Νέος ρόλος του ρολού

 Πιστέψτε με νοιώθω ενοχές που την προηγούμενη ανάρτηση διαδέχεται μία χαρούμενη, αλλά κι εγω προσπαθώ να βγω απο ένα σκοτεινό τούνελ, που φοβάμαι τις επιπτώσεις στην υγεία μου. 
Μακάρι να μπορούσα να προσφέρω κάτι ουσιαστικό στον ανθρώπινο πόνο, αν και πιστεύω οτι ολοι έχουμε ανάγκη να πάρουμε μια βαθειά αναπνοή, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι παραγνωρίζουμε ή αδιαφορούμε ή δεν συμπάσχουμε με την υπάρχουσα κατάσταση, που εξακολουθεί και θα εξακολουθεί για χρόνια να μας πιέζει συναισθηματικά.
Συγχωρέστε μου λοιπόν το όποιο "ατόπημα". 
Το σκούντημα έγινε όπως πάντα απο την Μία και το θέμα ήταν  "ΔΑΝΤΕΛΑ ΚΑΙ/Η ΡΑΨΙΜΟ" ή ετσι το κατάλαβα εγω;

Τέλος πάντων, όπως πάντα συμμετέχω για την έμπνευση και τη χαρά της συμμετοχής χωρίς να προσβλέπω στα δώρα.
Παρόμοιο λαγουδάκι είχα κάνει και πέρσυ, μόνο που φέτος είναι πιο προσεγμένο και πιο άρτιο (νομίζω)

Η βάση είναι ένα ρολό απο  αλουμινόχαρτο.

Το φορεματάκι περίμενε υπομονετικά σχεδόν χρόνο (εξωθεν χορηγία), οπότε ράφτηκε πάνω η δαντέλα στον ποδόγυρο και κολλήθηκε στο λαιμό. Φτιάχτηκαν χέρια που δεν είχε για να κρατάει το αυγό. Ταπώθηκε η τρύπα του ρολού με ένα κουμπί, στο οποίο καρφώθηκε η οδοντογλυφίδα, που ενώνει το κεφάλι απο φελιζόλ με το σώμα. 

Το υπόλοιπο σώμα καλύφθηκε με χάρτινη δαντέλα και χαρτονάκι ριγέ, υπο τύπου καλτσάκια. Αυτιά και πατούσες απο stone paper (ενα χαρτί αδιάβροχο που δεν σκίζεται). 

Στολίστηκε , έβαλε μαλλάκια και απέκτησε και μωρό σε καροτσάκι 😍😂. Το οποίο το χα πάρει τα Χριστούγεννα απο ένα κινέζικο μαγαζί και τώρα το στόλισα με δαντελίτσα, ενα μαξιλαράκι το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τις καρφίτσες 😉(pincushion) Το "μωρό" είναι διακοσμητικό απο μανταλάκι.

Μ αυτή τη δημιουργία συμμετέχω λοιπόν στην πρό(σ)κληση της Μίας και καλωσορίζω (ελπίζω σε συνέχεια) το Πάσχα.

Ελπίζω νάμαι εντός θέματος και ν απολαύσουν και οι άλλες φίλες τη δημιουργία μου απο το τίποτα

Αγέλαστη Ανοιξη

 Δανείζομαι τον τίτλο αγαπημένου βιβλίου για να εκφράσω το συναίσθημα των ημερών και οχι μόνο.

Φτάνουμε σχεδόν στο τέλος του Μάρτη για ν αποφασίσω να γράψω δυο γραμμές. Οχι για τίποτ άλλο ,απλά να τα βγάλω απο μέσα μου.
Εκεί που ξεκίνησα με χαρά και αισιοδοξία να ευχηθώ για το καλό του μήνα, ξημέρωσε ένας ματωβαμένος μήνας. Ανέλπιστος, όπως κάθε κακό μας βρίσκει στα ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση μετά απο μεγάλη χαρά. Ετσι σαν πρόστιμο γιατί χαρήκαμε παραπάνω απ όσο έπρεπε ,ίσως... Κι έτσι έμελλε η χαρά του Καρναβαλιού και των νιάτων που διασκέδασαν χαρίζοντας μοναδικά χαμογελαστά πορτραίτα, μετά απο μια  μακράς διάρκειας καραντίνας, μετά τα μεσάνυχτα , στον απόηχο της γιορτής ,να μεταβληθούν σε μάσκες τρόμου, πόνου, απόγνωσης ,οιμωγών, απελπισίας θανάτου.
Πόσο τούμπα στα φέρνει η ζωή όταν την αφήνεις σε χέρια ανάξιων!
Χρόνια προβλήματα κουκουλωμένα κάτω απο το χαλί και να παίζεται το θέατρο του ανήξερου, του ανεύθυνου, του Πόντιου Πιλάτου, χρόνια πολλά! Μέχρι να βρεθεί το "κατάλληλο" χέρι να μπερδέψει τις γραμμές της τύχης και να ολοκληρωθεί το κακό που κρεμόταν δεκαετίες πάνω απο τα κεφάλια μας σαν δαμόκλειος σπάθη κι ο Χάρος να θερίσει νεανικά κορμιά, όνειρα, ελπίδες, αγάπες!
Το μέλλον κόπηκε βίαια και για πάντα και οι καρδιές των ζωντανών νεκρών που απόμειναν πίσω, καρφώθηκαν πυρωμένα καρφιά στις αιματοβαμμένες ράγες απο το αίμα των αθώων παιδιών τους. Των παιδιών που εκείνοι μόνο ξέρουν με πόσους κόπους, στερήσεις, ξενύχτια, φροντιστήρια μεγάλωσαν και προώθησαν και στήριξαν τα όνειρά τους, για να γίνουν μέσα σε ελάχιστα λεπτά στάχτες κι αποκαΐδια και ξεραμένο DNA αναγνώρισης. Εκεί στα Τέμπη...Ενας κεφαλικός φόρος που για δεύτερη φορά πληρώνεται για να τα περάσεις, που δε χόρτασαν νέο αίμα, λίγο ακόμα για να θεωρηθούν ...καταραμένα.
Η μοίρα του καθενός ενώθηκε με το τυχαίο μιας άστοχης, άσκεφτης ενέργειας και το συλλογικό τραγικό τέλος δεν άργησε να γραφτεί. Και σαν συνέπεια, ως δια μαγείας, τραβήχτηκε το χαλί και ξεσκεπάστηκαν  κακομούτσουνα και αποκρουστικά τα χρόνια προβλήματα, που φυσικά κανένας δεν αναλαμβάνει την πατρότητα, σαν έκθετα στην βρεφοθήκη του Δημόσιου βρεφοκομείου, σαν φρέσκα κι άγνωστα! Κι αφού έτσι τα φερε η τύχη να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, οι ζωές των αδικοχαμένων θα γίνουν βέλη ευθυνών απο μπαλκόνι σε μπαλκόνι υποψηφίων. 
Καμιά ντροπή, κανένας σεβασμός, όλα στο βωμό των άνομων κι αχόρταγων συμφερόντων και τα φέρετρα ακόμα έστω και σφραγισμένα, να χάσκουν και να ρωτάνε "ΓΙΑΤΙ;;;"  
Ο κόσμος βουβάθηκε απο τον πόνο κι ας μην είχαν κανέναν δικό τους στο μοιραίο δρομολόγιο. Ηταν όλοι τους παιδιά μας!
Με τι καρδιά να σ αποχαιρετήσω, εγώ που πονάω για τ άγνωστα ευτυχισμένα χαμόγελα που απόμειναν ασπρόμαυρες φωτογραφίες στα κλειστά πενθούντα σπίτια; Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς ν απαλύνουν τον πόνο.
Στην Ελλάδα, αυτή την εποχή, ανθίζει η αλσόφιλος ανεμώνη (anemone nemorosa).Σύμφωνα με μία από τις εκδοχές της μυθολογίας, μια λευκή ανεμώνη ξεπήδησε από το χώμα που πότισαν τα δάκρυα της Αφροδίτης για τον νεκρό Άδωνη. Κάπου αλλού διαβάζουμε, πως από το αίμα που έρρεε από τις πληγές του Άδωνη, πήρε το κόκκινο του χρώμα αυτό όμορφο λουλούδι, που προορίζονταν να ζήσει κι αυτό όσο χρόνο απέμενε στον πληγωμένο Άδωνη.
Γι αυτό και η ανεμώνη, εκτός από σύμβολο της απλότητας, θεωρείται και σύμβολο του εφήμερου, του κάλλους που δεν διαρκεί, του εύθραυστου, της απλότητας αλλά και της μοναξιάς (εξ ου και η έκφραση: «μόνη σαν την ανεμώνη»).
Η ανεμώνη, που η άνθησή της συμπίπτει με το πανελλήνιο πένθος και το αίμα του νέου κι ωραίου Αδωνη, φόρος τιμής και συμμετοχής στον ανθρώπινο πόνο, μία πάνω σε κάθε ένα απο τα 57 μνήματα!

