Πορτοκαλί,το χρώμα του Φθινοπώρου

 Ειλικρινά, δεν μπορώ να το πιστέψω, πόσο γρήγορα πέρασε τούτος ο χρόνος και φτάσαμε κιόλας στο Φθινόπωρο και μια αναπνοή από τα Χριστούγεννα και ξανά μανά ...Καλή χρονιά κ.λ.π.😕
Και να πεις οτι ήταν άνετος!
Εδώ είχαμε γάμους, εκθέσεις!!!Πράγματα ασυνήθιστα, που ήθελαν προετοιμασία, που έλεγες δεν θα σου φτάσουν οι μέρες κι ομως! τις περίμενα ,ήρθαν, πέρασαν και δε τις αισθάνθηκα!
Από μία μεριά θα μου πεις  "καλό είναι αυτό" και δεν θα διαφωνήσω. Γιατί δεν αισθάνθηκα το βάρος τους, τόσο, που κι εγω απορώ με τον εαυτό μου, που αγχώνεται και για το πέταγμα της μύγας, από την άλλη ένα κενό το νοιώθω, ψέμματα να πω;
Τέλος πάντων, προσπαθώντας να επανέλθω στην κανονικότητα, αναζητώ την καταχωνιασμένη μου έμπνευση. Πρέπει νάναι πολύ βαθειά όμως, γιατί με τίποτα δεν βρίσκω την άκρη του νήματος, ν αρχίσω να ξετυλίγω το κουβάρι, κι αυτό μου τη βαράει στα νεύρα😡
Άλλη φορά, είχα φτιάξει από το Σεπτέμβρη το πρώτο χριστουγεννιάτικο, τώρα είμαστε αρχές Οκτώβρη και τα πράγματα μίζερα 😔
Οχι οτι δεν υπάρχει ήδη χριστουγεννιάτικο, έτσι για το καλό, αλλά άλλοτε ο Σεπτέμβρης ήταν φουλ στην δημιουργία😏
Εν πάση περιπτωσει κούτσα-κούτσα κάτι όλο και ζεσταίνω τα χέρια μου 😉, αλλά παραμένω ανικανοποίητη.
Και μια κι έχουμε μία εποχή να τιμήσουμε πριν φτάσουμε στο "χιόνια στο καμπαναριό" άρχισε η συγκομιδή της κολοκύθας! 

Η αλήθεια είναι, οτι στο Νησί μας δεν τόχουμε με τις κολοκύθες. 

Αυτές τις πρωτογνώρισα ταξιδεύοντας από Κυλλήνη για Πάτρα, που ο δρόμος είναι γεμάτος πόστα με κολοκυθοπουλητάδες. Μου έκαναν εντύπωση τα περίεργα σχήματά τους, αν και αυτές που προορίζονται για φαγητό είναι συνήθως οι μεγάλες στρόγγυλες.
Έτσι, εκτός από αυτές που είχα φτιάξει  αρχές του χρόνου, με φελιζολ στο εσωτερικό, φέτος έφτιαξα τρεις 🎃🎃🎃, διαφορετικών ειδών η καθεμία.
Η μεγάλη ήταν  ένα κομμάτι πλεκτού, που είχα κάνει για δείγμα και είχε μείνει και μισοξηλωμένο μάλιστα, η άλλη από ύφασμα και η τρίτη από κάλτσα (δε φταίω εγω αν γύριζε αταίριαστη μετά απο πλυντήριο, κακό της κεφαλής της!)! Γέμισαν και οι τρείς με γέμιση για μαξιλάρια και στήθηκαν για φωτογράφιση.

3 κολόκυθες κι ενα μαγισσοκαπέλο

Μια μέρα που ταξινομούσα τα ψώνια, κράτησα κάτι σακκούλες του μανάβη. 

Μ' αυτές, άλλες φίλες έχουν κάνει θαύματα, εγώ πάλι "μαγικά"! έφτιαξα ένα ζευγάρι μπότες μάγισσας κι ένα καπέλο (θυμάστε τη μαγισσούλα, που είχα φτιάξει πέρσυ;)
Εκοψα τις σακκούλες στο σχήμα που ήθελα, τις κόλλησα με σιλικόνη, αφού τις γέμισα για να φουσκώσουν με γέμισμα μαξιλαριών. Τις έβαψα με μαύρο σπρέϋ, μετά τις στόλισα με αγκράφες, κουμπιά και δαντέλες
Οσο για το καπέλο, το μόνο που χρειάστηκα ένα χαρτονένιο κύκλο από κουτί ζαχαροπλαστείου για τη βάση και φελιζολ που έβαλα μέσα στον κώνο για να στένει. Μία αράχνη από σύρμα, δώρο φίλου καλλιτέχνη αιωρείται από το σκοινάκι 

στολισμός μαγισσών 

Και για το τέλος ενας φθινοπωρινός αγρότης κι ενα σκιάχτρο!

Ένα μικρού μεγέθους μπουκαλάκι αναψυκτικού γέμισε άμμο για το βάρος, ντύθηκε με φθινοπωρινά υφάσματα, κρατάει δε στα χέρια του με περηφάνεια την κολοκύθα 🎃 (από αυγό-έκπληξη 😉)που μόλις έκοψε από το χωράφι. 

Οσο για το σκιάχτρο, ένα μίνι μπουκάλι, αναμνηστικό ξένης Χώρας, που είχε κάποια στιγμή γίνει κηροπήγιο, με διάφορα σκουπιδάκια, πήρε νέα μορφή κρατώντας στα χέρια καλαμπόκι και κολοκύθα από χάντρες και τα δυο 

Με τούτα και μ' εκείνα, πάλι μέσα στο πνεύμα της εποχής είμαι 😉.

Και εγένετο ΕΚΘΕΣΗΣ!

 Ενας Σεπτέμβρης κοντεύει να περάσει κι εγω άφαντη! Εχετε δίκιο...αλλά μάλλον λίγο πολύ όλοι έχετε μάθει το λόγο που χάθηκα 😉😊

Ε ΝΑΙ!!! Εκανα ΕΚΘΕΣΗΗΗ!!! Μετά απο 7 χρόνια ήρθε η ώρα! Καρμικός όντως αριθμός το "7"!!!

Η ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ:

Χρόνια το πάλευα και δε καθόταν και ξαφνικά έστρεψε ,που λέγανε κι οι παλιοί. Σήμερα λοιπόν θα τα δείτε ολα μαζί, έναρξη -λήξη να μην σας κουράζω κι έτσι να υπάρχουν στο αγαπημένο μου μπλογκόσπιτο.

