Δεκαράκι τσακιστό & ...giveaway!

Σύμπτωσις των ημερών και ελπίζω ουχί μοιραία!
Δε μας λένε οτι για να διώξουμε τον αφορεσμένο πρέπει να πλένουμε τα χέρια μας σχολαστικά λέγοντας τουλάχιστον 2 φορές το Happy Birthday;
Ε, πειράζει να το πούμε 10;;; θα τον ξορκίσουμε μια και της καλής!
ΑΛΛΑΑΑ...οχι μόνο γι αυτό,αλλά :

6/4/2010 -6/4/2020

Μια δεκαετία!

Δε σας το λέω για νέο, κάθε άλλο,απλά θέλω να υπογραμμίσω τη σημαντικότητα αυτής της δεκαετίας!

Πώς θα αντέχατε την ζήση σας χωρίς εμένα,εεε;;;;

Λεπτομέρεια απο το ρολόι τοίχου σε καμβάδες,decoupage με χαρτί και χαρτοπετσέτα

Ξέρω οτι μέσα στις προσευχές σας εκτός από υγεία, ήταν να σας βρει κάτι αναπάντεχο και οι διάφορες δυνάμεις,τις εισάκουσαν και έστειλαν εμένα αυτοπροσώπως!

Στην αρχή χωρίς πρόσωπο,οχι οτι τώρα άλλαξε το προφίλ,αλλά όσο νάναι έκανα κάποιες μικρές αποκαλύψεις. Σε κάποιους παρουσιάστηκα ως ολόγραμμα και σε κάποιους με σάρκα και οστά(τα οστά πολύ βάθος, γιατί γενικά δε με λες κοκκαλιάρα)

Πέρσυ δεν τα γιόρτασα τα 9 μου χρόνια και να το κατάντημα!
Να κιντυνεύουμε φέτος να είμαστε και να μην είμαστε.
Υπόσχομαι οτι δε θα το ματακάμω.
Ακόμα κι από τον Αγιο Πέτρο παίζει να δηλώνω την παρουσία μου 😂,θα ρυθμίσω ν΄ ανεβαίνουν όσες αναρτήσεις αφήσω παρακαταθήκη 😜.
Σατανικό;;;Εμ τι έτσι νομίζετε θα τη γλυτώσετε από μένα;

Τέλος πάντων από εκείνο το βράδυ της 6/4/2010 (όλα ζυγά, μου φάνηκαν ευοίωνα,το ίδιο και το 2020 αλλά αμ δε!) που το μυαλό λειτουργούσε άγνωστο με ποιές ταχύτητες και σε ποιές συχνότητες,που μου μπήκε η ιδέα να μην υστερήσω από τη μόδα της εποχής των ιντερνετικών ημερολογίων,πέρασαν 10 συναπτά έτη.
Απίστευτο;;; Απίστευτο!

Ρολόι τοίχου πάνω σ ε διαφορετικούς καμβάδες decoupage χαρτιού και χαρτοπετσέτας, ξυλόγλυπτα & ανάγλυφα 

