...

...chi lavora con le mani 'e un operaio,chi lavora con le mani e con la mente 'e un Artigiano,chi lavora con le mani e con la mente e con il cuore 'e un Artista!!!

San Francesco di Assisi



Animated Pictures Myspace Comments
Welcome Myspace Comments

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Γατοσύναξη

Ας ελαφρύνουμε το βαρύ κλίμα των περασμένων ημερών, με κάτι απόλυτα ανάλαφρο σαν καλοκαιρινό αεράκι!

Ήταν κάποτε ένας γάτος
παιχνιδιάρης και κεφάτος


ήταν νέος και ωραίος
και ολόμαλλος βεβαίως.


Τον φωνάζανε Γουργούρη
και για συντομία, Γούρι.



Κι ένα βράδυ, κι ένα βράδυ
το Γουργούρι στο σκοτάδι

Βγήκε έξω στην αυλή
και νιαούριζε πολύ





τον ακούσαν κι ήρθαν κι άλλοι
Μικροί γάτοι και μεγάλοι

θαλασσόπετρες με decoupage χαρτοπετσέτας
άσπροι γάτοι, μαύροι γάτοι
Ηρθαν όλοι τους τρεχάτοι



decoupage με χαρτοπετσέτα  πάνω σε πέτρες θαλάσσης


Ήρθαν απ' τα κεραμίδια
ήρθαν κι απο τα σκουπίδια

Αλλοι είχαν γκρίζες φατσες
και φορούσαν άσπρες κάλτσες


άλλοι ήτανε ριγάτοι
άλλοι ήτανε βουλάτοι



τρικολόρε ήταν άλλοι
κι άλλοι είχαν μαύρο χάλι
...

 Απο το αγαπημένο παιδικό βιβλιαράκι της κόρης μου 
 "Γατοβιβλίο"  της  Παυλίνας Παμπούδη
Εκδόσεις  ΚΕΔΡΟΣ



Καλωσορίζουμε  μία νέα  γάτα (σσσ μισεί το ροζ) της γειτονιάς, που προέκυψε και ποιητής, για να εμπνέεται!
                                Και ...μην ξεχνάτε...ΕΔΩ!


                                                Pawsome Divider Pictures, Images and PhotosPawsome Divider Pictures, Images and Photos

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Το ζην επικινδύνως

Δεν  είχα πρόθεση να κάνω μια τέτοια ανάρτηση, όμως καμιά φορά τα γεγονότα μας ξεπερνούν και τα «θέλω» μας  υπερισχύουν των «πρέπει» και ζητούν να εκφρασθούν, μήπως καταλαγιάσουν οι φόβοι μας.
Αναλογίζομαι πολλές  φορές τα χρόνια που πέρασαν, τα χρόνια της παιδικής κι εφηβικής μας ηλικίας  και τα συγκρίνω με την σημερινή αίσθηση ανασφάλειας που διακατέχει τη ζωή μας.
Ίσως ότι τώρα έχουν αλλάξει πολλά, εμείς έχουμε γίνει πιο έμπειροι, έχουμε διανύσει το περισσότερο από τη ζωή και  πλέον εκτός τη δικής μας ζωής έχουμε κι άλλες στην ευθύνη μας, μας κάνουν πιο ευάλωτους και πιο ευαίσθητους.
Όμως δεν μπορείς να μη συγκρίνεις, τις ξένοιαστες μέρες που έπαιρνες το ποδήλατο, χωρίς καν να δίνεις λογαριασμό, παρά με ένα «πάω μια βόλτα» έτσι αφηρημένα, προς όποιον τυχόν σ άκουγε, τρέχοντας συγχρόνως ν απομακρυνθείς, εξαφανιζόσουν προς άγνωστη κατεύθυνση!
Τότε που δεν υπήρχαν κινητά για να κατασκοπεύουν τις κινήσεις σου. Πού ξεκινούσες από το σπίτι σου και μπορούσες να «ξεβρασθείς» χιλιόμετρα μακριά, χωρίς το άγχος του ρολογιού, μόνος ή γελώντας με την παρέα σου.
Πηγαίναμε σμάρι παιδιά στη θάλασσα και ποτέ κανείς δεν ανησύχησε, μήπως πνιγούμε, μήπως κακοπέσουμε καθ οδόν, μήπως μας συμβεί κάάάτι τέλος πάντων, άσχημο
Στα μπαράκια της εποχής  διασκεδάζαμε μέχρι ανατολής του ηλίου και οι γονείς δεν έμεναν ξάγρυπνοι να μας περιμένουν αγωνιώντας. Ξαπλώναμε στη νοτισμένη άμμο και κουβεντιάζαμε, μέχρι να μας υπενθύμιζε το ξημέρωμα, ότι είχε φτάσει η ώρα του γυρισμού.
Γυρνούσαμε σπίτια και οι δικοί μας κοιμόντουσαν  στα  ξεκλείδωτα σπίτια,ή στις αυλές στρωματσάδα   ή ακόμα και στ ‘ αλώνια την εποχή που ήταν απλωμένη η σταφίδα για φύλαξη, χωρίς φόβο!

