Διαφημείστε το hobby σας !

 Είναι γνωστό πια οτι, ο,τι μπαίνει σε τούτο το σπιτάκι, δεν πετιέται χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ετσι, το σπιτάκι έχει φρακάρει, αλλά δίνει όμως και εμπνεύσεις! Κι αυτό για μένα είναι το ζητούμενο εκ πρώτης όψεως. Ολα τ' άλλα τα μπούχτισα χρόνια τώρα! Οργάνωση, καθαριότητα κ.λ.π. νοικοκυρίστικα. Θα μου πείτε, αυτά προηγούνται της έμπνευσης και εν πολλοίς, την προδιαθέτουν! Και θα συμφωνήσω, απλά θέλω να πω, οτι δεν είμαι πλέον μανιακή και κοιτάζω πρωτίστως την ψυχική μου υγεία, όσο μου το επιτρέπουν οι καταστάσεις και πιστέψτε με, οι στρεσογόνες είναι πάρα πολλές, για να προσθέτω κι άλλες.

Και για να μην σας ταλαιπωρώ με πολυλογίες, περνάω στο δια ταύτα.

Μια μέρα, απο τις πολλές 😉που πήγα στο Φαρμακείο (ειμαι η πιο συχνή πελάτισσα αυτών των καταστημάτων, τόσο, που συναγωνίζονται με τα e -shop craft) ξαφνικά η συμπεθέρα μου θυμήθηκε οτι έχει κάποιες τσάντες, αντί αυτές τις  μικρές που όλοι δίνουν στους πελάτες. Συμπεθέρες , τι στα κομμάτια! Και μου φέρνει λοιπόν μία απο μέσα και μου λέει "εσυ κάτι θα της κεντήσεις!"

Στο άκουσμα της λέξης κέντημα ανατρίχιασα, γιατί ήταν η υποχρεωτική μου καλοκαιρινή ασχολία για να πάω για μπάνιο! Αν δεν είχα κάνει συγκεκριμένο κομμάτι στο εταμίν, η μητέρα δεν μου έδινε το ο.κ. να πάρω το ποδήλατο και να χαθώ. Οπως καταλαβαίνω η καταπιεστική αυτή  συμπεριφορά(που δεν ήταν η μόνη) δεν μου άφησε καλές αναμνήσεις, παρόλο που έμαθα και έφτιαξα κεντήματα. και αφου, όχι μόνο έχω μεγαλώσει παρά του δέοντως , αλλά εχω εξελιχθεί επίσης καλλιτεχνικώς, στο κεντητό θα έμενα;

Ετσι, μόλις ήρθα σπίτι με το λάφυρο, άρχισα να σκέφτομαι τρόπους διακόσμησης. και τί καλλίτερο απο το decoupage! Είχα λοιπόν ενα υπέροχο ριζόχαρτο, που το είχα προμηθευτεί για ένα έπιπλο που τελικά δεν χρησιμοποίησα και το ίδιο το επιπλάκι καρκινοβατεί καιρούς τώρα

Ευκαιρία λοιπόν να το χρησιμοποιήσω.

Κόλλησα λοιπόν το ριζόχαρτο, το οποίο φυσικά δεν κάλυπτε όλη την επιφάνεια και μετά άρχισα να καλύπτω τα πλαϊνά κενά με ακρυλικά. Θεώρησα οικονομικά ασύμφορο να παραγγείλω χρώματα για ύφασμα, γιατί δε τα χρησιμοποιώ, ίσως βέβαια αυτά να μην πότιζαν στην πίσω πλευρά, αλλά ευκαιρία για γνώση είναι όλα.

Αφου λοιπόν ολοκληρώθηκε η ενσωμάτωση του μοτίβου, χρησιμοποίησα στένσιλ να δωσω ένταση σε κάποια σημεία και σ ε κάποια άλλα να καλύψω τυχόν ατέλειες. Απο τα χρώματα του ριζόχαρτου επέλεξα σατέν κορδέλες και κόλλησα στις δύο άκρες ,κουμπιά και μια αλυσίδα ολοκλήρωσαν την επιφάνεια. Για να προστατεύσω την εικόνα, αντί για βερνίκι, χρησιμοποίησα διάφανη μεμβράνη που την κόλλησα με το σίδερο άνευ ατμού (Σημαντική σημείωση: κόλλησε μόνο στα σημεία που υπήρχε ριζόχαρτο😉. Ηταν και για μένα ένα μάθημα. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η  μεμβράνη, γιατί σε κάποιο βιντεάκι είχα δει μία επισήμανση για συγκεκριμένη μάρκα και θα το ψάξω) Την πίσω πλευρά τη διαφημιστική, την άφησα ως εχει,  αφ ενός να μη βαρύνω την τσάντα οπτικά, αφ ετέρου να μην τρίβεται, με όποιες συνέπειες, πάνω στον κάτοχο και για να χρησιμοποιείται τέλος κατά το δοκούν και τη διάθεση

Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν αυτό:

Και μόλις την έστειλα στη συμπεθέρα, εκείνη ενθουσιάστηκε τόσο που μου έδωσε κι άλλες επτά που τις είχαν μείνει! Ετσι ξεκίνησε νέος κύκλος δημιουργίας
Αυτες οι δύο λοιπόν είναι με αυτοκόλλητα ριζόχαρτα, διαφορετικής μάρκας και έχω να πω οτι ενω το ένα κόλλησε άψογα το άλλο (το κορίτσι με την ομπρέλα) δεν ήθελε με τίποτα! Ετσι αναγκάστηκα και χρησιμοποίησα κόλλα ντεκουπάζ και τα δύο τα πάτησα με το σίδερο, να σιγουρεψω το κόλλημα. Διακοσμήθηκαν δε αναλόγως θέματος 😉

Οι άλλες δύο  τωρα:

Η μία ξανά με ριζόχαρτο, μόνο που σ αυτή την περίπτωση είναι δύο κομμάτια που ενσωματώθηκαν  πάλι με ακρυλικά και στένσιλ. Το ίδιο το μοτιβο με οδήγησε στην επιλογή κι έτσι πέταξα πού και πού φύλλα και τριαντάφυλλα όπως είχε το καπελο της κοπέλας. Απο εκεί και πέρα ανάλογες κορδέλες έντυσαν το τελικό αποτέλεσμα

Στην επόμενη τίποτ απ όλα αυτά. Εκανα την Ωντρεϋ με στένσιλ και με στένσιλ επίσης αλλά με heavy body gel ανακατεμένο με χρώμα λευκό και κόκκινο, εκανα τα τριανταφυλλα. Ετσι και όγκο απέκτησαν και σταθερότητα γιατί βασικά ειναι κόλλα. Κάποια λόγια με στένσιλ επίσης μπήκαν στο φόντο και ανάλογα διακοσμητικά αφου μιλάνε για πέταγμα 😉.

