σ)κληση της ΜΙΑ για δημιουργίες με φύλλα!
Αυτές οι προκλήσεις είναι πάντα ευπρόσδεκτες, από την άποψη, οτι εκεί που έχεις σχεδόν στερέψει ιδεών, σου δίνεται η ευκαιρία να ξαναμπείς στο παιχνίδι της έμπνευσης. 

Δεν είναι το δώρο της κάθε πρόκλησης, αλλά η όλη διαδικασία μέχρι να παρουσιάσεις το τελικό αποτέλεσμα, να μοιραστείς ιδέες, να θαυμάσεις άλλων προσπάθειες! 

Η χαρά της συμμετοχής και της ανταλλαγής ιδεών, που στον καθένα μπορούν να χρησιμεύσουν για μελλοντικά projects.

Παρότι τα φύλλα μου δεν ήταν αυτά που ήθελα, διότι όπως προείπα το Καλοκαίρι ήταν πολύ βαρύ και έκαψε τα πάντα, δεν άφησε τα φύλλα να ξεραθούν φυσιολογικά, ν αποκτήσουν την συνήθη διαβάθμιση αποχρώσεων μέχρι να καταλήξουν στο καφέ. Ειδικά η λωτιά από πράσινη γίνεται ένα υπέροχο κοκκινοκεραμιδοροδί, που είναι ασυναγώνιστο. Αν στην πορεία τα πράσινα φύλλα που έχει ακόμα μετατραπούν σ αυτό το χρώμα, θα προσθέσω μία νέα νότα στην εδώ ανάρτηση. 

Αξίζει πραγματικά τον κόπο.

Η πρώτη λοιπόν φυλλοδημιουργία, που θα συμπληρώσει τη φθινοπωρινή μου διακόσμηση με υφασμάτινες κολοκύθες, είναι ένα δεντράκι από φύλλα πλάτανου. 

Πήρα ένα καλαμάκι σουβλακίου και άρχισα να τρυπώ τα φύλλα από το μικρότερο στα μεγαλύτερα, ώστε το μυτερό μέρος του καλαμακίου να είναι προς τα κάτω, για να στερεωθεί σε μια μικρή βάση πλέξιγκλάς, που βρέθηκε μέσα σε κάποιο δέμα "αχρήστων". 

Στο τέλος της διαδικασίας διαπίστωσα οτι μια χαρά μπορεί να σταθεί και χωρίς τη βάση . 

Θάθελα η αλήθεια είναι, να του δώσω μία λάμψη σαν νεροσταγόνες πάνω του, όμως όλα τα σπρέϋ που είχα ήταν χριστουγεννιάτικα (με γκλιτερ δηλ. ασημί ή χρυσό) οπότε προτίμησα να παραμείνει φυσικό

Αργότερα, τα Χριστούγεννα μπορεί να του περάσουμε ενα λευκό ή γκλιτεροειδές σπρέϋ ,να του βάλουμε ένα αστέρι στην κορυφή και να πάρει μέρος στην εορταστική διακόσμηση (το δοκίμασα μ εναν αστερία, γι αυτό σας το προτείνω😉).

Στην πορεία και μια που είχα μαζέψει αρκετά, από τα φύλλα της λωτιάς έφτιαξα τρία λουλούδια που τα κόλλησα πάνω σε πράσινο εύκαμπτο σύρμα χειροτεχνίας  και μαζί μ' άλλα ξερά φύλλα, από ανθοδέσμη που αποξηράνθηκε, αποτέλεσαν ένα μπουκέτο για το βάζο. 

Δεν αγαπώ τα ψεύτικα λουλούδια, αν και έχω κάποια πολύ καλής ποιότητας που δεν ξεχωρίζουν από τ αληθινά, αλλά τα αποξηραμένα τα προτιμώ.

Πριν από αρκετά χρόνια είχα φτιάξει ένα ολόκληρο μπουκέτο "τριαντάφυλλα" από πλατανόφυλλα αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει καν φωτογραφία. Είναι πολύ ωραία διαδικασία αρκεί τα φύλλα να μην είναι εντελώς ξερά, ώστε εύκαμπτα να μπορούν να διπλώνονται χωρίς να σπάνε.

Και για το τέλος (προς το παρόν 😉) μία πεταλούδα που τριγυρίζει από λουλούδι σε λουλούδι 😀. 