Ακολούθησα μία συνεπή πορεία για πολλά χρόνια,εκεί που δεν ήξερα την τύφλα μου,έμαθα πολλά,δημιούργησα περισσότερα,γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους,αγάπησα κι αγαπήθηκα σφόδρα σ όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης (εγω κι η Βίσση με διεθνή καριέρα). Και το blogάκι μου από συνήθεια  έγινε λατρεία.
Κάποια στιγμή, όταν αρχίσαμε ν' αραιώνουμε😢 και μ έπιασε μελαγχολία,κι οταν άρχισαν να με επισκέπτονται πιο συχνά τα εξοστρακισμένα προβλήματα, άρχισε μια αποστασιοποίηση,που ποτέ όμως δεν έγινε άρνηση ή οριστική αποχώρηση.
Ενώ δικτυώθηκα και σ' άλλα κοινωνικά δίκτυα,που  αμφισβήτησα κι αμφισβητώ και αρκετές φορές αποκολλήθηκα,εδώ ήταν μια τρυφερή γωνιά που πάντα ξαναγύριζα και πάντα έβλεπα να με καλοδέχεστε,σαν μια γειτονιά του παλιού καιρού που όλοι οι άνθρωποι ήταν απαραίτητοι ο ένας στον άλλον.
Μπορεί να ατόνισε ο αρχικός ενθουσιασμός και οι αλλεπάλληλες αναρτήσεις (πόσες έκανα αλήθεια τη βδομάδα!😵),μπορεί να χάθηκε η περιέργεια και το ψάξιμο για νέα γκάτζετ και η υπερφόρτωση της σελίδας μέχρι συρσίματος,μπορεί να μην αλλάζω εορταστικά φόντα,όμως δεν έπαψα ν' ανεβάζω δημιουργίες μου, που θάθελα να μείνουν και μετά από μένα,να μοιράζομαι σκέψεις και προβλημα- τισμούς μου,ανασφάλειες και ελπίδες και να επανέρχομαι ξανά και ξανά γιατί αυτή τη φωλιά δε την απαρνιέμαι.
Της χρωστάω ΤΑ ΠΑΝΤΑ και το εννοώ.
Από έμπνευση μέχρι γνωριμία με ανθρώπους που αλλιώς δεν θα γνώριζα ποτέ.Μου έδωσε χαρές,μου έδωσε λύπες,αλλά και ανθρώπους που τα συναισθήματα μας είναι πιο δυνατά από την όποια συγγένεια.
10 χρόνια που εξελίχθηκαν σε μια καλλιτεχνική πορεία που δεν προέβλεπα και δεν πίστευα οτι μου χρωστούσε η ζωή να ζήσω
Μια πραγματική ΑΝΟΙΞΗ!
Πώς λοιπόν μπορώ να απεμπολήσω ελαφρά τη καρδία  τούτο το μικρό θησαυροφυλάκιο,

Ξύλινο κουτί με decoupage χαρτοπετσέτας,ξύλινα και μεταλλικά διακοσμητικά και chipboard

έργων, συναισθημάτων,εμπειριών ζωής (γιατί μου δίδαξε ακόμα και αρνητικά και ξεσκέπασε προσωπεία).
Και τώρα που τα Δέκατα γενέθλια συμπίπτουν με μία παγκόσμια αρνητική περίοδο,είναι πιο χρήσιμο από ποτέ για να συνεχίσει την πορεία του, γιατί οι μέρες μας χρειάζονται αισιοδοξία και ΦΩΣ,πολύ φως,να διαλύσει τα σκοτάδια και να ξαναβρούμε ο,τι θεωρήσαμε δεδομένο και αφήσαμε πίσω μας.
Πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή,να ξετυλίξουμε το κουβάρι,να θυμηθούμε την αφετηρία και τον τερματικό μας σταθμό,να ανασκευάσουμε και να αναδιατάξουμε τις δυνάμεις μας προς τη θετική κατεύθυνση,γιατί όλα ξεκινάνε από εμάς και για μας.
Θα πρέπει να σταθούμε δυνατοί για ν' αλλάξουμε τα κακώς κείμενα,γιατί τώρα πια τα βλέπουμε ξεκάθαρα και είναι ανθρώπων έργα.
Μου χρωστάς, όπως σου χρωστάω κι εγώ τούτη τη χαμένη Άνοιξη,να μην ξαναϋπάρξει τέτοια.

Μου χρωστάς μια άνοιξη

και πέταλα ανθών αμυγδαλιάς

να πέφτουν στα μαλλιά μας.

Μου χρωστάς έναν ήλιο καυτό

και ανάσες μυρωμένες

με βασιλικό και δυόσμο.

Το γέλιο σου,

χωρίς τους χειμώνες σου,

τα μάτια σου,

χωρίς τις βροχές τους.

Τον έρωτά σου χωρίς περικοπές,

συνεχή και αδιάβλητο.

Μου χρωστάς εσένα:

εσένα που σε έκρυβες

επιμελώς και αθόρυβα

στην κακοκαιριά της ζωής.

Άντε, λοιπόν, χαμογέλα. 

( Μου χρωστάς-ποίηση Χάρη Μαύρου)

Χαμογέλα ! έχουμε γενέθλια λέμε και 500 ολοστρόγγυλες αναρτήσεις (αυτό κι αν είναι θαύμα!) 
και είμαστε όλοι εδώ, και πρέπει νάμαστε, ζωντανοί και υγιείς και δημιουργικοί!


