Μαγιάτικη καντάδα- Αποχαιρετισμός στο Μάη

Γλυκιά Παρθένα ολόχαρη έλα και γείρε πάλι

στα στήθη το κεφάλι τα ολόξανθα μαλλιά

τα μάτια τα γαλάζια

κι ουράνιους κόσμους κλειούνε

τους πόθους να σκορπούνε

και φλόγες ψυχικές.

Να νοιώσω στην κορφή σου,

Ω, θεία σκιά τ ονείρου

τις αύρες του Ζεφύρου

του Μάη ομορφιές!

Ελα χρυσό μου αστέρι

έλα και γείρε πάλι

τ' ολόξανθο κεφάλι

να στο φιλώ γλυκά.

                                                                                                                  
  * Καντάδα

...και λεγόμαστε άνθρωποι...

Αυτές τις μέρες προσπαθώντας να φτιάξω ένα βιντεάκι κι ακούγοντας Χατζή (το μουσικό θέμα του βίντεο) τα βήματά μου μ έφεραν πίσω...

Τι πρωτότυπο θα μου πείτε! Αφού μόνο ιστορικές αναδρομές βιώνουμε εδω μέσα.

Τι να γίνει...το γήρας!

Ανηφόρησα λοιπόν στην Πλάκα.

Στην Πλάκα της Μεταπολίτευσης, στην εποχή της αθωότητας που τότε φάνταζε ελπιδοφόρα!

Στην Πλάκα που εκτός απο τουριστικά μαγαζιά και σκυλοκατάσταση συναντούσες διαμαντάκια, που άναβαν το βράδυ και φώτιζαν διαφορετικά . Τις μπουατ.

Ολοι θα έχετε ακούσει ακόμα κι αν δεν τις προλάβατε. Αλλη κατάσταση!

Η “Απανεμιά” το “Ζουμ”, “ οι Εσπερίδες” , “ο Τιπούκειτος”, “ο Σκορπιός” (Ζωγραφος, Χατζής, Χωματά, Αστεριάδη, Λάκης Παππάς) η “Μέδουσα” αργότερα, που κεντούσε ο Μαρίνος με τις παρλάτες του κατά των κακώς κείμενων .

Τόσο μικρά, υπο το έδαφος πολλές φορές, τόσο ατμοσφαιρικά,χωρίς εκκωφαντικές μουσικές και λούσα, με ξύλινες καρέκλες και κολλητά τραπεζάκια λόγω περιορισμένου χώρου, κι αυτό μας έφερνε κοντά και η διασκέδαση εξελισσόταν για μια ενιαία παρέα!

Κι εμείς παιδάκια της μίζερης επαρχίας, έχοντας βιώσει μία δικτατορία (έστω και εξ απαλών ονύχων λόγω ηλικίας & απόστασης απο την Πρωτεύουσα) απλώναμε τα όνειρά μας και τα στρώναμε τραπεζομάντηλα και καθίσματα μαλακά στις συναυλίες του Πανιωνίου! Τότε άρχιζαν όλα να αποκαλύπτονται μαγικά, μέσα σε καπνισμένες αίθουσες και πολιτικά δονούμενες πολύκοσμες συναυλίες.

Εγω νεαρή φοιτήτρια,νιόβγαλτο φυντάνι στις γειτονιές του Κόσμου ενταγμένη σε μία multiculti παρέα , Αρμένιων, Τούρκων, Κύπριων (απίστευτη σύνθεση!) πάντα με τους αδύνατους-δυνατούς, ανάμεσα σε μία ελεγχόμενη εξέγερση και σε μία αγωνιώδη ενταξη.

Και τώρα που οι Πρωταγωνιστές των μπουατ αποχωρούν σιγά-σιγά απο τη σκηνή, εμείς που τους ζήσαμε, που μας έκαναν ν' αντιδρούμε, να ονειρευόμαστε, να επαναστατούμε αν και κατόπιν εορτής (η επανάσταση είχε συντελεσθεί χωρίς εμάς) αναλογιζόμαστε που εγκαταλείψαμε εκείνα τα όνειρα και εκείνα τα μεγαλεπίβολα σχέδια και ενταχθήκαμε πλήρως στην αποστείρωση και στην απραξία.

Αυτή η βραχνή φωνή του Χατζή που μίλαγε για κοινωνικά κινήματα και ειρήνη, γιατί δεν μας συγκλόνισε εφ όρου ζωής, γιατί μας εγκατέλειψε; Μαζί με τις χορδές της κιθάρας, που ενίοτε έσπαγαν απο την ένταση του παιξίματός του, έσπασαν μέσα μας οι αντιστάσεις και γειωθήκαμε στο κατεστημένο που στήσαμε γύρω μας. Και πάψαμε πλέον να αντιλαμβανόμαστε τη μικρότητα μας, αλλά να την μεγαλοποιούμε και να φαντάζουμε γίγαντες στα ίδια μας τα μάτια. Το “αεροπλάνο” δεν μας επανέφερε στις φυσικές μας διαστάσεις και ξεφύγαμε...ξεφύγαμε πολύ.

