Παιχνίδια ή ...

Οχι  δεν βγάζω δοντάκια.
Ουτε γεροπαραξενιά είναι,απλά οργίζομαι.
Γιατί δε σκέφτονται κάποιοι οτι τα χρόνια περνάνε τόσο γρήγορα όσο κυλάει το νερό στο ορμητικό ποτάμι και πίσω γυρισμό δεν έχει. Κι οταν θα καταλάβεις οτι θα σου εχουν φύγει τα καλλίτερα τότε θάχει πετάξει και το πουλί.και τι θα χει απομείνει;;; Μονο η συσκευή του κινητού,άψυχη,αδιάφορη,που δε θα μπορεί να σου φέρει πίσω τίποτα απ όσα δεν έζησες,απ όσα δεν έδωσες στα παιδιά σου να ζήσουν και να γίνουν αναμνήσεις και για τους δυο σας
Πως μου προέκυψαν ολ' αυτά και τι σχέση έχει το κινητό;
Πολλές και καμία!
Αλλά να κάθε μέρα γίνομαι άθελά μου μάρτυρας διαφόρων εικόνων και προβληματιζομαι και οργίζομαι και λυπάμαι και νοσταλγώ. Ξέρω οτι σας τα λέω περίεργα,αλλά οταν εξηγηθώ θα με καταλάβαινετε και κάποιες ίσως συμφωνήσετε μαζί μου. Οχι για να μην παρεξηγηθώ πού θα με πείτε γεροπαράξενη,αλλά γιατί πραγματικά τάχετε σκεφτεί κι εσείς.
Ξέρω πόσο πασχίζετε όλοι για τα παιδιά σας.Πόσο όλο το Χειμώνα τα τρέχετε πέρα δώθε σε δραστηριότητες.Τόσο που δε τους μένει καν ελεύθερος χρόνος για προσωπική κατανάλωση και γι αυτά και για  σας. Πριν χρόνια το έκανα κι εγω
Ομως αναρωτιέμαι πόσο ανάγκη έχουν όλες αυτές τις δραστηριότητες τα παιδιά; Και μήπως αυτό ειναι κι ένα άλλοθι για το δικό μας χρόνο που δε μπορούμε να τους διαθέσουμε; Μήπως ειναι κάτι σαν ανομολόγητες τύψεις;;;και προσπαθούμε μ αυτό τον τρόπο να καλύψουμε τα κενά μας με δραστηριότητες που είτε μας τις ζητούν είτε  είναι δικά μας απωθημένα;
Κι οταν ερχεται το Καλοκαίρι,μπαϊλντισμένα κι αυτά απο το συνεχές τρέξιμο του Χειμώνα δεν εχουν διάθεση ουτε καν στη θάλασσα να πάνε και βρίσκουν χίλιες προφάσεις να μη φύγουν απο το σπίτι.Οπου τι κάνουν;;;απλά χαζολογάνε με τη "νταντά" τους ,την τηλεόραση κι ότι χαζομάρα επαναλαμβάνει  απο το χρονοντούλαπο της ιστορίας της!
Κι οταν μετά βίας ή οχι σ ακολουθούν, βλέπεις κάτι αποχαυνωμένα κεφάλια κολλημένα σε μια οθόνη κινητού ν αναπαράγουν τα κινούμενα σχέδια που έβλεπαν και σπίτι.
Δε βλέπεις πια παιδιά να παίζουν με τους γονείς
Δε βλέπεις παιδιά να παίζουν μεταξύ τους!
Κι αν αυτό είναι υγιές πείτε το και σ εμένα που αναπολώ τα δικά μου χρονια που δε μ' έκλεινε σπίτι,ειδικά το Καλοκαίρι. Αν ήταν δυνατόν  νάμουν ολημερίς στη θάλασσα. Κι οχι μόνο απο την αγάπη για τη θάλασσα,αλλά απο τη λαχτάρα για την παρέα που ανταμώναμε στη θάλασσα, γι αυτή που πηγαίναμε με τα ποδήλατα να συναντήσουμε τους άλλους.Να  αρχίσουμε τα παιχνίδια μεσ τη θάλασσα,να κάνουμε αυτοσχέδιους αγώνες ποιός θα παραβγεί στο κολύμπι, ποιός θα κάνει το μεγαλύτερο μακροβούτι,να μαζέψουμε πεταλίδες απο τα βράχια και να τις γευτούμε,να πιάσουμε καβούρια και κοχύλια. Εμένα στα μικράτα μου με φωναζαν "χελιδόνι" επειδή μονίμως ήμουν μαύρη στην πλάτη και λευκή στην κοιλιά απο το ψάρεμα με τη μάσκα!
