Πρόσκληση σε "βάπτιση"

Μπορεί να πέρασε του Αγίου Βαλεντίνου, όμως έστω ετεροχρονισμένα θα γιορτάσω ένα γεγονός που περίμενε πάρα πολλά χρόνια να "δικαιωθεί", μ' αυτό εδώ!

"Εμείς τα δυο,σαν ένα"
Με χρωματιστά μολύβια

Κατά καιρούς, έχω αναφέρει οτι στην εφηβεία μου τ΄ όνειρό μου ήταν η Καλών Τεχνών.
Οχι γιατί είχα κανένα αποδεδειγμένα  ιδιαίτερο ταλέντο, ούτε υπήρχε ιστορικό στην οικογένεια.
Δε φιλοδοξούσα να πάρω τα σκήπτρα απο τους μεγάλους ζωγράφους που θαύμαζα , απλά ήθελα με γνώμονα τις δικές τους ζωγραφιές να αποτυπώσω κι εγω τη δική μου ψυχοσύνθεση με το δικό μου απλοϊκό τρόπο.
Το όνειρο εγκαταλείφθηκε για πολλές δεκαετίες και καταχωνιάστηκε στα μύχια της ψυχής
Και εκεί γύρω στο '12, έγινε η συνάντηση που θαρρείς πάντα περίμενα!
Παρ όλα αυτά δειλά-δειλά, στην αρχή,με όλο και περισσότερο ενθουσιασμό στη συνέχεια άρχισα να μουτζουρώνω χαρτιά.
Με παιδικές νερομπογιές και μπλογκ του Δημοτικού, έκανα τα πρώτα μου βήματα
Χωρίς τεχνική, μόνο όπου οδηγούσε το χέρι η καρδιά!
Ο,τι μ άρεσε , ο,τι αγαπούσα, προσπαθούσα να του δώσω μία εικόνα με χρώμα.
Και μετά ήρθαν τα επαγγελματικά χρώματα και χαρτιά κι άρχισα να καταθέτω με περισσότερο πάθος το 'μέσα μου"!
Έτσι άρχισε μία πορεία που όπως ο Κοντορεβυθούλης πετούσε τα ψυχουλάκια να ξαναβρεί το δρόμο του, έτσι κι εγω γυρίζω πίσω μου και βλέπω έργα
Έργα ζωγραφικής  με ακουαρέλα, έργα ζωγραφικής με ξυλομπογιές ( μ' αρέσει αυτή η ονομασία των χρωματιστών μολυβιών γιατί έχει παιδικές αναφορές).
Τα κοιτώ και δε το πιστεύω, οτι αυτά τα χνάρια είναι δικά μου.
Σας μιλούσα πολύ συχνά για "βαφτίσια" και να που ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω, οτι ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω απο αυτή την ανέλπιστη εξέλιξη,που μου ζωγράφισε έναν ουρανό και μου έδειξε τον τρόπο να πετάξω μόνη μου κι όπως εγώ ήθελα, οχι μόνο με τίμησε με τη φιλία του και την επαγγελματική του επάρκεια, αλλά μου έκανε την τιμή να με συμπεριλάβει στην Έκθεση των μαθητριών της.

Και νάμαι ανάμεσα σ' άλλα ταλαντούχα (και κάποια εξίσου ξεχωριστά για μένα) πλάσματα να συμμετέχω με επτά (σημαδιακός αριθμός το 7!) παρακαλώ, έργα μου !
ΕΡΓΑ ΜΟΥ!!! το λέω να το πιστέψω.
Άτολμα και με πολύ ντροπή έβαλα την υπογραφή μου από κάτω τους.
Κι έτσι έστω κι αν λείπει ο ΕΝΑΣ, που θάθελα πραγματικά να ζήσει αυτό το όνειρο που πραγματο ποιείται ποοολλά χρόνια μετά, καλώ όλους εσάς, που γνωριστήκαμε μέσα από το απρόσωπο και γίναμε πρόσωπα της καθημερινότητας ο ένας του άλλου, να έλθετε στη γιορτή μας και να μοιραστούμε στιγμές δημιουργικής χαράς !