κι ενα γκραφιτι για να μην ξεχάσουμε...

Πιερότος

 Ο Πιερότος είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της παντομίμας και της παλιάς ιταλικής Κομέντια ντελ άρτε. Η προέλευσή του είναι από τον Πεντρολίνο, θεατρικό χαρακτήρα που από τα τέλη του 16ου αιώνα ερμηνεύονταν από τους ιταλικούς θιάσους ηθοποιών που έπαιζαν στο Παρίσι, γνωστοί ως Κομεντί Ιταλιέν. Το όνομά του Πιερότου είναι υποκοριστικό του Πιέρ.

Ο χαρακτήρας του στη σύγχρονη λαϊκή κουλτούρα - στην ποίηση, τη μυθοπλασία και τις εικαστικές τέχνες, καθώς και σε έργα για το θέατρο, την οθόνη και τη μουσική σκηνή - είναι αυτός του λυπημένου κλόουν, που βασανίζεται από έρωτα για την Κολομπίνα, που συνήθως του ραγίζει την καρδιά και τον εγκαταλείπει για τον Αρλεκίνο. Παραδοσιακά, ενσάρκωνε τον αφελή, τίμιο υπηρέτη που πάντα βρίσκεται σε δύσκολη θέση εξαιτίας της τιμιότητας και της ειλικρίνειάς του.

Ο Πιερότος παρουσιάζεται χωρίς μάσκα, με λευκό πρόσωπο, φορά μια χαλαρή λευκή μπλούζα με μεγάλα κουμπιά και φαρδιά λευκά παντελόνια. Μερικές φορές εμφανίζεται με ένα περιλαίμιο και καπέλο, συνήθως με στενή στεφάνη και φαρδύ στρογγυλό χείλος, πιο σπάνια με κωνικό σχήμα. Πολύ συχνά, δεν φοράει ούτε κολάρο ούτε καπέλο, μόνο ένα μαύρο σκούφο. Το καθοριστικό χαρακτηριστικό του Πιερότου είναι η αφέλειά του: θεωρείται ανόητος, συχνά γίνεται στόχος για φάρσες, αλλά παρ 'όλα αυτά όλοι τον εμπιστεύονται.

Κατά τους δύο πρώτους αιώνες της ιστορίας του ο Πιερότος επικράτησε στην ευρωπαϊκή σκηνή ως απλοϊκός, αλαφροΐσκιωτος και αλλοπαρμένος.

Εν ολίγοις, ο Πιερότος έγινε το εναλλακτικό εγώ του καλλιτέχνη, ειδικά του περίφημου αποξενωμένου καλλιτέχνη του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, με τη φυσική του αφέλεια, το λευκό του πρόσωπο και το κοστούμι, που υποδηλώνει όχι μόνο την αθωότητα αλλά και την ωχρότητα των νεκρών. Η μορφή του λυπημένου κλόουν επηρέασε τη μουσική και τη ζωγραφική στη δημιουργία ενός χαρακτήρα γεμάτου νοσταλγία και μυστήριο.

...

Αυτή είναι η ιστορία του Πιερότου που ενέπνευσε το δικό μου ταπεινό έργο, απο ένα κεφαλάκι μπομπονιέρας κι ένα μπουκαλάκι μινιατουρα απο Πατρινό ηδύποτον 😋. Ο πηλός έντυσε όλη τη δημιουργία για να δώσει το αποτέλεσμα της στολής του, χρωματίστηκε και για επιβράβευση του  δόθηκε ένα κόκκινο  μπαλονάκι στο χέρι

Ιδού τα στάδια της δημιουργίας του:

Πηγή άντλησης των πληροφοριών για τον Πιερότο: Βικιπαίδεια

Γρηγορείτε πιστεύοντες ή μη...