Και  αφου με βαρειά καρδιά φεύγαμε απο τη θάλασσα  δίναμε ραντεβού στο καπάκι,για βραδυνό σινεμαδάκι! Και δε μιλάμε οταν πια ήμασταν έφηβοι ή ενήλικες αλλά και πιτσιρίκια,γιατί συνηγορούσαν κι οι γονείς μας σ αυτές τις πραγματικά παιδικές "δραστηριότητες". Τις θεωρούσαν  αναφαίρετο στάδιο στην κοινωνικοποίησή μας και στη χαρά της παιδικής μας ηλικίας
Κι αν μου πειτε οτι άλλες εποχές τότε πιο αθώες ,τωρα φοβάσαι ν αφήσεις το παιδί σου σε τόση ελευθερία.Και προτιμάς να το εμπιστεύεσαι στην οθόνη ενός κουτιού που του σερβίρει μόνο βία;;;
Γιατί αυτά  που σήμερα λένε κινούμενα σχέδια και παιδικά ,δεν ειναι οι κλασσικές ιστορίες του Ντίσνευ με την ωραία εικονογράφηση και τις γνωστές ιστοριούλες,αλλά κάτι τερατόμορφα βίαια παιχνίδια και κάτι σαχλά παραμορφωμένα ζώα.
Αλλά ξέχασα υπάρχει πλέον κι η μόδα των "παιδότοπων", ο θεός να τους κάνει...με μοκέτες και επιβλέπουσες !!!
Αναπολώ τα χρόνια της αγκαλιάς με ατέλειωτες ώρες παραμύθια και παζλ με τα παιδιά μου και τελικά νομίζω οτι εκτός απο μενα ,αφησαν και σ αυτά κάτι που θα θυμούνται μεγαλώνοντας και μετά απο μένα. Τυχερά τα παιδιά που μοιράζονται στιγμές με τους γονιούς τους,γιατί το ζητούμενο δεν είναι άπλετος χρόνος,αλλά ποιοτικός χρόνος.
Γι αυτό μου προκαλεί οργή και θλίψη να βλέπω παιδιά στη θάλασσα αραγμένα στις ξαπλώστρες με τα κινητά των μεγάλων,αντί να φτιάχνουν πηγάδια και πύργους στην άμμο, και οικογένειες που βρίσκονται σε διακοπές να βγαίνουν για φαγητό και μόλις καθίσουν στο τραπέζι αφ ενός να παιρνουν όλοι τα κινητά για να ποστάρουν προφανώς που βρίσκονται  αλλά να ρυθμίζουν σε "παιδικά προγράμματα " και τα κινητά να τα δίνουν στα παιδιά για να τα κρατουν απασχολημένα  και να τ ακούς να μιλάνε γκρινιάζοντας μόνο οταν τελειώνει η Πέπα η κακομούτσουνη γουρούνα ή τα πολεμοχαρή αγορίστικα καρτουν.
Πιστέψτε με περισσότερο μ ενοχλεί ν ακούω απο δίπλα μου τον ενοχλητικό θόρυβο απο τη δράση των "παιδικών ηρώων" παρά απο τις φωνές των παιδιών αν έπαιζαν γύρω μου.
Τελος πάντων αυτές οι καθημερινές εικόνες που έχουν γίνει πάγιες αλλά δε συνηθίζονται και οι δικές μου αναμνήσεις, μ οδήγησαν να δημιουργήσω δύο πετρωτά.

