Περί βιβλίων ο λόγος σήμερα μ ένα καλό κι ένα “κακό” νέο
Κι ας αρχίσουμε από το “κακό”. Και το βάζω σ' εισαγωγικά γιατί ίσως ο,τι είναι για μένα κακό δεν είναι αναγκαία και για οποιονδήποτε τρίτο. Απλά όσο μεγαλώνω κι εκτιμώ κάποια πράγματα τόσο περισσότερο λυπάμαι για την τύχη κάποιων άλλων.
Όπως όταν βλέπω ωραία έπιπλα, απ αυτά τα παλιομοδίτικα που δεν ξαναφτιάχνονται, γιατί ούτε τεχνίτες ούτε χρήμα υπάρχει πια για να ξαναφτιαχτούν και ν αγορασθούν, ετσι έχουμε καταλήξει στα “ψεκάστε-σκουπίστε-πετάξτε τα”, πεταμένα δίπλα σε κάδους μήπως κινήσουν τα φιλάνθρωπα αισθήματα κάποιου και γλυτώσουν τη χωματερή, ετσι λυπάμαι και τα βιβλία.
Αγάπησα τα βιβλία από μικρό παιδί. Πριν ακόμα γεννηθώ ο μπαμπάς μου μου είχε έτοιμη μία ολοκληρωμένη Εγκυκλοπαίδεια του ΗΛΙΟΥ και μία σειρά δερματόδετων βιβλίων με αριστουργήματα μεγάλων Κλασσικών της παγκόσμιας λογοτεχνίας (Μπαλζάκ, Τολστόι, Ντοστογιέφσκυ, Ουγκώ, Ζολά), εκτός απ' αυτά που δανειζόμουν από βιβλιοθήκες συγγενικών προσώπων, οπότε καταλαβαίνετε τί επακολούθησε!
Πολλές φορές γελάω με την απορία, ιδιαίτερα μαστόρων όταν μπαίνουν στο σπίτι μου κι απορημένοι με ρωτούν “Ολα αυτά τα έχετε διαβάσει;” Ένα 99% ναι, τα έχω διαβάσει και πολύ θάθελα να τα ξαναδιάβαζα, αν δεν έπαιρνα συνέχεια καινούργια. Η σχέση μου μαζί τους είναι σχέση εξάρτησης. Ισως δεν πρέπει να εξαρτόμαστε από πράγματα, ίσως γι αυτά κάποιοι να τα πετάνε στα σκουπίδια, ίσως δεν ταιριάζουν στην διακόσμηση των μοντέρνων χώρων τους, οπου οι βιβλιοθήκες θεωρούνται μουσειακές και αν υπάρχουν, τότε μάλλον θ’ αποτελούν διακοσμητική σύνθεση με τα χρώματα στις ράχες των βιβλίων σε συνδυασμό με το χώρο και τίποτα παραπάνω! Αλλιώς δεν έχουν λόγο ύπαρξης και γι αυτό αν παρακολουθήσετε τηλεοπτικές παραγωγές με παιχνίδια γνώσεων, μόνο γνώσεων δεν είναι, αλλά περισσότερο δια της ατόπου απαγωγής καταλήγουν στο συμπέρασμα. ΑΝ δεν εχει εναλλακτικές απαντήσεις το ερώτημα πάει άκλαυτο.
Και καταλήγω.
Τελευταία έχω βρει ένα βιβλιοπωλείο που έχει και εκδόσεις από δεύτερο χέρι ή που έχουν εξαντληθεί στους εκδοτικούς οίκους. Έτσι έχω προμηθευτεί αρκετά βιβλία, συνήθως τοπικού ενδιαφέροντος αναζητώ, επειδή από μαθήτρια συγκεντρώνω ό,τι αφορά τη Ζάκυνθο, αλλά και αγαπημένων συγγραφέων.
Αυτές οι σκέψεις και το παράπονο μου γεννήθηκε όταν σε κάποια απ αυτά βρέθηκα προ εκπλήξεως για τις χειρόγραφες, πολύ θερμές αφιερώσεις του συγγραφέα προς διάφορα πρόσωπα.