-Τρέχα Μπάμπαινα να σου πω μία νοβιτά!

-Τί εστάθηκε πάλε; Ωφου του τί εχω ν' ακούσω η καψερή!

-Μη κάνεις έτσι ωρή, δεν ειναι και του πεθαματού. Εκείνη η “κοπεεέλααα” (χαλάει τα μούτρα τση) του Θοδωρίτση, κάνει πάλε εξιμπισιόνε

-Τί είναι ευτούνο ευτού ωρή, κολλητικό;

-Ωσκε πανάθεμά σε! Εξιμπινσιόνε, δεν το νογάς

-Ήπρεπε;

-Ναι ωρή, τόμου έχει κι άλλες καμωμένες

-Εξιμπισιόνες;;;

-Αμήήή!!!Μία με πέτρες, μία με πιντούρες, μία και και με τα δυο μαζί και στη Χώρα και στην Πρωτεύουσα. Περνιέται για εικαστικός στα τελευταίααα, αρτίστα παναπεί. Επήε κι έβαψε τα μαλλιά τσης και τα έκαμε μαρασκινί, κάτι αναμεταξύς ράπανο και κοκκινογούλι. Βέρο αρτίστικο, παναπεί, το πεθερίστικο λέει, τέλεψε!

-Ωρή, εσενσάρισες; Δε μου ξηγάς κάνε, τι είναι ευτούνες ευτού οι εξιμπισιόνες;

-Εκειά εκεί που τα κρεμάνε…

-Σφαχτά είναι και τα κρεμάει στα τσιγκέλια; και ποία τα βότσαλα και ποία οι πιντούρες;

-Μπα που να σο ΄ρθει πλούτη! Τι σφαχτά και τσιγκέλια μου τσαμπουνάς, να δεις πως το λένε ελληνικά… Παραλοϊσα κι εγω με τούτους τσου ξένους τόσους μήνους το χρόνο και ξέχασα να μιλώ αθρωπινά. Ααα να μωρέ το ματαθυμήθηκα, ΕΚΘΕΣΗ!

-Ααα Μόστρα, παναπεί. Και τι θα μοστράρει, το προικιό τσης; ;

-Ποίο προικιό, το φαωμένο; Με έκαμες κι εγέλασα! Αμή ώρα είναι να την ξαναπαντρέψουμε. Δε σου είπα πως λογιάζεται για αρτίστα; Έκθεση, Έκθεση με πέτρες

-Τί πέτρες; απο το νταμάρι;

-Οχι γιαμά, τσι μαώνει στη θάλασσα και τσι κάνει κουάδρα

-Κουάδρα; και στέκουντε οι πέτρες;

-Τσι κολλάει χριστιανή, δε κάνει και θάματα

-Ααα ευτούνο είναι ούλο κι ούλο το μυστικό; μα ευτουνη ψυχη μου κάθε τρεις και λίγο είναι σε μία έκθεση. Ηταν να μη πάρει το κομπί τση αέρα

Αμή πού θα τηνε κάμει;

-Στο Φόρο, στο απάνου Καζίνο

-Θάχει και χορό;

-Αντακάπου! Πού να χει χορό, Καρναβάλια έχουμε;

-Τόμου μου πες Καζίνο! Πού να ξέρω η καψερή έδωπα πού κάθουμαι και μαθαίνω καμία νοβιτά οτι κάνει και εξιμπισιόνες το Καζίνο! Αμή δε σε ρώτησα, πότε θα τηνε καμει;

-7 του μηνού μεχρι του Σταυρού κάθε απόγιομα, απογιοματόβραδο!

-Και τί θα πας κι εσύ;

-Γιατί να μη πάω; Λίμπερα θάναι, όγοιος θελει πηαίνει

-Ε κυράδες να δούνε τα μάτια σου που θα μαωχτούνε!!!Tήραξε να ραφτείς ωρή κουμπάρα, μη σε πιάσουνε στο στόμα τσους οτι είσαι τέλεια χωριάτισσα

-Άλλη όρεξη δεν είχα! Ενα τσίτι που έχω αφόριο και α τση αρέσει! Δε φτάνει που θα τση κάμω πόληψη, θα με ξομπλιάσουνε κι απο πάνου!

-Άμε και πολλά τα είπαμε, θα σ’ ασπετάρω να μου τα πεις με το νι και με το σίγμα

-Senz’ altro!

-------------------------------------------------------------------------

Και για όποιον δεν καλοκατάλαβε τα ελληνικά μου , ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ, σήμερο 8 παναπεί, ΕΧΟΥΜΕ ΕΚΘΕΣΗ!!!

Θα σας περιμένω senz altro

ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

“Η γοητεία των μικρών πραγμάτων”

Εκθεση της Χαράς Θεοδωρίτση

7 με 14 Σεπτέμβρη

στο χώρο της Λέσχης ο Ζάκυνθος

Επειδή σωρεύτηκαν πολλά έργα και πέρασαν αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά, έρχομαι με νέα Έκθεση Πετρωτών, την 3η ατομική μου .

Εργα μοναδικά (γιατί δεν επαναλαμβάνονται), αποκλειστικά φτιαγμένα από, “γεννήματα” απο τις θάλασσες του Κόσμου, πέτρες, κοχύλια, γυαλάκια , γυαλόξυλα ακόμα και γυαλινόροι, χωρίς καμία επέμβαση, πέραν λούστρου!

Η έκθεση «Η γοητεία των μικρών πραγμάτων», προσκαλεί τους επισκέπτες να ταξιδέψουν με ούριο άνεμο, στις δυνατότητες που μου δίνει η θάλασσα και το κάθε τι που βρίσκω και αγγίζω.

Σε αυτές τις μικρές εικόνες καταγράφονται στιγμές από την καθημερινότητα, τις γιορταστικές περιόδους, τα παραμύθια της παιδικής μας ηλικίας, που λειτούργησαν σαν σπινθήρες έμπνευσης και δημιουργίας.

Ο Χρόνης Μπότσογλου έλεγε: "Το σώμα μας είναι σπίτι. Ο καλλιτέχνης πρέπει να κάνει το σπίτι του δρόμο".

Αυτός λοιπόν είναι ο δικός μου “δρόμος” που σας καλώ ν’ ακολουθήσετε και να βρείτε ψήγματα από τη δική σας μνήμη και συνήθειες.