Ενα με τους γονείς που παίζουν με το παιδάκι τους

κι ένα με δυο παιδάκια που παίζουν ανέμελα στην άμμο,μαζεύοντας αστερίες κι ρίχνοντας το βαρκάκι τους στη θάλασσα.

Μη μουπείτε οτι δεν ξυπνώ και σ' εσάς αναμνήσεις;;;

E la nave va...

Δε θα μπω στον κόπο ν' απολογηθώ γι ακόμα μία φορά για το κενό της απουσίας μου.
Απλά θα πω οτι κάθε τι που αγαπώ και ξεχωρίζω θέλω να υπάρχει και εδώ μέσα. Να βρίσκεται και μετά απο μενα  ρε αδελφέ. Αλλά να ξέρουμε και την ιστορία του.
Γιατί, όπως έχουν πει πολλοί, όλα έχουν μία ιστορία κι ένα παιδεμό απο πίσω τους.
Με τη ζωγραφική εχω ενα ιδιαίτερο σύνδεσμο κι επειδή την αγαπώ, αλλά τη σέβομαι πολύ περισσότερο, αργώ να την πιάσω.
Αντίθετα το κάνω με περισσότερη σιγουριά οταν είμαι υπο το άγρυπνο ...φρύδι της φίλης, δασκάλας και εμπνευστού μου.
Κάθε φορά λοιπόν που ανεβαίνω Αθήνα είναι σίγουρο οτι  θα  γυρίσω πίσω μ' ένα τουλάχιστον έργο (πολλές φορές και παραπάνω)
-θα ζωγραφίσουμε;;; η ερώτηση πριν καν αναχωρήσω απο τα πάτρια
_Φυσικά, αβίαστη η απάντηση
κι απο εκεί αρχίζουν τα δύσκολα...
-Τι προτιμάς;;
- Ο,τι θες...αλλά νααα ..ξέρεις μμμ... εμένα μ' αρέσουν τα χρώματα (φατσούλα τσαχπίνικη να τη ρίξω ,έστω και τηλεφωνικά )
_ευτυχώς που μ αφήνεις στη διάθεση μου... "Ο,τι θες"!!! Γραφίτη δεν εχεις κάνει συστηματικά
_ μμμμ ναι το ξέρω  και ...θεεέλω...αλλά να μωρεεέ τώρα... Καλοκαίρι ,ήλιος ,φως,θάλασσα, να κάνω μαυρίλα;;;
_ ο.κ. . Να σου βρω εγω θέμα ή θα φέρεις εσυ;
_Οχι  βρες εσυ , σ εμπιστεύομαι (άλλο ρίξιμο,μη και ζοριστώ και σ αυτο)
Και το θέμα βρίσκεται...
Ποιός είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε!
_Τι ειν΄ τούτο;;;
_Δε μου ζήτησες, χρώμα, ήλιο,φως,θάλασσα; Το θέμα!
_ Εγω θα κάμω αυτοοό;;;πααας καλααά;;; (χάθηκε ο σεβασμός παντελώς στη δασκάλα)
_ Γιατί να μη το κάνεις;;(με ύφος ενοχλημένο)
_ Αυτό ειναι πανδύσκολο. Είπαμε ...δύο μέρες ήρθα να ζωγραφίσω,δε θα βγάλουμε το μήνα μαζι με τα μάτια μας
_ Εχεις φτιάξει κι άλλα δύσκολα και τα κατάφερες περίφημα ,να σου θυμίσω το Ποδήλατο. Τι νόμιζες με τις κλειδαριές και τα φρούτα θα έμενες εσαεί; (υψώνεται το φρύδι)
_ Απο πού ν αρχίσω και πού να τελειώσω μ αυτό;; Απο τα μαλλιά;;; οι εκατό αποχρώσεις του ξανθοκαστανοπορτοκαλοκόκκινου; το φόρεμα που δεν ξέρεις αν ειναι άσπρο,γαλάζιο,ροζ ή μωβ;;; με το νερό;;; Εχω κάνει εγω νεροοό;;;; Ασε που μέσα διαγράφεται ένα παιδί ακόμα, εκτός οτι έχει και επιπλέοντα (κατεβάζω μούτρα)
_ Δηλαδή θέλεις να βρω άλλο;;; (να δώσει τόπο στην οργή)
_... (δισταγμός)
Ωχ πάνω που άρχισε να μου καλαρέσει λες να αλλάξει ;;; Την προλαβαίνω.
_ Δεν ειναι οτι δ ε μ' αρέσει  το θέμα, αντίθετα... με ξετρελαίνει (ξεστόμισα επιτέλους την αλήθεια),αλλά είναι πολύ δύσκολο για μένα και πολύ λίγος ο χρόνος να το φτιάξω
_ δεν υπάρχει βία, θα το τελειώσεις στη Ζάκυνθο (συγκαταβατική όπως πάντα)
