Μικρό στο μάτι μεγάλο στο σύνολο

Αγαπημένοι μου φίλοι,μπορεί ν' αργούμε να τα πούμε όμως τα καλλίτερα πάντα σας τα φέρνω!

Η αλήθεια είναι οτι οι δημιουργίες, σε όποια μορφή, δεν σταματούν σχεδόν ποτέ, αλλά στο μπλογκ κάνω και μέρες να μπω,μην πω εβδομάδες.
Με λυπεί το γεγονός της "αστικοποίησης" και της ερημιάς που βιώνω όταν επανέρχομαι.
Όμως ακόμα και γι αυτούς τους ελάχιστους εναπομείναντες εραστές του κοινωνικού αυτού χώρου και της δεδομένης μου αγάπης προς αυτό από το οποίο ξεκίνησα,εστω και κατά περιόδους κάνω μία γκεστ εμφάνιση.
Να μ'  απεθυμάτε βρε αδερφέ,οχι να με βαριέστε. Και μ αυτό που μόλις είπα ,ξαναζωντάνεψε η εποχή που οι αναρτήσεις μέσα στη βδομάδα ήταν περισσότερες από τους τωρινούς μήνες 😢. Πώς άλλαξαν αλήθεια οι συνήθειες!
Και δ ε θέλω να παραδεχθώ πώς ήταν μόδα και πέρασε. Ακόμα κι έτσι νάναι, το vintange δεν πεθαίνει ποτέ,
αλλά όπως και νάχει δε παύει να μ' απασχολεί αυτή η εξέλιξη.

Τέλος πάντων ας προχωρήσουμε στο λόγο της επανεμφάνισης.

Και του πουλιού το γάλα!

Όπως έχω ξαναπεί,περίεργο θάταν να το πρωτόλεγα 😅, η δημιουργία με αναζωογονεί,με χαλαρώνει, με κάνει να ξεχνιέμαι απο τα όποια προβλήματα, δεν μου κάνει καμιά αίσθηση να βγώ και ν αναλωθώ σε συζητήσεις χωρίς ουσία που δε μ αφορούν,άλλωστε ουδέποτε μ απασχόλησε η ζωή των άλλων.

Κάποιοι αυτή τη μη διάθεση τη λένε και κατάθλιψη.Αν είναι αλήθεια χαίρομαι που είμαι καταθλιπτική! Γιατί η χαρά αυτή που σου αφήνει στο τέλος της γεύσης κάθε νέα δημιουργία δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη.

Κατσαρολικά και οχι μόνο

Έχω ασχοληθεί με τα περισσότερα που κυκλοφορούν και πάντα μ εξιτάρει το καινούργιο.
Μου δίνει ώθηση για ευρηματικότητα και εφευρετικότητα.
Νομίζω οτι ειναι μία καλή εξάσκηση για την πρόληψη του αλτσχάιμερ (αν δε το καταλάβατε ή από κατάθλιψη πάσχω ή από αλτσχάιμερ😂😂😂 εκτός όλων των σίγουρων δηλ.)

Ετσι οταν έφτιαξα δυο κεραμίδια ,ενα με στοιχεία πηλού κι ένα με ντεκουπάζ (θα σας τα δείξω προσεχώς να μην αδικηθούν απο το σημερινό) είχε μείνει ένα τρίτο βυζαντινού τύπου (ίδιο με το ντεκουπαρισμένο) το οποίο σκέφτηκα να το διακοσμήσω απο την εσωτερική του πλευρά με μία διαφορετική τεχνική.

Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω ενα μανάβικο!


 Μανάάάβηηης εδώ,χαχαχχαα κι οντως άναψα!

φρούτα και ψωμιά απο πολυμερικό πηλό

Γιατί το ένα έφερε το άλλο και απο το κεραμίδι βρέθηκα να σχεδιάζω ολόκληρο Mall που λέει ο λόγος.
Γιατί οι Ελληνες είμαστε και αχόρταγος λαός.