Ακόμα κι εγω, που έτρεχα και ακολουθούσα κατά πόδας το αγόρι της εφηβείας μου σε πολιτικές νεολαίες, που κατευοδώσαμε σπαράζοντας ήρωες σαν τον Παναγούλη, που σηκώνοντας το χέρι γροθιά συμπαραστεκόμαστε στα δίκαια των δοκιμαζόμενων λαων του Κόσμου σε πολύκοσμες πορείες, τα αμπέχωνα της τελειωμένης επανάστασης έγιναν θηλιά στους καλοζωισμένους μας και γραβατωμένους μας λαιμούς, και βουτήξαμε στην ατομικότητα και στη διαφθορά ...σε μια δανεική, αλλά καθόλου ιδανική, ζωή!

Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν για προδοσία γιατί εμείς οι ίδιοι πρώτοι προδώσαμε τα όνειρά μας και καταθέσαμε τις ελπίδες μας άπραγες, σε ένα βωμό χωρίς αντίκρυσμα.

...ας αφυπνισθούμε λοιπόν, κι αν δεν ανηφορίσουμε στην Πλάκα της νιότης, ας κατηφορίσουμε στο Σύνταγμα της ωριμότητας...που μας καρτερεί το παρόν! 
(τελικά δεν ήταν και τόσο αναδρομή στο παρελθόν...τι λέτε;)

Οι κερασιές θ ανθίσουν και φέτος!

ζουμερά κεράσια με sospeso (με χαρτοπετσέτα)

"Οι κερασιές θ  ανθίσουν και φέτος... και φέτος θα γεμίσουν γλυκούς καρπούς, άνθη και φύλλα, και μοσκοβολιά. Κι όλα θα γίνουν όπως πάντα. Όπως το περασμένο, όπως το περσινό κι όπως το τωρινό καλοκαίρι...κι όπως κάθε καλοκαίρι όσο θα υπάρχουν στον κόσμο καλοκαίρια και κερασιές. Και τα στόματα θα επιθυμούν τον έρωτα, όσο θα υπάρχουν στον κόσμο κόκκινα στόματα.

Μα τα κεράσια και τα στόματα, μα τα καλοκαίρια και τ άνθη -όλη αυτή η πλουμιστή λιτανεία του καιρού- για κείνον έγιναν ό,τι έγιναν κι ό,τι είναι για να γίνουν, γιατί χωρίς αυτόν δε θα χρειαζότανε αυτή η μοσκοβολημένη γιορτή της ζωής, ούτε ο ήλιος για να τη χρυσώσει, κι ούτε κι ένα νεανικό χέρι να τη γράψει.

Οι κερασιές θ ανθίσουν και φέτος, για να τις χαρούν τα στραφτερά μάτια, να τις μυρίσουν οι νέες αισθήσεις και για να στεφανώνουν στιλπνά  μέτωπα κι ολόμαυρα κεφάλια. Οι κερασιές θα καρπίσουν και φέτος, για να δροσίσουν διψασμένα χείλη και να στολίσουν ρόδινα αφτιά και καπελίνα.

...Τώρα η παλιά άνοιξη έμεινε πολύ πίσω και μια καινούργια φουσκώνει μέσα στους χυμούς."

Μενέλαος Λουντέμης

"Οι κερασιές θ΄ανθίσουν και φέτος"

Βραβείων το ανάγνωσμα...

Κάθε φορά που έρχεται ένα “βραβείο” ταράζει τα νερά, κι εμένα τουλάχιστον με βάζει σε σκέψεις.

Το αξίζω;

Οχι, μπορεί να μην είναι το Νόμπελ,αλλά οτιδήποτε σου δίνετε για κάποιο λόγο, έχει το νόημά του και πρέπει να το αξιολογήσεις και να προβληματιστείς.

Λειτουργείτε λοιπόν για μένα φροϋδικά.
Συνεδρίες κάνουμε, χωρίς να το ξέρετε.

Εσείς λέτε, οτι με διαβάζετε και σας αγγίζω την ψυχή, οτι σας συγκινώ, οτι σας ταξιδεύω σε δικές σας αναδρομές κι αναμνήσεις, ή σας συνεπαίρνω μαζί μου οταν σαν εκθέτω τις ομορφιές του Τόπου μου, επικροτείτε τις μουσικές μου επιλογές, επικρίνετε τις δημιουργίες μου και γελάτε μαζί μου και με πειράζετε καλοπροαίρετα (και μ αρέσει πολύ).

Τι περισσότερο λοιπόν να ζητήσω απο την αγάπη σας που ξεχειλίζει σε κάθε μου ανάρτηση;
Υπάρχει μεγαλύτερο και καλλίτερο βραβείο απ' αυτό;

Αυτή η αγάπη είναι που μεταδίδεται και επιστρέφεται με τους τρόπους που εσείς επιλέγετε να την εισπράξετε και να την γευθείτε. Και νοιώθω άβολα, οταν το όνομά μου γίνετε ανάρτηση, για κάτι που εγω θεωρώ απόλυτα φυσικό για τον χαρακτήρα μου και για τον ψυχισμό μου.

Η αγάπη λειτουργεί αμφίδρομα. Μου δίνετε και σας δίνω!
Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Και κάποιες φορές οι υπερβολές στους χαρακτηρισμούς και στην εκτιμησή σας, με τιμούν μεν, με κάνουν να ντρέπομαι δε.

Αυτή η ανάρτηση λοιπόν εκτός του να ευχαριστήσω τη lourdi και την Ειρήνη Σ. για τα δυο τελευταία βραβεία, 

θέλω να σας ευχαριστήσω για ό,τι μου καταθέτετε σε κάθε ευκαιρία ΟΛΟΙ εσείς εκεί έξω, που έχουμε γίνει μια μεγάλη παρέα, ανταλ- λάσσοντας γνώμες, εμπειρίες, προτάσεις, και να δημιουργούμε φιλίες. 

Γιατί ναι! δημιουργούνται κι όμορφες φιλίες απο εδώ μέσα, αρκεί να τις ζούμε εκεί εξω.

Νάστε πάντα καλά και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ  ΑΠΟ  ΚΑΡΔΙΑΣ! ΧΑΡΙΣΜΑ ΣΑΣ, λοιπόν!

Μ' ένα τραγούδι συντροφιά...

Πόσο περίεργα λειτουργεί αλήθεια τ ανθρώπινο μυαλό!

Πάντα μ εκπλήσει αυτή η λειτουργία.

Πάντα ψάχνω τα “πως” και τα “γιατί”.

Οχι οτι υπάρχει περίπτωση ποτέ να το αποκωδικοποιήσω.

Ακούς κάτι και το συνδέεις με κάτι, κι αυτό σε συνοδεύει χρονια και σου ανακυκλώνει θύμησες, σε πάει σε μονοπάτια που πέρασες κι αφέθηκαν ίχνη...δικά σου ...αλλωνών, αλλά πάντα “δικά σου”!

Την σχέση μου με τα τραγούδια, σας την έχω πει.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχει το κατάλληλο τραγούδι για την κατάλληλη περίσταση, κι αν δεν το ξέρω είναι σίγουρο θα τ ανακαλύψω.

Και να πεις οτι είμαι καλλίφωνη; Το ακριβώς αντίθετο, κακοφωνίξ του χειρίστου είδους! Ομως με αγγίζουν, με συντροφεύουν, μου συμπαρίστανται οταν τόχω ανάγκη, παθιάζομαι...έτσι απλά.

Ενα τέτοιο τραγούδι είναι κι αυτό:

Τ' άκουγα οταν πήγαινα στο Μαιευτήριο να γεννήσω το γιο μου! Ακόμα και μέσα στο χειρουργείο, στις παύσεις μεταξύ των ωδυνών, το σιγοψιθύριζα...έτσι ήρθε στον κόσμο ο μικρός μου! Τραγουδώντας!

Δεν τόχα ξανακούσει, κι ελάχιστες φορές τ άκουσα απο τότε. Δεν είναι βλέπεις απο αυτά που προτιμούν οι λίστες των εταιριών να επαναλαμβάνονται ολημερίς στους ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Κι όμως εγω, όταν τ ακούω, γυρίζω χρόόόνια πίσω. 

Δε θυμάμαι τι καιρό έκανε, σχεδόν δεν θυμάμαι πώς πήγαμε, αλλά θυμάμαι πάντα το τραγούδι! Ενα τραγούδι ολίγο πικρό,αλλά μιλάει για παιδικά παιχνίδια, μου μυρίζει παιδική πούδρα...και βγάζει αγάπη. Τι πειράζει που κάποιος μιλάει για μια αγάπη αδιέξοδη...εγω τόχω συνδέσει με μία γέννηση!

Απο τότε το μωρό μου έγινε άντρας, ενας νεαρός άντρας. Αλλά αυτό είναι το τραγούδι που τον συνόδεψε στη γέννησή του και τώρα που ένας κύκλος ζωής του ολοκληρώνεται (αυτός των σπουδών του) μ αυτό το τραγούδι θέλω να το συνοδέψω .

Πέταξε κι ίσως πετάξει ακόμα πιο μακρυά, όμως απο αυτή τη φωλιά που ξεκίνησε πάντα θα τη βρίσκει ανοιχτή να τον περιμένει.

decoupage με χαρτοπετσέτα και ακρυλικά

Ζεστή, συντροφική, υποστηρικτική σε κάθε του προσπάθεια!

Απλά, η φωλιά του!

πλευρική εικών α΄.

Χωρίς περιορισμούς και καταναγκασμούς επιστροφής.

πλευρική εικών β΄.

Να διευκολύνει το πέταγμά του οταν θα θέλει να ξεκουραστεί και ν απαγγιάσει.

Καλά πετάγματα καλό μου!

οπισθία όψη!

Παλέτα χρωμάτων

"Έμαθα πολύ γρήγορα να ξεχωρίζω αυτό το λουλούδι. Πάνω στον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα, υπήρχαν πάντα πολύ απλά λουλουδάκια, στολισμένα με μια μονάχα σειρά από πέταλα και που δεν έπιαναν και πολύ τόπο και που δεν ενοχλούσαν κανένα.
Ένα πρωινό ξεπηδούσαν ανάμεσα στο χορτάρι κι ύστερα χάνονταν το βράδυ.
Μα κείνο εκεί το λουλούδι είχε φυτρώσει μια μέρα, από ένα σπόρο φερμένο κανείς δεν ξέρει από πού, κι ο μικρός πρίγκιπας το είχε παρακολουθήσει από πολύ κοντά αυτό το κλωναράκι που καθόλου δεν έμοιαζε με τ' άλλα κλωναράκια. Θα μπορούσε να 'ναι ένα καινούριο είδος μπαομπάμπ.

Μα το δεντράκι γρήγορα σταμάτησε να ψηλώνει, άρχισε μάλιστα να ετοιμάζεται να πετάξει λουλούδι.

Ο μικρός πρίγκιπας που το παρακολουθούσε συνέχεια κι έβλεπε να βγαίνει ένα τεράστιο μπουμπούκι, ένιωθε πως θα πετιόταν κάτι θαυμαστό, μα το λουλούδι δεν σταματούσε να ετοιμάζεται για να γίνει όμορφο, προφυλαγμένο από το πράσινο δωματιάκι του. Με πολύ προσοχή, διάλεγε τα χρώματά του. Ντυνόταν χωρίς βιασύνη. Ταίριαζε ένα-ένα τα πέταλά του. Δεν θα 'θελε να παρουσιαστεί τσαλακωμένο όπως οι παπαρούνες. Δεν ήθελε να παρουσιαστεί παρά μονάχα μέσα στην τέλεια
ακτινοβολία της ομορφιάς του. Ε! ναι! Ήταν πολύ φιλάρεσκο, ήθελε ν' αρέσει!

Ο μυστηριώδης στολισμός του είχε κρατήσει, λοιπόν, μέρες και μέρες. Κι ύστερα, να που ένα πρωί, ακριβώς τη ώρα που έβγαινε ο ήλιος, έκανε την εμφάνισή του.

Και τότε το λουλούδι, που τόσο με ακρίβεια είχε δουλέψει, είπε καθώς χασμουριόταν:

- Αχ! μόλις ξύπνησα... Σας ζητάω συγνώμη... Είμαι ακόμη αχτένιστη...

Τότε ο μικρός πρίγκιπας δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το θαυμασμό του:

- Πόσο όμορφο είσαι!

Ξύλινη παλέτα-decoupage με χαρτοπετσέτες

- Δεν είναι έτσι; απάντησε ψιθυριστά το λουλούδι. Κι έχω γεννηθεί την ίδια στιγμή που

γεννήθηκε κι ο ήλιος...

Ο μικρός πρίγκιπας κατάλαβε πως ήταν λίγο ξιπασμένο, όμως ήταν και τόσο

γοητευτικό!"

 

Απόσπασμα απο τον "Μικρό Πρίγκηπα"

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

Νέο μέλος στο libro d' oro...

Να πως προκύπτουν οι αναρτήσεις απο το πουθενά... κι ύστερα αναρωτιόμαστε, αλλά μπορώ να μην απαντήσω σε μία ανάρτηση-ύμνο ;

Τη Βιολέτα την “συνάντησα” μόλις στα πρώτα της βήματα στη μπλοκόσφαιρα, δεν είχε καν αναγνώστες, αλλά το περιβάλλον και οι πρώτες αναρτήσεις (1 -2 είχε κάνει;) με τράβηξαν κοντά της.

Είναι αυτό το ανεξήγητο “κάτι” που σε τραβάει πάντα κοντά στον άλλο.

Διαπίστωσα στην πορεία κοινά σημεία επαφής (ίδια ενδιαφέροντα, παραπλήσιος λόγος) κι έμεινα. Οταν δε μου είπε, οτι στη Ζάκυνθο έχει στείλει το βλαστάρι της για εκπαίδευση, ανυπομονούσα για την πρώτη μας επαφή. Και να που έγινε!

Η ίδια λέει, οτι είχε την αγωνία του πρώτου ραντεβού!

Ε, ναι Βιολέτα και για μένα το ίδιο ίσχυε. Και κοίτα τυχη, στην ίδια γειτονιά είχε συντελεσθεί κι εκείνο και την ίδια περιπου χρονική περιοδο, μόνο πολλά χρόνια πριν! Είχα όμως άλλου είδους ανασφάλεια για το πως θα εξελιχθεί κι άλλους φόβους. Είχα το άγχος της αποδοχής, ομολογώ αλλιώς “γνωρίζεις” ένα άνθρωπο απο τον Η/Υ κι αλλιώς δια ζώσης.