- ααα μπααα! δεν υπάρχει τέτοια  περίπτωση,εγω  μόνο εδώ ζωγραφίζω
_ αφου πρώτα με σκάσεις (δεν άντεξε άλλο)... αλλά τόχεις χούι, χωρίς γκρίνια δε ξεκινάς έργο,τώρα θα σε μάθω; (νάτα μας και που με ξέρειιι!!!)
Είναι να μη σου βγει τ'  όνομα... γιατί μάτι δεν έχω περιθώρια να μου βγει. Ποιά εγω ! πού στόμα έχω και μιλιά δεν έχω.
Μεταμελούμαι για την γκρίνια, παίρνω την απόφαση ν' αρχίσω...ε εντάξει,οχι απόλυτα αδιαμαρτύρητα...
_ Μη μου δώσεις μεγάλο χαρτί, να το τελειώσω.
 Δε θα κάνω και τη Μόνα Λίζα (αν κι αυτή εχω μάθει δεν ειναι τεραστίων διαστάσεων παρά τη φήμη της και τον τοίχο που καταλαμβάνει στο Μουσείο).
Αντε τωρα να διαλέξω χρώματα...όλη την κασετίνα θα χρειαστώ (εχω και τύψεις γιατί της τρώω τα μολύβια).  Παστέλ θα το κάνω (απεφάνθην), ειναι πιο γρήγορο (τ' αποδέχεται. Ας έκανε κι αλλιώς). Κι αμα το κάμω παστέλ πώς θα δώσω τη διαφάνεια και του φορέματος (συνεχίζεται η μίρλα, εμ δε κόβεται και μαχαίρι)
_Να σε βοηθήσω;; (προσφέρεται)
_Οχι μόνη μου! με πείσμα μικρού παιδιού που η πρώτη λέξη που λέει  είναι το "μόνο μου"
_Ναι, αλλά πρέπει να σου δείξω κι εγω κάτι,  να δικαιολογήσω τη διδασκαλική μου ιδιότητα
_ Το ξέρω,αλλά μου αρκεί που είσαι στο χώρο και ξέρω οτι με παρακολουθείς άγρυπνα κι ας μην σου επιτρέπω να επέμβεις. Άσε με να κάνω λάθος, άσε με να το διορθώσω
_Να προλάβω το λάθος θέλω,να μη χρειαστεί να το διορθώσεις
_Οχι, ξέρω. Αμα χρειαστώ βοήθεια θα στο πω (...μουλάρι)
Αρχίζει  το γρουτσου γρουτσου του μολυβιού στο χαρτί  κι ύστερα απο λίγο το μόνο που ακούγεται είναι αυτό κι ο ήχος της ξύστρας ( ααα της επιτρέπω να μου ξύνει τα μολύβια να μην παραπονιέται,χαχαχχα) Κατά τ άλλα μούγγα!
Κι είχαμε τόσα φλέγοντα θέματα να συζητήσουμε τούτη τη φορά,αλλά όπως οταν τρώμε δε μιλάμε έτσι εγω όταν δουλεύω. Το κεφάλι κάτω, βιδωμένη επι ώρες στην καρέκλα, αλλοι θα το είχαν για βασανιστήριο χωρίς φαί  και νερό,σε λίγο θα χρησιμοποιώ καθετήρα να μην σηκώνομαι ούτε και για την ύστατη ανάγκη.
Κατά καιρούς  οταν  δυσκολεύομαι,όλο και κάτι μουρμουρίζω, δε παίρνω όμως απάντηση,σηκώνω το βλέμα βλέπω να με κοιτάζει  αμίλητη με την έκφραση "τι να σου πω τωρα; σκάσε και συνέχισε" αλλά με τόση τρυφερότητα που μ αναγκάζει πραγματικά να σκάσω και να συνεχίσω με περισσότερο πείσμα ,ωστε  στο τέλος του έργου νάχει να μου κάνει τις λιγότερες παρατηρήσεις ή διορθώσεις και νάχω την ικανοποίηση οτι τα κατάφερα μόνη μου αλλά να δω έστω και τη σιωπηρή επιβράβευση των προσπαθειών μου , έστω κι αν της έβγαλα το λάδι!
Αλλά δε φταίω εγω, αφου κάθε φορά οι ίδιες σκηνές διαδραματίζονται και δε μ έχει σιχτιρίσει να μη μου το ξαναπεί αυτό το "θα ζωγραφίσουμε;"
Κι εγω νοιώθω τόσο χαρούμενη αν δικαίωσα την πεποίθησή της οτι θα το καταφέρω!!!
Υπ αυτές τις απόλυτα αληθινές στιχομυθίες δημιουργήθηκε κι αυτό το τόσο τρυφερό και καλοκαιρινό θέμα,