Εκεί που λέμε νάχαμε ενα κεραμίδι να βάλουμε το κεφάλι μας,οταν (στις καλές εποχές) τ αποκτούσαμε,γιατί τώρα ουτε καλαμένια καλύβα  δεν θα μπορούσαμε, καταλήγουμε σ ένα αλά Μπάκινγχαμ πάλας.
Έτσι κάπως κι εγώ μια που δεν αποτελώ την εξαίρεση,ξεκίνησα με τα καφάσια και μου έφυγε το καφάσι!

Είδη θαλάσσης

Σχολικά είδη και χαλβάς για τη λιγούρα

Το τι επιστρατεύθηκε για να ξεκινήσει και να ολοκληρωθεί η ιδέα,δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, θα πρεπε να φωτογραφίζω κάθε μέρα τους χώρους του εργαστηρίου για να παίρνατε μία γεύση😖.

Όμως για άλλη μια φορά ευγνωμονούσα τις φίλες που με φόρτωσαν τα σκουπίδια τους😍

Και όντως μ έβγαλαν από πολύ δύσκολες επιλογές.

Όλη η ιδέα στηρίχτηκε στους πηλούς που μου είχε δώσει η φίλη μου η Σωσώ (κάτι σας θυμίζει αυτό το όνομα ε;;;καλά θυμάστε και παρακαλώ μην την ξεχνάτε,γιατί είναι από τα καλλίτερα και πιο  ευθή άτομα που γνώρισα κι αγάπησα).
Και ο κύβος ερρίφθη το μαναβικοπαντοπωλείο θα γινόταν μικρογραφία,όλα θάταν μινιατούρες κι όλα χειροποίητα.

Η δεύτερη που ευγνωμονούσα ήταν μία άγνωστη προς εσάς, η οποία φεύγοντας από το Νησί,με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: "Εχω 3-4 σακκουλίτσες με είδη χειροτεχνίας που εσένα θα φανούν χρήσιμα,να στα φέρω;"

γλειφιτζούρια,σκόρδα και μπανάνες

Παλιά ζυγαριά

 Βέβαια οι 3-4 σακκουλίτσες έγιναν χωρίς υπερβολή 20 (!!!) και μάλιστα king size που τότε βλαστήμαγα την ώρα και τη στιγμή και μέχρι να τακτοποιηθούν κατσικώθηκαν 2 βδομάδες στο καθιστικό.

χύτρα ταχύτητας,ραπτομηχανή και σίδερο

 Αλλά όσα κατηγόρησα και βρέθηκα στο παρά ΄1 να πετάξω στη συνέχεια μ έβγαλαν ασπροπρόσωπη πολλάκις.

Δεν φαντάζεστε τη χαρά μου κάθε φορά που σχεδίαζα ένα αντικείμενο και ψάχνοντας στα "σκουπίδια" της Α. και τα δικά μου εννοείται, έρχονταν ετερόκλητα αντικείμενα και κούμπωναν σαν νάταν προγραμματισμένα να γίνουν αυτό το πραγματάκι!

Οι ώρες που ασχολήθηκα αμέτρητες.
Μόνο η φωνή του κόκκορα (μια που και τα ρολόγια μου στο εργαστήρι μ έχουν αφήσει απερίσπαστη να μην με πιέζουν χρονικά) το ξημέρωμα μ έκανε να πω "κι αύριο μέρα είναι" και ν αποφασίσω να κλείσω το φως να τραβήξω κατά την κρεβατοκάμαρα.
Όχι οτι εκεί κοιμόμουν.
 Έφτασαν μέρες που με βρήκε το κανονικό ξημέρωμα σκεπτόμενη και προγραμματίζοντας,σχεδιάζοντας και προσπαθώντας να συνδυάσω υλικά για μία κατασκευή.

Μία διαδικασία που όσο μικρή ήταν τόσο αντίστροφα μεγάλο ήταν το αίσθημα της ικανοποίησης που σου χάριζε.