Πήγαινα προς τον τόπο του ραντεβού και κάθε “εμπόδιο” που καθυστερούσε την πορεία μου, μου δημιουργούσε άγχος και ανυπομονησία. Το μάτι μου ως περισκόπιο,έκανε κατόπτευση του χώρου σε ακτινα πολλών μέτρων...και δεν έπεσα έξω, ακόμα και απο πίσω που την είδα να προχωρά. Φοιτητική φιγούρα, με σπορ περιβολή κι όμως ήμουν σχεδόν σίγουρη οτι ήταν εκείνη!

Ναι, ουδεμία ταύτιση με μητέρα 4 νεαρών αγοριών!!!

Η Βιολέτα που με έφερε κοντά της πρώτα ως όνομα, κι ύστερα ως δημιουργός και οικοδέσποινα ενός “αγγελικού σπιτιού”, ήταν ή ίδια μ αυτό το εφηβικό κορίτσι που είχα απέναντί μου χαμογελαστό και με καθαρό βλέμμα, που έβγαλε τα γυαλιά για να σε κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια. Και φυσικά ακολούθησα και ...γνωριστήκαμε!

Οχι, δεν τα γράφω αυτά για την αγιογραφία που μου έκανε (μ έκανες να κοκκινίσω να το ξέρεις) "μια από τις μεγαλύτερες μπλόγκερ της Ελλάδας, (πάλι καλά που δεν μ έγραψες και Dana International ή Marina Nikulina της Ελλάδας! Τι ντροπή!!!) με φανατικούς αναγνώστες (Μουτζαχεντίν),σαν την αφεντιά μου (τιμή μου!).

Τη γνωστή  σε όλους για την ευαισθησία,τη δημιουργικότητα,την ευστροφία, το χιούμορ της, ΧΑΡΑ!!! (Εγω όλα αυτά; πάνω που είχα αρχίσει ν αμφιβάλλω)

Αχ και νάξερες πώς μ έκαιγε η γνώμη σου, αν συμβάδιζε με την εικόνα που είχες διαμορφώσει απο το blog, όμως... κρατήθηκα. Μου αρκούσε, που εγω εισέπρατα αυτή την απλόχερη καλή διάθεση, που μ έκανε να μην σκέπτομαι το πέρασμα της ώρας, που πήγαμε με τον ήλιο ντάλα και φύγαμε κοντά μεσάνυχτα. 

Και νάξερες πώς καρδιοχτυπούσα οταν μου είπες οτι ο νεαρός βλαστός θα ανέβαινε (ποδαράτο παρακαλώ!) για να με γνωρίσει...εκεί τα είδα όλα! Και πόσο χάρηκα μετά οταν είδα ένα αντάξιο της μάνας γιό!!!Να τον χαίρεσαι και να τον καμαρώσεις όπως ονειρεύεται.

Μεταξύ ανθρώπων που έχουν επιλέξει να ξεχωρίσουν μέσα στην πληθώρα και να δώσουν το χέρι ο ένας στον άλλο, γιατί είδαν αυτό το “κάτι”,δεν υπάρχει καμία γλωσσική αναστολή και τίποτε δεν στέκεται εμπόδιο όταν ανοίγει η καρδιά να τον δεχτεί. Κι η καρδιά μου είχε ανοίξει από καιρό Βιολέτα για σένα και χαίρομαι που της χάρισες απλόχερα τ άρωμά σου!! 

τώρα μπορώ να επαναλάβω με σιγουριά:

ΦΙΛΕΝΑΔΑ  ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ!

         Επ' ευκαιρία της απρογραμμάτιστης ανάρτησης να αποδώσω κι ένα βραβείο 

που μου δόθηκε την εβδομάδα αυτή απο την  kiki και με τίμησε με τα λόγια της “απονομής” και απο στη συνέχεια απο το Μαρινάκι

Απονέμεται λοιπόν στα εξής, με πρωτη φυσικά τη Βιολέτα, οχι για ξεχρέωμα

αλλά γιατί ούτως ή άλλως θα της το χάριζα

2. στη Ρεγγίνα 

3. στην podilatisa (Βίκυ)

4. στη Ρένα 

5. στην Μαρία 

6. στην Νίκη

7. στη Γιωργία

8. στη Χριστίνα

9. στη Μυρσίνη

10. στο Λουρδάκι μου 

Ολες για το δικό σας ιδιαίτερο στυλ,  που σας έχω ξεχωρίσει και ομορφαίνετε την καθημερινότητά μου.

Νότες δροσιάς!

Κι αφού βρισκόμαστε στο χώρο της κουζίνας, που είμαστε πραγματικές Βασίλισσές της

Ας  την διακοσμήσουμε , φέρνοντας αέρα εξοχής εντός

σκορπίζοντας  ανοιξιάτικες νότες στα είδη που χρησιμοποιούμε

και μια και το καλοκαίρι είναι προ των πυλών , ένα κουτί παγωτού.