Για να ενισχύσω τα χαμόγελα και να ξαναθυμηθούμε παλιές αγαπημένες μας συνήθειες,θα κάνω ένα giveaway , σ' οσους σχολιάσουν μέχρι τις 12/4 την παρούσα ανάρτηση και για τους εδώ φίλους και για τους άλλους 😉  (γιατί κι εκεί έχω ανθρώπους που αλληλοεκτιμιόμαστε,μην είμαι άδικη)

αυτά τα 4 ανοιξιάτικα καπελάκια

 από γυψόγαζα,

σε τέσσερα διαφορετικά χρώματα

και με διαφορετική διακόσμηση το καθένα. 
Κάθε σχολιαστής θα δηλώσει και χρώμα προτίμησης να με διευκολύνετε στην κλήρωση.
Να με χαίρεστε,να σας χαίρομαι,να αλληλοχαιρόμαστε 😍😘😜

Corona στο κεφάλι μας

Έτσι έπεσε και δεν είναι καθόλου βασιλική!
Δεν πίστευα ποτέ  όταν έγραφα σαρκαστικά,οτι η μάσκα του γιατρού της πανούκλας θα γινόταν ενα απαραίτητο αξεσουάρ ολοχρονίς οτι θα ερχόταν πράγματι η ζωή να το επιβεβαιώσει.
Δυστυχώς φτάσαμε με ιλλιγιώδη ταχύτητα, από την μία στιγμή στην άλλη,  μία επιδημία που αρχικά εμφανίστηκε στην μακρινή Κίνα, να κατακλύσει ολόκληρο τον Κόσμο.
Δεν είχα καμιά διάθεση, όχι μόνο να γράψω, ούτε και να μπω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Δεν είχα τι να γράψω,δεν ήθελα να πω τίποτα.
Από την αισιοδοξία, οτι "κι αυτό θα περάσει" και τις παροτρύνσεις να μην μας καταβάλει ο φόβος κι ο πανικός,βρέθηκα κι εγώ η ίδια στην θέση που απευχόμουν και συμβούλευα τους άλλους.
Όταν άρχισαν τα πρώτα μέτρα, που κάποιοι τα θεώρησαν υπερβολικά και ως συνήθως βρήκαν ώρα να κάνουν την επανάστασή τους και σηκώθηκαν από τους καναπέδες και ξεχύθηκαν σε θάλασσες και βουνά,σαν νάταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου,εγώ προέτρεπα να μείνουμε σπίτια μας βρίσκοντας διάφορες δημιουργικές ασχολίες ν' απασχολήσουμε το μυαλό και ν' αποφύγουμε τα χειρότερα.
Κι όμως, κι εγώ η ίδια που τα έλεγα και τα έγραφα, λιποψύχησα,παραδόθηκα για μέρες πολλές.
Σ' αυτό δεν έφταιξε μόνο ο κορανοϊός,αλλά κι η δική μου εύθραυστη υγεία που βρήκε ώρες να μου κάνει παιχνιδάκια.
Ευτυχώς, μετά από μέρες πλήρους απαξίωσης και παραίτησης, άρχισα σιγά σιγά ν' ανακτώ τις δυνάμεις μου να ανασυντάσσομαι και να δημιουργώ.
Φοβάμαι,φοβάμαι πολύ,δεν το κρύβω.
Φοβάμαι για μένα κι ας μη θεωρηθεί εγωιστικό.Αν δεν υπήρχαν τα χρόνια προβλήματα θάμουν πολύ διαφορετική.
Φοβάμαι για το παιδί μου, που εξακολουθεί να ζει στο Λονδίνο,που άργησε πολύ να παραδεχθεί οτι ο ιός δεν θέλει μαγκιές, αλλά προσοχή και αντιμετώπιση, ανησυχώ γι αυτό που είναι εδώ ,για τον άντρα μου που αποκλείστηκε στο χωριό του.
Γενικά ανησυχώ και φοβάμαι,όσο και να μη θέλω, όσο νηφάλια κι αν προσπαθούν να μας μεταφερθούν οι  καθημερινές ανακοινώσεις της πορείας του ιού στη Χώρα μας, παρακολουθώντας με δέος τις καθημερινές εκατόμβες νεκρών που ανακοινώνουν τα γειτονικά Κράτη,όσο κι αν αποφεύγεις συστηματικά τις ειδήσεις,δεν μπορούν να σ' αφήσουν ασυγκίνητο.
Δεν ασχολούμαι ούτε με υποθέσεις συνωμοσίας,ούτε με ποσοστά θνησιμότητας με την μία ή την άλλη αρρώστια,ούτε με αντιδικίες πολιτικές ή ακόμα και ιατρικές αμφισβητήσεις, απλά βλέπω τον εφιάλτη ολοζώντανο μπροστά μου,στις εναγώνιες εκκλήσεις των γιατρών,στα σημαδεμένα και μωλωπισμένα από τις μάσκες πρόσωπα του νοσηλευτικού προσωπικού, κι αυτό μου αρκεί να μην εφησυχάζω και να φοβάμαι.
Πόσες φορές στους χρόνους της ευμάρειας, άκουγα τους παππούδες  μου να μιλάνε για Κατοχή
_Εσείς δε ζήσατε Κατοχή...έλεγαν κουνώντας το κεφάλι τους υπονοώντας τα χειρότερα
Κι όμως! τη ζούμε τώρα στη χειρότερη μορφή της.
Μπορεί όχι σιτιστικά,αλλά ο φόβος που διασπείρει αυτός ο αόρατος εχθρός είναι χειρότερος από τον πραγματικό πόλεμο, που μπορείς να προφυλαχθείς κάπως.
Σήμερα ζούμε στα "καταφύγια" χωρίς  να γίνονται βομβαρδισμοί,αντίθετα προσπαθούμε να φυλαχτούμε από επίθεση φονικών σταγονιδίων. Αλήθεια πόσο πιο θανατηφόρα κατάντησαν μπροστά στα βομβαρδιστικά του πολέμου!
Απαγόρευση κυκλοφορίας,ούτε πουλιού λαλιά δεν ακούγεται που λέει ο λόγος,την απόκοσμη σιωπή βιάζουν μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων.Η μόνη ελεύθερη "έξοδος" στα μπαλκόνια να χειροκροτάμε τους καθημερινούς ήρωες που αντιπαλεύουν τη νόσο,μάλλον θα΄πρεπε να τραγουδάμε το Κλέφτικο του ΄21 "ακόμα τούτη η Ανοιξη ραγιάδες ,ραγιάδες,τούτο το καλοκαίρι..."
Κι εκεί που τώρα θα ετοιμάζαμε περιχαρείς  δημιουργίες για το Πάσχα, έχουμε χάσει κάθε κέφι για οτιδήποτε και έχουμε επιδοθεί σαν τις γυναίκες Ηπειρώτισσες στον πόλεμο του '40, αντί  να πλέκουμε τις κάλτσες του φαντάρου ,να φτιάχνουμε μάσκες προφύλαξης, μια που κατάντησαν να είναι είδος εξαφανισμένο και όσες υπάρχουν, πωλούνται στη μαύρη αγορά