Έτσι το μανάβικο που ξεκίνησε για ένα κεραμίδι έγινε ένα παντοπωλείο παλιάς εποχής,που ίσως υπάρχουν ακόμα σ ε κάποια απομονωμένα χωριά, απ αυτά που βρίσκεις μέσα ο,τι ζητήσεις από είδη προικός, είδη οικιακής χρήσεως,είδη θαλάσσης,είδη παντοπωλείου & μαναβικής

Τόπια υφάσματος,τετράδια, πιάτα, δίσκοι,βάζα  και μπωλάκια παγωτού
σε μια βιτρίνα πάνω απο το παλιό τηλέφωνο

Σαν παλιό σινεμά που θαρρείς οτι θα ξεπηδήσει ο Ζήκος πίσω απο την κουρτίνα της αποθήκης αφού θάχει "κατεδαφίσει" τα ράφια να σου πει " ακούσαμε τι είπατε μανδάμ"! Αυτά που είχαν τις αφίσες από τις ελληνικές ταινίες αντάμα με τις εικόνες της χριστιανοσύνης, των ελληνικών ομάδων που μεσουρανούσαν εκείνη την εποχή,τις διαφημίσεις και τις αφίσες του ΕΟΤ προώθησης της Πατρίδας μας.

Το παλιό τηλέφωνο να εξυπηρετηθεί η πελατεία και να ντελιβερισθούν οι παραγγελίες,
αλλά και να εξυπηρετήσουμε τα κοριτσόπουλα της γειτονιάς για κανένα κλείσιμο ραντεβού !
Ταμειακή φυσικά δεν υπάρχει γιατί τότε ήταν "γράφτα" και στο σουρτάρι 😉.
Νομίζω οτι το μόνο που λείπει από την όλη εικόνα είναι η ταινία που κολλούσαν τα έντομα,αλλά αυτή την απέφυγα για λόγους καλαισθησίας.
Και φυσικά αφού ολοκληρώθηκε το μαγαζί δε θα μπορούσε να λείπει το σπίτι 😀 . Στο ανώϊ πάντα έμενε ο ιδιοκτήτης και πετραδάκι πετραδάκι χτίστηκε κι αυτό!

An old house miniature

Λιτό αλλά αυτάρκες,όπως ήταν τα σπίτια εκείνης της εποχής με τ απολύτως απαραίτητα.
Ολ'  αυτά χώρεσαν σ' ένα συρτάρι για το παντοπωλείο και το πανωσήκωμα έγινε από μακετόχαρτο για να μη βαρύνει η κατασκευή αφού θα κρεμασθεί, με σκεπή από γλωσσοπίεστρα και χαρτί οντουλέ. Όλες οι μινιατούρες εκτός των φρούτων είναι κατασκευασμένες από κουμπιά, καπάκια, χάντρες, υλικά συσκευασιών, οδοντογλυφίδες κι ο,τι μπορεί ή δε μπορεί να βάλει το μυαλό σας (οτι θέλετε ρωτήστε με να μην τ απαριθμώ ένα προς ένα)
Όσο κουραστική και να ήταν η διαδικασία άλλο τόσο μ αντάμειψε το αποτέλεσμα.
Αυτή ήταν η απολαυστική περιπέτεια μιας κατασκευής που ξεκίνησε να γίνει μικρή όμως κατέλαβε μεγάλο χώρο στην καρδιά μου,αν και κατάλαβα οτι αυτό είναι χόμπυ για νεαρά μάτια και δάχτυλα

Πάντως την απόλαυσα και αισθάνθηκα λιγάκι μικρός θεός που έφτιαχνα τον κόσμο σε μια εβδομάδα!