Τον Αγιο Βαλεντίνο τον έχουμε αποκηρύξει μετά βδελυγμίας

Θες που είναι ξενόφερτος (και μας χαλάει πολύ η αλήθεια είναι! εμείς τίποτα ξενόφερτο δεν οικειοποιούμαστε!😜), θες που εχει κατηγορηθεί οτι ανακηρύχθηκε Αγιος απο τον εμπορικό κόσμο και μόνο αυτόν ωφελεί, θες που δεν μας αρέσουν οι παγκόσμιες και χαρακτηρισμένες ημέρες αλλά θεωρούμε οτι όλο το χρόνο πρέπει να γιορτάζονται, τον έχουμε σε ανυποληψία 😂.

Ανυποληψία, ανυποληψία αλλά όλο και κάτι τσιμπάμε ή περιμένουμε να μας θυμηθεί 😉

Ελάτε τώρα! μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια 😊

Εντάξει, μπορούμε να πάρουμε το δωράκι μας  ή να το κάνουμε κι εμείς και μετά να του σύρουμε τα μύρια όσα. Ετσι θα επωφεληθούμε μεν, θα σταθούμε στο ύψος της αντίστασης κατά της εμπορευματοποίησης δε! 

Τόθελε νομίζετε κι αυτός ο έρμος να χαρακτηριστεί ως ο "Αγιος των ερωτευμένων" και να τον σιχτιρίζουμε αντί να τον λιβανίζουμε; 

Δεν τόθελε, σας το λέω εγω. 

Του προέκυψε. 

Γιατί κάποιο φωτεινό μυαλό εκεί στην αναβροχιά της ανείσπραξης έβαλε το μυαλό του να δουλέψει και τον ανέσυρε απο την αφάνεια που ζούσε μέχρι τότε. 

Ασε που αμφισβητείτε ευθέως και απο την ίδια την ντόπια Εκκλησία! Εκαμε μάλιστα και προσπάθειες να στρέψει τους απανταχού ερωτευμένους σ άλλους αγίους π.χ. Ακύλα και Πρισκίλλης, αλλά εμείς εκεί, μουλάρια! οχι στις 13/2 αλλά στις 14/2! 

Μία μέρα διαφορά θα μου πείτε ,ναι αλλά μια μέρα που άλλα λέει η Ρωμαιοκαθολική κι άλλα η Ορθόδοξη εκκλησία, εχει διαφορά τεραστία. 

Μας πήγαν να τον κάνουν και καλοκαιρινό...μπααα ούτε κι αυτό έπιασε. Εμείς ορκισμένοι στο Φλεβάρη.

Ετσι 14 φεβρουαρίου θέλοντας και μη, γιορτάζουμε παγκοσμίως τον παγκοσμίως άγνωστο για το βίο του Αγιο Βαλεντίνο

Και τί ωραιότερο δώρο απο ένα ρομαντικό ταξίδι στην Πόλη του Φωτός!!!Αμ τί, είμαστε τίποτα δεύτερες να πάμε αλλού; Jamais  Κορωπί! Αντε δεύτερη επιλογή η Βενετία, τίποτα λιγότερο.

Δε θα μας κακόπεφτε αν μας το πρότειναν! 

Αλλά μέχρι να το προτείνουν(δύσκολο) και μέχρι  να πραγματοποιηθεί (ακόμα δυσκολότερο), ας τον γιορτάσουμε μέσω των πετρών. 

Οχι με πετροπόλεμο, αλλά με ερωτικό κάλεσμα εξ ου και η κυρία τρέχει ασμένως μη το μετανοιώσει ο νεαρός κύριος (ολίγον κακομούτσουνος δε σας φαίνεται; μάλλον θάναι απο την αργοπορία της μαντάμ) και φύγει, όλο με το τριαντάφυλλο (προσέξτε παρακαλώ και την βαλίτσα ...louis Vitton αυθεντική 😂- απο την ανάποδη ,γι αυτό και η μη σωστή αναγραφή της μάρκας 😉, οχι οτι είμαι κανένας δικηγοράκος της ημεδαπής να μη γνωρίζω γαλλικά!)

Ετσι είναι, πρέπει πάντα νάσαι έτοιμος για το αναπάντεχο αλλιώς θα την πατήσεις σαν τις μωρές παρθένες του Ευαγγελίου (πολύ εκκλησιαστικό έγινε το post  σήμερα, να το κοιτάξω μήπως  μαζί με την κατάπτωση ήρθε και αλλαγή πιστεύω 😮

Γρηγορείτε και προσεύχεστε λοιπόν, να μην ξεχαστείτε, είτε πιστεύετε στον εν λόγω Αγιο είτε όχι!

Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο έστω, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν 😉 

Για όσους πιστεύετε...πίστευε και μη ερεύνα, αλλωστε ο ρόλος μας είναι να πειθόμαστε σ ό,τι μας συμφέρει, χαχχαχαααα

Τριό-διο, όπως λέμε Τριώδιο!

 Είθισται κάθε χρόνο με την έναρξη του Τριωδίου να φτιάχνω ενα ανάλογο πετρωτό.

Είπα λοιπόν και φέτος να μη χαλάσω το αντέτι, παρότι δεν τα είχα πιάσει στα χέρια μου απο τις πρώτες μέρες του Καλοκαιριού, ούτε καν τα Χριστούγεννα, που πάντα μου έδιναν έμπνευση. 

Παρά τις δυσκολίες λοιπόν που στην πλειοψηφία είναι έλλειψη χρόνου, στη μειοψηφία, αλλά όχι ασήμαντο, η όλο και μεγαλύτερη έλλειψη ιδιαίτερων πετρών ή κοχυλιών για τη δημιουργία τους τ' αποφάσισα!
Πέτρες και κοχύλια έχω άπειρα, όμως κάποια που ήρθαν απο πολύύύ μακρυά, πολύ ιδιόμορφα και σπάνια είναι πλέον σ έλλειψη κι απ ό,τι δεν προβλέπεται άμεσο ταξίδι της κόρης μου, που πάντα φροντίζει να μου μαζεύει απο τις θάλασσες του Κόσμου, πρέπει νάμαι φειδωλή και καίρια στις επιλογές μου.

Οπως και νάχει βγήκε ακόμα ένα ζεύγος με Μεσαιωνικά κοστούμια, που είναι η μεγάλη αδυναμία μου.

 Είναι αυτό το ταίριασμα των ανόμοιων υλικών (πέτρες ,κοχύλια, βρύα της θάλασσας, αχινοί) που κάνει το σύνολο ξεχωριστό κι αγαπημένο και κανένα να μη μοιάζει με το προηγούμενο!