Λέτε να παρεξηγηθεί που αντί παγωτού του εναπόθεσα χαρτοπετσέτα με ντοματούλα και σκορδάκι;

Πείτε του, οτι το βαλα να μην μου το ματιάσουν!!!χαχαχα

Εγκρίνετε;;; 

Αν "ΝΑΙ", κοιτάξτε γύρω σας λοιπόν και πάρτε το μαγικό σας ραβδάκι...κι αλλάξτε τα!

Μια κρεμάστρα για την Κική.

Για όσους δεν τόχετε καταλάβει, μ' αρέσει να μοιράζομαι πράγματα. Ή καλλίτερα να μοιράζω πράγματα, να χαρίζω ντε.

Ακόμα κι αν κάποιος μου πει για κάτι που φοράω οτι του αρέσει, αν δεν είναι δώρο, μπορώ να το βγάλω και να του δώσω την ίδια στιγμή.

Μ αρέσει η έκπληξη του προσώπου, η αγωνία μέχρι ν ανοίξει τη συσκευασία, η λάμψη στα μάτια, οταν το αποτέλεσμα τον ικανοποιεί.  Αυτή είναι η δική μου ανταμοιβή, που μέχρι τότε, η καρδιά χτυπά σε ρυθμούς χούλα-χουπ. Ποιός ξέρει; μπορεί σε κάποια προηγούμενη ζωή νάμουν ...τζίνι!!!

Όταν λοιπόν η αγαπημένη μου Κική σχολίασε στην ανάρτηση της κρεμάστρας, οτι έχει κάτι πομολάκια-τσαγιερό (άκλιτο λόγω αλλοδαπού!) η  άμεση απάντησή μου ήταν "φέρτα μου".

Μου καμε κάτι κόνξες αλήθεια είναι στην αρχή, αλλά την έπεισα (δεν χρειάστηκε και πολύ!).

Μ άφησε ελεύθερη να επιλέξω θέμα.

Εγω επειδή ξέρω την απέχθειά της για τα "λουλουζάκια" (στο decoupage) και επειδή είναι η Τοπική  μας  αδιαμφισβήτητη βασίλισσα της κουζίνας, της έφτιαξα αυτήν εδώ:

Εδειξε (...!!!;;;)  οτι της άρεσε.

Η σειρά σας τώρα...

λεπτομέρειες 4 σε 1!

Αα, ξέχασα να σας πω οτι, τα μοτίβα που φαίνονται ανάγλυφα είναι χαρτοπετσέτες που κολλήθηκαν πάνω σ αφρώδες πλαστικό (όποιος καεί στον...πηλό...πάει σ άλλο υλικό), έτσι δείχνουν ... τρισδιάστατα! όσο για τα πομολάκια...επιμελώς ατημέλητα ρίχνουν ζεστό ρόφημα στα φλυτζάνια.

Η ...Τρόϊκα στη Ζάκυνθο.

Ένα μυστικό e-mail διακινήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα. 

Δημιούργησε αναστάτωση. Όλα έπρεπε να γίνουν γρήγορα και μυστικά.

Η “Τρόϊκα” είχε συνάντηση κορυφής! Πιο ψηλά δεν γινόταν...

Παπακωνσταντίνου; ποιός Παπακωνσταντίνου; Στρος Καν; Ζαν Κλοντ Γιούνκερ;

 Τι είναι όλοι αυτοί καλέ; Ποιός τους κάλεσε; 

Μα καλά δε μπορείτε να διαβάσετε κάτι και να μην σκέφτεστε κάτι άλλο; Μπερδεμένα σας τα λέω; πιο ξεκάθαρα δε γίνεται...

Τι δουλειά έχουν καλές μου οι Πολιτικοί αυτοί στη Ζάκυνθο; Εχουμε άλλους καλλίτερους δε χρειαζόμαστε και εισαγόμενους!

Οχι το e-mail που εστάλη μυστικά δεν ήταν της χρεωκοπίας ήταν πρόταση συνάντησης.

Αμ, τι νομίζατε οι Λευκάδιες αδελφές που μας προκαλούσατε επι μέρες, οτι εμείς είμαστε ανίκανες να οργανώσουμε blogσυνάντηση; 

Πριτσσσσ. Οχι που θα σας αφήναμε να πάρετε προβάδισμα.

Τρείς ΑΛΛΑ... λέοντες!!! Τρίο καρώ; Τρι-ώδιο; όπως θέλετε πέστε μας, συναντηθήκαμε και για να σκάσετε απο ζήλεια θα δίνετε και φωτό συνάντησης.

Οχι με τις αφεντομουτσουνάρες μας,Κική μου γιατί αρκετά εκτεθήκαμε τελευταία και ματιαζόμαστε εύκολα, αλλά του τόπου συνάντησης.