Old store & house miniature by Hara

Με αφορμή ένα "Βραβείο"

Σας εξομολογήθηκα ήδη, οτι πολλές αναρτήσεις τις πλέκω την ώρα της αγρύπνιας.
Όταν δε μου κολλάει ύπνος,όπως σήμερα καλή ώρα, δημιουργώ στο μυαλό μου μπλα μπλα.
Και κατά περίεργο τρόπο, το σημερινό μου μπλα μπλα ήρθε κι έδεσε  μ' ένα βραβείο που κυκλοφορεί στη μπλογκογειτονιά μετά απο πολύ καιρό και μου απονεμήθηκε απο τη Ρένα μας και την ευχαριστώ πολύ γι αυτό.
Το να πώ κάτι παραπάνω για τον εαυτό μου, τώρα που με γνωρίζετε 8 συναπτά έτη, θάταν αστείο,θα καταθέσω όμως κάποιες σκέψεις μου σχετικά μ' όλα αυτά τα τηλεοπτικά  "παιχνίδια" που όλοι ... απεχθανόμαστε, αλλά οι περισσότεροι παρακολουθούμε (ας μην εξαιρέσω τον εαυτό μου),γιατί διαφορετικά ποιοί ψηφίζουν και ποιοί σχολιάζουν κατά εκατοντάδες, τολμώ να πω;
Εκτός κι αν όλο αυτό γίνεται για το τζερτζελέ και το ξεκατίνιασμα και να βγάλουμε προς τα έξω τ απωθημένα μας, προς πάσα κατεύθυνση, ακόμα και αν δεν μας αφορά  άμεσα ή δε μας προκάλεσε αυτό την επιθετικότητα αυτή. Για εκτόνωση δηλαδη απο τα προβλήματά μας.
Απορώ και εντυπωσιάζομαι, με το πόσος κόσμος ασχολείται και χάνει το χρόνο του, προκειμένου να βρίσει άγνωστους ανθρώπους με χυδαίες εκφράσεις, γιατί υποστηρίζουν τον ένα ή τον άλλο παίκτη, που δεν είναι της αρεσκείας του!
Πόσος ρατσισμός αλλά και πόση υποκρισία κυκλοφορεί,σε βαθμό που τρομάζεις.
Παρότι δεν ανήκω στους food bloggers, μ αρέσει να παρακολουθώ εκπομπές μαγειρικής, αν και τα ονόματα των υλικών που χρησιμοποιούν για μένα είναι άγνωστες λέξεις.
Μ αρέσει να βλέπω το πάθος,τη φαντασία, τη δημιουργικότητα στο στήσιμο ενός πιάτου και μάλιστα σε περιορισμένους χρόνους που για μια νοικοκυρά φαντάζουν τρομακτικοί (για τη μαμά μου π.χ. που από το μαύρο χάραμα που ξυπνάει, αγχώνεται τι θα μαγειρέψει για τις 3 το μεσημέρι)
Στο φετινό λοιπόν Master chef ξεχώρισα εξ αρχής δυο "παίκτες".
Γιατί;;;γιατί ήταν αυτό ακριβώς που δεν είμαι εγώ.
Παθιασμένοι και ξεκάθαροι για τους λόγους που μπήκαν σ ένα τηλεοπτικό προιόν, που γνωρίζουν πόσο  ανθρωποφαγική είναι αυτή η διαδικασία,όχι μόνο εντός αλλά και εκτός και πόσο μπορεί να χτυπηθούν για την καλή ή την κακή εικόνα που από το μοντάζ των κομματιών της έγκλειστης ζωής τους θα παρουσιασθεί ακόμα και μια διαστρεβλωμένη εικόνα τους, γιατί αυτή θα πουλήσει για τις ανάγκες της τηλεθέασης.