Συγγνώμη αν σας κούρασα, πάντα ήμουν πολυλογού, πόσο μάλλον τώρα που δε μπορώ να κοντρολάρω το συναίσθημα!
Ήδη ταξιδεύω προς το όνειρο!!!
Καλή μας αντάμωση.

Το ούρτιμο του Καρναβαλιού (αλά ζακυθινά)

...Οι εκδηλώσεις αυτές, Καρνάβαλος και κηδεία τση μάσκας τελούσανε υπό την αιγίδα του Δήμου.
Για δαύτο και η κηδεία, η τελευταία μάντσια του καρναβαλιού ξεκινούσε απο τη Δημαρχία.
Η επιτροπή οργάνωσης αυτής της εκδήλωσης είχε τυπωμένα σε κανονικό σχήμα με μεγάλα στοιχεία στο τυπογραφείο του Κοντόγιωργα, νεκρόσημα με κόκκινο χοντρό περιθώριο και μαύρα γράμματα που τα είχανε κολλήσει σε ταμπλό ομπρός από τη Δημαρχία και στα Καζίνα.
 Και γράφανε με κανονική διάταξη:

"Σήμερον! Κυριακή τση Τυρινής...θανούσα την Τετάρτην πρωινήν, προ των δακρύβρεχτων ομμάτων των εν ερωτική μέθη τελούντων καβαλιέρων, συγκινηθείσα σφόδρα για τον τερματισμόν των καρναβαλικών εκδηλώσεων, κηδεύομεν την εβδόμην εσπερινήν εκ του δημαρχείου εν χοροίς και οργάνοις!!!
Παρακαλούνται όθεν άπαντες οι ερωτοπληγέντες από το σκέρτσο και την τσαχπινιά, της άγνωστης γνωστής μάσκαρας και άπασαι αι μασκαρούλαι, που συμπράττουσαι μετά τση εκλειπούσης...δέδοκαν αφειδώς κέφι και χαρά, όπως φέρουσι μεθ' εαυτόν ανά χείρας...οι μεν καβαλιέροι... φιάλην οίνου ίνα ευφραίνωσιν τας καρδίας των...και να ξεχνούν τον πόνον κατά την διαδρομήν, αι δε μασκαρούλες σάκους, κομφετί και κυλίνδρους σερπαντίνες ίνα ραίνουσιν τους τεθλιμμένους!!!

                                                                                           Οι καρναβαλοπενθούντες

                                                                                        Πατήρ, Βασιλιάς Καρνάβαλος

                                                                                  Μήτηρ Δημαρχία,το γένος Ζακυνθίων

                                                                             Αδελφοί, Απάχηδες, Ντετόροι και Πιερότοι

                                                                      Αδελφαί, Μασκαρούλες, Κολομπίνες και Κοντέσες"

Και η πομπή ξεκινούσε. 

Μπροστά η μπάντα παίζοντας πένθιμα εμβατήρια και χορευτικούς σκοπούς! Ενας χοντρός, κοντός κοιλαράς, έκανε το Χότζα. Φορούσε  κάπα μακριά με πολύχρωμες λουρίδες και ένα πολύχρωμο πανύψηλο καπέλο σαν ανάποδο χωνί.

Πίσω τους τέσσερις ντετόροι που κρατούσαν στους ώμους την κάσα με τη χάρτινη μάσκαρα.

Πλάι γενειοφόροι, μασκαρεμένοι και ούλοι κρατούσαν στα χέρια για κεριά πράσα χοντρά! Κι ακολουθούσανε πιασμένοι αλά μπράτσο οι ερωτοχτυπημένοι μάσκαρες, καβαλιέροι και λαός μαούφια...χορεύοντας κι ακολουθώντας τη διαδρομή Γιοφύρι, Φόρο, Πλατέα Αγίου Μάρκου, Αγιοι Πάντες,καταλήγοντας στην Πλατέα Σολωμού, που αντί ταφής εκαίγανε τη μάσκαρα... με την ερπίδα πως μέσα στη στάχτη θα παραμείνει άσβεστη σπίθα για να να ξαναλουμπαρδώσει του χρόνου να μας ξαναδώσει μπρίο, κέφι και χαρά!!!