Η φούστα της κοπέλας είναι ένα ιδιαίτερο είδος που λέγεται δολάριο της άμμου (sand dollar) άγνωστο γιατί ,όπως επίσης "θαλάσσιο μπισκότο" ή "κέικ της άμμου". 

Το δεύτερο αν και δεν φτιάχτηκε για Απόκριες δεν παύει νάναι μια αγαπημένη επιλογή των καρναβαλιστών! Τα κοστούμια της Απω Ανατολής.

Ετσι απο θραύσματα ενός πιάτου που έσπασε ο σεισμός και μου το έφερε η ξαδέλφη μου ,σίγουρη οτι δεν θα πάει χαμένο και πανομοιότυπα θραύσματα απο τη θάλασσα, δημιουργήθηκε αυτή η παραδοσιακή Γιαπωνέζα με την παραδοσιακή της κόμμωση και την βεντάλια ανα χείρας, αναπόσπαστο αξεσουάρ της εικόνας της!

Καλώς ήρθες λοιπόν και πάλι τρελό Καρναβάλι, αν και καρναβάλια είμαστε όλο το χρόνο, όπως καταντήσαμε 😞 

Καλή αρχή του Τριωδίου!

Σκέψου έξω απο το κουτί

Μια έκφραση που ακούγεται τελευταία οταν πρόκειται για έμπνευση, μόνο που εγώ δεν την καταλαβαίνω ακριβώς, επειδή η αδυναμία μου είναι τα κουτιά!

Τι καλλίτερο απο το να ντύνουμε τα κουτιά μας, αυτά τουλάχιστον που προσφέρονται όχι μόνο για χρήση αλλά και για δώρα!

Ετσι λοιπόν έχουμε και λέμε 😉

Ενα απλό χάρτινο (σκληρό χαρτόνι) κουτί απο ηλεκτρονικό τσιγάρο (οχι,εγω δεν καπνίζω αλλά μου ήρθε ως συσκευασία) ντύθηκε στολίστηκε και ιδού το!

Χαρτί scrapbooking για την περίμετρο, decoupage ριζόχαρτου (χριστουγεννιάτικο μια και φτιάχτηκε πέρσυ  εν καιρώ εορτών) για το καπάκι, κρακελέ 2 σταδίων, γωνιές μεταλλικές και ποδαράκια χάντρες

Κάποτε, ήταν ένα λαμπαδόκουτο μ ενα πρόχειρο εμπορικό decoupage (οχι δικό μου εννοείται), μου το έδωσε  η ανηψιά μου προκειμένου να μην το πετάξει και περίμενε υπομονετικά τη σειρά του στην έμπνευση. Θέλοντας να ξεφύγω απο τα συνηθισμένα (οχι δηλ, decoupage ούτε χαρτόνια) με τράβηξε το γλυκό χρώμα απο ένα κομμάτι ταπετσαρίας, απ αυτά που μου έδωσε ενα σακκί ο ταπετσέρης μου. Φθινόπωρο μου θύμισε και είπα "γιατί όχι;"

 Έτσι αυτό ντύθηκε πιο χοντρά να περάσει το χειμώνα, στολίστηκε με μεταλλικά στοιχεία απέκτησε χερουλάκι και ποδαράκια και είναι έτοιμο να δεχτεί  αφού φλάουτο  δεν έχω, ούτε καν φλογέρα,απο βελόνες πλεξίματος(λόγω μεγέθους) μέχρι κοσμήματα (κολιέ π.χ.) 😀 

Ξέχασε αστραπιαία το πως ήταν και καμαρώνει το πως έγινε.

Και τελικά όπως βλέπετε κατέληξε στις βελόνες ,που δεν είναι καθόλου λίγες!

Κουτί για βελόνες έγινε κι άλλο ένα, αλλά αυτό παραγγέλθηκε Στον πρότερο έντιμο βίο του εκτελούσε χρέη θήκης κρασιού. Το κρασί τους τέλειωσε, το ξύλινο κουτί ομως ζητούσε τα δέοντα

Και ικανοποιήθηκε η επιθυμία του

Ντύθηκε με χαρτί ίδιου μοτίβου αντίθετου χρωματισμού και για κάτι παραπάνω, αφου ήταν και έργο καρδιάς, κόλλησα μία πήλινη καρδιά που είχα και έπλεξα mε οδοντογλυφίδες 😉ενα μικρό κομμάτι, μ ένα κουβαράκι και κολλήθηκαν πάνω στο καπάκι .

Και για το τέλος σας φυλάω το καλλίτερο 😍

Ένα απλό ξύλινο τετράγωνο κουτί που ντύθηκε επίσης καρώ, στις δυο πλευρές ενσωματώθηκε ριζόχαρτο με 2 παρεμφερείς και αγαπημένες φιγούρες Αη Βασίλη. 

Στο καπάκι, για να δώσω ύψος, κόλλησα ενα κύκλο απο ντυμένο cd και χαρτόνι, τυλιγμένο με ξυλόγλυπτο, οπως επίσης ξυλόγλυπτο μπήκε σε όλη του την περίμετρο και το κερασάκι στο καπάκι, ενα όμορφο κρυστάλλινο πόμολο, που μου είχε φέρει το κοριτσάκι μου και ταίριαξε χρωματικά με τα χρυσά ποδαράκια του, να πάρει ύψος. 

Μπόλικο χιόνι και στρας και το απλό ξύλινο κουτί απέκτησε φωτογένεια απαστράπτουσα

Και μη νομίζετε οτι μένουν παραπονεμένα τα μικρά, όόόχιιι!!!

Κουτί νάναι και θα ντυθεί οπωσδήποτε, κι ας λένε οτι δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα!

Με τούτα και με κείνα ο πρώτος μήνας του '23 πέρασε, αντε με ελπίδα και ευχές πάμε στον επόμενο! Να δούμε πόσο "ερωτικός" θ αποδειχθεί 😏

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ Φίλοι μου αγαπημένοι!

Επιτοίχιο like ... Pisa

Οταν μου έφερε ο γιος μου ένα πακέτο απο καμιά δεκαριά  "ξυλινα" τετράγωνα πλατώ  με διάφορα παράταιρα σχήματα, (πώς να τα περιγράψω τώρα 😕) αποκοπής τεμαχίων για επιτραπέζια παιχνίδια, η πρώτη μου σκέψη ήταν, ως συνήθως, "τί να τα κάνω τούτα πάλι;"

Να όμως που έδωσαν την έμπνευση για την πρώτη ουσιαστικά δημιουργία της νέας χρονιάς!