Μου είχαν μείνει δύο μικρά πλατανόφυλλα και ένα μεγάλο πράσινο ακόμα. Έκοψα το πράσινο κατά μήκος των νεύρων για να δημιουργηθεί το σώμα και τα κομμένα κομμάτια δημιούργησαν τα πίσω φτερά της πεταλούδας. Τα μπροστινά ήταν τα καφετί πλατανόφυλλα. Όσο για τις κεραίες χρησιμοποίησα τα κοτσάνια των φύλλων της αχλαδιάς. 

Να πω την αλήθεια, την τελευταία δημιουργία τη χάρηκα περισσότερο, γιατί στη συνέχεια διαπίστωσα οτι παρόμοιες με τις προηγούμενες ιδέες κυκλοφορούν στο Pinterest, οχι οτι δε μπορεί να βρεθεί και αυτή, απλά εγώ δεν την είχα δει πουθενά μέχρι στιγμής.

Εκτός λοιπόν απο πρόκληση για χειροτέχνες είναι μια πολύ καλή ευκαιρία στις φθινοπωρινές σας βόλτες με τα παιδιά σας, να μαζέψετε φύλλα και να δημιουργήσετε μαζί τους! Δεν υπάρχει  ωραιότερη διαδικασία απ αυτήν να μαθαίνεις και να αντλείς έμπνευση απο τα παιδιά σου 😍💑. Εμένα μου λείπουν πολύ αυτές οι στιγμές 💔

ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ λοιπόν!

100 χρόνια...

Σαν σήμερα!

 "Η Σμύρνη μάνα καίγεται

καίγεται και το βιός μας

ο πόνος μας δε λέγεται δε γράφεται ο καημός μας
..."

Ένα τραγούδι σταθμός στην εφηβεία μου, που δυστυχώς 100 χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή τραγουδιέται ακόμα, για διάφορους λαούς της Γής, που ξεσπιτώνονται βίαια από τις πατρογονικές τους εστίες κι ακολουθούν το ποτάμι του ξεριζωμού για το πουθενά!

Γιατί οπουδήποτε αλλού, εκτός από την Πατρίδα και το σπίτι σου, ΠΟΥΘΕΝΑ είναι.

Κανένας πόλεμος δεν είναι ηθικός και κανένας άνθρωπος δεν αξίζει τέτοια τύχη.

Για τα 100 χρόνια λοιπόν από την Σμύρνη, για όλες τις Σμύρνες από τότε μέχρι σήμερα, οι πέτρες "μίλησαν" και άφησαν ελεύθερα να εκφραστούν ο πόνος του ξεριζωμού ,η απελπισία, η απόγνωση να χωρέσεις τη ζωή σου σε μια βαλίτσα κι ένα μπόγο και μ αυτά να πορευτείς στο υπόλοιπο.

Pebble art by Hara σε φόντο pastel

Στο δείλι του Αύγουστου

Ενας Αύγουστος που βαριανασαίνει βαδίζοντας προς τον αποχαιρετισμό του, διανύουμε τις τελευταίες του μέρες ενώ έχουμε καταναλώσει  πάνω από το μισό του χρόνου ομιλίας μας, σόρρυ του χρόνου τουτουνού! 

Πότε πέρασε, ομολογώ δεν το κατάλαβα, απλά είναι μια ακόμα διαπίστωση πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός (το φωνάζει και η "απόλυτη" 😉🎤🎶🎶) και κάντε ό,τι έχετε κατά νου, να προκάμετε! 

Τοχω πει πολλές φορές, φαντάζομαι και εδώ, οτι μ' εχει πιάσει ένα άγχος να μη χάνω χρόνο, carpe diem, ν΄ αδράξω την ημέρα και οχι μόνο, αν είναι δυνατόν όλο το εικοσιτετράωρο. Πόσο θάθελα νάχα Insomnia  σαν την Παυλίνα Βουλγαράκη, αν είχα βέβαια και τη φωνή της στο πακέτο, θάμουν πολλαπλώς ικανοποιημένη, αλλά φευ! 

Όμως ομολογώ οτι αυτό τον Αύγουστο το ψιλοκατάφερα! 