Η επόμενη εγινε με υφασματα για να δοκιμάσω και τη ραπτομηχανή.

Καλοκαιρινό επίσης το θέμα. Ενα ζευγάρι ψαράκια που πλατσουρίζουν στο νερό και αναπνέουν με ασορτί διακοσμητικά στο χερούλι της

Στην τελευταία,  προς το παρόν, δοκίμασα τη ζωγραφική μιας  λαχταριστής φέτας καρπουζιού, λατρεμένου φρούτου του Καλοκαιριού.

 Και έμεινε και μία  για το Φθινόπωρο! Απλά τώρα, ήθελα να σας προλάβω απο να πετάξετε, αν έχετε καμιά πάνινη διαφημιστική τσάντα.
Δείτε την με άλλο μάτι 😏👀 
Γιατί οχι, να διαφημίσετε το χόμπυ σας;

Σε λένε! Το κορίτσι του Μάη

🎵🎶🎼 μααα η καρδιά σου...

-Είναι άκαρδη!
-Γιατί παρακαλώ; απο πού εξάγεις αυτό το αυθαίρετο συμπέρασμα;
-Εσυ να μου πεις πώς σου πάει η καρδιά να με πουλήσεις;
-Να ΣΕ πουλήσωωω ; Πώς σου βουλήθηκε τούτη η μούρλια;
-Το έμαθα, μου το είπανε καλοθελητάδες
-Και ποίοι ειναι ευτούνοι ευτού που δε χρωστάνε να κάμουνε καλό;
-Δε θυμάσαι που μ είχες πάνω στο τραπεζάκι του καθιστικού;
-Ααα εκείνα τα εξαπτερυγα κάνανε το ψυχικό; Εμ καλά να πάθουν που δύο φορές διαμελίστηκαν, εγω φταίω που τα ξανάφτιαξα, να βγάλουνε τη φάουσα. Και τί σου είπανε τα καμάρια μου;
-Μου είπανε οτι μ έφτιαξες μόλις είδες μία κυρία στην τηλεόραση που εφτιανε κι ευτούνη ευτού κολόκες(έτσι τις έλεγε)
- Οχι για να δεις πόληψη που τσου χε! Τσου κοψε το μισό όνομα. Ευτούνο ήτανε το λοιπό τζόγια μου και μαλινάρησα;
- και έφτιανε λέει 15 στην καθησιά της και τσι πούλιε 300αργύρια
-μμμ ούλα στα προκαμανε! αλλά δεν σου είπανε απο πότε ο αδερφός μου φύτευε κολοκυθίες, σαν εσένανε! Απο 10 χρονώνε παιδάκι!!!Και μη κοιτάς που εγω τότενες είχα άλλα μυαλά, νεάνις βλέπεις στα ντουζένια μου, αλλά όλο και κάποια διακόσμηση έκανα με δαύτες! Από εκειές είσαι κι εσύ. Μέστωσες για τα καλά, αλλά να πού ηρθε η ώρα η καλή σου! Ούτε θυμούνται την άλλη που φέραμε απο την Ευβοια και γίνηκε μάστερ σεφ, ούτε μία άλλη που ξεκίνησε βασίλισσα Αμαλία και κατέληξε Μαντώ Μαυρογένους(μεγάρι και νάτανε!!!) και την γύρισα σε ασπρόμαυρο είτε κόκορα είτε πιγκουίνο θα δείξει το μέλλον😏. Γι αυτό λοιπόν αδίκως σου βάλανε μπισμπίλια, αν ήθελα να πουλήσω θα τοχα κάνει απο καιρό γιατί κολοκύθες μαός στην αποθήκη του αδελφού μου. Και πάλι τσι χάρισα και κράτησα εσένανε την πιο τσαχπίνα και κομψή
Ασε που αν έγλεπες εκείνες στην τηλεόραση θα καταλάβαινες γιατί βγάζει 15 στην καθησιά της!!! Ουδεμία σχέση έχετε. Γι αυτό χάλασα και τη Μαντώ γιατί μου θύμιζε εκείνες. 

Πού είναι τα δικά σου τα κότολα! Πού είναι οι καμπύλες σου!!!

Γιατί βλέπεις εγω σ' έκανα μία μπελέτσα, με τα φρου φρου σου, με το μπόι σου, με τα καμούφα σου! Οχι σαν τις Πόντιες του ανέκδοτου (συμπαθάτε με κυράδες μου, αλλά το ανέκδοτο σας χαρακτηρίζει. 

Εγω όσες ξέρω είστε λυγερόκορμες, λούροι! )

Κι εσύ δεν είσαι μία απλή κολοκύθα, αλλά δύο! ακούς εκεί που θα σ έδινα για 300!!!

 Εσυ έχεις κάτι ματάκια smoky eyes κι εκείνες είναι τυφλές γιατί ονειρεύονται λέει. Σε τα μας;;;Μας τα παν κι άλλοι!!!Τα μάτια είναι δύσκολο σ' ένα πρόσωπο. 

Έχουν στόμα-ροδόσταμο;;; Οχι γιατί φυλάνε λέει τα μυστικά τους!!!😶 Να τα φυλάνε μη τσου φύγουνε. Εχουν τέτοια εβένινη κόμη;;;Οχι βέβαια, κάτι αξάγκλιστα μαλλιά. 

Εχουν τέτοια ρούχα φλοράλ;;; αμή πως! ένα χρώμα βαμμένες η καθεμία κι αυτό είναι όλο! 

Να συγκριθείς με τση Μπαλίτας, μάλιστα, να παραβγείς τση Καντεράκη, μακάρι, αλλά μη συγκρίνεσαι με τ' ασύγκριτα!
Εγω σ' έντυσα πριγκιπέσσα! με το λουλουδάτο σου φόρεμα, που το φουσκώνει ο αέρας και φαίνονται οι νταντέλες του, με το ασορτί σου κολανάκι, με τις μπαλαρίνες σου, ούτε η Σταχτοπούτα τέτοιο νουμεράκι, 35-36 βία! 

Το καπελίνο σου για τον ήλιο, ασορτί της ενδυμασίας (που έγινε απο ένα καπάκι μπουκαλιού κι ένα χαρτόνι με ύφασμα και ροζ σκοινάκι )

Γιατί μη κοιτάς που έγινες Μάη και βρήκες στη περατζάδα Αλωνάρη, τοχα προβλέψει εγω 😉.
Τα λουλούδια σου στην αγκαλιά με τα κρινοδάχτυλά σου ...μαντέψτε!!!😏 (Είναι τα σπόρια απο την κολοκύθα που όπως τα έβγαλα είχαν μορφή δαχτύλων και κολλώντας τα στο εσωτερικό του υφάσματος -παρέλειψα να το πω αλλά νομίζω φαίνεται- ετσι όπως ξεπροβάλουν δείχνουν για δάχτυλα).

Αμή το στεφανάκι σου στο κεφάλι; ουτε στο ονειρό τους δεν τα είχανε δει ούλα τουτα εκειές οι κακοζούδες!
Και μετά απ ολα αυτά θα σε ξεπουλούσα για 300 αργύρια; Τοτε θάμουνα πραγματικός Γιούδας!
Οχι κυρά μου, εγω σ' έφτιαξα γιατί σ αγάπησα, γιατί με συνδές με το παρελθόν και ας φτιάχτηκες με τωρινά υλικά, που τότενες δεν ήξερα καν. Ήρθε η ώρα σου κι εσύ μπορείς να καμαρώνεις και να κάνεις κόνξες στα μόμολα, που σε φαρμακώσανε με τσι παρόλες τσους, τσι άστοχες. 

Εγω φταίω που χάλασα οτι είχα και δεν είχα και τα έφτιαξα πολυελαίους, απο εκεί που ήταν ενα εδώ κι άλλο εκεί. Αυτό μου χρωστάνε! να βάζουνε λόγια"

Και αφού τηνε λαϊμνησα να σας πω τα υπόλοιπα εσάς 👉 
Για να στέκεται, κόλλησα ενα καπάκι μπουκαλιού, που χωρούσε ίσα ίσα στο τσουνί του κολοκυθιού, αλλά δεν ήταν σίγουρο οτι θα στέκεται και με το πρώτο πέρασμα αέρα απο δίπλα της, δεν θα έπεφτε. Ετσι μια μέρα, γυρνώντας απο ένα ξόδι, σήκωσα απο το δρόμο ένα μεταλλικό δακτύλιο. 

Αυτός έγινε η σταθερή βάση που κρατάει ευθυτενή όλη την κατασκευή. 

Ετσι και σταθερότητα απέκτησε και βάση για ένα ζευγαράκι "μπαλαρίνες" 😉 

Τί ανυπόδητη θα την άφηνα κοπέλα πράμα; Δυο φλούτζια λοιπόν απο φυστίκι Αιγίνης, βάφτηκαν και κολλήθηκαν κι έγιναν ένα ζευγαράκι ταμάμ!
Τώρα πια μπορεί να καμαρώνει ψηλή, σταθερή και αεράτη σαν την νύφη (Ευαγγελία Σαμιωτάκη) που προξενεύανε του Παπαμιχαήλ στην "Νεραϊδα και το Παλληκάρι"!!!

Μπορεί να μην συναγωνίζεται το κορίτσι μου σε τέχνη, ούτε την Ολυμπία Μπαλίτα ,ούτε την Μαρία Καντεράκη που είναι δυο υπερταλαντούχες δημιουργοί κολοκυθών αλλά τουλάχιστον υπερτερεί άλλων. 

Και νάστε σίγουρες, οτι αν θέλετε να κάνετε σωστή δουλειά, δε βγαίνουν οχι 15, αλλά ούτε 5 την ημέρα , ετσι για να μην ευτελίζουμε την τέχνη 😞.

Παραθαλάσσιο Τοπίο

Επειδή λόγω των προετοιμασιών του γάμου έμεινα πίσω στις αναρτήσεις και στην περατζάδα της γειτονιάς μας, είπα να μην χάσω άλλο χρόνο(παρότι δεν είμαι στα καλλίτερα μου από μεταγαμηλια ίωση) αφού γίνεται μία νέα πρόκληση απο τη γνωστή μας φιλενάδα και εχει θέμα με θάλασσα...το στοιχείο μου 😉!

 Βέβαια το θέμα είναι "ήλιος"-"κοχύλια"...ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ και συμμετέχω με το "οτιδήποτε" ΑΛΛΑ απο τη Θάλασσα τη μαγεύτρα.

Στα πρώτα λοιπόν φετινά μας μπάνια, ελάχιστα προς το παρόν γιατί ο χρόνος πίεζε και ενω οι ελεύθερες παραλίες όλο και λιγοστεύουν δραματικά, αντί να ψάχνω πετρούλες άρχισα να ψιλοψάχνω κομμάτια ξύλου, βγαλμένα απο τη θάλασσα και ποτισμένα αλάτι.

Είναι λοιπόν με τα πρώτα κομμάτια του φετινού Καλοκαιριού, κι ετσι για προθέρμανση, φτιάχτηκε ένα μικρό κομμάτι ακροθαλασσιάς.

Πάνω σ' ένα θαλασσοφαγωμένο ξύλο βάση, στήθηκαν τρία διαφορετικού πάχους και ύψους κομμάτια ξύλων,τα οποία τα έβαψα σε Παλ διαφορετικά χρώματα εμφανώς φθαρμένα. Στο πιο μεγάλο και κεντρικό ζωγράφισα μία αναρριχώμενη τριανταφυλλιά, πόρτες, παράθυρα και λοιπά αξεσουάρ 

Ενα κομμάτι θαλασσόξυλου έγινε το δέντρο της γειτονιάς με αποξηραμένα χόρτα της θάλασσας. Ένα στικ απο self test(αυτές τις μέρες έχουν την τιμητική τους 😷) με ανάλογες χάντρες έγινε ένα φωτιστικό δρόμου.

Από το υπόλοιπο σκηνικό, τα  μη ξεβρασμένα απο τη θάλασσα επίσης, είναι η βαρκούλα, που είναι κομμάτι παιδικής  μπομπονιέρες απλά για πανακι κολληθηκε ένα κομμάτι πλακακιου και τα γλαστράκια, που είναι χάντρες ξύλινες και ακρυλικές για ν αποδώσουν τους κάκτους.

Και όλο μαζί στημένο μπροστά απο μία χαρακτηριστική Αιγαιοπελαγίτικη εικόνα με ακουαρέλα ζωγραφισμένη πάνω σε μάρμαρο, που έγινε το ιδανικό ταξιδιάρικο σκηνικό!