Και ετελείωνε η γιορτή με το κρέμασμα τση σκορδοσάρας,απο το μπαρκόνι του  καμπαναρίου των Αγίων Πάντων για να μη  μας ματιάσουνε οι ξένοι... Νάμαστε σκόρδο στα μάτια και παλούκι μεσ' τα μάτια τσους και μέσα στους βορβούς τσους!!!

Το βράδυ σε ούλα τα σπίτια το τελευταίο μπαγόρδο, με χορούς και τραγούδια που σταματούσανε τσι δώδεκα τα μεσάνυχτα που χτυπούσε η καμπάνα νεκρώσιμα τον ερχομό τσης μεγάλης Σαρακοστής.

Και τα τραπέζια μένανε με τα φαγιά που είχανε μείνει,όλοι τη νύχτα για νάρθουνε να φάνε οι ψυχές!!!

Και του χρόνου  μάσκαρες. Καλή Σαρακοστή!

---

Η πρώτη μέρα τση μεγάλης Σαρακοστής!

Τα μπακάλικα μοστράρανε προκλητικά, χταπόδια και σουπίες ξερά, καλαμαράκια στα κουτιά, τουρσιά, χαρβά και ταραμάδες. Οι μανάβηδες επούλιανε μαρούλια ολόδροσα, βλαστάρια, μπροκολάκια , οβρίες, κουρκουτζέλια, φρέκσα κρεμμυδάκια, σκόρδα και πορτοκάλια ζουμερά. 

Οι ψαράδες στεκούμενοι στην αγορά κι άλλοι γυρίζοντας τσι γειτονιές με τσι καρέτες επουλάανε ολόφρεσκα θαλασσινά, χάβαρα, μύδια και κυδώνια. Ο κόσμος ψώνιζε! 

"Φάτε... μάτια ψάρια";;;
Υφασμάτινα ψαράκια και γατούλα

Κι αν ήτανε λιακάδα, απο τσι δέκα το πρωί, παρεούλες, συγγενείς και φίλοι επηγαίνανε στην εξοχή κρατώντας βαντάκες, μαλαθούνια ή σακούλια με φαϊ!

Αργάσι, Καλαμάκι, Γαϊτάνι, Κάμπος, Μπόχαλη και Ακρωτήρι είχανε τη βέντιτα. Ο κόσμος σκρόπαε στα χωράφια και τ' αλώνια, καθόντανε κατάχαμα γύρω τριγύρω σαν κουλούμα κι ετρώανε.

Τα παιδία παίζανε, μαζεύανε λουλουδια κι αμολάανε αητούς,που άλλοι κερώνανε ψηλά στον ουρανό κι άλλοι μυτάανε και στροβιλίζοντας  επέφτανε στη Γη, ενω οι μεγάλοι αρχίζανε κουτσομπολιό και μάλλιαζε η γλώσσα τσους για το τι είδανε και τι ακούσανε πως γίνηκε στα Καρναβάλια...

                                                                                 Αποσπάσματα απο το  βιβλίο του Τότη Γιατρά

                                                                                            "μνήμες και εικόνες μιας διαδρομής"

Γατούλα  απο ύφασμα 

Καλή Σαρακοστή!!!!

...Τίποτα δεν υπόσχεται επιστροφές σαν είναι λεύτερο.

Αν νομίζετε οτι σταμάτησα την κατασκευή χαρταετών κάθε είδους για το Μπαζάρ της Βέροιας, κάνετε λάθος.

Απλά κάτι τα "βαφτίσια" (τώρα μπορώ να πω οτι αναφέρομαι στην Εκθεση Ζωγραφικής της ΑΘήνας) κάτι ένα οι τοπικές φούριες με την Κίνηση που είναι σ εξέλιξη και πιέζουν, κάτι που οι αετοί ήθελαν ο καθένας τη δική του τεχνική και υπομονή, έδωσαν προτεραιότητα στις ζωγραφικές αναρτήσεις και ακολουθούν.