Και επειδή αυτή η Άνοιξη παραείναι αγέλαστη (αλλιώς την περιμέναμε κι αλλιώς μας ήρθε) αλλά ο κύκλος της ζωής στη φύση συνεχίζεται αμείωτος όπως πάντα, άσχετα από τους κινδύνους που μας περικυκλώνουν,φουσκώνουν και ανθίζουν τα κλαδιά και δεν μπορούμε να τ' απολαύσουμε εκ του φυσικού,όσο ανακτώ τις δυνάμεις μου,επιδίδομαι μετά μανίας στην ακουαρέλα,και φτιάχνω τη δική μου Άνοιξη,με χρώμα και φως

σαν αντίσταση και σαν θεραπευτική αγωγή

Γιατί όπως είπε κι ο Morihei Ueshiba (1883-1969, Γιαπωνέζος ιδρυτής του Aikido)

"Αν ο αντίπαλος σου επιτίθεται με φωτιά, αντιμετώπισέ τον με νερό, με το να γίνεις εντελώς ρευστός και ευκίνητος. Το νερό, από τη φύση του, ποτέ δεν συγκρούεται και δεν συντρίβεται σε κάτι. Αντίθετα, καταπίνει κάθε πλήγμα, χωρίς να πάθει τίποτα."

Ας ευχηθούμε να ξυπνήσουμε γρήγορα από αυτό τον κοινό εφιάλτη και νάμαστε όλoi και πάλι μαζί ,με άλλη διάθεση και με διαφορετική ψυχολογία και άποψη ζωής πλέον.
Ας βγει κάτι καλό απ όλο αυτό το τρομακτικό που ζούμε!
Και μην ξεχνάτε όταν βγαίνετε να βγαίνετε με ντοκουμέντα 😉 ειδικά αν κινείσθε στην Ιόνιο Πολιτεία 😊