                                            
Σήμερα ο φόβος κυριαρχεί στη ζωή μας, καιροφυλαχτεί σε κάθε στρίψιμο της γωνίας η αβεβαιότητα.
Η ίδια η ζωή έχει γίνει ένας βραχνάς που σε πνίγει, από τα θέματα υγείας που κυριαρχούν στις μέρες μας κι ακούς καθημερινά λυπηρά γεγονότα , μέχρι την ανασφάλεια να κυκλοφορήσεις ελεύθερος κι ελεύθερα οποιαδήποτε ώρα της ημέρα.
Η πιο  απλή καθημερινή διαδρομή  ή συνήθεια  γίνεται αγώνας ζωής!
Οδηγείς στο δρόμο, με το φόβο «θα φτάσω στον προορισμό μου;»
Πηγαίνεις στις Τράπεζες και κοιτάς γύρω σου καχύποπτα ποιος πλησιάζει το ταμείο εκτός σειράς, μπας και…
Περπατάς στο δρόμο και δε μπορείς να απολαύσεις τη βόλτα σου, αντιδρώντας σε κάθε θόρυβο που ακούγεται πίσω σου, δίπλα σου, μήπως αυτός που πλησιάζει δεν επιθυμεί να σε προσπεράσει αλλά να σε κουρσέψει, να σε βιάσει, να…να…να…
Πηγαίνεις διακοπές και καταπιέζεις το παιδί σου νάναι στην οπτική σου ακτίνα, μην απομακρυνθεί, μη αφεθεί, μη χαρεί την ελευθερία που του χαρίζει η ξενοιασιά των διακοπών. Του κάνεις αλλεπάλληλες κλήσεις στο κινητό, μ ένα αγωνιώδες «πού είσαι;», και το περιμένεις να γυρίσει το βράδυ, για να πας εσύ ήρεμα να κοιμηθείς πλέον.
Μπαίνεις στο σπίτι σου και κατοπτεύεις το χώρο με άγχος μήπως πριν από σένα τον έχει «επισκεφθεί» κάποιος άλλος.
Κοιμάσαι το βράδυ και κλειδαμπαρώνεσαι σαν τον ποντικό στη φάκα του. Κάθε θόρυβος είναι ενοχοποιητικός ότι κάποιος επιβουλεύεται την γαλήνη σου και την ασφάλειά σου
Πας στη δουλειά σου και δεν ξέρεις αν σήμερα θάναι η άτυχή σου μέρα, που από ένα τυχαίο γεγονός θα βρεθείς στο μάτι του κυκλώνα και θα πληρώσεις με το πολυτιμότερο , τη ζωή σου, την ατυχία της στιγμής.
Αυτές οι σκέψεις που τελευταία μου τριβελίζουν το μυαλό, επανήλθαν δριμύτερες, από τις σκηνές Far West  που εκτυλίχθηκαν  (http://www.ert.gr/pirgos/37764-Kyllhnh-Gkangksterikh-epithesh-se-chrhmatapostolh & http://www.dete.gr/news.php?article_id=106886) στο λιμάνι της Κυλλήνης (όχι στο μεγαλύτερο λιμάνι της Χώρας, αλλά σ ένα  επαρχιακό λιμάνι μικρής εμβέλειας), με τη Χρηματαποστολή που συνταξιδεύαμε ( ταξίδι –αστραπή στην Πάτρα ), μπροστά στα φοβισμένα μάτια εκατοντάδων  ταξιδιωτών που αποβιβάζονταν ή περίμεναν να επιβιβαστούν στα δύο καράβια για Κεφαλονιά και Ζάκυνθο.
Κακοποιοί  με βαρύ οπλισμό, που καθημερινά  θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, χωρίς καν να τις υπολογίζουν, αρκεί να  σταθείς εμπόδιο στα άνομα σχέδιά τους
Δε ξέρω τι μέρες μας επιφυλάσσει η μοίρα μας, απλά καθημερινά βλέπω την κατάσταση να εκτραχύνεται κι εμείς όλο και πιο φοβισμένοι να μην μπορούμε ν απολαύσουμε τις πιο απλές στιγμές της ζωής…
Να ευχόμαστε να μη βρεθούμε στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή.

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Μικροί ναυτίλοι


Ο ήλιος καίει.
 Η θάλασσα η μόνη διέξοδος.
Βουτιά και ξανά στην ακτή. 
Το πόδι χώνεται άτσαλα στην άμμο, τα βότσαλα ανταριάζονται, μια καυτή αχτίνα ήλιου πέφτει με φόρα πάνω σε κάτι που της αντιγυρίζει μία χλωμή αντίσταση, το νερό από το σώμα σταλάζει  πάνω του και το γυαλίζει! Γυαλίζει λίγο, συνωμοτικά, μέχρι να του δώσεις σημασία μόνο εσύ...που ξέρεις...που καταλαβαίνεις τα σινιάλα...το βλέπεις να ξεπροβάλει!

Το σηκώνεις χαρούμενα, και θριαμβολογείς  για το θησαυρό που ανακάλυψες, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των γύρω σου, αν υπάρχουν, για σένα δεν υπάρχουν.
Το κοιτάς, το περιεργάζεσαι, προσπαθείς να καταλάβεις το "πούθε" του,  μέσα από το θαμπό του χρώμα. Σκαλίζεις την αλμύρα που χάραξε το κομματιασμένο του κορμί κι αναζητάς σημάδια προέλευσης.
Πόσο μεγάλο ταξίδι νάχει κάνει; Τι αναμνήσεις να κουβαλά μαζί του;

Ολα τα πράγματα και τα πιο ασήμαντα, κουβαλούν μαζί τους την ιστορία τους.
Απο εκεί  που ξεκίνησαν, Εκεί που βρέθηκαν, πως ήρθαν, αυτοί που τα κράτησαν στα χέρια τους, μέχρι να φτάσουν στα δικά σου...