"E la nave va"
Painting with Colored pencils

 σ ε μέρες που η Πρωτεύουσα  έβραζε σαν τα καζάνια της Κόλασης,αλλά εμείς είχαμε βρει το δικό  μας δροσερό  Παράδεισο!
Και κοιτάξτε  σύμπτωση, οχι οτι το ήξερα,απλά απο τα μηνύματα που μου ήρθαν το έμαθα , σήμερα ήταν η "Παγκόσμια ημέρα κολλητού φίλου" (να δω τι άλλη παγκόσμια μέρα θα μηχανευθούν,εμένα πάντως με βολεύει η παρούσα) ποιά λοιπόν καλλίτερη απόδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης απ αυτό το έργο που προτάθηκε απο εκείνη  και δουλεύτηκε με πάθος  απο μένα για να μη την διαψεύσω;
Δε θα πάψω ποτέ να λέω οτι υπήρξε η κινητήρια δύναμη που ξανάβαλε μπροστά τις μηχανές και συνεχώς με σπρώχνει να προσπαθώ και να επιδιώκω το καλλίτερο στη ζωγραφική, παρότι εγω με το μουλαρίσιο πείσμα μου την πρήζω αλλά στο τέλος με το δικό της μοναδικό τρόπο με τουμπάρει και μ ενθαρρύνει να μη παύω να κάνω όνειρα και να πετυχαίνω νέους στόχους.
Μαράκι (ηλίου φαεινώτερον σε ποια αναφέρομαι) χαίρομαι για όλο αυτό που έχουμε καταφέρει όλο αυτό τον καιρό, σ ολα τα επίπεδα και μακάρι πάντα τα έργα μας νάναι τόσο τρυφερά και αισθαντικά και να μεταδίδουν και στους άλλους τη θετική ενέργεια απο τις ώρες της δημιουργίας τους!
Μπορεί νάμαι κουρασμένη (και οχι μόνο) από το ταξίδι,αλλά μέσα σ' εξι ωρες εχω τη δυνατότητα να σκέπτομαι και να επεξεργάζομαι ποooλλά, μα πιο πολύ ν' αναπολώ,να μετανοιώνω, να νοσταλγώ,να χαμογελώ και  να γεμίζω  συναισθήματα, κι ολ αυτά, κάπου πρέπει να εκτονωθούν ;) .

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΥΧΟΜΑΙ