Παραμυθοχώρα

Εχω αρχίσει απο καιρό τις χριστουγεννιάτικες κατασκευές, προσπαθώντας αφ ενός ν αποβάλω όλη την αρνητική ενέργεια που έχουμε εισπράξει όλοι μας όλο αυτό το διάστημα με τις συνεχείς καταστροφές και αφ ετέρου, ευελπιστώντας οτι φέτος θα καταφέρω να κάνω το χριστουγεννιάτικο τσάι. Ξεκίνησα απο μικρά και με διάφορα ανακυκλώσιμα υλικά, που θεωρώ οτι θα σας  δώσουν ιδέες κι εσάς.
Κάτι λοιπόν που με κούρασε εφέτος το καλοκαίρι και δεν έβλεπα την ώρα να κλειστώ στο εργαστήρι, κάτι τα διάφορα e-shop  που σε ξεμυαλίζουν, πήραν μπρος οι μηχανές. Είχα δει, απο καιρό πολύ, παρόμοιες κατασκευές στο PINTEREST  την ξεμυαλίστρα και περίμενα τη στιγμή που κάτι τέτοιο θα έφτιαχνα κι εγω.
Τα υλικά ήταν πολύ διαφορετικά στις εικόνες που είχα δει, ομως εγώ είμαι και της βιασύνης, οτι θέλω τώρα το θέλω. Κι έτσι οταν έφτασε στα χέρια μου η παραγγελία απο την Κρήτη, δεν έχασα καιρό, έβαλα μπροστά το μεγάλο πρότζεκτ
Δε θα το έκανα με γυψόγαζα ή papier mâché, ούτε με πηλό, δεν ήθελα να βαρύνει τόσο πολύ, κι επειδή είχα αρκετά χαρτονένια μασουράκια απο τελειωμένα υλικά, είπα αυτά να παίξουν το ρόλο της καστροπολιτείας και η διαιρούμενη φελιζολένια μπάλα το ρόλο της βάσης. Μου πρόσφερε άλλωστε άπλετο εσωτερικό χώρο να φιλοξενήσει τα λαμπάκια φωτισμού.
Χωρίς καμιά προηγούμενη προετοιμασία πέρασα με εφέ πέτρας ολη τη μπάλα. Το ζόρι το αντιμετώπισα με τα μασουράκια που ήταν αρκετά σκληρά να κοπούν σε παραθυράκια και η βάση τους ωστε να εφαρμόσει καλλίτερα στην καμπύλη επιφάνεια της μπάλας φελιζόλ. Με αρκετή προσπάθεια έστω και κάπως άτσαλα, τα κατάφερα και τα πέρασα κι αυτά με τη σειρά τους με το εφέ πέτρας. Στη συνέχεια έβαψα τη μπάλα στις αποχρώσεις του μπεζ πράσινου και τους πύργους με λευκό λιλά υβριδικό χρώμα. Γύρω απο τα παράθυρα έβαλα μαύρο contour και πρόσθεσα ξύλινα παραθυρόφυλλα. Για σκεπές πάλι χρησιμοποίησα χαρτιά διπλής όψης μοτίβου, αν και καθόλου σημασία δεν εχει η διπλή όψη αφου δεν φαίνεται. Για δέντρα χρησιμοποίησα ξεραμένα κοτσάνια απο σταφύλια, βουτηγμένα σε κόλλα και χρυσόσκονες πράσινες και λευκές. Σε κάποια πέρασα και contour  λευκό

Αυτά τα δέντρα τα έδειξε στο φβ η Μαρία η Τοσουνίδου (κάποτε δικιά μας 😉 blogger), εγω όμως το Καλοκαίρι είχα ανακαλύψει άλλο ξεραμένο κομμάτι φυτού (τη βάση της ταξιανθίας της σέφλερας) που είναι πιο εντυπωσιακό γιατί είναι πιο απλωμένα τα κλαδιά του και το έχω χρησιμοποιήσει σ άλλη κατασκευή που σας δείξω εν ευθέτω χρόνω. Στην προκειμένη  ήθελα πιο περιορισμό όγκο κι έτσι προτίμησα τα τσάμπουρα των σταφυλιών.

Κόλλησα λουλουδάκια κατά τόπους κουμπιά και χάντρες και επειδή ήθελα η μπάλα να μπορεί να εξακολουθεί ν ανοίγει, δε την κόλλησα αλλά τη συνέδεσα με μεταλλικά αξεσουάρ  αφου πρώτα πέρασα στις τρύπες που είχα εξ αρχής δημιουργήσει κάτω απο κάθε μασουρι ,φωτάκια απο τη γιρλάντα led. Τρύπησα τη βάση της μισής μπάλας βάσης και στερέωσα στ άνοιγμα της τρύπας το "φελλό" με το διακόπτη (το συγκεκριμένο φωτιστικό σύστημα είναι για μπουκάλια, αλλά κάτι ο "φελλός" κάτι τα φωτάκια που είναι λίγα βόλευαν ακριβώς για το εν λόγω δημιούργημα) 

Γύρω απο το φελλό που προεξέχει για να μπορεί ν ανοιγοκλείνει ο διακόπτης ,παρότι μπορούσε να σταθεί κι έτσι αλλά θάταν επίφοβο να πέσει και να διαλυθεί αλλά και για λόγους αισθητικούς πρόσθεσα 4 μεταλλικά ποδαράκια 

Το πρότζεκτ δεν είναι αναγκαία χριστουγεννιάτικο αλλά παντός καιρού θεωρώ. Μπορεί όμως να γίνει με την προσθήκη μπόλικης δόσης χιονιού και στη μπάλα και στις στέγες των πύργων, οπως επίσης και στα δέντρα.

Δοκιμάστε το έτσι απλά, ή όπως αλλιώς εσέις φαντάζεστε οτι μπορεί να δημιουργηθεί και θα δείτε οτι για λίγο θα νοιώσετε παιδιά ,περπατώντας σε παραμυθένια μονοπάτια, που τόσο έχουμε ανάγκη για να κάνουμε ενα μεγάλο ουυυυυυυυυυυυυυφφφφφφφφφφφφφφ 😤, μπας κι αλαφρώσει τούτο το βάρος που εχει πιάσει μόνιμο στασίδι  στην καρδιά

Θα ήμουν φρόνιμη, αλλά είχα πολλές επιλογές...

 😄😄 ανεχθείτε με λοιπόν!

UPDATE: Σκέφτηκα, να επαναφέρω αυτή την άτυχη ανάρτηση συμπληρώνοντάς την, με το τελευταίο μου καλοκαιρινό δημιούργημα, για φέτος.

Ενα πλαστήρι, που αγοράστηκε απο το παζάρι "του Αγίου", γιατί αλλιώς δεν θα το εύρισκα, καθότι εμείς δεν είμαστε πιτόνησο (εννοώ δεν ανοίγουμε φύλλο για πίτες) και επηρεασμένη απο ενα αντίστοιχο στο φβ, ήθελα να του δώσω το δικό μου αέρα.

Συγκέντρωσα λοιπόν διάφορα ευρήματα της θάλασσας , το έβαψα με αλλεπάλληλα χρώματα, κόλλησα το υπέροχο ξυλόγλυπτο πρόσωπο και τα υπόλοιπα,  έκανα τη σύνθεση με τα κοχύλια κι οχι μόνο γύρω απ αυτό...και ιδού το στολισμένο! 

Η κυρά του βυθού

Οι μέρες Αυγούστου τελειώνουν και μαζί μ αυτές οι διακοπές κάποιων.

Αλλοι πάλι, οι εκδρομείς του Σεπτέμβρη, τώρα τις ξεκινάνε κι εμείς οι ντόπιοι περιμένουμε να χειμωνιάσει! χαχαχα 

Τελευταία τα Καλοκαίρια με κουράζουν. 

Εχει χαθεί η προσμονή και η μαγεία απο τον καιρό της παιδικής μου ηλικίας, κι απ όταν ακόμα ζούσα στην ΑΘήνα και περίμενα εναγωνίως την άδεια του Αυγούστου για νάρθω στο Νησί! 

Απο τον καιρό που ήρθα και το χόρτασα, ειδικά στα αρνητικά που μέχρι τότε αγνοούσα, κάθε χρόνος μου πέφτει και πιο βαρύς. Γιατί όπως καταλάβατε τα προβλήματα μεγαλώνουν αντί να λιγοστεύουν και η ζωή γίνεται αφόρητη σ' όλους τους τομείς

Ποιός δε θυμάται τέτοια απόλαυση;;;

Κάποια Καλοκαίρια, θα σας φανεί απίστευτο, αλλά χαιρόμουν που πήγαινα στο χωριό στην Εύβοια! 
Η Εύβοια είναι πανέμορφη, με αντίστοιχες γωνιές, το χωριό ομως δεν εχει να σου προσφέρει κάτι παραπάνω απο μία ιδιοκατοίκηση, αλλά αυτή η αλλαγή περιβάλλοντος σε κάτι πιο ήρεμο και χωρίς το άγχος της πολυκοσμίας, μου ήταν αρκετό και αρεστό  για να ξεφύγω λίγο απο την τρέλα που επικρατεί εδώ όλους τους μήνες που διαρκεί η Καλοκαιρινή τουριστική σαιζόν.
Ξέρω οτι κάποιοι με μακαρίζετε, κάποιοι με καταλαβαίνετε και κάποιοι απορείτε, αλλά αν δεν το ζήσεις δε το καταλαβαίνεις!

Λίγοι είστε εσείς που απολαμβάνετε την ερημιά της Αθήνας τον Αύγουστο;;; Οπότε καταλαβαίνετε τη διαφορά 😉 

Δεν απαρνιέμαι το Νησί το Καλοκαίρι, άλλωστε εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ θα μείνουν τα κοκκαλάκια μου, ομως προκειμένου  να νοιώσω την ομορφιά του, θα ήθελα μία καλύβα τσίμα στο κύμα. Να ξυπνάω να κοιμάμαι, να βουτάω, να βγαίνω, γενικά να μουσκεύω σαν να ξαλμυρίζω μπακαλάο. Οχι πολυτέλειες, απλή καλύβα, αλλά στο φρύδο του κύματος! Συναγωνίζεται τίποτ άλλο μία Ανατολή πίνοντας το καφεδάκι σου κι αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο;;;

Ολα τα airbnb τα luxuri villas και τα  Dubaiα τους τα χαρίζω. Δεν εχω κανένα σύμπλεγμα να ικανοποιήσω! Ενα ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ απλό θέλω ν' απολαύσω 😍

Κι αφου τα 'πα και ξεθύμανα, που λέει ο λόγος γιατί αυτός είναι καημός πολύ πικρός και δυστυχώς απραγματοποίητος, καιρός να σας δείξω τα περι ου ο λόγος 😉

Οι ερχόμενοι 

και οι απερχόμενοι

και όπως βλέπετε μαύροι μαύροι!

Θα μου πείτε και με τόσες φωτιές φέτος και μπάνια να μην έκαναν, τη μαυρίλα δε θα την απέφευγαν, ΔΥΣΤΥΧΩΣ 😡😢

Και επειδή φέτος πολλοί καρχαρίες έκαναν την εμφάνισή τους στα χωρικά μας ύδατα, προσέχετε καλού κακού μην εμφανιστεί και κανένας Μαυρογένης πειρατής 😉 

Μέσα στα τόσα κακά το μόνο που μας λείπει!

Από τον Κ.Π. Καβάφη στο ποίημα του «Μακριά»… 

«Δέρμα σαν καμωμένο γιασεμί.

Εκείνη του Αυγούστου.. Αύγουστος ήταν… η βραδιά.

Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια, ήσαν θαρρώ μαβιά.

Ακόμη, δεν με αφήνει, ο Αύγουστος, να λησμονήσω».

Πάντα ένας Αύγουστος σημαδεύει τη ζωή μας 😉. 

Αντε Καλό Σεπτέμβρη, Καλό μικροκαλοκαιράκι για τους πιστούς!

Αντί καθρέφτη!

 Θα διακόψω λίγο τον ορυμαγδό πετρωτών, γιατί η αλήθεια είναι, οτι δεν ασχολήθηκα μόνο μ αυτή την τέχνη, αλλά και με τη ζωγραφική και οχι μόνο 😉
Παρόλη την αφόρητη ζέστη με την υπερβολική υγρασία, παρόλη τη διάθεση και τα σκαμπανεβάσματά της, παρόλα τα κατάλοιπα του covid που δε μ άφησε παραπονεμένη, βρήκα το χρόνο και να ζωγραφίσω.

Το ένα πορτραίτο μου το είχε ζητήσει ευγενικά η αδελφή της νύφης μου και ουτως ή άλλως ήθελα να της κάνω ενα δώρο, γιατί σε κάθε μου πάθημα ήταν η πρώτη που μου έδινε τη συμβουλή της (καθότι φαρμακοποιός) και βρισκόταν δίπλα μου στο Νοσοκομείο.

 Ευχής έργον ήταν λοιπόν, να της κάνω ενα τέτοιο δώρο, που σήμαινε πολλά γι αυτήν
Η Αναστασία, είναι απο τα τυχερά παιδιά που μπορεί στη γέννησή τους να μη στάθηκαν τυχερά, η πορεία της ζωής τους όμως ήταν απρόσμενα καλή! Να σε διαλέγουν μέσα απο ενα τσούρμο παιδάκια που αποζητούσαν διακαώς μια οικογένεια να τ αγαπήσει, γνωρίζοντας εξ αρχής πιθανά προβλήματα, αυτό είναι δώρο θεόσταλτο.
Ετσι, η "Διαλεχτή" μας μεγάλωσε απο βρέφος μέσα σε αγάπη απ όλους και ποτέ δεν ένοιωσε να ξεχωρίζεται. 

Καμαρώνουμε όλοι για την πρόοδό της, τις ευαισθησίες της, την καλή της καρδούλα και μακάρι η τύχη νάναι πάντα στο πλευρό της. 

Μάνα γίνεσαι ξενυχτώντας για το παιδί σου, αγωνιώντας γι αυτό, προστατεύοντάς το, κάνοντας όνειρα γι αυτό και δίνοντάς του χώρο ν ανοίξει τα δικά του φτερά, που εσύ θα τουχεις δυναμώσει για να πετάξει λεύτερο για τους δικούς του ανοιχτούς ορίζοντες

Το άλλο πορτραίτο ήταν έκπληξη για όλους.

Ο τετράχρονος μικρός, παιδί φιλικής οικογένειας (ανηψιός της κολλητής της κόρης μου) μας έχει καταπλήξει με την εξυπνάδα του και την ετυμολογία του. Ενα παιδί που απο μικρό ξέφυγε απο τη μπεμπίστικη ομιλία, που χρησιμοποιεί λέξεις που σε ξαφνιάζουν για το πού τις έχει ακούσει και το πόσο καλά ξέρει πού να τις εντάξει! 

Σίγουρα τα παιδιά στις μέρες μας είναι πιο έξυπνα απ ό,τι εμείς, γιατί έχουν άλλες προσλαμβάνουσες και πηγές γνώσης, πόσο μάλλον οταν μεγαλώνουν σ' ενα υγιές και εκπαιδευμένο περιβάλλον που το αντιμετωπίζουν σαν ίσο και οχι σαν χαζοπούλι ! Του μιλάνε, του εξηγούν τις απορίες του, του διευκρινίζουν, του ξεχωρίζουν το καλό απο το κακό, το εκπαιδεύουν σωστά οχι ως στρατιωτάκι αλλά ως μελλοντικό ενήλικο. Κι ολα αυτά ο μικρός Διονύσης τα ρουφάει σα σφουγγάρι, τα αφομοιώνει και σ αποστομώνει με τις κουβέντες του και τη γλύκα του, που παραμένει παιδική και αθώα.

Είναι ένας απο τους πιστούς θαυμαστές μου και με διαφημίζει κιόλας..."η κα Χαρά είναι καλλιτέχνης"!!χαχαχα  Μου ζητάει διάφορα κατά καιρούς (θυμάστε το πειρατικό καράβι; ε, μετά απ αυτό κι ένα κράνος Βίκινγκ και τελευταία ενα σπαθί, που ομως δεν έφτιαξα ακόμα), πάντα με ευγένεια και γαλιφιά, με ρίχνει στο φιλότιμο οταν μου λέει " ελα τώρα κα Χαρά, δε νομίζω νάναι τόσο δύσκολο για σας"!!!! Αντε μετά να του αρνηθείς!!!χαχχαα 

Οταν μου έστειλε λοιπόν η θεία του, τη φωτογραφία αυτή με το πρασινο παπιγιόν,αμέσως την αποθήκευσα να τον ζωγραφίσω.

Χάρηκα διπλά οταν η αποκάλυψη άρεσε σ όλη την οικογένεια και στους φίλους τους, αν και έχασα αυτό που πραγματικά ήθελα. Η αποκάλυψη στον μικρό να γίνει παρουσία μου, να δω αυτά τα φωτεινά ματάκια να λάμπουν. Τα είδα βέβαια εκ των υστέρων, αλλά η πρώτη στιγμή είναι μοναδική!

Οπως είπε κι αυτός όταν τον ρωτησε μία φίλη "ΕΣΥ είσαι ο μικρός που ζωγράφισε η κα Χαρά;" κι έτρεξε στη θεία του και της είπε χαμηλόφωνα "εχω γίνει διάσημος"!! 

Εύχομαι να συνεχίσει έτσι και να γίνει πραγματικά διάσημος, με το μυαλό του και όποια πορεία επιλέξει ν' ακολουθήσει.

και αφου ολοκλήρωνα την ανάρτηση, ψάχνοντας πίσω στην ενότητα "Ζωγραφική" διαπίστωσα οτι, δεν είχα συμπεριλάβει δύο  άλλα πορτραίτα (9 &10/22), επίσης αγαπημένα και ξεχωριστά και σκέφτηκα οτι ειναι ευκαιρία να συμπεριληφθούν εδώ:
Η ΙΩΑΝΝΑ εγγονή της λατρεμένης μου νονάς, που έφυγε χωρίς να ζήσει τις χαρές που της χρωστούσε η ζωή, δώρο για το γάμο της. Πορτραίτο με κάρβουνο 😉

Και η ΚΑΤΕΡΙΝΑ, το κορίτσι του ανηψιού μου που μ άρεσε πολύ η γκριμάτσα της και τα έντονα χρώματά της, πορτραίτο με χρωματιστά μολύβια 😍

Και κάθε φορά, που κάτι ανάλογο βγαίνει απο τα χερια μου, σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι για τον Ανθρωπο που συνάντησα στη ζωή μου κι άλλαξε τα πάντα και το πόσο ξεροκέφαλη επέμενα να μην θέλω να ζωγραφίσω με χρωματιστά μολύβια και τις λοιπές τεχνικές, κολλημένη στην αγαπημένη μου ακουαρέλα. 

Αλλά ...η Μαρία και τους κουλούς και τους ανυπάκουους πείθει και ζωγραφίζουν τελικά 😉 ή τουλάχιστον έτσι θέλει να με κάνει να πιστεύω...οτι τα κουτσοκαταφέρνω 😊

Θάλασσα, θάλασσα τί μου χεις κάνει

 Περασε ενας μήνας χωρίς καμιά ανάρτηση και είπα πριν την εκπνοή του να επανέλθω και να μοιραστώ μαζί σας ο,τι έφτιαξα μέσα στην ζέστη, τη στεναχωρια  για όσα συμβαίνουν και την απόγνωση οτι αυτό το βαρέλι δεν έχει πάτο.

Ευγνωμονώ συνεχώς το Θεό που μου έδειξε αυτό το φωτεινό δρόμο της δημιουργίας για να αντλώ λίγη χαρά, όσο διαρκεί η διαδικασία και όσο με τέρπει το αποτέλεσμα. Αλλά πολλές φορές ουτε και αυτό καταφέρνει να πάρει τη λύπη  και την απελπισία που αισθάνομαι. Και οταν ολο αυτό έρχεται να κάτσει πάνω σε προσωπικα προβλήματα γίνεται εκρηκτικό το κράμα!

Είναι φορές που νομίζω οτι στέρεψα ιδεών κι εκεί έρχονται  οι χαρτοπετσέτες και μου ξαναφορτίζουν τι ς άδειες μπαταρίες μου!

Καλοκαίρι και πως να μείνω χωρίς πετρωτά;

Ετσι το πρώτο γεννήθηκε αιφνίδια μετά απο ένα σπάσιμο.

Επειδή έχω πολλά μπλε σερβίτσια με παρακινουμένη απο ανάλογες ιδέες που είδα στο PINTEREST, έφτιαξα ένα στεφάνι με τα πιο μικρά κομμάτια απ αυτά. Ομως φαίνεται ήταν ανάδρομος κάποιος πλανήτης οταν φτιαχνόταν κι έτσι οταν το κρέμασα, μάλλον απο την πολύ ζέστη που μας ψήνει καιρό τωρα, η κόλλα αφησε το ένα πιατάκι εκτεθειμένο στη φθορά του.
Λυπήθηκα αρχικά, αλλά αφ ενός υπήρχε και δεύτερο πιατάκι για αντικατάσταση του σπασμένου (όπως βλέπετε ακόμα δεν αντικαταστάθηκε 😕) και ύστερα έδωσε έμπνευση για το πρώτο πετρωτό του Καλοκαιριού του '23!

Το πρώτο ήταν αυτό!
Η γέννηση προέκυψε επίσης απο χαρτοπετσέτα που είχε ως θέμα το νυχτερινό ψάρεμα στην Κίνα (;)
Ετσι ενας Κινέζος με το χαρακτηριστικό του ντύσιμο κίνησε κι αυτός για ψάρεμα μια που η νύχτα ήταν 'εναστρη😊

Επειδή ήταν νωρίς για τη θάλασσα, ετσι δημιουργήθηκε μια θαλασσινή μεν εικόνα αλλά ως βόλτα με το σκυλάκι. Βλέπετε η πετρούλα που αποτέλεσε το κεφάλι του σκυλακίου ήταν ακριβώς μια μουσουδίτσα μ αυτάκι. Τί άλλο μπορούσε να γίνει; 😊 Η τσάντα είναι η μόδα της σαιζόν 😉
Παντού σ' όλα τα τουριστικά κάθε αντικείμενο έχει μάτι ενα ή πολλά! Θα μπορούσε ενα πετρωτό να μην είχε το ματάκι του; impossible!