Αν δεν ήταν η αφόρητη ζέστη με την ακόμα πιο αφόρητη υγρασία θα μπορούσα να πω οτι ήταν ένας ιδανικός Αύγουστος! Λειτούργησα χωρίς ωράρια και "πρέπει". Το μόνο ωράριο που τηρήθηκε κι αυτό για ιατρικούς λόγους, ήταν το πρωινό ξύπνημα. Κατά βάθος θα ήθελα να μπορούσα να ξυπνούσα πολύ νωρίτερα, αλλά δυστυχώς ο Μορφέας αργεί τραγικά να με πάρει τα βράδυα κι έτσι το πρωινό ξύπνημα είναι λίγο με το πιστόλι στον κρόταφο 👈 

Δε θα ξεχάσω ποτέ όμως, μια υπέροχη Ανατολή που βίωσα με τη φιλενάδα μου σε μια "απόδραση" εντός και επι τα αυτά (γιατί και τα αυτά μπορούν να σου προσφέρουν μοναδικές στιγμές και να νοιώσεις οτι διακοπεύεις!) ούτε καν 2 ημερών, που έμεινε αξέχαστη και στις δυο μας για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Εκείνη λοιπόν η Ανατολή, μέσα στη θάλασσα του πρωινού, ειναι αυτή που με τσιγκλάει να θέλω  να την ξαναζήσω, εστω κι  αλλιώς, αλλά να τη δω ξανά!

Τέλος πάντων ποτέ δεν ξέρεις, ελπίζω να υπάρξουν πολλές Ανατολές οπότε, του κερατά, δεν θα υπάρξει μίίία! 

Το υπόλοιπο της ημέρας εξελισσόταν κατά τα κέφια μου. 

Είχα διάθεση για μπάνιο; πήγαινα, ήθελα να μείνω σπίτι και ν΄ απασχοληθώ δημιουργικά; το έκανα, ήθελα να μαγειρέψω; μαγείρευα (για νάμαι φιλαλήθης δυο φορές συνέβη το μοιραίο τούτο!) ξέχναγα την ώρα; νηστικιά δεν έμενα κάτι πρόχειρο ετοίμαζα και τ απολάμβανα όσο χίλια μαγειρευτά (κιλό δεν έχασα, μη σκιάζεστε, εγω πάλι απορώ 😕) 

Εξόδους δεν είχα γιατί αφ ενός εξακολουθώ να προσέχω παρά το τέταρτο εμβόλιο, που ειρρήσθω εν παρόδω έκανε αισθητή την εισαγωγή του στον οργανισμό μου ετσι για να σκάσουν τ' άλλα τρία που ήταν τζούφια, και από την άλλη μόλις μπαίνει ο Αύγουστος εγώ αποφεύγω την εις Χώραν κάθοδον γιατί η κάθοδος των Μυρίων στον Εύξεινο Πόντο, ωχριά μπροστά στη ζακυθινή πραγματικότητα. 

Έτσι μια φορά που πήγα σε μια παρουσίαση βιβλίου για τα 69 χρόνια από την καταστροφική σεισμοπυρκαγιά του '53, μια άλλη ένα σινεμαδάκι εκεί κατά τις 12 παρά (λες και προβάλουμε άσεμνο υλικό! αλλά έχουν χάρη τα πιτσιρίκια νωρίτερα) και άλλη μία στο θέατρο που τυχαίνει να είναι προς τα μέρη μου. Έκανα τ αντέτια που λαχταρούσε η καρδιά μου! Αυτές ήταν οι έξοδοί μου επιλεγμένες , επιλεκτικές  και μοναχικές 😉 Ααα δεν σας τόπα! Βιώνω το "Μόνος στο σπίτι", αλλαγή φύλου του Μακόλεϊ Κάλκιν, αρκετά πιο ώριμη ηλικιακά από τον νεαρούλη (τότε) πρωταγωνιστή😜 και σε καλοκαιρινή version. Δε το βγαλα παραόξω όμως για το φόβο των Ιουδαίων 😉(ο 😈 έχει πολλά ποδάρια), αλλιώς θα βλέπατε μάσκουλα 💥🎉🎈

Κατά τ' άλλα μ' είχε πιάσει οίστρος ζωγραφικός! Είδα κι απόειδα οτι ΑΘήνα δεν βλέπω σύντομα, έχουν περάσει κιόλας 2 μισή χρόνια από την τελευταία φορά και με βαρειά καρδιά, είπα να ξαναπιάσω τα μολύβια μου, που πολύ μου 'χαν λείψει και ν' αποσβέσω και τη γκρίνια του θείου, που τάχε χρυσοπληρώσει εξ Αμερικής! και ήταν να μη γίνει η αρχή... Δούλεψαν τόσο πολύ, που ξύστηκαν τόσο, ώστε να παραγγείλω άμεσα  άλλα προς αντικατάσταση! Την είδα δε οικογενειακός πορτραιτίστας  κι έτσι εκτός από την κόρη μου (το "Αγαλμα" δεν συμπεριλαμβάνετε στην οικογένεια)  έκανα ακόμα δύο, ένα της μέλλουσας νύφης μου και ένα της ανηψιάς μου. 

