Νέος ρόλος του ρολού

 Πιστέψτε με νοιώθω ενοχές που την προηγούμενη ανάρτηση διαδέχεται μία χαρούμενη, αλλά κι εγω προσπαθώ να βγω απο ένα σκοτεινό τούνελ, που φοβάμαι τις επιπτώσεις στην υγεία μου. 
Μακάρι να μπορούσα να προσφέρω κάτι ουσιαστικό στον ανθρώπινο πόνο, αν και πιστεύω οτι ολοι έχουμε ανάγκη να πάρουμε μια βαθειά αναπνοή, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι παραγνωρίζουμε ή αδιαφορούμε ή δεν συμπάσχουμε με την υπάρχουσα κατάσταση, που εξακολουθεί και θα εξακολουθεί για χρόνια να μας πιέζει συναισθηματικά.
Συγχωρέστε μου λοιπόν το όποιο "ατόπημα". 
Το σκούντημα έγινε όπως πάντα απο την Μία και το θέμα ήταν  "ΔΑΝΤΕΛΑ ΚΑΙ/Η ΡΑΨΙΜΟ" ή ετσι το κατάλαβα εγω;

Τέλος πάντων, όπως πάντα συμμετέχω για την έμπνευση και τη χαρά της συμμετοχής χωρίς να προσβλέπω στα δώρα.
Παρόμοιο λαγουδάκι είχα κάνει και πέρσυ, μόνο που φέτος είναι πιο προσεγμένο και πιο άρτιο (νομίζω)

Η βάση είναι ένα ρολό απο  αλουμινόχαρτο.

Το φορεματάκι περίμενε υπομονετικά σχεδόν χρόνο (εξωθεν χορηγία), οπότε ράφτηκε πάνω η δαντέλα στον ποδόγυρο και κολλήθηκε στο λαιμό. Φτιάχτηκαν χέρια που δεν είχε για να κρατάει το αυγό. Ταπώθηκε η τρύπα του ρολού με ένα κουμπί, στο οποίο καρφώθηκε η οδοντογλυφίδα, που ενώνει το κεφάλι απο φελιζόλ με το σώμα. 

Το υπόλοιπο σώμα καλύφθηκε με χάρτινη δαντέλα και χαρτονάκι ριγέ, υπο τύπου καλτσάκια. Αυτιά και πατούσες απο stone paper (ενα χαρτί αδιάβροχο που δεν σκίζεται). 

Στολίστηκε , έβαλε μαλλάκια και απέκτησε και μωρό σε καροτσάκι 😍😂. Το οποίο το χα πάρει τα Χριστούγεννα απο ένα κινέζικο μαγαζί και τώρα το στόλισα με δαντελίτσα, ενα μαξιλαράκι το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τις καρφίτσες 😉(pincushion) Το "μωρό" είναι διακοσμητικό απο μανταλάκι.

Μ αυτή τη δημιουργία συμμετέχω λοιπόν στην πρό(σ)κληση της Μίας και καλωσορίζω (ελπίζω σε συνέχεια) το Πάσχα.

Ελπίζω νάμαι εντός θέματος και ν απολαύσουν και οι άλλες φίλες τη δημιουργία μου απο το τίποτα

Αγέλαστη Ανοιξη

 Δανείζομαι τον τίτλο αγαπημένου βιβλίου για να εκφράσω το συναίσθημα των ημερών και οχι μόνο.