Ωρες επισκέψεων 7,30 -10,30 μμ

Είσοδος ελεύθερη.

λιγο πριν τη λήξη:

Απόψε φθινοπώριασε... αλλά το όνειρο οχι μονάχα δεν ξεθώριασε, αλλά έλαμψαν τα χρώματά του, από την ευλογία των λόγων, που έπεσαν σαν πολυπόθητη βροχή στο φρυγμένο χώμα!

Τα μαγιώ θα φυλαχτούν ενώ οι κυρίες θα βγάλουν τα ντεμί σαιζόν και τις ομπρέλες τους απο τις ντουλάπες, ο μπαλονάς θα μαζέψει όσα μπαλόνια του απέμειναν να μην τα πάρει ο άνεμος, ο Νίλς Χόλγκερσον θα συνεχίσει το ταξίδι του προς το Βορρά, τα ζευγάρια θα συνεχίσουν τις διαφωνίες και τις αγάπες τους εν οίκω πια, οι Κοντεσίνες δεν θα σουλατσάρουν στην Πλατεία Αγίου Μάρκου, και ο Δον Κιχώτης θα συνεχίσει, αθέατος ξανά, να ξιφουλκεί με ανεμόμυλους, με μόνιμη παρέα του τον Σαντσο Πάντσο.

Ολοι εσείς, που με συντροφέψατε σ' αυτό το απίθανο ταξίδι, πήρατε τα μηνύματα που ήθελα ,μου ανταποδώσατε μεγάλο συναισθηματικό φορτίο, ώστε να ξεχειμωνιάσω δημιουργικά, ευχαριστώ για τα δώρα υλικά και άυλα και εύχομαι πάντα ν ανταμώνουμε σε τέτοια πεδία δημιουργίας και αγαλλίασης ψυχικής.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΑΠΟΨΕ ΣΤΗ "ΛΕΣΧΗ ο ΖΑΚΥΝΘΟΣ", ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΦΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΛΑΦΡΩΣΟΥΝ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΜΑΤΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

και η ληξη!

-Ωωω κουμπάρα μου καλώς εκόπιασες! Ηρθες το λοιπόν

-Μα δε σου δωκα το λόγο μου οτι θα ματάρθω να σου πω τί έτρεξε στη Χώρα;

-Ναίσκε και σε πίστεψα, αλλά δε το ασπετάριζα τόσο ογλήγορα

- εψές εφινίρισε ψυχή μου, μην ξαστοχήσω και κάτιτίς

-Λοιπό, λοιπό ;

- Ο,τι και να σου ιστορήσω λίγο θάναι. Το τί εγίνηκε δε ματαστάθηκε !Τολάχιστον για την Θοδωριτσοπούλα ήταν ανέρπιστο

-Μα τόμου είχε ξανακάμει, τί ήλεγε ότι δε θα επάτειε ψυχή γεννημένη;

-Οσκε κι έτσι καψερή μου, αλλά και τούτο που εγίνηκε ήτουνα αλλουνού παπά βαγγέλιο

-Για πες τα ένα ένα με σέστο, γιαμά!

-Να σου πω οτι γιόμισε ο Φόρος κόσμο; μα, μα το θέο θα ανεβήκανε, από 400 άτομα και βάλε, τσι σκάλες του Καζίνου!!! Αλλοι γνωστοί, άλλοι άγνωστοι, άλλοι φαμόζοι, άλλοι απλοί σα κι εμάς, ήτουνα εκεί και το πουλί πουλάκιιι, μέχρι και παιδοβόλια μέχρι και τρείς Αρχιμανδρίτες, τρία καμάρια! Μιλούμε για πόπολοοο!!! αλλά ούλους, χωρίς εξαίρεση, τσου περίμενε σορπρέζα μεγάλη, τόσο από τα κουάδρα, που ήταν απάνου από 100, όσο και από τη μανιέρα τση κοπελός!

Ούλοι λέγανε “τα ήγλεπα, αλλά, ετούτο μάτια μου, είναι άλλο πράμα!”

Μετά θαγμάζανε τσι λεπτομέρειες και μετά ενθουσιασμός!

Γυρίζανε ένα γύρω και δε ηξέρανε πού να πρωτοτηράξουνε. Πηαίνανε από δώθε τσου αρέσανε, πηαίνανε από κείθε πούλιο πολύ, δεν αλάργευε κανείς από πάνω τσους, δεν διαλέανε.

Ωωω κιάσα, ω χαρές, ω συχαριάσματα!!!!

Σου λέω δεν περιγράφονταιιι.

Φεύγανε μ' ένα μούτρο φεγγάρι ολόγιομο και ματάρθανε πολλοί, πρώτη και δεύτερη βολά!

Την εκατσιάσανε στα φιλιά και τσι αγκαλιές και κείνη η κακοζούδω δεν νόγαγε τί να πει, άλαλιασμένη αλλά χαρούμενη. Ευτυχώς που δεν είναι μουρλοφαντιασμένη, να πάρουνε τα μυαλά τση αέρα, να πάρει το παπόρο και να βρεθεί τσι Λόντρες με τη μία.

Οχι πως δε θα φτασε η χάρη τση παραόξω, γιατί τί ραδιόφωνα, τί τση γράψανε στα ιντερνετια, αλλά και σ' εκειό το μπλίκο που είχε και γράφανε, είναι άλλο πράμα!

Τση το λέανε ούλοι όξω φωνή: “πρέπει να τηνε πας μακρύα, όξω από δω, να δούνε κι αλλού ετούτο το μιράκολο”

Αλλά εκείνη, πατεί τα πόδια τση στη γη και ολο ηλεγε “Σωπαίνετε μωρέ παιδία να φινίρει ετούτη και γλιέπουμε, αμέσως το τσερβέλο σας στην εξαγωγή!”

“ Μα ετούτος είναι Πολιτισμός, οχι κάτι ρεντίκουλα”

“θα δούμε, θα δούμε “ εκείνη! Ενα δίκιο τόχανε και οι δύο μερίες

Εκειά τα παραμύθια τα ξενωτικά, εκειές οι Αρχοντισσες με τσου καβαλιέρους τσους…μία και μία, τα αντέτια μας, μέχρι και ο Λαγανάς ητουνα παρόν!οχι ο σημερνός, εκειός που ητουνα κάποτε, ααα να σου πω και τούτο!

Είχε και κάτι ζευγάριααα, κάτι τζόγιες! που μία αγαπιόντανε και μία γινόντανε μαλλιά κουβάρια. Ο,τι γένεται στην πραγματικότητα παναπεί.

Αλλα να σου λέω και άλλα να καταλαβαίνεις με λίγες παρόλες. Τέτοια πιτυχία είχε να δει καιρό η σάλα του Καζίνου!

Να μην ξαστοχήσω να σου πω οτι είχε παϊδι και μία κοπέλα, μία λόντρα, μία κυρά, φιλενάδα τση, που απο ξαρχής τάχε ούλα σε όρντινο και την έβγαλε ασπροπρόσωπη! Έτρεχε και σε ούλα ήτουνα μέσα, μιλούμε για οργάνωση, οχι αστεία!

Τσου καμε κι ενα ωραίο καιρό και λες κι ο καιρός το κατάλαβε οτι φινίτο λα μουζικα πασάτο λα φιέστα, φθινοπώριασε με τη μία. Μία γλυκάδα ο Αγιος Μάρκος, αλλά με σβηστά τα φωτα τση Λέσχης τί χάρη νάχει!!!

-Κουμπάρα μου ναξερες τί χαρά μου δωκες μ’ ούλα τουτα! χαλάλι τση τση κοπελός γιατί εδωπα που τα λέμε τσ άξιζε!!!Τόσα έξοδα έκαμε, τόσο σπαβέντο και δε το χάρηκε και μοναχή τση, το μοίρασε ένα γύρω! Έσπειρε σπόρο καλόνεεε, μεγάρι να καρπίσει, την υγειά τση νάχει και σ άλλα!

***********************************************

Κι αφού ο κύκλος των ζακυθινών ολοκληρώθηκε να πω κι εγω δυο δικές μου κουβέντες: Ευχαριστώ αρχικά τη ΛέσχηΟ Ζάκυνθος που με φιλοξένησε μία βδομάδα!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ ΟΛΟΥΣ όσους ήρθαν, ήταν 3 κατηγορίες οι αναμενόμενοι, αυτοί που ήθελα να ρθουν αλλά δεν περίμενα να έρθουν, κι αυτοί που δεν περίμενα καθόλου!

Ευχαριστώ ένα τσικ παραπάνω, τους συμμαθητές μου σερνικούς και θηλυκούς, Δημοτικού και Γυμνασίου που με συγκίνησαν με την παρουσία τους και την αγάπη τους, που μένει αναλλοίωτη στο χρόνο χωρίς η απόσταση να παίζει κανένα ρόλο.

Ευχαριστώ τα ΜΜΕ που προέβαλαν τη δουλειά μου, ευχαριστώ όσους φίλους κοινοποίησαν στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόσες συγκινητικές αναρτήσεις και έργα μου, ευχαριστώ τους φίλους που με βοήθησαν στο στήσιμο και ξεστήσιμο, και ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ, τον αδελφό μου και σαν αδελφό μου, Νίκο και Γιώργο Θεοδωρίτση (ΛΥΣΗ Ο.Ε), τον ιδιαίτερα αγαπητό επιχειρηματία και οικογενειακό φίλο Ανδρέα Παπανδρέου, για την αυθόρμητη οικονομική τους στήριξη, το Δημήτρη Μαρκεσίνη για την επικοινωνιακή κάλυψη και την άτυπη, αλλά ουσιαστική "χορηγό" επίσης, Αθηνά ... !!!

Επίσης, να ζητήσω συγνώμη, από όλους τους φίλους, που δεν έπαψαν να μου εύχονται, όλες αυτές τις μέρες, σχολιάζοντας αναρτήσεις. Τα διάβαζα, χαιρόμουν, ευχαριστώ σας, αλλά ο χρόνος πίεζε φορτικά και έμεναν αναπάντητα

Ευελπιστώντας σε συνέχεια, αλλά όλα στον καιρό τους, ας απολαύσουμε το Φθινόπωρο που ενέσκηψε γλυκό και τρυφερό, και τόσο έχουμε ανάγκη!

ΤΟ ΤΊ ΓΡΆΦΤΗΚΕ ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ! Ισως κάνω μία σταχυολόγηση και τα μεταφέρω εδώ, αν δεν αδικώ τους υπόλοιπους.

Το τί συναισθήματα εισέπραξα, ανομολόγητα.

Ηταν το γεγονός του Καλοκαιριού.

Ολιβερ Τουίστ (Oliver Twist) απο γυαλί

 Εj αιτίας ενός σερί μεταγαμήλιων ιώσεων, μην είμαι αχάριστη να πω οτι, ξεκουράστηκα απο κάθε έννοια και φροντίδα και ασχολήθηκα περισσότερο με τις δημιουργίες, που τόσο μου είχαν λείψει!

Η αλήθεια είναι οτι δημιουργίες ήταν και οι του γάμου, όμως, αυτές ήταν "υποχρεωτικές" να γίνουν και μάλιστα σε συγκεκριμένο χρόνο, εγώ πάλι αρνούμαι να μπω σε τέτοια καλούπια και έτσι, όποτε εύρισκα χρόνο, όλο και κάtι έφτιαχνα ενδιάμεσα των άλλων υποχρεώσεων. 

Αυτό είναι και μία απάντηση στην απορία της Στεφανίας μας "μα καλά εσύ δε σταματάς ποτέ;"!

 Οχι δεν σταματώ ποτέ. Το μυαλό γυρίζει συνεχώς γύρω απο το τί θα φτιάξω

Και είχα λοιπόν να πιάσω και τις πετρούλες μου, δεν θυμάμαι καν πια ήταν η τελευταία φορά.

΄Η μάλλον τώρα θυμήθηκα και ανέφερα κιολας τ' όνομά της!!!!

 Ετσι, με αφορμή κάποια δωράκια που ήθελα να κάνω, ξαναβγήκαν στην επιφάνεια τα γυαλάκια αυτή τη φορά κι είναι η πρώτη που φτιάχνω πίνακα εξ ολοκλήρου με γυαλάκια.

Πρέπει να σας εχω πει (αλλοίμονο στα δεκαπέντε χρόνια να μην τοχω ξαναπεί), οτι το πρώτο βιβλίο που διάβασα στα πολύ παιδικά μου χρόνια ήταν ο Ολιβερ Τουιστ.

 Ένας ξάδελφός μου είχε μία παιδική βιβλιοθήκη, ολ' αυτά τα γνωστά Ντίκενς, Εκτορα Μαλό, Αντερσεν,  και πήγαινα και δανειζόμουν βιβλία και δεν τα χόρταινα. 

Πόσες φορές διάβασα τον Ολιβερ Τουίστ ουτε που θυμάμαι κι άλλες τόσες πάσχισα μαζί του, πόνεσα, έκλαψα (απο τότε μου έμεινε το κλαψιάρα), μαζί τριγυρνούσαμε στα ορφανοτροφεία  και στους βρώμικούς δρόμους του Βικτωριανού Λονδίνου προσπαθώντας να βρει τροφή κι αγάπη, αλλά και πελάτες να ξαφρίσει, υπο τις οδηγίες του αλητήριου που τα καθοδηγούσε

Πόσα όμορφα ταξίδια μου προσέφεραν αυτά τα βιβλία, πόση ευαισθησία γέμισαν την παιδική μου ψυχή, πόσα με δίδαξαν και πόσο με στεναχωρούσαν οι περιπέτειες των ηρώων και πόσο τυχερή ένοιωθα που δεν ήμουν κάποια απ αυτά που που διάβαζα και με πονούσαν! 

Με δεδομένο οτι για αρκετά χρόνια ήμουν μοναχοπαίδι, αλλά και μετέπειτα η διαφορά ήταν μεγάλη με τον αδελφό μου, το βιβλίο ήταν η ωραιότερη συντροφιά των παιδικών μου Καλοκαιριών, ειδικά που είχα  άπλετο χρόνο ν' ασχοληθώ μ ό,τι με ευχαριστούσε! 

Και ολα αυτά αποτέλεσαν και μία πυξίδα για το μέλλον

Αγάπησα βαθειά και ουσιαστικά τη λογοτεχνία.

Η σύνδεσή μου με τα βιβλία δεν σταμάτησε ποτέ, ακόμα και τώρα που οι ώρες δεν επαρκούν, για όλα όσα θάθελα να κάνω, τα βιβλία πάντα είναι εκεί, πάντα αναπληρώνω κενά και πάντα προμηθεύομαι νέες εκδόσεις, παρόλο που το βιβλίο έχει απομονωθεί απο τη νέα γενιά και με λυπεί βαθειά αυτό. 

Εγω αδυνατώ να διαβάσω ενα βιβλίο αυτό μία οθόνη. 

Μ αρέσει το φυλλομέτρημα, το μελάνι, η μυρωδιά του χαρτιού και τα τελευταία χρόνια, που ψάχνω και στα ιντερνετικά παλαιοβιβλιοπωλεία, η χαρά μου είναι απερίγραπτη οταν βρίσκω το αντικείμενο το πόθου και φαίνεται οτι ειναι διαβασμένο και οχι της κόλλας και κάποιες φορές , εχει και ιδιόχειρη αφιέρωση του συγγραφέα και νοιώθω πολύ τυχερή για το νέο μου απόκτημα.

Θεωρώ οτι αυτή η αγάπη και η συνήθεια που πέρασε και στην κόρη μου, απο τις ατέλειωτες ώρες αγκαλιάς και διαβάσματος, εγινε η επιλογή της και για την επαγγελματική της ιδιότητα. Λογοτεχνική μετάφραση! 

Μπορεί να μην το εξασκεί στην πράξη ομως απο τη στιγμή που οι βάσεις είναι γερές ποτέ δεν ξέρεις τί επιφυλάσσει το μέλλον.

Και μετά απο όλη αυτή την φλυαροεισαγωγή να σας δείξω και το έργο.

Η βάση είναι μία εικόνα απο ριζόχαρτο που παραπέμπει νοητά στην εποχή που εκτυλίσσεται η ιστορία του μικρού τρυφερού Ολιβερ και δυο φιγούρες αποκλειστικά απο γυαλάκια της θάλασσας (εκτός απο το παντελόνι του κυρίου), ενός ευτραφούς αριστοκράτη  που διαβάζει αμέριμνος το βιβλίο του, ενώ ένα μικρό χαμίνι, έρχεται ύπουλα απο πίσω του, να του κλέψει το πορτοφόλι. 

Μία σκηνή εμπνευσμένη απο το βιβλίο του Κάρολου Ντίκενς που με τόση γλαφυρότητα περιέγραψε τη φρίκη μιας εποχής για μια κοινωνία που ήταν χωρισμένη σε πάμπλουτους , άσπλαχνους και αναίσθητους και υπερβολικά φτωχούς που τυφλώνονταν απο την πείνα και η παιδική εργασία ήταν αυτονόητη γιατί η αύξηση της παραγωγής με τις μηχανές και ο ανταγωνισμός με τις άλλες Χώρες, έπρεπε να κρατήσουν χαμηλά τα ημερομίσθια κι αυτά μόνο με την παιδική εργασία το επέβαλαν

Αυτό ήταν και το χαρακτηριστικό στην πλειοψηφία του 19ου αιώνα, η φτώχεια των μαζών σ' ένα φόντο αυξανόμενης ευημερίας 

Είναι το πρώτο μυθιστόρημα που γράφτηκε στην αγγλική γλώσσα έχοντας ως πρωταγωνιστή ένα παιδί.

Ο Ντίκενς δήλωσε ότι: «με τις περιπέτειες και τη δυστυχισμένη ζωή του μικρού Όλιβερ, θέλησα ν' αποδείξω ότι το πνεύμα του καλού καταφέρνει πάντα να υπερνικά κάθε αντίξοη περίσταση και τελικά να θριαμβεύει».

Τελικά το πνεύμα του καλού τα κατάφερε; Τί λέτε;

Αυγουστιάτικοι Στραφταλισμοί

Τόλεγα εγω οτι οπου νάναι θ αρχίσω να φτιάχνω χριστουγεννιάτικα για το τσάι των Χριστουγέννων! 

Τί "άντε καλέ";

Ψέμματα λέω; καταλάβατε εσείς πότε φτάσαμε στον όγδοο μήνα του χρόνου;;; 

Αυτό τον καιρό, το παρακαταλάβαμε η αλήθεια είναι, γιατί ψηνόμαστε, αλλά ημερολογιακά ,ούτε καν! Σαν πριν λίγες μέρες νάχαμε Πρωτοχρονιά.

Οπως και νάχει, είμαστε στον Αύγουστο και καλά νάμαστε, να τον ζήσουμε κι αυτόν, όσο καλλίτερα γίνεται.

Ο Αύγουστος, απο τα παιδικά μας χρόνια, κουβαλάει μία αύρα ανεμελιάς, ελευθερίας και ερωτισμού. Θες η ελευθερία των διακοπών, θες η δική μας διάθεση χαλαρότητας, θες η έξαψη των σωμάτων απο τον ήλιο, εχει χρησθεί ο πιο ερωτικός μήνας του χρόνου και έχουν γράψει γι αυτόν ποιητές  και Λογοτέχνες! 

Εννοείται δικαιολογημένα.

Μακάρι να μπορούσα κι εγω να γράψω κάτι ανάλογο, αλλά ούτε Ελύτης, είμαι ούτε Ρίτσος, ούτε Σεφέρης (αναφέρω απλά τους πιο χαρακτηριστικούς και πολυδιαβασμένους). 

Ετσι θα βολευτώ μ' ένα ποίημα και  σπαράγματα της θάλασσας, που έφτασαν σ' εμένα και με σεβασμό έγιναν ποιήματα των χειρών μου.

Αύγουστος

Στα δίχτυα της σιωπής

ασημένια ψάρια που σπαρταρούσαν

οι χτύποι της καρδιάς μας

όταν ο μικρός Αύγουστος

ανέβαινε θριαμβευτικά

στα πέτρινα σκαλοπάτια του καλοκαιριού

σαν άλλος Ίκαρος που δεν γνώριζε

πως το πύρωμα μιας στιγμής

μπορεί να λιώσει τα πάντα,

ακόμα κι αυτά τα κέρινα φτερά μας.

Και στη χούφτα του δειλινού,

τρέλα και λογική,

σ’ ένα κουβάρι μπερδεμένα

όταν σμιλεύαμε σιωπηλά

τις λέξεις που γεννά ο έρωτας

εκεί που συναντήθηκαν οι σιωπές μας,

όταν το κόκκινο άνοιγε θριαμβευτικά

την αυλαία στους θιασώτες του ονείρου

που υπόσχονταν για μια ακόμα φορά

να αναστήσουν στην αυλή των θαυμάτων

τα λόγια της αγάπης που κλείσαμε κρυφά

στις κάμαρες του ονείρου,

μην και γίνουν λεία στα χέρια

άπληστων τυμβωρύχων.

Ένας καταρράχτης από πουλιά

που έχασαν την πυξίδα

στο πέταγμά τους,

τα λόγια που ξέφυγαν

από τα χείλη των εραστών

τις μεγάλες ώρες της σιωπής,

όταν βουβά η αράχνη του πόθου

έπλαθε απατηλά

τον ιστό της αγάπης

στα σκοτεινά δωμάτια του ονείρου.

Από την ποιητική συλλογή Νύχτα ηνίοχος (2010) της Βάσως Μπρατάκη

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!

Διαφημείστε το hobby σας !

 Είναι γνωστό πια οτι, ο,τι μπαίνει σε τούτο το σπιτάκι, δεν πετιέται χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ετσι, το σπιτάκι έχει φρακάρει, αλλά δίνει όμως και εμπνεύσεις! Κι αυτό για μένα είναι το ζητούμενο εκ πρώτης όψεως. Ολα τ' άλλα τα μπούχτισα χρόνια τώρα! Οργάνωση, καθαριότητα κ.λ.π. νοικοκυρίστικα. Θα μου πείτε, αυτά προηγούνται της έμπνευσης και εν πολλοίς, την προδιαθέτουν! Και θα συμφωνήσω, απλά θέλω να πω, οτι δεν είμαι πλέον μανιακή και κοιτάζω πρωτίστως την ψυχική μου υγεία, όσο μου το επιτρέπουν οι καταστάσεις και πιστέψτε με, οι στρεσογόνες είναι πάρα πολλές, για να προσθέτω κι άλλες.

Και για να μην σας ταλαιπωρώ με πολυλογίες, περνάω στο δια ταύτα.

Μια μέρα, απο τις πολλές 😉που πήγα στο Φαρμακείο (ειμαι η πιο συχνή πελάτισσα αυτών των καταστημάτων, τόσο, που συναγωνίζονται με τα e -shop craft) ξαφνικά η συμπεθέρα μου θυμήθηκε οτι έχει κάποιες τσάντες, αντί αυτές τις  μικρές που όλοι δίνουν στους πελάτες. Συμπεθέρες , τι στα κομμάτια! Και μου φέρνει λοιπόν μία απο μέσα και μου λέει "εσυ κάτι θα της κεντήσεις!"

Στο άκουσμα της λέξης κέντημα ανατρίχιασα, γιατί ήταν η υποχρεωτική μου καλοκαιρινή ασχολία για να πάω για μπάνιο! Αν δεν είχα κάνει συγκεκριμένο κομμάτι στο εταμίν, η μητέρα δεν μου έδινε το ο.κ. να πάρω το ποδήλατο και να χαθώ. Οπως καταλαβαίνω η καταπιεστική αυτή  συμπεριφορά(που δεν ήταν η μόνη) δεν μου άφησε καλές αναμνήσεις, παρόλο που έμαθα και έφτιαξα κεντήματα. και αφου, όχι μόνο έχω μεγαλώσει παρά του δέοντως , αλλά εχω εξελιχθεί επίσης καλλιτεχνικώς, στο κεντητό θα έμενα;

Ετσι, μόλις ήρθα σπίτι με το λάφυρο, άρχισα να σκέφτομαι τρόπους διακόσμησης. και τί καλλίτερο απο το decoupage! Είχα λοιπόν ενα υπέροχο ριζόχαρτο, που το είχα προμηθευτεί για ένα έπιπλο που τελικά δεν χρησιμοποίησα και το ίδιο το επιπλάκι καρκινοβατεί καιρούς τώρα

Ευκαιρία λοιπόν να το χρησιμοποιήσω.

Κόλλησα λοιπόν το ριζόχαρτο, το οποίο φυσικά δεν κάλυπτε όλη την επιφάνεια και μετά άρχισα να καλύπτω τα πλαϊνά κενά με ακρυλικά. Θεώρησα οικονομικά ασύμφορο να παραγγείλω χρώματα για ύφασμα, γιατί δε τα χρησιμοποιώ, ίσως βέβαια αυτά να μην πότιζαν στην πίσω πλευρά, αλλά ευκαιρία για γνώση είναι όλα.