Οχι βέβαια χωρίς υποδείξεις του τύπου:

-Γιατί την έκανες με κλειστά μάτια (την Αννα) που έχει τόσο ωραία μάτια!

-Γιατί την έκανα από φωτογραφία της ίσως και ήταν έτσι;

-Και δε μπορούσες να βρεις μία άλλη μ ανοιχτά μάτια;

-Κι άλλη μία που είχα βρει κι αυτή χαμηλοβλεπούσα ήταν

"ΑΝΝΑ" πορτραίτο με χρωματιστά μολύβια (colored pencils)

Για να καταλήξουμε "ΕΜΕΝΑ ΑΥΤΗ Μ ΑΡΕΣΕ"...(βούβα 😶)

Από αυτόν τον εποικοδομητικό διάλογο, ίσως μαντέψατε κάποιοι, οτι επρόκειτο για τη μητέρα, που είτε νομίζει οτι  η ζωγραφική είναι συνώνυμο της φωτογραφίας ή οτι εγώ είμαι ο Ρενουάρ και οχι κάποια, που απλά το παλεύει και κάνει το κέφι της! Βέβαια, όταν είδε ένα άλλο με ανοιχτά μάτια, απεφάνθη ΠΑΛΙ οτι, δεν είναι η Αννα. Εκεί της πρόσθεσα χρόνια!!! Τώρα ή κλειστά μάτια και πιτσιρίκα ή ανοιχτά και μάμαλο 😕, μέση λύση δεν υπάρχει, Αννα δεν θάναι ποτέ! Αννα γεννιέσαι, δεν γίνεσαι 😟

Στη δε Βέρα, αυτή κι αν παιδεύτηκα! δε θυμάμαι κανένα άλλο έργο μου να μου έχει φάει τόσες εργατοώρες 😡! Εδώ είχαμε και μάτια και μάλιστα γελαστά  😠και στόμα και τί στόμα!!!εκτός από γελαστό ομοίως 😠... ΚΑΙ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ και 3/4 😡😡!

Να το στέλνεις στη μάνα της και να σου λέει "Τμηματικά είναι η Βέρα, ολόκληρη δεν είναι, κάτι κλωτσάει"! Κι άντε να βρω εγώ αυτό που της κλώτσαγε!!! 

Να διορθώνω μάτια, να μην. Να διορθώνω στόμα ,ούτε. Να διορθώνω μύτη και με προσοχή, μη φανεί σα νάχει μουστάκι και θέλουμε και αποτρίχωση άμεσα, ΟΥΤΕ! Κι όμως, ολα ήταν μετρημένα στο χιλιοστό, σωστές οι φωτοσκιάσεις, σωστά όλα και Βέρα αποδεκτή δεν έβγαινε. 

Τέλος πάντων έκανα μία τελευταία απέλπιδα προσπάθεια, διορθώνοντας σ' όλα από κάτι ελάχιστο και όταν πια μπάφιασα, είπα "Σταυρώστε με (πολύ άσμα έπεσε στο σημερινό ποστ και είναι και ζωγραφικό!) Αυτό είναι και σ όποιον αρέσει"! (πολύ τσαμπουκά έβγαλα η καλλιτέχνις!)

"VERA" portrait with colored pencils

Αυτό που κατάλαβα στην ολοκλήρωση ήταν, οτι δε συμφωνούσαν με την επιλογή της φωτογραφίας, γιατί με τη φωτογραφία ταίριαζε, με τις αλλαγές που έχει κάνει το καμάρι μας από τότε (2018) μέχρι σήμερα διέφερε, και όλοι τη συνέκριναν με το σήμερα. Ε μααα!!!έλεος

Και για το τέλος, για να μη με πείτε και παντελώς αδιάφορη για τα πέριξ, να σας πω οτι, η ζωή στην εξοχή πάντα σου παρουσιάζει υποχρεώσεις, κι εγώ μπορεί να μην έχω κοτούλες και σκαντζοχοιράκια, αλλά έχω σκυλάκια, κι αυτά έχουν την έγνοια τους.