Ξεκάθαροι εξ αρχής,συνηδειτοποιημένοι, με σωστά ελληνικά (αχ τα έρμα πόσο κακοποιούνται  καθημερινά στην ελληνική τηλεόραση), σαφείς χωρίς άσχημους χαρακτηρισμούς για κανέναν (όπως άλλοι στο ίδιο προιον) αλλά με μαγειρικές συγκρίσεις (έστω και λάθος για μας που δεν είμαστε εκεί να κρίνουμε) δε προσπάθησαν να χαϊδέψουν αυτιά ούτε να δημιουργήσουν συμμαχικές φιλίες και αδελφότητες.
Γιατί ποιός λογικός νους μπορεί να πιστέψει, οτι σ ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, που κρίνονται μεγάλα για την εποχή μας ποσά, μπορούμε να είμαστε "φίλοι" και πολύ περισσότερο "αδέλφια" μ ανθρώπους που μόλις γνωριστήκαμε;
Ας μη γελιόμαστε λοιπόν οτι αυτοί οι άνθρωποι που συμμετέχουν στα "παιχνίδια" αυτά και εκτίθενται πολλές φορές ανεπανόρθωτα (κατ εμέ) πάνε για την εμπειρία.
Η εμπειρία αποκτάται αλλού και μ άλλο τρόπο, στην τηλεόραση συμμετέχεις για τα λεφτά και την αναγνωρισιμότητα και όσο πιο πολύ προκαλέσεις και ξεχωρίσεις τόσο πιο πολύ θα συζητηθείς.
Τουλάχιστον ας συζητηθείς για το σωστό λόγο.
Για την ειλικρίνεια και τη μαγκιά να παραδεχτείς, οτι εγω ήρθα για να νικήσω, που και όλοι οι υπόλοιποι το ίδιο θάθελαν να πουν αλλά φοβούνται να το ξεστομίσουν ίσως και από αυτογνωσία μπροστά στη σύγκριση. Ετσι προτιμούν τις αγκαλιές,τα φιλιά και τα "παιχνιδιάρικα"  ελληναράδικα "γαλλικά", από την παραδοχή οτι εγω είμαι εδώ γιατί πιστεύω οτι είμαι ο καλλίτερος και θέλω να κερδίσω!
Είναι πολύ σημαντικό, σε όλες τις δουλειές να πιστεύεις στον εαυτό σου,να προσπαθείς,να μαθαίνεις να εξελίσσεσαι και να λες το αυτονόητο για τον κόπο σου "θέλω νάμαι ο πρώτος".
Είσαι η κερκίδα που ντοπάρει τον εαυτό σου!
Ποιός πάει κάπου για να βγεί τελευταίος;;;
Ολοι με το ίδιο όνειρο ξεκινάμε την όποια προσπάθεια.Να ξεχωρίσουμε και να αμειφθούμε γι αυτό. Λυπάμαι λοιπόν αν κατακρίνονται δύο άνθρωποι που μπήκαν με το ίδιο όνειρο με τους άλλους,απλά αυτοί έχουν το θάρρος να το παραδέχονται.