Με αυτή λοιπόν τη δημιουργία λαμβάνω μέρος στην Πρόσκληση της Μίας και εύχομαι νάχουμε μία καλή συνέχεια Καλοκαιριού!

Καλοτάξιδο νάναι, σαν τα καραβάκια μου απο balsa ⛵

"Χαρά στη μάνα του γαμπρού...

 πουβγαλε τέτοια χάρη

και έσμιξε το μάλαμα με το μαργαριτάρι!"

Σε τουτηνε τη γειτονιά λαλεί ένα καερίνι

ανθός τση λεμονιάς ο νιος, η νύφη μπουγαρίνι"

Πόσος χρόνος σπαταλιέται άδικα για πόσο άγχος και αγωνία και σε μια μέρα τελειώνουν όλα!

Μετρώ και ξαναμετρώ το χρόνο, απο τις 14/10/1987 μέχρι τις 22/6/2024 και νομίζω οτι είναι σαν να πέρασε μια μέρα! 

Υπερβολή; Υπερβολή! αλλά παραμένει νάναι εντυπωσιακά λίγος. 

Ετσι νοιώθω... Οτι μεγάλωσε και δεν το κατάλαβα

Κι όμως το μικρό αγόρι με το σημάδι της φράουλας στο χεράκι του, έμελλε να γίνει γαμπρός με την Πανσέληνο της φράουλας! 

Καρμικό; πάντως όχι προσχεδιασμένο .

Μακάρι νάναι και τυχερό τούτο το φρούτο και να μη χάσει τους χυμούς και το πάθος του, για όλα τα χρόνια της κοινής τους ζωής.

Δυο χρόνια πριν είχε pinαριστεί η ημερομηνία στο  ημερολόγιο και φαινόταν τόσο μακρυνή, μέχρι που άρχισε να κονταίνει και να μας γεμίζει άγχος, να τα προλάβουμε όλα και νάναι όπως τα ονειρεύτηκαν και τα προγραμμάτισαν.

Προσφέρθηκα όπου μπορώ να βοηθήσω και να συνδράμω, οχι για να δείξω την δεξιοτεχνία μου, αλλά να συμβάλω στο επιθυμητό αποτέλεσμα για το λιγότερο κόστος. Ολα τα έτρεξαν τα παιδιά παρά την πίεση της δουλειάς του καθενός.

Κι ενώ στην αρχή η προσφορά μου δεν έγινε αποδεκτή, στη συνέχεια πρότεινα ν΄ αναλάβω τις μπομπονιέρες. 

Μεγάλος ο όγκος και ολοι με απέτρεπαν, εγω όμως το πρότεινα με πλήρη συνείδηση και περισσότερη χαρά και ομολογώ οτι δε μου φάνηκε καθόλου.

700 μπομπονιέρες βγήκαν άνετα και το μόνο ζόρι, που αποδείχθηκε μόνο στην έννοια, ήταν το φρέσκο λουλούδι, που θα έπρεπε να μπει, παραμονές να παραδοθούν στο χώρο της δεξίωσης μετά το γάμο, για να τοποθετηθούν στα τραπέζια των καλεσμένων.

Πέντε τεράστια καλάθια γέμισαν τουλια και γλύκα! Απλές, κλασάτες όπως τις θέλανε.

Απο εκεί και πέρα το πεδίον ελεύθερο για τη διακόσμηση του σπιτιού μας.

Ολη η διακόσμηση έγινε diy με ανακυκλώσιμα υλικά.

Πρώτο έγινε το στεφάνι για τον καθρέφτη της εισόδου με τα μονογράμματά τους.

 Ειχα τη βάση απο το στεφάνι (εκείνο με τα μπλε πιατάκια, θυμάστε 😉) και μετά πρόσθεσα τα σουβερ. Έκοψα το κεντρο και ανάμεσα σε δυο σελοφάν έβαλα τα ξύλινα μονογράμματα μαζί με γκλίτερ και κόλλησα διπλά τα σουβέρ και τα κρέμασα. 

Με ποτηράκια μιας χρήσης έφτιαξα καμπάνες, που στολίστηκαν με δαντέλες (νάσαι καλά Σωσώ!), διακοσμητικά απο πηλό και μπαλάκια φελιζόλ στην κορυφή, βάφτηκαν μ' αλλεπάλληλα χρώματα λευκό-κόκκινο-χρυσό, μέχρι να πάρουν την τελική τους μορφή και να κρεμαστούν απο το στεφάνι.

Στο φωτιστικό του καθιστικού επειδή ο στολισμός θα ήταν γυψοφίλη έβαλα μία ψεύτικη γιρλάντα με παρόμοιο λουλούδι και κρέμασα δοκιμαστικούς σωλήνες απο αντιπηκτικές ενέσεις που είχα κρατήσει😉(προνοητική πάντα!) , αφού εβαλα μία λεπτή αυτοκόλλητη ταινία με καρδούλες και κόλλησα σαμπανιζέ ποντικοουρά για να κρεμαστούν. Τα γέμισα φυσική γυψοφίλη.

Στο φωτιστικό του σαλονιού, έφτιαξα ένα μπαμπάτσικο στεφάνι απο σωλήνα νερού, τυλιγμένο με αρκετές στρώσεις χαρτιού, γάζα και τέλος τούλι, απο το οποίο κρέμασα επίσης δοκιμαστικούς σωλήνες ίδιας προέλευσης με γυψοφίλη και τύλιξα φωτάκια μπαταρίας σε λευκές μπαλίτσες.

Μια ευμεγέθης καρδιά απο κομμάτια πάζλ φτιάχτηκε και βάφτηκε λευκή και συγκράτησε και στόλισε το τούλι, που μπλέχτηκε στη σιδεριά του σαλονιού.

Στην πόρτα της είσοδου δεν κρέμασα κάτι, έβαλα όμως ένα παντζούρι, που είχα φτιάξει κάποια στιγμή με αγγελούδια και κρέμασα δύο καλαμένιες καρδιές. Εφτιαξα τριανταφυλλάκια απο χαρτί υγείας με την απλή μέθοδο του ποτηριού και τα κόλλησα στο ξύλο, να δώσω λίγη ένταση. 