Ξέφρενο απομεινάρι απο νεανικό πάρτυ στην παραλία νάναι άραγε; ή κάποιου ταξιδευτή παρέα, που αφού άδειασε το περιεχόμενο, το πέταξε με πίκρα στη θάλασσα, γι αυτά που του στερούσε η ξενητειά κι αυτό έσπασε σε χίλια κομμάτια;
Μ' όλες αυτές τις σκέψεις που κάνω πάντα, για κάθε τι που πριν είχε τη δική του ζωή, μέχρι που το τυχαίο κι αναπάντεχο τόφερε στο δρομο μου... σκέψεις, πάνω απο σπασμένα και ταξιδεμένα γυαλάκια της θάλασσας (seaglass) !
seaglass δεμένα με χρυσό συρματάκι και πέτρες

Τρεις μικροί ναυτίλοι (ταξιδευτές) καραβοτσακισμένοι και διαβρωμένοι από το θαλασσινό αλάτι, χώρια ήρθαν,ταιριασμένοι μένουν, ανεπαίσθητα μαζί, σ ένα ταξιδιάρη πίνακα-κόσμημα.

Απο  το αλεπάλληλο κροτάλισμα απο τη βία του νερού, στα βάθη της θάλασσας, ένα περήφανο καλοκαιρινό κόσμημα στην πιο περίοπτη θέση!
 Το νοιώθω , ξαναναπνέει  και μου χαϊδεύει  το λαιμό, αφήνοντας αλμυρά φιλήματα  θαλασσινής αύρας, σεβαστικό αντάλλαγμα, του δικού μου φιλιού ζωής!
 Seaglass  jewellery (3 σε 1)




  Χ

Ότι μπόρεσα ν' αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους,

επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια, το χρωστώ σ' ένα είδος

ειδικού θάρρους που μου 'δωκεν η Ποίηση: να γίνομαι άνεμος για
το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός
δεν υπάρχει.


Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς

να σημειώνεται μέσα στη «στιγμή» όταν καταφέρει να την ανοίξει

και να της δώσει διάρκεια. Οπόταν, πραγματικά, και η Θλίψις γίνε-
ται Χάρις και η Χάρις Άγγελος· η Ευτυχία Μοναχή και η Μοναχή
Ευτυχία

με λευκές, μακριές πτυχές πάνω από το κενό

ένα κενό γεμάτο σταγόνες πουλιών, αύρες βασιλικού και συριγμούς

υπόκωφου Παραδείσου.


                                                          απόσπασμα απο το "Μικρό Ναυτίλο"  του Οδυσ. Ελύτη


Περάστε κι απο εδώ...

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Με γλύκα παράδοσης.

Σήμερα σας επιφυλάσσω μία διαφορετική ανάρτηση, απο αυτές που δεν έχετε συνηθίσει από μένα.
Κάποιες θα τρίβουν τα μάτια τους, γιατί απλούστατα δεν με πιάνει το μάτι τους, με θεωρούν έναν απλό καθημερινό άνθρωπο...όόόχιιι...δε θα τους κάνω τη χάρη!
Δε μπορεί άλλες να κατέχουν τον τίτλο της χρυσοχέρας και άλλες του... ψαλιδοχέρη, της ανεπρόκοπης.
Μια που σας ξενάγησα λοιπόν, έστω κι ακροθιγώς, στον Τόπο μου, κάτι ακόμα τοπικό.
Παλιά λοιπόν, που οι άνθρωποι δεν είχαν τις σημερινές πολυτέλειες κι ευκολίες και ντελίβερι προσπαθούσαν να επιβιώσουν , να βγάλουν τα προς το ζην και να τραφούν, εκ των ενόντων και εκ των γεννημάτων τους.
Εφεύρισκαν  τρόπους να καταναλώνουν τη σοδειά τους και να τρέφονται, είτε ως φαγητό, είτε ως γλύκισμα.
Απλά καθημερινά τα προϊόντα της μάνας γης, απλοί , αγράμματοι άνθρωποι οι ίδιοι, αλλά το μυαλό έκοβε ξυράφι και η οικονομία των πόρων δεν επέτρεπε να πηγαίνει τίποτα χαμένο.
Μία λοιπόν παραδοσιακή συνταγή γλυκίσματος (τι άλλο; μπάμιες θα σας έδειχνα;),  θα σας παρουσιάσω σήμερα,


που στις μέρες μας τείνει να εκλείψει, μια που οι παραδοσιακές νοικοκυρές, έδωσαν τη θέση τους στις σκληρά εργαζόμενες, εντός κι εκτός σπιτιού, γυναίκες και τα σιτηρά πάλι έγιναν εισαγόμενα και όχι παραγώμενα στα ιδιόκτητα χωράφια.


ΚΟΥΜΠΟΣΤΟΣ, λοιπόν, και σύμφωνα με το "Γλωσσάριο ιδιωματισμών της αλλοτινής ζακυνθινής ντοπιολαλιάς" του αξέχαστου Γιάννη Πομόνη-Τζαγκλαρά, είναι: "Τοπικό (άλλοτε) προσφιλές λαϊκό "έδεσμα", παρασκευαζόταν απο νέας εσοδείας στάρι, χονδροαλεσμένο σε χειρόμυλο, που το έβραζαν με ζάχαρη και λάδι. Σερβιριζόμενο στο πιάτο το πασπάλιζαν με κανέλα"
Ιδού λοιπόν αυτό το γλύκισμα της εποχής (καθότι μετά το θερισμό) για τις μέρες τις καλοκαιρινής σαρακοστής !

Κουμπόστος: τοπικό εποχιακό γλύκισμα
Αυτό προοριζόταν για κανίσκι, τι σε  αλουμίνιο θα σας τρατάριζα; Πορσελάνη  Λιμόζ  και βάλε θα επιστράτευα, δυστυχώς όμως, είχε ήδη φαγωθεί πριν τη φωτογράφιση το ευπαρουσίαστο!!!χαχαχαχα
Τώρα, ώρες είναι να θέλετε να σας αποκαλύψω και τη μυστική οικογενειακή συνταγή... μμμμ να το σκεφτώ λιγάκι...άντε ας το πάρει το ποτάμι...πώς τα καταφέρνετε και με τουμπάρετε, δε ξέρω!
Τα υλικά είναι με το μάτι, δεξί, αριστερό δεν έχει σημασία, σκοπός είναι να σας το γεμίσει, άντε να σας το κάνω πιο εύκολο...

Υλικά

2 1/2 ποτήρια νερού χοντροκομμένο στάρι νέας εσοδείας
2       κουτάλες βαθιές λάδι
2 1/2 ποτήρια ζάχαρη (η ζάχαρη είναι δικό σας θέμα. Εξαρτάται πόσο γλυκό το θέλετε)
μια πρεζούλα αλάτι

Εκτέλεση:
Σε μισή κατσαρόλα νερό  που άρχισε να κοχλάζει ρίχνουμε το στάρι, σβήνοντας συγχρόνως τη φωτιά και τ' αφήνουμε όλη νύχτα να φουσκώσει.
Την επομένη προχωράμε στο βράσιμο του σταριού με το λάδι.
Δεν πρέπει νάχει πιεί όλο το νερό, αν τόχει κάνει, συμπληρώστε νερό, προκειμένου να μη σβολιάσει.
Ανακατεύετε  τακτικά να μην πιάσει στην κατσαρόλα.
Όταν έχει βράσει το στάρι κι έχει μαλακώσει (να το βρίσκεις όμως λίγο στο δόντι), τότε ρίχνετε τη ζάχαρη και τ' αφήνετε να χυλώσει.
'Αν παρ' ελπίδα  πήξει πολύ, αραιώστε το με λίγο ζεστό  νερό,να μην διακοπεί η διαδικασία βρασμού. Αν πάλι έχει μείνει αραιό παρότι έχει βράσει, προσθέτετε λίγο κορν φλάουρ.
Αν έχουν γίνει όμως, όλα όπως πρέπει, δε θα χρειαστείτε τίποτε απ όλα αυτά.
Σερβίρετε σε μπωλ, ρίχνετε κανέλα απο πάνω, και ...Καλή σας όρεξη!

Μη πιστέψετε οτι πάω να παραβγώ στις καθ ύλην αρμόδιες, απλά σήμερα, είχα άμεση ανάγκη από κάτι γλυκό, γι αυτό άλλαξε κι η προγραμματισμένη ανάρτηση.Θα χαρώ ν ακούσω τις απόψεις σας, κι αν έχετε κάποια παραλλαγή αυτού του γλυκίσματος στον Τόπο σας.

Χρόνια Πολλά στις εορτάζουσες σήμερα, ιδιαίτερα στις αγαπημένες μου φιλενάδες που γιορτάζουν  η Παναγία ας  προστατεύει  ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Μην ξεχνάτε... αυτό!

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Ωραία και Μόνη...

* Μια πρόκληση κι ένα αφιέρωμα στη σημερινή μαύρη επέτειο (και μια "φρέσκα" μαρτυρία επ αυτού)

Για το Τόπο που με γέννησε πολλά κατά καιρούς έχω γράψει,άλλοτε για το σήμερα και κάποιες φορές  για το χθες.
Παρ όλα αυτά,  ενέδωσα στην πρόκληση  της φίλης Μαρίας, να γίνουμε εμείς διαφημιστές του τόπου μας, σε μια δύσκολη για όλους εποχή κι έτσι είπα να σας δώσω κάποια ενημερωτικά ιστορικά στοιχεία που ίσως δε ξέρετε γι αυτήν.
Καλώς αριβάρατε Ζάκυνθο, λοιπόν!
λίγα μέτρα πριν το λιμάνι

Δε θέλει κόπο θέλει τρόπο, όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση, αφού είναι προσβάσιμη με όλα τα μέσα.
Οδικώς μέχρι Κυλλήνη, το επίνειο του Νομού Ηλείας και μετά μια ώρα με το φέρυ, αεροπορικώς από ΑΘήνα και Θεσσαλονίκη και... σκαφάτα απ όλα τα σημεία της οικουμένης!!! Γιατί καλέ; κάποιος μπορεί να διαθέτει σκάφος, βέβαια ας μην του πούμε οτι εμείς δεν διαθέτουμε μαρίνα... Είναι απο τα έργα, που όσα λεφτά κι άν έπεσαν στο νησί, ουδέποτε έγινε.
Λοιπόν
Η Χώρα απο το Κάστρο