Αυτός που θα σας παρουσιάσω σήμερα, και κλείνει το χορό των χαρταετών, έγινε με "χάρτωμα".

Δηλαδή με βάση ενα χαρτόνι απο χαρτόκουτο και αλλεπάλληλες στρώσεις με κομματάκια εφημερίδας.

Στη συνέχεια ντύθηκε με γυψόγαζα, στοκαρίστηκε,ασταρώθηκε και ου το κάθε εξής, μέχρι να πάρει την τελική του μορφή, decoupaρισμένος!

Προτίμησα να μην του δώσω κάποια εικόνα  απο τις τόσο ωραίες που υπάρχουν στις χαρτοπετσέτες και στα  ριζόχαρτα. 

Νάχει την όψη κανονικού χαρταετού, απ αυτούς που καμαρώνουμε, τους Καθαροδευτεριάτικους.

Η σκέψη ήταν τι χρήση νάχει;
κι επειδή μία αδυναμία στα ρολόγια την έχω, είπα να τον κάνω όχι απλά διακοσμητικό, αλλά και χρηστικό

Ισως βρει θέση σε κάποιο παιδικό δωμάτιο, να ανεβάζει ψηλά στα σύννεφα τα βραδυνά παιδικά όνειρα...ποιός ξέρει!

Τα καμπανάκια,απομεινάρι χριστουγεννιάτικο,΄του έδωσαν μία εναλλακτική ουρά,χαρούμενη και φασαριόζα.

Χαρταετός-ρολόϊ με χάρτωμα και decoupage απο συνδυασμό χαρτοπετσετών
Το καντράν κολλήθηκε πάνω σε πλαστικό καπάκι και ντύθηκε με κορδόνι
κουδουνάκια και χάντρες ολοκλήρωσαν

Και για να μη μείνετε στα πεζά τα λόγια τα δικά μου, που αφορούν μόνο τον τρόπο σύλληψης και κατασκευής, τι θα λέγατε για λίγο Ελύτη ακόμα "Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός" με την αξεπέραστη φωνή της Ελλης Λαμπέτη;;;

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ!

                           

Υ.Γ. Ο τίτλος της ανάρτησης ανήκει  ΕΔΩ!

Πετάω στα σύννεφα...

Για νέο μας το λες κοπελιά; θα μου πείτε
Κι όχι αδίκως!
Μονίμως ονειροβατώ, τώρα κάπως παραπάνω,μια που υπάρχει λόγος σοβαρός...
Η ανάρτηση αυτή ανέμενε το Γιουρογκρουπ κι έδωσε προτεραιότητα.
Ολα στην ώρα τους, λοιπόν και συνεχίζουμε να στέλνουμε Αγάπη όπου χρειάζεται
Ετσι για σήμερα αντί για κέρασμα προσωπικό, σας έχω μία μαζική αποστολή για Βέροια!!!

Οι μέρες τελειώνουν,τουλάχιστον για μένα που πρέπει να ετοιμάζω μπαγκάζια και έτσι πρέπει να ετοιμάσω και ο,τι έχω φτιάξει για το Παζάρι της Αγάπης στη Βέροια
Μία χορταστική λοιπόν ανάρτηση, λόγω της ημέρας







Κατ αρχάς, χαλαρώστε, και ...ξαπλώστε!
Εχω προβλέψει για τις ώρες χαλάρωσης, μία μεγάλη μαξιλάρα απο καραβόπανο.

Μία υφασμάτινη μαξιλάρα

Για μία αποκριάτικη κι όχι μόνο μεταμφίεση, για να μη σας πιάνει μάτι κακό...

συσκευασμένο σ'  ένα κουτάκι από σαπούνι κατάλληλα διαμορφωμένο.

Κι αν αυτό δε σας ικανοποιεί, βάλτε το εδώ:

Για όλα υπάρχει λύση!
Μπορεί να τους πέφτει λίγο μεγαλούτσικο, αλλά θα αισθάνονται ευρυχωρία, αν έχουν κλειστοφοβία...