Νομίζω κι άλλη χρονιά είχα ξεκινήσει με μέτρηση του χρόνου. Τώρα αν πήγε καλά ή οχι ,δεν θα το ψάξω καν, μια που δε το θυμάμαι κιόλας το πότε και δεν υπάρχει λόγος ν' αυτοϋποβληθώ αρνητικά ίσως.

Φάγαμε πολλά γλυκά τις μέρες των εορτών (ευκαιρία ζητάγαμε αλήθεια!), κι έτσι κάθε τουρτόδισκος που έμεινε έφτασε στα χέρια μου.

Βάση τούρτας

Μικροί , μεγάλοι, μακρόστενοι, στρογγυλοί ήρθαν με την ίδια ατάκα "εσύ κάπου θα τους χρησιμοποιήσεις"! 

 Και η αλήθεια είναι, οτι έχω μεγάλη συμπάθεια, απο πολλών ετών στους τουρτόδισκους, που έδωσαν πολλά ρολόγια τοίχου!

Πριν κάποια χρόνια, την καμινάδα του τζακιού μου κοσμούσε ένα σιδερένιο μεγάλου μεγέθους ρολόι, το οποίο, άγνωστο γιατί, χάλασε, κι επειδή ο μηχανισμός του ήταν ενσωματωμένος πίσω απο το καντράν και δε μπορούσα να τον αλλάξω, παροπλίστηκε στο υπόγειο μέχρι νεωτέρας (ποτέ δε ξέρεις 😉)

Μου έλειπε που λέτε ένα τέτοιο υπερμεγέθες ρολόι  για την πολύ ψηλή εμφανή καμινάδα και τη λύση έδωσαν τα πλατώ, που μου έφερε ο γιος μου, ο μεγαλύτερος τουρτόδισκος, μπόλικα ξυλόγλυπτα (καλή σου ώρα Αρτέμη) κι ένα διακοσμητικό απο ρητίνη με αγγελάκια.

Τα τετράγωνα αυτά με τα περίεργα και ανόμοια σχήματα είναι βάσεις απο κομμάτια παιχνιδιού. 

Αυτά λοιπόν τ' ανόμοια σχήματα τα φαντάστηκα σαν ενα παιχνίδι φουτουριστικής σιδεροκατασκευής! Εξ ου και τα χρώματα που χρησιμοποίησα, μη με ρωτήσετε πόσα και ποια, γιατί ούτε εγώ θυμάμαι πόσα στρώματα μπήκαν απο διαφορετικές αποχρώσεις 😵ώστε να μοιάζει μ' ένα οξειδωμένο σιδερικό .

Για τον μεγάλο τουρτόδισκο χρησιμοποίησα κομμάτι απο το ύφασμα των ανοιξιάτικων κουρτινών και των καρεκλών του σαλονιού μου. Πάνω εκεί κόλλησα τους αριθμούς, γιατί οσο πάμε στραβωνόμαστε, και κόλλησα τα ξυλόγλυπτα που είχα αγοράσει για άλλη χρήση (για διακόσμηση στις γωνίες στήριξης των ραφιών της Βιβλιοθήκης που οι βάσεις είναι πολύ απλές σε σχέση με τις σιδερένιες της διπλανής πλευράς) Στον μικρότερο τουρτόδισκο κόλλησα ένα ριζόχαρτο και έκανα κρακελέ δύο συστατικών. Εδώ έγινε η πρώτη πατάτα 😡 😤. 

Θεώρησα οτι δε χρειάζεται βερνίκι σφράγισης κι  όταν έβαλα το glaze...ανατρίχιασε ολόκληρο το κρακελέ (οχι απο αγαλλίαση) κι έγινε μία κατσαρή επιφάνεια χωρίς ομως να το επηρεάσει  (οφείλω να σας πω το λάθος μου για να το αποφύγετε κι οχι να το παίζω όλα καλά), οπότε τ' άφησα ως είχε, να μην έχουμε χειρότερα με την όποια παρέμβαση.

Το δεύτερο λάθος έγινε οταν κόλλησα τους τουρτόδισκους στη βάση των τετραγώνων που είχαν ενωθεί με συρραπτικό και σφήνες για ισχυροποίηση γιατί μία ευκαμψία την έχουν. Είπαμε δεν είναι ξύλο στιβαρό.

Επειδή λοιπόν είχα βάλει και πλαίσιο, πάλι για ισχυροποίηση τους, αναγκαστικά για να εφάπτεται σε επίπεδη επιφάνεια και να κολλήσουν το γύρισα απο την ανάποδη πλευρά και τους έβαλα και βάρος για να είμαι σίγουρη οτι θα κολλήσουν γερά. ΚΑΙ ΚΟΛΛΗΣΑΝ, ΑΛΛΑ... Οταν το γύρισα  διαπίστωσα οτι το σύστημα έκλινε ελαφρά προς τ' αριστερά. Ελαφρά μεν έκλινε δε 📏. Επαθα ενα σοκ  🙅αλλά σκέφτηκα τον Πύργο της Πίζας και αυτοπαρηγορήθηκα.

Ρολόϊ τοίχου απο δύο βάσεις τούρτας με ύφασμα και decoupage

Φαντάζεστε τι σοκ έπαθε ο κατασκευαστής του οταν ακόμα κατά τη διάρκεια των εργασιών ο Πύργος άρχισε να κλίνει και αυτό συνεχίστηκε επι μακρόν;  Γι αυτό ίσως είναι αμφιλεγόμενη η ταυτότητα του αρχιτέκτονα 😂 Ενω εγώ ευθαρσώς παραδέχομαι τη δική μου ατυχία 😊 ε, δε θα  ανακηρυχθεί και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, είπαμε!

Προσπάθησα να αποκολλήσω τους τουρτόδισκους, αλλά στάθηκε αδύνατον (αυτό θα πει να κάνει η κόλλα ο,τι υπόσχεται!). Κάτι είναι κι αυτό, δε θα ξεκολλήσουν 😚. Στη συνέχεια, μετατόπισα όσο ήταν δυνατόν τους αριθμούς . Τέλος πάντων, το βλέπεις και χωρίς να κλίνεις την κεφαλή πλαγίως

Το επόμενο εμπόδιο στάθηκε ως συνήθως ο μηχανισμός. 

Εχω ων ουκ εστιν αριθμός μηχανισμούς και δείκτες και τίποτα δεν ταιριάζει με τίποτα. Ετσι παρήγγειλα άμεσα δύο νέους με τους αντίστοιχους δείκτες και ω του θαύματος, ο ένας στους δύο ταίριαζε! Κι ολοκληρώθηκε με αθόρυβο μάλιστα μηχανισμό 😍

Ολη η κατασκευή!