Αφου λοιπόν ολοκληρώθηκε η ενσωμάτωση του μοτίβου, χρησιμοποίησα στένσιλ να δωσω ένταση σε κάποια σημεία και σ ε κάποια άλλα να καλύψω τυχόν ατέλειες. Απο τα χρώματα του ριζόχαρτου επέλεξα σατέν κορδέλες και κόλλησα στις δύο άκρες ,κουμπιά και μια αλυσίδα ολοκλήρωσαν την επιφάνεια. Για να προστατεύσω την εικόνα, αντί για βερνίκι, χρησιμοποίησα διάφανη μεμβράνη που την κόλλησα με το σίδερο άνευ ατμού (Σημαντική σημείωση: κόλλησε μόνο στα σημεία που υπήρχε ριζόχαρτο😉. Ηταν και για μένα ένα μάθημα. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η  μεμβράνη, γιατί σε κάποιο βιντεάκι είχα δει μία επισήμανση για συγκεκριμένη μάρκα και θα το ψάξω) Την πίσω πλευρά τη διαφημιστική, την άφησα ως εχει,  αφ ενός να μη βαρύνω την τσάντα οπτικά, αφ ετέρου να μην τρίβεται, με όποιες συνέπειες, πάνω στον κάτοχο και για να χρησιμοποιείται τέλος κατά το δοκούν και τη διάθεση

Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν αυτό:

Και μόλις την έστειλα στη συμπεθέρα, εκείνη ενθουσιάστηκε τόσο που μου έδωσε κι άλλες επτά που τις είχαν μείνει! Ετσι ξεκίνησε νέος κύκλος δημιουργίας
Αυτες οι δύο λοιπόν είναι με αυτοκόλλητα ριζόχαρτα, διαφορετικής μάρκας και έχω να πω οτι ενω το ένα κόλλησε άψογα το άλλο (το κορίτσι με την ομπρέλα) δεν ήθελε με τίποτα! Ετσι αναγκάστηκα και χρησιμοποίησα κόλλα ντεκουπάζ και τα δύο τα πάτησα με το σίδερο, να σιγουρεψω το κόλλημα. Διακοσμήθηκαν δε αναλόγως θέματος 😉

Οι άλλες δύο  τωρα:

Η μία ξανά με ριζόχαρτο, μόνο που σ αυτή την περίπτωση είναι δύο κομμάτια που ενσωματώθηκαν  πάλι με ακρυλικά και στένσιλ. Το ίδιο το μοτιβο με οδήγησε στην επιλογή κι έτσι πέταξα πού και πού φύλλα και τριαντάφυλλα όπως είχε το καπελο της κοπέλας. Απο εκεί και πέρα ανάλογες κορδέλες έντυσαν το τελικό αποτέλεσμα

Στην επόμενη τίποτ απ όλα αυτά. Εκανα την Ωντρεϋ με στένσιλ και με στένσιλ επίσης αλλά με heavy body gel ανακατεμένο με χρώμα λευκό και κόκκινο, εκανα τα τριανταφυλλα. Ετσι και όγκο απέκτησαν και σταθερότητα γιατί βασικά ειναι κόλλα. Κάποια λόγια με στένσιλ επίσης μπήκαν στο φόντο και ανάλογα διακοσμητικά αφου μιλάνε για πέταγμα 😉.

Η επόμενη εγινε με υφασματα για να δοκιμάσω και τη ραπτομηχανή.

Καλοκαιρινό επίσης το θέμα. Ενα ζευγάρι ψαράκια που πλατσουρίζουν στο νερό και αναπνέουν με ασορτί διακοσμητικά στο χερούλι της

Στην τελευταία,  προς το παρόν, δοκίμασα τη ζωγραφική μιας  λαχταριστής φέτας καρπουζιού, λατρεμένου φρούτου του Καλοκαιριού.

 Και έμεινε και μία  για το Φθινόπωρο! Απλά τώρα, ήθελα να σας προλάβω απο να πετάξετε, αν έχετε καμιά πάνινη διαφημιστική τσάντα.
Δείτε την με άλλο μάτι 😏👀 
Γιατί οχι, να διαφημίσετε το χόμπυ σας;

Σε λένε! Το κορίτσι του Μάη

🎵🎶🎼 μααα η καρδιά σου...

-Είναι άκαρδη!
-Γιατί παρακαλώ; απο πού εξάγεις αυτό το αυθαίρετο συμπέρασμα;
-Εσυ να μου πεις πώς σου πάει η καρδιά να με πουλήσεις;
-Να ΣΕ πουλήσωωω ; Πώς σου βουλήθηκε τούτη η μούρλια;
-Το έμαθα, μου το είπανε καλοθελητάδες
-Και ποίοι ειναι ευτούνοι ευτού που δε χρωστάνε να κάμουνε καλό;
-Δε θυμάσαι που μ είχες πάνω στο τραπεζάκι του καθιστικού;
-Ααα εκείνα τα εξαπτερυγα κάνανε το ψυχικό; Εμ καλά να πάθουν που δύο φορές διαμελίστηκαν, εγω φταίω που τα ξανάφτιαξα, να βγάλουνε τη φάουσα. Και τί σου είπανε τα καμάρια μου;
-Μου είπανε οτι μ έφτιαξες μόλις είδες μία κυρία στην τηλεόραση που εφτιανε κι ευτούνη ευτού κολόκες(έτσι τις έλεγε)
- Οχι για να δεις πόληψη που τσου χε! Τσου κοψε το μισό όνομα. Ευτούνο ήτανε το λοιπό τζόγια μου και μαλινάρησα;
- και έφτιανε λέει 15 στην καθησιά της και τσι πούλιε 300αργύρια
-μμμ ούλα στα προκαμανε! αλλά δεν σου είπανε απο πότε ο αδερφός μου φύτευε κολοκυθίες, σαν εσένανε! Απο 10 χρονώνε παιδάκι!!!Και μη κοιτάς που εγω τότενες είχα άλλα μυαλά, νεάνις βλέπεις στα ντουζένια μου, αλλά όλο και κάποια διακόσμηση έκανα με δαύτες! Από εκειές είσαι κι εσύ. Μέστωσες για τα καλά, αλλά να πού ηρθε η ώρα η καλή σου! Ούτε θυμούνται την άλλη που φέραμε απο την Ευβοια και γίνηκε μάστερ σεφ, ούτε μία άλλη που ξεκίνησε βασίλισσα Αμαλία και κατέληξε Μαντώ Μαυρογένους(μεγάρι και νάτανε!!!) και την γύρισα σε ασπρόμαυρο είτε κόκορα είτε πιγκουίνο θα δείξει το μέλλον😏. Γι αυτό λοιπόν αδίκως σου βάλανε μπισμπίλια, αν ήθελα να πουλήσω θα τοχα κάνει απο καιρό γιατί κολοκύθες μαός στην αποθήκη του αδελφού μου. Και πάλι τσι χάρισα και κράτησα εσένανε την πιο τσαχπίνα και κομψή
Ασε που αν έγλεπες εκείνες στην τηλεόραση θα καταλάβαινες γιατί βγάζει 15 στην καθησιά της!!! Ουδεμία σχέση έχετε. Γι αυτό χάλασα και τη Μαντώ γιατί μου θύμιζε εκείνες. 