Κουτάκι ξύλινο με decoupage χαρτιού και χαρτοπετσέτας

Είναι ένα απλό ,απλούστατο κουτάκι, χωρίς περιττά "καρυκεύματα" (ακόμα και η δαντέλα είναι ψεύτικη, της χαρτοπετσέτας).
Θεώρησα οτι δεν ήθελε τίποτ' άλλο πλην της ζωγραφιάς  και του συνδυασμού με τη χαρτοπετσέτα για ν' αναδειχθεί η ομορφιά του.

Και επειδή έσκασε κι ένα βραβειάκι (καιρός ήταν, γιατί  είχα αρχίσει ν' ανησυχώ) από τα χεράκια της Ελένης και πολύ Ευχαριστώ, αν και αφορούσε νέα μπλογκς, ας σας τα ξαναπώ άλλη μια φορά να τα χωνέψετε.

1. Γιατί ξεκινήσατε το blog;
   Το “γιατί” ακόμα δε τόχω ανακαλύψει, το “πως;”, απο χαζομάρα. Τα συμπεράσματα δικά σας!

2. Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει.
   Τα ΠΑΝΤΑ!
   Ο,τι βλέπω και θάθελα να τόχω κάνει εγω.
   Οτι διαβάζω και θάθελα να τόχω γράψει εγώ.
   Ο,τι φωτογραφίζουν και θα΄θελα να τις έχω τραβήξει εγω.
   Κάθε νέα τεχνική,που απορώ πως την σκέφτηκαν!

3. Γιατί πιστεύετε ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους bloggers και με ποιο τρόπο;
   Πιστεύω ακράδαντα στη διαδραστικότητα των σχολίων
   Ποιός ο λόγος να συνεχίζεις να εκθέτεις κάτι,  που το βλέπεις ή το διαβάζεις μόνος σου; Κάλλιστα το κρατάς για τον εαυτό σου. Μιλάω εγω, που στα σχόλια έχουμε κάνει τα ωραιότερα πάρτυ, στα καλά καθούμενα! Αλλωστε τα σχόλια σου δημιουργούν ευθύνες να βελτιώνεσαι,να ψάχνεσαι,να γίνεσαι καλλίτερος.

4. Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας;
   Γενικά θάπρεπε ν απαντήσω οτι εκθέτω κατασκευές,αλλά ειδικά εκθέτω τον ίδιο μου τον εαυτό.
   Για ο,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Βάζω σιγαστήρα μόνο στα πολύ προσωπικά και στα προσβλητικά. Στα υπόλοιπα αφήνομαι...
   Ουδέποτε τιθάσευσα το συναίσθημα για να το κάνω τώρα.

5) Έχετε δημιουργήσει φιλική σχέση με άλλους bloggers;

Έχετε γνωριστεί ποτέ προσωπικά;

Μάλλον θα πρέπει νάμαι η blogger (μετά την Πρόεδρο)  με τις περισσότερες προσωπικές γνωριμίες απο Βορρά μέχρι Νότο ,κι απο Ανατολή μέχρι Δύση .

Και Τ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ  ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ!!!

Εχω κάνει τις καλλίτερες σχέσεις ever!!! Exω ξεχωρίσει ανθρώπους πίσω από τις λέξεις κι όταν ήρθαμε σ' επαφή ,διαπίστωσα οτι το ένστικτο μ' οδήγησε σωστά. Καμαρώνω για τους ανθρώπους που γνώρισα και τις φίλες που απέκτησα!

6. Πώς φαντάζεστε το blog σας σε 2 χρόνια; Τι θα θέλατε να δείτε να μεγαλώνει/να αλλάζει και με ποιο τρόπο;
   Δε φαντάζομαι τίποτα, όπως δε φαντάστηκα οτι θα το δημιουργούσα και θα υπήρχε 5 χρόνια μετά. Απλά θάθελα νάναι πάντα όπως ήταν μέχρι σήμερα και να κρατήσει αυτό το κάτι που τόκανε αγαπητό και μέσα απ αυτό εμένα. Εγω να γίνομαι όλο και καλλίτερη και να βελτιώνομαι τεχνικά για να κρατώ το ενδιαφέρον το δικό μου (πρωτίστως) και των αναγνωστών μου, αμείωτο
   7) Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα;
   Αυτό μπορούν να το πουν οι αναγνώστες,εγω θα πω οτι ό,τι αγαπάς το κάνεις καλά. Τυχαίος ο τίτλος;;;δε νομίζω!
   