Μη ξεχνάμε και τις πετρούλες μας και παραπονιούνται 😊

 Έτσι κλείνει ο Αύγουστος, που αν ήταν λίγο πιο δροσερός θα τον υμνούσα με όλες μου τις φωνητικές δυνάμεις!(δε θα το ήθελε καθόλου, πιστέψτε με, αλλά εγώ θα το έκανα για μένα)

"Και φεύγουν οι μέρες κυλά η ζωή και μένει μόνο η μυρωδιά από το άγγιγμά τους να σ ακολουθεί και μια νοσταλγία που σε πληγώνει γλυκά" το είπε και η Αλκυόνη Παπαδάκη, ποιός μπορεί να την αμφισβητήσει;

Αντε βρε καλό υπόλοιπο, μέχρι νάρθει το Φθινόπωρο 😍γιατί κάτι οσμίζομαι στην ατμόσφαιρα, οτι μας περιμένει πολύ δύσκολος Χειμώνας 😔😓

Οχι άλλο κάρβουνο μωρέέέ

Αυτό θα ξαναφώναζε ο έρμος ο Κούρκουλος αν ξαναζούσε ο,τι ζούμε!
Αλλά εγω θάθελα ν αναφερθώ σ άλλο, κάτι πιο αισιόδοξο και χαρούμενο. 
-Αισιόδοξο και χαρούμενο με κάρβουνο θα μου πείτε;
-Ε ναι, λοιπόν! Κι αυτό γίνεται.
Ki εκεί που για άλλη μια φορά βιώναμε μαύρες μέρες, γεμάτες κάρβουνο κι αποκαϊδι, ήρθε μία φωτογραφία να ξυπνήσει τα κοιμισμένα ζωγραφικά ένστικτα και να προσπαθήσει, το κάρβουνο να το κάνει πηγή χαράς.
Η αλήθεια είναι οτι ήταν λιγάκι δύσκολο και λόγω διάθεσης και λόγω  αποχής διαρκείας από κάθε τι που ήθελε κόπο, υπομονή και επιμονή.
Αλλά οταν κάτι το αγαπάς χωρίς όρια και χρόνια περιμένεις την κατάλληλη στιγμή, όταν έρχεται δε την αφήνεις να πάει χαμένη.
Πότε θα ξανάβρισκα άλλη τέτοια ευκαιρία χωρίς σγουρό μαλλί;;; και τόσο ντελικάτη!!! Σα μίσχος το λουλούδι μου!!!Εύθραυστη αλλά αποφασιστική, ονειροπόλα αλλά προσγειωμένη, με στόχους και αποτελέσματα!! Το βαλα σκοπό κι εγώ να πετύχω.
Η αρχή με το σχέδιο ήταν ενθαρρυντική! Και ακολούθησε η συνέχεια. Μουτζούρα στη μουτζούρα, σαν καρβουνιάρης, αλλά όσο έβλεπα το έργο των χεριών μου ν' αποδίδει, αχνά αλλά σταθερά, το λατρεμένο μου πρόσωπο, έπαιρνα κουράγιο και συνέχιζα,
Η αλήθεια είναι οτι ενθουσιασμένη απο ο,τι κατάφερα μετά 3 χρόνια πλήρους αποχής, έκανα το λάθος να μετρήσω παραπάνω απ' οτι άξιζε το αποτέλεσμα. Ενοχλήθηκα σφόδρα κιόλας όταν οι πρώτες εντυπώσεις, οι κοντινές, δεν ήταν υπέρ μου. Μα δεν αναγνώριζαν το παιδί μου;;;😡😡 Ελεος!!!
 Αλλά για άλλη μια φορά η Μαρία μου έκανε την υπέρβαση και  μ' όμορφο τρόπο, χωρίς αφορισμούς, μου υπέδειξε τα λάθη που είχα κάνει,  για διόρθωση. Η αλήθεια είναι, οτι κάπου το βλεπα κι εγω αλλά δεν ήξερα πώς θα διορθώνονταν κιόλας.
-Πάρε το χρόνο σου μου είπε, άστο λίγο να περιμένει και ξαναπιάστο όταν είσαι έτοιμη
-Α ρε Μαράκι, τόσα χρόνια κι ακόμα να με μάθεις πώς είναι να μην βάλω κάτι στο μυαλό μου! δεν υπάρχει περίπτωση να τ αφήσω για αργότερα, αν δεν βγάλει καρούλες ...η έδρα μου!
Δεν το άφησα λοιπόν στην άκρη, κάθε άλλο, έπεσα με τα μούτρα ν' αρχίσω τις διορθώσεις. Δύσκολα, με φόβο μήπως το χαλάσω όλο για δύο σημεία, αλλά τελικά ναι! τα κατάφερα!!