Κόλλησα ενα ξυλόγλυπτο ακόμα τάχα μου να πάρει τη μορφή εκκρεμούς, ενα αγγελάκι ακόμα μπήκε στο στρογγυλό πλαίσιο να έχουν συντροφιά το ζευγάρι της κορυφής,
αν χρειαστούν μία βοήθεια μεταφοράς της γλάστρας με τα λουλούδια 😊😀

Οπως και νάχει ένα μεγάλο ρολόι  παρεμφερές με το παλιό σιδερένιο αντικατάστησε το χριστουγεννιάτικο και θα μετράει πια τις ώρες προς την Άνοιξη (ακόμα δεν είδαμε Χειμώνα την Άνοιξη ορεγόμαστε!)

Ελπίζω να σας αρέσει οσο εμένα, ίσως σε κάποια επόμενη φάση  βάλω κάποιες διακοσμητικές γωνίες, ίσως...

Μα δεν τελειώσαμε, δε γίνεται σου λέω ,δεν τελειώσαμε

Τί νομίζατε οτι έτσι εύκολα θα ξεμπλέκατε απο μένα; Είπαμε δεν έφτιαξα όσα θα ήθελα αλλά όσο νάναι τα χέρια μου δεν έμειναν άπραγα, ακριβώς γιατί έπρεπε να μένει το μυαλό 😶. 

Τελευταία έμειναν αλλά τελευταία δεν είναι , απλά είπα να μην τ' αφήσω για του χρόνου, όπως είχε μείνει η καμπάνα!

Καλή αρχή του τέλους λοιπόν!😀Όταν μπήκε πέρσυ το συγκεκριμένο κουτί στο σπίτι ,δε χάρηκα τόσο για το περιεχόμενο, που ήταν σίγουρο, όσο για αυτό καθ' εαυτό το κουτί! Απο μακρυά φώναζε σε τί ήθελε να μεταμορφωθεί 😉

Και φυσικά έπιασα αμέσως δουλειά. Μη κοιτάτε που το "αμέσως" έγινε ένα χρονο μετά! Το καλό πράμα αργεί να γίνει, λέει η παροιμία, αλλά δεν έχει θέση εδώ, όσο τ' ατυχήματα που προέκυψαν πέρσυ. Κατ αρχάς χώλαινε η κατασκευή. Πέρασε απο πολλά στάδια και αναδιαμορφώσεις για να καταλήξει σ αυτό που βλέπετε και στο τέλος, αφου δεν εύρισκα θέση για φωτογράφιση και μετά απο δεκάδες φωτογραφίες που δε μ ικανοποιούσαν, επήλθε το μοιραίο...κάποια στιγμή μάλλον απο απελπισία πια, έκανε το απονενοημένο διάβημα της αυτοκαταστροφής. Αλλά και πάλι το έσωσα! τραυματισμένο πολλαπλώς ως προς τα αξεσουάρ του ευτυχώς,😷 είχε περάσει όμως ο καιρός κι έτσι έμεινε στο χρονοντούλαπο, μέχρι την επόμενη χρονιά και πάλι στο τέλος βρέθηκε 😢

Η κατασκευή έγινε με πάστα (ατλακολ, χρώμα και άμμο) για να γίνει πιο σκληρό το κουτί. Γύρισα τον πάτο προς τα έξω, αφου έκανε προεξοχή και τον συνέρραψα, αφού του είχα περάσει τον κωδωνοκρούστη, που ήταν μια μικρού μεγέθους χριστουγεννιάτικη μπάλα. 

Στην βάση της καμπάνας επάνω στο κρεμαστήρι, είχα φτιάξει απο πηλό, ο οποίος στη συντριβή διαλύθηκαν και έτσι αντικαταστάθηκαν απο ξυλόγλυπτα (δεν τα είχα τότε), όπως ξυλόγλυπτα κολλήθηκαν στην περίμετρό της πάνω και κάτω, να μοιάζουν με τα σκαλίσματα που έχουν οι πραγματικές καμπάνες και για περισσότερη ομορφιά και γιορτινή διακόσμηση, έφτιαξα αλεξανδρινό απο πολυμερικό πηλό και κόλλησα διάφορους χριστουγεννιάτικης φύσης καρπούς

Part 2 : Ο Αγιος Βασίλης ήρθε και  πλέον έφυγε κι εμείς στολίσαμε και ήρθε η ώρα να ξεστολίσουμε 😤 Πόσο μπελαλίδικο το στόλισμα και πόσο  στενάχωρο το ξεστόλισμα! Ξαφνικά το σπίτι φαίνεται να ξεγυμνώνεται, να χάνει τη λάμψη, τη ζεστασιά του, τη χαρούμενη διάθεση και ξαναγίνεται συνηθισμένο, καθημερινό και άχαρο 😢. 

Πραγματικά με λυπεί αυτή η εικόνα, που ουδεμίαν σχέση έχει με την ψευδαίσθηση της χαράς και της γιορτής των προηγούμενων ημερών. Γι αυτό ΔΕΝ ξεστόλισα ακόμη 😂

Και να λοιπόν που αφού στόλισα το σπίτι είπα να στολίσω και κάθε πρόσφορο χώρο!

Είχα απο πέρσυ  αγορασμένο ενα βαλιτσάκι -μπάμπουσκα (το ένα δηλ. χωρούσε μέσα στ άλλο) Δεν είχα κάποια ιδέα οταν το παράγγελνα απλά μ άρεσε έτσι μικρούλια που ήταν και η τιμή τους ήταν ακόμα πιο δελεαστική. Έμειναν λοιπόν στο ντουλάπι των υλικών, μέχρι που με το στόλισμα του σπιτιού και τα γενέθλια του αδελφού μου, μου ήρθε η ιδέα και για τη δικιά του χρήση, του μικρότερου εκ των δύο. Ασε που είχα κι ένα ξυλόγλυπτο τζάκι κι όλο κάπου ήθελα να το εντάξω 😍