Με θέα το πέλαγο!!! 

όχι στο Κέντρο της Αθήνας, μες το καυσαέριο και την πολυκοσμία... τόσο που η Κική μου, μου υποσχέθηκε (;) με απείλησε (;) οτι μόνο εκεί θα με πηγαίνει για ξεμονάχιασμα οταν βγαίνουμε για καφέ. Δεν θέλει να μιλάω με άνθρωπο...μεταξύ μας ,δεν έχει κι άδικο, δεν κάνω κατά Θεού...

Όπως καταλάβατε, η αρχή έγινε μεταξύ εμού της ιδίας (συγγνώμη για το προβάδισμα αλλά είμαι η γράφουσα και η μεγαλύτερη σε... κλάση), της Κικής και της νεωτέρας και ηλικιακά και blogικά Μαριάννας. Ελπίζουμε σιγά σιγά η παρέα να μεγαλώσει και να...επανδρωθεί! Αφού υπάρχουν και άνδρες bloggers εν ζακύνθω δεν θα τους αποκλείσουμε. Αρκεί να θέλουν...

Η Μαριάννα στον πανέμορφο χώρο της μας πρόσφερε καφεδάκι.

 Κι αέρα κοπανιστό να μας προσέφερε θα είμαστε πλήρεις απο το θαύμα που αντικρύζαμε κάτω απο τα πόδια μας.

Σαν καράβι που αρμενίζαμε μεσοπέλαγα κι η θάλασσα να γλύφει φιλήδονα το σκαρί του!

Η Κική μας πρόσφερε μία αμαρτωλή απόλαυση,

 την οποία ενώ έτρωγα (να δοκιμάσω αν το πέτυχε, πρώτη φορά το έφτιαχνε) με παρακολουθούσε υπομειδιώντας πονηρά. Το τρωγα και μ έτρωγε...

Ούτε να φας δεν σ αφήνει με την ησυχία σου. Άσε που απο το γέλιο κόντευε να μου βγει από τη μύτη. Οπως καταλάβατε δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου...

Εγω τι πρόσφερα; Τους έκανα την τιμή να τους αφιερωθώ ήθελαν κάτι καλλίτερο; Δε νομίζω Τάκη! 

Κι επειδή η ΖακυνθινοΜεγαλομαγείρισα είχε χορευτικές υποχρεώσεις, ναι θα την δούμε στη Δώρα Στράτου όπου νάναι, φύγαμε πριν το Ηλιοβασίλεμα. 

Την επόμενη φορά, γιατί θα υπάρξει επόμενη και γρήγορα, θα το απολαύσουμε οπωσδήποτε και θα σας το σερβίρουμε σε χορταστικό πιάτο!

Ετσι παίρνουμε εμείς οι ζακυνθινές την εκδίκησή μας. Αμ, πώς!

Υπόσχεση...

Για ένα πρόσωπο, που είναι η δική μας αρχή...
για ένα πρόσωπο, που δεν γνωρίζει  όρια...
για ένα πρόσωπο, που έχει απίστευτες αντοχές...
για ένα πρόσωπο, που δεν θα μας απαρνηθεί ΠΟΤΕ...
για ένα πρόσωπο, που μας συγχωρεί τα πάντα και για πάντα...
για ένα πρόσωπο, που μας δίνει τα ΠΑΝΤΑ με αγάπη ανείπωτη, ανυπόκριτη, αδιαμφισβήτητη, που δεν περιμένει τίποτε, για να δώσει...



και επειδή η αγάπη αυτή πάει μπροστά, κι απο παιδί γίνεσαι μάνα ...αφιερωμένο στα παιδιά μου.
Το δώρο τους;  είναι οτι υπάρχουν στη ζωή μου!

Η ελληνική έκδοση της Γιορτής της Μητέρας. Πειράζει που τόχω διπλογιόρτι; Σας χρωστούσα  μια επανόρθωση για το βαλάντωμα του Απρίλη...

Αγγιγμα ψυχής...

Επειδή μου χετε δώσει να καταλάβω οτι σας αρέσει να μ' ακολουθείτε σε δρόμους που περπατώ και με συνεπαίρνουν,  θα σας παρασύρω (ελπίζω) σε  μία ονειρική (κατ εμέ) εικόνα που βιώνω καθημερινά τον  τελευταίο καιρό.

τση Μπόχαλης ο ανήφορος
με λιώνει, με πεθαίνει
ν ακούω "γιούλια ολόμπλαβα"
κι ο Αγιος να σημαίνει!