Η Ζάκυνθος, γνωστή διεθνώς και με το όνομα "Τζάντε", ή Φιόρο του Λεβάντε (= Άνθος της Ανατολής) κατά τους Βενετσιάνους, είναι ένα από τα νησιά του Επτανησιακού συμπλέγματος.
Το ενδέκατο  σε έκταση ελληνικό νησί και το τρίτο (μετά την Κεφαλονιά και την Κέρκυρα) των Ιονίων, ενώ  δεύτερο σε πληθυσμό νησί των Επτανήσων.   Οι κάτοικοί της(οι Ζακυνθινοί, ή Ζακύνθιοι)  όχι χωρίς λόγο, λέγονται και σπουργίτες, γιατί δεν αντέχουν μακρυά της,ακόμα και μέχρι την Κυλλήνη!
                                                 
                                       


Ενα μικρό ακανόνιστο τρίγωνο το σχήμα της ριγμένο άτσαλα στα σμαραγδένια νερά του Ιονίου.


                                           


 Με βόρειο άκρο το ακρ. Σκινάρι


       
και δύο κάτω ακμές του τριγώνου Γέρακας




 και Μαραθίας. 


με θέα στον κόλπο του Κεριού


Στο κόλπο του Λαγανά "φωλιάζουν" εκτός απο τις χελώνες caretta-caretta δύο επίσης νησάκια, το Μαραθωνήσι και το Πελούζο, προστατευόμενα για την πανίδα τους. 
Το Πελούζο είναι επίσης χώρος ωοτοκίας μια ψιλής μαρίδας, "το μαριδάκι του Πελούζου" ,όπως λέγεται.
 37 δε ναυτικά μίλια νότια είναι το Νησάκι Στροφάδες,


Το Καστρομονάστηρο (Παναγίας της των πάντων Χαράς) στα Στροφάδια
                                          


όπου εκεί μόνασε ο Αγιός μας, του οποίου τη μετακομιδή του σκηνώματος απο τα Στροφάδια,  γιορτάζουμε κάθε 24 Αυγούστου πανηγυρικά!




Ο κόλπος του Λαγανά είναι ο μεγαλύτερος σε έκταση όλου του νησιού, γύρω στα 9 χιλιόμετρα αμμώδους παραλίας, ενω οι ακτές προς την Ιταλική μεθόριο είναι βραχώδεις, 


η θέα από το Καμπί
                                          

απροσπέλαστες στο μεγαλύτερο ποσοστό και απόκρημνες, σχηματίζοντας μικρούς κολπίσκους και υδάτινες σπηλιές. 

Γενικά διαθέτει 37 χιλιόμετρα ακτογραμμή, με αμμώδεις και ζεστές θάλασσες, ιδανικές για οικογένειες με μικρά παιδιά,ενω οι βόρειες θάλασσες είναι βαθιές με νερά πάντα καθάρια και προκλητικά.(μπείτε κι ΕΔΩ, και δε θα χάσετε
Παρ΄όλη την επέλαση των "βαρβάρων" κάθε καλοκαίρι, για τους ψαγμένους πάντα υπάρχουν απομονωμένοι κολπίσκοι, που μπορείτε να απολαύσετε ανενόχλητοι το μπάνιο σας.


ΝΑΥΑΓΙΟ: Σίγουρα όχι εδώ! χαχαχα
                                              
Πλούσια σε ιστορική διαδρομή η Ζάκυνθος, αν δε βαρεθείτε διαβάστε παρακάτω πόσα "αφεντικά" άλλαξε, μέχρι να ανεξαρτοποιηθεί και να προσαρτηθεί στην υπόλοιπη Ελλάδα τις 21 Μαίου 1864.
Η Ζάκυνθος, την οποία ο Ομηρος ονομάζει Υλήεσσα, δασώδη δηλ. πήρε τ όνομά της απο τον πρώτο της επικοιστή Ζάκυνθο, γιο του βασιλιά της Φρυγίας Δαρδάνου.
 Η ιστορική της διαδρομή μακρά.
Απο το βασίλειο του Οδυσσέα και τη συμμετοχή της στον Τρωικό πόλεμο, μέχρι τους Περσικούς πολέμους,όπου παρέμεινε αμέτοχη και τον Πελοποννησιακό που ήταν με την πλευρά των ΑΘηναίων, έφτασε να υποταχθεί στους Μακεδόνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου κι αργότερα στους Ρωμαίους.
 Το Χριστιανισμό η παράδοση λέει τον ασπάστηκε οταν το 34 μ.Χ πέρασε απο εδώ η Μαρία η Μαγδαληνή πηγαίνοντας για τη Ρώμη, εξ και το χωριό Μαριές, προς τιμή της!
 Στη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων γίνεται στόχος λεηλασίας πειρατών και βανδάλων. Συνεχίζει την εναλλαγή κατακτητών το 115 μαζί με την Κεφαλονιά,κατακτάται απο τους Νορμανδούς της Σικελίας, όπου τα αποσπούν απο τη βυζαντινή Αυτοκρατορία και τα εντάσουν στην Παλατινή Κομητεία Κεφαλληνίας και Ζακύνθουυπο τηνηγεμονία των Κομήτων Ορσίνι , Ανδηγαυών και Τόκκων. 
Στη συνέχεια καταλαμβάνεται απο τους Ενετούς και παραμένει υπο την ενετική κυριαρχία έως το 1797, όπου και λαμβάνει χώρα λαϊκή εξέγερση, το γνωστό Ρεμπελιό των Ποπολάρων. Μέχρι το 1799 αποδίδεται στη Γαλλοκρατία με τη Συνθήκη του Καμπο Φόρμιο, όπου οι Γάλλοι δημοκρατικοί αρχικά και στη συνέχεια οι Ρώσοι με συμμάχους τους  Τούρκους κατέλαβαν το νησί μέχρι το 1800, οπότε με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης συστήνεται η Επτάνησος Πολιτεία (1800).
Επανέρχονται οι Γάλλοι Δημοκρατικοί, αυτή τη φορά έως το 1815 και δημιουργούν το Ενωμένο Κράτος των Ιονίων Νήσων,που τέθηκε υπό Αγγλική προστασία έως το 1864. Κατόπιν σκληρών αγώνων και 680 χρόνια ξένης κατοχής, πραγματοποιείται η πολυπόθητη ένωση με την Ελλάδα. 