Ετσι έγινε το κεντρικό στοιχείο ενός σαλονιού και μαζί με το δεντράκι το μόνο έτοιμο (αλλά και σ αυτό προστέθηκαν αστέρια και μπαλίτσες-χάντρες), ολα τ άλλα χειροποίητα. Στην αρχή φτιάχτηκε η μπερζέρα με χαρτονένιο σκελετό και επένδυση βαμβακιού και κάλυμμα υφάσματος χριστουγεννιάτικου. Υποπόδιο για τη μπερζέρα, φωτιστικό απο πάνω για να μη γίνει κεντρικό και εμποδίζει το κλείσιμο της βαλίτσας. Στη  συνέχεια ο διθέσιος καναπές με πλάτη επίσης χαρτονένια με βαμβάκι και ύφασμα και βάση για τα δύο "μαξιλάρια" απο δυο άδειες ατομικές συσκευασίες μαρμελάδας, βαμβάκι ομοίως και ύφασμα. Ένα πλακάκι self test έγινε το τραπεζάκι σαλονιού με το κηροπήγιο και την "τάρτα" απο ένα καπάκι γνωστού αναψυκτικού κι ένα κουμπί με μελόψωμο.  Το δε τζάκι στολίστηκε με τις καλτσούλες της οικογένειας απο πηλό για τα δώρα του Αϊ Βασίλη, η φωτιά (πλαστικό κομμάτι λουλουδιού που χωρίστηκε στα δύο για να δώσει τις φλόγες) να καίει και να σκορπίζει στο χώρο θαλπωρή, πάντα με την προστασία του "σιδερένιου προστατευτικού" μπροστά του. Και είχε τόση γλύκα ο χώρος με τα παιχνίδια κάτω απο το δέντρο  και τη χαρά της προσμονής που μέχρι κι ο Αη βασίλης κοντοστάθηκε και κοίταξε απο το παράθυρο!

Ανάλογα ντύθηκε και εξωτερικά με χαρτιά scrapbooking  και Die cuts (οι χαρτονένιες εικόνες 😉) κορδέλες και λοιπά αξεσουάρ

Ιδού λοιπόν το "παλατάκι" που χωράει σ΄ ένα μίνι βαλιτσάκι!

Τριτώνει το "κακό": Και όπως είπαμε και παραπάνω ο Αη Βασίλης ήδη βρίσκεται στο δρόμο της επιστροφής, αφού πέρασε απο κάμπους και χωριά!

 Ενα τέτοιο χωριό (κάπου στις Αλπεις, αν κρίνω απο τα σπιτάκια του, φτωχά σαλέ τα καημένα και σκιέρ εν μέσω αρκούδων!!!χαχαχα) στήθηκε μέσα σ΄ ένα πρώην κασπώ, που αφού ολοκλήρωσε την αποστολή του, κρατήθηκε γιατί...ποτέ δεν ξέρεις 😌 Κι αν αυτό δεν ήξερε εγω ήξερα πολύ καλά τί θα το έκανα 😀. Απο γκρι λοιπόν (οχι οτι ήταν άσχημο το γκρι ασημί, αλλά είπαμε...) βάφτηκε ριγέ, κολλήθηκε ριζόχαρτο, εγινε κρακελέ δύο συστατικών και μετά στήθηκε το σκηνικό απο υφασμάτινα δεντράκια στα χρώματα του κασπώ, πάνω σε κορμούς απο κανέλες, που καρφώθηκαν πάνω σε όγκους φελιζόλ εν είδει χιονιού, ενας Αϊ Βασίλης ξυλόγλυπτο απο δώρο προηγούμενου έτους, ταρανδάκια που πετούσαν στον ουρανό σέρνοντας το έλκηθρο για το χιόνι

Και φτάνουμε ασθμαίνοντας στην κατάληξη:

Πάει λοιπόν ο Αϊ Βασιλης αφού άδειασε όλα του καλούδια, μακάρι νάναι ολα καλά, αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει κι αφου πια δε χρειαζόταν μεγάλο όχημα μια που και η βενζίνα είναι ασύμφορη και κάνεις πια τις αναγκαίες μετακινήσεις, προτίμησε κάτι πιο μικρό και οικολογικό.

Σε κάποιο συμμάζεμα λυπήθηκα να πετάξω ένα άδειο  μπουκάλι χλωρίου, γιατί στη βάση του διέκρινα ένα σχήμα που με παρέπεμψε κάπου 😉 Έτσι βάλθηκα να το κόβω και να του δώσω το κατάλληλο της έμπνευσής μου σχήμα. Ναι καλά καταλάβατε...ελκήθρου!

Στη συνέχεια διαχώρισα διάφορα ξυλόγλυπτα που έτυχε να έχω ,τα κόλλησα προσεκτικά γιατί αν κάποιο χαλούσε δεν είχα καβάτζα, κόλλησα στα παγοπέδιλα ξύλινους αναδευτήρες καφέ που μου είχε προμηθεύσει η νύφη μου απο τους πρωινούς καφέδες που παραγγέλνει και μετά έψαχνα για τα ελικοειδή στοιχεία που απολήγουν εμπρός. Στην αρχή η έμπνευση ήταν βραχίονες απο γυαλιά (νάσαι καλά Βαρβάρα 💝) αν δεν εύρισκα, τα επόμενα που χρησιμοποίησα θα ήταν αυτά στη θέση τους Και επειδή όποιος ψάχνει βρίσκει, ιδού το τέλειο . ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑΩ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ! Για ποιά με περάσατε παναπεί; Να που χρειάστηκαν!

Τα έκοψα λοιπόν και τα κόλλησα πάνω στους ξύλινους αναδευτήρες.

Ασταρώθηκαν ολα μαζί να δεχτούν το τελικό χρώμα. Έντυσα όλο το εσωτερικό με κόκκινο βελούδο, έφτιαξα το κάθισμα με χαρτόνι επενδυμένο με βαμβάκι και ύφασμα και τη βάση απο ένα άδειο καρουλάκι κορδέλας, ντυμένο κι αυτό με τ ίδια υλικά. Κόλλησα το χρυσό σιρίτι  γύρω γύρω, έβαψα με κόκκινο  μαύρο ακρυλικό το "όχημα", χρυσό τα ελικοειδή στοιχεία και μαύρη τη βάση, χρησιμοποίησα ακόμα κάποια chipboard  στα πλευρά για επιπλέον στόλισμα του ελκήθρου και μια κορώνα στόλισε την κορυφή της πίσω πλευράς πάνω απο το κάθισμα. Ετσι ανάλαφρος απο περιττά βάρη και έξοδα στρογγυλοκάθισε ο Αγιος και πήρε το δρόμο του γυρισμού

Θα πήγαινε αλήθεια το μυαλό κάποιου αν το έβλεπε σ ε μια βιτρίνα οτι προέρχεται απο ένα τόσο ευτελές υλικό ανακύκλωσης; Νομίζω πώς οχι!