Πορτραίτο με γραφίτες, κάρβουνο και ξηρά pastel(θανατηφόρος συνδυασμός 😶)

Η φωτό-εμπνευση

Αναγνώριζα κι εγώ το πρόσωπο πλέον και ήταν πιο κοντά στη φωτογραφία Τα μάτια ήθελαν κάτι ακόμα, αλλά κι έτσι είχαν το σωστό σχήμα, τη σωστή λάμψη. Τί σου κάνουν αλήθεια δύο λευκές κουκιδίτσες!!! 

Κι αφού η αρχή έγινε, προχώρησα λίγο ακόμα να ξεσκουριάσει το χέρι 😉 Και μετά το θείο πλάσμα 😍(μαμά-κουκουβάγια ήμουν πάντα μη κοιτάτε που δε το δείχνω δημοσίως 😂) μία λεπτομέρεια αγάλματος. Μ' αρέσαν πολύ οι φωτοσκιάσεις του και τόχα αποθηκεύσει για "οταν...θα...!" και να που όταν ήρθε και το "θα(ύμα) έγινε !

Τώρα αν από Δαυίδ βγήκε Μάρκος Αυρήλιος μικρό το κακό, άλλωστε δεν θα του βγάζαμε και ταυτότητα να απαιτείται ταυτοπροσωπία 😂

Ζωγραφική με ξηρά pastel

Νομίζω γι αρχή κάτι έγινε, κι ελπίζω σ ε καλλίτερες μέρες γιατί τούτο το Καλοκαίρι είναι ανυπόφορο από ζέστη και υψηλό βαθμό υγρασίας, που δε μπορεί τίποτα να σε κρατήσει κατ οίκον, ετσι Θάλασσα και πάλι Θάλασσα! 

Σας υπόσχομαι όμως συνέχεια γιατί την έχω υποσχεθεί κι αλλού 😉 και δε θέλω να την απογοητεύω.
Άλλωστε ενας εκλεκτός φίλος σκηνοθέτης και ζωγράφος ο ίδιος, με πλησίασε στη θάλασσα να με συγχαρεί για το πορτραίτο της κόρης μου και μου έδωσε μία ενδιαφέρουσα ιδέα που θάθελα να τη δουλέψω.

Ες τα επόμενα λοιπόν τα σπουδαία😏 και μέχρι τότε...ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!!!

Καλοκαιρινή ραστώνη είπατε;

 Οχι ποτέ!

Κι αφού κεντήσαμε τον καμβά των αναμνήσεων και εσείς με χορτάσατε με πλουσιοπάροχα σχόλια, ήρθε η ώρα ν' αλλάξουμε κλωστή!😊

Είμαστε στα μέσα του Καλοκαιριού και...κόλαση!

Αλήθεια όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ δεν θυμάμαι καλοκαίρι των παιδικών μου χρόνων να αισθανόμουν τόόόση ζέστη! Γυρίζαμε καταμεσήμερο από το μπάνιο με τα ποδήλατα και κάναμε τουλάχιστον μία απόσταση 5 χιλιομέτρων και όχι πάντα χαλαρή, αλλά ανηφόρες-κατηφόρες, κι όμως τέτοια δύσπνοια δεν τη θυμάμαι στα πνευμόνια μου, τόσο ιδρώτα, να μην αντέχεις ρούχο πάνω σου, να μη μπορείς να ζήσεις χωρίς αιρκοντίσιον! 

Πού ξέραμε τα αιρκοντίσιον, ένας ανεμιστήρας κι αν υπήρχε! και πού να τον πρωτοέβαζες δηλαδή 😕

ΑΝ πάντως επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις των Μετεωρολόγων, για καύσωνα στην Ευρώπη πάνω απο 40* βαθμούς, τότε ναι, έχουμε γίνει πλέον Τροπικός!