Απέναντι απο το παντζούρι, έβαψα για ακόμα μία φορά τα κλουβιά που είχε πετάξει η νύφη μου και εχουν διακοσμήσει διάφορες περιόδους και έβαλα μέσα δύο πουλάκια, το ένα έτοιμο να βγει απο το κλουβί και να πετάξει προς το άλλο που το περιμένει 😉 (παρά το μεγάλο όγκο φωτογραφιών όλα όσα σας περιγράφω δεν κατάφεραν να αποδοθούν οπως θα ήθελα). Είχα πλέον συνειδητοποιήσει οτι το πουλάκι άφηνε τη φωλιά του να χτίσει μία κατάδική του, άλλωστε γι αυτό είναι τα παιδιά, να παίρνουν την αγάπη που χρειάζονται, να δυναμώσουν τα φτερά τους και να πετάξουν ελεύθερα, προς τους ανοιχτούς ορίζοντες, που εκείνα επιλέγουν για τη συνέχεια της δικής τους ζωής. 

Εμείς απλά παρακολουθούμε πια το πέταγμά τους!

Σουβερ για ποτήρια με ξυλάκια σουβλακίου  στόλισαν τις γλάστρες με τα λουλούδια και μεγάλα σουβέρ για δίσκους κολλήθηκαν και έγιναν μεγάλες μπάλες, που στολίστηκαν με τούλια, κορδέλες και καρδιές  και κρεμάστηκαν στα δέντρα του κήπου. 

Παρότι έφτιαξα 13 μεγάλες μπάλες θα μπορούσαν να μπουν και περισσότερες.

Δύο φανάρια στη σκάλα της εισόδου ήταν η ολοκλήρωση της εξωτερικής διακόσμησης του κήπου.

Σειρά είχαν τα γλυκά του γάμου. 

Εμείς είχαμε συνήθεια απο παλιά, μπεζέδες, ορτζάδες και παντόλες.

Οι μπεζέδες είναι απο το ασπράδι του αυγού, μπελαλίδικο γλυκό και οχι με εγγυημένη επιτυχία, αλλά κατ εμέ κορυφαίο και αριστοκρατικό, μοιάζει μ΄ ένα συννεφάκι γλύκας και  απόλαυσης.

Οι ορτζάδες (σουμάδες), ήταν κάτι που έφτιαχνα απο παιδί, απο την μεγάλη αμυγδαλιά του κήπου μας, που τόσα καλοκαίρια κρατούσε τα μυστικά μου ανείπωτα! Αυτή βέβαια δεν ηταν δικό μου δημιούργημα, ήρθε σε μπουκάλι, κέρασμα αγάπης, απο το Αιγαίο και την κρατούσα ανάνοιχτη για τη μεγάλη μέρα.

Οι δε παντόλες, "pan spanio, ή di Spagna ή Pan d' ova, άρτος εξ αχνης, ωών και σακχάρεως, Ισπανική μάζα (κατα το ζακυθινό λεξικό του Λ.Ζώη)" παντεσπάνι για ολη την υπόλοιπη Ελλάδα! Γλυκό που μοιραζόταν μαζί με τις μπομπονιέρες και το έφτιαχναν με  περισσή μαεστρία συγκεκριμένα ζαχαροπλαστεία της εποχής, κομμένα ρομβοειδή και τυλιγμένα σε σελοφάν. Τώρα πια παρηκμασμένο, αφου ουδεμίαν σχέση γευστικά, έχουν με τότε.

Τα αμυγδαλωτά, χιονάτα σαν την αγνότητα των ευχών, αρωματικά σαν τους λεμονανθούς, γεμάτα αμύγδαλο σαν την αφθονία που προσκαλείς για το ζευγάρι, και εύχεσαι για τη ζωή τους, μ ένα ανθάκι γαρύφαλλου στην κορφή, για τη μοσχοβολιά και τη σπιρτάδα στο γάμο κι ολο αυτό τυλιγμένο σ ένα σύννεφο άχνης ζάχαρης σαν το πέπλο του νυφικού. 

Ήταν τα ίδια γλυκά που είχα στην βάφτισή του. 

Αλλά ενώ δεν ήταν η πρώτη φορά που τα έκανα, πανεύκολο γλυκό, ίσως η δόση του σιροπιού ή το κοπάνισμα του αμύγδαλου δεν άφησε να δέσει η μάζα να πλάθεται σε αχλαδάκι. Ομως ήρθαν απο την μεριά της Εύβοιας και έτσι δεν μπήκα σε δεύτερο κόπο επανάληψης και η δική μου μάζα αμυγδάλου έγινε "εκμέκ της Χαράς"!!!Χαμένο πάντως δεν πήγε

Μπαλάκια απο ινδοκάρυδο και ζαχαρουχο , γλυκό που αρέσει στο γαμπρό, αμφιβάλω όμως αν πρόλαβε να δοκιμάσει με το χαμό που γινόταν! 

Και τέλος για λίγη γλύκα ακόμα να φτάσει το ζάκχαρο στα ύψη, πτι μπέρ, τ αγαπημένα μου, σάντουιτς με λουκούμια τριαντάφυλλο!!!Κόλαση!!! 

Αυτα τα τίμησε δεόντως ο ανηψιός και φιότσος μου και χαλάλι του, γιατί ήταν η μοναδική στιγμή που συγκινήθηκα οταν είδα να οδηγεί το γαπριάτικο αυτοκίνητο με το μεγάλο του ξάδελφο να τον παραδώσει γαμπρό. 

Μία λατρεία, απο οταν ήταν μωρό και τώρα έχουν γίνει αυτοκόλλητα, παρά τη διαφορά ηλικίας που τώρα πια δεν φαίνεται και ετοιμάζονται να γίνουν και κουμπάροι στις επόμενες χαρές 😉 

Μακάρι να τις ζήσω κι αυτές. Φαγώθηκαν τόσα χρόνια κάποιες ψυχές 😂,ε να που έγινε η αρχή και τώρα ούτε εγώ θέλω να σταματήσουν😍

Ηταν τόση η πολυκοσμία στο σπίτι, τόσο τρέξιμο μέχρι τελευταία στιγμή που δεν βρήκα τον κατάλληλο χρόνο και στιγμή για να συγκινηθώ. 

Μια μικρή ανατριχίλα την ένοιωσα την ώρα που ξεκίνησε απο το σπίτι  σφουρίζοντας η πομπή των αυτοκινήτων. 

Μπροστά το γαπριάτικο, όπως περιέγραψα, πίσω εμείς και απο πίσω καμιά 10-15 αυτοκίνητα συγγενείς και φίλοι του. 

Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια! Οταν ακούγαμε απο μακρυα σφουριξίες οτι έρχεται γάμος τρέχαμε, μαδάγαμε ό,τι λουλούδι υπήρχε πρόσφορο σ' ένα δίσκο και ξεχυνόμαστε στο δρόμο. 