Κάθε πρωί  ανηφοροκατηφορίζοντας  απο την Μπόχαλη, θαυμάζω την πρωινή αχλή, που κατακάθεται  νωχελικά πάνω στον Κάμπο. Τίποτε δεν διακρίνεις απο κάτω, ούτε σπίτια, ούτε δρομους.
Σαν ένα απέραντο απλωμένο στρώμα βαμβακιού να επουλώνει τις πληγές του τοπίου.
Στο βάθος η Κεφαλλονιά, σ απόσταση αναπνοής, να μας χωρίζει μια λουρίδα θάλασσας μπας κι έρθουμε στα χέρια για την ομορφότερη.
Το αυτοκίνητο διασχίζει μίας μοναδικής ομορφιάς διαδρομή μέσα στο πράσινο. Ολες οι αποχρώσεις του σε παράταξη, με μόνη διακοπή την παρεμβολή των ανθισμένων  ακακιών ή των σπάρτων, που προσθέτουν  την δική τους κίτρινη πινελιά  κι οταν αρχίσεις να κατηφορίζεις, η Πόλη τεντώνεται μπροστά σου αγουροξυπνημένη.
Απέναντι, ο δικός μου Αγ.Λύπιος, χρόνια τώρα προσπαθεί να γραπωθεί απο το λοφάκι που έχει γατζωθεί και να μην κατρακυλήσει στα ριζά, με καλημερίζει ξύνοντας θύμησες!
Η θάλασσα λάδι! Τίποτε δεν ρυτιδώνει την επιφάνειά της, που ακόμα δεν έχει βρει το χρώμα της. Στραφταλίζει από  τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου , που ακόμα παίζει κρυφτό με τα σύννεφα.
Δηλώνει αναποφάσιστος να ξελευτερωθεί! Τα σύννεφα βαμμένα ροδί από την αναποφασιστικότητά του, προσπαθούν να μην μαρτυρήσουν την παρουσία του.
Και μέσα σ αυτή την απέραντη  γαλήνη τα μικρά ψαράδικα μαζεύουν τα δίχτυα τους.
Κι όταν πια βγεις στην παραλιακή, βλέπεις την απεραντοσύνη  της θάλασσας να διακόπτεται από την τρικλοποδιά του ακρωτηρίου του Νταβία και στη συνέχεια του Γέρακα, που ροβολάει πάνω απ το Σκοπό, με βιγλάτορα την Παναγία τη Σκοπιώτισσα, και να περιορίζεται ανάμεσα στο Κρυονέρι και
στο Νταβία.
Ένας πίνακας ζωγραφικής, που μόνο ΕΝΑΣ ζωγράφος μπορούσε ν' αποδώσει με τέτοια τελειότητα και εμμονή στην λεπτομέρεια, χωρίς ψεγάδι.
Γι αυτή τη διαδρομή, που παίζει μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας κι αυτή την ανυπέρβλητη ομορφιά, που ξυπνάει τα βαριεστημένα μου βλέφαρα, κάθε φορά ψιθυρίζω: ΑΞΙΖΕΙ!

Υ.Γ. Δεν θα σας βάλω καμία φωτό, θέλω να ταξιδέψετε με το νου κι ν' ακολουθήσετε τα χνάρια μου με τα δικά σας μάτια φαντασίας. Καλό δρόμο...

Ένα δισκάκι για τα ανοιξιάτικα τράτα σας:

decoupage με χαρτοπετσέτα

Η ιεροτελεστία της Άνοιξης!

"...Η γη τώρα πια είναι έτοιμη να καλωσορίσει την Άνοιξη,

καθρέφτης με κρακελέ 2 συστατικών και decoupage με χαρτί

κι εσυ μικρέ ταξιδευτή του χρόνου, έγινες μάρτυρας μιας πρωτόγονης τελετής γονιμότητας

λεπτομέρεια.

Τώρα πιο πλούσιος σε εμπειρίες και εντυπώσεις, κλείσε τα μάτια σου πάλι σφιχτά κι άσε τη μαγεία της μουσικής να σε φέρει πίσω στον τόπο σου, στο χρόνο σου, στη ζωή σου.

Κι όταν κάποια στιγμή βρεθείς στην εξοχή την Άνοιξη, κλείσε και πάλι τα μάτια σου, φέρε στο νου σου αυτή τη μουσική και χόρεψε πάνω στα χαμομήλια και στις παπαρούνες  

για να χαιρετήσεις τη ΖΩΗ που κάθε Άνοιξη ξεπετιέται καινούρια απ το χώμα."

Από το  Μπαλέτο "Ιεροτελεστία της Άνοιξης"

Λιμπρέτο-μουσική: ΙΓΚΟΡ ΣΤΡΑΒΙΝΣΚΙ

Χορογραφία : ΒΑΣΛΑΒ ΝΙΖΙΝΣΚΙ

Όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στο Παρίσι το 1913, το πρωτόγονο θέμα της ανθρωποθυσίας και η πρωτάκουστη, παράξενη μουσική προκάλεσε το θυμό των θεατών, που ξέσπασαν σε αποδοκιμασίες.

Σήμερα το έργο αυτό θεωρείται πια κλασσικό.

(Μετατροπή Λιμπρέτου σε παραμύθι: ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΡΡΑ, εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ)

                                                     

                                                        ΚΑΛΟ  ΜΗΝΑ!!!