Το κλίμα είναι ήπιο μεσογειακό, με πολλές βροχές τη χειμερινή περίοδο και μεγάλη ηλιοφάνεια, πράγμα που ευνοεί τις καλλιέργειες  σταφίδας, αμπέλου, ελιάς (ντόπιας και κορωνεϊκης),οπωροκηπευτικών με γνωστότερο το μυρωδάτο ζακυνθινό πεπόνι και τα νεροκρέμμυδα           όπως επίσης καλλωπιστικών φυτών, 


τζαντζαμίνι
αν σας είναι άγνωστο το συγκεκριμένο, ανοίξτε εδώ!
                                             
μπουγαρίνι και γραντούκα.
Μπορεί νάναι μικρό σε μέγεθος νησί, όμως έβγαλε έναν Αγιο, τον προστάτη μας Αγιο Διονύσιο, ο μόνος γηγενής απο τους Αγίους προστάτες των Επτανήσων, δύο Εθνικούς 
ποιητές  το Διονύσιο Σολωμό για την Ελλάδα

                           
και τον Ugo Foscolo,     μετέπειτα  για την Ιταλία, χωρίς να παραγνωρίζεται η αξία και το μέγεθος του Αν. Κάλβου, του Ξενόπουλου, που έγινε ο πρεσβευτής της στην Ελλάδα, μεγάλους ζωγράφους, μουσουργούς και συνεχώς βγάζει νέους σ όλες τις Καλές Τέχνες. 


Δυστυχώς οι συχνές επισκέψεις του Εγκέλαδου, ξεθεμέλιωσαν όλο το αρχαίο κάλλος του Τζάντε μας,
ένα απέραντο οικόπεδο μετά τη σεισμοπυρκαγιά του 1953
  
 παρ όλα αυτά, αντιστέκεται με τη φυσική του ομορφιά και γοητεύει τον επισκέπτη.
Αν λοιπόν, φτάσατε μέχρι εδώ διαβάζοντας, καιρός να μας επισκεφθείτε, να επιβεβαιώσετε τα γραφόμενα. 
Ανοίξτε τα link που σας δίνω, κι είμαι σίγουρη, θ' αντλήσετε σπουδαίες πληροφορίες γι αυτό το πολύπαθο Νησί του Ιονίου, το δικό μου Νησί!

Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Σας πάω με ...χίλια!

Μια μέρα μου δίνει "εντολή" η Σωσώκα μου: "ετοίμασε δώρα".
Γιατί; απόρησα εγώ
- "δε βλέπεις 900 τόσοι αναγνώστες, όπου νάναι  έφτασες τους 1000 έτσι θα τους αφήσεις;"
Απόλυτο δίκιο είχε και ως συνήθως, προέβλεπε πριν απο μας για μας!
Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν, στρογγυλέψαμε... "είμαστε δυό, είμαστε τρείς, είμαστε χίλιοι ..."!
                                 
     

Πώς έγινε αλήθεια η αρχή!
Από εκεί που σκιαζόμουν να πω οτι έκανα μπλογκ (και δη δημιουργικό), μη με περάσουν για παρασάνταλο...
Κανένας δε με ήξερε και κανένας δε περίμενε, εμένα το "Μεσσία", να φέρω καινούργιες ιδέες.
Όταν δειλά-δειλά εμφανιζόταν κανένας,  τι χαρά έπαιρνααα!!!
Μεγάλη επιτυχία που πιάσαμε τους 10 και μετά τους 20, 30, 40 και πάει λέγοντας...
Οι στρογγυλοί αριθμοί μ ενθουσίαζαν!

Από κάποιο σημείο και μετά, ο ενθουσιασμός έδωσε τη θέση του στον προβληματισμό και την υπευθυνότητα.
- Όλοι αυτοί κάτι περιμένουν απο σένα και φυσικά να μη βαριούνται με την επανάληψη και κάθε φορά να βλέπουν κάτι νέο.
Μια πρόκληση ήταν όλο αυτό για μένα, που με πηγαίνει όλο και παραπέρα και μου κεντρίζει όλο και περισσότερο τη φαντασία και κινητοποιεί τη δημιουργικότητα.