Μόλις έφτανε κοντά το νυφικό αυτοκίνητο  τινάζαμε το δίσκο με τα πέταλα, νάναι ανθόσπαρτος ο δρόμος τους κι η νύφη μας πέταγε απο το παράθυρο ζαχαρόκουκα. 

Εκτός απο τα μεγάλα τα κλασσικά, κάτι μικρά πολύχρωμα αγκαθωτά, που γίνονταν ένα με το χαλίκι του δρόμου, ομως εμείς σα μουρλά ψάχναμε να τα βρουμε και ποιός θα μαζώξει τα περισσότερα να τα φάμε! Δεν μας έσκιαζαν ουτε αρρώστιες τότε ούτε πανδημίες ουτε σιχαινόμασταν να σηκώσουμε κάτι απο το δρόμο να το φάμε και αν είχε ο δρόμος τότε!!!

Και κλείνοντας την παιδική ανάμνηση επανέρχομαι ... Η νύφη ήρθε συνοδεία παραδοσιακών μουσικών  ενώ εμάς μας κρατούσε συντροφιά στην αναμονή ενα μαγικό σαξόφωνο!

Το μυστήριο ολοκληρώθηκε εν μέσω αφόρητης ζέστης και το μόνο μου μέλημα να βεντουλιάζω και να σκουπίζω το Διονύση. Πού χρόνος να συγκινηθώ!

Ο χώρος της δεξίωσης ηταν κάτι που με άγχωνε λόγω της απόστασης, αλλά τελικά όλα πήγαν ικανοποιητικά, αν εξαιρέσεις μία απρόσμενη πεντάωρη διακοπή ρεύματος, που μας έφερε πίσω στο χρόνο του μπουφέ.

 Αλλά κάτι η θάλασσα ακριβώς στο φρύδο του γκαζόν, κάτι η Πανσέληνος, κάτι το κέφι για χορό και χαρά, κάτι οι δικοί μας άνθρωποι που μοιραζόμαστε τη χαρά μας, πέρασε σχεδόν απαρατήρητο.

Χορός μέχρι τελικής πτώσεως απο όλες τις δεκαετίες, Φύγαμε σχεδόν 5 το πρωί, κι αυτό επειδή έπρεπε να κάνουμε μια μινι διανομή καλεσμένων στα καταλύματά τους, τα παιδιά έμειναν και γλέντησαν μέχρι που ανέτειλε ο ήλιος.

Μακάρι να ζήσουν πολλές τέτοιες όμορφες Ανατολές.

Ωφειλα να κάνω αυτή την ανάρτηση. 

Τόσο για να θυμάμαι εγω οταν πλακώσει το αλτσχάιμερ, όσο και για όλες εσάς, που ζήσαμε μαζί τις δικές σας χαρές, που σας ήθελα δίπλα μου και ήσασταν, με τη σκέψη και την καρδιά.Και απο εδω να σας ευχαριστήσω, για όλη αυτή τη θετική ενέργεια που εισέπραξα και έκανε το βάρος του άγχους και της αγωνίας ελαφρύτερο.

Κι ενω αυτή η ανάρτηση αρχίνησε την Κυριακή και τελειώνει (;) ξημερώματα Πέμπτης (μαρτύρησα με τις φωτογραφίες 😡) έτυχε ενα ανέλπιστο δώρο, που φυσικά θα μοιραστώ μαζί σας εδώ, για να υπάρχει.

Η Αννα μας συμμετέχει σε μία θεατρική γυναικεία ομάδα που ανεβάζει ζακυθινές Ομιλίες.

Ετσι η ηγετική μορφή της ομάδας, κα Αγγελική Αγαλιανού, μας έκανε ενα ανέλπιστο δώρο που αποτιμάται παραπάνω όλων.

Την καταχωρώ λοιπόν, όπως την αντέγραψα για να είναι ευκρινής και ευκολοδιάβαστη:

ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ Η ΟΜΙΛΙΑ

ΑΓΓΕΛΩ:  Ξυπνάτε ουρε φάουσες! Βέβε, Πιπίνα Τότα!

                  Ο κόκορας ελάλησε, άκου τη και την κότα!

ΤΖΟΓΙΑ:   Μπα που να του το κόβανε ευτό του το λειράκι! που για δουλειά του εύρηκε τον 

                  ύπνο του κοσμάκη.

ΑΓΓΕΛΩ:   Πες πως σου φταίει ο κόκορος που ελάλησε αμπονώρα, που σ είδα, ωρή κι ο,τι 

                   έμπαινες στο σπίτι σου επολιώρα!

ΧΑΡΑ:       Βγήκες μωρή αραντεβού, πώς κάνει η Αντζουλίνα; που εφόριε ψες κόκκινο στρι;;;

ΒΕΑ:          Ω καψερή Πιπίνα… Εψές μωρή δε χόρευες φοξ αγκλέ και ΤΑ ΤΑ ΤΑ;

ΕΛΕΝΗ:   Ο τόπος ούλος βούϊξε , Ρίζα μέχρι Χαρτάτα!

ΧΑΡΑ:       Ου, για τι εξαστόχισα η έρμη, συφορά μου! Πού δεν εματαστάθηκε τέτοιο τραπέζι  

                  γάμου!

                  Οχι χοροί, όχι θέατρα, όχι φαγιά, όχι λούσα…

                  Δύο τερίνες έφαα, εξύπνησα μ αγκούσα!

ΒΕΑ:        Κι οχι καλέστρα ευτούνη ευτού! Κριτάδες και ντοτόροι, σπετσέρηδες, νοδάροι,

                  αβοκάτοι, προφεσόροι…

ΕΛΕΝΗ:   Εξένοιασε ο Κεφαλληνός, πάει κι η μικρουλούλα!

ΑΓΓΕΛΩ: Ποίανε στεφανώσανε;

ΧΑΡΑ:      Του Ντάντου τη Μαυρούλα!

ΑΣΗΜΙΝΑ: Ποία μωρή; τα μπουρδούκλωσες! Μπίτι το χασες, πάει!! Για άθρωπος να  

                  μπιστευτείς…Τ ονομά τση ξεχνάει!

ΕΛΕΝΗ:    Η Αννα του Κεφαλληνού και τση Μαρίας καημένη

ΒΕΑ:         Να τριανταρίσει κόντευεεε…Πώς δεν πήγε χαημένη!

ΖΩΗ:        Θε να σουβλίζανε αρνιά όξω απο το σπετσερίο! Είναι που τσου φοβέρισε η       

                  Αννούλα   και τσου δύο!