Ηθικό δίδαγμα μετά την ανακεφαλαίωση, ποτέ μην υποτιμάτε κάτι αν δε το κοιτάξετε με δεύτερη ματιά 😉 Όλα μπορούν νάχουν παράταση ζωής με δεύτερη ιδιότητα, αρκεί να πιάσεις την ιδέα που εκπέμπουν!

Μακάρι νάχουμε όλοι μια ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ,όπως την ονειρευόμαστε.

Και για το τέλος φύλαξα τις ευχαριστίες μου για όσους φίλους με θυμήθηκαν παντοιοτρόπως, τα δώρα καρδιάς πολύτιμα, σ ε λόγια ή σε αντικείμενα, κάποια με συγκίνησαν ΠΟΛΥ 😢και θα φροντίσω να τηρήσω τη συμβουλή :"Χαρά , never grow up"!!! 😍😍💝 Πρέπει νάχεις καταλάβει (ξέρει σ εποιόν απευθύνομαι😉), οτι αφου δε "μεγάλωσα" μέχρι τώρα που σίτεψα, δε πρόκειται ποτέ! Ασε που απο δω και στο εξής ο άνθρωπος ξαναγίνεται "παιδί" 😵😂.

Γυάλισε το μάτι μου

Αυτό θα μπορούσε νάναι και κυριολεκτικό,αλλά για την ώρα αναφέρομαι στο δημιουργικό και ευχάριστο κομμάτι. Κατ αρχάς να τα πούμε;;;

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά,

ψηλή μου δεντρολιβανιά

κι αρχή καλός μας χρόνος,

εκκλησιά με τ’ άγιο θρόνος. 

Τί κι αν εχουν  χρόνια να έρθουν το σπίτι μου παιδάκια για τα κάλαντα, εγω πάντα τα νοσταλγώ και  επιθυμώ να τα καλοδεχθώ ,σαν ένα δώρο των παιδικών μου χρόνων

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ λοιπόν με ΥΓΕΙΑ πάνω απ όλα κι όλα τ άλλα θα τα παλέψουμε. Ποιός ξέρει μπορεί η φετινή χρονιά να μας κάνει την έκπληξη και να επικυρώσει τις ελπίδες μας

Σε τούτο σπίτι που ΄ρθαμε 

πέτρα να μη ραγίσει 

κι ο νοικοκύρης του σπιτιού

 χίλια χρονια να ζήσει

Ε ας μην είμαστε και πλεονέκτες, δε θα γίνουμε και Μαθουσάλες, καλά νάναι κι όσα είναι

Αυτό λοιπόν το σπίτι ήταν η φετινή προσθήκη στο χριστουγεννιάτικο χωριό μου

Στη συνέχεια είπα ν ανακυκλώσω ο,τι είχα μικρά και καταφρονεμένα, ν αποκτήσουν υπόληψη και προσωπική ταυτότητα  😊.

Βρέθηκαν πρόσφορα βαζάκια και κούπες με λογότυπα και σκέφτηκα να αλλάξουν ένδυμα, μάλλον να ντυθούν (ειδικά τα γυαλινα) και μάλιστα γιορτινά

Ετσι μία σειρά απο τετράγωνα βάζα έγιναν  ιδανικός καμβάς για χριστουγεννιάτικες παραστάσεις, οχι οτι τα απλά στρογγυλά έμειναν πίσω, απλά τα τετράγωνα παρείχαν μία έξτρα δυνατότητα να λειτουργήσεις αυτόνομα, χωρίς να φαίνονται ενώσεις.

Θέλησα να προχωρήσω λίγο πέρα απο το απλό decoupage εφαρμόζοντας πηλό και δημιουργώντας ανάγλυφες φόρμες. Στη συνέχεια όποια κενά δημιουργήθηκαν απο τη συρραφή χαρτοπετσετών καλύφθηκαν απο χρωματικούς συνδυασμούς.

Την ίδια τεχνική ακολούθησα και για την κανάτα της καφετιέρας του γαλλικού καφέ που εξέπνευσε αιφνιδίως και δε μου έκανε καρδιά να πετάξω έτσι άσπλαχνα την κανάτα. Μπορεί να μην είναι πια χρηστική για το λόγο που δημιουργήθηκε θα βρεί όμως άλλο λόγο χρήσης. Ποτέ δε ξέρεις! Αλλά ακόμα και ως διακοσμητικό αντικείμενο στην κουζίνα παίζει άνετα μπαλίτσα 😊 

Κοιτάξτε τί γλυκα έγινε!

Και σειρά πήραν οι κούπες.

Με την κατάλληλη διακόσμηση γίνονται ένα όμορφο δωράκι που θα δώσει χαρά και χαμόγελο, ελπίζω, στον αποδέκτη
Οπως και τα μπουκάλια ,διαχρονική αγάπη, αλλά μάλλον μόνο δικιά μου, αφου στα μπαζάρ δεν 

προτιμούνται γιατί οι  κυρίες προτιμούν αντικείμενα που θα παραμείνουν εμφανή όλο το χρόνο. Εγω πάντως τα λατρεύω και τα αξιοποιώ κι ας μένουν παραπονεμένα κατ οίκον

Ενας γυάλινος κόσμος λοιπόν χαρούμενος και γιορτινός σε εορταστικό οργασμό!

Και για το τέλος και τη νέα αρχή, γυάλινα αερόστατα απο καμένες λάμπες φωτισμού, σαν γούρια, με moto "ο,τι είναι νεκρό μπορεί ν αναστηθεί και να φέρει αισιοδοξία και ελπίδα για μια νέα αρχή"

Ν'est pas ?

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ευχομαι απο τα βάθη της καρδιάς μου σε γνωστους, άγνωστους ημεδαπούς και αλλοδαπούς φίλους και άλλο κακό να μη μας βρεί!

Υ.Γ Στην πρώτη ανάρτηση του χρόνου έβαλε ο διαβολάκος την ουρά του πάλι, που λέει και το τραγούδι κι αν διαβάζετε κάποια κουφά στην ανάρτηση να ξέρετε οτι ουτε πιωμένη γραφω ουτε εχω πάθει κάποιο εγκεφαλικό 😡 Ενω στο πρόχειρο το διαβάζω όπως το έχω γραμμένο στην δημοσίευση παίρνει πρωτοβουλία το σύστημα και γράφει τα δικά του. Προσπάθησα να τα ξαναγράψω αλλά πάλι σε κάποια σημεία ειναι άλλα ντ άλλων.Ζητώ συγγνώμη, θα εξακολουθήσω να προσπαθώ😤