Ποτέ δεν βαυκαλίστηκα οτι, αυτούς τους αναγνώστες, τους έχω σίγουρους.
Μπαίνουν, βγαίνουν, ενδιαφέρονται, αδιαφορούν, σχολιάζουν ή δε σχολιάζουν, συμμετέχουν σε δωροεκπλήξεις ή όχι, παίρνουν ιδέες  και τις μετατρέπουν σε κάτι καινούργιο, ένα συνεχές πήγαινέλα!
Απο ένα σημείο και μετά, δεν μ αφορούσε καν το νούμερο των αναγνωστών (μη το θεωρήσετε υπεροπτικό), γιατί μου έκανε κάπως σα μουσειακή προθήκη, με τις φωτογραφιούλες βουβές στο πλάι.
Αυτό που ήθελα και θέλω, νάχω ένα ζωντανό χώρο έκφρασης.
Ν΄ ανταλλάσσουμε απόψεις, σχόλια, πειράγματα, αστεία, να γελάμε  βρε αδελφέ, να γίνεται τζέρτζελο, μέσα απο τη δημιουργία και τον προβληματισμό! Γι αυτό κι εγώ ανταποκρίνομαι στα σχόλια, ανεξάρτητα από την προσωπική πίεση που μπορεί να έχω.
Γιατί τι νόημα έχει νάχω ένα σκάφος υπεράριθμο και  να  μην το κουνάει ρούπι απο το  λιμάνι,κι αν ταξιδεύει να μην βλέπουν την ώρα της επιστροφής  οι "επιβάτες";
Οχι.


Έτσι θέλω να έρχεσθε ελεύθερα και με ελεύθερη βούληση, ν αφήνετε το αποτύπωμά σας, να συμμετέχετε ακόμα και στο μπάχαλο που ενίοτε (έως πολύ συχνά) συμβαίνει,να διασκεδάζετε, να παίζετε με τους κέρσορες (έχουμε και πιτσιρίκια τι να γίνει!), σαν νάμαστε σε μια αυλή γειτόνισσες
με τις χειροτεχνίες μας και να κάνουμε κοινωνική κριτική και να γελάμε...μια καλή...μια ανάποδη!!!
Γι αυτό, ποτέ δε βάζω όρο στις κληρώσεις μου, οι συμμετέχοντες να εγγραφούν  απαραίτητα αναγνώστες μου. Το στοίχημα είναι να τους κερδίσω ! 
Η πόρτα μου θάναι πάντα ορθάνοιχτη, σ όποιον νοιώθει βολικά.
 Όποιους απογοήτευσα (γιατί και τέτοιοι υπάρχουν) λυπάμαι...ίσως μ'  είχαν αλλιώς στο μυαλό τους και δεν ανταποκρίθηκα. Μια μικρή κοινωνία είμαστε άλλωστε κι εδω μέσα, που σ' άλλους αρέσουμε και σ' άλλους όχι.
Μα πάνω απ όλα μέσα από αυτή τη χιλιάδα ξεπήδησαν φιλίες, κι αυτό είναι το μεγάλο όφελος!

Σας ευχαριστώ  για την αγάπη σας , τα πάντα θερμά σας σχόλια, τα βραβεία σας (όπως αυτό εδώ

 -πραγματικά Μεγάλη μου Τιμή!) και τα απίστευτα δώρα σας κι ας μην τα επιδεικνύω, το καθένα έχει τη θέση του ! Με κακομαθαίνετε και δε πρέπει...είμαι που είμαι αδιόρθωτη!
Το δώρο (-α)-ανταπόδοσης είναι ακόμα μυστικό, μέχρι μέσα και κάτι  Σεπτέμβρη  που θα λήξει κι ο πανηγυρικός συναγερμός,(ε, να γυρίσουν όλοι από θάλασσες κι ακτές) θάναι έτοιμο (-α?...ίσως)!

Giveaway λοιπόν εν όψει, δηλώστε συμμετοχή...τώώώρααα!


Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Πόσα άραγε χωράει μια στιγμή;