ΕΛΕΝΗ:   Αρνιά ήθελε ο Κεφαλληνός και του λαχε κριάρι!

ΑΣΗΜΙΝΑ: Δε λες που ευρέθηκε ζυγός να τηνε μπαλανσάρει!

ΖΩΗ:         Οχι επιβάλλο ευτούνο ευτού, όχι γλώσσα μακρία…

ΒΕΑ:          Πρώτη στα Δικαστήρια, πρώτη στην Ομιλία!

ΑΣΗΜΙΝΑ: Σώπα λοιπό, πήρε σειρά την εύρηκε τη ΛΥΣΗ

ΕΛΕΝΗ:  Επήρε τον καλύτερο σ Ανατολή και Δύση!

ΑΓΓΕΛΩ: Ποίονε λοιπό; Με σκάσατε ! Μα πού τα ξέρετε ούλες;

ΒΕΑ:     Το Διονυσάκη, ευτούνης που μαζώνει τσι πετρούλες!

ΖΩΗ:      Μωρή για κάμε ετσι να ιδείς ψυχή μου μπομπονιέρα! Εβγήκανε τα μάτια τση να   

                φκιάνει νύχτα μέρα!

ΒΕΑ:       Δυο μήνους τούλια εύρισκε ο Λαγουδης μεσ τη σάλααα!

ΑΓΓΕΛΩ: Ποίες ειναι ευτούνες οι μπελέτσες πουν΄ στη σκάλα;;;

(Μπαίνουν Γιάννα-Νικολέττα -οι κουμπάρες- σένιες)

ΧΑΡΑ: Για ιδέστε μούρη και μαλλί! Ούλα σενιαρισμένα!

ΑΣΗΜΙΝΑ: Σώπα και από του Χριστού τα είχανε κλεισμένα

ΖΩΗ:         Σώπα λοιπό και μη μιλείς κι αφού μιλιούνται ακόμα…

                   Τσίνααα!!! Η μία τση αλληνής τση το βγαλε απ’ το στόμα!

ΑΓΓΕΛΩ: Μπα;;Πώς γιατί;;;

ΒΕΑ:       Πώς ποία θάναι η πρώτη η κουμπάρα

ΕΛΕΝΗ: “Εγω”, “εγω”, “Οχι εγω”, μπροντόλιο, φαωμάρα!

ΑΓΓΕΛΩ: Κι εντέλει ποίας τση μεινε η πρωτοκουμπαρία;

ΕΛΕΝΗ:  Μα λες πώς τα χωρίσανε στα δύο;

ΑΓΓΕΛΩ: Αμή στα τρία;

ΑΣΗΜΙΝΑ: Στα τέσσερα!

ΑΓΓΕΛΩ:  Στα τεσσερα;;;;

ΑΣΗΜΙΝΑ: Ητουνα και δυο νέοι, ψηλοί, σεστάδοι…

ΧΑΡΑ: Σαν το Βασιλέα μας ωραίοι!

ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ: Πως τι παραλογάτε ούλες οι γρίες μαζωμένες;

ΓΙΑΝΝΑ:  Σαν τσι δικές τσι πομπές δε τσι ιδωμένες!

ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ: Ωρη, ευτές ελυσιάξανε! Μα δεν εκρατηθήκαν

                 Ευτά τα κατσικλείδια τέτοια σμπλήξη που τη βρήκαν; Σάρτα, φαγιά, αναβασταγιά, 

                  ιδρωκόπημα, Ομιλίες…

ΓΙΑΝΝΑ: Ωρή μας κογιονάρετε πώς τάχα ειστενε γρίες!

ΑΓΓΕΛΩ: Μα εγω κυρά μου τ άκουσα πως γέρος δεν εφάνη σ εκειό το γλέντι το τρανό που 

                 άλλο δε το φτάνει! Ητανε λέει ούλοι τσου φεγγαρομαγουλάτοι μέσα στα γέλια, τσι  

                  χορούς, χαρουμενοι, δροσάτοι!

ΒΕΑ:        Μέσα σ  ευτούνη τη χαρά γινήκαν νέοι ούλοι!

ΑΓΓΕΛΩ: Μέχρι κι οι Πισινιάτες, που ναι ευτούνοι οι βουρδούλοι!

ΖΩΗ: Κι εύχουνται απο τη Λιθακιά

ΕΛΕΝΗ: Ισιαμε το Αργάσι!

ΑΣΗΜΙΝΑ: Τ’ αντρόγυνο που γίνηκε  να ζήσει, να γεράσει!

ΧΑΡΑ: Να διακλωνίσει η κόρη μας, οπως διακλώνει ο δυόσμος

ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ: Οπως η Ευα διάκλωσε

ΓΙΑΝΝΑ: Κι εγίνηκεν ο Κόσμος!

ΑΓΓΕΛΩ: Λοιπό καλά έφάαμε και τα παμε ούλα φίνα

ΟΥΛΕΣ: Κι απ ούλα το καλύτερο σταφύλι σουρτανίνα!

Δυστυχώς, ελλείψει δύο κοριτσιών απο την κομπανία, δεν είχαμε τη χαρά να την παίξουν παρουσία του πολυπληθούς κοινού των καλεσμένων, που τότε θα έμενε στην ιστορία! Αλλά έστω κι έτσι αποτυπώνει ο,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε με μαεστρία και φινέτσα

 Αγγελος εκατέβηκε απο τα μεσουράνια

κ έκατσε και ζωγράφισε τα δυο μας τα στεφάνια!

Προσπάθησα να σας κάνω μέρος της Γιορτής, ελπίζω κάτι να κατάφερα... 😏 Για μεγένθυνση των φωτογραφιών πατήστε πάνω τους και ανοίγουν σε νέα καρτέλα 😉. Γι α άγνωστες δε λέξεις, εδώ είμαι το γλωσσάριο να σας της μεταφράσω 😂

Εύχομαι να μοιραζόμαστε χαρές ,όσο το δυνατόν περισσότερες απο τα δύσκολα και κάθε καλό και ευτυχία στις οικογένειές σας💗

Η ζωγραφική Ενωση των Επτά Νησιών

 Χθες (21/5, οταν ετοίμαζα την ανάρτηση τλπ) έληξαν οι εορταστικές εκδηλώσεις για την 160η Ενωση των Επτανήσων με την Ελλάδα. Εννοείται οτι δεν θ ασχοληθώ με την πολιτική πλευρά του θέματος και τα αν ή δεν έπρεπε, γιατί, ως είναι φυσικό, οι απόψεις μέχρι σήμερα διίστανται, αλλά με την καλλιτεχνική ένωση των Νησιών μας που έλαβε χώρα για πρώτη φορά.