   8) Πώς γεννιούνται τα posts σας;Απο τη χαρά μου, τη λύπη μου,τον ενθουσιασμό μου για μια νέα δημιουργία,απο ένα ανάγνωσμα,απο κάτι που σ άλλους θα περνούσε ίσως  απαρατήρητο 
7. 9) Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;Οσο του αξίζει...μαντέψτε!

10) Ευχές για τον αναγνώστη.

      Να μην αφήνετε το χρόνο να περνά άπρακτος, δεν ξαναγυρίζει και να σέβεστε αυτό που κάνετε!

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΒΙΑΣΜΟ!

Για την πείνα των παιδιών μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τους άστεγους των δρόμων ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τις αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τους πολίτες που πεθαίνουν από τη φτώχεια ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τις παραγωγικές ή μη ηλικίες που είναι στα αζήτητα ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τα παιδιά μας που φεύγουν στο εξωτερικό μετανάστες ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για την τρίτη ηλικία που δεν έχει φάρμακα και περίθαλψη ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τα δυσβάσταχτα χρέη που μας φόρτωσαν χωρίς να φταίμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ!

Το ταξίδι του σαλιγκαριού

της Βάσιας Ακαρέπη


Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό δάσος, ζούσε ένα σαλιγκάρι.
 Εξωτερικά ήταν ένα συνηθισμένο σαλιγκάρι όπως τόσα και τόσα άλλα. Όμως μέσα του συνέβαινε κάτι διαφορετικό, τον έκαιγε μια φλόγα. Να ταξιδέψει! 
Ο προορισμός, που είχε θέσει στον εαυτό του ήταν η πόλη. Μια πόλη που είχε δει μόνο τα φώτα της, ένα βράδυ που κατάφερε να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο δέντρο του δάσους. 