Τέλος πάντων θέλω να καταλήξω οτι υποφέρω απο την ανυπόφορη ζέστη που μαζί με την υπερβολική υγρασία που έχουμε στο Νησί καταντάει πραγματικά πνιγηρή η ατμόσφαιρα. Και εκτός των άλλων είμαι και αλλεργική ! 

Μην ακουμπήσει κάτι πάνω μου, αμέσως το δέρμα αντιδρά και ερεθίζεται.

Έτσι για τα καλοκαιρινά βράδυα, για κάποιο σινεμαδάκι, κάποιο ταβερνάκι (αν και εδώ γκρινιάζω πολύ τελευταία και θα σας εξηγήσω το λόγο) για να στολίσω ένα απλό μονόχρωμο φόρεμα έφτιαξα κάποια υφασμάτινα αξεσουάρ.

Και ενώ σας τα δείχνω ήδη, θα σας εκφράσω την έντονη ενόχλησή μου, για τα "ταβερνάκια" που τείνουν να εξοστρακιστούν, στο πόλεμο του gourmet, του δήθεν gourmet, του wanna be gourmet!

Είπαμε ρε παιδιά να περάσουμε κάπως ευχάριστα την καραντίνα και είδαμε ό,τι μας σέρβιραν σε διαγωνισμό μαγειρικής. Αλλά από το να το βλέπουμε να περνάει η ώρα μας ευχάριστα, μέχρι να κάνουμε ολοκληρωτική μετάλλαξη στην ελληνική κουζίνα, απέχει πολύ!

 Δεν είμαι κατά του να δοκιμαστούν νέα υλικά και νέες τεχνικές, αλλά να μεταλλαχθούν ολα και να "πειραχτουν" σε βαθμό κακουργήματος με αποτέλεσμα άλλο να παραγγέλνεις κι άλλο να σου έρχεται  σε μια μοδάτη πιατάρα νααα (με το συμπάθιο), μία κουτσουλιά (ξανασυμπαθάτε με) φαγητό και διάφορα dots (μτφ τελίτσες) σαλτσών ...υποτίθεται, μάλλον προσέχουν την σιλουέτα μας, αλλά δίνουν μεγάλη βάση στην τσέπη μας 😉😡 Γιατί η ποσότητα φαγητού είναι αντιστρόφως ανάλογη με την τιμή του. Στα Τάρταρα η μία, στο Διάστημα η λυπητερή. 

Ολοι πια έγιναν  Master chef, τι στο διάολο ταχύρρυθμα παράδιδαν και δεν το πήρα είδηση κι εγω η νοικοκυρά να προοδεύσω έστω και λίγο; 

Μιλάμε οτι κάνεις τάμα να φας κάτι που να σου θυμίζει αυτό που είχες στο νου σου οταν το είδες στον κατάλογο. 

Calma  παιδιά, έχουμε μια κουζίνα που τη ζηλεύουν οι ξένοι και εμείς αλλοιθωρίζουμε κατά Japan, Peru  και όπου στο δαίμονα σας στρίβουν το κεφάλι; Μάθετε πρώτα να μαγειρεύετε όπως οι γιαγιάδες σας (μεγάλες ελπίδες τρέφω η αμυαλη!) ή οι μανούλες σας που σας άρεσαν και γλύφατε τα δαχτυλάκια σας και λέγατε "σαν της μάνας μου δεν είναι " (οι Ράμσεϋ των γαμπρών!!!) και μετά λοξοκοιτάτε ελεύθερα. 

Αλλά και ελάχιστο στο μάτι και άνοστα και ένα διαμάντι στου Καίσαρη... παραπάει το μαλλί! Δεν ζούμε και στην εποχή των παχιών αγελάδων, μη ξεχνιέστε

Λοιπόν αφου είπα τον πόνο μου εντόνως, αλλά μέχρι εδώ 💣💥 ήμουν, σας δείχνω εκτός απο τις καρφίτσες μου, μία τσάντα που έφτιαξα απο ύφασμα ταπετσαρίας και μία  γνωστού  Πολυκαταστήματος της ΑΘήνας, που για να καλύψω το λογότυπο έφτιαξα ενα καρπουζάκι

Δεν είναι γλυκούτσικα και δροσιστικά; Και δεν αξίζουν ένα μηνιάτικο 😉