Το δεύτερο πετρωτό πάλι ξεκίνησε απο την χαρτοπετσέτα, που στην περίπτωσή μας είναι 3 διαφορετικές που εντάχθηκαν στο ίδιο μοτίβο.
Ενα ζευγάρι τουριστών ασπρο-ασπρο αναζητά το χάδι του Ελληνικού ήλιου.
Το έργο είναι τρισδιάστατο, να δημιουργηθούν όγκοι ωστε να φαίνεται η πορεία του ζευγαριού προς τη θάλασσα

Ενα ακόμη καλοκαιρινό θέμα ηρθε με την ανεύρεση ενός πάτου μπουκαλιού που το σχήμα του ήταν ακριβώς ανοιχτής ομπρέλας! Ετσι έκανα ενα πρόχειρο decoupage μ ενα φλοράλ κομμάτι χαρτοπετσέτας και εντάχθηκε στη φιλοσοφία ενός ελεύθερου κάμπινγκ του νέου ζευγαριού τουριστών με επέκταση του τοπίου πάνω και κάτω ζωγραφικά

Οι  δημιουργίες συνεχίστηκαν εν μέσω πανηγυρικών εσπερινών κατά τα ειωθότα του Δεκαπενταύγουστου, ενα ταπεινό κερί σε εκκλησιές οχι τόσο κοσμικές, παράκληση και αίτημα δύναμης για μένα, για μας και όσους δοκιμάζονται.
Κάποια έκθεση ζωγραφικής ενός νέου, ήταν η αφορμή να ξανανεβούμε το φιδωτό δρομο του Βασιλικού, οχι για ρεποζάρουμε στις πανάκριβες ξαπλώστρες των in παραλιών του!  Τόπος όμορφος και καταπράσινος ακόμα το Βασιλικό σου προσφέρει την ηρεμία και τη γαλήνη που αναζητάς στον τρελό Αύγουστο, 

πόσο μάλλον οταν συνδυάζεται με εικαστικές αναζητήσεις, σ εναν ασυνήθιστο χώρο ενός Βιολογικού ελαιοτριβείου!!

 Και κάτι τελευταίο να μη σας φορτώσω τόσο πολύ μετά τόόόσο καιρό!

Ένα ζευγαράκι κατοικιδίων, δώρο στην Κτηνίατρο, που έσωσε απο βέβαιο θάνατο ένα πανέμορφο γατάκι 3 μηνών και τώρα έχει γίνει ο λατρεμένος μόρτης του σπιτιού 💓
Ετσι ακριβώς ειναι όλη μερα με το εναπομείναν σκυλί του σπιτιού. Γιατί τα ζώα παρά τις περί του αντιθέτου  απόψεις, μπορούν να συμβιώνουν αρμονικά οι άνθρωποι χωλαίνουν σ αυτό 😉

Νομίζω σας αποζημίωσα αρκούντως για τη μακρά μου απουσία.
Αντε καλό υπόλοιπο Αυγούστου και θα επανέλθω σύντομα να μη βγω εκπρόθεσμη θεματικά😀

Μεταποιήσεις

 Και μετά το Πάσχα τι;

Είναι το ερώτημα που τίθεται πάντα μετά απο μια μεγάλη Γιορτή, που ως εξ αυτής, η δημιουργική δραστηριότητα είναι αυξημένη.

Στην προκειμένη, ακολουθούν με μαθηματική ακρίβεια οι "μεταποιήσεις" 😉 

Παρ όλα αυτά μην παρασυρθείτε απο τις εικόνες που θα δείτε και φανταστείτε καμιά φουλ δραστηριότητα. Κάθε άλλο. Απο την ημέρα της επιστροφής, το κέφι έπεσε κατακόρυφα και κάνω τα αδύνατα δυνατά να ανακάμψω

Τέλος πάντων, προχωράμε, έστω και με ρυθμούς χελώνας

Θυμάστε τις λαμπάδες των ζευγών, νομίζω

Αφού λοιπόν επιτέλεσαν τον προορισμό τους, μεταμορφώθηκαν σε "πίνακες" σημειώσεων. 

Αλλωστε με αυτή τη σκέψη της δεύτερης ευκαιρίας είχα παραγγείλει και τις βάσεις για τις λαμπάδες, αφού ήδη είχα χρησιμοποιήσει κουτιά και μεμονωμένα ξύλα προηγούμενων λαμπάδων (δείτε τα εδώ ( το πορτοκαλί μακρόστενο) και εδώ (το πρώτο))

Άνοιξα λοιπόν, τις ήδη υπάρχουσες κάτω απο το χαρτί, τρύπες του ξύλου, χρησιμοποίησα βίδες με κεφάλι για τη στήριξη του μασουριού με το χαρτί, δυο χάντρες κι ένα ξυλάκι σουβλακίου έγινε η κάτω πλευρά για να κόβεται το χαρτί  κι ένα καπάκι απο self test έγινε η υποδοχή για το στυλό.

Ετσι συνεχίζεται, η χρήση του συγκεκριμένου ξύλου βάσης των λαμπάδων, με άλλη μορφή!

Στη  συνέχεια και μια που η Εποχή προχωρά ακάθεκτη, παρά τα τερτίπια του καιρού, που ομολογουμένως δεν είναι και λίγα και ολίγον τί αφύσικα, σας παρουσιάζω ένα γυάλινο "στεφάνι μια που φέτος δεν εφτιαξα Μαγιάτικο. Για να σας εξομολογηθώ την αλήθεια μου, λυπάμαι να κόβω τόσα λουλούδια που βρίσκονται ακόμα στην αρχή τους για να φτιάξω ενα στεφάνι της μιας εβδομάδας το πολύ. Θα μου πείτε στη μάνα τους τα λουλούδια θα ζήσουν περισσότερο; Ισως ναι, ίσως όχι, εγω πάντως λυπάμαι να τα κόβω πια, γιατί αισθάνομαι τον πόνο της μάνας και του αποχωρισμού απο το παιδί. 

Μη γελάτε, σοβαρολογώ

Ετσι, ένα άνθινο στεφάνι, μιας αγαπημένης χαρτοπετσέτας, βρήκε τη θέση του μετά απο επιθυμία χρόνων, σ΄ ένα απλό γυάλινο καπάκι τουρτιέρας και το ανανέωσε!Για την ολοκλήρωση εκοψα στη μέση μια ελαστική τρέσα και την κόλλησα στο σημείο της κορυφής που άφησα επίτηδες άβαφο και πρόσθεσα λευκά πουά με contour. 

Πολύ την αγάπησα ακόμα και χωρίς να κρύβει γλυκούς πειρασμούς απο κάτω (λόγω διατροφής 😤😷)

Στη συνέχεια γλυκάθηκα με τις θήκες των γυαλιών, τα είδαν κι άλλοι και τις ζήλεψαν και έβγαλα κάποιες "υποχρεώσεις" ακόμα (αυτές στη φωτό είναι αυτές που κληρώθηκαν στο φβ. Υπήρξαν κι αλλες που δε πρόλαβαν καν να φωτογραφηθούν 😠😌). Η Σωσώ ναναι καλά που μ είχε προμηθεύσει, γιατί τώρα δεν κυκλοφορούν όπως έμαθα

Και για το τέλος κάποια γυάλινα ακόμα  παραγγελία για καφέ, ζάχαρη και τσάι ,

άλλα έτσι για το κέφι μου ,άλλα για να μην πεταχτούν (αδεια μπουκάλια  αρώματος π.χ.)

Οπως διαπιστώνετε διανύω την περίοδο το διπλού κρακελέ (θήκες, μπουκάλι) και δεν το επέκτεινα  περαιτέρω λόγω ελλείψεως υλικού 😀

Το ενα το  εχω κάνει με πηλό (αριστερό) εγχρωμο στη μία πλευρά, μονόχρωμο στην άλλη, το μεσαίο decoupage και κρακελέ δύο συστατικών με αξεσουάρ μεταλλικά και το τρίτο εντελώς απλό, απλά πρόσθεσα ελαστικά στοιχεία. Και να εξηγήσω οτι η κορώνα στο πώμα μπήκε (αν και τώρα που τη βλέπω μιζεριάζει λίγο λόγω μεγέθους) λόγω της ήδη υπάρχουσας στο μπουκάλι 😉. Οχι για να μη λέτε γιατί οι μέρες είναι και πονηρές 😉😊😄

Ζεσταίνω, ή τουλάχιστον προσπαθώ, σιγά σιγά τη μηχανή μπας και πάρω μπρος γιατί πολλοί είναι αυτοί που με ρωτάνε αν θα κάνω το τσάι των Χριστουγέννων φέτος. 
Καλά νάμαστε γιατί και πέρσυ το ετοίμαζα, αλλά με την προετοιμασία έμεινα, αφου με πρόλαβαν τα γεγονότα της μητέρας

Μεταθηναϊκά-μετεκληρωτικά

Μη φοβάστε δεν θ ασχοληθώ με τα εκλογικά, σ΄ άλλο αναφέρομαι  και αρχίζω:

Της Αναλήψεως (τότε πρωτοέγραψα την ανάρτηση αλλά οι φωτογραφίες με παίδεψαν πολύ και φτάσαμε στο σήμερα) Αλλά, πες το ψέματα! Κάπως έτσι ένοιωσα όταν, επιτέλους, άνοιξε ο δεσμοφύλακας το κελί μου και μου επέτρεψε να βγω!!! 

3 χρόνια λοιπόν μετά ξαναμπήκα σε καράβι, λεωφορείο, Εθνική οδό και τράβηξα καρφί για την Αθήνα. τα συναισθήματά μου δε περιγράφονται!!! Δε θα πω ψέματα οτι αισθάνθηκα αρχικά μουδιασμένη.Πώς αφήνεις έναν καταδικασμένο μετά απο χρόνια και δεν ξέρει κατά πού να κάμει, πως να χειριστεί την ελευθερία του; Παντού ξένα και άγνωστα, κανείς δνε τον περιμένει...εμένα όμως με περιμεναν και αυτό ήταν η κινητήρια δύναμη, που ξαφνικά έδωσε φτερά στα πόδια και φτερουγίσματα στην καρδιά. Ηταν να μην ανοίξει το κλουβί!!!Μόλις περάσαμε τη θάλασσα η καρδιά ελευθερώθηκε και αφέθηκε να πετάξει χωρίς βρόχια να την  εμποδίζουν. Ο,τι και να σας πω για την επιθυμία και τελικά για την πραγμάτωση ποτέ δε θα μπορέσω ν αποδώσω πλήρως το συναίσθημα και κάθε φορά η Αθήνα μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα.

Οταν έφτασα στην ΑΘήνα βίωσα ΤΗΝ Αποκάλυψη!  Την είδα αλλαγμένη. Και πώς να μην ήταν ! 

3 χρόνια πέρασαν... Μια μελαγχολία μου τη δημιούργησε, η αλήθεια είναι, η περιήγησή μου σε μέρη που έζησα και οχι μόνο για την απώλεια των ανθρώπων, αλλά και για την αλλαγή των χρήσεων των καταστημάτων 😢 Τα παραδοσιακά καταστήματα έδωσαν τη θέση τους σε ταχυφαγεία και ξενοδοχεία με διάφορα ονόματα "Boutique hotel", "Luxurie appartment & suites" κ.ο.ε  Ενα απέραστος χώρος εστίασης και ύπνου το Κέντρο, σε κάθε γωνιά, σε κάθε στενάκι! Βέβαια απο το να εγκαταλείπονται τα κτίρια στη μαύρη τους τύχη, ακόμα και αυτά που ανήκουν στο Υπουργείο Πολιτισμού ή γενικά στο Δημόσιο, προτιμότερο να ενοικιάζονται και να επαναδραστηριοποιούνται, ετσι υπάρχει μία ελπίδα διάσωσης απο την καταστροφική επέλαση του χρόνου και της αδιαφορίας των υπευθύνων

Σκέψεις, σκέψεις ,σκέψεις γέμιζαν το μυαλό μου σε κάθε νέα εικόνα και πάντα κατέληγα στο οτι όπως και νάναι η Αθήνα πάντα με συγκινεί, μου θυμίζει, μE κάνει να νοσταλγώ και τελικά, οι μικρές γωνιές της, με γοητεύουν. Και αυτή τη φορά ανακάλυψα νέες και είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό.

Εν μέσω λοιπών ιατρικών επισκέψεων, που είναι και το άλλοθι για το κάθε μου ταξίδι, απόλαυσα μοναδικές στιγμές που, πολλές φορές, η ομορφιά τους μου έφερε δάκρυα στα μάτια.

Επιλέγω ένα μικρό ξενοδοχείο στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας, ούτως ώστε το πρωί με το που ανοίγω τα μάτια μου στις ακτίνες του ήλιου να τυφλώνομαι εξ ίσου απο τη λάμψη του Ιερού Βράχου και των υπ αυτόν!

 Περπατάω στην Πλάκα, πριν αρχίσει η μαζική εκδρομή του τουριστικού ρεύματος, οταν οι μαγαζάτορες ανοίγουν τα μαγαζιά τους, κρεμάνε την πραμάτεια τους και καλημερίζουν ο ένας τον άλλον, λες και βρίσκεσαι σε μία γνώριμη μικροκοινωνία. 

Η Αθήνα ξυπνάει καθαρή και απαστράπτουσα στα κεντρικότερά της σημεία. 

Η Πλάκα είναι μαγική, τόσο που σε κάνει να ξεχνάς οτι τα χρόνια περνάνε, βαραίνοντας επικίνδυνα στις αντοχές σου! Πόσες φορές εχω περάσει απ αυτα τα καντούνια και πόσες άλλες δεν εχω ανεβοκατέβει τα σκαλιά της και πάλι ανακαλύπτω νέα σημάδια, σαν νάναι η πρώτη φορά!!!

 Κάπως έτσι ανακάλυψα ένα μικρό κήπο που ήπια τον πρωινό καφέ μου, κάτω απο την μεθυστική μυρωδιά του ρυγχοσπέρματος, που είχε καλύψει τον τοίχο της μικρής αυλής, ενώ ο υπόλοιπος ήταν ζωγραφισμένος να σου δίνει την ψευδαίσθηση οτι σ είχαν καλοδεχτεί σε μια σπιτίσια αυλή με ξώπορτα και ελιές! 

Αφησα λοιπόν την περατζάδα στους ξένους και χώθηκα στο μικρό ξαπόσταμα και το απόλαυσα χωρίς το θόρυβο των ανθρώπων και της Πόλης.

Στη συνέχεια η τύχη μ έφερε μπροστά στο ανέλπιστο! 

Γνωριζα και θαυμαζα την καλλιτέχνιδα απο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ω του θαύματος! συνέπεσε η μεγάλη μου έξοδος με την έκθεσή της στην Πλάκα και ειδικά στο Λουτρό των Αέρηδων. 

Ενας χώρος που δεν είχα μπει ποτέ και με μάγεψε, όπως με μάγεψαν και με συγκίνησαν τα έργα της. 

Η κυρία Αρτεμις Χ"γιαννάκη είναι μια εξαιρετική ακουαρελίστα που μέσα απο τους πίνακές της αναβίωσε εικόνες απο μία γειτονιά της Πλάκας, που θυσιάστηκε προκειμένου να βγουν στην επιφάνεια τα αρχαία ερείπια που θαυμάζουμε σήμερα, το Βρυσάκι. 

Εργα και παρουσίαση, σ έναν απίστευτο χώρο, μαγικά! 

Μάλιστα συγκινήθηκα ιδιαίτερα οταν, δίπλα σε κάποιον πίνακα που απέδιδε παιδικό παιχνίδι, είχαν στηθεί διαφορά παιχνίδια της γενιάς μου και μάλιστα ένα κουτάκι με κύβους (το πάζλ της εποχής) ήταν ίδιο με κάποιο, πάλαι ποτέ, δικό μου 😢. Εκεί το ξαναθυμήθηκα!

Σεβόμενη το χώρο και το συναίσθημα που μου δημιουργούσε, δεν θέλησα να φωτογραφήσω και να χαλάσω τη μαγεία της στιγμής, μόνο ζήτησα την άδεια να φωτογραφήσω τη μακέτα του χώρου. Και φυσικά μου επέτρεψαν

 Οι φωτογραφίες που παραθέτω για να σας ξεναγήσω και να σας επιστήσω την προσοχή να την επισκεφθείτε, είναι απο άλλους επισκέπτες που δημοσιεύθηκαν στο φ/β. Εγω αν, μέχρι το τέλος του χρόνου που διαρκεί η έκθεση, επανέλθω, θα ξαναπάω.

Για περισσότερες πληροφορίες και για το Βρυσάκι που θυσιάστηκε χάριν της αποκάλυψης της Αρχαίας Αγοράς και για την κυρία Α.Χατζηγιαννάκη μπορείτε να μπείτε εδώ και στο προσωπικό της προφίλ στο φβ εδώ

Σειρά είχε ένας άλλος χώρος χρόνων απωθημένο, με μια άλλη έκθεση που συνέπεσε να φιλοξενεί.

Το Μουσείο της Πόλης των Αθηνών!!!!

Με κάτι τέτοια που ανακαλύπτω, έστω και αργά, μετανοιώνω για τα χρόνια που έχασα, οντας στην Αθήνα και πολλές φορές στις ίδιες γειτονιές. Αλλά... ποτέ δεν είναι αργά!

Το Μεγαρο λοιπόν Ευταξία-Βουρου μας φιλοξένησε στους χώρους του, θαυμάζοντας τον πλούσιο καλλιτεχνικό διάκοσμο, με έργα σπουδαίων ζωγράφων και γλυπτά, έπιπλα εποχής συντηρημένα μέχρι τις μέρες μας, μέσα σ ενα καλόγουστο αστικό περιβάλλον, όπως ήταν τα σπίτια τότε! 

Αλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο οτι τούτο το μέγαρο φιλοξένησε το βασιλικό ζεύγος Οθωνα και Αμαλίας μετά τον ερχομό του στην νέα Πρωτεύουσα της Ελλάδας. 

Ο χώρος θέλει χρόνο να τον δεις με υπομονή σ όλα του τα εκθέματα και να σε ταξιδέψει σε πρόσωπα και ιστορίες, αλλά εμείς είχαμε να δούμε και μία έκθεση ζωγραφικής ακόμα, ετσι επισπεύσαμε 

Η έκθεση ήταν της κας  Μαρίας Σιδέρη. Τα έργα άλλης τεχνοτροπίας και μεγέθους επίσης ,απο την προηγούμενη, εντυπωσιακά όμως στην πλειονότητά τους. 

Και αφου ολοκληρώσαμε την ψυχική ανάταση φροντίσαμε και την σωματική ευχαρίστηση. Το Μουσείο διαθέτει ένα κρυφό κήπο, που πάντα άκουγα αλλά ποτέ δεν είχα επισκεφθεί κι αυτός με μάγεψε! Ενα μικρό διαμάντι στην πιο πολύβουη περιοχή, σε απομόνωνε απο τα κλάξον των αυτοκινήτων και το ανθρώπινο πλήθος (αν και η Σταδίου έχει χάσει πολύ απο την εμπορευματική της κίνηση πια) και σ έμπαζε και σ έκρυβε στις φυλλωσιές των πυκνών της δένδρων προσφέροντάς μου ενα ζεστό καφέ για ξεκούραση κι ένα γλυκάκι να ολοκληρωθεί η απόλαυση της ημέρας! Ηξερα το χειμερινό Black duck, χάρηκα που γνώρισα και το καλοκαιρινό. 

Το γούστο και η καλλιτεχνική άποψη είναι παρούσα και εδώ!

Εκτός απο τους χώρους που ευτύχησα να επισκεφθώ , εκείνη την περίοδο "έτρεχε" κι ένα μουσικό event (piano city Athens) σε διάφορα σημεία των ΑΘηνών και είχα την μεγάλη χαρά να το συναντήσω στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, υπο τη σκιά (τρόπος του λέγειν γιατί ο ήλιος ήταν καυτός εκείνη την ημέρα) της Ακρόπολης. 

Τί μαγικό να συνδυάζονται τέτοιοι ήχοι με τέτοιες εικόνες!!! Πραγματικά αποκάλυψη 💝

Δεν θ αναφερθώ στις πολυπόθητες συναντήσεις γιατί η λαχτάρα της προσμονής, οι αγκαλιές, το συναίσθημα, δεν μεταφέρονται με λόγια,απλά τα νοιώθεις με την ψυχή σου χωρίς φωτογραφίες και ό,τι μπορέι να χαλάσει τη μαγεία της στιγμής, προσπαθώ απλά μέσα απο τις περιγραφές να μην ξεχάσω τα όσα συναισθήματα ένοιωσα σ αυτή την απόδραση μετά χρόνια και να με συντροφέψετε σ ο,τι περπάτησα, είδα και θαύμασα!

Φυσικά μαζι με την ψυχή θρέψαμε αρκούντως και το σώμα! Αλλοίμονο να το παραβλέπαμε αυτό 😂 άλλωστε νηστικό αρκούδι δε χορεύει, το λέει κι ο λαός! Κι εγω μπορεί να μη χόρεψα (αν και παρασύρθηκα απο τη μουσική κάτω απο την Ακρόπολη) αλλά περπάτησα όσο δεν είχα περπατήσει 3 ολόκληρα χρόνια! Και μπορεί να πιάστηκαν τα πόδια λες και έκανα πρώτη μέρα γυμναστήριο μετά απο χρόνια ακινησία, αλλά το ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΑ ΤΟΟΟΣΟ ΠΟΛΥΥΥ!!!!Η επίσκεψη λοιπόν είχε άρτον και θεάματα σχεδόν σε καθημερινή βάση. 

Η αλήθεια είναι, οπως βλέπετε, μία υπογλυκαιμία την είχα, αλλά χρειάζονταν καύσιμα για τόσο ποδαρόδρομο! 

Και όπως έλεγε και το φωτεινό σλόγκαν ενός απ αυτά " Εις υγείαν των ερώτων ,το ποτήριον το πρώτον"!χαχαχχαα

 Δεν πήγα ούτε μια φορά στην Ερμου π.χ παρόλο που έμενα στον κάθετο κεντρικότατο δρόμο της. Χρόνια τώρα δεν με αφορούν οι βιτρίνες της ουτε καν ο κόσμος που συνωστίζεται στο δρόμο της, αντίθετα προσπαθώ ν αφουγκραστώ άλλους ήχους και άλλες προκλήσεις που θα με οδηγήσουν σε γωνιές και απολαύσεις για λίγους

Κι έτσι άλλο ένα απωθημένο πραγματοποιήθηκε σ' αυτό το ταξίδι. 

Απο φοιτήτρια το επιθυμούσα να βρεθώ στο εσωτερικό του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και έγινε με πολλά χρόνια καθυστέρηση, αφού κι αυτό πέρασε δια πυρός και σιδήρου, αλλά η αναμονή άξιζε τον κόπο! Μαζί με τη θεατρική παράσταση ενός κλασσικού έργου, νόμισα οτι μεταφέρθηκα σε κάποια μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου και μοιραία το συνέκρινα με το δικό μας, νέο Θέατρο, που ουδεμία σχέση έχει με την τοπική μας ιστορία.

Πραγματικά εντυπωσιακό θέατρο με την πλατεία και τα χρυσοποίκιλτα θεωρεία του, τις βαρειές βελούδινες κουρτίνες της αυλαίας, που αν δεν υπήρχαν οι ανεγκέφαλοι με τα κινητά θα είχαμε απολαύσει μία μυσταγωγία τέχνης και ερμηνειών. Αλλά τί να πεις...παντού υπάρχουν άνθρωποι που δεν σέβονται...

Ακόμα θαύμασα το νέο σταθμό του Μετρό στο Δημοτικό Θέατρο, αν και δεν το χρησιμοποίησα για τον Πειραιά, αλλά κατέβηκα και θαύμασα για άλλη μια φορά πόσα πράγματα κρύβονται κάτω απο τα πόδια μας, που αν δεν είχαν μπαζωθεί και αξιοποιηθεί το λεκανοπέδιο θάταν εντελώς αλλιώς!

Δε θα σας κουράσω άλλο , ήδη ήταν μακροσκελής η ανάρτηση, αλλά ήθελα να μοιραστώ αυτή μου τη χαρά που ούτε λόγια δε βρίσκω να την εκφράσω ακόμα και τώρα! Ένοιωσα ολα τα συναισθήματα που υπάρχουν, μαζί! Και έφυγα τόσο γεμάτη που, ως δια μαγείας, μου πέρασε κάθε λύπη και στεναγμός !!! Ηξερα οτι αυτό θάταν το φάρμακό μου για όσα πέρασα, όχι μόνο στα 3 χρόνια της πανδημίας και της απομόνωσης αλλά περισσότερο των εξι τελευταίων μηνών και χαίρομαι που μου δόθηκαν αυτές οι μοναδικές ευκαιρίες να αποτοξινωθώ και να ξαναγεμίσω τις μπαταρίες μέχρι την επόμενη φορά, που ποτέ δεν αρκεί!

Ομως πριν κλείσω και σας ευχηθώ Καλό πρώτο μήνα Καλοκαιριού δεν ξέχασα την κλήρωση για τα 14 χρόνια στο διαδικτυακό κουρμπέτι 😉 Και ετσι τη βοηθεία του συζύγου οι δύο επιλεγέντες δια φωνητικής κληρώσεως (εννοώ καταγράφηκαν τα ονόματα ιεραρχικά και είπε δύο αριθμούς που αντιστοιχούσαν σ ενα σχολιαστή) είναι:

ΑΝΝΑ FLO & 

DIANA MOREL!!!! και είναι θήκες γυαλιών για τον Καλοκαιρινό ήλιο

Καλοφόρετες κορίτσια μου 💝💝

Μη φοβού το Μάη και δώρα φέροντα...

 Κι έτσι όπως ιλιγγιωδώς γυρίζει ο τροχός του χρόνου, τόσο που δεν προλαβαίνουμε απο το Καλή Χρονιά λέμε καλές Αποκρές, καλή Σαρακοστή και τέλος Καλή Ανάσταση, νάσου και ο Μάης!

Και μ αυτά και μ εκείνα ξέχασα εντελώς οτι είχα γενέθλια 😔 Μπορεί οχι εγω προσωπικά αλλά τί σπουδαιότερο απο τούτο δω το σπιτάκι που μου έχει χαρίσει τόσες χαρές και ανθρώπους αγαπημένους! Και αφού για άλλη μια φορά σας ευχαριστήσω απο καρδιάς για όλη αυτή την αγαπησιάρικη παρεϊστικη πορεία των 14 χρόνων. 14 χρόνια!!!πώς πέρασαν ;;;να που λέγαμε για ιλιγγιώδεις ταχύτητες 💨!!!Καπνός λοιπόν ήταν ολ αυτά τα χρόνια και πέρασαν και φτάσαμε στην Πρωτομαγιά του 2023
Πρωτομαγιά λοιπόν και ούτε που το καταλάβαμε! 

Κάποτε λέγαμε ένα τσιγάρο δρόμος, τώρα που και το τσιγάρο μπήκε στη μαύρη λίστα (και καλώς έγινε) ακόμα και το ηλεκτρονικό, αργά το λες, σε σχέση πάντα με το πέρασμα του χρόνου απο τη μια γιορτή στην άλλη. Μια ανάσα δρόμος λέγε καλλίτερα και θάσαι μέσα 😟
Οπως και νάχει, είπαμε Πρωτομαγιά! 

Άλλη μια ευκαιρία για τους ανθρώπους της Πόλης να εκδράμουν στας εξοχάς, τώρα που η φύση είναι στα ντουζένια της. 

Αλλά και τα Ανθοπωλεία πανέτοιμα για όσους δε φύγουν και τα προτιμήσουν. 

Κάπως έτσι σκεπτόμενη δημιούργησα κι εγω το δικό μου και πάντα απο το ΤΙΠΟΤΑ!
Τα Χριστούγεννα είχε φτάσει στην πόρτα μου ενα κουτί Μακαρόν. Κίτρινο ,λαμπερό με βάθος. 

Αμέσως μου έκλεισε το μάτι και εγώ συνέλαβα το πνεύμα του😉 Έχουμε πια μάθει να συνεννοούμαστε χωρίς να χρειάζεται να μιλάμε!💫
Για το μόνο που αναρωτιόμουνα μέχρι να βρω το κέφι να το πιάσω στα χέρια μου, αν θα το έκανα απλά μία πρόσοψη, μία πόρτα βασικά, ή κάτι  με περιβάλλοντα χώρο. 

Και αφού ξεκίνησα η απάντηση δόθηκε απο μόνη της...😉με περιβάλλοντα χώρο!
Και ξεκίνησε η κατασκευή. 