Πού είναι τα δικά σου τα κότολα! Πού είναι οι καμπύλες σου!!!

Γιατί βλέπεις εγω σ' έκανα μία μπελέτσα, με τα φρου φρου σου, με το μπόι σου, με τα καμούφα σου! Οχι σαν τις Πόντιες του ανέκδοτου (συμπαθάτε με κυράδες μου, αλλά το ανέκδοτο σας χαρακτηρίζει. 

Εγω όσες ξέρω είστε λυγερόκορμες, λούροι! )

Κι εσύ δεν είσαι μία απλή κολοκύθα, αλλά δύο! ακούς εκεί που θα σ έδινα για 300!!!

 Εσυ έχεις κάτι ματάκια smoky eyes κι εκείνες είναι τυφλές γιατί ονειρεύονται λέει. Σε τα μας;;;Μας τα παν κι άλλοι!!!Τα μάτια είναι δύσκολο σ' ένα πρόσωπο. 

Έχουν στόμα-ροδόσταμο;;; Οχι γιατί φυλάνε λέει τα μυστικά τους!!!😶 Να τα φυλάνε μη τσου φύγουνε. Εχουν τέτοια εβένινη κόμη;;;Οχι βέβαια, κάτι αξάγκλιστα μαλλιά. 

Εχουν τέτοια ρούχα φλοράλ;;; αμή πως! ένα χρώμα βαμμένες η καθεμία κι αυτό είναι όλο! 

Να συγκριθείς με τση Μπαλίτας, μάλιστα, να παραβγείς τση Καντεράκη, μακάρι, αλλά μη συγκρίνεσαι με τ' ασύγκριτα!
Εγω σ' έντυσα πριγκιπέσσα! με το λουλουδάτο σου φόρεμα, που το φουσκώνει ο αέρας και φαίνονται οι νταντέλες του, με το ασορτί σου κολανάκι, με τις μπαλαρίνες σου, ούτε η Σταχτοπούτα τέτοιο νουμεράκι, 35-36 βία! 

Το καπελίνο σου για τον ήλιο, ασορτί της ενδυμασίας (που έγινε απο ένα καπάκι μπουκαλιού κι ένα χαρτόνι με ύφασμα και ροζ σκοινάκι )

Γιατί μη κοιτάς που έγινες Μάη και βρήκες στη περατζάδα Αλωνάρη, τοχα προβλέψει εγω 😉.
Τα λουλούδια σου στην αγκαλιά με τα κρινοδάχτυλά σου ...μαντέψτε!!!😏 (Είναι τα σπόρια απο την κολοκύθα που όπως τα έβγαλα είχαν μορφή δαχτύλων και κολλώντας τα στο εσωτερικό του υφάσματος -παρέλειψα να το πω αλλά νομίζω φαίνεται- ετσι όπως ξεπροβάλουν δείχνουν για δάχτυλα).

Αμή το στεφανάκι σου στο κεφάλι; ουτε στο ονειρό τους δεν τα είχανε δει ούλα τουτα εκειές οι κακοζούδες!
Και μετά απ ολα αυτά θα σε ξεπουλούσα για 300 αργύρια; Τοτε θάμουνα πραγματικός Γιούδας!
Οχι κυρά μου, εγω σ' έφτιαξα γιατί σ αγάπησα, γιατί με συνδές με το παρελθόν και ας φτιάχτηκες με τωρινά υλικά, που τότενες δεν ήξερα καν. Ήρθε η ώρα σου κι εσύ μπορείς να καμαρώνεις και να κάνεις κόνξες στα μόμολα, που σε φαρμακώσανε με τσι παρόλες τσους, τσι άστοχες. 

Εγω φταίω που χάλασα οτι είχα και δεν είχα και τα έφτιαξα πολυελαίους, απο εκεί που ήταν ενα εδώ κι άλλο εκεί. Αυτό μου χρωστάνε! να βάζουνε λόγια"

Και αφού τηνε λαϊμνησα να σας πω τα υπόλοιπα εσάς 👉 
Για να στέκεται, κόλλησα ενα καπάκι μπουκαλιού, που χωρούσε ίσα ίσα στο τσουνί του κολοκυθιού, αλλά δεν ήταν σίγουρο οτι θα στέκεται και με το πρώτο πέρασμα αέρα απο δίπλα της, δεν θα έπεφτε. Ετσι μια μέρα, γυρνώντας απο ένα ξόδι, σήκωσα απο το δρόμο ένα μεταλλικό δακτύλιο. 

Αυτός έγινε η σταθερή βάση που κρατάει ευθυτενή όλη την κατασκευή. 

Ετσι και σταθερότητα απέκτησε και βάση για ένα ζευγαράκι "μπαλαρίνες" 😉 

Τί ανυπόδητη θα την άφηνα κοπέλα πράμα; Δυο φλούτζια λοιπόν απο φυστίκι Αιγίνης, βάφτηκαν και κολλήθηκαν κι έγιναν ένα ζευγαράκι ταμάμ!
Τώρα πια μπορεί να καμαρώνει ψηλή, σταθερή και αεράτη σαν την νύφη (Ευαγγελία Σαμιωτάκη) που προξενεύανε του Παπαμιχαήλ στην "Νεραϊδα και το Παλληκάρι"!!!

Μπορεί να μην συναγωνίζεται το κορίτσι μου σε τέχνη, ούτε την Ολυμπία Μπαλίτα ,ούτε την Μαρία Καντεράκη που είναι δυο υπερταλαντούχες δημιουργοί κολοκυθών αλλά τουλάχιστον υπερτερεί άλλων. 

Και νάστε σίγουρες, οτι αν θέλετε να κάνετε σωστή δουλειά, δε βγαίνουν οχι 15, αλλά ούτε 5 την ημέρα , ετσι για να μην ευτελίζουμε την τέχνη 😞.