Αν δεν είχα κάνει την προηγούμενη  ανάρτηση, θάταν σίγουρα αυτή, επέλεξα λοιπόν νάναι η πρώτη του νέου μήνα!
Σάββατο βράδυ (28/7) μετά απο επτά μήνες συνειδητής αποχής απο κάθε πολιτιστικό δρώμενο, αποφάσισα οτι δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, έπρεπε να πάω.
Μου δωσε την ευχή της κι η Βιλλιώτη, ανταλλάξαμε πειράγματα να αλαφρώσει λίγο το μέσα μου που αντιστεκόταν, επιστράτευσα τις θετικές μου δυνάμεις και εξέδραμα.
Το γεγονός ήταν από μόνο του συγκινητικό.
Ένα νέο παιδί, ενα δικό "μας" παιδί, έκανε τα πρώτα του βήματα στην Ελληνική Πεζογραφία και μας ήθελε δίπλα του, να μοιραστούμε τη χαρά και τα όνειρά του!
Θυμάστε το νέο ωραίο και ταλαντούχο, που έγραφα σε μια παλιά ανάρτηση;
Ε, αυτός είναι!
                                            dsc_0548
Έκανε ένα βήμα παραπάνω στην επιτυχία, στην καταξίωση που κάθε νέος συγγραφέας ονειρεύεται. Εκδόθηκε!
Μου έφερε προσωπικά και σεμνά την πρόσκληση στο γραφείο, οπότε η συγκίνηση άρχισε ν αναβλύζει...
Ο Στέφανος πάντα ήταν σεμνός και χαμηλών τόνων.
Θαύμαζα την ωριμότητά του και τη νηφαλιότητά του.
 Αισθανόσουν οτι αυτό το παιδί "ταξίδευε" σ άλλους κόσμους , χωρίς νάναι απόκοσμο και δε διαψεύστηκα.
Παρευρέθηκε κόσμος, ανάλογα με την εκδήλωση και το πρόσωπο. Εντυπωσιάστηκα! και χάρηκα, γιατί εκτός απο τους συνήθεις ύποπτους της ηλικίας μου, είδα και νέα παιδιά. Αν το είχαν επιδιώξει αλλιώς να συναντηθούν, ίσως δεν είχε τόση προσέλευση.
Η τάξη του Στέφανου, η τάξη της κόρης μου σύσσωμη σχεδόν, παρούσα, να εμψυχώσει, να συγχαρεί και να χειροκροτήσει έναν απ'  όλους τους, που ξεχωρίζει ήδη αλλού!
Πολύ όμορφο να βλέπεις αυτά τα νέα παιδιά, που τα γνωρίζεις απο τα μικράτα τους, νεαρούς επαγγελματίες πια, πετυχημένους ακόμα μία φορά (ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ τάξη αυτή κατά γενική ομολογία) να λάμπουν απο νειάτα, ομορφιά, όνειρα, ελπίδες, και πείσμα για να τις πραγματοποιήσουν.
Συνάχθηκαν εκεί, απ΄ όπου κι αν βρίσκονται, αφού  κάποιοι, όπως ο Στέφανος (όπως η κόρη μου) ζουν αρκετά μακρυά, Κωνσταντινούπολη, Βρυξέλες, Αγγλία και πάει λέγοντας (οι οικονομικοί μας μετανάστες, όπως τους λέω)  να καταθέσουν την πίστη τους, οτι μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο που τους αφήνουμε. Εχουν και τα εφόδια και τη θέληση.
Η Αγγελική που προλόγισε το βιβλίο, δε θα πρεπε κανονικά να μ'  εκπλήξει, αλλά και πάλι... και με εξέπληξε και με συγκίνησε!
Μπορεί να υπήρχαν στιγμές αμηχανίας, αλλά ήταν φυσικό να υπάρχει, αφού δεν υπήρχε προηγούμενη εμπειρία.
Το κοινό μ΄ ενδιαφέρον απηύθηνε τις ερωτήσεις του στο νέο συγγραφέα, ήθελε να μάθει, πως, γιατί και ποιός ήταν ο λόγος που ξεκίνησε το γράψιμο και λεπτομέρειες, που θες πάντα διαβάζοντας ένα βιβλίο, να ρωτήσεις το συγγραφέα του, και τώρα που τον είχες εκεί μπροστά σου, δικό σου, ήθελες να μάθεις περισσότερα.
Κι εκείνος μειλίχιος, απλός, μεστός, χαμογελαστός και συγκεκριμένος, με μάτια που σπίθιζαν, εξερευνώντας αυτό που σπούδασε, την ανθρώπινη ψυχολογία, για "να αποτυπώνει, όπως είπε, καλλίτερα τους χαρακτήρες των ηρώων του, χωρίς να χάνει χρόνια μελετώντας την "  που απο την τρίτη Δημοτικού ύφαινε, απαντούσε.
Μ΄ ένα έξυπνο χιούμορ, μ ένα λόγο που δε κούραζε, δύο παιδιά, δύο δικά μας παιδιά, πολύ φυσικά πολύ απλόχερα μου έδωσαν όσα χωράει μια στιγμή!
Κι ένας κόμπος, είναι απο χθες μόνιμα στο λαιμό μου, κι ένα δάκρυ χαράς και περηφάνειας, που πάντα θ'  ακολουθεί το Στέφανο στο διάβα του και θα εύχεται μαζί με τους γονείς του να σαρώνει τα βραβεία και να βλέπει τα όνειρά του να πραγματοποιούνται, που έγινε ακόμα εντονώτερο,  όταν διάβασα την ιδιόχειρη αφιέρωση στο βιβλίο, που εκείνη τη στιγμή τα γυαλιά δε μου επέτρεψαν να δω, αλλά απο το βλέμμα του κατάλαβα οτι δε θάταν συνηθισμένη.
Και δεν ήταν! κι αυτό με τιμά διπλά, αν έτσι με θεωρείς Στέφανε.
                                                     
Καλό σου ταξίδι σ αυτό το ονειρικό που διάλεξες, εύχομαι να σου δώσει μόνο χαρές, αν και ξέρεις τι περιμένεις και έχεις την υπομονή, τη θέληση, τη δύναμη να φέρεις αυτό που εσύ θέλεις.
ΣΤΟ ΕΥΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ!

Όσο για σας που με διαβάσατε, αποκτήστε το είτε από βιβλιοπωλείο, είτε απλά  κατεβάστε το,πιστεύω οτι θάναι ευχάριστο ανάγνωσμα στις διακοπές σας.