"Σαλιγκάρι"
με χρωματιστά μολύβια

Τόσο τον είχε μαγέψει το θέαμα, που αμέσως είπε μέσα του "εκεί θέλω να πάω", και άρχισε να οργανώνει το ταξίδι του..
 Ύστερα από λίγες μέρες κι αφού τα είχε οργανώσει όλα στην εντέλεια, ξεκίνησε. Βρήκε το μονοπάτι που θα τον οδηγούσε κατευθείαν στην πόλη και άρχισε να σέρνεται πάνω του, αργά αργά ...σαλιγκαρίσια!
Οι μέρες περνούσαν. κι εκείνο εκεί, στον αγώνα του να φτάσει στην πόλη. Όταν κουραζόταν, σταματούσε λίγο να ξαποστάσει κι ύστερα πάλι ριχνόταν με καινούρια ορμή στον δρόμο. Όμως, πόση ΄'ορμή" μπορεί να έχει ένα σαλιγκάρι; Η ταχύτητά του ήταν τόσο αργή, που μερικές φορές σκεφτόταν πως δεν θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του.. Ήταν κι αυτά τα μυρμήγκια που τον προσπερνούσαν με γρηγοράδα! Μια μέρα σταμάτησε ένα από αυτά και του είπε
 "Σε ζηλεύω φίλε μου, που περπατάς τόσο γρήγορα! Αν είχα εγώ την ταχύτητά σου, θα πήγαινα στην πόλη μια ώρα αρχύτερα και δεν θα αργούσα τόσο."
Το μυρμήγκι απόρησε. Σήκωσε αδιάφορα τους ώμους του.
"Μα γιατί να θέλω να πάω στην πόλη;" είπε και συνέχισε την πορεία του.
Πέρασαν κι άλλες μέρες και το σαλιγκάρι είχε αρχίσει να δυσανασχετεί με την αργοπορία του. Περνούσαν πάνω από το κεφάλι του κι αυτές οι πλουμιστές πεταλούδες με τα φτερά τους και του θύμιζαν πως εκείνο ήταν αναγκασμένο να σέρνεται στο χώμα.. Κάποια στιγμή, μία από αυτές προσγειώθηκε μπροστά του.
"Σε ζηλεύω φίλη μου που έχεις φτερά και πετάς! Αν είχα εγώ τα φτερά σου θα έφτανα στην πόλη μια ώρα αρχύτερα" της είπε.
"Μα γιατί να θέλω να πάω στην πόλη;" απόρησε η πεταλούδα και πέταξε προς το κοντινότερο λουλούδι.
Το σαλιγκάρι συνέχισε την αργή του πορεία με επιμονή και θέληση. Κι άλλες μέρες πέρασαν μα η πόλη ήταν πολύ μακριά ακόμα.
Λίγο η ζέστη, λίγο οι πέτρες που του έκοβαν τον δρόμο κι έπρεπε να τις προσπεράσει σκαρφαλώνοντας πάνω τους, λίγο το ένα λίγο το άλλο,  οι δυνάμεις άρχισαν να τον εγκαταλείπουν.
Ήταν κι αυτές οι ακρίδες που περνούσαν από δίπλα του πηδώντας γρήγορα! Πόσο τις ζήλευε.
Μια ακριδούλα στάθηκε για μερικά λεπτά δίπλα του για να μασουλήσει ένα φυλλαράκι.
"Σε ζηλεύω φίλη μου που έχεις μακριά πόδια και μπορείς να πηδάς τόσο μεγάλες αποστάσεις! Αν είχα εγώ τα πόδια σου θα βρισκόμουν στην πόλη με ένα και μόνο άλμα" είπε το σαλιγκάρι με παράπονο.
Η ακρίδα συνοφρυώθηκε.
"Μα γιατί να θέλω να πάω στην πόλη!" είπε ενοχλημένη και πήδηξε μακριά του.
Το σαλιγκάρι συνέχισε την πορεία του αλλά είχε αρχίσει πια να απογοητεύεται. Μέρες περνούσαν, νύχτες περνούσαν, και η πόλη ήταν πολύ μακριά ακόμα..
Κάθισε σε μια μεγάλη πέτρα να ξαποστάσει και να σκεφτεί έναν τρόπο για να πάει πιο γρήγορα στην πόλη. Όμως όσο σκεφτόταν τόσο κατέληγε σε αδιέξοδο. Ίσως να μην ήταν καλή ιδέα τελικά, ίσως έπρεπε να μείνει πίσω, στο δάσος. Ίσως τα σαλιγκάρια να μην πρέπει να κάνουν όνειρα! 'Ολα αυτά σκεφτόταν το σαλιγκάρι μας και τα ματάκια του γέμισαν δάκρυα.
Μια κουκουβάγια που πετούσε εκεί γύρω, άκουσε τους λυγμούς του και πλησίασε.
Το σαλιγκάρι, βλέποντας την κουκουβάγια, τρόμαξε τόσο πολύ που έβγαλε μια κραυγή
"Σε παρακαλώ, μην με φάς!" της είπε.
Η κουκουβάγια γέλασε.