Παρά την απόσταση που μας χωρίζει, οι πολιτιστικοί κοινοί δεσμοί , τα ήθη και τα έθιμα που μας συνδέουν είναι ο κρίκος που μετριάζει την απόσταση και ενώνει. 

Φέτος λοιπόν με την ανάληψη της νέας δημοτικής αρχής αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε υπο την αιγίδα της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδας Έκθεση ζωγραφικής με συμμετοχές απ όλα τα Νησιά, απο την Κυριακή 19/5 μέχρι και το βράδυ της 21ης Mαίου που έκλεισε με χορευτικά συγκροτήματα πάλι των Νησιών.

Ήταν ένα πολύ όμορφο τριήμερο που έφερε κοντά ανθρώπους άγνωστους που γνωρίστηκαν και εκτιμήθηκαν μέσα απο τα έργα τους.

Παρά τις αμφιβολίες που έχω πάντα, αν αξίζω να συμμετέχω μαζί μ ανθρώπους της συγκεκριμένης Τέχνης, που σέβομαι και θαυμάζω τα έργα τους. 

Πείτε το όπως εσείς θέλετε, εγω όμως καταλαβαίνω το δικό μου μέγεθος απέναντί τους και δεν μου επιτρέπω τη σύγκριση. Ακόμα και τώρα τόσα χρόνια μετά αυτό που μου έγραψε η Μαρία "μα εσύ ζωγραφίζεις" οταν της έστειλα τα πρώτα μου έργα  σ εκείνα τα μαθήματα που προτέθηκε να μας κάνει, ακόμα δεν το παραδέχομαι βαθειά μέσα μου. 

Με κολακεύει, αλλά δεν αφήνω τα μυαλά μου να πάρουν αέρα.

Κάπως ετσι λοιπόν σκεπτόμενη και τώρα συναίνεσα στο να συμμετέχω και μου το ανταπέδωσε με  ικανοποίηση και συγκίνηση που οτι και να πω δεν περιγράφεται με λόγια. Απο τα λόγια των συμμετεχόντων που εκτιμώ τη γνώμη τους μέχρι τα σχόλια των επισκεπτών...ενας αναβρασμός στην καρδιά κι ένα μόνιμο κοριτσίστικο κοκκίνισμα στα μάγουλα κυριαρχούσαν.

Ντροπή-συστολή και ικανοποίηση διαδέχονταν τις θερμές αγκαλιές και τα σχόλια και κάπου μέσα μου σκεφτόμουν "αραγε μπαμπά αν ζούσες θα το πίστευες οτι μπορούσε να συμβεί;" Ενα νεανικό "θέλω" που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα, έφτασε στην ωριμότητα να μετρά  συμμετοχές σε ομαδικές ή ατομικές  ανάλογες δράσεις, όπως ουτε εγω η ίδια δεν το είχα φανταστεί, χωρίς επιμελείς σπουδές, απλά ΟΠΟΥ ΣΕ ΠΑΕΙ Η ΚΑΡΔΙΆ!

Ζωγραφίζοντας πράγματα και εικόνες οχι κατά παραγγελία, αλλά που μου λένε κάτι, που μ αγγίζουν κάπου, που με συνδέουν με κάποιον, που δείχνουν σε κάποιον άλλον την εκτίμηση και την αγάπη στο πρόσωπό του. Θέματα οικεία και οχι εμπορεύσιμα

Η δική μου συμμετοχή με Τοπωνύμια και εθιμα

Όπως όλα τα έργα μου δεν γίνονται για να πουληθούν ,ακριβώς το αντίθετο. Οταν χαρίζονται γίνονται με όλη μου την ψυχή, ενώ αν κάποιο πουληθεί είναι σαν ν' αποκόβομαι απο ένα μου παιδί κι αυτό πονάει. Αλλά είναι και χαρά, οταν ο άλλος το επιλέγει για να στολίσει τη ζωή του.

Θα σας έγραφα πολλά ακόμα, αν εύρισκα τα λόγια, αλλά συνήθως μου έρχονται όταν πέφτω στο κρεββάτι τα διαολεμένα😀

Δε θα σας κουράσω λοιπόν άλλο, απλά ήθελα να μεταφέρω λίγο απο την συναισθηματική φόρτιση που αποκόμισα απο το "δεν ήξερα οτι είχες αυτό το ταλέντο", "με συγκινεί το έργο σου", μέχρι την αναγνώριση της εικόνας χωρίς καν διευκρίνηση. Πολύ σημαντικό για μένα ο άλλος να βλέπει το ίδιο μ αυτό που έβλεπες εσύ οταν το ζωγράφιζες κι οχι να φαντάζεται αλλα ντ άλλων. 

Άποψη κι αυτή σεβαστή στην τέχνη μονο που δεν είμαι αυτής της Σχολής

Μακάρι αυτό το καλλιτεχνικό ένωμα των επτά κομματιών του Ιονίου πελάγους να συνεχιστεί και να γίνει θεσμός. Θάταν πολύ όμορφο κάθε χρόνο ενα Νησί να φιλοξενεί μία ανάλογη προσπάθεια.

Το τριημερο έκλεισε με χορευτικά συγκροτήματα και χορούς απο τα Νησιά μας. Πολύ όμορφες ενδυμασίες, χαρούμενοι χοροί, γρήγοροι και με τσαλίμια, ευλύγιστοι χορευτές έδωσαν τον καλλίτερό τους εαυτό και έφεραν την αύρα του κάθε νησιού και την μετέδωσαν στο κοινό που χειροκροτούσε συνεχώς συνοδεύοντας τους ρυθμούς .

Ηταν μια ευκαιρία φίλες παιδικές, φίλες απο προηγούμενες ανάλογες συμμετοχές, φίλες απο το διαδίκτυο που πρωτοσυναντηθήκαμε και εκπρόσωποι άλλων Νησιών με αξιολογότατα έργα να βρεθούμε και ν ανταλλάξουμε ιδέες πάνω σ ενα χόμπυ που μας συγκινεί ολους και έχουμε την τύχη να μπορούμε να το κοινωνούμε στο φιλοθεάμον κοινό.

Ο έπαινος που δόθηκε σ όλους στην τελετή λήξης ήταν το ελάχιστο, αφου το μείζον το απένειμε ο κόσμος και γι αυτό νοιώθω συγκινημένη και υπόχρεη.