Ταπετσαρίστηκε το εσωτερικό με μία ανάλογου ύφους ταπετσαρία, διακριτική βέβαια, για να δώσει χώρο στα αντικείμενα. 

Άδειασα σε δύο τραπέζια (!!!) ένα χαμό απο κάθε λογής "άχρηστο", προκειμένου να επιλέξω ο,τι θα μου χρειαζόταν στην απόδοση. 

Στον τοίχο κολλήθηκε ένα ρολόι τοίχου. Απο τα πολλά καπάκια οδοντόκρεμας έγινε η πρώτη γλάστρα με κρεμαστό φυτό και κολλήθηκε δίπλα στο ρολόι. Απο κάτω σ' ένα ράφι μία σειρά γλάστρες με λουλούδια. Απο το ταβάνι κρεμάστηκε ένα φωτιστικό αποτελούμενο απο ένα μεταλλικό αξεσουάρ για κοσμήματα με δυο πουλάκια και δεξιά κι αριστερά κολλήθηκαν δυο φωτιστικά αγνώστου προελεύσεως (πλαστικά καπάκια σαν απο στυλό, αλλά οχι, που είχα χρησιμοποιήσει και στο μπαρ για φλυτζάνες του καφέ) Στη  μεριά της εισόδου άλλη μια γλάστρα στον τοίχο και ένα διακοσμητικό, τύπου κάδρου (όσο μπορούν να φανούν στη νυχτερινή λήψη😕). 

Για πρόσοψη, χρησιμοποιήθηκε ένα πλαστικό που δίνει την εντύπωση παραθύρου με καϊτια, απο συσκευασία τυριού φέτας και μία πόρτα που έφτιαξα πάνω σ' ένα διάφανές καπάκι απο κάποια συσκευασία με ξύλο μπάλσα. Ένα στεφάνι κρεμάστηκε στην πόρτα, απο κρίκο και λουλούδια απο foamiran. Απο τη μία μεριά της πόρτας μπήκε ένα φανάρι συναρμολογημένο απο διαφορετικά υλικά και απο το στέγαστρο κρεμάστηκε ενα κλουβάκι με πουλάκι, που έγινε απο κομματάκια σύρμα μπηγμένα πάνω σ' ενα αφρώδες εσωτερικό καπακιού.

Απέξω στήθηκε ένα πανηγύρι απο γλάστρες, γλαστράκια και κάθε τύπου διακοσμητικά! 

Καμένα Λαμπάκια χριστουγεννιάτικα τυλίχτηκαν στην κόλλα και μετά βούτηξαν σ' ένα μπωλ απο πράσινο γρασίδι μακέτας. 

Τα Topiary  έγιναν απο βελόνες με μεγάλο κεφάλι με τον ίδιο παραπάνω τρόπο έγιναν πράσινα. Το ίδιο και τα δεντράκια πάνω σε βάσεις απο καπάκια φαρμάκων σ'  ένα πάγκο απο self test ,επίσης. 

Μπροστά δενδρομολόχες απο χάντρες-λουλουδάκια (να πώ εδώ οτι τα λουλούδια έγιναν με διάφορα υλικά, απο χαρτί μέχρι χάντρες ή κομμάτια απο ψεύτικα) που περάστηκαν μέσα σε στικς απο self test  ομοίως 😀(να που χρησίμευσε κάπου και ο κόβιντ!). 

Ενα καπάκι απο συσκευασία κρουασάν, έγινε τραπεζάκι, στολίστηκε με λουλουδένιο χαρτί scrapbooking και δέχτηκε πάνω του μικρά "κακτάκια " και διακοσμητικά. 

Μία ροδούλα απο παιχνίδι kinder μ ένα κυβάκι απο χρώμα ακουαρέλας και δυο μικρές λαβές απο ξυλάκια χειροτεχνίας έγινε καρότσι με γλαστράκια πάνω του. 

'Ενας ρόζος απο ξύλο, μ' ένα κομμάτι απο συνδετήρα κάλτσας και μισή μύτη σωληνάριου, έγινε ποτιστήρι. Ενας αναδευτήρας καφέ, εγινε φωτιστικό στη γωνία , όσο δε για τη "βουκαμβίλια" εγινε με λουλουδάκια απο κόφτη απο χαρτί γκοφρέ, όπως και τα φύλλα. Η σκεπή απο προφυλακτικά κάποιας ηλεκτρικής συσκευασίας, με διακοσμητικά απο πηλό, τύπου ακροκέραμα 😉 και οι πλαϊνοί τοίχοι απο κομματάκια χαρτονιού συσκευασίας.

 Και για πρώτη φορά, το εσωτερικό έγινε φωτιζόμενο, απο μικρές τρύπες που άνοιξα να μπουν τα μικροσκοπικά λαμπάκια led.

Οπως έχω ξαναπεί, αυτές οι κατασκευές απο τα διάφορα "τίποτα", "άχρηστα" είναι οι αγαπημένες μου και συναγωνίζονται σχεδόν τα πετρωτά. Κι αυτό αν σκεφτεί κανείς, οτι πολλά ξένα site και blog που ασχολούνται με τη μινιατούρα, πολλά απο τα διακοσμητικά που συνθέτουν το τελικό αποτέλεσμα, ειναι αγορασμένα έτοιμα σε αντίθεση με τα δικά μου, που είναι δικές μου επινοήσεις απο διαφορετικά και ετερόκλιτα αντικείμενα

Βέβαια όσο κι αν καταναλώνω υλικό, τελειωμό δεν έχουν, γιατί ως σκουπιδομαζώχτρα, όλο και μαζεύω κι ολο και με προμηθεύουν. Στο τέλος προβλέπω να νοικιάσω μία κάμαρα για μετακόμιση και να μείνουν οι χειροτεχνίες να κατακλύσουν το σπίτι!

Αλλά μπρος στη χαρά που εισπράττεις απο την ολοκλήρωση του έργου, τύφλα νάχει η στενότης του χώρου !

Πρωτομαγιά λοιπόν "και του φρόνιμου Απρίλη τα μάτια σφαλά, και τα πλούτη του πέρνει ...

σε μεγάλη ο Μάϊς γιορτή μ΄απληστία , τ΄αραδιάζει τα χύνει..."  ("Μάιος"- Κωστής Παλαμάς)

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, λοιπόν, ανθοφόρος και χαρούμενος!!

Και κάτι για το τέλος 😉 Μια που θυμήθηκα τα χρόνια που κουβαλάει στην πλατούλα του τούτο το blogάκι, ας μη περάσει αδιάφορα! Οταν επιστρέψω απο το ταξίδι που προσδοκώ να πάω (μη φανταστείτε και κανένα road trip  στην άκρη του κόσμου, την Καυκαλίδα θα περάσω! Πώς λέμε τον πορθμό του Γιβραλτάρ; καμμία σχέση 😂)θα κληρώσω 4 δωράκια, μάλλον μικρά πετρωτά (άνθη και λέλουδα, εχω κατά νου  λόγω της ημέρας 😍) δύο για τους εδώ φίλους και άλλα δύο για τους φεισμπουκικούς (έχουν κι αυτοί ψυχή και ...μεγάλη ανοχή μαζί μου 😌, έτσι για το καλό! Σχολιασμοί μέχρι την επόμενη ανάρτηση 👌👍

Εις το επανιδείν λοιπόν δώρα φέρουσα 🎀🎁💌