Δεν ήταν στεγνές, τυπικές αφιερώσεις απ αυτές που υπογράφουν αβλεπί στις παρουσιάσεις των βιβλίων τους οι συγγραφείς, αλλά προσωπικές, ένθερμες, με συναίσθημα. Κάποια μάλιστα δεν είχαν καν φυλλομετρηθεί, ήταν αγνά σαν λευκά περιστέρια.
Τόση απαξία λοιπόν στον δωρητή;
Τόσο βάρος προκαλούσε σ ένα χώρο ένα βιβλίο χαρισμένο με τόση τρυφερότητα σε κάποιον ακόμα και πρόγονο; Ούτε σαν ιστορική αξία δεν άξιζε να παραμείνει στο σπίτι του “εκλιπόντα”;
Γιατί θέλω να πιστεύω οτι αυτά είναι μετά θάνατον εκκαθαρίσεις. Υποψιάζομαι την τύχη που πιθανόν να έχουν και τα δικά μου, πράγματα και βιβλία, ελπίζω όμως να βρουν καταφύγιο κάπου που θα πιάσουν τόπο, σε μια Βιβλιοθήκη π.χ. τα βιβλία.
Τί λέω τώρα αλήθεια!
Ποιός πάει σε βιβλιοθήκες ; Ούτε ξέρουν πού υπάρχουν αν υπάρχουν.
Ετσι αραχνιασμένοι μένουν κάποιοι χώροι για να θυμίζουν οτι πριν τα e-books (δεν έχω διαβάσει ποτέ μου !) και τα podcasts υπήρχαν βιβλία με φύλλα από χαρτί, μελάνι και προπάντων ανθρώπινο κόπο (χειρόγραφα, μετά της γραφομηχανής, κομπιούτερ τώρα).
Αν δεν πιάσω το βιβλίο να διαβάσω το οπισθόφυλλο ,να το επεξεργαστώ, να το μυρίσω και μετά να χωθώ στις σελίδες του δε θεωρώ οτι διάβασα τίποτα.
Λυπάμαι λοιπόν γιατί έχει απαξιωθεί τόσο πολύ.
Πολλά πράγματα στην εποχή μας βλέπω να εξαφανίζονται σαν αχρείαστα ή παρωχημένα και λυπάμαι γι αυτό, γιατί κάποτε οι απόγονοι δε θα γνωρίζουν από πού ξεκίνησαν ή θα το μαθαίνουν από κάποια νέα τεχνολογία της εποχής, αλλά δεν θα μπορούν να συλλάβουν ούτε την εικόνα ούτε το μέγεθος αυτής της ”ανακάλυψης” !
Μη σας κάνει εντύπωση αυτό που λέω, σκεφτείτε μόνο τις εφημερίδες. Πόσες κυκλοφορούσαν κάποτε , πρωινές ,μεσημβρινές, βραδυνές! Τώρα μετα βίας κάποιες έχουν παραμείνει το Σαββατοκύριακο μέχρι να εκλείψουν παντελώς κι αυτές. Τα περιοδικά επίσης… Τώρα και η εποχή των βιβλίων παραδίδεται στη μνήμη, όσων την έχουν ακόμα.
Είναι η εποχή των εκπτώσεων ηθικών και υλικών.
Κι αν εγω βρήκα τρία σε τόσο μικρό διάστημα, φαντασθείτε πόσα άλλα υπάρχουν!!!
Και για το τέλος θα παραδεχθώ οτι θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου γι αυτά τα από σπόντα αφιερωμένα βιβλία, που χαίρομαι σαν να έχουν αφιερωθεί σ' εμένα προσωπικά και θα τα τιμήσω όσο υπάρχω κι εγω και ελπίζω νάχουν ευτυχέστερη κατάληξη μετά από μένα.
Τα βιβλία έχουν τους ίδιους εχθρούς με τον άνθρωπο: τη φωτιά, την υγρασία, την ανοησία, τον χρόνο και το ίδιο τους το περιεχόμενο.
Πωλ Βαλερύ, 1871-1945, Γάλλος ποιητής
Αυτά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, όπως κάνω πάντα, γιατί καλές οι δημιουργίες, αλλά και το σαράκι που σου τρώει τα σώψυχα πρέπει να εκφράζεται.