"Ηρέμησε, δεν θα σε φάω. Πες μου τι σε απασχολεί"
Το σαλιγκάρι άρχισε να της διηγείται όλη την ιστορία του και η κουκουβάγια τον άκουσε πολύ προσεκτικά. Μόλις τελείωσε την διήγηση, του είπε με την ήρεμη φωνή της.
"Σκούπισε τα μάτια σου κι ανέβα στην πλάτη μου. Θα σε πάω εγώ στην πόλη.. Αλλά πρώτα θα σου δείξω κάτι!"
Η χαρά του σαλιγκαριού ήταν μεγάλη. Επιτέλους θα τον βοηθούσε κάποιος... Ανέβηκε στην πλάτη της κουκουβάγιας, χωρίς δεύτερη σκέψη και η πτήση τους ξεκίνησε..
 Όταν κόντευαν να φτάσουν, η κουκουβάγια έκανε μια στάση σε ένα ψηλό δέντρο που δέσποζε στην είσοδο της πόλης.
"Γιατί σταματήσαμε εδώ;" απόρησε ο μικρός ταξιδιώτης
"Κοίτα! Κοίτα κάτω! " του είπε η κουκουβάγια και του έδειξε τον δρόμο "Τι βλέπεις;''
"Τίποτα!.. Μόνο χώμα και πέτρες"είπε το σαλιγκάρι.
"Και τώρα κοίτα εκεί! Τι βλέπεις;" είπε και του έδειξε λίγο πιο πέρα προς το σημείο από όπου είχαν έρθει. 
"Είναι η πέτρα από όπου με πήρες." είπε το σαλιγκάρι.
"Και τώρα κοίταξε πιο μακρυά πίσω από την πέτρα αυτή. Κοίτα προς το δάσος. Τί βλέπεις;"
Το σαλιγκάρι έριξε το βλέμμα του πάνω στο μονοπάτι το οποίο ξεκινούσε από το δάσος κι έφτανε μέχρι την πέτρα. Κι έτσι όπως έπεφτε επάνω του ο ήλιος...είδε.... Κάτι να γυαλίζει! Μια μακριά ασημένια κλωστή που ξεκινούσε από το δάσος κι έφτανε μέχρι το σημείο που είχε συναντηθεί με την κουκουβάγια.. Και μετά η γραμμή κοβόταν απότομα.
"Τί είναι αυτή η ασημένια γραμμή;" απόρησε το σαλιγκάρι.
"Είναι η πορεία σου! Κοίτα πόσο δρόμο έκανες μόνος σου, με την δική σου προσπάθεια. Κοίτα πως η διαδρομή σημαδεύτηκε από την γραμμή που άφησες πίσω σου.. Δεν είναι όμορφη αυτή η ασημένια γραμμή; Είναι δική σου. Εσύ την δημιούργησες. Και τώρα κοίτα την πορεία σου από την πέτρα ως εδώ.. Δεν φαίνεται να έχεις διανύσει αυτή την απόσταση. Δεν έχει τίποτα που να θυμίζει πως πέρασες αυτόν τον δρόμο. Γιατί τον διάνυσες άκοπα, επάνω στα φτερά μου. Αυτό ήθελα να σου δείξω. Και τώρα πάμε στην πόλη, σε έφερα στον προορισμό σου." είπε η κουκουβάγια και ξεκίνησε.
"Σταμάτα! Δεν θέλω να με πας στην πόλη." είπε το σαλιγκάρι.
"Άλλαξες γνώμη;''
"Όχι! Στην πόλη θα πάω, αλλά θα πάω μόνος μου! Θέλω να με πας πίσω στην πέτρα που συναντηθήκαμε." είπε ο ταξιδιώτης και η κουκουβάγια ακολούθησε την επιθυμία του..
Τον πήγε πίσω στην πέτρα και τον αποχαιρέτησε εγκάρδια.
"Καλό δρόμο φίλε μου! να προσέχεις!" του είπε.
"Σε ευχαριστώ για όλα!" απάντησε το σαλιγκάρι και συνέχισε την αργή του πορεία προς την πόλη.
Κανείς δεν έμαθε ποτέ αν έφτασε στον προορισμό του. Κανείς δεν έμαθε ποτέ , γιατί ήταν τόσο σημαντικό για ένα σαλιγκάρι να φτάσει στην πόλη.. Αυτό που όλοι είδαν και συνεχίζουν να βλέπουν αιώνες τώρα... είναι αυτές οι λεπτές ασημένιες πολύτιμες κλωστές που δείχνουν πως από αυτόν τον κόσμο πέρασαν ονειροπόλα πεισματάρικα σαλιγκάρια! 


Να έχετε ένα όμορφο απόγευμα και να μην το βάζετε κάτω.. "

Y.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ( δηλ. εμένα) και καταστάσεις (την πορεία προς τη ζωγραφική π.χ.) ΔΕΝ είναι συμπτωματική.

Υ.γ. 2  Ευχαριστώ πολύ τη Βάσια Ακαρέπη για την άδειά της να "κάνω εικόνα" την ιστορία της