Φτάνουμε σχεδόν στο τέλος του Μάρτη για ν αποφασίσω να γράψω δυο γραμμές. Οχι για τίποτ άλλο ,απλά να τα βγάλω απο μέσα μου.
Εκεί που ξεκίνησα με χαρά και αισιοδοξία να ευχηθώ για το καλό του μήνα, ξημέρωσε ένας ματωβαμένος μήνας. Ανέλπιστος, όπως κάθε κακό μας βρίσκει στα ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση μετά απο μεγάλη χαρά. Ετσι σαν πρόστιμο γιατί χαρήκαμε παραπάνω απ όσο έπρεπε ,ίσως... Κι έτσι έμελλε η χαρά του Καρναβαλιού και των νιάτων που διασκέδασαν χαρίζοντας μοναδικά χαμογελαστά πορτραίτα, μετά απο μια  μακράς διάρκειας καραντίνας, μετά τα μεσάνυχτα , στον απόηχο της γιορτής ,να μεταβληθούν σε μάσκες τρόμου, πόνου, απόγνωσης ,οιμωγών, απελπισίας θανάτου.
Πόσο τούμπα στα φέρνει η ζωή όταν την αφήνεις σε χέρια ανάξιων!
Χρόνια προβλήματα κουκουλωμένα κάτω απο το χαλί και να παίζεται το θέατρο του ανήξερου, του ανεύθυνου, του Πόντιου Πιλάτου, χρόνια πολλά! Μέχρι να βρεθεί το "κατάλληλο" χέρι να μπερδέψει τις γραμμές της τύχης και να ολοκληρωθεί το κακό που κρεμόταν δεκαετίες πάνω απο τα κεφάλια μας σαν δαμόκλειος σπάθη κι ο Χάρος να θερίσει νεανικά κορμιά, όνειρα, ελπίδες, αγάπες!
Το μέλλον κόπηκε βίαια και για πάντα και οι καρδιές των ζωντανών νεκρών που απόμειναν πίσω, καρφώθηκαν πυρωμένα καρφιά στις αιματοβαμμένες ράγες απο το αίμα των αθώων παιδιών τους. Των παιδιών που εκείνοι μόνο ξέρουν με πόσους κόπους, στερήσεις, ξενύχτια, φροντιστήρια μεγάλωσαν και προώθησαν και στήριξαν τα όνειρά τους, για να γίνουν μέσα σε ελάχιστα λεπτά στάχτες κι αποκαΐδια και ξεραμένο DNA αναγνώρισης. Εκεί στα Τέμπη...Ενας κεφαλικός φόρος που για δεύτερη φορά πληρώνεται για να τα περάσεις, που δε χόρτασαν νέο αίμα, λίγο ακόμα για να θεωρηθούν ...καταραμένα.
Η μοίρα του καθενός ενώθηκε με το τυχαίο μιας άστοχης, άσκεφτης ενέργειας και το συλλογικό τραγικό τέλος δεν άργησε να γραφτεί. Και σαν συνέπεια, ως δια μαγείας, τραβήχτηκε το χαλί και ξεσκεπάστηκαν  κακομούτσουνα και αποκρουστικά τα χρόνια προβλήματα, που φυσικά κανένας δεν αναλαμβάνει την πατρότητα, σαν έκθετα στην βρεφοθήκη του Δημόσιου βρεφοκομείου, σαν φρέσκα κι άγνωστα! Κι αφού έτσι τα φερε η τύχη να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, οι ζωές των αδικοχαμένων θα γίνουν βέλη ευθυνών απο μπαλκόνι σε μπαλκόνι υποψηφίων. 
Καμιά ντροπή, κανένας σεβασμός, όλα στο βωμό των άνομων κι αχόρταγων συμφερόντων και τα φέρετρα ακόμα έστω και σφραγισμένα, να χάσκουν και να ρωτάνε "ΓΙΑΤΙ;;;"  
Ο κόσμος βουβάθηκε απο τον πόνο κι ας μην είχαν κανέναν δικό τους στο μοιραίο δρομολόγιο. Ηταν όλοι τους παιδιά μας!
Με τι καρδιά να σ αποχαιρετήσω, εγώ που πονάω για τ άγνωστα ευτυχισμένα χαμόγελα που απόμειναν ασπρόμαυρες φωτογραφίες στα κλειστά πενθούντα σπίτια; Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς ν απαλύνουν τον πόνο.
Στην Ελλάδα, αυτή την εποχή, ανθίζει η αλσόφιλος ανεμώνη (anemone nemorosa).Σύμφωνα με μία από τις εκδοχές της μυθολογίας, μια λευκή ανεμώνη ξεπήδησε από το χώμα που πότισαν τα δάκρυα της Αφροδίτης για τον νεκρό Άδωνη. Κάπου αλλού διαβάζουμε, πως από το αίμα που έρρεε από τις πληγές του Άδωνη, πήρε το κόκκινο του χρώμα αυτό όμορφο λουλούδι, που προορίζονταν να ζήσει κι αυτό όσο χρόνο απέμενε στον πληγωμένο Άδωνη.
Γι αυτό και η ανεμώνη, εκτός από σύμβολο της απλότητας, θεωρείται και σύμβολο του εφήμερου, του κάλλους που δεν διαρκεί, του εύθραυστου, της απλότητας αλλά και της μοναξιάς (εξ ου και η έκφραση: «μόνη σαν την ανεμώνη»).
Η ανεμώνη, που η άνθησή της συμπίπτει με το πανελλήνιο πένθος και το αίμα του νέου κι ωραίου Αδωνη, φόρος τιμής και συμμετοχής στον ανθρώπινο πόνο, μία πάνω σε κάθε ένα απο τα 57 μνήματα!

κι ενα γκραφιτι για να μην ξεχάσουμε...