Κι έρχομαι στον αντίποδα.
Τυχαία, από μια σατυρική εκπομπή, έπεσα σ' ένα άλλο τηλεοπτικό προϊόν, δεν θάθελα ούτε παιχνίδι ,ούτε σκουπίδι να το χαρακτηρίσω,αν και διαφωνώ για το πρώτο και ρέπω περισσότερο προς το δεύτερο.
Γιατί, πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις στην εποχή μας να καταφεύγεις στην τηλεόραση για να βρείς ταίρι;;;
Προσπαθούν ν αναζωπυρώουν λέει, το φλερτ που έχει εκλείψει στις μέρες μας!!! χαχαχχαα ωραίο ανέκδοτο
Και πρέπει να πας στην τηλεόραση, να εγκλειστείς εκουσίως σ' ένα ξένο Κράτος, (κι εδώ να ήταν το ίδιο θάταν φυσικά) υπο την επιτήρηση των καμερών, για να σου φέρνουν κάθε καρυδιάς καρύδι για να ζευγαρώσεις! Μοιραία μου θύμισε το "φλερτ" του τράγου όταν έρθει η ώρα της γίδας για αναπαραγωγή (οχι, μου θύμισε κι άλλο, αλλά το λέω παρακάτω 😉)
Είναι λυπηρό να βλέπεις κάτι πρόσωπα πλαστικοποιημένα,γιατί μόνο τις ηλικίες που επικαλούνται δεν διακρίνεις πανω τους, να ακκίζονται σαν 15χρονα σε οίστρο,προκειμένου να κλέψουν τηλεοπτικό χρόνο,γιατί για ζευγάρωμα δεν το βλέπω (όλα είναι για κατανάλωση μέχρι να σβήσουν τα φώτα),  που αφου θα τους ξεζουμίζουν ολες οι άλλες εκπομπές (!!!), που αναπαράγουν καθημερινά εικόνες τους θα τους πετάξουν σαν άδειες λεμονόκουπες και τότε πώς θ αντέξουν την απόρριψη και τη μη ζήτηση; Τόσος ξεπεσμός,τόσος εξευτελισμός χωρίς κέρδος;;; Μα το κέρδος θάναι  να το εξαγοράσουν με καμιά παρουσίαση σε κανενα δευτερότριτο τηλεοπτικό κανάλι, καμιάς επίσης trush εκπομπής,
Κι αν οχι πως  είναι δυνατόν να το χωνέψουν;;;και τότε σειρά έχουν οι "εκπτώσεις" στις αναζητήσεις τους ,αν όχι οι ψυχίατροι
Και πιστέψτε με,οτι πολλές φορές εχω αναρωτηθεί,πώς μπορεί να νοιώθει ο οικογενειακός περίγυρος αυτών των ανθρώπων, που συνήθως προέρχονται απο επαρχιακές Πόλεις που γνωρίζει ο ένας τον άλλον, που εκτίθενται χωρίς ηθικές αναστολές και χωρίς αιδώ, θεωρώντας οτι είναι "εμπειρία ζωής" να πας να διαλέξεις ή να σε διαλέξει ο πελάτης, λες και βρίσκεσαι σ'  ένα δημόσιο οίκο ανοχής,΄για  κάτι που θάταν απόλυτα φυσιολογικό να συμβεί εκτός τηλεόρασης,σ'  ενα χώρο που συχνάζουν νέοι και είναι το φυσικό παιχνίδι της ηλικίας, και αφορά δύο ανθρώπους και κανέναν άλλον.
Τόσο πολύ πια εχουν εκποιηθεί όλα στο βωμό του χρήματος και της εφήμερης "δόξας";
Κι εγώ μόνη μου απαντώ,οτι ναι μεν υπάρχουν αυτά αλλά υπάρχουν και τ΄ άλλα παιδιά που ζουν και κινούνται δίπλα μας και γύρω μας,προσπαθώντας να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους με τη στήριξη ή όχι των γονιών τους και τους κάνουν υπερήφανους για τις επιλογές τους.
Το ξέρω οτι υπάρχουν, ΕΥΤΥΧΩΣ  που δεν ειναι αυτή η λυπηρή μειοψηφία, απλά ενοχλούμαι οταν η πλειοψηφία των καναλιών παρουσιάζει συνεχώς τα λάθος "πρότυπα" και προσπαθεί με τον τρόπο της να μας πείσει οτι είμαστε μία κοινωνία χαβούζα.

Εγώ λοιπόν δεν έκανα τίποτα από τα παραπάνω για να αξιωθώ του βραβείου τούτου, απλά σιωπηρά και ταπεινά παίζω με τα χέρια μου ο,τι μπορεί να δώσει σ'  εμένα πρώτα κι ύστερα στους άλλους ΧΑΡΑ, γκρινιάζω καμιά φορά, όπως τώρα ,γιατί γερνάω και παραξενεύω, και ίσως γίνομαι περισσότερο ηθικολόγος απ ό,τι πρέπει (;;;),   δεν επιδιώκω κανένα υλικό ή αλλου είδους κέρδος απλά εκφράζω τις απόψεις μου και εκθέτω την αισθητική μου, χωρίς καμιά διάθεση να προσβάλω ή να υποτιμήσω κάποιον, αλλά μήπως γι αυτά δε μ΄ έχετε ξεχωρίσει τόσα χρόνια;